Zo wild is dat zwijn schijnbaar niet meer.

Ik had hem Evert genoemd. Evert Zwijn.

@Emmo: varkentje?!

Leuk zo'n beest aan een hondenriem. Ben bang dat als Oscar de kolder in zijn kop krijgt en de andere kant op wil dan zijn baas, Oscar toch gaat winnen. Die hou je zo niet tegen.

@BatFish: Dat heb ik in de praktijk een keer mee mogen maken. Een man had twee Leonbergers (honden van goed tachtig kilo per stuk) aan de lijn. Honden komen heel enthousiast op mij toegerend. Baasje kon ze niet houden en ging er horizontaal achteraan. Heel amusant
(Vooral omdat hij zijn honden, gezien zijn verbale communicatie dienaangaande, schijnbaar totaal niet onder controle had).

@Emmo: veel eigenaren hebben hun dieren niet onder controle. En beleefd zijn ze ook niet.
ik heb er slechte ervaringen mee.
Behalve met Duitsers. Die schijnen hun hond beter op te voeden.

@allone: Gelukkig zijn er ook uitzonderingen. Mijn buren hebben hun honden altijd uitstekend opgevoed. Daar hebben we dan ook totaal geen last van.
Wel gezelligheid want het zijn altijd lieve dieren . De buren zelf zijn ook aardige reële mensen.

@Mamsie: ja idd. Gelukkig maar

@Emmo: Dat is mij ook een keertje overkomen...Het is al lang geleden, ik was 11 jaar oud. Mijn oom en tante hadden een Duitse Dog, toen nog Deense dog genoemd. Astrid heette het beest...Ik was bij mijn oom en tante op bezoek en mijn nichtje ging Astrid uitlaten. Het beest was zo mak als een lammetje en liep zó met ons mee. Op een gegeven moment zegt mijn nichtje: "Laten we eens kijken hoe goed Astrid luistert naar haar naam...Ik geef jouw de riem van Astrid, ik ga aan de andere kant van de straat staan en ik roep haar.. Kijken wat ze dan doet."
Ik vond het een prima idee, dus ik pakte de lijn vast. Mijn nichtje ging aan de andere kant van de straat staan en riep: Aaassstriiiddd....Astrid vloog naar haar baasje toe en ik vloog er achteraan...Ik was 11 jaar oud en de hond woog zeker 40 kilo, zo niet meer..Mijn benen waren ontveld, daar heb ik toch wel enkele weken last van gehad. Achteraf hebben we er nog wel dikwijls om gelachen, mijn nicht en ik...Maar op het moment zelf was het verre van lachen!