Stephany Roman (20) kon niet langer aanzien hoe haar zusje werd gepest. Ze zette een emotioneel relaas op Facebook, dat honderdduizenden mensen bereikte. 'Ik had niet gedacht dat het zo veel gevolgen zou hebben.'
Afgelopen zaterdag stond haar zusje voor de deur. In tranen. Voor de zoveelste keer. ,,Een meisje had een filmpje verspreid, waarin ze voor lul werd gezet. Ze was compleet overstuur, ontroostbaar, en ik dacht: ik moet iets doen. Toen ze weg was, ben ik achter mijn laptop gaan zitten.''

Het bericht dat Stephany Roman die middag op Facebook zette, is inmiddels door honderdduizenden Nederlanders gelezen. Een post van 500 woorden, waarin Stephany haar woede uitspreekt over de pesterijen die haar zusje Gabriele (13) sinds een paar maanden moet ondergaan. 'Hoe lang moet het nog doorgaan?,' schrijft ze. 'Hoe VER moet het gaan? Ik wil niet dat het zo ver komt, of misschien zelfs nog verder, als dat het bij mij is geweest.'

Een uur nadat ze het bericht had geplaatst, belde Stephany haar zusje op. ,,Ik zei: Gabriele, ik heb iets over je geschreven. Haar eerste reactie? 'Wauw, het is al drie keer gedeeld!' Dat vond ze wel gaaf. Wisten wij veel dat het daarna nog 25.000 keer gedeeld zou worden.''

Zelf werd Stephany ook gepest. Op de basisschool, al vanaf groep 2. ,,Ik was altijd op m'n hoede. En ik geloofde ze, de pesters: als ze allemaal zeiden dat ik lelijk was, dacht ik: dan zal het wel zo zijn. Dan zal ik wel altijd alleen blijven. Inmiddels heb ik een prachtige vriend, en een prachtig zoontje. Ik heb het overwonnen. Maar ik wil dat mijn zusje niet hetzelfde moet doormaken. Dan hoor ik haar aan onze moeder vragen: 'Mam, ben ik dik? Ben ik lelijk?' Terwijl ze zo'n prachtige, lieve meid is. Ze verpesten haar jeugd.''

En dus schrijft ze in haar bericht op Facebook ook over hoe ze zich zelf voelde, die lange, donkere jaren. 'Angst om over straat te gaan, trillend op je benen om überhaupt langs andere jongeren te lopen. Elke dag buikpijn. Momenten dat je je afvraagt waarom je nog door zou gaan met je leven, want niemand wil je. Je bent beter dood.'

Drie dagen later hebben duizenden mensen uit het hele land een reactie achtergelaten. Vooral steunbetuigingen, aanmoedigende berichten. Maar ook heftige persoonlijke verhalen. ,,Pubers die gepest worden, volwassenen die er nog steeds mee zitten. Zelfs ouders van een meisje dat zó gepest werd, dat ze uiteindelijk zelfmoord pleegde. Ik had nooit gedacht dat het zo veel reacties zou opleveren. Dat dit zo veel mensen raakt.''

Op veel manieren hadden Stephany en haar moeder al geprobeerd om het pesten te stoppen. Ze gingen langs bij de jongens en meiden die Gabriele voortdurend treiteren en uitschelden, ze spraken met de ouders van de pesters en met de school. Maar de reactie was altijd dezelfde: 'Dat doet mijn kind niet'.

Wat bij al die pogingen uitbleef, is met dat ene facebookbericht nu wel gelukt. Gedeeltelijk, op z'n minst. ,,We hebben bericht gehad van één van de pesters. Hij had nooit beseft dat het zo veel impact had. Hij beloofde niet alleen dat hij zou stoppen, maar ook dat hij met de anderen zou gaan praten. Ik wil niet te vroeg juichen, maar ik ben er blij mee. Ik hoop dat er bij een paar pesters toch iets van blijft hangen.''