Dag 73 Maandag 21 augustus 2017

Het is weer maandag, we gaan weer aan de slag. De matrozen gaan verder met het ruimonderhoud. Het schiet op, maar het is nog lang niet klaar. Ruim één tussendek kunnen we nu afmaken, het onderruim ervan kunnen we nu voor de helft klaar maken. In de andere helft staat lading voor La Brea. Dat komt aan de beurt onderweg naar Houston. Hetzelfde geldt voor onderruim drie, al moet daar in de lege helft nog wat meer gebeuren.

Luik twee komt voor Houston helemaal niet aan de beurt. Dat staat vol met lading. Voor Triest was onderruim bakboord gedaan, stuurboord moet nog, en over tussendek twee zullen we maar zwijgen.
Wat ook hoognodig moet gebeuren is het smeren van de kraandraden. Dat doen we óók onderweg naar Houston. Als het weer tenminste meezit, want dat is een klus die we, de matrozen, alleen met goed weer en rustig schip kunnen doen. We hebben dan de passaat in de rug, dus met een beetje goede wil moet dat lukken.

Vandaag wordt ook de laatste hand gelegd aan de telling van het hijs en sjormateriaal. Dat was ook één van die heel belangrijk, bijzonder gewichtig, niet uitstelbare klussen. Tenslotte moeten de mensen op kantoor wel op tijd hun lijstjes kunnen invullen, want anders hebben ze helemáál niets te doen.
De tweede machinist is begonnen met de lasklussen die al zowat twee maanden liggen te wachten. De meeste daarvan zijn niet zo belangrijk, maar een enkele is dat wel.

De derde stuurman, die normaal gesproken de ballast peilt, kwam met de melding dat een aantal doppen van de peilpijpen niet goed afsloten. Dat is wel belangrijk, want als die doppen met zwaar weer van de pijp afspoelen, kunnen de ballasttanks zonder dat je het in de gaten hebt langzaamaan via de peilpijp vollopen. We hadden dus met de stores nieuwe stukken pijp gevraagd, inclusief dop. Die waren gekomen, alleen waren de bijbehorende doppen nergens te vinden. Totdat een paar dagen terug de machinist aan mijn jasje trok: “volgens mij zijn deze spullen van jou”. Dat waren dus de doppen waar ik al een week over aan het mopperen was.

Het is nu mooi weer, en volgens het weerbericht blijft dat tot Trinidad wel zo. Bovendien hebben we een hoog vrijboord, waardoor de kans dat er een golfje aan dek stapt marginaal is. Ook dat is belangrijk voor dit soort klussen. Eerst moet de oude pijp worden afgeslepen, dan de nieuwe erop gelast. Uiteraard zitten ze voor het gemak in een hoekje weggefrommeld, dus goed bereikbaar is ook een utopie waar de tweede machinist alleen maar van kan dromen.

Maar de eerste twee zitten er nu op, nog acht te gaan. En omdat ze dit keer voor de verandering eens behoorlijk materiaal hebben geleverd is de kans groot dat deze tot de sloop kunnen blijven zitten.

Een ander heet hangijzer op lasgebied is het trossenluik voor. Om de trossen snel en makkelijk onder de bak, vrij van weer en wind, te kunnen wegschieten is er voorop een luik. Dat zit al tweeëntwintig jaar in weer en wind. De moeilijk bereikbare plekjes beginnen zo langzamerhand dun te worden. Helaas zitten die moeilijk bereikbare plekjes rond de scharnieren, zodat het niet ondenkbaar is dat het geheel in een onbewaakt ogenblik bij de scharnieren afbreekt. En omdat dit luik behoorlijk zwaar is, wil je dat liever voorkomen.

Dus moeten de scharnieren, beter gezegd de ophangingen van de scharnieren, weggeslepen of gebrand worden, en dan nieuwe ophangingen erop. Met een beetje goede wil kan het er dan weer twintig jaar tegen. En wie dan leeft die dan zorgt.

De wat minder belangrijke of urgente zaken behelzen een stukje railing, een scepter en dat soort dingen, wat dan weer wel urgent en belangrijk is, is een stutje voor het zwembad. Als dat er eenmaal inzit, dan kunnen we plankjes zetten, stuwhout is er zat aan boord, in dan hebben we in het crossdeck een pracht van een zwembad, van goed een meter diep , vijf meter breed en drie lang. Genoeg om gezellig te kunnen badderen. Dat zal tijd worden. Ik loop er al sinds ik aan boord ben met een scheef oog naar te kijken.

We zijn ook maar weer eens met de ballast begonnen. Voor Canada moest de ballast gewisseld worden, en nu we naar de Verenigde Staten gaan moet het weer gebeuren, want dat vieze Canadese water, daar zitten ze in Amerika helemaal niet op te wachten. Je blijft aan de gang met die rotzooi.
Gelukkig hebben we de boel zoveel mogelijk leeg gelaten in Canada. Het wisselen is nu gebeurd, voor de rest is het een kwestie van vol laten lopen. Kapitein wil daar in verband met de stabiliteit zo lang mogelijk mee wachten. Het moet alleen wel voor Trinidad gebeuren, want in de Caribische Zee zitten we te dicht onder de kust. De limiet is tweehonderd mijl, en in die Zee is dat kleiner dan vierhonderd. Er is dus geen plekje te vinden dat meer dan tweehonderd mijl van de kust zit.
Nu kun je met speciale permissie wel onderuit komen. Als je bijvoorbeeld in Venezuela leeg lost en je moet dan in ballast naar Amerika, dan is het toegestaan om die limiet van tweehonderd mijl los te laten. Maar je moet dat dan wel weer allemaal op papier zetten. En mijn vingers doen al zo’n zeer.

Dag 74 Dinsdag 22 augustus 2017

Het einde begint in zicht te komen. Gisteren kwam er een e-mail binnen dat ik in Houston naar huis kom, een beetje eerder dan normaal gesproken. De diepere gedachten van de rederij op dit punt ken ik natuurlijk niet, maar de volgende zaken kunnen meespelen:

Ten eerste, de datum dat we in Houston aankomen ligt vrij vast, en is, als er al veranderingen in het schema optreden, redelijk goed te voorspellen. Van La Brea naar Houston is ongeveer zeven dagen draaien. De haven na Houston is maar afwachten, dat kan per uur veranderen. Mijn vorige termijn was dat helemaal een verschrikking, toen kwam er een ander schip vast te zitten in de vaargeul waardoor alle schema’s volledig in het honderd liepen.

Ten tweede, de laatste tijd zijn wat schepen verkocht, zonder dat er aanvulling gekomen is. De baas zit dus, tijdelijk, met een overschot aan zeelui. De mensen die uit hun verlof lopen worden zo snel mogelijk geplaatst, zodat je wat eerder dan gebruikelijk afgelost wordt.

Dat overschot is uiteraard maar tijdelijk. Op dit moment zijn ze in China al weer druk bezig met de volgende serie schepen. Die komen als het goed is in 2018 en 2019 in de vaart. Volgens de berichten worden die wat groter dan de huidige, terwijl ze beter zijn aangepast aan zware ladingen, en een hogere, Arctische, ijsklasse krijgen.

Vandaag de laatste ballast er in gegooid. We zijn nu klaar met het zure zootje op de zijtanken twee na. Die zullen we voor Houston half vullen voor het geval we ze nodig hebben bij de lossing van de zware jongens. Ik verwacht het niet, bij laden konden we het met de kranen af, maar je kunt maar beter voorbereid zijn.

De besprekingen voor de lossing in La Brea zijn in volle gang. Wat er zo nodig besproken moet worden voor die 44 kistjes is mij niet geheel duidelijk, maar degene die ons (het schip) ingehuurd om de boel te transporteren maakt er een heel trala van. Het is een Japanse firma, misschien dat dat er mee te maken. Japanners hebben de neiging om alles tot in de puntjes te organiseren en te controleren. Soms is dat een groot voordeel, soms een nadeel, vooral als je in Zuid-Amerikaanse landen werkt, waar de organisatiegraad niet altijd bijzonder hoog ligt.

In dit geval dient het schip voor de lossing te zorgen. Het schip is verhuurd onder zogeheten “liner terms”. Dat is niet ongebruikelijk. Het is één van de standaard vervoersovereenkomsten. De vervoerder, de reder, dient dan de stuwadoor in te huren en te betalen. Waarschijnlijk staan daar hogere inkomsten tegenover.

In dit geval dient het schip de stuwadoors te leveren. Dat zijn dan de matrozen en de stuurlui, eventueel aangevuld met de machinisten. Vooral met bijzondere ladingen doen we dat wel vaker. In dit geval is de lading niet zo bijzonder, tenminste voor ons. Waarschijnlijk is het een gevolg van de vraag van de surveyor in Porto Marghera. Die was vertegenwoordiger van de Japanse regelaar, en vroeg mij of de bemanning de lossing zelf kon doen. Technisch kunnen we dat, we staan vaak genoeg met samengeknepen handen en billen toe te kijken als de professionele stuwadoor de boel weer eens aan gort draait. Of het wettelijk te regelen is, daar gaan andere mensen over.

Waarschijnlijk heeft die surveyor mijn antwoord overgebriefd, en is één en ander in gang gezet. We hebben nu de opdracht alles zelf te doen, behalve het loshaken op de kade. De meeste vragen gaan over wat we nodig hebben en hoe we het gaan aanpakken, plus een aantal aanwijzingen hoe de lading te beschermen tegen bijvoorbeeld regen. Interessant daarbij is dat we geladen hebben van een open kade, onbeschermd, en dat we gedurende de belading in Porto Marghera een gigantische stortbui over ons heen kregen. Niemand was daarvan onder de indruk, en nu zijn ze opeens bang voor regenschade. Ben ik even blij dat we op de stuurmansreçu hebben laten zetten dat de lading van een open kade kwam en nat was voor belading.

Eigenlijk is het enige dat we nodig hebben een stevige vorklift om de boel van onderweg te trekken. We kunnen het ook zonder, maar dat is lastiger en wat bewerkelijker. Ik hoop alleen maar dat we een redelijke vorkliftchauffeur hebben. Als het moet doe ik dat zelf, maar ik mag supercargo spelen hier, wat betekent dat ieder ogenblik iemand aan mijn kop kan lopen gaan zeuren.

Maar het is weer eens wat anders. Altijd hetzelfde is op den duur ook vervelend.

Dag 75 Woensdag 23 augustus 2017

Ze blijven zeuren over de lossing in La Brea. Niet dat wij er veel mee te maken hebben, naar het blijkt, de heren hebben de neiging alles buiten ons om te regelen. Dat kan nog lachen worden als blijkt dat ze van de verkeerde gegevens zijn uitgegaan.

Één van die dingen is dat ze willen dat we bij aankomst ten anker gaan en dan zondag om half zes de loods krijgen. Voor de kant en dan lossen. Wat de heren in hunne wijsheid vergeten is dat wij geacht worden de lossing te doen. En dat we met zijn allen er al een halve dagtaak op hebben zitten tegen de tijd dat we met de lossing moeten beginnen.

Verder blijven ze mekkeren over de vorklift. Dat schijnt een levensgroot probleem te zijn daar. De boel is er toch echt met een vorklift ingereden en dat is het wel praktisch om zo’n apparaat bij de hand te hebben bij de lossing. Het schijnt dat de enige die sterk genoeg is niet onder het crossdeck past. En nu vragen ze zich af of de boel gesleept kan worden. Grapje. Natuurlijk kan dat. Maar het is wel prettig als je dat van te voren kunt zien. En dat kan alleen hier aan boord.

En dan blijven ze aan de gang over de containerspruit. Nu hebben we inderdaad wat stalen kistjes die verdacht veel op een container lijken. Alleen hebben ze op de hoekpunten, waar normaal een container gehesen wordt, stickertjes geplakt. En op die stickertjes staat “Hier niet hijsen”. Bij de belading heeft de surveyor me dat duidelijk uitgelegd. Aan de bodem zitten hijspunten, waar we speciale haken in kunnen aanbrengen. Sluiting erop en hijsen maar. Wel zo simpel, en alles wat we daarvoor nodig hebben, hebben we aan boord.

En als laatste hebben ze een vergadering belegd om de lossing te regelen. Dat doen ze op vrijdag aanstaande. Drie keer raden wie er niet bij is. Juist. De supercargo, ik zei de gek, en de vertegenwoordiger van de mensen die de lossing gaan uitvoeren, ook ikke. Op die manier zal het een vruchtbare vergadering worden. Ik verheug me er al op om bij aankomst gewoon mijn zin te doen en al die dure jongens gewoon te laten staan. Misschien niet diplomatiek maar wel effectief.

Dus vanochtend toch maar weer een berichtje eraan gewaagd dat wij van het schip toch echt andere ideeën hebben over bepaalde zaken. Ben benieuwd of er iets van overeind blijft. Maar gezien mijn ervaringen in vorige situaties heb ik er eigenlijk een hard hoofd in.

Voor de rest blijft het mooi weer. De matrozen zijn druk bezig met de ruimen, en dat begint behoorlijk op te schieten. In principe is het nu zo dat de lading in de weg staat. Als er weer een plukje gelost is, dan kunnen we verder. Zal tijd worden, na twee maanden.

Het rotte ervan is natuurlijk, dat we nu ook een gouden gelegenheid hebben gehad om wat hoognodig onderhoud aan dek te doen. Die gelegenheid is nu grotendeels voorbij. Als we leeg zijn in Houston hebben ze nog een paar dagen nodig, als we de gelegenheid krijgen in verband met de volgende belading natuurlijk, om de boel rond te krijgen. Maar tegen die tijd is het al half september, en begint het slechte seizoen alweer. Je kunt geluk hebben met je reizen, maar dat is een kwestie van afwachten. Voor hetzelfde geld schieten we de noord in, Mexico voor de Oostzee, bijvoorbeeld, en heb je de hele reis buiswater aan dek.

Maar zoals vaker gezegd, zelfs matrozen hebben maar twee handen.

Dag 76 Donderdag 24 augustus 2017

Voor een keertje geen nieuws op het gebied van de lossing. Denkelijk zijn ze alles aan het herkauwen. Ze kwamen nog wel met het bericht dat als we onze ETA (Estimated Time of Arrival) een stukje konden vervroegen, we bij aankomst nog voor de kant konden. Dan knorren met zijn allen en de volgende ochtend fris en fruitig aan de bak. Daar is mee te leven.

Kapitein is gewoonlijk nogal conservatief met zijn ETA’s, met als gevolg dat we vaak vroeger zijn dan aangegeven. In dit geval komt dat prima uit. Ze willen dat we er voor vijven ‘s middags zijn, en onze automatieke rekenaar op de GPS geeft aan dat we er voor de middag kunnen zijn.

Die automatieke rekenaar rekent met de actuele snelheid, met als gevolg dat die ETA van het machientje nog wel eens kan variëren afhankelijk van de stroom. Voor de echte ETA pakken we de afstand en rekenen we met de verwachte snelheid over het resterende deel van de reis. Doodsimpel, behalve dan op het punt van te schatten met welke snelheid we zullen gaan. We hoeven maar een beetje blaas tegen te hebben en die snelheid dondert als een pudding in elkaar.

De matrozen zijn tijdelijk klaar in de ruimen. Ze moeten nu wachten tot de lading in La Brea gelost is, en dan kunnen ze verder. Vandaag zijn ze dan ook met normaal onderhoud begonnen op de bak. De bak is het voorste gedeelte van het schip waar de lieren staan om de ankers te laten zakken en om het schip af te meren. Er onder, de ruimte onder de bak, is voor opslag van allerhande materiaal. Het bakdek is verhoogd ten opzichte van het hoofddek. Dat is om tijdens slecht weer het overkomen van buiswater te verminderen. Hetzelfde is het geval achterop met het campagnedek, ook dat is verhoogd.
De tweede en derde machinist zijn er ook bezig. Die vervangen de scharnieren van het trossenluik. Die begonnen na tweeëntwintig jaar een beetje dunnetjes te worden. Ook de zeeborgen van de containerstore worden aangepakt. Die begonnen ook wat minder te worden.

Als het morgen meezit met het weer gaan de matrozen bezig met het smeren van de kraandraden. Het weer is zo mooi dat het misschien wel kan. Meestal staat de passaat zo door dat je bovenin uit de lijken waait, maar die houdt zich tot nu toe aardig rustig. De kraandraden had ik voor na La Brea gepland, dan varen we grotendeels westwaarts en hebben de passaat grotendeels in de rug. Dat het prettigst voor de mensen. Maar als het morgen gaat, dan hebben we op de reis naar Houston wat langer de gelegenheid voor de ruimen.

Voor mezelf moet ik beginnen te denken aan de aflossing. Voor mijn nieuwe collega moet ik een overdracht schrijven, die voldoende dicht bij de waarheid komt. Het lastige is natuurlijk, voor alle partijen, dat na Houston nog niets bekend is. De kans is groot dat dit pas een dag voor Houston doorkomt, en het kan zijn dat er helemaal geen nieuws is en dat we buitenop ten anker moeten wachten op berichten. Dat zou ook niet voor het eerst zijn.

Maar dat soort dingen kan per uur veranderen en om zoiets in je overdracht te krijgen is soms een heel probleem. Het is niet alleen het schrijven van de overdracht, maar je moet ook de bijkomende zaken voor de collega regelen zodat hij gedegen aan de slag kan. Dingen als de planning van de ballast, dat zal hier niet zo’n punt zijn overigens, het berekenen van een eventuele nieuwe stabiliteit en nog een stuk of wat zaken.

Probleem is dat juist in de havens de dingen snel en grondig kunnen veranderen, en mijn aflosbrief moet ik voor die tijd schrijven, want in de haven heb ik er geen tijd voor. Maar het is niet de eerste keer, en mijn collega vaart hier ook niet voor het eerst. Het zal dus wel loslopen.

Dag 77 Vrijdag 25 augustus 2017

Vanochtend komen we tussen de eilanden door, Antigua, Montserrat en Guadeloupe. Over de nacht waren de lampjes te zien, maar toen het, even na vijven, licht werd was er weinig te zien. Het is vaker wat heiig op de kim hier, en bovendien was de afstand al wat groter.

Even na achten, ik zat net aan het ontbijt, slaat ineens de hoofdmotor uit. Zeker iemand op het verkeerde knopje gedrukt. Maar nee, één of ander alarm op het smeeroliesysteem. En dan pikt het apparaat er op zijn beveiligingen automatisch uit. Dat is om te voorkomen dat het motortje zichzelf aan gort draait.

Op de brug is er overigens nog een knopje, goed beschermd tegen per ongeluk activeren. Mocht de hoofdmotor op één van de belangrijke alarmen uitschakelen, dan is dat knopje er voor om het machientje aan de praat te houden. De kans is groot dat je naderhand een nieuwe hoofdmotor moet bestellen, maar voor de zeer kleine kans dat de vervolgschade door het stoppen van de motor groter is dan de schade aan de motor is dat knopje gedacht.

In de praktijk heb ik dat knopje, op order van de gezagvoerder, onder handbereik gehad. We voeren onder loodsaanwijzing een haven uit. In de havenmond waren ze bezig met een vloedbescherming aan te leggen. Daarvoor hadden ze een caisson gebouwd waar, op de bodem, mensen aan het werk waren. Net toen we vlak voor dat caisson waren kregen we zo’n alarm op de hoofdmotor. Als op dat moment de hoofdmotor stilvalt kan het schip plotseling uitscheren, en vangt de roerganger dat niet snel genoeg op, dan kun je de caissonwand raken. De mensen die daar dan aan het werk zijn maken dan geen enkele kans. Op dat moment stond ik dus naast dat knopje, met de beveiliging geopend.
Gelukkig was het niet nodig. Het was een kapotte sensor, en de motor bleef gewoon draaien. Maar in eerste instantie was het even een spannend ogenblik.

Volgens de laatste weerberichten gaat vriend Harvey voor probleempjes zorgen in Amerika. Hij zal aan land komen bij Corpus Christi, en dan, heel vreemd, pas op de plaats maken. Dan na een halve dag komt hij dan weer terug naar de kust, en zal deze volgen tot bij Galveston. Galveston is de ingang voor Houston.

Waarschijnlijk hebben ze de boel tegen de tijd dat wij daar aankomen, dat zal tegen de derde september zijn, al weer opgeruimd. Meestal duurt dat een paar dagen, maar geen week. Maar een voorzichtige voorspelling van mijn kant is dat ze er wel natte voeten zullen krijgen. Een Tropische Cycloon kan een flinke stortbui veroorzaken. Een Nederlandse donderbui is daarbij vergeleken een klein kind. Als zo’n apparaat een halve dag bezig is, dan heb je gerede kans dat het water je tot de lippen stijgt. Letterlijk.

De officiële berichten van het Hurricane Center in Miami zijn nog redelijk voorzichtig, maar onze prognoses die wij van MeteoConsult krijgen, geven een maximale windsnelheid van 100 knopen, 180 km/u. Wie wil weten hoeveel dat is adviseer ik op de Duitse snelweg 180 te gaan rijden en dan de kop uit het raampje te steken. Dan krijg je een indruk. Waarschijnlijk héél erg kort.

Maar de kraandraden zijn gesmeerd. Daar zijn we ook weer van af. Het is altijd een heel gezicht de jongens aan die draden hangend bezig te zien. Ze zitten dan wel met een touwtje vast voor de veiligheid, maar toch ziet het er link uit. Het is geen jobje voor mensen met hoogtevrees, zullen we maar zeggen.

Verder hebben we nog wat oefeningen gehouden, officieel de I.S.M. oefeningen, maar hoe ze aan boord genoemd worden laat ik maar liever in het midden. Misschien leest de IMO mee. De IMO, de International Maritime Organisation, is de internationale wetgever op maritiem gebied, een onderdeel van de Verenigde Naties. Dat zijn de jongens de ons deze oefeningen door de strot hebben gedrukt. Eh, pardon, deze oefeningen hebben geïmplementeerd teneinde het veiligheidsbewustzijn op de vloot te vergroten.

De ETA is nu vervroegd naar 1400, twee uur ‘s middags op zaterdag, morgen dus. We blijven goede voortgang maken. Veertien knopen is niets, terwijl we normaal gesproken onze handen dichtknijpen als we de 13,5 halen. Zelfs dat halve uurtje dat dat geintje met de hoofdmotor gekost heeft, kon geen roet in het eten gooien.

Aan de wal beginnen ze zich zachtjes af te vragen of we niet alvast op zaterdag kunnen beginnen. Dat kan uiteraard, als ze maar niet verwachten dat we ook op zaterdag klaar zullen zijn. Dat zal denkelijk toch echt niet gaan lukken.

Dag 78 Zaterdag 26 augustus 2017

Even na elven varen we via de “Boca del Dragon” de Golf van Paria in. De Golf van Paria is het stukje water tussen Trinidad en de vaste wal van Venezuela. Binnen ligt een hele verzameling van boorschepen ten anker. Zo te zien opgelegd. Zeker weinig te doen in de boorbusiness.

Half twee zijn we kort voor het loodsstation. Tweede stuurman roept op: Kom maar door, loods bij aankomst. Mooi zo, alles is klaar. Even later: stop even, wacht op instructies. Nog even later: laat het schip maar drijven, het wordt niet voor drieën. Kijk, daar heb je nou wat aan.

afbeelding
boorschepen in de Golf van Paria

Ondertussen was het niet zo zachtjes gaan regenen. Een tropisch buitje, zullen we maar zeggen. Loods komt over de radio en zegt dat hij met tien minuten er zou zijn, maar dat het misschien wat langer zou duren vanwege de regen.

Nog geen vijf minuten later komt uit het regengordijn met een rotvaart de loodsboot aanzeilen.
Tweede stuurman was nog onderweg, die had geen haast, want het zou nog tien minuten duren, en was eerst een zeilpak gaan aantrekken. Met andere woorden, de loods stond aan boord zonder dat er iemand bij aanwezig was. Niet geheel volgens protocol. Maar daar hebben we een protocol voor, om van af te wijken.

Tweede stuurman komt de loods op een draf aan dek tegemoet, en begeleidt hem naar boven. Wel volgens protocol. We krijgen twee sleepbootjes, en warempel, vlak voor de kade trekt het open en wordt het droog.

Als de gangway ligt spring ik aan de wal om de diepgangen te controleren. Daar ontmoet ik iemand die later de agent blijkt te zijn. Die verteld dat het vandaag niets gaat worden, morgenochtend om zeven uur is het zo ver. Tweede stuurman en de matrozen gaan bezig luik één klaar te maken. Daar staan vanaf Long Pond de containersjorringen, die van de reis geteld zijn. Die moeten terug de containerstore in en dan kan het tussendek open. Dat heeft wat voeten in de aarde, want we liggen aardig te rijen op een deining. Waar die vandaan komt mag Joost weten, je zou zeggen dat dit water aardig beschermd is, maar toch.

Autoriteiten komen aan boord en de dame van de immigratie veegt me de mantel uit dat ik had moeten wachten tot zij het schip geklaard had. Dat soort papieren regeltjes zijn in sommige landen héél erg verschrikkelijk belangrijk. Ik bedank de dame vriendelijk voor haar waarschuwing, en vertel dat in de VS je in zo’n geval gelijk een prent aan de broek hebt. En dan mag je van geluk spreken want voor hetzelfde geval ben je je visum kwijt, en dan heb je echt een probleem. Dat als het schip eenmaal geklaard is de illegale vreemdelingen in rotten van tien de gangway af kunnen marcheren is zowel hier als in de VS wat minder belangrijk.

Als de immigratiedame klaar is komen surveyors en agent aan boord. Die komen persoonlijk vragen of we alle berichten, waarschuwingen en aanbevelingen die we hebben mogen ontvangen inderdaad begrepen en opgevolgd hadden. Gelukkig hadden we dat. We mogen geen sjorring aanraken voordat morgenochtend de boel door genoemde surveyors bekeken is. Goed. Op die manier gaat het wat langer duren, maar als ze het zo hebben willen kunnen ze het zo krijgen. De bedoeling is dat we morgen over de hele dag lossen en dan tegen de avond klaar zijn. Heel mooi zo’n planning. Maar wij zijn de stuwadoors, de lading staat vrij stijf gestuwd waardoor het lastig lossen zal zijn, en bovendien liggen we hier nogal te rijen. Dat maakt het inpikken en schadevrij hijsen wat lastiger. Om van het neerzetten nog maar niet eens te spreken.

Maar, we zullen wel zien hoe het gaat allemaal. En dat allemaal op de vrije zondag.

Dag 79 Zondag 27 augustus 2017

Om zeven uur zouden we beginnen. Eerst de gereedschapskist mollen. Een “Toolbox” meeting houden. Waar die term vandaan komt is mij ten ene male onduidelijk, maar plotseling moesten we met zijn allen toolboxen, in plaats van een werkbespreking houden.

Vroeger deed je gewoon je werk, maar tegenwoordig moeten er van allerlei zaken besproken worden. Uiteraard wordt daarbij de helft vergeten, hetgeen later, via de ouderwetse methode, dient te worden rechtgebreid. Het zal wel iets moderns zijn.

Goed. Wat wij deden was dus geen toolbox meeting, want de stuwadoor was er niet bij aanwezig. Daarvoor moest nog apart een meeting voor worden georganiseerd. Gelukkig regende het. De charteraar had verordonneerd dat het eerst droog moest worden, dus echte vertraging was er niet vanwege al dat gemeet.

Twintig over acht konden we aan de slag. Van te voren was er afgesproken dat de bemanning de lossing zou doen. Onderdeel daarvan was dat het schip het losgereedschap zou leveren. Speciaal daarvoor had ik, op gezag van de supercargo, in Porto Marghera twee sets met stroppen van een andere afdeling geroofd. Naderhand heeft diezelfde supercargo nog vier extra stroppen in La Spezia geritseld. Het kon niet op, zo graag wilden ze de charteraar ter wille zijn. Niet zo verwonderlijk, een goedbetalende klant wil je niet kwijt. Vraag me niet naar getalletjes, dat is mijn afdeling niet. Maar als ze een schip voor vierenveertig kistjes twee weken laten omvaren, dan maken ze er geen verlies op.

Goed, wij lossen het eerste stuk met onze eigen draadjes. Voorzichtig, kalmpjes aan, vooral geen deuken maken. Dat lukte. Toen kwam de stuwadoor plotseling met een set stroppen en een spreidbalk aanzetten. Die mochten we gebruiken. Prima. De meeste kistjes waren met lange stroppen zonder balk geladen. Maar er waren een paar waar inderdaad een balk voorgeschreven was. En die was inderdaad bij de stuwadoor besteld. En als de charteraar wil dat we dat spul voor de hele lading willen gebruiken, ook goed, dan blijft ons spul tenminste heel tot de volgende gelegenheid.

Toen kwam er ineens een hele kudde stuwadoors aanzeilen, iets van acht man sterk. Die had de agent toch maar geregeld. Geen probleem, dat maakt het voor ons alleen maar makkelijker. Consigne was wel dat deze mensen onder ons gezag zouden blijven. Nou is dat vrijwel altijd zo, dat de stuwadoor onder ons gezag staat. Alleen zijn er op de hele wereld maar weinig stuwadoors die zich daar ook maar ene sikkepit van aantrekken. Laden en lossen doen ze op hun eigen manier en als wij ons daar tegenin gaan bemoeien dan snappen ze het niet meer en duurt het allemaal alleen maar langer. Daar kan ik boeken over schrijven…..

Resultaat was wel dat ik ineens een schuif volk overhad. Ik had namelijk drie van de machinisten geritseld ter assistentie. We moeten namelijk ook vierentwintig uur per dag de wacht houden en dat kost ook een bult met manuren. En zoveel matrozen heb ik nu ook weer niet. Welgeteld vier man en de bootsman. Als ik daar vanwege die wacht al twee kwijt ben, dan scheelt dat behoorlijk.

Die machinisten heb ik toen de sjorringen laten weghalen. Dat scheelt in het werk tijdens de lossing. Bovendien raken er nog weleens kistjes beschadigt als je ze zomaar voorgaats trekt. Dat werd op deze manier voorkomen. De surveyor had daarover weer wat te mauwen. Die wilde nog foto’s maken met de sjorrings er nog op. Kan, maar dan moet je wel snel wezen, vader, want het werk gaat door. De goede man had gisteren en vanochtend alle tijd gehad voor zijn fotootjes, maar ja als je de gelegenheid niet neemt, dan loop je achter de feiten aan.

Leuk was dat tijdens die gereedschapskist ter sprake kwam dat het wel leuk zou zijn om 24 uur per dag door te gaan. Grapje natuurlijk, niet van de charteraar, die met het idee kwam, maar wel voor mij. Ik heb net voldoende volk om op de gewone manier 24 uur per dag te draaien. Zelf lossen lukt gewoon niet, tenzij ik de mensen Chinese wachten laat draaien. En daar is de wetgever het niet mee eens.

De charteraar wilde de kool en de geit sparen. Een schip wordt verhuurd voor een reis, waarbij een bepaald aantal dagen voor de belading en de lossing horen. Gaat de lossing langer duren, dan krijgt het schip daarvoor een vergoeding, het zogeheten overliggeld of demurrage. Volgens het oorspronkelijke plan, twaalf uren per dag lossen, zouden we dik in de demurrage komen.

Vooral in het begin wilde de lossing niet opschieten. Vooral in het tussendek stonden nogal wat bijzondere kistjes, en die leverden vertraging op, omdat iedere keer het hijsgerei moest worden aangepast. Maar toen het tussendek eenmaal gedaan was en we in onderruim één begonnen ging het wat vlotter. Die kistjes waar ongeveer hetzelfde, en konden met dezelfde spruit gelost worden.

Op het laatst, we zouden van zeven tot zeven werken, was luik één leeg. Nog even de vorklift van één naar drie. En toen was er warempel nog tijd om er nog één kistje uit te peuteren. De vrachtauto’s waren al weg, en een aantal surveyors ook, dus we hebben dat laatste kistje toen maar gewoon op de kade gezet. Die zien ze morgen wel.

Dag 80 Maandag 28 augustus 2017

Vanochtend was het droog. Via de derde stuurman had ik gehoord dat de mensen van de charteraar weer een gereedschapskist wilden. Goed, geen bezwaar. Maar volgens het algemene principe dat niemand ooit op het schip hoeft te wachten, bijzondere omstandigheden daargelaten, toch maar klaar maken voor de lossing.

Om zeven uur waren we er klaar voor. Stuwadoors kwamen binnendruppelen, de kudde met surveyors stond al te trappelen, en de mensen van de charteraar waren nergens te zien. Die kwamen twintig over aanzeilen. Ze zetten hun tassen in de messroom en gingen direct het ruim in.

Gereedschapskist? Oké, dan doen we het zonder. Die lading komt er wel uit, dat is geen probleem.
Hoewel… halverwege onderruim drie waren de vrachtauto’s op. Ze hadden er een stuk of wat ingehuurd om de lading naar de bestemming te brengen. Op de bestemming zouden ze worden gelost en terugkomen voor een nieuwe lading. Normale procedure. Echter, het schip was sneller of het lossen van de vrachtauto’s ging langzamer, hoe het ook zij, er stonden geen auto’s meer klaar, dus wij konden niet voort. De kisten waren te groot om zo maar op de kade te zetten. De grootste waren iets van 7,5 x 3 x 3,5 meter. Flinke jongens dus, en als daarvan een stuk of drie op de kade staan kun je er de kont niet meer keren. Laat staan een vrachtauto. Direct op de kade lossen kan natuurlijk, maar dan moet de lading direct worden weggereden door een vorklift of zo. En de vorklift stond in het ruim.

Uurtje later komen zo successievelijk weer vrachtauto’s binnendruppelen. Inmiddels is het tegen elven. Nog zes kistjes te gaan, tegen vier per uur is anderhalf uur. Toen nokte de vorklift er mee. Die wilde opeens niet meer starten. Uiteindelijk bleek de batterij leeg. Nieuwe batterij halen. Ook dat duurde zowat een uur. En iedereen stond vol ongeduld te trappelen. We hadden tegen twaalven klaar kunnen zijn, maar door die vertragingen werd het toch een stuk later. Vooral de stuwadoor had de ziekte erover in, want die jongens konden na lossing naar huis.

Op de valreep de schaft verzet. Zonder vorklift konden we niet verder en dan kun je maar beter de pauze houden. Dan kan tijdens die pauze de vork gerepareerd worden. Iedereen te eten, en toen kwam de nieuwe batterij. Ik schiet de kraan in en laat, inderhaast, die batterij niet goed vastmaken. Dus donderde die nieuwe batterij van vijftien meter hoog het ruim in. Daar kon hij niet tegen. Batterij nummer drie hadden ze wat sneller voor gaats. Daarmee kon de vork worden gestart, en hadden we daardoor, gelukkig, geen verdere vertraging.

Om twee uur waren we helemaal klaar met het zootje. Vier uur de loods. Om vier uur lagen er twee sleepboten klaar, de vastmakers stonden te wachten, maar geen loods. Roepen over de radio. Geen antwoord. Bellen met de agent. Ja, de loods kan elk moment komen. Roepen over de radio. Geen antwoord. Na drie kwartier krijgen we een roepje van de loods, hij is onderweg en met een kwartiertje is hij er.

En inderdaad, kort voor vijven stond hij aan boord. Ja, het was onze schuld niet, wij hadden vijf uur doorgekregen van de agent, dat was inderdaad de oorspronkelijke tijd, die is later door de agent verzet naar vier uur. Maar dat verzetten, dat hadden ze op het loodsstation niet doorgekregen. Ik heb mijn twijfels eerlijk gezegd. Agent waarschuwt de sleepboten, de vastmakers en het schip, maar niet de loods? Kan natuurlijk, stommiteiten kom je overal tegen, maar toch.

Kwartiertje later voeren we. Op naar Houston, of wat er na Harvey van overgebleven is. Volgens de nieuwsberichten hebben ze daar dik plezier gehad van mijnheer Harvey. Van de agent daar hebben we inmiddels al bericht dat ze met geen mogelijkheid kunnen zeggen wanneer we voor de kant kunnen. Eerst moeten ze de rommel opruimen. En daarna moet de ontstane vertraging worden weggewerkt.

We zullen wel zien, we hebben nog een paar daagjes te gaan.

IMG spos Harvey
afbeelding

Dag 81 Dinsdag 29 augustus 2017

Kapitein is weer helemaal gelukkig. Één van de apparaatjes die er voor kunnen zorgen dat we e-mails kunnen zenden en ontvangen was kaduuk gegaan. Een nieuwe zou in Houston geleverd worden. In plaats daarvan kwam dat ding al in La Brea. Geïnstalleerd en warempel, hij deed het ook nog. Uiteraard na het nodige rommelen met de instellingen, maar dat hoort zo. Iets afleveren dat gewoon werkt dat schijnt in de computerindustrie niet mogelijk te zijn.

We gaan, wat de snelheid betreft, als een speer. Over de nacht deden we zestien knopen, waar we met dertien en een half onszelf al spekkoper achten. Het zit hem in de stroom. De Noord Equatoriaal stroom stroomt ten noorden van de evenaar van oost naar west. Bij de Braziliaanse kust gaat deze over in de Guyana Stroom, en als het de Caraïbische Zee in gaat wordt het de Carib Stroom. Deze gaat van zuidoost naar noordwest dwars de Caraïbische Zee door. Precies in onze richting. We krijgen daarmee een forse schop voor het achterwerk. Wat ook meehelpt is de wind, die hier altijd min of meer uit het oosten waait. Alle beetjes helpen.

Als we eenmaal Yucatan voorbij zijn dan zal het wat minder worden. In de Golf van Mexico is de stroom in het algemeen met de klok mee langs de kust. Wij steken dwars over en hebben daar dan geen voordeel van.

Matrozen hebben vandaag een halve dag. Gisteren en eergisteren hebben ze volle dagen gedraaid. Eergisteren was het een zondag en gisteren was het “National Heroes Day”. Dat is een Filipijnse feestdag waarbij alle nationale helden worden herdacht. Schijnbaar hebben ze er zoveel dat ze moet groeperen anders komen ze aan werk niet meer toe. Een beetje als Allerheiligen, zou ik zeggen.

Vannacht zitten we benoorden van de ABC-eilanden, Aruba, Bonaire en Curaçao. Niet dat we er iets van zien, kortste nadering is meer dan honderd mijl. We gaan dan ten noorden van Jamaica langs.

Even zwaaien naar Port Antonio, waar ik een tijdlang een vaste dienst heb gevaren met bananen voor Engeland. Dan tussen de grote en de kleine Kaaimaneilanden door en dan kort de westpunt van Cuba ronden. Vandaar een min of meer rechtstreekse koers naar Houston.

Dat min of meer rechtstreeks slaat op de verkeersbanen in de Golf van Mexico. Onder de Amerikaanse kust ligt het bezaait met booreilanden. De Amerikaanse autoriteiten hebben in hunne almachtige wijsheid besloten om daar tussendoor veilige banen aan te wijzen. Van deze veilige banen wordt aangenomen dat ze vrij zijn van gevaren voor de oppervlakte-navigatie. Die zinsnede is min of meer letterlijk vertaald vanuit de waarschuwing in de kaart.

Typisch Amerikaans veiligheidsdenken. Wij geven aan waar je veilig kunt varen, maar als het misgaat zijn wij nergens voor verantwoordelijk. Dan had je maar beter uit je doppen moeten kijken. Denkelijk heeft niemand de moeite genomen om bij te houden wat er nu werkelijk in dat gebied op de zeebodem geplaatst wordt.
Wat natuurlijk ook niet meehelpt is dat er regelmatig een orkaantje overheen blaast, waardoor er dingen zonder waarschuwing aan de haal kunnen gaan en op een ander plekje te land kunnen komen.

Gisteren heb ik trouwens mijn vluchtgegevens gekregen, die vandaag alweer verouderd bleken. Ze waren een beetje te vlot geweest met regelen. Toen we eenmaal vertrokken uit La Brea waren we een dag te laat op het originele schema. Dus vliegen we, de derde stuurman en ik, de vijfde in plaats van de vierde.

Als de vaart zo hoog blijft kunnen we zelfs de derde laat in de avond bij de loods zijn, maar reëler is om het de vier in de loop van de dag te houden. We blijven geen vijftien mijl draaien.

Dag 82 Woensdag 30 augustus 2017

Het wordt wel steeds interessanter met de situatie in Houston. Een veeg teken is de aflossing van de derde stuurman en mij. Die was al verzet van de vierde naar de vijfde. Vanochtend kwam er bericht binnen dat het verzet is naar de achtste. Denkelijk hebben ze er op kantoor alle vertrouwen in.

Officieel alleen weten we nog niets. Wij draaien nog steeds volle kracht, en als we zo door draaien en geen gekke vertragingen oplopen kunnen we er de vierde vroeg al zijn. Dat is misschien een beetje te optimistisch, maar volgens de weerkaart zit er ons niets in de weg.

Vanochtend de maandelijkse oefeningen gedaan. Een beetje anders dan anders, omdat we nu naar de Verenigde Staten gaan. Hoewel volgens de laatste nieuwsberichten die vereniging iets minder aan het worden is, met al die pro en contra Trump betogingen.

Punt is dat we mogelijk een inspectie krijgen van de Amerikaanse kustwacht. Eens in de zoveel tijd komen die jongens kijken, tenminste, dat staat in hun richtlijnen. Soms hebben ze andere dingen te doen en dan komen ze niet. Dat is altijd een verrassing. Onderdeel van zo’n inspectie kan zijn het houden van oefeningen, met name “brandbestrijding” en “schip verlaten”. Amerika zou Amerika niet zijn als ze daar hun geheel eigen regels en voorschriften voor zouden hebben, die op sommige punten in flagrante tegenspraak zijn met wat in de rest van de wereld gebruikelijk en soms zelfs voorgeschreven is.

Wij hebben ons daar maar aan aan te passen, en dus houden we voor aankomst Amerika de oefeningen “Amerikaanse stijl”. Na een paar jaren regelmatig in Amerika geweest te zijn weet je zo langzamerhand op welke slakken ze zout leggen, hoewel ze soms met verrassingen komen. Maar die neem je dan mee voor de volgende keer.

Één van die dingen die je moet onthouden is dat ze bij een brandoefening, niet onlogisch uiteraard, een bepaalde plek uitkiezen als zijnde de brandhaard. Daar moet je dan tijdens het verzamelen verre van blijven, en tijdens de bestrijding zelf uiteraard naar toe met je slangetje.

Een ander punt is het gebruik van de veiligheidslijn. Tijdens de trainingen die wij krijgen op het gebied van brandbestrijding, elke vijf jaar moet ik opdraven voor een gespecialiseerde cursus voor brandbestrijding op schepen, wordt korte metten gemaakt met de veiligheidslijn. Het ding is dan wel voorgeschreven onderdeel van de brandweeruitrusting, maar de kans op ongelukken ermee is te groot. Het ding kan klem komen te zitten, en dan zit je vast. Je kunt hem dan met een musketonhaak losmaken, maar dat kan in een gevaarlijke situatie lastig en tijdrovend zijn. Bovendien wordt gezegd dat je de lijn terug kunt volgen naar het beginpunt. Maar dan moet die lijn niet strakgetrokken zijn over een afgrond. Iets dat zeker niet denkbeeldig is. Kortom, niet gebruiken dat kreng.

De Amerikaanse kustwacht is echter een fervent voorstander van het gebruik van dat ding. Zo makkelijk met het geven van signalen, bijvoorbeeld. Één keer trekken: alles in orde, twee keer trekken stoppen, drie keer trekken als de donder terugkomen, of zoiets. Alleen, als de lijn blijft haken kan dat als een signaal opgevat worden.

Zo zijn er nog meer dingen waarin Amerika verschilt van de rest van de wereld.
Maar we doen inderdaad geen vijftien knopen meer. Wel veertieneenhalf. En dat is nog steeds een stuk vlotter dan normaal.

afbeelding
IMG onweerswolk boven Carib

Dag 83 Donderdag 31 augustus 2017

Gisteren was de drinkwatertank zowat leeg. Tijd voor een inspectie. Eens per jaar moeten we er in om te kijken of er viezigheid, algen of andere zooi in zit. Dan dient het schoongemaakt te worden. Leuk jobje, alles is nauw met smalle doorgangen en zo voorts. De drinkwatertank is ingebouwd onder de stuurmachinekamer, precies waar er een hoop versterkingen zitten. De tank heeft meer stalen balken, stringers, spanten en knieën dan ruimte voor het water, zou je kunnen zeggen.

Niet dat we nu zonder water zitten. Als het aan de scheepsbouwer lag wel, maar direct met de nieuwbouw hebben ze de achterpiek al ingeschoren als reserve watertank. Die is nu zo goed als vol met tegen de honderd ton. Ruim voldoende. Toch zou ik graag die drinkwatertank opgevuld zien in Houston. We hebben nog steeds geen orders voor de volgende reis, dus het kan maar zo zijn dat we na de lossing buitenop ten anker gaan. En dan kun je maar beter volle drinkwater hebben. Beter mee verlegen dan om verlegen.

Het afval wordt ook een leuk item. In Italië, nu anderhalve maand geleden, wilden ze bepaalde categorieën al niet hebben. Die bleven dus liggen. In Algeciras / Gibraltar ging het niet, de bunkerboot had geen faciliteiten. In Canada hebben we het niet eens gevraagd. Daar moet het als heel erg speciaal, buitengewoon enorm verschrikkelijk gevaarlijk afval worden opgehaald door een speciale vrachtauto, die het naar een oven brengt. Voor veel.

In Trinidad hadden we soortgelijke taferelen. Daarvoor moest speciaal een lichter komen voor een paar duizend dollar, dan zouden we het a raison van tweehonderd dollar per kuub kunnen afgeven. Dat vond de baas weer te Jouke. Die tweehonderd per kuub, daar is overheen te komen, maar die centen voor die lichter, dat was nou weer even te veel van het goede. En nu zitten we met vier bigbags plus de rest. Amerika kennende zal het wel weer iets zijn van een autootje met een hondenhok op wielen erachter, waar niet eens één bigbag in past.

De tweede machinist had een lasklus aan dek. Had te maken met de waterdichtheid, en moest dus wel afgemaakt worden. We krijgen absoluut geen water over, en een dikke regenbui kon geen kwaad, maar met dat soort dingen speel je liever op veilig. Krijgt hij, net toen hij wilde beginnen, een stortbui over zich heen. Arme tweede.

Maar daarom niet getreurd, het is weer einde maand, dus de gebruikelijke taferelen spelen zich weer af. Kapitein heeft al weer blauwe vingers van het ondertekenen van allerlei belangrijke, onmisbare en kritieke zaken, matrozen hebben al weer pijn in de kuiten van het trappetjes op en neer draven om de zoveelste aanpassing van de maandbrief of betaalopdracht door te geven. En ik? Ik zit er, net als elke keer, weer met verbazing naar te kijken.

Onze Filipijnse medewerkers berekenen zo precies mogelijk hoeveel ze tegoed hebben van de rederij. Dan maken ze een schatting van de kosten komende maand, en het restant moet stante pede overgemaakt worden naar huis. Met die berekeningen gaat nog wel eens wat mis, en dan komen ze met een amendement op die betalingsopdracht. Meestal als die al naar kantoor verzonden is. De meeste kapiteins maken daarom een deadline. Alles wat later binnenkomt wordt niet meer in behandeling genomen. Anders blijf je bezig.

Ik doe het wat simpeler. Ik heb een maandbrief. Van mijn salaris wordt een x bedrag maandelijks overgemaakt, de rest blijft als tegoed bij de rederij staan. Als ik naar huis ga stuur ik een mailtje of het overblijfsel overgemaakt kan worden. Dat wordt dan per kerende post overgemaakt, minus een klein bedrag voor eventueel nakomende kosten.

Vriend Harvey gaat nu landinwaarts en zal langzamerhand uitdoven. Echter, ter verhoging van de feestvreugde in Houston en omstreken zal er stroomopwaarts nog menig druppeltje vallen. Met andere woorden, het is allemaal nog niet voorbij. Of het allemaal in het bekken van Texas River zal vallen weet ik niet. Maar ze zullen nog wel even natte voeten houden.

En dan zit de volgende er ook al weer aan te komen. Irma heet ze. Ze zit nu nog ruim ten oosten van Barbados, en hard gaat ze niet. Maar als ik de weerkaart mag geloven, met daarin de verwachte route, zal ze regelrecht de Caraïbische Zee induiken. Met windsnelheden van ruim boven de honderd knopen. Onze verwachting loopt vijf dagen, dus met een weekje zul je er wel meer van horen.

Dag 84 Vrijdag 1 september 2017

Met de koffie maar weer eens een oefening gehouden. Het houdt ook nooit op. Dit is niet echt een oefening, maar een ISPS-briefing. Iedereen maar weer eens voor de achtentachtigste keer vertellen dat ze de identiteitsbewijzen moeten controleren als er mensen aan boord stappen. Alles ter meerdere eer en glorie van de Amerikaanse regelgeving. Het leuke is dat er een internationale regelgeving bestaat op dit punt. Maar een aantal landen willen daar weer een stapje bovenop doen. Één van die landen is de Verenigde Staten.

Uiteindelijk is het zo dat je een hele batterij internationale afspraken hebt, waar vervolgens zich niemand aan houdt omdat iedereen vindt dat zijn regeltjes een stuk beter zijn dan die internationale afspraken. Datzelfde kom je op meer gebieden tegen. Wij hebben alleen maar te maken met een uitspraak uit de Amerikaanse Burgeroorlog, of, als je Zuidelijke sentimenten hebt, “The War between the States”: “Ours is not to question why, ours is to do and die”. (Aan ons is niet te vragen waarom, aan ons is te doen en sterven).

Voorlopig gaat het voor een oortje, wat dat was weten alleen nog numismatici, met een vaartje van meer dan veertien knopen. Het blijft warm, maar voor morgen worden regen, donder en bliksem verwacht. We hebben een dak boven ons hoofd, dus erg nat zullen we niet worden.

Irma houdt het tot nog toe beschaafd. Zij loopt niet harder dan 10 knopen, we lopen dus uit. Met vijf dagen wordt ze in de buurt van de bovenwindse eilanden verwacht, ietsje noordelijker dan gisteren. De koers van zo’n apparaat is nog steeds behoorlijk ongewis. Maar de kans is vrij groot dat ze volgende week op Saba, Sint Eustatius en Sint Maarten aan het puinruimen zijn. De windsnelheden zijn wel fors. Volgens onze weerkaarten groeit ze uit tot 115 knopen, of 213 km/u. Dat is vergelijkbaar met vriend Harvey.

De bemanning is, net als op mijn vorige schip, driftig bezig met basketbal. In de achterkuil is een ring geplaatst en de boel is afgeschermd met netten, zodat er geen ballen per ongeluk over de muur gaan.

Er is een competitie opgezet tussen Team Bacardi en Blacksword. Blacksword is een whiskymerk van een dergelijke kwaliteit dat je er een blindengeleidehond bij cadeau krijgt. Het is wel erg goedkoop, en er zit alcohol in, vandaar dat het toch nog populair is bij het mindervermogende deel der bemanning. Normaal wordt deze kwaliteit ingeslagen om als presentexemplaar te dienen voor bezoekende autoriteiten. Zo zijn er ook sigarettenmerken die, om wat voor reden dan ook, beduidend goedkoper zijn dan de meer bekende.

De samenstelling van de teams wil nog wel eens variëren, afhankelijk van de beschikbaarheid en vermoeidheid van de verschillende teamleden. Er wordt dus ruim gebruik gemaakt van de transfermogelijkheden.

Overigens is dat ook het geval bij professionele sportteams. Spelers worden naar behoefte, en budget, gekocht en verkocht, coaches en trainers worden zowat jaarlijks en soms vaker uitgewisseld. Bestuursleden worden geroyeerd en aangesteld. De enige constante factor is de naam. En ook die wordt nog wel eens aangepast aan de behoefte van de belangrijkste sponsor. Ik vraag mij dan ook in gemoede al járen af wat de supporters nu eigenlijk aanmoedigen. De spelers kunnen het niet zijn, de trainer ook niet. Ook het bestuur van de vereniging en de sponsor komen niet in aanmerking.

Dat je een bepaalde sympathie hebt voor een bepaalde speler en die, vanwege zijn prestaties aanmoedigt, daar kan ik met een beetje goede wil nog wel inkomen. Maar een team dat jaarlijks van samenstelling wisselt en dat voor den brode zijn kunstjes vertoont?

Dat een bepaald team, net als een theatergezelschap of orkest, een knappe prestatie levert en je dat waardeert, ook dat vind ik niet zo vreemd. Maar die supportersgroepen die door dik en dun hun club trouw blijven? Er zal vast wel een psychologische verklaring voor zijn, maar om nou te zeggen dat ik het begrijp, nou, nee.

Dat gezegd hebbende moet ik toegeven dat in dit geval mijn sympathie ligt bij team Blacksword. Op mijn vorige schip was ik honorair coach van het gelijknamige team, vandaar.

Dag 85 Zaterdag, 2 september 2017

Het blijft lachen met de naweeën van vriend Harvey. Gisteravond kwam er bericht binnen van de agent in Houston waarin met zoveel woorden stond dat ze het ook niet wisten. De haven en de rivier blijven gesloten tot de rommel is opgeruimd en de rivier is nagemeten op onverwachte wrakstukken.

Op het moment staat er dankzij de regenval een stroom van maar liefst 10 knopen in de rivier. Daarmee is het daar levensgevaarlijk geworden.

Voordat wij terecht kunnen op de loskade moet eerst die rivier geklaard worden, daarna, of tegelijkertijd, moet de kade weer in orde gebracht worden om te kunnen meren en lossen. Daarna moeten de schepen die daar al bezig waren en vanwege Harvey de haven uitgeschopt zijn afgemaakt worden, en dan zijn wij aan de beurt.

De agent zegt dat er eigenlijk geen schatting te geven is, maar tegelijk geeft hij een prognose waarin staat dat we de elfde aan de beurt zijn. Waar die prognose op gebaseerd is weet ik niet, en al helemaal niet hoe betrouwbaar die schatting is. Alleen heb ik zo’n idee dat mijn E-ticket voor de negende wel kan verscheuren en rustig moet afwachten tot de volgende komt. Rustig afwachten en doorgaan met ademhalen.

Voorlopig hebben we nog zat te doen. Op dit moment zijn we klaar met het werk in de ruimen.
Datgene wat nog gedaan moet worden, daar kunnen we momenteel niet bij. Vanochtend wel met de bootsman plannen gemaakt voor als we nog een week ten anker liggen. Dan kunnen we de ruimen openmaken en de pontons gaan gebruiken als werkplatform. Vooral in ruim één kunnen we dan weer een heel stuk verder komen. Het enige dat in ruim drie nog kan gebeuren is de bovenkant van de zijtanken. Daarvoor moeten we het tussendek gedeeltelijk openleggen, maar als we ten anker liggen is dat een kleine moeite.

Vanochtend drie dode vogeltjes aan dek gevonden. Kleintjes, ongeveer ter grootte van een mus, met een bruin kleed en een gele borst. Waarschijnlijk zijn die vanaf Cuba aan komen vliegen toen we de westpunt, Kaap San Antonio, voorbij kwamen. Daar waren we rond een uur of vier. Het regende licht, maar het zicht was goed. Denkelijk zijn ze aangetrokken door het licht van de navigatielantaarns.

Het gebeurt wel vaker dat je gevogelte aan boord hebt. Met een ander schip lag ik eens voor IJmuiden ten anker, te wachten tot de volgende lading afkwam, en toen zat het hele schip letterlijk vol met spreeuwen. Die kwamen even uitrusten tijdens de trek.

Irmaatje houdt zich voorlopig aan één van de traditionele schema’s. Volgens de verwachting zal ze ten noorden van de Caraïbische Eilanden langstrekken en dan langs de Bahama’s naar het noordwesten gaan. Zo rond de elfde zal ze voor de kust van Florida zijn aangeland. De eilanden zullen vrij blijven van het ergste geweld, maar ze zullen wel een staartje meekrijgen. Tenzij, uiteraard, de dame wat anders in de pet krijgt. Tropische cyclonen zijn notoir onbetrouwbaar, dus er kan van alles gebeuren.

Vandaag hadden we maar weer eens barbecue. Vooraf had ik er een hard hoofd in. Volgens de weerkaarten zouden we vandaag een veld met regen, donder en bliksem inlopen. Maar toch, vanochtend vroeg hadden we inderdaad regen, tot na twaalven was het bedekt, maar op het moment van schrijven, tussen vijf en zes ‘s avonds, is het het mooiste weer van de wereld. Je kunt ook nergens meer van op aan. Zelfs het weerbericht niet.

Dag 86 Zondag 3 september 2017

Vanochtend is het verdacht stilletjes aan boord. Maar het was gisterenavond dan ook redelijk vloeibaar geworden. Gelukkig hebben de wachtlopers, zowel de machinisten als de stuurlui, zich in acht genomen. De wachtlopers van de matrozen hebben het wat gemakkelijker, die hoeven maar twee uur wakker te blijven. En als die dreigen in te tukken, dan krijgen ze van de dienstdoende stuurman wel een schop onder de kont.

Om acht uur, toen ik aan het ontbijt zat, waren de meesten al weer boven water. Normaal zijn ze vroeger, zo tussen zes en zeven. Maar vandaag is zondag, dan hoeven ze normaal gesproken niet aan dek. Ook vandaag is er geen wolkje aan de lucht, niet letterlijk, maar toch.

Morgen zijn we er weer. Tenminste op de rede. We hebben nog geen nadere informatie, dus we gaan er maar van uit dat het spijker er maar weer in gaat. Volgens de zeer voorlopige schatting, met veel slagen om de arm, van de agent zal het een weekje gaan duren. Punt is natuurlijk, en dat kun je niemand kwalijk nemen, dat ze pas een voorzichtige schatting kunnen geven als de rivier voor normaal verkeer is vrijgegeven. En wanneer dat zal wezen, daar gaat het US Corps of Engineers over, dat hier in de Verenigde Staten de functie van Waterstaat heeft. In ieder geval op het gebied van de waterwegen en de kustbescherming.

Voor ons blijft het spannend natuurlijk. Maar normaal gesproken krijg je ruim van te voren bericht. Ik heb vaker met dat bijltje gehakt, de laatste keer in april 2014, na een aanvaring op de rivier met olielekkage. Een tijdige waarschuwing is wel zo prettig. Dan kun je tenminste een voorzichtige planning maken. Ik zit in ieder geval al met verliefde blikken naar mijn luikjes te kijken. Kunnen we met een beetje goede wil eindelijk weer eens een beetje voortgang maken.

Voor de derde stuurman en mij persoonlijk is het ook een kwestie van afwachten. We hebben nog geen nadere reisinformatie. Waarschijnlijk zitten ze op kantoor ook de kat uit de boom te kijken. De reisplanning geeft nog steeds aan dat we de achtste naar binnen gaan. Denkelijk heeft nog niemand de moeite genomen om dat getalletje te veranderen.

Irmaatje blijven we met een half oog in de gaten houden. Volgens de laatste verwachting, die van twaalf uur UTC vandaag, zal ze inderdaad de eilanden blijven volgen, alleen ietsje meer naar het zuiden. Over vijf dagen krijgen de Bahama’s de volle laag. Tegen die tijd spreken ze over 120 knopen windsnelheid.

De latere verwachtingen, niet al te betrouwbaar, geven aan dat ze de kust zal volgen. Met een beetje goede, of verkeerde, wil zit er een nieuwe Sandy aan te komen. Het patroon is wat anders, maar het uiteindelijke resultaat, een zware cycloon die de kust volgt, is hetzelfde.

Als het zo doorgaat zullen wij er voorlopig geen last van hebben.
Alleen als de nieuwe reis afkomt bestaat de kans dat we er mee te maken krijgen. Maar dat zijn allemaal ver verwijderde verwachtingen waarvan de onzekerheden op alle gebieden groot zijn.

Voor ons hangt alles af van wanneer we voor de kant gaan en leeggelost zijn. Als dat inderdaad de elfde wordt is er voor ons volgens de huidige verwachting geen kwaal aan boord. Gaat het sneller, en krijgen we een ladinkje aan de oostkust, Savannah of zo, dan wordt het uitkijken geblazen. De bedoeling is natuurlijk wel dat in dat geval mijn collega met de gebakken peren zit. Ik zit dan, zonder gebakken peren, prinsheerlijk met een koel biertje in mijn achtertuin met de buurvrouw te kletsen. Als het goed is heb ik dan de eerste oogst van mijn Conferences.

@Emmo: Ik heb wel een tip voor die Conferences:

Flinke klont roomboter in de pan (niet bruin laten worden) en zodra die heet is een paar halve of kwart peren erin. Peren even keren, beetje versgemalen peper erover en na ongeveer een à anderhalve minuut (afhankelijk van het formaat van je stukken peer) flink wat poedersuiker over peren en boter strooien. Na ca. 10 seconden al roerend afblussen met een scheut calvados zodat een stroperige saus ontstaat et voilá: gebakken peren!

Warm op een bordje, klont roomijs met slagroom erbij... jummie!

Edit: Probeer zoiets ook eens met aardbeien en rode port.

Laatste edit 05-09-2017 10:03

Dag 87 Maandag 4 september 2017

We liggen er weer. Relatief kort bij Galveston, omdat de kapitein netwerk wilde hebben op zijn mobieltje. Onze buurman hier is een ander schip van de rederij en ietsje verderop ligt er nog één. Drukke business hier. En dan te bedenken dat deze maand nóg twee schepen van de rederij verwacht worden.

Dat krijgen we allemaal via het vlootprogramma, waarop alle schepen vermeld zijn met de huidige, en indien bekend, de komende reis. Zo weet je of je in een bepaalde haven met een collega komt te liggen.

In de loop van de middag krijgen we via die collega’s te horen dat ze van de agent bericht gehad hadden dat tot en met het plekje waar we wezen moeten, in de buurt van lengtegraad 95º07’ west, vrijgegeven is. Alleen zijn er nog 58 wachtende voor ons. Niet allemaal voor hetzelfde plekje, uiteraard, maar toch.

Één van de collega’s is minder gelukkig. Die moet wat verder naar binnen, naar kaai 29. Precies op dat plekje schijnt een droogdok gezonken te zijn. Als ze dat eerst moeten weghalen zal het voor haar nog wel even duren.

Irmaatje wordt met de dag interessanter. Elke twaalf uur wordt de verwachte route ietsje zuidelijk aangepast. Volgens die van 1200 UTC vandaag gaat ze regelrecht over de Turks en Caicos eilanden heen en bezoekt daarna de Bahama’s, kort ten noorden van Cuba. Als dat zo doorgaat wordt dat nog een interessante situatie in Florida op negen en tien september.

Voor ons wordt het ook interessanter. De verwachting is dat ze toch nog draait en via de Amerikaanse oostkust om de noord gaat. Er bestaat echter een mogelijkheid dat ze Straat Florida pakt en dan de Golf van Mexico induikt. Wat ze dan gaat doen is volkomen ongewis.

De mannen zijn inmiddels alweer aan het vissen. Met succes, al zijn het dit keer kleinere vissen dan bij Newfoundland. Binnen de kortste keren stond er al weer een ketel op het vuur met verse vissoep.
Op de rede is het druk, zoals het te verwachten is. Zo ver je kunt zien liggen er schepen ten anker. Hoeveel? Ik heb niet de moed ze te tellen. De AIS geeft aan dat ze ruim driehonderd contacten ziet, maar dat is natuurlijk inclusief de schepen die onderweg zijn en die in de haven van Galveston liggen. Galveston is wel open.

Over de nacht is één van de schepen van de rederij, stomtoevallig dezelfde als waar we mee in Porto Marghera gelegen hebben, naar binnen geroepen. Er zit dus wel voortgang in, al hebben wij nog absoluut niets van de agent gehoord. Gezien de berichten van de collega’s zou je toch op zijn minst een berichtje hebben verwacht van “het kanaal is open, maar er is nog wat vertraging, want...”, of iets van een vergelijkbare strekking.

Voorlopig wachten we gewoon af.

Banen van TC's.
afbeelding

Dag 88 Dinsdag 5 september 2017

Vroeg in de ochtend is het rustig. We luisteren continue op de radio op kanaal twaalf, veertien en zestien. Twaalf voor de verkeersdienst, veertien voor de loods en zestien als algemeen oproep kanaal. Bij tijd en wijle is het een gekwek vanjewelste, vooral als er op drie kanalen berichten binnenkomen. We hebben maar twee radio’s, maar één van de twee staat op twee kanalen tegelijk afgesteld. Die luistert dan op afwisselend op elk kanaal, en zo gauw als er verkeer is wordt dat kanaal permanent ingeschakeld. Tenminste zolang als dat verkeer aanhoudt. In modern Nederlands heet dat de “Dual Watch” schakeling.

Voordeel is dat je meer kanalen in de gaten kunt houden. Nadeel is dat als er veel verkeer is, je er horendol van wordt. Bovendien weet je niet op welk kanaal er geroepen wordt indien er wel wat voor je is. Maar er zijn wel vaker van dat soort tegenstrijdigheden.

Irmaatje blijft interessant. Ze is nu bijna bij de West-Indische Eilanden en volgens de vijfdaagse gaat ze recht over Florida heen, van zuid naar noord. Daarna zal ze de oostkust van de Verenigde Staten volgen. Ik hoop maar dat ze daar voldoende plywood in voorraad hebben, want het ziet er naar uit dat het een gemene gaat worden.

Kapitein en ik hebben het al gehad over wat te doen als ze ondanks de verwachting toch onze kant op komt. Beste is om als de donder het anker er uit te trekken. een dagje om de zuid te zeilen en wachten tot ze is uitgewaaid. Je kunt ook afwachten en de boel uitrijden met twee ankers en de machine gaande. Dat heb ik een keer meegemaakt in de baai van Tokio. Voordeel daar is dat je aan alle kanten beschut bent; de Uraga-Suido is maar een nauw rotgaatje, daar komt weinig of geen deining doorheen. Hier lig je aan alle kanten open en onbeschermd.

Onze vooruitzichten beginnen zich ook uit te kristalliseren. Één van de collega’s is nu binnen, daarna is volgens zeggen de buurman aan de beurt, en daarna wij. Volgens de collega die nu voor de kant ligt zijn ze komende vrijdag klaar, als alles meezit donderdag avond. Uitgaande van vrijdag, zal onze buurman die dag voor de kant gaan en over het weekend lossen. Beste verwachting voor ons is dan zondag of maandag voor de kant. Allemaal met nogal wat slagen rond de arm.

De matrozen gaan in ieder geval voorlopig voort. In ruim drie hebben ze de moeilijkere plekjes gedaan, en nu zijn ze met datzelfde bezig in luik één. Daarna kunnen ze met een pontonnetje zweven naar de hogere plaatsen. En dan zijn we weer klaar met het zure zootje totdat de lading gelost is en we daar ook bij kunnen. Als we tijd van leven hebben dan zijn we tegen het einde van de week zover.
We weten nu ook officieel dat we niets weten wat betreft de komende reis. Volgens kantoor wachten ze daar stilletjes af totdat ze meer weten betreffende onze lossing voordat ze dingen gaan regelen. Voor ons is dat natuurlijk weer K v/d B (Kloten van de Bok). Wij hebben ook dingen te regelen.

Kantoor zegt dan wel dat we zoveel mogelijk vol moeten storen wat de vreterij, water en dergelijke betreft, maar bij voorbeeld reisvoorbereiding, bestellen van zeekaarten en zo, dat kunnen we pas doen als de nieuwe reis bekend is. En volgens de internationale regels, waar de Verenigde Staten bij uitzondering aan mee doet, moeten we voor vertrek de boel voor komende reis in orde hebben. Dat is zowat elke reis hetzelfde gesodemieter.

Als het goed is, is dat komend jaar over. Dan moeten alle schepen een ECDIS hebben. Een ECDIS is een elektrieke kaart, zeg maar een TomTommetje voor op zee. Dan heb je alle kaarten voor de hele wereld bij je, en hoef je alleen maar de activatiesleutel te hebben om hem te kunnen gebruiken. En als ze er aan de wal geen zootje van maken heb je die binnen vierentwintig uur te pakken. Ik moet nog zien dat we volgend jaar zo’n ding hebben, maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Dit vind ik een mooie

Dag 89 Woensdag 6 september 2017

De vooruitzichten op de lossing worden hoe langer hoe onoverzichtelijker. Volgens de agent gaan we komende maandag voor de kant, terwijl kantoor vindt dat we komende vrijdag zullen moeten gaan lossen. Waarschijnlijk hebben ze met onze lading meer haast dan met die van de buurman. We zijn beiden van dezelfde rederij en komen op dezelfde kade om te lossen. Wie het gaat winnen? Dat is de vraag. Ik hoop maar dat we het op tijd weten, want wij hebben ook onze planning te maken.

In de ochtend begon het plotseling op te briezen. Nogal onverwacht, want de weersverwachting gisterenavond gaf niets aan. Waarschijnlijk is dit het gevolg van een tropische depressie, zeg maar een orkaan maar dan de lichte versie ervan, voor Mexico, tussen Altamira en Veracruz. Dat is in korte tijd al nummer drie. Op dit moment hebben we drie van die hebbedingen op de weersverwachting.
Dat is ten eerste natuurlijk Irma, die de werkelijk enorme windsnelheid bereikt van 150 knopen, krapaan 300 km/u. Voordat ze op Florida aan land komt zwakt ze, volgens de verwachting, af tot maar 120 knopen, dik tweehonderd km/h.

Dan hebben we Jose, die inmiddels ook officieel een orkaan is. Die zit nog op de Atlantische Oceaan, ten oosten van St Vincent, op 45 graden west. Volgens de verwachting zal die voor de eilanden afbuigen en op de oceaan blijven.

Als laatste Katie, die nog geen orkaan is en naar verwachting het ook niet gaat worden. Die draait als een keutel in de pispot rondjes voor de kust van Mexico. Met twee of drie dagen komt ze aan land en zal dan snel uitdoven.

Dat is een gekke geschiedenis. Katie ontstond vlak voor de kust van Mexico. Dat is al raar, normaal ontstaan ze op de Atlantische Oceaan ten zuiden van de Kaapverdische Eilanden, of onderweg naar de Caraïbische Zee. Eerst was ze Tropische Depressie nummer dertien, maar nu wordt ze Tropische Storm “Katie”, waarschijnlijk is ze dat al. Vervolgens blijft de dame voor de kust hangen en draait dan naar het zuiden. Vooral dat laatste is erg bijzonder, dat kom je maar zelden tegen. Vervolgens zal ze even ten noorden van Veracruz op de kust afstevenen en daar aan land gaan.

Irmaatje wordt, in tegenstelling tot Katie, een monster. Dat is ze overigens al. Ik heb nu al medelijden met de mensen op Florida. Het kan maar zo eens blijken dat mijnheer Harvey, met zijn categorie vier, een kleine jongen blijkt, vergeleken met Irma. Overigens, Puerto Rico, Cuba en de noordelijke eilanden krijgen er ook flink van langs.

Dankzij de toegenomen wind en deining hebben we de oefening met de MOB-boot maar afgeblazen. Als er een beetje golven staat wordt het strijken en vooral het terughalen van dat ding een levensgevaarlijke toestand. We hadden dat vanochtend gepland, maar dat moet dan maar wachten tot een geschiktere gelegenheid.

Positieve berichten zijn er ook. Het doet mij genoegen te mogen mededelen dat in de scheeps-basketbalcompetitie team Blacksword tegenover de Bacardi Boys aan de leiding gaat met vier tegen twee. De positieve invloed van mijn morele steun schijnt toch zijn vruchten af te werpen.

IMG: SPOS 9 Sept 2017
afbeelding

Dag 90 Donderdag 7 september 2017

En ziet, als mijn huidige job niets wordt kan ik altijd nog een praktijk als waarzegger gaan beginnen. Gisteren uitte ik mijn twijfels over het vluchtschema. Zo ongeveer tezelfdertijd dat ik aan het tikken was kwam er bericht binnen dat mijn vlucht verzet was naar de negende. Een dag later dus. Uitgaande van de achtste voor de kant is de negende natuurlijk heel redelijk. Nu nog afwachten of we de achtste inderdaad voor de kant komen.

Over de nacht blijkt dat laatste ijdele hoop. Onze buurman, die aasde op dezelfde ligplaats, werd opgeroepen en is nu, vroeg in de ochtend, naar binnen. Buurman heeft een paar duizend ton stalen pijpen bij zich, en dat zal nog wel even duren. Als het goed is zijn wij daarna aan de beurt. Maar dat zal nog wel het weekend duren. Volgens de agent zou het de tiende worden. Mijn persoonlijke ervaring met deze kade, we komen hier vaker, is dat een gigantische slag in de lucht. Propere schattingen maken is niet het sterkste punt van de organisatoren hier.

Tropische Storm Katie is inmiddels een orkaan geworden. Het verschil zit in de windsnelheid. Als die meer wordt dan 64 knopen, dat is windje twaalf oftewel orkaansterkte, wordt ze orkaan genoemd in plaats van storm. Katie komt daar met haar 65 knopen net overheen. Irma met haar 165 knopen zit daar ruim boven. Jose is met net geen 100 knopen, nog ruim voldoende om een blokje voor rond te varen, een middenmoter.

Mijn reis, en die van de derde stuurman, is in ieder geval uitgesteld naar de tiende, waarschijnlijk in de hoop dat we in de loop van de negende voor de kant komen. Niet onmogelijk, maar eerst zien en dan geloven. Ik heb er alle vertrouwen in. Onze beider collega’s komen in ieder geval de achtste hier naar toe. Dan kunnen ze op verhaal komen van de reis, maar waarschijnlijk willen ze geen gekke risico’s lopen met uitgestelde vluchten en dat soort dingen.

Matrozen zijn nog steeds druk in de weer met de ruimen, maar het einde komt in zicht. Luik één had wat vertraging, daar kwamen ze op de bovenkant van de zijtanken wat meer rotte plekjes tegen dan de bootsman verwacht had. Maar ook dat is opgelost en staat voor de tweede keer in de tjet. Luim drie is voor een groot gedeelte gedaan, en daarmee hebben ze voor morgen nog maar een paar kleine delen te doen. Belangrijkste daarvan zijn de hoge gedeelten van de zijkanten van luik één. Daar konden ze van de reis niet bij omdat de steiger in ruim drie stond.

Die staat daar overigens nog steeds, omdat na Houston ruim twee beschikbaar komt voor schilderwerk. In aanmerking genomen dat er niet één of andere héél belangrijke lading geladen moet worden, want dat gaat voor. Maar de bedoeling is nog steeds dat we na Houston weer ten anker komen, wachten op orders. En dan is dat ook binnen afzienbare tijd gepiept.

Voor wat betreft de basketbalcompetitie, er is een nieuwe competitie gestart. Blacksword staat alweer met twee tegen nul voor. Misschien moet ik mijn sympathie naar de Bacardi Boys verleggen, anders worden ze geheid weer ingemaakt. Ik wist niet dat mijn paranormale gaven een zodanige invloed hadden.

Maar ik ben voor alle zekerheid maar begonnen mijn hutje te soppen. Traditioneel één van de laatste dingen die je doet voordat je wordt afgelost. Voor hetzelfde geld zetten ze er vaart in en zijn ze inderdaad vlot klaar op dat andere schip. Ik heb in ieder geval de kapitein gevraagd contact te houden, zodat we wat nadere, en hopelijk accurate, gegevens krijgen. Ik heb meer vertrouwen in mijn collega op dat andere schip dan in de plaatselijke walorganisatie.

Dag 91 Vrijdag 8 september 2017

In de vroege ochtend, vanwege het tijdsverschil, we hebben nu zeven uren verschil met Nederland, komen de laatste nieuwtjes uit Nederland binnendruppelen. Het begint routine te worden, maar de aflossing is alweer een dag vertraagd. De derde stuurman en ik vliegen nu de elfde. Dat alles in verband met de onzekere tijd van meren. Met andere woorden, op dat punt weten we nog niets.

Tweede punt is de komende reis. Daar beginnen ze nu ook voorzichtig over na te denken. Voorlopig plan is rollen kraftliner board laden in Port Arthur en Savannah voor Tenerife, Las Palmas, Agadir en Gandia. Dat is een standaard reis die regelmatig voorkomt. Kraftliner board is een dun karton waar ze golfkarton van maken.

Met andere woorden, de tweede stuurman is alweer zo druk als een klein baasje met het prepareren van de reis en het bestellen van de kaarten. Ik heb inmiddels op basis van wel zeer onvolledige gegevens een stabiliteit en ballastplan in elkaar getimmerd. En zo is iedereen weer van de straat.

En het blijkt nu dat de reden van onze vertraging een kaduke walkraan is. Het beestje dat onze zware stukken moet lossen, we hebben 6 stukken van ruim 200 ton aan boord, ligt in een deuk. Volgens de laatste berichten zal het twee à drie dagen duren voordat hij gerepareerd is, en dan moet hij nog gecontroleerd worden op allerlei kortsluitingen. Klaarblijkelijk heeft hij tijdens tyfoon Harvey onder water gestaan.

Irma gaat nu recht over Florida heen, gezien de verwachtingen van vandaag. Florida is relatief laag met veel meren en moerasland. Een hoop mensen zullen natte voeten krijgen, denk ik zo. Ik hoop voor mezelf alleen maar dat ze niet in de pet krijgt om de Golf van Mexico in te duiken. In dat geval zullen wij ook onze maatregelen moeten nemen.

Jose gaat binnenkort huishouden op de noordoostelijke eilanden. Alsof die nog niet genoeg hebben gehad van Irma. Volgens de verwachting zal Jose afbuigen naar het noorden, volgens het gebruikelijke patroon. Alleen als je de verwachtingen achter elkaar bekijkt, zie je dat hij, net als Irma, steeds verder naar het zuiden wordt bijgesteld, en dat de bocht steeds later komt. Dat wordt er ook eentje om in de gaten te houden.

De matrozen hebben van de kapitein de pin op de neus gehad in verband met de ruimen. Morgen extra uurtjes draaien om de boel toch maar af te krijgen. Reden ervoor was dat we in de loop van de middag bericht kregen van die kaduke walkraan. Ik had nog steeds in het achterhoofd dat we, als onze voormalige buurman op zou schieten, in de loop van zaterdag voor de kant zouden kunnen komen. Daarom had ik vanochtend tegen de bootsman gezegd om bij einde werk alles vierkant te maken, zodanig dat we niets meer nodig zouden hebben. Het werk zou dan wel gedeeltelijk af zijn, maar we zouden geen gekke dingen krijgen. Met vierkant werk zouden we er in ieder geval een paar daagjes tegen kunnen. Nu is de boel wel ontroest, maar pas morgen gaan ze schilderen.
Maar het is weer weekend. Weer een paar daagjes, relatieve, rust.

Dag 92 Zaterdag 9 september 2017

Vanochtend nog even met de gezagvoerder gebabbeld, over het werk van de matrozen. Kapitein had graag gewild dat de boel in de grijs zou komen. We gebruiken in de ruimen twee kleuren verf, roodbruin en grijs. In verband met het licht houden we grijs als de laatste laag, en roodbruin als eerste. Droogtijd van de verf is tussen de zes en acht uur. Praktisch gesproken kun je op die manier maar één laag per dag opzetten, tenzij je Chinese uren gaat draaien. En dat is niet te adviseren. Kapitein en ik hebben liever geen eind hout in de nek.

Dus toch maar één laag opzetten en maar afwachten wat het komende maandag wordt. Omdat de boel al ontroest is gaat het schilderen relatief snel, tegen tienen zijn ze klaar. De rest van de tijd kunnen ze besteden aan schoonmaken, zowel binnen als op het achterdek. Dat ligt alweer vol met schubbetjes. En dat is iets waar de Amerikaanse autoriteiten over kunnen vallen. Bovendien, we zijn geen visserman. Als de jongens willen vissen, best, maar dan dienen ze wel eventuele restanten achter hun partes posteriores op te ruimen.

In de loop van de middag beginnen we een beetje te schommelen. Er komt, in tegenstelling tot voorheen, een deining dwars inzetten. De wind blijft noordoost, maar de deining verandert. Dat zijn de eerste tekenen van Irma. Die zit op het moment van schrijven op de noordkust van Cuba en staat, volgens de verwachting, op het punt de draai naar het noorden te maken. Ze is momenteel nog een goede achthonderd mijl van ons vandaan, maar een dikke zoals Irma laat zich op die afstand al voelen.

Als de weersverwachting klopt is dit het ergste wat we zullen krijgen, maar als de dame uit de bocht vliegt dan zullen we morgen benen moeten gaan maken. Gemiddelde snelheid van zo’n beest is in de orde van 14 knopen, hoewel dat nog wel eens af kan wijken. Als ze recht op ons toe komt dan is ze met anderhalve dag te dichtbij om nog gezellig te zijn. Meestal houd je zo’n ding op 300 mijl of meer. En in dit geval neem ik het liever een beetje ruimer.

Volgens de laatste verwachting zal ze de westkust van Florida volgen en in de buurt van Tallahassee definitief aan land komen. Hopelijk hebben ze goede lieslaarzen daar. Volgens de nieuwsberichten die we van het ANP binnenkrijgen zijn er inmiddels al zo’n 20 miljoen mensen op de loop. Ik kan ze geen ongelijk geven.

Over land zal ze dan snel uitregenen. Dat zal gebeuren in het stroomgebied van de Alabama en Mississippi rivieren. Ook daar kunnen ze maar beter oppassen. Ik heb zo’n idee dat ze in Mobile en NOLA (New Orleans Louisiana) binnenkort hoogwater kunnen verwachten.

Vriend Jose begint ook last te krijgen van obesitas. Die heeft inmiddels ook al een windsnelheid van 130 knopen of dik tweehonderd kilometer per uur bereikt. Die heeft inmiddels de noordoostelijke eilanden te pakken, net een paar dagen na Irma, maar gaat volgens de verwachting nu ook de draai maken. Die zou dan op de oceaan uitdoven.

De derde stuurman, een Rus, vertelde dat hij Vladimir Poetin gebeld heeft om te vragen of Jose naar Baltimore en Washington gestuurd kan worden. Derde stuurman heeft een beetje een ziek gevoel voor humor. Hij refereerde overigens naar de Sovjettijd waarin misoogsten en slecht weer aan weersbeïnvloeding vanuit Amerika geweten werd. Poetin zou op deze manier wraak aan het nemen zijn.

Russen en humor weer....

Dag 93 Zondag 10 september 2017

Gisteren een tijdje in de weer geweest met de S-VDR. Dat staat voor “Simplified Voyage Data Recorder”. Het is een machientje dat van verschillende apparatuur, zoals radar, radio en nog een paar de gegevens opneemt. Ook zijn er een stuk of wat microfoontjes ingebouwd zodat gesprekken kunnen worden afgeluisterd, net als dit al langer bij vliegtuigen gebruikelijk is. Daar heet het de “zwarte doos”, die, net als hier, hel oranje is.

In principe bestaat het uit een kast op de brug waar de elektronica in zit, en een soortement boei op het schavotje, waarin de boel opgenomen wordt. Als het schip zinkt komt die boei vanzelf vrij en kan opgepikt worden. Het woord “Simplified” slaat op het feit dat dit een al wat ouder schip is waar niet alle apparatuur aangesloten kan worden. Dus hebben we hier een eenvoudig model.

Het apparaat kan met de hand bediend worden, voor het geval er een incident is waarvan we de gegevens beschikbaar willen houden. Die gegevens worden dan opgeslagen en kunnen later bekeken worden. Zo’n gegevensbestand beslaat twee uur. Er is ruimte op de harde schijf voor drie van dat soort incidenten.

Tijdens de reis merkten we dat het beestje uit zichzelf van die incidenten ging opslaan. Dat is niet de bedoeling, want dan is er plotseling geen ruimte voor als er werkelijk stront aan de knikker is. Zoals vereist hebben we dat aan de baas gemeld en die kwam via de leverancier van het apparaat met de mogelijkheid om in ieder geval de bestanden te wissen, zodat de ruimte voor echte incidenten beschikbaar komt.

We moesten het apparaat aansluiten op een computer, een netwerkverbinding maken en dan, de instructie volgend, via de software op het apparaat de bestanden wissen. Jammer maar helaas, de baas heeft drie vaste pc’s aan boord geplaatst, maar geen laptoppie met netwerkkabel. Die moesten dus uit de privévoorraad gevorderd worden.

Volgens de instructie dienden we de verbinding te maken met een klasse vijf kabel en dan het netwerk aanspreken met Internet Explorer 6. Joepie. Geen enkele PC of laptop heeft nog IE6 aan boord, een feit waar elke amateur mee op de hoogte is maar wat voorbij gaat aan de technische kennis van professionals, gezien het echec van dat computervirus vorig jaar. Dan maar met IE10, hoewel ik liever met Firefox of Chrome werk. Gelukkig had ik het onbeholpen IE10 nog niet van de laptop gemieterd.

Het werkte dus niet. De verbinding kwam niet tot stand. Stelletje vraagtekens naar baas gestuurd, en die kwamen terug met het bericht dat wij, stomme uilen dat we zijn, het verkeerde adres gebruikten. In de instructie die we hadden ontvangen was sprake van adres 10.0.0.101, waarbij met de hand was bijgeschreven dat het adres 10.0.0.15 diende te zijn. Het moest echter 10.0.0.100 zijn. Tsja.

Bovendien moesten virusscanner, firewall en pop-up blocker worden uitgeschakeld. Maar toen dat eenmaal voor elkaar was kregen we zowaar verbinding en konden we de overtollige bestanden wissen. En nu nog de storing waardoor die bestanden gemaakt worden.

Maar voorlopig is er nog geen nieuws, al zegt de agent dat we morgenochtend voor de kant gaan. Helaas zonder te vertellen of dat vroeg of laat in de ochtend zal zijn. Ik heb zo’n idee dat mijn vluchtgegevens weer eens aangepast gaan worden.

Aangezien ze pas vannacht naar binnen zijn gegaan (plaatselijke tijd, dus ze zijn waarschijnlijk op dit moment net de lijntjes aan het vastmaken), denk ik dat dat idee nog niet zo gek was.

Laatste edit 12-09-2017 10:03

Laatste edit 12-09-2017 10:04