22.3: Uitgekeken hond
Dan komt er alweer een melding binnen. Dit keer een loslopende hond, bij een uitkijktoren langs de rivier. Fietsers hadden het dier aangetroffen. Het is niet ver. De uitkijktoren staat aan het eind van een smal weggetje. Als we aan komen rijden staan de melders te wachten, hond aan de lijn.
We nemen het dier over en lezen de chip uit. Goed geregistreerd. We bellen het nummer. Het is de oude eigenaar. De mensen zijn verhuisd, het huis is overgenomen door hun zoon en die heeft gelijk de hond gehouden. Mevrouw zou haar zoon bellen en die zou de hond komen ophalen.
Wij wachten en de oorspronkelijke melders fietsen door. Even later komt een auto aanrijden. Het is de zoon die de hond komt ophalen. Hond blij, zoon blij, alles in orde. De hond gaat wel vaker op sjouw en komt normaal vanzelf weer terug. Alleen dit keer niet. Mijnheer betaalt zonder enige discussie de kosten en wij kunnen verder.
Terug op het asiel doen we het verhaal van de kat bij de zorginstelling. Later horen we van de dierverzorger dat het helemaal de kat niet is. De kat van de bewuste eigenaar is gechipt en de kat die we hebben meegenomen niet. Dus een “gewone” zwerver
Inmiddels staat de accu van de bus laag. Eerst maar laden op de snellader en dan kunnen we door naar de volgende melding die inmiddels is binnengekomen.

22.4: Twee voor de prijs van één
Dat zijn twee dode katten in één melding. De eerste daarvan is dezelfde kat aan de rivierdijk die vanochtend hebben proberen te vinden. De tweede is een kitten. Moederpoes was onder een auto gekomen en vier van de vijf kittens waren gevangen en naar het asiel gebracht. Nummer vijf was ontsnapt en is nu dood gevonden.
Omdat de plaats moeilijk te vinden is halen we de melder van beide katten op van huis. Hij kan ons de juiste locatie wijzen. Het is een oud collega van de dierenambulance.
Eerst naar de dijk. Die kat blijkt er toch te liggen. Alleen aan de andere kant van de dijk tussen het gras. Lastig te zien van bovenaf, vandaar dat ik hem had gemist.
Dan naar de kitten. Die ligt op het erf van een leegstaande boerderij. Hoe ze het dier hebben gevonden is mij een raadsel. Maar hij ligt er. Een zielig hoopje vacht en botten. Ik keer een plastic zak om en pak het zo op. De plastic zak is bekant zwaarder dan de overblijfselen van het beestje.
We brengen de melder terug naar huis en gaan met de twee dode katten naar het asiel. De vriezer daar is nu mudvol met dode beesten. Morgen moet iemand de beesten die daarvoor in aanmerking komen ophalen en naar de kadaverbak brengen. Vandaag gaat niet. Het is zondag en de faciliteit is gesloten.

22.5: Lamme gans
De volgende melding, vandaag komt de ene na de andere binnen, is over een gans met een lamme vleugel. Ook die zit in de andere regio. Dit keer in een dorp aan een kleinere rivier.
Onderaan de dijk huisjes, daar moesten we zijn. We stappen uit en melder komt ons al tegemoet. “Hij zit nu bij de buurman”. Buurman komt ook aanlopen. Gezamenlijk lopen we achterom naar wat goed beschouwd de uiterwaard is. Daar staat een schuurtje met vlak daarlangs een hek met grof gaas en prikkeldraad.
Tussen dat gaas en het schuurtje zit de gans. Klemvast. Het arme beest kan geen kant op, met een vleugel half door het gaas. Ik klim het hek over en probeer het dier in de richting van verzamelde menigte te sturen. Het beest blaast en pikt. Niets van aantrekken, dat hoort zo. Maar ik kan er niet goed bij, het hek is te hoog. Ik vraag bijrijder om het grote net met de stok. Het gaat me om de stok, daarmee kan ik de gans een zetje geven in de goede richting.
Dat lukt en één van de beide mannen grijpt het dier bij de kladden. Bijrijder opent de box en de gans wordt er in gedeponeerd. Klaar. Ik klim terug het hek over en dan gaan we terug naar de bus.
Omdat we in de andere regio zitten gaat deze naar de opvang in de grote stad. Dan houdt het op met de meldingen. Ik breng bijrijder naar huis en ga zelf ook die kant op. Bus aan lader en klaar.
Niet dus. Net een uur later komt er weer een melding door.

22.6: Gat in de nek
Die nieuwe melding gaat over een duif die gewond is aangetroffen. Ik krijg een adres op in de stad, samen met een telefoonnummer. Zoals gebruikelijk bel ik om te laten weten wanneer ik er ongeveer ben. De melder reageert met de opmerking dat hij in de tussentijd nog een rondje kan maken maar dat hij op de plaats des onheils aanwezig zal zijn. Beetje vreemde opmerking, maar als ik er ben zal het wel duidelijk worden.
En inderdaad. Als ik aan kom rijden staat een jong koppel, man en vrouw, te wachten. Ze waren de hond aan het uitlaten en al doende de duif gevonden. In de tussentijd had de duif zich een twintigtal meters verplaatst naar zat er nog steeds.
De duif laat zich opvallend makkelijk vangen. Het is een jong beest, maar voldoende in de veren om vliegvaardig te zijn. Er is dus wat mis met het beest. Wat wordt duidelijk als ik de nekveren uit elkaar haal. Daar zit een wond om U tegen te zeggen. Ik kijk regelrecht tegen de ruggengraat aan. Een stevige aanval van een roofvogel.
De melders vragen of er wat aan te doen is. Ik weet het niet maar volgens mij wordt het een gevalletje euthanasie. Maar er zijn mensen die meer verstand hebben van dit soort zaken. Daar zal ik hem naar toe brengen. Zo zeg ik het tegen de melders. Die zijn het daar mee eens. Met euthanasie is het beest beter af dan om met zo’n wond langzaam te laten creperen.
Terug in de bus bel ik de opvang. Ik kan het beest in hok B zetten. Dan zal de beheerder er later op de avond naar kijken.
Inmiddels is het tegen zevenen. Hoog tijd voor de aflossing. Ik bel mijn aflosser dat ik er aan zit te komen. En tegelijk dat hij de borst natmaken kan. Inmiddels zijn er alweer twee meldingen binnen gekomen. Één over een roofvogel en de tweede over een duif.

22.7: Roofvogel met kuren
Als ik bij de aflosser aankom komt hij gelijk naar buiten. We gaan eerst naar de roofvogel en dan naar de duif. De roofvogel zit in het buitengebied en de duif gezien het adres in het dorp.
We worden door de navigatie over de meest afschuwelijke zandweggetjes geleid, maar uiteindelijk komen wel wel op het juiste adres aan. De nummering is niet echt duidelijk. De melder had gevraagd door te rijden tot het hek en niet aan te bellen omdat daarmee de kinderen wakker zouden worden.
We rijden de oprit op naar het woonhuis en stoppen bij het hek. Tegelijk komen al twee mannen op ons toe. Een hond is stevig aan het blaffen. Tot zo ver de nachtrust van de kinders.
Een van de mannen heeft een schoenendoos met daarin de vogel. Een valk zeggen ze, al denk ik gezien het formaat dat het wel eens een sperwer zou kunnen zijn. We laten het in het midden. We zullen het bij de opvang wel horen.
Een van de mannen had het dier in het weiland gevonden en opgeraapt. Niet iets wat je met een gezonde roofvogel kunt doen. We later het dier in de schoenendoos en nemen het zo mee.

22.8: Geraamde duif
De melding van de duif komt inderdaad vanuit het dorp zelf, nabij de kerk. Het adres is in een setje nieuwe appartementen. Ervoor is zo ‘s avonds laat ruim parkeergelegenheid. We moeten op het eerste deel zijn.
De trap omhoog en als we rondkijken waar we precies moeten zijn, worden we al vanuit één van de voordeuren gewenkt. Daar moeten we zijn.
Het is een ouder echtpaar. De duif was met een forse knal tegen het raam gevlogen en vervolgens op het balkonnetje blijven zitten.
Daar zat ‘ie nog steeds.
Collega probeert het dier te vangen maar die verstopt zich achter het meubilair. Met wat klauterwerk kan collega hem toch pakken. Ik open de box, beest er in en klaar.
We praten nog even met het echtpaar en gaan dan terug naar de bus. Beide vogels kunnen naar de opvang in de grote stad. Daar aangekomen blijkt de roofvogel echt een valk. Ik had het mis.
Daarna rijden we naar mijn huis en doen daar de overdracht. Het is half tien. Met korte pauzes dertien uur onderweg geweest. Het was me het dagje wel.

23: ‘t Lukt niet altijd
23.1: Ontvleugelde meeuw
Ik ben nét thuis van de overdracht, het is even voor achten ‘s avonds, komt er een melding door. Centrale is wat onzeker over wat het beste is. Het betreft een meeuw die vermoedelijk is aangereden op de grote provinciale weg. Op die weg mogen wij normaal gesproken niet komen tenzij onder begeleiding van de correcte instanties: Rijkswaterstaat of politie. Dit in verband met de persoonlijke veiligheid.
De melder echter is gestopt op een vluchthaven en doorgereden naar de eerstvolgende parkeergelegenheid annex pompstation. Vandaar doet ze de melding. Dat pompstation en die vluchthaven vallen binnen ons gebied. Ze belt echter naar andere organisaties die niets voor haar kunnen betekenen. Op de melder komt het over als ambtelijke taferelen. Een beetje zijn het dat ook wel. Uiteindelijk komt ze toch bij ons terecht. Melder biedt aan de centrale aan om met de meeuw in mijn richting te rijden.
Dat verhaal krijg ik binnen als melding. Ik bel met de melder om nadere afspraken te maken. Met wat geheenenweer spreken we af bij een pompstation in de grote stad aan de uitvalsweg naar de meest aangewezen opvang. Voor mij is dat het makkelijkst en voor haar is dat toch in de richting waar ze heen moet. Bovendien kent ze de plek, bij de naastgelegen garage heeft ze de auto in onderhoud.
Als ik daar kom aanrijden is melder al aanwezig. We stappen uit en maken kennis. Ze heeft de meeuw gewikkeld in haar werkkleding in een doos op de bijrijdersstoel. Als ik de meeuw uit de kleding haal is deze aardig levendig, al kan ik zien dat de rechtervleugel er vreemd bijhangt. Meer word ik niet gewaar. Daarvoor is de vogel te beweeglijk en het licht te slecht.
Ik doe de vogel in een transportbox en praat nog even na met melder. Ze bied aan om ook vrijwilliger te worden. Daarvoor moet ze echter, gezien haar woonplaats, bij een andere organisatie zijn. Dan nemen we afscheid en ik rijd naar de opvang. Dat is niet ver.
Bij de opvang bekijkt de beheerder de vogel wat beter en constateert een open breuk onder de vleugel. In de oksel, zeg maar. Daar is niets aan te doen, dat wordt euthanasie. De opvang kan daarvoor niet zorgen, ze hebben daar geen licentie voor. Ik bel met mijn baas om te horen bij wie ik het wel kan laten doen. Dat kan bij een dierenarts in een dorp wat verderop. De dierenarts opgezocht op haar huisadres. Ze gaat veel op huisbezoek en heeft een complete apotheek in haar busje. De meeuw krijgt het verlossende spuitje en ik kan weer terug.
Ondertussen is de batterij van de elektrieke bus weer eens aan het eind van zijn Latijn. Veel om is het niet dus rijd ik via asiel. Daar om de hoek is een snellaadstation. Twintig minuten aan de prik en ik kan door naar huis.