8.2: Dakvlieder
Die volgende melding betreft een jonge meeuw die van een hoog dak gestort is. Geen duidelijke verwondingen, maar omdat ‘ie toch wat daas was had de melder hem, op advies van de centrale, over de nacht in een doos gehouden.
De andere dag toch maar weer opgebeld, en dat was de melding die ik kreeg. Adres was op het industrieterrein van de stad. Ik rijd er heen, en als ik aankom staan twee jonge mannen me al op te wachten, doos in de handen. Tevoren had ik telefonisch doorgepraaid wanneer ik zou arriveren.
Ik zet de bus neer en stap uit. Bij de twee mannen aangekomen doe ik de doos open. Daarin zit inderdaad een jonge meeuw, nog in de dons. Schreeuwen dat het een aard heeft en agressief te pikken. Ziet er gezond uit. Ik vraag de mannen wat ze hebben gezien. Ze wijzen naar een hoge loods, een metertje of tien hoog. Daar was ‘ie van af gevallen.
Goed, dan hadden de meeuwen daar waarschijnlijk een nest. De jongens knikken. Toen ze het jong opraapten waren diverse meeuwen krijsend aan het rondcirkelen. De ouders natuurlijk. Ik heb al half besloten om het dier bij de loods vrij te laten en verder over te laten aan de ouders, als ik het dier wat nader bekijk.
Dan zie ik dat het dier gewond is aan het linkeroog. Er zit bloed rondom en een sliert half gestold bloed hangt van een ooghoek langs de snavel. Dat is andere koek. Dan toch maar naar de opvang, daar zit iemand die meer verstand heeft van dat soort zaken. Blijkt het mee te vallen dan kan die me alsnog bellen om het dier tóch vrij te zetten. Dat zou ook de eerste keer niet zijn.
Ik neem afscheid van beide jonge mannen, ga met de vogel terug naar de bus en net als ik de opvang probeer te bellen gaat de telefoon. Alweer een melding.

8.3: Verzopen gans
Aan de oever van het water had een man een gans gevonden die op sterven na dood leek. Doos opgehaald, gans erin, en mee naar huis genomen. Door een stommiteit met de navigatie van mijn kant (opletten wat je invoert, mijnheer Zeebeer) duurde het wat langer voordat ik bij de melding was.
Eenmaal aangekomen werd ik direct aangeroepen door mevrouw: “Kom maar achterom”. Via het tuinhekje wordt ik naar een soort bijkeuken geleid. In een doos op de vloer ligt de gans. “Toen mijn man hem binnenbracht leefde hij nog, maar ik ben bang dat ‘ie nu dood is”.
Inderdaad zit er weinig leven in het dier. De mensen hebben er goed voor proberen te zorgen. Het dier ligt op een handdoekje, bakje water er naast. Ik vind dat het beest er vreemd bijligt. Hals gedraaid en snavel naar achteren. Ik ben beslist niet deskundig maar bij mij gaan de alarmbellen af: Vogelgriep of botulisme. Beide neurologische aandoeningen die voor halsverdraaiing kunnen zorgen.
Ik raak het dier niet aan maar ga mevrouw doorzagen over vindplaats en waargenomen symptomen toen het dier nog leefde. Mevrouw weet maar weinig te vertellen, maar op hetzelfde moment komt haar man binnen. Die weet meer, want hij heeft de gans langs de oever van de rivier gevonden en meegenomen.
Maar door die antwoorden ga ik alleen nog maar harder twijfelen. Maar ja, daar kan ik de melders niet mee aan boord komen. Ik vertel ze wel van mijn twijfels en mevrouw schiet wel in de schrik als ik over vogelgriep begin. Besmettelijk? Voor vogels zeer zeker. Besmettingen naar zoogdieren komen voor maar betreffen dan zo ver ik weet alleen maar aaseters die van de kadavers eten. Van besmetting naar mensen toe zijn er wereldwijd enige gevallen bekend, maar die zijn allemaal intensief met besmette dieren in aanraking geweest. Binnen Nederland zijn bij mij geen gevallen bekend.
Ik kan het echtpaar dan ook in ieder geval gedeeltelijk geruststellen. Uit voorzorg goed de handen wassen en dan komt ‘t wel goed. Ik zelf ben voorzichtiger. Niet zozeer voor mezelf, maar ik wil via mijn handen een eventuele besmetting niet overbrengen op dieren die ik later vandaag nog in mijn vingers krijg.
Ik zeg dat ik het dier meeneem in een plastic zak en dan naar de destructie zal brengen. Mevrouw rent gelijk weg en haalt een vuilniszak. Omgekeerd met de handen erin en dan door de zak heen de vogel oppakken. Zak omkeren en dan heb je het beest zonder het fysiek aan te raken in de zak zitten. Werkt ook prima met hondendrollen en andere ongerechtigheid.
Met de gans in de vuilniszak neem ik afscheid van het echtpaar en ga terug naar de bus. Toch eerst maar even advies vragen. Ten eerste wat is de kans dat ik inderdaad met vogelgriep of botulisme te maken heb, ten tweede wat te doen met het kadaver. Het is inmiddels na twaalven op zaterdag, de milieustraat met kadaverbak is dicht.
Eerst maar de leidster van het asiel. Misschien heeft die een helder idee. Het is dan wel haar vrije dag, maar ze neemt waar voor de coördinator die nu net met vakantie is. De leidster weet het ook niet maar geeft als advies de vogelopvang te bellen. Die heeft een forse praktische kennis over vogels en de momenteel heersende ziektes.
Ik bel de opvang en krijg de beheerder gelukkig direct aan de lijn. De goede man heeft ook een privéleven en is niet altijd bereikbaar. Botulisme in een gans langs de kant van een rivier? Dat is ‘m niet. Botulisme is zeer besmettelijk, maar ganzen zijn door hun manier van eten een stuk minder bevattelijk dan bijvoorbeeld eenden. Één dode gans zonder dode eenden rondom? Dan kan het bijna geen botulisme zijn. Vogelgriep, ook niet echt waarschijnlijk. In onze streken komt het op het moment zeer weinig voor. Advies van de beheerder, ook in verband met de weersverwachting (vandaag en morgen 30°C): teruggeven aan de natuur. Onze normale procedure voor overleden wilde dieren die door natuurlijke oorzaken gestorven zijn.
Inmiddels zit ik nu met drie beesten in kar. De aangereden kat die nog naar het asiel moet, de jonge meeuw met een wond aan het oog en de dode gans. In verband met de logistiek eerst de meeuw naar de vogelopvang, dan de gans teruggeven aan de natuur, dat gaat in één moeite door, en vervolgens de kat naar het asiel.

8.4: Verhuizing
Op het asiel aangekomen overhandig ik de bak met de gewonde kat aan een dierverzorger. Buitenom naar de noodopvang om daar een schone bak weer op te halen. In de omgeving heerst kattenziekte en het asiel is doodsbenauwd om daar een vlaag van mee te krijgen. Er zijn dan ook hele protocollen opgesteld om besmetting zoveel mogelijk te voorkomen. Één van de maatregelen is dat als we een kat binnen brengen we de bak niet weerom krijgen. De gebruikte bak gaat een ontsmettingsbad in er wordt daarna in de noodopvang gezet. Schone bakken kunnen wij daar weer ophalen.
Als ik in de bus zit de administratie bij te werken gaat weer de telefoon. Volgende rit. Dit keer één voor het asiel. Normaal zou die voor de andere bus zijn, want in de andere regio, maar die is al druk met een andere klus. Er moet een kitten opgehaald worden bij een collega die het beestje tijdelijk opvangt. Het diertje moet dan terug naar het asiel waar op de oprit, dus niet in het gebouw zelf vanwege besmettingsgevaar, de overdracht moet plaatsvinden naar een ander gastgezin.
Ik moet dan ook het beestje ophalen en zo gauw mogelijk mijn ETA op het asiel doorgeven. Het asiel waarschuwt dan het gastgezin zodat die tegelijk met mij op de parkeerplaats van het asiel kan arriveren. De overdracht kan dan onmiddellijk plaatsvinden.
Als ik bijna op het afhaaladres ben gaat de telefoon. Centrale met melding nummer vijf en nog wat nadere instructies. Tegelijk een telefoongesprek voeren, veilig rijden en zuiver navigeren is teveel gevraagd van mijn vaardigheden op het gebied van multitasking. Veilig rijden en telefoneren ging nog, maar op een gecompliceerde vijfsprong rijd ik mis en moet een paar honderd meter omrijden.
Als dat het ergste is dan valt er nog wel overheen te komen. Op het adres doet de zoon open. Collega is niet thuis, maar een kitten samen met een tube oogzalf overhandigen, dat kan de zoon ook wel. Terug in de bus

8.5: Naar de dokter
Op het asiel aangekomen meld ik me voor melding nummer vijf, die tijdens de vorige rit binnengekomen was. Dat behelst een kat die naar de dierenarts moet. Terwijl ik wacht op de dierverzorger met de kat voor de dierenarts kom het gastgezin binnen in de persoon van een vrouw die ik al vaker getroffen had.
Dierverzorger komt met mijn kat, en gaat gelijk met mevrouw gastgezin aan de klets met instructies hoe om te gaan met de kitten, die nog steeds in de bus zat. Instructie gedaan, gaan we gedrieën naar de bus waar de kitten overgedragen wordt.
Ik weer terug naar de receptie om de patiënt op te halen, indachtig de instructie dat contact tussen katten zoveel mogelijk vermeden dient te worden. Patiënt in de bus en hop, naar de dierenarts. De dienstdoende vandaag op zaterdag is een grote praktijk in de stad, 25 km verderop. Één en ander was al gesynchroniseerd naar mijn aankomsttijd bij het asiel en de tijd nodig voor de overdracht van de kitten. Bij de dierendokter wisten ze wanneer ik er ongeveer zou zijn.
En dat klopte ook. Ik stop op de parkeerplaats van de praktijk, haal de kat uit de auto en gelijk komt er iemand aan sprinten die de deur voor me openhoudt. Ik ben vaker op deze praktijk geweest, maar zoveel egards ben ik niet gewend.
Het blijkt de dienstdoende arts die al op me stond te wachten. Vanwege de weekenddienst staat ze er alleen voor. Ze schrijft het dier in en stelt wat vragen. Ik heb een begeleidend formulier meegekregen waar de meeste relevante gegevens in staan. Terwijl zij aan het tikken is en voor zichzelf de gegevens luidop voorleest merk ik dat het om dezelfde kat gaat die ik die ochtend vanuit de binnenstad heb opgehaald. Tommie, zonder verdere registratie.
Dan kan ik een hele schuif extra informatie spuien. Na de registratie ga ik mee de spreekkamer in om indien nodig te assisteren. Kat uit de transportbox en op de behandeltafel. In tegenstelling tot vanochtend toen ik hem, het is een kater, moest vangen is ‘ie nu poeslief en laat zich rustig onderzoeken. Temperaturen, fysiek onderzoek, vooral aan de kop, laat ‘ie gewoon toe.
De neus zit dicht en er is wat met de onderkaak wat de arts niet precies kan beoordelen. Er moeten foto’s gemaakt worden. Omdat de arts alleen is duurt dat even, waarop ik kan vertrekken. Hoe dan ook moet voor een uitgebreidere behandeling toestemming komen van het asiel. Die toestemming mag ik niet geven, daar ga ik niet over.
Later lees ik in een appje van de leiding dat de foto’s gemaakt zijn en dat er een gebroken onderkaak geconstateerd is. Het dier blijft over nacht bij de dierenarts en kan morgen opgehaald worden en teruggebracht naar het asiel.

9: Tommie
Film en musical (1975)
9.1: Misse hond
Kort voor twaalven ‘s nachts wordt ik uit bed gebeld. Vanwege de warmte, de vrij intensieve dienst, van voor tienen tot na vieren constant heen en weer aan het karren geweest, was ik eerder dan gebruikelijk het nest ingedoken.
Maar dit keer heb ik een bijrijder. Die had zich vrijwillig gemeld. Goed, dan zal je het weten ook. Bijrijder uit d6’r nest gebeld: we hebben een hond die loslopend gevonden is. Chip uitlezen en eigenaar opsporen. Lukt dat niet, naar het asiel met dat beest.
Van mij naar de bijrijder is nog geen drie kilometer. Halverwege wordt ik gebeld. Centrale. Eigenaar is al komen opdagen, assistentie niet meer nodig.
Mooi dat het beest terug is bij de eigenaar. Ik gooi de bus aan de kant en bel de bijrijder dat ze weer kan gaan snurken. Dan keer ik en ga terug naar huis.

9.2: Tommie terug
De volgende ochtend is de eerste melding van een oude bekende. Ik mag een kat ophalen van de dierenarts en terugbrengen naar het asiel. Het is dezelfde kat die ik in melding “8.1: Bloedneus” van de straat heb geplukt en vervolgens in melding “8.5: Naar de dokter” naar de dierenarts gebracht heb. Op die manier hou je wel zicht op je klantjes.
Ook nu heb ik een bijrijder. Die haal ik op van huis en samen gaan we naar de grote dierenartspraktijk in de stad. Daar aangekomen mogen we verder komen. Kater Tommie zit nog in het nachthok. Hij had toch een gebroken kaak en een verstopte neus door een bloeding. De neus is opengemaakt en de kaak is gefixeerd.
We krijgen een hele doos mee met medicijnen, pijnstillers, antibiotica en nog wat zooi. Ook nog een aangebroken flesje met vloeibare voeding. Compleet verhaal erbij, waar wij, als chauffeurs, niets aan hebben. Gelukkig is dat hele verhaal op schrift gezet. Dan kunnen de dierverzorgers op het asiel dit rustig nalezen.
Op het asiel aangekomen leveren we Tommie in en halen een schone bak uit de noodopvang. Daar staan sinds enige tijd schone, gedesinfecteerde, bakken en een kuip met Halamidoplossing. De Halamid moet worden gebruikt voor de desinfectie. Tien minuutjes dompelen is voldoende. Op het moment heerst kattenziekte in de omgeving en het asiel is doodsbenauwd besmet te raken. Vandaar de wat strengere desinfectie dan gebruikelijk.

9.3: Kitten buiten de route
Net als we bezig zijn met inleveren krijgen we de volgende opdracht. In een dorp voor mij aan de andere kant van de snelweg was een kitten in een boom gejaagd door een hond. Kitten door de melder uit de boom proberen te halen met behulp van een ladder. Tijdens de operatie was de kitten uit de boom gevallen en in een sloot gevallen. Vervolgens door de melder uit de sloot gevist.
De kitten was behoorlijk wild, en mede omdat melder zelf al dieren had moest de kitten op korte termijn opgehaald worden. Tweede punt van zorg was uiteraard de heersende kattenziekte. Het beestje leek gezond genoeg, maar kattenziekte heeft een zekere incubatietijd. Beter het zekere voor het onzekere.
Op het adres aangekomen parkeren we de bus een huis verderop. Tegen de tijd dat wij uitstappen komt het echtpaar al naar buiten met een transportbox in de handen. Mijnheer vertelt het hele verhaal en we praten nog even over verzorging en dierziekten.
Het overzetten van de box van de melder naar de onze gaat nog bijna mis. Kitten is het er niet mee eens opgesloten te zitten. Dat kan nog leuk worden met de socialisatie. Verwilderde katten worden, als ze jong genoeg zijn, ondergebracht bij een gastgezin. Die zorgt ervoor, of probeert dat in ieder geval, dat het een gewone sociale huiskat wordt. Lukt dat niet, dan worden deze verwilderde katten na sterilisatie en inentingen bij voorkeur ondergebracht op een boerderij, waar ze als muizenvanger dienst kunnen doen.

9.4: Vlooienallergie en honger als een beer
De volgende melding is in de binnenstad van de stad. Een kat is komen aanlopen. Er is direct al discussie over het adres. Dat bestaat niet. Het wordt door de centrale gecorrigeerd. In plaats van een “2” was een “3” vermeld. Tja, dan klopt het niet meer.
Het adres blijkt een zorginstelling in een zijstraatje van de stadsgracht. Als we aanbellen komt een medewerkster op een draf aangegaloppeerd. Dan is er even verwarring. Wie van de medewerkers heeft de melding gedaan en waar is de kat gebleven?
Wij worden in een woonkamer gezet in afwachting van degene die bekend was met de geschiedenis. Die komt met een minuutje aanzeilen. De kat zit opgesloten in de badkamer van de verblijfruimte van het personeel. Daar was een eigen kat aanwezig vandaar dat de vreemde kat in de badkamer gezet was.
Een medewerkster die het een en ander wist van dierverzorging had zich over het dier ontfermd, maar was in verband met besmettingsgevaar huiverig om het dier op te nemen. Bovendien is het beest graatmager, kaal bij de achterpoten en heeft een boel kleine wondjes over het lijf. Het geheel maakt een behoorlijk onverzorgde indruk.
We lezen de chip uit. De registratie is bij een niet langer bestaande opvang. Daar komen we dus niet verder mee. In overleg met de medewerkster toch maar naar het asiel brengen. In verband met besmettingsrisico nemen ze liever geen volwassen katten op, maar uitzonderingen bevestigen de regel.
We nemen afscheid en lopen met de kat in’t bakkie naar de uitgang. In de bus melden we het asiel dat we er aan zitten te komen met een verwaarloosde kat.
Op het asiel wordt het dier gelijk geïnspecteerd. Inderdaad veel te mager, en die wondjes? Waarschijnlijk een vlooienallergie. Later horen we dat de spreekwoordelijke hongerige wolf een eufemisme is bij de schranspartij die dit beest aanrichtte.

9.5: Afgeplakt
Dan komt de volgende melding binnen. Die is in eerste instantie wat verwarrend, maar gaat in ieder geval om een duif die op straat is gevonden. Het adres is een flatgebouw in een wat oudere buitenwijk van de stad.
Naast de flat is ruim parkeergelegenheid. Als we uitstappen lezen we op een bordje dat parkeren naast de flat ontraden is wegens vallend puin. Klinkt bemoedigend, maar verklaart wel waarom er zoveel parkeergelegenheid voorhanden is.
We stappen de hal binnen en bellen aan. Mevrouw antwoordt dat ze naar beneden komt. Even later kom mevrouw het halletje binnen, doos in de handen. Als we het dier uit de doos halen doet mevrouw het verhaal.
De duif zat midden op straat, ging niet aan de kanten en een auto kon het dier maar ternauwernood ontwijken. Daarop het mevrouw het dier van de straat opgeraapt en werd direct duidelijk waarom het dier bleef zitten. Van beide vleugels waren de veren met pleister vastgeplakt. Bovendien was een pootje voorzien van een véél te nauwe aluminium ring. Helaas zonder opdruk of inslag. Mevrouw was en is nog steeds hellig over deze vorm van dierenmishandeling. Wij kunnen het alleen maar met haar eens zijn. Een dier op deze wijze incapabel maken is alleen maar te bestempelen als dierenmishandeling.
We discussiëren even over wat te doen. Mevrouw licht de dierenpolitie in om aangifte te kunnen doen. Niet dat daar waarschijnlijk veel mee zal gebeuren, maar als er meerdere meldingen binnen komen van vergelijkbare aard dan gebeurt er misschien wel wat. Niet geschoten is altijd mis. Ook zal zij één en andere op Facebook zetten.
Wij nemen het dier mee naar de ons bekende duivenopvang in een dorp nabij de grote stad. Die weet een hoop meer van duiven dan wij en zal ons kunnen vertellen of deze manier van handelen wel vaker voorkomt. Omdat het een sierduif betreft gaan we niet naar de reguliere opvang hier in de stad. Die behandelt alleen wilde dieren.
We proberen de opvang te telefoneren om te laten weten dat we er aan zitten te komen, maar geen antwoord. Appje gestuurd, ook geen reactie. Maakt niet uit, we hebben normaal toegang tot een hok voor de eerste opvang, de aanvliegers.
Op de opvang aangekomen zien we in eerste instantie niemand. Maar dan hoor ik stemmen. Beheerder zit met vrouw en nog wat mensen op het terras naast het huis, uit het zicht. Beheerder springt gelijk in de benen en bekijkt de duif. Ook hij heeft nog nooit zoiets gezien of meegemaakt.
Ik probeer het ringetje met het schaartje van mijn zakmes los te knippen maar het is te taai. Toch geen zuiver aluminium maar een legering. Met een tangetje van de beheerder lukt het wel. De pleisters rond de veren zijn geen enkel probleem.
Het beest is wel flink mager, zegt de beheerder, en zet het dier gelijk naast een bakje met voer. Terwijl bijrijder en ik de bak schoonmaken en verder opruimen komt beheerder op ons toe: hij zit al flink te eten, die komt er wel bovenop”. Blij toe.

Ook een manier om het parkeerprobleem op te lossen.
En voetgangers wordt aangeraden een paraplu mee te nemen?

„Aanvliegen“ is bij deze duif (helaas) niet van toepassing.

Eind goed al goed. Fijn dat die mevrouw meteen reageerde

Laatste edit 31-07-2025 09:06

10: Spichtige specht
10.1: Uitvaartverzorging
Het begint niet direct met een melding maar met een vervelende klus. Maar ook die moeten gebeuren. Als er dode dieren worden binnen gebracht, en ook als er dieren in het asiel overlijden, dan gaan deze tijdelijk in een vriezer in het schuurtje. Voor binnengebrachte dieren geldt een bewaarplicht van veertien dagen. In deze periode probeert het asiel met kunst en vliegwerk toch nog een eigenaar te achterhalen.
Toonbare dieren worden gefotografeerd. Foto en alle beschikbare gegevens, zoals vindplaats, datum en dergelijke, worden op diverse media gepubliceerd (Facebook, Amivedi en meer). Niet toonbare dieren moeten het doen met een aangepaste foto of alleen gegevens.
Na verloop van tijd raakt de vriezer vol en moeten de dode dieren die langer dan veertien dagen bewaard zijn naar de kadaverbak van de plaatselijke milieustraat. Omdat er een aardige aanwas is geweest de laatste tijd valt dit keer de eer aan mij.
De meeste dode dieren zijn voorzien van een informatieformulier waarop de datum van binnenkomst staat. Degene zonder formulier kunnen hoe dan ook weg. Ik moet dus alle bakken met dieren nalopen op datum en alles wat ouder is dan veertien dagen in een grote zak doen. Die zak gaat naar de kadaverbak en wordt daar geleegd. Plastic mag niet in een kadaverbak. De lege zak gaat dan in een plastic bak die naast de kadaverbak staat. Redelijk efficiënt allemaal, maar niet leuk om te doen. De formulieren van de verwijderde dieren lever ik op het asiel in bij de receptie. Die kunnen dat daar dan administratief verwerken.
Het is vandaag zaterdag en op zaterdag neemt de milieustraat alleen privé-afval. Geen bedrijfsafval. Wettig gesproken is het asiel een bedrijf en daarom is er even een discussie of wij op zaterdag wel dode dieren mogen afgeven. Conclusie is dat we het gewoon proberen. Lukt het dan is het in orde, lukt het niet dan gaat de volle zak terug de vriezer in.
Maar als ik bij de milieustraat aankom is er geen vuiltje aan de lucht. Ik mag doorrijden tot bij de bak de zakken (het waren er twee geworden) leeg gekiept in de bak. Plastic zakken in de daarvoor bestemde kliko en klaar. Bij het uitrijden krijg ik een bonnetje voor de administructie en dat was dat.

10.2: Raam in de weg
Koud onderweg komt de volgende melding. Een tortel, een duivensoort, is gewond aangetroffen in de stad. De milieustraat en het asiel zijn in de grote stad dus dat is weer goed twintig kilometer rijden.
Het adres waar ik moet zijn is in een wat oudere nieuwbouwwijk, maar gelukkig is er voldoende parkeergelegenheid. Als ik aanbel wordt er gelijk open gedaan. Een wat jongere man, doos in de handen. In de doos zit de duif.
Ik inspecteer het dier maar vind geen ongerechtigheid. Mijnheer vertelt dat het dier gisteren met een forse knal tegen een raam was gevlogen. Indachtig de instructie om zo’n beest eerst wat te laten betijen over de nacht in een doos gelaten, met wat water en voer. De volgende ochtend was het dier nog steeds niet in orde, vandaar dat ik mocht opdraven.
Het kan een forse tijd duren voordat een vogel is bekomen van zo’n aanvaring, of is het aanvlieging?, maar toch, omdat er hoe dan ook meer dan 12 uren verstreken zijn, maar naar de opvang gebracht. Daar kan ik hem bij een andere duif die hetzelfde overkomen is in één van de hokken plaatsen. Zo gezegd zo gedaan. En dat was het weer voor de dag.

10.3: Duivenvraat
Vandaag heb ik wel weer een bijrijder. De eerste melding van de dag gaat over een sierduif die gisteravond gegrepen door een hond. Het dier kon zonder schade worden bevrijd door de eigenaar van de hond. Die had de duif laten zitten, maar toen de duif de volgende ochtend nog steeds op hetzelfde plekje zat heeft hij toch maar de dierenambulance gebeld.
Zo kwam het dat bijrijder en ik op het adres arriveerden om de duif op te halen. We rijden in eerste instantie het adres voorbij. We zaten teveel te kleppen en onvoldoende op het Domdommetje te kijken. Gekeerd en terug gereden. Toen we voor de tweede keer keerden om een geschikte parkeerplek op te zoeken kwam de melder al naar buiten, doos met duif in de handen.
Ook wij konden weinig aan de duif constateren, behalve dan dat het een ongeringde sierduif was. Zonder ring is het geen doen om een eigenaar te zoeken dus moet het dier naar een opvang. Een sierduif heeft gewoonlijk geen kans in het wild. Omdat het een sierduif is valt de opvang hier in de stad af, die “doet” alleen maar wilde beesten, geen tamme. Daarom gaat het beest naar de duivenopvang in een dorp nabij de grote stad. Daar gaan alle duiven naar toe die we elders niet kwijt kunnen.
Van te voren telefoneren we dat we er aan zitten te komen. Er wordt niet opgenomen. Dan maar een appje. Met een bijrijder is dat makkelijk. Als we aankomen staat de beheerder al klaar, hoewel, waarschijnlijk is dat meer toeval dan wat anders.
We overhandigen de duif. Beheerder bekijkt het dier: “Niets aan de hand, maar hij is wel erg mager”. Beheerder zet het dier in een kooi met voer erbij en komt weer naar buiten. “Die zit al weer lekker te schransen”. Daarmee gaan we weer op huis aan.

10.4: Opgesloten gans
We zijn nog niet onderweg of de volgende melding dient zich aan. Iemand in het stadje aan onze kant van de rivier heeft een gans in de achtertuin. Melder heeft geen idee of het het dier wat mankeert, maar hij blijft maar zitten en gaat niet weg.
Ondanks dat het adres wat anders doet vermoeden is het een rijtjeshuis in een nieuwbouwwijk. We stappen uit en mijnheer komt al naar buiten. “Kom maar mee, via de garage is het makkelijker”. Door de garage komen we in de achtertuin. Inderdaad zit de gans daar al een tijdje. Mijnheer heeft zo direct wat schoon te maken.
De achtertuin zelf is geheel omheind en niet al te groot. Dat maakt het verhaal duidelijk. Net als een zwaan heeft een gans ruimte nodig om op te stijgen. Die ruimte heeft hij hier niet. Ik stap op de gans toe maar die ontwijkt zoals elke gezonde vogel dat zou doen. Bijrijder springt in het geweer en haalt een groot net. Met de hand gaat het waarschijnlijk niet lukken.
Als bijrijder terugkomt met het net drijf ik de gans naar haar toe en met een welgemikte zwaai zit de gans in het net. Dat ging vlot. Gans door het net beetgepakt en boven de meegebrachte transportbak losgelaten. We willen niet dat ‘ie er weer van tussen gaat. Deksel dicht en klaar.
We praten nog even met mijnheer en vertellen wat we gaan doen: Op een vrij plekje aan het water het beest vrij laten. Dan vindt ‘ie z’n weg wel.
Als we met de gans in de bus zitten gaat opnieuw de telefoon. Volgende melding.

Meneer had dus alleen maar de gans naar de straat moeten jagen?!

@allone: Dat had gekund. Maar die moest dan wel via de garage met allerlei opgeslagen spullen. Of via de woonkamer....

10.5: Verblinde egel
De volgende melding is een eind weg, aan de andere kant van de grote stad. Normaal is dat het gebied van onze andere bus, maar die is op het moment niet beschikbaar. Het gaat om een egel waarvan de ogen dicht zitten en die hoorbaar ademhaalt. Het beestje mankeert wat, zoveel is duidelijk.
We gaan onderweg. We komen door de polder en daar, aan een wetering, zetten we de gans van de vorige melding neer. Netjes, vlak naast een sloot. Het beest vind dat maar niks en besluit al waggelend de straat over te steken naar de sloot aan de andere kant. We wachten even tot hij veilig de overkant heeft gehaald en in het hoge gras is verdwenen. Dan stappen we weer in de auto en rijden verder, onderweg naar de egel.
Ook de egel bivakkeert in een nieuwbouwwijk, althans in de tuin achter het huis. Het dier zit in een doos, door mevrouw de melder voorzien van water en kattenvoer. Keurig verzorgd. Mevrouw pakt het dier uit de doos en laat zien. Inderdaad zit er viezigheid rond de oogjes die half dicht zitten.
Mevrouw heeft ervaring met egels. Er zitten er drie in de tuin. Dit is er één van, door mevrouw Ieniemienie gedoopt, omdat ‘ie aanvankelijk zo klein was. Oor bij de egel en een duidelijke ademhaling is te horen. Ik spreek van mogelijke longworm of longontsteking. Mevrouw was daarmee bekend, het dier liep daar al langer mee, volgens haar.
Goed, het dier is duidelijk niet in orde, dus gaat ‘ie naar de opvang die bij dit gebied hoort. Die opvang, we komen er weinig omdat wij normaal in een ander gebied rijden, is gevestigd in een camping die net ten zuiden ligt van een samenstroming van twee riviertjes. Beetje lastig te vinden maar we zijn er alle twee al eens eerder geweest. Als je er eenmaal geweest bent is het best duidelijk.
Ondertussen war er alweer een melding binnengekomen. In een dorp aan de grote rivier. We besluiten eerst naar de melding te gaan en dan naar de opvang.

10.6: Gebroken specht
De nieuwe melding betreft een specht, die volgens de melder een gebroken poot en een gebroken vleugel heeft. Zo te horen wordt dat een gevalletje euthanasie. Vandaar dat we eerst naar de specht en pas daarna naar de opvang gaan. Op deze opvang is er de mogelijkheid om gereglementeerd euthanasie toe te passen.
Het is een stukje rijden. Dit gebied bestrijkt een groter areaal dan het onze. Het adres is een nieuwbouwhuis dicht onderaan de dijk. De wijk is ruim opgezet met veel groen. Er is weinig parkeergelegenheid. Het enige geschikte stukje is tussen twee bomen dat gedacht is voor een auto kleiner dan onze bus. Ik moet een paar keer steken voor ik goed sta.
Ondertussen zijn de melders, een ouder echtpaar, al naar buiten gekomen. Mevrouw met een doos in de handen. In de doos de specht. Voor mij de eerste keer dat ik met zo’n beest te maken heb.
Het is een jonkie. Gillen om eten met dat open bekkie dat de meeste jonge vogels tonen. Een specht moet het hebben van insecten. Daar kunnen we niets mee. Ook de melders niet. Maar bij nadere inspectie blijken de vleugels in orde en ook met het pootje is niets mis. Helaas weten de melders geen nest al zien ze regelmatig spechten in hun achtertuin. Toch maar meenemen dat beestje.
Met de beide dieren, de egel en de jonge specht, rijden we naar de opvang. Van te voren opgebeld met de ETA. We krijgen antwoord dat we bij aankomst even moeten wachten. Beheerder is druk met campinggasten. Zolang er geen andere melding doorkomt is dat geen probleem. We hebben de tijd.
Na een paar minuten na aankomst komt de beheerder “Jullie ken ik nog niet”. Dat kan kloppen. We zijn hier eerder geweest maar zijn toen geholpen door een vrijwilliger. Normaal zitten we in een ander gebied.
We tonen de egel. Beest wordt nagekeken en gewogen. Goed, die moet behandeld worden. “Kan ‘ie terug naar de melder”? Dat kan. Ieniemienie is welkom als hij weer genezen is. Op het informatie formulier staan de relevante gegevens.
Dan de specht. “Ik ben niet zo van de vogels, maar mij lijkt er maar weinig mee aan de hand”. We praten even over de mogelijkheden en dan zegt de beheerder dat ze wel mogelijkheden ziet. Zo’n jonge vogel heeft, als alles goed gaat, maar een beperkte tijd zorg nodig. Ze zet hem in haar kantoortje met een bak meelwormen en een pincet erbij. Regelmatig een stel meelwormen in dat bekkie douwen. Met een beetje goede wil gaat dat vanzelf goed.

10.7: Straatkat
Als we weer onderweg zijn komt de volgende melding. Aan een met name genoemde weg bij een windmolen zou een dode kat liggen. Beetje vage positie-aanduiding maar vaak worden die vanzelf duidelijk als je in de buurt bent.
We gaan onderweg. Het is weer een stukje rijden via allerlei binnendoor weggetjes waar we geen van beiden ooit geweest zijn, al komen we beiden uit de streek. Maar Domdommetje weet de weg. Na verloop van tijd komen we in de buurt van de genoemde weg en wordt het voor ons een stuk duidelijker. In ieder geval kunnen we nu min of meer onze positie bepalen aan de hand van een voormalige watertoren die nu is omgebouwd naar een restaurant. Dat is een markant punt in de omgeving. Een kudde windmolens, windturbines heten die tegenwoordig, staan her en der in het landschap.
Dan komen we op het gezochte weggetje. Kronkelt een beetje en op een gegeven moment komen we langs één van die moderne windturbines. Joekels van dingen zijn dat. Ik heb ze, in stukken en brokken, in mijn vorig leven verscheidene malen mogen vervoeren. Die dingen worden van hot naar haar versleept.
En inderdaad, de positie is volkomen duidelijk. Een goede tien meter ná de voet van de windturbine ligt een dode kat half in de berm.
We stappen uit en lopen er naar toe. Het dier ziet er niet erg appetijtelijk uit. Ik zal de details maar besparen maar fris is het niet. Maar het is mogelijk om te kijken of er een chip inzit. Dat is negatief. Geen chip.
Ik leg het dier met moeite in een dode beestenbak. Er is al lijkstijfheid. Volgens protocol naar de vriezer op het asiel.
Inmiddels is er alweer een nieuwe melding binnengekomen. We besluiten om eerst de kat naar de vriezer te brengen. Twee redenen: de adellijke geur die de dode kat verspreidt en het feit dat we onderweg naar de nieuwe melding tóch door de grote stad komen. Omrijden naar het asiel is maar eventjes.

10.8: Geviste Canadees
Nadat we de dode kat in de vriezer hebben gedeponeerd en de foto’s en formulieren hebben opgestuurd gaan we richting de volgende. Een gans met een visdraad aan de poot. Die zou bivakkeren aan een bekend weggetje in de stad. Aan hetzelfde weggetje ligt onze reguliere egel- en vogelopvang.
Omdat deze weg flink lang is, het is een oude uitvalsweg en loopt door tot diep in het buitengebied, heeft centrale een speld meegestuurd van de plek waar het dier het laatst waargenomen is. Een speld is in dit geval een positie-indicatie binnen Google Maps. Daar kunnen we zó naar toe rijden.
Als we aankomen bij de speld schiet ik een zijweggetje in. Daar is plaats om de bus neer te zetten. Het weggetje zelf is te smal.
We stappen uit. Aan weerskanten van de weg is een sloot. Vooral in de brede sloot zijn er regelmatig ganzen te vinden, maar nu geen enkele. Als we zo aan het zoeken zijn komt vanaf een nabijgelegen gebouw een vrouw aangelopen. Zij wist van de gans. Die had een hele tijd hier bij het dammetje gezeten, maar nu niet meer. Dat helpt. Een gans vangen die er niet is, is een beetje lastig en gaat onze kundigheden te boven. We geven het op.
We stappen in de bus, keren en gaan via hetzelfde wegje weer terug. We rijden langzaam en kijken goed in de sloot. Voor hetzelfde geld is het dier een stuk verderop gaan zitten. Precies op de plek waar het wegje een andere weg kruist en overgaat in een fietspad ziet bijrijder een solitaire gans, een Canadees, in de berm. Zou hem dat zijn? Ganzen zitten normaal in een groepje. Solitair is afwijkend gedrag.
We zetten de bus aan de kant. Flitsers aan, we staan half op de weg. Ik loop om de gans heen zodat we het dier van twee kanten insluiten. Allebei een net. Maar het dier is me te vlug af en duikt de brede sloot in. Die is te breed om het beest nog te pakken te krijgen. Mislukt. Positief punt is natuurlijk dat het dier nog voldoende mobiel is om zijn kostje nog bij elkaar te kunnen scharrelen.
Teug in de bus rapporteren we het gebeurde aan de centrale. Die zou zou er een notitie van maken voor het geval dat er weer een melding van hetzelfde beest zou doorkomen.
Vandaag een drukke dag gehad.

11: Wer reitet so spät durch Nacht und Wind
Naar Johann Wolfgang von Goethe: der Erlkönig
11.1: Genezing op afstand
Zoals gebruikelijk komt mijn collega de bus brengen voor de aflossing. Tevoren belt hij op: het wordt wat later, er is nog een melding uitstaande die afgehandeld moet worden.
Als hij, een half uur later dan de gebruikelijke tijd, komt aanrijden is er alweer een nieuwe melding binnengekomen. Die melding betreft een roofvogel, mogelijk een buizerd, die al een hele dag op een veldje zit. Af en toe vliegt hij een stukje, maar komt niet hoger dan ongeveer een meter.
Het is in een nieuwe wijk dichtbij een drukke verkeersader. Misschien een verkeersslachtoffer die er nog niet bovenop is? Geen idee natuurlijk. We besluiten om er gezamenlijk op af te gaan. De wijk ligt aan de route die we nemen om mijn collega naar huis te brengen.
Als we komen aanrijden blijkt het een appartementencomplex met parkeergelegenheid aan de achterzijde. Als we de bus uitstappen en materiaal, netten en een box, pakken worden we vanaf een balkon aangeroepen. De vogel zit volgens mevrouw op het veldje naast de parkeer.
We kijken even hoe we op dat veldje moeten komen. Tussen parkeer en veldje ligt een sloot. Dan komt er een man op ons toe. Hij is de melder en heeft de vogel de hele tijd in de gaten gehouden.
Gezamenlijk lopen we met alle spullen om naar een dammetje in de sloot en komen zo op het veldje. Mijnheer wijst: daar zit ‘ie. Aan de andere kant van het veldje is een bruine gedaante te ontwaren op dik vijftig meter afstand. Te ver voor details. We bespreken het plan. Ik loop met een boog om de vogel en collega loopt nog een stukje door en stopt dan. Zo proberen we het beest in de tang te nemen. Veel hangt er van af hoe mobiel hij (nog) is.
Volgens dit patroon lopen we op het dier toe. Nog geen tien meter verder slaat de gedaante de vleugels uit en vliegt weg, de straat over. Voor zover we het op die afstand kunnen beoordelen is er niets mis met het dier. De helende handen van de dierenambulance op grote afstand. Het gebeurt niet vaak dat we op zo’n afstand al zoveel succes hebben.
We filosoferen nog even wat of er aan de hand geweest zou kunnen zijn met het dier. Maar het belangrijkste is natuurlijk dat ‘ie weer voort kan. Mijnheer verontschuldigd zich voor het feit dat ‘ie ons voor nop heeft laten komen. Maar dat geeft niet. Voor hetzelfde geld was er wel wat aan de hand met het beest.
We rijden samen naar het adres van mijn collega. Daar doen we de overdracht en ik rijd alleen naar huis.

11.2: Hondse nacht
Om twee uur ‘s nachts gaat de telefoon. Ik lig er net een goed uur in. Er is een loslopende hond gevonden. Ik moet kijken of het dier gechipt is, terugbezorgen aan de eigenaar of, als die onvindbaar blijkt, naar de nachtopvang van het asiel brengen. Oké, dat zullen we dan maar doen.
Ik bel op naar de melder om te vertellen dat ik er met een half uurtje zal zijn. Dat is in orde. Om twee uur ‘s ochtends? De meeste mensen hebben dan meer haast om in het nest te komen. Maar goed, ze weten dat ik er aan zit te komen.
Het adres is in een wat ouder gedeelte van de stad, net buiten de stadsgracht maar nog binnen de wallen. Smalle kronkelstraatjes waar ik maar net door pas met de bus. Vlak bij het adres waar ik zijn moet zijn een aantal garageboxen. Daar zet ik de bus pontificaal voor. De kans dat iemand van die boxen gebruik wil maken op dit uur lijkt me minimaal.
Ik loop met chiplezer en hondenriem naar het adres. Aanbellen en er wordt opengedaan. Aanwezig zijn twee jonge mannen en een jonge vrouw die genoeglijk achter een biertje zitten. Er zijn ook twee honden aanwezig. Een mops en een golden retriever. Die laatste hebben ze gevonden nabij de oude stadswallen die nu een park vormen. Het dier liep daar moederziel alleen en liet zich zonder enige moeite meetronen.
Ik lees de chip uit. Geen adres maar wel twee telefoonnummers en de naam van de hond. Het eerste nummer geeft geen gehoor, maar de tweede wordt opgenomen. Een vrouwenstem. Ik vraag of ze eigenaar is van de hond. Dat klopt. Direct biedt ze aan om het dier op te halen. Dat kan. Ik geef het adres door en vraag of ze het kent. Ja, dat adres kent ze. Goed. Dan zal ze zo wel komen.
Tien minuten of een kwartiertje later wordt er aangebeld. Een echtpaar. Man met tuigje en riem. Het is inderdaad hun hond. We praten even. Mevrouw had de hond uitgelaten, was even afgeleid en plotseling was de hond foetsie. Gezocht en niet gevonden, tot het verlossende telefoontje van de dierenambulance kwam.
Mijnheer vraagt of er nog kosten zijn. Die zijn er. Inmiddels is de prijs opgehoogd naar vijfendertig euro, maar dat is geen punt. Kas of pinnen? Dan liever pinnen. Ik neem afscheid van de melders, één ervan was een oud collega die er om privéredenen ermee gestopt was, en echtpaar en ik lopen naar de bus waar de pinmachine ligt.
Machientje opstarten, bedrag invoeren. Mijnheer pint en dat is ook weer klaar. Ik neem afscheid en het echtpaar loop met hond weg in de richting van huis. Ik spring in de bus en begin met de administratie. Net op dat moment gaat de telefoon. Centrale. Hoe staat het erbij? Ik vertel dat de hond terug is bij de eigenaar en dat we €35 rijker zijn geworden. Alles is afgehandeld en ik ga op huis aan. “Welterusten, zo direct”, zegt de centrale. Tegen vieren ben ik thuis. Over vijf uren moet ik een gevangen poes met kittens ophalen.

Jeetje. Dat je ook 's nachts moet werken
En dan voor zoiets urgents als een weggelopen hond