wortel: ik word al koud als ik het voor me zie.

Gedurende de najaarsmaanden wordt er driftig gecollecteerd in ons stadje. Wind en regen worden getrotseerd door collectanten die inspelen op onze door het seizoen aangewakkerde vrijgevigheid. Iedere week is het ten minste één avond raak, meestal tijdens het avondeten.

Ook deze woensdagavond gaat de deurbel als we net aan onze Elzasser zuurkool willen beginnen. Ik blijf aan tafel, mijn man doet open.

„Goedenavond, heeft u misschien iets over voor de Alzheimer Stichting?” hoor ik de collectante aan mijn man vragen. Ik verslik me bijna in m’n Riesling als ik de vrouw nog hoor toevoegen: „…of ben ik hier gisteravond al geweest?”

Jaren geleden woonde ik in een verpauperde flatwijk, waar men aan Stadsvernieuwing deed. Vanuit de bewoners was daar veel kritiek op, en regelmatig werden we geacht naar het buurthuis te komen voor een vergadering. Zolang ik in het nut van die actie geloofde, deed ik dat braaf. Toen ik zag dat de 'aanvoerster' een opgedirkt mens was dat met een heel grote mond 'belangrijk deed', iedereen verder ondersneeuwde en haar bijnaam 'de Koningin van de Wijk' alle eer aandeed, hield ik het voor gezien.
Niet lang daarna was ik met mijn moeder naar de markt in de buurt geweest, en gingen we bij mij nog een kop thee drinken. Onderweg naar huis kwamen wij die mevrouw tegen, en zij probeerde mijn aandacht te trekken. Toen mijn moeder vroeg wat er aan de hand was, flapte ik er achteloos uit: "De Koningin begroet mij".

In de trein naar Den Haag zit ik naast een keurig geklede man met een laptop op schoot, en telefoon aan zijn oor. Zijn gesprek gaat over implementatietrajecten en meerjarentagets. Ik probeer mijn krant te lezen, maar twee coupés achter mij zit ook iemand luidruchtig te bellen. Net als mijn buurman even stil is begint hij weer. Ik lees verder, de gesprekken gaan door. Vlak voor Den Haag eindigt mijn buurman zijn gesprek met een hartelijk „Tot zo meteen!” Als beide bellers naar de uitgang lopen realiseer ik me wat mijn onderbewuste al had geconcludeerd: die twee die belden elkáár!

Met een aantal collega’s eten we in het restaurant naast onze faculteit. Het gebeurt zelden en we moeten weken vooraf plannen. Maar het is altijd erg gezellig en er wordt veel gelachen.

„Moeten we echt vaker doen”, is zoals gewoonlijk lang voor het dessert de conclusie. „Wat was deze keer ook alweer de aanleiding?”

We denken na en schenken nog eens bij. „Het afscheid van Theo!” herinnert iemand zich.

„Ja. Ja, het afscheid van Theo”, bevestigt de rest.

„Maar, waar is Theo dan?”

„Oh… Eh… Die kon vanavond niet.”

Als echte Leidenaar heb ik een onlesbare dorst naar de geschiedenis van mijn mooie stad. Ik was dan ook verheugd toen ik las dat het Regionaal Archief Leiden een expositie organiseerde over de strijd die de stad met het water heeft gevoerd, vanaf de tijd dat Leiden nog een hoop aarde was op de splitsing van de Rijn tot nu. Bijzonder dat hier geld en tijd in wordt gestopt, terwijl het kabinet wil bezuinigen op dit soort linkse hobby’s. Vol verwachting stapte ik het gebouw binnen door een krap halletje. „Waar is de expositie?”, vroeg ik enthousiast aan de receptioniste. Droogjes antwoordde ze: „U bent er net in de hal voorbij gelopen.”

Ik sta in de rij voor de kaartjescontrole voor het Australian Open tennistoernooi. Een jongeman met een megafoon roept om: „To speed up waiting time, please open your zipper!”

De mensen in de rij kijken elkaar vragend en een beetje fronsend aan, maar toch gaan sommige handen al — hetzij wat aarzelend — naar beneden, naar de ritssluiting van hun broek.

Een man in uniform neemt nu de megafoon over. „Onze nieuwe employee bedoelt de ritsluiting van uw tas!”

Reizen met de trein kan heel leerzaam zijn. Twee medereizigers bespreken problemen waar ze in hun werk mee geconfronteerd worden. Dat zijn er heel wat. Ik luister half, zo te horen werken ze in de bouw.

Echt interessant wordt het als het over kapvergunningen gaat. De ene vindt dat een vervelende stap in het hele proces. De ander heeft er een oplossing voor: „Wij vragen nooit kapvergunningen aan. Wij verplanten de bomen die op de verkeerde plaats staan altijd. Dat kan zonder vergunning. Als ze dat niet overleven is dat jammer, maar geen enkel probleem”.

Aan het eind van de werkdag ben ik per trein op weg naar huis.

Veel reizigers pakken na instappen onmiddellijk hun telefoon om het thuisfront te laten weten dat ze in de trein zitten en binnen een half uur thuis zijn.

Maar niet elk gesprek is zo voorspelbaar.

Plots klinkt hard de vraag door de coupé: „Ben je zwanger?”

Het antwoord aan de andere kant van de lijn kan ik uiteraard niet horen, maar wel de reactie erop van de bewuste reiziger.

Opgelucht klinkt het: „Gelukkig, dan is het niet mijn kind!”

Laatst was ik met mijn moeder in een kledingwinkel in de Grote Houtstraat in Haarlem. Ik ging daar iets passen. Terwijl mijn moeder aan de andere kant van het gordijn wachtte, sprak een andere moeder, wier dochter ook aan het passen was, het meisje van de winkel aan dat bij de paskamers de boel in de gaten hield. „Hebben jullie ook een webwinkel?” vroeg de andere moeder. Het winkelmeisje moest er even over denken en antwoordde toen aarzelend: „Nee, dat geloof ik niet.”

Na een kort stilte volgde toen een heel daadkrachtig: „In ieder geval niet in deze straat.”

We zijn naar een klein plattelandsdorp in Drenthe verhuisd, maar eigenlijk zijn we daar helemaal niet aan gewend. bij de pastorie hebben we nu ineens een groentetuin! Maar die is vergeven van de slakken, en die krijg ik maar niet weg. Ik heb alles geprobeerd, maar mijn handen staan verkeerd of de beesten zijn heel standvastig. Dus gooi ik er maar een emmer zeepsoop overheen. Maar als ik die avond de andijvie pluk, omdat er gasten komen die vast dol zijn op verse andijvie, kom ik voor een verrassing te staan.
De gasten hebben kinderen, en een van de kinderen begint rustig te eten. Als die net zijn hap andijvie opheeft, doet die zijn mond open om iets te zeggen. Maar zijn moeder roept: 'En het is lekker, dat je dat maar weet!' 'Ja, mama.' antwoordt hij dus maar braaf.
.
.
De groente zat vol zeep.

Ik woon nog steeds in dat dorp, en daar ben ik dominee. Maar het loon regelen voor een dominee blijkt een heel gedoe te zijn. Na een hoop geharrewar krijg ik een typemachine. Daarvoor moet iemand van de typemachine-pakketdienst met zijn busje naar het dorp toe, om het ding af te leveren. Het halve dorp loopt uit om dat te zien, en de overburen schuiven direct de vitrage open en zitten met hun neus tegen het glas.
Een tijdje later gaat het ding stuk. Hij valt nog binnen de garantie, dus stuur ik hem terug naar de fabriek. Maar dan moet dat busje nóg twee keer komen, een keer om hem op te halen en een keer om hem terug te brengen. Daarvoor loopt weer het hele dorp uit. Tegen de tijd dat ze hem moeten terugbrengen bel ik dan ook de fabriek op: 'Willen jullie hem bij mijn overburen afleveren? Ik haal hem daarvanavond wel op. Dan weten ze eindelijk wat het was.' En zo gebeurt het.

We zitten aan tafel. Het eten is bijna op. er is nog één stuk wortel over. 'wie wil er nog?' vraagt moeder. 'Ik!' roep ik. 'Ik!' roept ook mijn broerr. 'dan snij ik 'm wel doormidden.' zegt moeder. 'Baboeoem!' roep ik.
.
.
.
.
.
.
Dat zou atoomsplitsing zijn.

Ik ga op bezoek bij mijn moeder. Mijn verloofde gaat mee. Als we aankomen (via de achterdeur) zien we moeder buiten zitten. Naast de deur staan vier glaasjes water. 'Wat doet dat water daar?' vraag ik. 'Er zitten hier veel katten. Dat water gooi ik naar ze toe om ze weg te jagen.' zegt ze.
.
.
.
.
Dat jaar kreeg moeder een waterpistool voor haar verjaardag.Mijn verloofde kookt het avondeten. Ze weet niet precies hoe netjes of niet moeder is, dus besluit ze de boerenkool drie keer te wassen. Bij het eten zegt moeder: 'Eén keer wassen is genoeg, hoor.'

wortel: er gebeurt heel wat in dat drentse dorp.

@ledi: de 'moeder' uit het ene verhaal is de 'ik' in de andere (of de bijbehorende vader) maar in de 'moeder'-verhaaltjes woonden ze ondertussen elders.

Ik ben buiten aan het spelen. Een paar kleuters staat een boom te schillen.
Hela, jullie daar! Dat mag niet, gaat die boom dood van!
roep ik.
Dat weten wij nog niet, wij zijn pas vier!

Als mijn zoontje buiten aan het spelen is, vind hij een blindganger: een bom die nog niet is afgegaan. (zo heten die toch?) Ik zeg dat ik hem naar het politiebureau moet brengen. Hij stopt 'm onder mijn snelbinders een fiets weg. Een tijdje later belt de politie. Wil ik wel geen jongetjes met bommen onder hun snelbinders op pad sturen? Ze zouden door het gerammel nog af gaan! Bel de politie maar liever!

Tijdje later vindt datzelfde zoontje weer een bom, maar nu is hij zo wijs die niet onder de snelbinders te doen. Inplaats daarvan doet hij hem in de vuilnisbak. Als de vuilniswagen komt, roept hij de hele wijk bij elkaar: het is een brandbom, straks gaat vast die hele wagen in de fik! (en de vuilnismannen dan???)
De hele wijk komt kijken, om dde grootse gebeurtenis te zien, en er gebeurt...
.
.
.
niets!

Het is zomer en de achterdeur naar de tuin staat vaak open. Buiten zingen de vogels uit volle borst, vooral de merels laten zich de laatste week weer volop horen.
Met enige regelmaat klinkt ook de mobiele telefoon van de buurvrouw. Jeetje, wat wordt die veel gebeld zeg!
Pas onder het genot van een koel biertje, later op de dag, wordt duidelijk wat er aan de hand is: een merel heeft haar ringtone ingepikt.

Op een fraaie herfstdag wandelen wij door het Belmonte Arboretum in Wageningen.

Met de zon in mijn gezicht geniet ik van het uitzicht over de Rijn.

Verderop sta ik stil om een boom van dichterbij te bekijken.

Uit mijn ooghoeken zie ik plotseling een lichtblauwe vogel op me afkomen.

De vogel scheert over me heen, maakt een bocht en komt opnieuw mijn richting uit.

De vogel – een parkiet – vliegt rakelings langs. Ik kijk hem na en zie een stel naderen, dat getuige was van het voorval.

Ik kijk de man aan en vraag met een glimlach, quasi-streng: „Was dat uw vogel?”

Waarop de man antwoordt: „Nee, want dan was hij wel aangelijnd geweest.”

Er staat een mevrouw voor de deur met een collectebus: „Hebt u iets over voor de kankerbestrijding?”

Ik zoek geld in mijn tas en hoor mijn Scheveningse buurvrouw ook net opendoen.

Ze krijgt dezelfde vraag en schreeuwt hard naar haar man: „Sjaak, hebben we iets voor de kankahbestrijding?”

Haar man (sprekend Onslow uit Keeping Up Appearances) schreeuwt terug: „Rot op, ik heb geeneens geld voor sigarettuh!”

Als echte Leidenaar heb ik een onlesbare dorst naar de geschiedenis van mijn mooie stad. Ik was dan ook verheugd toen ik las dat het Regionaal Archief Leiden een expositie organiseerde over de strijd die de stad met het water heeft gevoerd, vanaf de tijd dat Leiden nog een hoop aarde was op de splitsing van de Rijn tot nu. Bijzonder dat hier geld en tijd in wordt gestopt, terwijl het kabinet wil bezuinigen op dit soort linkse hobby’s. Vol verwachting stapte ik het gebouw binnen door een krap halletje. „Waar is de expositie?”, vroeg ik enthousiast aan de receptioniste. Droogjes antwoordde ze: „U bent er net in de hal voorbij gelopen.”

Ik heb onverwacht 1.600 euro nodig en spoed mij naar de ABN, waar ik al jaren klant ben. De baliemedewerker mag geen betalingen boven de 1.000 euro doen, zonder legitimatie. Ik haal thuis mijn rijbewijs. Nu staat er een meneer achter de balie die zegt dat er geen contant geld in huis is. „Probeert u het nog eens in de namiddag.” Aan de overkant is een kantoortje van de Rabobank. Ik heb bij die instelling wel een rekening maar heb daarmee nooit iets betaald. Ik doe mijn verhaal aan de medewerkster. Ze tikt wat, telefoneert kort, neemt een pinpas, loopt naar buiten en pint het door mij gevraagde bedrag.

Ik loop nog even bij de ABN binnen. De reactie: „Maar onze betaalautomaat is ook leeg.”

@ledi: geen goede reclame voor de ABN ..

@allone: klopt! Ik vond het ook een vreemd verhaal. Als het nou nog om buitenlandse valuta ging had ik het meer begrepen.

Vakantie met de kinderen, dus met de trein naar opa en oma. Voor Hanna (9) en Sjack (3) is een treinreis nog echt een feest; ook als we tot Amersfoort in het gangpad moeten staan. Sjack heeft al gauw contact met een dame van rond de 90 jaar. Eerst heeft hij haar gecomplimenteerd met haar mooie haar. Dan vraagt hij: „Ga jij vandaag ook naar opa en oma ?”

Met mijn collega ben ik op station Rotterdam. Gele bordjes vertellen ons waar we heen moeten. Als je even snel iemand af wilt zetten, is er een speciale kiss and ride-plek, zo blijkt. Leuk bedacht.

Onderweg in de tram blokkeert een zwarte auto de trambaan. Zeker vijf minuten staan we stil. Kom op, doorrijden, denk ik, we zijn al laat. Ongeduldig roep ik: „Hé, kiss and ride!” Mijn collega reageert droog: „Wel the last kiss dan.” Ik kijk nog eens naar buiten. Dan zie ik mannen in pak een lijkkist inladen. We staan op een lijkwagen te wachten, besef ik met het schaamrood op de kaken.