@ledi: hahaha, wat érg!

@Mamsie: Inderdaad ben je dan niet blij als vragensteller
--------------

Op mijn werk trouwen twee collega’s kort na elkaar. We moeten bij allebei als leuke attentie een recept inleveren bij de ceremoniemeester.

Tijdens een lunch mopper ik tegen een collega. Dat ik dat soort attenties een beetje onzin vind en dat het moeilijk is om iets leuks te verzinnen. Mijn collega moppert met me mee. Ze heeft het over verplicht leuk doen.

Dan zegt ze opeens: „Maar het is wel leuk om te ontvangen. Je doet het voor het bruidspaar, dus we moeten niet moeilijk doen.”

Ik kijk haar verbijsterd aan, dan begrijp ik haar ommezwaai. Zij gaat over een half jaar trouwen!

Als ik als lunch mijn tosti ham en kaas ga eten op het terras voor de Schotse Huizen in Veere, gaat de hond van de havenmeester, die ik herken aan zijn halsband met naampenning, bescheiden naast me liggen. Ondanks diens vragende blik besluit ik niets van mijn tosti met de hond te delen. Ik hou sowieso niet zo van honden.

Naarmate ik aan de laatste stukjes toe ben raak ik echter onder de indruk van de niet-opdringerige houding van de hond. Toch maar een paar stukjes dan. Hoe heet de hond eigenlijk? Ik kijk beter wat er staat op het naamplaatje. Niet Voeren.

Ik ontvang een sms’je van een onbekend nummer waarin ik word aangesproken met ‘schatje’. Op mijn bericht dat de zender niet aan het juiste adres is, volgt zelfverzekerd: „Ik denk het niet”. Er volgt een bericht waarin mij een spannende avond in het vooruitzicht wordt gesteld. Ik benadruk nog eens dat de zender een verkeerd nummer heeft. Als reactie word ik gecomplimenteerd met mijn gevoel voor humor. De aanhouder (m/v) is in aantocht en vraagt mij alvast iets uit te trekken.

Na vijf minuten verschijnt een laatste bericht: „Waarom doe je niet open schatje?”

Ik ben de jongste van elf kinderen. In huis is geen ruimte, dus moeder hangt de was buiten te drogen. Als het dan begint te regenen, klinkt de noodkreet 'De was!!!' en stormt iedereen naar buiten om die te redden.

De noodkreet klinkt. Allemaal rennen we naar buiten. Maar ik ben nog te klein om bij de waslijn te kunnen. Ik sta met mijn ogen op de hemel gericht en de handjes gevouwen náást de waslijn, stokstijf stil.
Als de was gered is, kom ik ook naar binnen.
'Wat deed je nou?' vraagt mijn broer.
Ik stond te bidden of de regen nog even uit mocht blijven.
Het is verhoord: nu pas barst het los.

Mijn twee zussen zijn elkaars tegenpolen. De oudste is er enorm trots op dat het er bij haar en een van haar dochters spic en span uitziet.„Bij Rita is het zo schoon, daar kun je wel van de grond eten” vertelde ze eens toen we met zijn drieën samen waren.

„Bij mij ook wel”, antwoordde mijn jongste zus ad rem, „er ligt genoeg.” Jammer dat ik toen geen fototoestel bij de hand had om het gezicht van mijn oudste zus vast te leggen.

als tiener ging ik in Amsterdam naar school. een buurmeisje dat het dorp bijna nooit uit kwam, die wilde een keertje samen met mij een dagje naar de stad, ervan uitgaande dat ik zo wereldwijs was dat ik daar alles wel wist....
zo kwamen we langs een coffeeshop, waar zij met alle geweld naar binnen wilde. wat tuttels als wij in een coffeeshop moesten, dat weet ik nog steeds niet, en in no-time stond zij dus met haar mond vol tanden....
om de situatie te redden heb ik maar koffie besteld

Mijn 91-jarige vader zit sinds anderhalf jaar in een verzorgingshuis in een naburig dorp. Tijd en plaats ontgaan hem. Regelmatig kopen wij bij de dorpsslager droge worstjes voor hem. „Heerlijk”, zegt hij dan glunderend.

Vandaag kwam bij hem een rolstoelcontroleur langs, die met mij, zijn dochter/contactpersoon, een afspraak wilde maken. Mijn vader wist niet meer waar ik woonde maar redde zich eruit door te zeggen: „Ga maar naar de slager, zij weten het wel.”

Donderdagavond bezoek ik met mijn man een opera in de Stopera van Amsterdam. Net voordat de voorstelling begint, zie ik Adriaan van Dis zitten.
Ik voel me eerst blij door het weerzien van een bekende. Maar dan voel ik het wegebben van het feest der herkenning. Wekenlang heb ik met Van Dis in Indonesië meegereisd. Ik was aan de buis gekluisterd. Ik realiseer me dat hij een bekende van mij is geworden, terwijl ik voor hem een onbekende ben gebleven.

Het valt mij op dat steeds meer zwangere vrouwen getatoeëerd zijn. Als ik tijdens het spreekuur de ontblote buiken zie, komen de meest uiteenlopende illustraties langs. Duiveltjes die schaamhaar wegmaaien met een grasmachientje, dolfijnen, sterretjes, Chinese tekens... Vandaag zie ik een vrouw die bij haar venusheuvel de naam ‘Franklin’ heeft laten vereeuwigen. Ze krijgt binnenkort een geplande keizersnede. Ik zeg: „Dat is jammer, daar moet ik met het mes dwars doorheen.” De aanstaande vader lacht en zegt: „Helemaal niet erg dokter, het is toch haar ex.”---------------------------------

Mijn zus gaat met een vriendin en hun tienerdochters een lang weekend naar Parijs. De Thalys zal om 10.00 uur donderdagochtend uit Rotterdam vertrekken en de vriendin wil uit angst voor vertraging op het traject Doetinchem-Rotterdam graag op woensdagavond al in een hotel in Rotterdam zijn.
Mijn zus gaat schoorvoetend akkoord, want haar vriendin heeft veel ervaring met vertraging op het spoor, al vindt ze het jammer dat de dochters daardoor het eindfeest op de basisschool moeten missen. Ik vind ook dat vriendin een wat overdreven wantrouwen in het spoor heeft. Op mijn vraag waar vriendin werkt, antwoordt mijn zus: bij ProRail.

Een vriendin klaagt dat haar tienerzoon zijn broeken zo idioot laag draagt, echt 'met het kruis op de knieen'.
Ik probeer de zaak te sussen. De punk-dingen die zij 30 jaar geleden deed werden door onze ouders ook niet echt gewaardeerd tenslotte, en zelfs zij is daar weer van af
Echter, toen ik deze week met een collectebus voor de supermarkt stond, en een jongeman iets wilde geven uit een portemonnee die in een achterzak bijna op de grond hing, toen moest ik toegeven dat ik het wel onbeholpen vond

Ik ga een rosé drinken in de Bijenkorf. Ik mag zelf inschenken maar doe dat iets te onbeheerst: het glas is vol tot aan de rand. In de rij naar de kassa neem ik stiekem een slokje: zo ziet mijn bestelling er minder inhalig uit. Als ik wil betalen vraagt de caissière: „Mevrouw, heeft u van dat glas gedronken?” Beschaamd lieg ik: „Nee hoor.” Waarop zij zegt: „Er zit lipstick op! Sorry, u krijgt een nieuw glas.”
Een collega komt helpen, neemt mijn rosé weg en schenkt een nieuw, schoon glas in. Ook haar hand schiet uit. „Sorry mevrouw”, zegt ze, „het glas loopt bijna over. Neem alvast een slokje.”

Regelmatig houd ik mijn zoon van negen voor dat hij wat meer aandacht zou moeten besteden aan taal en rekenen: de wereld draait niet om voetbal alleen.

Gijs antwoordt dat je ook van voetballers veel kunt leren.

Hebben we misschien allebei gelijk?

Ik lees in zijn spreekbeurt vanochtend: „Lionel Messi, de beste speller ter wereld.”

Vakantie in Zoutelande, Zeeland. We staan op een camping aan zee, één duinenrij scheidt ons van het strand. Op een avond zie ik vanaf de camping hoe de hemel boven de zee rood kleurt. Snel pak ik m’n camera en haast me het duin op.

Boven op de overgang staan twee vrouwen in stille bewondering voor het natuurverschijnsel. De gehele westelijke hemel staat in vuur en vlam, rood en oranje in alle tinten. Ik zie hoe vormen en kleuren voortdurend veranderen. Plotseling verbreekt een van de vrouwen de welhaast gewijde stilte en zegt: „Ik denk dat ik morgen maar worteltjes eet.”

Een zeer oude dame is overleden, na weken van niet meer eten en nauwelijks nog drinken.

Bij de condoleance staat de geopende kist in een aparte kamer. Het lijfje uitgemergeld, het gezichtje ingevallen, de prothese past niet meer.

Aan bezoekers wordt gevraagd om mee op te passen dat de vierjarige achterkleindochter niet het kamertje in gaat. Ze zou maar schrikken van haar oud-omaatje.

Het wordt vrij druk, het meisje ziet haar kans schoon en huppelt op de kist af. Ze grijpt de rand en trekt zich op de tenen, zodat ze goed in de kist kan kijken.

Alle omstanders staan verstijfd van schrik en houden hun adem in, dan roept ze verrast uit:

„Mama, kom eens kijken....net Sneeuwwitje....!”

@allone: zelfde verhaal, dan uit de familie wortel:

De kist staat open, zusje Wortel staat onder/naast de kist. Papa Wortel tilt haar op om erin te kijken.

"Ze slaapt hè?"

wortel:

@allone: Idd

er gaat een begrafenisstoet door een straat, en er komen een paar toeristen langs....
één van de toeristen gaat heel onecht en gemaakt meeleven, van 'oooh wat erruuug', en zo gaat ze nog een tijdje door. een man die in de stoet mee loopt hoort het een tijdje aan, ergert zich meer en meer, en toen het mens ook nog vroeg wie er dood was, was voor hem de maat vol....
'nou, die daar vooraan in de kist ligt, die is dood'

Mijn kennis huurt een huis bij Triada en betaalt trouw haar huur. In april ontvangt zij een aangetekende brief. Onderwerp: huurschuld.

„Uit onze administratie blijkt dat u in de maand december € 0,06 te weinig heeft betaald. Wij verzoeken u ons het verschuldigde bedrag met spoed over te maken.” Het klopt. Door een typfout is 0,06 cent te weinig overgemaakt.

Even rekenen: een medewerker die de omissie ontdekt, één die de brief maakt, portokosten. Woningbouwverenigingen hebben het zwaar: grote jongens hebben gespeeld met te grote bedragen. Nu moet op de kleintjes gelet worden.

Amsterdam, Waterlooplein. Grijs weer, twee grijze mannen in grijze jassen hebben elkaar alweer een tijd niet gezien.

„Hoe is ’t nu met je?”

„Hm, ik mag niet klagen.”

„Nou, als je niet mag klagen, moet je ’t ook niet doen.”

„Hm, ik bedoel eigenlijk, ik heb niks te klagen.”

„Nou, als je niks te klagen heb, moet je ’t ook niet doen.”

„D’r zijn d’r anders genoeg, die hebben altijd wel wat te klagen.”

„Ja, nou begin je toch te klagen.”

ik kom een bejaarde buurvrouw tegen en vraag hoe het met haar gaat....
zij vertelt mij dat ze nogal vergeetachtig is de laatste tijd, maar dat de dokter haar pillen heeft voorgeschreven tegen die vergeetachtigheid.
ik vraag haar of die pillen helpen.
het antwoord is dat ze dat niet weet, omdat ze ze steeds vergeet in te nemen

botte bijl:
Als pianostemmer kom ik niet alleen bij de mensen thuis, maar stem ik ook regelmatig piano’s in scholen, kerken, horeca, bejaardentehuizen, enzovoort.

Tijdens mijn werkzaamheden is er altijd wel een passant met een bijdehante opmerking: soms flauw, meestal ad rem en altijd aardig bedoeld. Ik dacht dat ik in de loop der jaren alle varianten wel had gehoord.

Maar toen ik zat te stemmen in een psychiatrische kliniek voor mensen met persoonlijkheidsstoornissen, hoorde ik een meisje tegen een medepatiënt droogjes zeggen:

„Hoor jij ook stemmen?”

Mijn kennismaking met landschapsarchitect Louis le Roy begin jaren 60 was bizar. Le Roy was invallend tekenleraar aan het J.H. Tromp Meesters Lyceum. Hij stapte het klaslokaal binnen, liep naar het bord en schreef: Le Roy c’est moi. Vervolgens dwong hij de klas enkele minuten daarnaar te kijken. Na afloop van de les kwamen buiten de tongen los. Ik merkte op: „Wat een sproetenkop”, waarna ik naar boven keek en Le Roy uit het raam zag hangen. In de volgende les zat ik met knikkende knieën. Le Roy kwam binnen en zei: „Sommigen noemen mij een sproetenkop; ze hebben gelijk.” Hij was daarna mijn ideale tekenleraar.