"Oh, maar gevaarlijk is mijn tweede naam," zegt Fyona trots en ze kijkt om richting Madarian terwijl ze de trap op lopen, Fyona voorop. Zodra ze langs haar kamer komt gluurt ze naar binnen, waarna ze de deur zachtjes weer sluit.
"Die ligt nog te slapen," zegt ze. Ze staat even stil en denkt na. Ze grijnst en herhaalt 'boeken doorsnuffelen'. "Dat is een beetje beneden mijn stand..." zegt ze. "Stoffige boeken doorbladeren. Ik leer van ervaring, en wat in die boeken staat kan al verouderde informatie zijn. In mijn bijna vierhonderdjarig bestaan heb ik nooit boeken nodig gehad. Wil niet zeggen dat ik wel eens wat gelezen heb, maar nódig. Nee. Maar goed, ik neem aan dat áls er boeken over hem zijn dat ze jonger zijn dan mijn laatste ontmoeting met deze figuur. In zo'n geval kan informatie wel weer van pas komen. Oké, dat wordt een nachtje doorhalen dan maar." Ze lopen verder, en slechts een paar treden later stopt Fyona weer.
"Schuilen voor de regen, en nu studeren alsof ik morgen een examen heb. Dat hoort niet. Ik moet woest zijn, sterk, door iedereen gevreesd! Ik moet schatten roven, prinsessen ontvoeren, dorpen platbranden, offers eisen, de hele wereld in duisternis hullen!" Ze spreidt haar armen, balt haar vuisten en meteen doven alle lichten. Ze lacht en schijnt te genieten van een bijna tastbare duisternis. Dan laat ze het weer verdwijnen en kijkt ze om richting Madarian, haar ogen krijgen weer een menselijker uiterlijk. Het door duisternis verstikte licht komt weer terug.
"Dat laatste was wel de bedoeling, zon'n beetje...maar zo ben ik niet. Zo wil ik niet zijn. Ik houd niet eens van goud en zilver en schitterende dingen, behalve dan Veertje's veren. Nou ja, sterk en woest mag wel, maar gevreesd...niet door iedereen." Ze lopen weer door. "Blijkbaar maakt deze vervelende vorm me menselijker dan me lief is. Studeren, schuilen...vertel dit nooit door aan andere draken, ik word nog eens uitgelachen. Oh, en van die gedichtenschrijvers mogen hier ook niet van weten. Ik zou nog eens de geschiedenis in gaan als 'de draak die...'. Hallo zeg." Ze bereiken de bibliotheek en Fyona gaat wat boeken bij langs.

Laatste edit 16-11-2014 19:46

((Dus vertel mij eens in het kort, wat heb ik gemist en is er ruimte voor mij? ^^ ))

Madarian: "Lezen. Helemaal vergeten. Ik had naar de lerares gemoeten. Nee. Het was dodenherdenking. Ze zal het wel begrijpen hoop ik. Maar wat is er in het verleden gebeurd met die demoon? Waar moeten we rekening mee houden?"

"Niemand weet precies wanneer hij voor het eerst tevoorschijn kwam," mompelt Fyona, die geen goed boek lijkt te kunnen vinden. "Sommigen zeggen dat hij al sinds de Creatie bestaat, anderen beweren dat hij vele eeuwen geleden is ontstaan uit een of ander ritueel. Weer andere verhalen vertellen andere dingen." Ze pakt een willekeurig boek en legt deze op de tafel. Ze bladert het snel door en stopt ergens in het midden.
"Zo," zegt ze. "Dit schrift heb ik al een tijd niet meer gezien. Wordt tegenwoordig niet eens meer gebruikt....Hm, wat hierin staat is redelijk bekend." Ze kijkt op naar Madarian en slaat het boek dicht.
"De laatste keer dat hij zich openbaarde was twee eeuwen geleden....dacht ik. Hij had al erg veel schade aangericht en zijn kracht nam sneller toe dan mogelijk werd geacht. Ik weet niet precies meer hóe hij sterker wordt, maar alleen dát hij sterker wordt naarmate hij langer actief is. Hij kent enkele spreuken die ook met de tijd sterker worden, naast dat zijn gewone fysieke kracht eveneens toeneemt." Fyona wrijft over haar arm en kijkt naar beneden.
"Nooit geweten dat ik ook in het rond gesmeten kon worden. Ja, ik heb het met 'm aan de stok gehad. Hij was sterk, en zelfs met alles wat ik in huis had, had ik nog de grootste moeite om hem af te weren. Het is uiteindelijk gelukt, al had ik hulp van een klein legertje Paladijnen, dat zijn een soort ridder-magiërs. Die claimden de overwinning zonder mij te noemen. Dat was ronduit gemeen, als ik hem niet al had verzwakt waren zij er nooit in geslaagd om hem te verslaan. Ik heb het maar laten rusten, en ben stilletjes vertrokken. Azkaal werd opgesloten, alweer, en is dus nu opnieuw uitgebroken. Alleen bij een Bloedmaan kan dat, en er moet een ritueel aan vooraf gaan. Dus blijkbaar heeft iemand ergens het geheim weten te achterhalen, en een aantal volgelingen weten te strikken. Die sekte is levensgevaarlijk. Azkaal zal ze bezoeken en ze te grazen nemen." Fyona knikt en stopt het boek terug. "Hij herinnert me nog. Waarom ik hem niet ter plekke heb vernietigd? Dat kan ik niet. Om hem op te sluiten is óók een ritueel nodig. Waarom de Goden het ons zo moeilijk maken is mij niet bekend. Waarom kan het nou nooit gewoon met vuur, een zwaard of in mijn geval klauwen. Nee, dat is veel te makkelijk. Madarian, we zijn pionnen in het schaakspel van de goden. Ze doen met ons wat ze willen en wij hebben niks in te brengen." Ze gaat voor een spiegel staan en bekijkt zichzelf voordat ze zich weer omdraait en Madarian glimlachend aankijkt.
"Het is nog geen probleem, maar we moeten niet passief gaan staan toekijken. Snel en adequaat handelen, dat is van belang." Ze blijft vervolgens wat in gedachten verzonken naar Madarian staren, waardoor Shyla het idee krijgt dat ze hem staat te bewonderen. Fyona ziet haar kort weer verschijnen en boos naar haar kijken.
"Oh, excuseer," zegt Fyona. "Ik was aan het nadenken. Ik moet maar weer eens naar Veertje toe denk ik."

Shyla: Ik zou toch zweren dat ze met je aan het flirten is! Madarian: Echt? Denk je dat? Maar ze is een draak van een vrouw. In ieder geval letterlijk. Stel je voor. Ik en Fyona. Wat zal men dan veel de draak met me steken. Nee. Ik geloof niet dat het wat zal worden. Ik en een draak. Op zich ziet ze er best goed uit in mensvorm, maar als ik haar met jou vergelijk, dan heb ik liever jou. Shyla is nog niet gerust gesteld: Bewijs het. Madarian: Hoe kan ik dat bewijzen? Sowieso is ze met Vàilan. Wat stel je voor? Een partnerruil? Nee dank je. Straks ga jij Vàilan nog leuk vinden, en dan ben ik je kwijt! Of nog erger, dan moet ik tegen Vàilan vechten! En dat gevecht ga ik echt niet aan. Shyla: Vechten tegen Vàilan vind je erger dan mij kwijt zijn? Madarian: Nee. Zo bedoelde ik het niet. Of alleen jou kwijt zijn, of jou kwijt zijn en tegen Vàilan vechten. Shyla: Op zich ziet hij er niet verkeerd uit als hij zich verandert.. Madarian: Probeer je mij nu jaloers te maken? Shyla: Lukt het? Madarian: Als ik het zou kunnen, dan zou ik jou nu moeten 'straffen'. Shyla: Boven... Madarian kijkt door een raam naar buiten. Het is nog donker buiten. Dan gaat hij naar boven.

De interne strijd die wordt geleverd tussen Madarian en Shyla gaat grotendeels aan Fyona voorbij, maar ze merkt wel dat er 'iets' speelt. "Jullie redden je er wel mee, hè?" vraagt ze voordat Madarian naar boven loopt, doelend op de informatie die ze over de demoon heeft gegeven. Zelf daalt ze de trap weer af totdat ze bij haar kamer is. Vàilan zit voor zich uit te staren en is klaarwakker. Zodra Fyona binnen komt, komt hij overeind.
Wáár heb je gezeten? vraagt Vàilan ietwat bezorgd. Fyona vertelt hem het hele verhaal en gaat op het bed zitten.
"Je lag lekker te slapen, en ik wilde je voor zoiets niet wakker maken," zegt ze.
Oké, duidelijk. Ik vond het wat eenzaam worden hier. Fyona grijnst en Vàilan gaat weer liggen.
"Die spookdame die de hele tijd bij die vent is kijkt altijd boos naar me als ik hem ook maar heel even aankijk."
En?
"Ik denk dat ik niet naar hem mag kijken."
Nou, dan doe je dat niet. Of wil je het zo graag?
"Wat moet ik dan als ik tegen hem praat? Ergens anders heen kijken? Beleefd, hoor."
Maak je niet druk, hij is toch niet in je geïnteresseerd.
"Dat weet jij niet," zegt Fyona. "Maar je hebt vast wel gelijk. Dit is maar een vermomming van mijn échte zelf, en dat weet hij wel. Bovendien kan ik in deze vorm toch niet...jeweetwel. Maar dat weet hij dan weer niet. Denk ik."
En jij valt ook niet op hem? Fyona barst in lachen uit.
"Hij is maar een mens. Dat is wel het laatste soort waar ik op zou vallen. Dat ik juist een ménsvorm moet hebben om mezelf te verbergen...dat is toch ironisch."
En hoe hoog sta ik op de ranglijst?
"Tweede," antwoordt Fyona glimlachend. Ze denkt nog even diep na. "Ja, denk 't wel."
Wat een eer. Dat wordt nogal een dilemma als een van ons een soortgenoot van het andere geslacht tegenkomt.
"Ik kan me er wat bij voorstellen. Laten we stiekem hopen dat het nooit gebeurt, al willen we het nog zo graag."
Mee eens. We kunnen elkaar prima uitstaan, ondanks de verschillen.
"Absoluut. Dat is niet altijd even makkelijk,".

Laatste edit 17-11-2014 17:41

((Dank jullie wel, ik ga weer eens inspringen want ik heb het hevig gemist. ))

De wind was eindelijk een beetje gaan liggen, en de wolken waren aan het verdwijnen. Echter waar Feryin her eerste wel opviel, kon ze enkel gokken naar de tweede. Ze was een elf, met zulke lange oren dat ze half naar beneden gericht stonden en bewogen met elke beweging van haar hoofd.Haar haren waren bloedrood, Haar huid was bijna wit als sneeuw en haar ogen lichtgrijs. De pupillen waren echter niet zichtbaar, waardoor het meisje een nogal afwezige blik had op de wereld. En een meisje was het ook, want Feryin was kort en jong. Qua kleding droeg ze een rood/bruine tuniek over een zwarte broek, bij elkaar gehouden door een paar knopen en een leren riem met koperen gesp. Haar schoenen waren hoge rode laarzen met een lichte hak, maar veel groter werd de kleine elf er niet door. Door haar haren geweven zaten zwarte rozen als een kroon, en alhoewel De elf niets kon zien leek ze tevreden te zijn met haar perceptie van de wereld door middel van geluid en gevoel.

Feryin was langs een dorp afgelopen, en had geen behoefte gehad aan het drukke leven tussen de vele mensen in. Echter de toren waar ze wat van gehoord leek een goede plaats wat rust te zoeken. Naarmate dag en nacht geen effect hadden op de elf rees ze vaak in de nacht, en na een lange maar rustige reis eindigde ze met wat moeite voor de poort van de toren, waar ze een paar keer op klopte. Haar stem klonk zacht,als kleine klokjes, maar was toch goed te verstaan toen ze vroeg "Is er iemand aanwezig?"

Net als toen Vàilan en Fyona voor de toren stonden, opent de deur met luid gekraak en gepiep, en weer staat er niemand in de deuropening. Fyona komt overeind en kijkt Vàilan aan.
"Dat geluid," zegt ze. "Volgens mij staat er weer iemand in de toren."
Toch niet die demoon, mag ik hopen?
"Ik hoop toch van niet, maar...," zegt Fyona. "Tijd om even op onderzoek uit te gaan. Kom op, jouw beurt!"
Ahahaha, dus ik mag me in het gevaar storten terwijl jij hier lekker relaxed op bed blijft liggen? vraagt Vàilan verontwaardigd.
"Ik ben vlak bij, dus als er wat gebeurt moet je maar even roepen," zegt Fyona. "Bovendien was ik net degene die op pad ging terwijl jij bleef liggen slapen!"
Bah, net nu ik weer wilde gaan slapen...en trouwens, laat die vent anders maar kijken. Het is tenslotte zijn toren, niet de onze.
"Ja, maar wij kunnen net zo goed gevaar lopen, én we zitten dichterbij," antwoordt Fyona.
Oké, oké! Vàilan loopt naar de deur en pakt de klink beet in z'n snavel, waarna hij de deur open trekt.
Niet eens op slot gedraaid? vraagt hij verbaasd.
"Vergeten," zegt Fyona. "Maar ik ben dan ook niet iemand die vaak met deuren werkt, he,". Vàilan schudt zijn kop en perst zich door de deuropening. De trap is breed genoeg, maar iets steiler dan hem lief is. Voorzichtig begint hij naar beneden te lopen, terwijl hij aandachtig luistert.
Wees alsjeblieft geen kwaadwillend persoon, wees alsjeblieft geen gevaarlijk wezen, herhaalt hij in zichzelf. Hij voelt zijn hartslag versnellen. Zodra hij in de hal staat, ziet hij een op het oog totaal ongevaarlijk, jong elfenmeisje staan.
Schijn kan bedriegen, Vàilan, herinner je nog wat meester tegen je zei? En wat je zelf een keer meemaakte? Voorzichtig nu.... Hij gaat voor de trap zitten en komt niet dichterbij. Hij houdt zijn kop schuin en kijkt aandachtig naar de nieuwe gast, die hem niet lijkt op te merken.

Laatste edit 18-11-2014 08:44

Met grijze, wazige ogen keek het meisje in het niets, en recht langs de wezens heen die voor haar stonden. wel had ze de deur open horen gaan, wat er op duidde dat er ten minste een persoon aanwezig was in de toren. Zonder zichtbare reden klakte het meisje met haar tong, waarnaar haar oren enigzinds trilde. Nu draaide ze haar hoofd in de richting van de jongen die op de trap was gaan zitten, maar was nog steeds niet in staat hem recht aan te kijken. "Het spijt me als ik stoor, echter ik zoek een plaats waar ik wat rust kan vinden" Haar stem klonkt zacht, en terwijl het meisje bijna leek te fluisteren was het toch verstaanbaar. beide handen had ze achter haar rug gevouwen, echter nadat ze gesproken had draaide haar ogen weg en viel het meisje naar voren, met haar gezicht op de grond. Ze had ver gelopen, en was niet zo'n beetje moe.

Ondanks dat de hal slechts matig verlicht is, kan Vàilan het meisje toch goed zien. Al snel realiseert hij zich dat ze blind is, omdat ze hem nog steeds niet lijkt te kunnen zien, ook al zit hij dicht bij een lichtbron. Dan valt ze voorover en Vàilan komt direct overeind.
Nee hè... moppert Vàilan. Hij loopt naar het meisje toe en probeert haar voorzichtig op te pakken om haar op een kussen te leggen voor de open haard. Zodra dat gelukt is gaat hij instinctief tegen haar aan liggen, om haar met zijn dikke, lichtbruine vacht warm te houden. Hij spreidt een vleugel over haar als deken.
Fyona! roept hij, in een poging om vanaf beneden Fyona te bereiken. Als dat niet blijkt te lukken, maakt hij een roepend geluid. In mum van tijd staat Fyona ook in de hal. Ze fatsoeneert haar gitzwarte haren en kijkt dan naar het tafereel.
"Zo, wat hebben we hier?" vraagt ze.
Een totaal uitgeput, jong elfenmeisje. zegt Vàilan. Haal die Madarian, en rap een beetje. Ik houd haar hier wel warm.
"Hij zal het wel gehoord hebben en onderweg zijn naar beneden," zegt Fyona. Ze gaat vlakbij Vàilan zitten en staart naar het meisje.
"Waar komt die vandaan? Elfen komen hier niet voor. Al eeuwen niet meer...."

Meklorka verschijnt plotseling in de kamer tijdens een 'intiem moment'. Madarian en Shyla schrikken zich rot! Shyla: "Wat? Waarom stoor je ons?" Meklorka maakt een klopbeweging bewegingen en wijst naar beneden, terwijl ze naar Madarian kijkt. Die bedekt zich meteen. Shyla: "Iemand aan de deur? En je kan diegene niet even opvangen?" Meklorka schudt nee. Shyla: "Ik zal wel even kijken." Ze wordt onzichtbaar. Even later verschijnt ze weer. Shyla: "Een of ander meisje met vuurraad haar. Ze is bewusteloos. Vooruit dan. Deze keer vergeef ik je dat je ons gestoord hebt." Meklorka knikt glimlachend. Madarian kleedt zich snel aan en gaat naar beneden. Hij hoort net "...Al eeuwen niet meer." Als hij beneden komt wordt het meisje al verzorgd. Madarian: "Meklorka? Is er een kamer gereed voor haar waar ze kan rusten?" Shyla: En weer een vrouw erbij... Madarian: Tja. Aangezien ongeveer de helft van de mensheid vrouw is, is die kans wel groot bij nieuwe ontmoetingen. Shyla: Gelukkig is het niet die vrouw die bezeten is. Intussen is Meklorka verschenen. Ze schudt nee. Madarian: "Kun je een kamer voor haar klaarmaken? Met een slot op de deur. We weten niets van haar. Als de kamer in orde is, geef je dan een seintje?" Meklorka verdwijnt en gaat meteen aan de gang. Madarian: "Hoe gaat het met haar? Wat kunnen we nog meer doen?"

Laatste edit 19-11-2014 18:29

Fyona staat op en draait zich om naar Madarian.
"Het lijkt erop dat ze gewoon uitgeput is. Ze zal straks eten en drinken nodig hebben als ze weer bij kennis komt. Zorg daarvoor," zegt ze. Vàilan blijft op z'n plek liggen.
Pas als alles gereed is zullen we haar naar boven dragen, tenzij ze tegen die tijd dat zelf kan, maar daar lijkt het nog niet op.
"Zodra ze in staat is om wat te zeggen wil ik eerst weten waar ze vandaan komt," zegt Fyona. "Ik heb nog nooit een elf met zulk haar gezien."
Anders blijft ze hier maar liggen, ik zorg er wel voor dat er niks gebeurt.
"Een bed lijkt me toch wat beter," zegt Fyona, waarna ze Madarian weer aankijkt, alleen maar om zijn reactie in te schatten. Shyla vat dat echter weer verkeerd op en laat zich weer even zien. Fyona zucht en vindt dat het nu toch genoeg is.
"Oké, ik weet niet wát je probleem is, mevrouw spook, Shyla, wat je naam ook is, maar waag het nog eens om me zo aan te kijken. Waar denk je dat ik op uit ben? Hem? Is mevrouw, ondanks haar nogal levenloze staat, er niet van gediend dat ik héél even naar haar maatje van vlees en bloed sta te kijken? Goden help me, waarom zou ik er met hem vandoor willen. Een MENS, madame, een MENS. Een zwak, onedel ras , en daar zou ik me in interesseren?" Terwijl ze uithaalt naar Shyla komt ze dichter bij Madarian staan en haar woede verdonkert de hal enorm, waardoor er nog weinig te zien is.
OPHOUDEN! beveelt Vàilan. Je hebt zojuist ook Irina beledigd, en daarmee ga je te ver! We hebben hier iemand die we moeten verzorgen.
Fyona haalt diep adem en telt tot tien. "Excuseer," zegt ze. "Maar dat moest er even uit. Jaloers takkewijf, krijgt wat ze verdient." Ze knipoogt spottend naar Shyla en draait zich dan om, en gaat dichter bij Vàilan en het meisje zitten.
Ben je weer afgekoeld? vraagt Vàilan aan Fyona.
"Jawel," zegt ze. Ik zei dit omdat ik hem, en die dooie, even wil laten weten dat er niks gebeurt, zal gebeuren of kan gebeuren tussen hem en mij. Ik denk heus niet zo over alle mensen, maar dat hoeven zij niet te weten. Irina is een intelligent, sterk en waardig persoon, zo zouden er meer moeten zijn. Fyona glimlacht naar Vàilan.
Goed, antwoordt Vàilan. Daar kan ik mee leven.

Nou, laten we allemaal vooral geen ruzie maken, zegt hij vervolgens, hoorbaar voor de rest. Het zou toch zonde zijn als we hier een kleine oorlog krijgen. Laten we ons voor de verandering eens nuttig maken hier... zegt Vàilan.

Laatste edit 19-11-2014 19:35

Het elfenmeisje bewoog praktisch niet in haar staat. Haar adenhaling was er nog wel, maar deze was zacht. Ook haar polsslag was slechts met moeite te vinden. Ze leek rustig te slapen, maar over haar handen en andere delen van haar lichaam die niet door kleding bedekt waren waren schrammen en sporen van opgedroogd bloed te zien.

(klein stukje, schrijven is lastig K.O ;P )

"We brengen haar wel naar onze kamer," zegt Fyona. "Dit duurt te lang. En..., zie je die schrammen?" Vàilan draait zijn kop zodanig dat hij goed naar het meisje kan kijken, en ook hij merkt op dat ze verwondingen heeft.
Die zullen moeten worden genezen. Ik weet echter niet of Madarian daartoe in staat is. Anders brengen we haar bij dageraad naar de tempel.
"De ochtend is niet ver weg meer," zegt Fyona, die door een hoog geplaatst raam kijkt.
Dan gaan we zo snel mogelijk die kant op.
"Ja, hier hebben we toch niks te zoeken," zegt Fyona.

Dan verschijnt Meklorka weer. Ze wijst naar boven. Madarian: "Eerste verdieping?" Meklorka knikt. Madarian: "Welke kamer?" Meklorka steekt twee vingers omhoog. Madarian: "Naast die van Vàilan en Fyona?" Meklorka knikt bevestigend. Madarian: "Jullie hebben je al goed om haar ontfermt. Ik zal haar wel naar haar kamer dragen." Madarian bukt en tilt het elfenmeisje voorzichtig op en brengt haar naar boven. Dan legt hij haar op het klaargemaakte bed neer. Madarian: "Meklorka? Kun je haar helpen? Ze is lichtgewond." Meklorka knikt en verdwijnt even. Dan verschijnt ze weer met wat spullen. Wat verband en wat kruiden. Dan gebaart ze dat iedereen de kamer moet verlaten. Dan doet ze de deur dicht en begint het elfenmeisje te onderzoeken en te verbinden waar nodig is. Intussen is Madarian weer bij Vàilan en Fyona. Madarian: "Bedankt voor het helpen van het elfenmeisje. Jullie waren er snel bij. Meklorka is haar nu aan het verplegen." Intussen is Madarian bezig met Shyla: Was dat uitlokken nou echt nodig? Je hebt haar toch gehoord? Shyla: Ik zeg je dat ze liegt! Waarschijnlijk zelfs tegen zichzelf. Ze vind je leuker dan ze wil toegeven. Ik zie dat in haar doen en laten, en in haar ogen. Wacht maar af... Madarian: Zelfs als dat waar zou zijn, dan nog zou het niets worden. Ik geef toe dat ze er in mensvorm best goed uit ziet, maar ik wil jou niet kwijt. Wil je alsjeblieft proberen je in te houden? Vooral bij Fyona? Ik weet niet of een geest vernietigd kan worden door een draak. En ik WIL het ook niet weten. Ze hoort bij Vàilan. Dus de kans dat ze iets probeert als ze ook maar gevoelens heeft voor me is zeer klein. Tenzij ze wil breken met Vàilan. Shyla: Dat is waar. Ik zal het proberen. Maar het is erg lastig voor me. Ook toen ik nog leefde kon iedereen zien in wat voor een bui ik was. Dat is niet veranderd in al die jaren.

Gelukkig stribbelde ze niet tegen, zegt Vàilan tegen Madarian. Niet verwonderlijk, gezien haar conditie...

"Ze is nu wel in goede handen, neem ik aan. Goed, dan hoeven we haar niet naar de tempel te brengen en kunnen we éindelijk weer terug. Ik ben deze toren al zat," zegt Fyona. "En ik loop bovendien al weer lang genoeg zo rond!" Ze kijkt Madarian weer aan. "Ik zal je wat laten zien! Kom je, veertje? Gaan we weer terug." Ze pakt een vleugel beet zodra hij opstaat.
Moet dat? vraagt Vàilan.
"Niet per sé," antwoordt Fyona. Samen lopen ze naar de uitgang en de deur opent weer vanzelf. Een koude wind waait, en het zwakke ochtendlicht begint de wereld te verkennen.
De winter is weer in aantocht, zegt Vàilan zodra hij buiten staat. Gelukkig begint m'n winterkleed al mooi te groeien. Fyona verandert weer naar haar draakvorm en draait zich om naar de toren, waarna ze Madarian weer recht aankijkt.
Mens, zie wat ik ECHT ben. Zo ben ik, zo zal ik altijd zijn. Vertel je spookvriendin dat ik als zodanig geen interesse heb in een tweepoot die mogelijk als ontbijt kan dienen. Bovendien, en dat is ook wel van belang, alleen in mijn ware vorm kan ik die dingen doen die bij intiemere momenten nog wel eens gebruikelijk zijn, als je begrijpt wat ik bedoel. In mijn mensvorm kan dat gewoon niet. En voor meneer Verenverzameling geldt hetzelfde. Vervolgens begint ze hem te besnuffelen en likt ze hem over z'n kop.
Waarom? jammert hij. Hij mept met een poot tegen haar snuit aan en rent dan weg. Jij bent 'm!
Fyona zet meteen de achtervolging in en samen vliegen ze terug naar de stad, waar de voorbereidingen voor het feest al bezig zijn. Vlaggen en banieren versieren de vele huizen en het kasteel. Ze landen in de tuin, waar op dat moment Irina bij de fontein zit te lezen.
Die is vroeg op, zegt Fyona. Vàilan sjokt naar Irina toe, en haar boze blik spreekt boekdelen. Ze legt haar boek weg, loopt naar hem toe en geeft hem een forse tik op zijn snavel.
"Wáárom zeg je niet dat je zo lang weg blijft? Waar heb je gezeten?" vraagt ze. Vàilan buigt zijn kop.
In die toren net buiten de stad. Het regende, we gingen schuilen, we bleven overnachten. Sorry...
"Ik maakte me al zorgen," zegt Irina, waarna ze hem aait.
Ik weet het... antwoordt Vàilan, die slaafs achter haar aan loopt en aan haar voeten gaat liggen.

Laatste edit 20-11-2014 19:42

Nadat Meklorka de jonge elf verbonden had en ze wat rust gekregen had, kwam haar ademhaling weer iets steviger en ook haar polsslag was weer wat duidelijker te vinden.

Na een paar minuten begon ze te bewegen. het begon met haar vingers, waar een lichte 'twitch' in zat. na een tijdje bewogen ook haar ogen, terwijl de oogleden nog dicht bleven. Al snel draaide ze om, en uiteindelijk opende ze verschrikt haar ogen. Meteen sprong het meisje overeind, maar de duizeligheid overviel haar en direct viel ze weer om. Gelukkig was ze deze keer goed genoeg bij zinnen om zichzelf op te kunnen vangen, en zat uiteindelijk rechtop waar Meklorka haar verbonden had. Twee grijze ogen zonder pupil gleden de kamer rond, waarna het meisje een paar keer klakte met haar tong. De lange puntoren die het meisje hadden trilde lichtelijk met elk geluid dat ze maakte. "Waar ben ik?" vroeg ze uiteindelijk, en draaide haar hoofd in de richting waar Meklorka ongeveer aanwezig was.

Laatste edit 21-11-2014 10:09

Meklorka verdwijnt. Dan verschijnt ze bij Madarian en Shyla. Die kijken beide op. Meklorka wijst naar beneden. Madarian: "Is ze wakker?" Meklorka knikt ja. Madarian: "Oké. Op naar beneden." Meklorka verdwijnt weer. Madarian loopt naar beneden. Shyla maakt zich weer onzichtbaar en volgt hem. Als hij bij de deur is, draait hij deze van het slot en gaat naar binnen. Nu ziet hij de ogen van het elfenmeisje: lichtgrijs zonder pupillen. Meklorka verschijnt nu ook, houdt haar hand voor haar ogen en wijst naar de elf. Madarian begrijpt niet wat Meklorka bedoelt. Het meisje herhaalt haar vraag: "Waar ben ik?" Madarian: "Goedemorgen. Je bent in de toren die van Thorkel geweest is. Een krachtige Cirkelmagiër. Ik heb de toren geërfd. En de toren staat in de buurt van de stad Thylis. Je lag bewusteloos op de grond bij de voordeur. Gaat het weer een beetje met je? Wil je wat eten of drinken? Oh. En niet te vergeten: Mijn naam is Madarian. En degene die je verbonden heeft die vlakbij de open haard staat heet Meklorka. Ze kan echter niet praten, dus je zult haar gebaren moeten proberen te begrijpen. Dat lukt me nog lang niet altijd."

Feryin raakte lichtelijk in paniek toen er geen antwoord kwam, want ze had zeker geweten dat er iemand anders met haar in de kamer was. Daarbij had ze gevoeld dat er extra stof om haar heen zat, wat betekende dat ze verbonden was. Echter na nog een paar keer klikken met haar tong leek de kamer toch echt leeg te zijn. had ze het zich dan verbeeld dat er iemand in de kamer was geweest? Al snel hoorde ze voetstappen, het slot van de deur en daarna het kraken van een deur die openging, gevolgd door het paar voetstappen wat weer in haar richting bewoog. Weer vroeg ze "Waar ben ik?" Deze keer wel zeker dat er iemand bij haar in de kamer was en gelukkig, deze keer kwam er antwoord. Feryin bleef zitten, maar het was redelijk duidelijk dat het meisje niet helemaal op haar gemak was. Haar grijze ogen staarde ergens langs Madarian af terwijl hij sprak. Toen hij het had over een tweede persoon die niet kon spreken tilde ze haar hoofd enigsinds schuin. Er was dus wel iemand net in de kamer geweest, en die had haar dus verbonden. Echter hoe ze verdwenen was en weer verschenen zonder geluid te maken was het meisje een raadsel, en niets iets waar ze erg blij van werd om te horen

"Gebaren begrijpen zal me niet lukken, vrees ik" Het elfenmeisje haar wenkbrouw ging omhoog, terwijl ze een beetje draaide zodat ze keek naar waar Meklorka ongeveer stond. "Ik wil U wel bedanken voor het verbinden, en alhoewel ik wat eten en drinken zeer op prijs zou stellen moet ik er snel weer vandoor. Ik zou geen mensen in gevaar willen brengen door te lang hier tijd te spenderen." De stem van het meisje bleef zacht, maar er was enige angst in te bespeuren. "Hoe lang ben ik hier al?"

Madarian: "Wat zal het zijn? Een kwartiertje? Half uurtje? Maar hoezo zal gebaren vertalen niet lukken?" Shyla: "Is dat niet duidelijk? Ze is blind." Madarian: "Ah. Dat verklaart veel. Ook waarom je je niet op je gemak voelt. De stem die je net hoorde is van Shyla. Een geest die bij me is en blijft. Ze is ongevaarlijk, tenzij ze wordt geprovoceerd. En Meklorka is een soort van magische geestbediende. Ze verschijnt en verdwijnt, en verzorgt de toren." Intussen verdwijnt Meklorka weer. Madarian: "Je bent nu op de eerste verdieping van de toren. Het is net ochtend geworden. En deze toren heeft verdedigingsspreuken. Dus je hoeft je geen zorgen te maken. Maar als je alleen naar buiten gaat, dan moet ik je wel iets vertellen. Vannacht toen ik buiten was, zag ik hoe een vrouw bezeten werd door een demoon. Die demoon schijnt Azkaal te heten. Dus als je ergens naartoe wilt, dan kun je dat beter onder begeleiding. Bijvoorbeeld naar Thylis, als je daar naartoe wilt gaan. Maar mag ik je naam weten?" Intussen verschijnt Meklorka met wat eten en drinken, en zet dat op een tafel dicht naast het bed neer.

Ze zuchtte even, en het leek er eerder een van opluchting. Van demonen had ze niets gehoord, en dat was maar goed ook. ze had al genoeg problemen zonder er nog extra bij te krijgen. "Mijn naam.." Ze leek even na te moeten denken. "Ik ben Feryin. En zoals de andere stem sprak, ik ben inderdaad mijn zicht kwijt. ik kan redelijk wat van mijn omgeving horen, maar kleine gebaren gaan ook mij ver te boven vrees ik." Antwoorde het meisje de vraag van Madarian, en knikte eens. "Ik was inderdaad onderweg naar Thylis, was u ook van plan die kant op te gaan?" Ze wist niet of het verstandig was anderen mee te nemen, aangezien zij zelf ook al genoeg problemen had. aan de andere kant, was het ook extra 'bescherming'.

Het is maar goed dat anderen dit niet gezien hebben. Een griffioen die zich laat slaan en commanderen als een huisdier, zegt Fyona tegen Vàilan, die opstaat en samen met Irina naar binnen loopt omdat het nu toch wat te koud wordt buiten. Hij kijkt kort achterom.
Ik vind het niet erg. Irina mag dat doen, en ze had bovendien gelijk. Ik heb er niks tegen in te brengen. Nou, overleef je het wel zo in de kou? zegt hij.
Hé, ik heb dan wel geen wintervacht, maar ik red me wel, hoor. Desnoods ga ik ook binnen zitten, alleen dan niet zo, natuurlijk. Vàilan en Irina betreden de hoofdgang en lopen rustig richting de troonzaal.
"Dus, er is weer genoeg te doen vandaag. Het is bekend dat de maan weer een rode gloed heeft gehad, daar wordt aan gewerkt. Die nieuwe hofmagiër, Xana is haar naam dacht ik, zal morgen arriveren. Althans, dat is de bedoeling," zegt Irina.
Lekker toevallig, niet? Demonische gebeurtenissen en precies nu een nieuwe magiër. Alsof het verband houdt met elkaar. antwoordt Vàilan.
"Dat denk ik niet. We waren al langer op zoek, dus dat heeft niks met elkaar te maken. En als blijkt dat ze wel kwaad in de zin heeft, hoop ik dat we dat op tijd ontdekken."
Ik zal dus maar in de buurt blijven. Hé, wist jij dat hier elfen in de buurt zitten?
"Nee, hoezo?" vraagt Irina.
Gisternacht kwam er een jong elfenmeisje de toren in gestrompeld. Fyona vraagt zich al af waar ze vandaan komt, en ik ook.
"Zo gek is dat niet. We hebben continu reizigers uit allerlei gebieden door ons land lopen. Dat er een keer een elf tussenzit was het wachten waard."
Vàilan vertelt verder en Irina luistert aandachtig, zonder er verder op in te gaan.
"Vàilan, je hoeft echt niet de hele dag in de troonzaal te zitten hoor. Ga vooral naar buiten en ontvlucht de drukte, want je weet best hoe erg het soms kan worden. Voor vandaag verwacht ik het tweevoud daarvan."
Ach, ik overleef het wel. Bovendien, als er iets gebeurt ben ik bij je. Irina glimlacht en krabt hem achter z'n oor.
"Ik zou het niet anders willen," zegt ze. "Heb je wat te eten gehad daar?"
Nou, nu je het zegt....
"Nee dus. Vort, naar de keuken! Ik heb je portie al besteld." Vàilan bedenkt zich geen moment en begeeft zich naar de keuken.

Die ochtend was Rafaël vroeger dan gebruikelijk opgestaan om de nodige maatregelen te treffen. Nogal hardop mompelend (en mopperend) staat hij bij het aanrecht wat thee te maken, als Aylin niezend de woonkamer betreedt, met een deken om zich heen geslagen.
"Gezondheid," zegt Rafaël. "Strooi vooral alles in het rond."
"Kban et niet helben", stamelt Aylin. "Ben eebeedje verkouwe". Ze gaat op de bank zitten en zucht.
"Een beetje, noemt ze dat," zucht Rafaël. "Als ik het ook krijg zwaait er wat. Goed, nu mij blijkbaar de morele, ethische en praktische taak is toebedeeld om mijn tijd en vermogen te steken in het verzorgen van mijn teerbeminde kamer- en bedgenoot moeten er wel een paar regels worden afgesproken."
"Besbaar me je regelz", zegt Aylin. "Maak me beder".
"Daartoe ben ik niet gekwalificeerd," zegt Rafaël. Aylin hoest zachtjes terwijl hij een kop thee voor haar neerzet.
"Even in de kast kijken wat ik nog meer heb. Ik ben in geen twintig jaar ziek geweest, en nu zal het gebeuren? Over mijn dood en onteerd lijk," moppert hij. Aylin knipoogt naar hem terwijl ze langzaam haar thee begint te drinken.

Laatste edit 24-11-2014 15:21

Madarian en Shyla zeggen tegelijk: "Aangenaam kennis te maken." Dan moeten ze beide lachen. Madarian: "Ik was toch van plan om naar de stad te gaan. Als je je sterk genoeg voelt kunnen we wat mij beteft vertrekken. Maar niet met lege maag natuurlijk. Dat kunnen we Meklorka niet aandoen. Ze heeft een flinke maaltijd voor je gemaakt. En zelf heb ik ook trek gekregen. Wil je dat ik je even alleen laat zodat je jezelf even kan opfrissen, of wil je dat ik mee eet?" Shyla: "Ik dacht dat een mee-eter wat anders was." Madarian: "Wat dan? O. Ik snap hem. Een beetje flauw, maar wel leuk gevonden." Shyla: "Volgens mij moet je het eten met een extra korreltje zout nemen."

"Even zien, hoor," mompelt Rafaël, terwijl hij alle laatjes in de voorraadkast bij langs gaat.
"Hierzo," zegt hij vervolgens, waarna hij een aantal potjes tevoorschijn tovert. Aylin niest opnieuw en knoeit per ongeluk wat thee op de bank. Snel gaat ze er bovenop zitten en doet verder alsof er niks gebeurd is. Met beide handen vol verlaat Rafaël de voorraadkast en hij sluit de deur met een duw van z'n voet.
"Wabeb je daar?" vraagt Aylin.
"Kleinigheden," zegt Rafaël, waarna hij alles begint uit te stallen op een kast vlak bij de bank. Aylin kreunt en gaat languit op de bank liggen.
"Hoofdbijn," klaagt ze, en ze sluit haar ogen.
"Je gaat maar even naar de ziekenzaal toe, dit wordt ernstig," mompelt Rafaël. Aylin komt een beetje overeind en kijkt hem aan.
"Nee, ik blijb hier!"
"Oké, maar kom niet bij me klagen als ik vanwege onervarenheid in het medisch vak geen adequate hulp en snel herstel kan bieden," antwoordt Rafaël.
"Nieband gaat klaben! Helb me gewoon!" roept Aylin, die meteen weer kreunend achterover leunt en begint te hoesten. Rafaël pakt een potje en opent dit.
"Wow," zegt hij als hij de inhoud ruikt. "Dat spul, inderdaad. Mijn hemel, wat is dat sterk." Hij draait het potje direct weer dicht en loopt naar Aylin toe.
"Schuif op," beveelt hij, en Aylin maakt plaats voor hem. Hij gaat zijdelings op de bank zitten en kijkt haar aan.
"Er zijn wel zalfjes en crèmepjes tegen hoest en zo, en die werken ook prima, maar dat is meer gericht voor, laat ik zeggen, menselijk gebruik. Mij is ooit verteld dat dit een laatste redmiddel is voor als niets meer werkt en dat gebruik ervan eigenlijk wordt afgeraden. Aangezien jij toch geen mens bent, maar wel dezelfde kwaaltjes kan ontwikkelen, is het een poging waard. Experimenteel, wellicht, maar laten we 't eens proberen."
"Wauw," zegt Aylin. "Hij wil bet me exberimenderen. Geibe praat, hoor."
"In ieder geval dient deze zalf aangebracht te worden op de borstkas, dat verlicht de hoest en bevordert de ademhaling. Voor verkoudheid moet er wat anders gevonden worden, al is het inhaleren van dit spul genoeg om alles open te branden..." Aylin komt weer langzaam overeind en kijkt hem met glinsterende ogen aan.
"Je...moet dat op m'n borst sberen?" vraagt ze enthousiast.
"Zo moet het," zegt Rafaël. "Tenminste, dat is me verteld." Meteen slaat Aylin het deken van zich af en voorzichtig laat ze haar bovenkleding naar beneden glijden.
"Nou...waar bacht je nog op," zegt ze, in volle afwachting van wat komen gaat. Rafaël opent het potje weer en brengt wat van de zalf aan op z'n vingers.
"Dit kan een wat tintelend gevoel veroorzaken, dat je het maar weet," zegt hij.
"Oh, ik reken er op," fluistert Aylin.

Laatste edit 24-11-2014 17:13