Dag 119, Maandag 20 januari 2020
Maar vroeg in de ochtend waren de nieuwe vluchten bekend. Tweede stuurman is bezorgt over de regen. De hele nacht heeft het geregend en om vier uur regent het nog. De lading die we bij ons hebben is weliswaar goed ingepakt maar toch gevoelig voor regen. Als dat doorzet dan is dat tijdens de lossing elk ogenblik open en dicht gooien. Een college die we van de reis tegenkwamen had precies hetzelfde. Gelukkig gaat het volgens de weersverwachting opklaren.
Om vijf uur krijgen we van de verkeersdienst bericht dat we inderdaad om twee uur vanmiddag de loods krijgen. Dat kan natuurlijk nog altijd veranderen, maar onze kade is in ieder geval vrij. Gisteravond om acht uur is het schip dat op ons plekje lag vertrokken. Tenzij er vandaag gekke dingen in de vaargeul gebeuren ziet het er voor ons betrouwbaar uit. Dat kan altijd gebeuren. Een paar jaar terug, in 2017, liep er in Venezuela op de Orinoco in de vaargeul een schip aan de grond, waardoor ik mijn aflossing miste.
Om zeven uur liggen we naar het zuidwesten en rondom ons heen zijn de meeste ankerplaatsen bezet. Het geheel doet me denken aan de foto’s van de konvooivaart over de Atlantische Oceaan en naar Moermansk tijdens de Tweede Wereldoorlog. Alle schepen liggen netjes op rij in een vierkantspatroon. Al met al zijn het krap dertig schepen. Het aantal varieert een beetje, maar niet veel.
Even voor vieren komt de loods. Een hele handleiding zoals gebruikelijk zoals in Australië, alles volgens het boekje. Een precieze routepuntenlijst om de haven in te varen en een andere om de haven uit te varen, stel je voor dat je mekaar tegenkomt. Je zou zomaar tegen elkaar aan kunnen varen. Afwijking van maximaal vijfentwintig meter van die route is toegestaan. Zo gauw je daar buiten komt gelijk de loods waarschuwen. Ik vraag me af waarvoor je die loods hebt, die zou dat zelf moeten zien. Bovendien, een beetje loods kijkt naar buiten en niet naar een beeldschermpje. Van ons wordt hetzelfde verlangt.
Maar als het loopt dan loopt het. We krijgen twee sleepboten, tenslotte moeten die ook aan het werk gehouden worden. Als we eenmaal voor de kant liggen komt zoals gebruikelijk de hele kudde over ons heen. Weer met allerlei eisen, reglementen, voorschriften en waarschuwingen. Een heleboel papiertjes ter ondertekening dat je al die eisen gelezen en begrepen hebt.
Dan komt de Biocontrol. Dat schijnt zo te heten want dat had de goede man op zijn rug staan. Die kwam kijken of we geen levensbedreigende, Australië verrinewerende goederen en andere zaken bij ons hadden. Die keek de koffers door, want degenen die naar huis gaan vormen een extra zware bedreiging voor de pristine Australische samenleving. Of ik naderhand nog wat in m’n koffer stop is minder belangrijk.
Ruim open, klaarmaken om te lossen. Om zes uur beginnen de stuwadoors. Even daarvoor komen dan toch de aflossers. Collega is een Nederlander die nog langer bij de rederij zit dan ik. Praatje schepen en onderhand de overdracht doorgewerkt. Om zeven uur worden we opgehaald.
Inderdaad, kort voor zevenen komt een mannetje van de agent langs. Die brengt ons via nog weer een controle met twee auto’s, we zijn met ons vijven, naar het hotel. Daar krijgen we bescheid dat voor het eten betaald is, maar voor de alcoholica niet, biertje moeten we zelf betalen. Denkelijk is daar in het verleden eens misbruik van gemaakt. Verder moeten we voor twaalven opgehoepeld zijn. Maar daar is al aan gedacht, morgen om twaalf uur komt de agent ons ophalen en brengt ons naar het plaatselijke zeemanshuis. Daar kunnen we wachten tot hij ons weer komt ophalen om ons naar het vliegveld te brengen. Dat wordt half vijf. Zes uur vliegen.
Een zeemanshuis is een instelling, hetzij op religieuze, hetzij op nationale basis, die voor zeelieden in de havens faciliteiten biedt. Je kunt er souvenirs kopen, bellen, internetten, geld wisselen en dat soort dingen. Soms faciliteren ze nog andere zaken.
Hier was het een ruim gebouw met nogal wat mogelijkheden.

Dag 120, Dinsdag 21 januari 2020
Over de nacht geen oog dicht gedaan. Normaal slaap ik, waar ik ook ben, als een roos, maar vandaar had ik zwaar last van zuurbranden. Normaal drink je een glas water en dan is het wel over, maar ditmaal hielp het niet. Dat belooft wat voor een vlucht de halve wereld over.
‘s Ochtends om zeven uur opgestaan en maar héél licht ontbeten. Toen kwam de tweede machinist langs, ook voor het ontbijt. Die vraagt: “ben je ook wat kwijt”? “Ja”, zeg ik “mijn portemonnee en huissleutels”. Die had ik stom genoeg aan boord laten liggen. Mijn collega had met de hoofdmachinist gebabbeld en die had de tweede machinist opgebeld. Ik had mijn mail-adres achtergelaten, dus waarom ze mij geen mailtje gestuurd hebben, weet ik niet. Maar de agent zou nog even langsgaan en dan gelijk die spullen ophalen. Ook weer geregeld.
Na het ontbijt, na verloop van tijd was de hele kudde present, duidelijke afspraken gemaakt voor twaalf uur. Daarna ben ik een stukje langs het strand gaan lopen. Het hotel lag direct aan het strand. Op het strand komen in het seizoen schildpadden eieren leggen. Die eieren zouden in net in deze tijd uitkomen. Noppes gezien natuurlijk, dat zou wel heel erg toeval zijn. Maar volgens de borden die daar overal stonden schijnt dat een heel happening te zijn.
Om twaalf uur verzameld en even later kwam de agent langs om ons op te halen. Dit keer was ze alleen en moest twee keer rijden. Verhaal van de portemonnee verteld. Daar had ze niets van gehoord, maar ze zou langs gaan en het ding ophalen.
We zijn nog geen kwartier in dat zeemanshuis en daar komen de kapitein en de hoofdmachinist langs. Die wilden toch nog inkopen doen en daarom had de kapitein gelijk maar mijn portemonnee en huissleutels meegenomen. Die had ik weer terug, op wat voor manier dan ook. Dat soort dingen komt op de één of andere manier bijna altijd op zijn pootjes terecht.
Om half vijf worden we weer met twee taxi’s opgehaald. Op naar het vliegveld. Dat was kort bij, een klein plaatselijk vliegveldje. Maar volgens onze chauffeur we een internationaal, omdat er twee keer in de week een vlucht naar Bali gaat. Waarom niet ook naar Singapore, dat wist de chauffeur ook niet. Er worden meer zeelui afgelost en zeelui zijn niet de enige die naar Singapore willen. Vanuit Singapore kun je alle kanten op.
Op het vliegveld scheidden onze wegen. We gingen alle vijf naar Perth, maar de twee matrozen kregen een vliegtuig later. Tweede machinist, derde stuurman en ik gingen gezamenlijk. Op Perth was het een ongeorganiseerde puinhoop. Het vliegveld had verschillende terminals met een bus ertussen. Dat komt vaker voor.
Maar ik heb nog niet eerder meegemaakt dat je voor alles een weg moet vragen. Ten eerste vanwaar je vlucht vertrekt. Dat werd op de borden niet aangegeven, tenminste niet op de terminal van aankomst. Verder wordt je ook geacht te weten dat je met de bus moet naar terminal één. Vanwaar die bus vertrekt dat weet ook iedereen uit zijn bolle kop.
En als klap op de vuurpijl zijn er twee terminals één. Één voor nationale vluchten en de andere voor internationale vluchten. Maar de buschauffeur was zo vriendelijk om ons daarover in te lichten.
Daar namen we afscheid van de tweede machinist. Derde stuurman en ik vlogen naar Dubai, de tweede machinist naar Doha. Wij tweeën vlogen met Emiraten. Dat klopte allemaal als een bus. Alleen wilden ze het vliegtuig, een A380 dubbeldekker, op volgorde beladen. Ik had dat niet door en werd bij de controle vriendelijk terechtgewezen.
Vertrek was gelukkig op tijd.

Dag 121, Dag woensdag 22 januari 2020
In het vliegtuig had ik stoel 46K. Aan het raampje. Ik stuiter het vliegtuig in, kijk op de stoelnummers en zie dat ik al bij 48 ben. De nummering begon bij veertig. Stukkie terug tegen het heil in en ik moet voorbij twee omvangrijke dames die gangpad en midden zitten. Leuk voor een vlucht van tien uren.
Nog voor vertrek staan beide dames op en zeggen dat ze een ander plekje gevonden hebben. Op die manier had ik voor die vlucht drie stoelen voor mij alleen. Stewardess komt langs, knipoogt en steekt de duim omhoog. Die had het door. Goede les, voor aanvang van de vlucht niet je voeten wassen, dat helpt. Derde stuurman zat ingeklemd een paar stoelen verderop.
Of het aan de plek lag, voorin wordt zo’n vliegtuig smaller, aan het toestel of aan de vliegmaatschappij, ik weet het niet, maar ook de beenruimte was meer dan ik gewend was. Al met al toch minder oncomfortabel dan gebruikelijk.
Tien uurtjes later zaten we op Dubai. In verband met het tijdverschil was het daar al vroeg in de ochtend, een uur of vijf. Ik moest alweer naar een andere terminal en de vlucht van de derde stuurman stond nog niet eens op de borden. Die moest maar liefst negen uren wachten. Ik maar twee. Daar is overheen te komen. Daarom maar weer afscheid genomen.
Ken je trouwens het verschil tussen een zeeman en wc-papier? Een zeeman neemt afscheid en wc-papier neemt schijt af.
Van Dubai naar Amsterdam zat ik met een Nederlander die in Australië getrouwd was met ons tweeën op drie stoelen. Alweer een prettige armruimte. Prettig gebabbeld en nog wat in mijn e-book gelezen, en toen waren we er alweer.
Al met al toch twintig uren onderweg geweest, exclusief de wachttijden. Twee uren van Port Hedland naar Perth, tien van Perth naar Dubai en acht van Dubai naar Amsterdam. Het blijft toch een hele afstand. Maar op de fiets doe je er langer over.
De baas had zoals min of meer gebruikelijk Schipholtaxi voor me besteld. Maar wachten doe je toch. In mijn geval, ik woon in een dorp in de Kop van Overijssel, is het met openbaar vervoer na Zwolle toch lastig met bagage.
Toen ik thuis kwam was een van de buurvrouwen net met haar dochter de auto aan het wassen. “Zo, ben je d’r weer”? “Nee, ik zit nog in Australië”. Eerst in huis de verwarming maar aangezet. Die staat vanwege de planten als ik weg ben op veertien graden. Daarna bij de buurtjes onder het genot van een mok koffie en later een biertje over de avonturen aan het kwekken geweest.
Toen ik in huis kwam was dat inmiddels ook weer warm.

Welkom thuis. Dat is een hele verandering met deze kou en mist.

@Sjaak: graadje of dertig verschil...
Ik zit nou met een dikke trui aan.

Welkom thuis @Emmo: het is inderdaad een erg groot verschil in temperatuur.

Welkom thuis! Ik heb weer genoten van de verhalen!

Welkom thuis
Ik had op een vreemde manier door dat je weer in het land bent.

Wellicht mosterd na de maaltijd, maar voor een volgende keer: Bij brandend maagzuur is Omeprazole een godsgeschenk! Ik heb altijd een paar capsules in huis en bij me als ik op reis ben. Verder natuurlijk leuk dat je er weer bent kerel!

@KhunAxe: Het werkt prima, maar het blijft rommel met mogelijk ongewenste bijwerkingen. Voor een keertje, zoals bij jou, hoeft dat uiteraard niet zo bezwaarlijk te zijn. Maar ik heb het jarenlang dagelijks preventief geslikt in verband met refluxklachten.
Op advies heb ik het eens een tijdje zonder geprobeerd en alleen wanneer ik werkelijk klachten had, gebruikte ik wat zuiveringszout. (Natriumbicarbonaat. Baking soda is hetzelfde spul.)
Dat laatste bleek ook prima te werken en schijnt een heel stuk beter te zijn voor je lijf. In het begin had het nog gemiddeld een keer per week nodig, omdat mijn lichaam nog moest afkicken van de omeprazol. Inmiddels bijna niet meer, dus ik slik tegenwoordig dagelijks een medicijn minder.
Als ik op reis ga, heb ik dus een klein potje baking soda bij me.

@venzje: Dat is toevallig zeg! Ikzelf heb zeker een jaar of 5 elke ochtend een omeprazole geslikt ter bescherming van mijn maag omdat ik nogal wat agressieve medicijnen moest slikken en daar altijd vreselijk maagzuur van kreeg.

Een hele poos geleden ben ik gestopt met het elke ochtend innemen van omeprazole en neem het enkel nog in als ik erg veel last heb van (vooral) brandend maagzuur. Ik denk dat ik er op dit moment een keer of vijf per maand eentje moet innemen.

Maar die baking soda tip is interessant, gezien Wan bakker is/was hebben wij dat altijd in huis. Hoe gebruik je dat dan tegen refluxklachten?

@KhunAxe: Als je het gevoel hebt dat het wat onrustig is in je maag, meng je een flinke theelepel baking soda in een beetje water. Roeren, snel opdrinken en een glaasje water erachteraan.
Het spul reageert met zuur en maakt dan koolzuurgas. Daarom is het natuurlijk een goed rijsmiddel, maar op deze manier ingenomen veroorzaakt het een paar forse boeren. Daarna is een deel van je maagzuur geneutraliseerd en voel je snel dat de boel kalmeert.

@venzje: De chemie klopt als een bus.
Ik gebruik indien mogelijk een glas melk. Licht basisch en voornamelijk bufferend. Geen last van boeren.

@Emmo: Ah, goeie tip!
(Hoewel een lekkere boer ook kan opluchten. )

@venzje: Dat maagzout is een oud middel dat nog steeds uitstekend werkt.
In mijn jonge jaren verkochten we dat in de apotheek, en ik zat doosjes te vouwen en te vullen met 100 gram Natrium Bicarbonas, uit zo'n groot blik en daar schreef ik met mijn mooiste letters Maagzout op.
Dat werd veel gekocht.Laatste edit 31-01-2020 10:07

@Mamsie: Toen ik klein was, had ik een oom die het per kilo kocht. De drogist schrok zich wild!

@Emmo: @venzje:

Bedankt heren! Flinke theelepel in wat water of melk. Check!

@venzje: Waarschijnlijk goedkoper in bulk

@Emmo: Ik moest al aan jou denken; jij vaart daar ook weleens mee, hè?

Laatste edit 03-02-2020 10:56

@venzje: Ik heb het eens geladen in Derince in Turkije. Partijtje van 500 ton.

Dan moet je niet in het ruim ernaast iets laden met een lage pH.

@venzje: Nope. Daar kwam calciumcarbonaat. Twee partijen. Één in bulk, de andere in bigbags. Wordt beschreven in "Van Kluis tot Kampagne", vanaf dag 38.

Nieuw boek verschenen

Met onnavolgbare hulp van @Mamsie is boek negen uitgebracht: "Van Vlak tot Luik". Gewoon te bestellen via boekhandel of Bol.
Ben nog bezig met de epub, maar wie alvast een pdf ervan wil kan een PB'tje sturen (graag met e-mail-adres)
Het is het reisverslag van dec 2017 t/m 12 mrt 2018.

Aan allemaal:
Ik heb nu ook een epub af van mijn laatste boek "Van Vlak tot Luik". Wie een exemplaar hebben wil, geef even een seintje.
Beschikbaar in PDF en EPUB.
Graag aangeven welke versie en waarnaartoe (e-mail).

@Emmo: Ikke!! Graag in Epub naar het bekende E-mailadres, alvast heel hartelijk bedankt!