ach, dat is voor iedereen persoonlijk, denk ik.

Ja, als je verwacht dat het huwelijk één groot feest is met halleluja en hoera, dan kom je bedrogen uit.
Volgens mij denkt iedereen weleens: waarom moest ik dit zonodig, dat hoort erbij.
En als je dan ook eens aan je eigen minpunten werkt in plaats van naar die van de partner te kijken, kom je al een heel end.

Was het homo-huwelijk dan al toegestaan??

Ben ik even blij dat ik nooit getrouwd ben..

een huwelijk is net als in je broek plassen even warm en dan heel lang koud

ach het is geven en nemen en de andere kant van de straat is het gras maar even groener

en het vlammetje gaat overal wel eens even minder branden maar wakkert van zelf wel weer op, maar je moet niet meteen alles verwerpen

En hoe hoog is het echtscheidingspercentage daar?

Verlies van zelfstandigheid vinden ze het ergste......Ja, dat kan wel zo wezen, maar dat heb je zelf toch echt in de hand hoor! Als je je zelfstandigheid kwijt raakt tijdens een huwelijk dan doe je toch iets fout....

Vind ik niet vreemd hoor, heb je die Engelsen al eens bekeken na een paar jaar huwelijk!!!

Trouwens is nergens goed voor.

Forever alone and loving it.

Nou, "gruwelen van echtgenoot", die vlag dekt de lading van dit stukje toch niet helemaal.

@Lennie:
Ben ik helemaal met je eens hoor. Ik stel me zo voor (maar weet het niet zeker want nooit getrouwd) dat je in een goed huwelijk jezelf en zelfstandig kan blijven.

Maar ja, je moet wel veel compromissen sluiten, zelfs bij alleen maar samenwonen, dus toch moet je wel vrijheid inleveren. Het is voor iedereen persoonlijk of je dat nadeel vindt opwegen tegen de voordelen.

Laatste edit 20-07-2012 19:36

@Lennox: Ik heb het niet over vrijheid, ik heb het over zelfstandigheid. Da's iets heel anders. Dat je compromissen moet sluiten in een huwelijk of als je samenwoont vind ik maar heel normaal. Het is nu eenmaal geven en nemen!

@Lennie: Zoveel anders is dat niet. Als je niet zelfstandig bent heb je dus niet de vrijheid om je eigen keuzes te maken. En als je niet vrij bent dan ben je dus afhankelijk van iets of iemand.

Ik bedoel het in deze context:
Als je samen woont of getrouwd bent moet je rekening houden met de gevoelens en de wensen van je partner, voor zaken als het kiezen van meubels, de opvoeding van de kinderen, het al dan niet nemen van een huisdier, keus voor de avondmaaltijd, de vakantiebestemming, enz.. Jouw vrijheid wordt dus ingeperkt door de wensen van de ander en in dat opzicht ben je dus afhankelijk van elkaar.

@Lennox: Ik snap wat je bedoelt. Ik zie dat niet als het opgeven van zelfstandigheid, ik zie dat als een leven samen delen. Maar ieder zijn mening...
Wat ik bedoelde kan ik ook wel met een voorbeeld uitduiden: Ik heb een vrouw in mijn naaste omgeving van amper 40, die al de bankzaken en andere dingen die met instanties te maken hebben aan haar man overlaat. Ze heeft daar geen zin in, zegt ze. Ze kan absoluut niet met een computer overweg en wil dat ook niet leren. Dat doet haar man wel....Als haar man straks iets overkomt en drie maanden in het ziekenhuis ligt kan ze zich niet redden, er worden geen rekeningen betaalt ( want er wordt door haar man getelebankierd) en ze weet niets van de verzekeringen en zo die ze hebben. Dán geef je in mijn ogen je zelfstandigheid op! Laatst zat ze te mopperen dat alles tegenwoordig via de computer moet...."Alles begint tegenwoordig met WWW......" Ik probeerde nog een beetje tactisch: Nou, het zou misschien geen kwaad kunnen als je probeert een beetje bij te blijven in de maatschappij, want je maakt het je zelf zo wel moeilijk op een gegeven moment...."Nee hoor, mij niet gezien! Al die dingen interesseren me niet ! Dat moet HIJ maar doen!" Die HIJ was dus haar man.....Die vrouw geeft haar zelfstandigheid op en daarom zei ik in mijn vorige post dat je je zelfstandigheid ook voor een groot gedeelte zelf in de hand hebt.

Laatste edit 20-07-2012 20:34

@Lennie: Ja ik snapte wel dat jij dat aspect van afhankelijkheid bedoelde hoor en daarom zei ik ook dat ik het met je eens was. Want die afhankelijkheid is onverstandig omdat je partner dood kan gaan ja, maar ook omdat de enige reden om bij elkaar te blijven liefde moet zijn en niet dat je om wat voor reden elkaar nodig hebt omdat je je zelf niet kan bedruipen.

Ik wilde alleen aangeven dat je tot op zekere hoogte wel altijd een beetje onafhankelijkheid moet inleveren, namelijk op dat vlak wat ik benoemde. En persoonlijk vind ik zelfs dat al erg moeilijk .

Ps. Tot een jaar of 10 geleden was ik zelf financieel adviseur. Het aantal vrouwen dat zich niet met het pensioen of de hypotheek wilde bemoeien was enorm. Dat regelde manlief wel. Dat vond ik ook altijd een vreselijk slechte zaak. Dat ze zichzelf opzettelijk onwetend wilde houden!

Laatste edit 20-07-2012 23:09

Die PS van jou....dat bedoelde ik dus met zelfstandigheid inleveren!

@Vailan:

Ja hoor, dat is een hele wijze opmerking voor een broekie van amper 20 jaar

@Lennie: @Lennox:

Ik ben 33 jaar getrouwd geweest, waarvan zowat 30 geconsumeerde jaren, (scheiden duurt erg lang als je in het buitenland woont).

Mijn ex was zo'n zelfde type als door Lennie beschreven werd: Ik deed alle bankzaken, ze gaf niets om computers enzovoorts. Nadat we uit elkaar zijn gegaan moest ze heel veel dingen gaan leren, dingen die ik altijd gedaan had. Inmiddels heeft ze al haar zaakjes keurig voor elkaar, beheert zelf haar rekeningen en zit dagelijks achter de laptop om contact te houden met vrienden en familie. Ze zit op Hyves, Facebook en weet ik het allemaal, zelfs op datingsites

We zijn allang uit elkaar en zijn gebrouilleerd, zoals zo vaak na een scheiding, maar ik ben er blij om dat ze eindelijk de zelfstandigheid heeft ontwikkelt die ze nooit heeft getoond toen we nog getrouwd waren. En vergis je niet, ik heb ze menigmaal gevraagd om mee aan te zitten als er beslissingen genomen moesten worden, ze had er toen geen zin in, nu moet ze wel.

Helaas krijgen mensen ook vaak het slechte voorbeeld van de zogenaamde sterren: huidige man of vrouw niet genoeg, dan nemen we gewoon een andere, toch geld zat...
Het gaat tegenwoordig te makkelijk om te klagen en te dumpen, dan er eerst proberen er samen uit te komen (vind ik dan). Pas als het echt niet gaat, neem je de stap om van elkaar afscheid te nemen.

@Lennie: Nogmaals, ik begrijp dat je dat bedoelt alleen betwijfel ik of het in het artikel daar over gaat. Want die vorm van zelfstandigheid hoef je, in tegenstelling tot dat wat ik bedoel, helemaal niet op te geven. Je kiest er zelf voor om niets van computers of financien te willen weten dus slaat het nergens op om daar dan van te balen.

SamuiAxe: Goed van je ex dat ze haar zaken nu toch voor elkaar heeft gekregen he. Zal wel moeilijk voor haar geweest zijn in het begin, vlak na de scheiding.

Ik begrijp dat jullie niet meer op vriendschappelijke voet staan anders had je haar nog eens kunnen vragen hoe ze nu op haar eerdere gedrag terug kijkt. Of ze zich niet veel beter voelt nu ze haar leven zelf kan bestieren en wat haar toen eigenlijk tegenhield.

Ik heb gemerkt dat dat, net als bij jou, inderdaad meestal niet de mannen zijn, die willen juist graag dat hun vrouw meedenkt zodat ze de verantwoordelijkheid kunnen delen en ook op gelijkwaardig niveau de financien kunnen bespreken. Misschien toch een beetje gemakszucht. Of onzekerheid, het gevoel dat het wel te moeilijk voor ze zal zijn?

@Lennox:

Om je eerlijk de waarheid te zeggen zijn we beiden door een hel gegaan, niet enkel vanwege de scheiding, maar ook omdat eind vorig jaar onze jongste zoon op 28 jarige leeftijd is overleden. Dit heeft samen met de scheidingsperikelen zoveel impact op ons gehad dat we enige tijd na de crematie besloten hebben om alle banden te verbreken.

Ik hoor wel via mijn oudste zoon dat het ze naar omstandigheden goed maakt, ze is een sterke vrouw, ze komt er wel. Wat haar tegengehouden heeft weet ik denk ik wel; gemakzucht, puur en simpel. Dat blijkt ook wel, nu kan ze het wel, nu het moet...

Laatste edit 21-07-2012 09:40

SamuiAxe: Wat afschuwelijk en verdrietig voor jullie allebei! Vreselijk om zoiets mee te moeten maken. En ook jammer dat de impact daarvan er toe geleid heeft dat jullie samen geen contact meer hebben.

Ik zou me kunnen voorstellen dat juist als je een zo groot verdriet deelt dat je dan ook veel steun aan elkaar zou kunnen hebben. Ik bedoel in de zin van dat buitenstaanders de diepte van zo'n verlies nooit zo volledig kunnen vatten als de ouders, jullie samen dus. Net zoals alleen jullie samen bepaalde herinneringen aan jullie zoon hebben die niemand anders met jullie deelt.

Ik kan er natuurlijk helemaal niet over oordelen omdat ik jullie niet ken, niet weet wat er gebeurd is en zeker niet de wijsheid in pacht heb. Maar het lijkt me fijn voor jullie als je in de toekomst toch nog weer eens nader tot elkaar kunt komen, al is het maar om met iemand te kunnen praten die dat verlies net zo intensief ervaart als jij zelf. Dat gun ik jullie van harte, jullie hebben al zoveel verloren en je praat toch ook wel positief over haar.

Maar ik wil niet aanmatigend zijn hoor, sorry als dat wel zo overkomt. Ik kan er niet goed over oordelen. Vind het in ieder geval vreselijk voor jullie beiden en daar valt het gepraat over zelfstandigheid nogal bij in het niet.

Laatste edit 21-07-2012 15:08

@Lennox: Je bent niet aanmatigend, het is mijn beslissing om te zeggen wat ik zeg, dat geeft eenieder het recht te reageren, anders moet ik mijn kop houden! Je reageert met respect, dus er is geen enkele reden om je zorgen te maken of ik eventueel beledigd zou zijn.

Mijn vrouw en ik hebben elkaar leren kennen toen we 16 waren.. De beslissing om uit elkaar te gaan is de moeilijkste beslissing van mijn leven geweest, ik ben een paar maanden gek van verdriet geweest en verloor 20 kilo aan lichaamsgewicht. Mijn ex heeft er ook veel onder geleden en hoewel ze mijn ex is en ik inmiddels een hele lieve vriendin heb zal ze altijd een plaatsje in mijn hart houden. Ze woont zo'n 2500 km hier vandaan en ondanks alles zal ik het eerste vliegtuig nemen om haar te helpen, mocht ze in de problemen komen. We hebben ook heel veel prachtige jaren samen gehad..

SamuiAxe: Het blijft keihard en naar dat jullie zo ongelooflijk veel te verwerken hebben gehad afgelopen jaar, het verlies van jullie zoon en elkaar.

Je zal je redenen gehad hebben voor jouw beslissing en kennelijk sta je daar nog steeds achter. Maar ik vind het mooi om te zien dat jouw ex nog altijd veel voor je betekent, dat je haar het beste gunt en er ook voor haar zult zijn als dat nodig is. Ik hoop en verwacht dat dat andersom ook zo is.

Want mensen die lang ontzettend veel voor elkaar betekend hebben en die samen diep geluk en verdriet gedeeld hebben moeten elkaar niet haten of onverschillig laten. Als je na de scheiding vooral datgene onthoudt wat goed was dan heb je er het best haalbare van gemaakt en doe je jezelf, je ex en de gedeelde tijd het meeste recht. Zelf heb ik twee lange en intensieve relaties achter de rug en met beide exen ben ik, volledig platonisch, nog ontzettend intensief bevriend en zou nooit anders willen.

En mischien komt jullie contact ooit nog weer. Al jullie verdriet is nog zo vers. Ik ben in ieder geval blij dat je inmiddels weer een lieve vriendin hebt. Jij en je ex kunnen wel weer even wat geluk gebruiken lijkt me.