wortel: haha, dus het leukste dat je kunt bedenken is "terug naar de klas".
Tja - dan weet ik het ook niet meer.

Ik kan wel beter verzinnen, niet beter doen

Met mijn zoon en zijn vriendin bespreken we tijdens het avondeten de politieke situatie in België. Aan de eettafel zit ook mijn kleindochter die net zes jaar oud is geworden.

We vinden dat ons buurland het beste zou kunnen worden opgesplitst in twee delen. Aan de ene kant natuurlijk Wallonië en aan de andere kant...

Voordat we onze zin hebben kunnen afmaken, roept mijn kleindochter: Plopsaland!

the horror

Als je een eindje in de zestig bent en nog motorrijdt, krijg je nogal eens commentaar. Vaak verweer ik me, maar soms doe je een ervaring op waarvan je niet terughebt. Onlangs ging vlak voor m’n neus een collega-motorrijder onderuit. Toen ik hem hielp zijn helm af te zetten zag ik in de binnenkant een kaartje zitten met daarop de tekst: „In geval van twijfel niet reanimeren; alles wat nog bruikbaar is transplanteren, bij voorkeur t.b.v. een vrouw. Mannen zijn stommelingen.”

Voor de kampeerfietsvakantie was ik op zoek naar dunne, goed oprolbare stukken schuimrubber van 170 centimeter lang voor onder onze self-inflating lichtgewicht luchtbedjes: „We gaan deze zomer op fietskampeervakantie en willen hiermee net wat meer comfort voor een goede nachtrust.” De verkoper merkte op dat die stukken dan beter ietsje langer konden zijn.

Dat vond ik niet want elke gram gewicht en elke millimeter volume telde. Vol enthousiasme legde ik uit dat we om die reden onze superlichte tent in een lichtgewicht compressiezak vervoerden en ook miniatuur handdoekjes meenamen. Toen ik was uitgesproken, keek hij me met grote ogen aan: „Tjee mevrouw, waarom wilt u zichzelf zo straffen?”

Met mijn hond wandel ik langs de beek. Vanaf de andere kant komt een vrouw aanlopen met zeven loslopende mini-collies. Met z’n allen rennen ze op ons af. Een van de honden bijt me venijnig in mijn kuit. „Hee, die hond bijt”, roep ik tegen de vrouw. „Ja”, zegt ze verwijtend, „ze bijt alle mannen die ze tegenkomt, want die hebben haar mishandeld. Geef haar maar een schop als ze het weer doet. Mij beet ze vroeger ook, maar dat doet ze niet meer, alleen alle mannen nog. Wees maar blij dat het geen grote Rottweiler is, want dan had je wel anders gepiept.” En ze loopt door. Mijn hond zit op me te wachten. Net zo sprakeloos als ik.

Heerlijk op vakantie. Een weekje nietsdoen op een tropisch eiland in Thailand. Bij het ontbijt, kopje koffie, uitzicht op zee, NRC lezen op de iPad.

Er komt een wat oudere dame langs mijn tafel gelopen, en ze blijft staan, kijkend naar mijn iPad. „Is dat de NRC?”, vraagt ze. „Ja”, antwoord ik en laat haar even snel zien hoe het werkt. Ze kijkt verbaasd, maar ook geïnteresseerd. „Mooi, die nieuwe krant. Mag ik hem hebben als u hem uit heeft?”

k werd vanmorgen abnormaal vroeg wakker; het blijkt een uur of zes, de zon is net op. Ik verbaas mij waarom ik eigenlijk wakker ben geworden. Dan hoor ik een geluid: tsjrrp, tsjrrp, tsjrrp.

Nog slaperig open ik mijn iPad, erg benieuwd naar welke applicatie mij op dit tijdstip push-berichten stuurt. Niets. Ik probeer weer verder te slapen, maar hoor weer; tsjrrp, tsjrrp. Weer open ik mijn iPad: waar zou dat toch vandaan kunnen komen? Dan realiseer ik mij wat het is: een vogeltje in het raamkozijn. Een echte, wist bijna niet dat ze nog bestonden.

Mijn nieuwe ‘lente app’!

Met mijn zonen van 5 en 8 jaar bezocht ik, in het openluchttheater, de voorstelling van de prinses op de erwt. Op een gegeven moment werd er door de heraut met veel bombarie een proclamatie opgelezen met alle kwaliteiten waaraan de te zoeken prinses zou moeten voldoen.

De lijst was schier oneindig: ze moest leuk zijn, lief, slim, koninklijk, mooi, enzovoort, enzovoort.

Hugo, die voor me zat, draait zich om en roept, net iets te hard, door het theater: mama, jij!

Het huis aan de overkant is verhuurd aan Amerikanen. Onze zoon heeft onmiddellijk contact met hun oudste zoon: met handen en voeten praten en spelen ze de hele dag met elkaar. Als ik ernaar vraag, krijg ik te horen dat Engels echt gemakkelijk is: voetbal is football, water is water, boot is boat!

Met mooi weer gaan mijn zoon en zijn nieuwe vriendje met me varen. Na een tijdje meldt mijn zoon dat hij wel naar huis wil. Daarop zeg ik hem dat hij dat aan zijn vriendje moet vragen. Hij draait zich naar hem om en vraagt: Joey, do you want to go another round of do you want to go to heaven?

Tjee mevrouw, waarom wilt u zichzelf zo straffen?Ik heb mezelf dit weekend nog zo "gestraft" en ga mijn klasgenoten wijsmaken dat ze dat van de zomer ook willen
Lichtgewicht tenten hebben trouwens wel een krote levensdoor, in vergelijking met die looiïg zware linnen tent met koperen stokken die we eens hadden. Die hebben we jaaaren gehad, als tweedehand. Het ding met dertig geworden zijn ofzo, lichtgewicht worden drie jaar...

Aan een tafeltje in het theatercafé blikken wij vooruit op de komende voorstelling. Dan landt er een vlieg in het glas wijn van mijn man. Van het tafeltje naast ons pak ik een schone vork waarmee we de vlieg uit zijn penibele situatie bevrijden. Zodra de ober in de buurt is, meld ik hem het voorval. Het glas is slechts halfleeg.

De ober kijkt even peinzend voor zich uit, laat een korte grinnik horen en verdwijnt met een begrijpende vingerwijzing richting keuken. Een minuut later keert hij met triomfantelijke blik terug en legt een schone vork op het tafeltje naast ons.

Onze kat Sam is dood. Afgelopen vrijdag is hij met een spuitje van de dierenarts uit zijn lijden verlost. Sam was pas acht jaar, maar helaas ongeneeslijk ziek. Een groot verdriet dus. De arts leefde met ons mee en zei dat hij de rekening nog wel zou opsturen.
De dag erop ligt er echter al een envelop van de dierenkliniek op de mat. „Lekker meeleven”, denk ik schamper en scheur geïrriteerd de envelop open. Er zit echter een fraaie kaart in: ‘Veel sterkte. Namens alle medewerkers.’

Voor de verandering een engels ik-verhaal:

I recently saw my longtime friend Ron White on the History Channel.In an impressive demonstration, Ron went shopping in Home Depot with the program's host. As the host put an item in the cart Ron had to memorize the price of it.

After 60 items went in the cart they went to checkout. Ron was handed a calculator and had to enter the price he remembered while the cashier scanned the item with her computer.

At the end the store manager informed Ron that he was wrong on three prices. But Ron knew he was right and requested a price check. Neither the manager, the show host or anyone else believed that Ron was right and the computer was wrong.

But when they walked to each of the three products on the shelf, Ron proved to be right in every single case.
----------------

Indrukwekkend!

@ledi: Zeker indrukwekkend!
Da's echt knap

Vanochtend na lang wachten eindelijk een reactie:
„Romantisch om een meisje waar je ’s ochtends al langsfietsend sjans mee hebt een briefje te schrijven.

Alleen niet ideaal om dat vervolgens bij haar vriendje op de deur te plakken.

Groetjes Jop

P.S Ik geef je berichtje door”

als kind speelde ik vaak bij kinderen van een streng Christelijk (zeg maar gerust Zwarte Kousen) gezin dat aan de zelfde weg buiten de bebouwde kom woonde als wij....
die mensen hadden veel kinderen, dus was er altijd wel iemand die met mij wilde spelen, al was het weleens moeilijk dat wij (mijn ouders en ik) dingen deden die zij niet mochten, zoals een kerstboom optuigen half december
de moeder van dat gezin was een heel lieve vrouw, die -niet alleen bij ons- zag dat kinderen in minder kerkelijke gezinnen veel leuke dingen mochten die in haar gezin niet gebruikelijk waren. die 'heidense' kerstboom, daar waagde zij zich niet aan, maar verjaarspartijtjes, die kreeg ze voor elkaar, en dan mochten we blijven eten 's avonds, en als we naar huis gingen, dan kregen we allemaal een papieren zakje met 'verrassing' mee naar huis....
als buurkind dat met 3 van de 4 kinderen daar speelde, mocht ik altijd komen bij die verjaarspartijtjes, en ik vond het helemaal niet raar of erg dat ik dan vaak door die moeder en haar (schoon)zussen bij het spelen vandaan werd gehouden, omdat die vrouwen dan van alles wilden weten over hoe wij, niet-Christelijken leefden....
zij hadden voornamelijk belangstelling voor waar wij in de zomervakantie waren geweest, en ook nog een beetje voor de nieuwe jurken van mijn moeder en wat ik te eten kreeg als ik met mijn ouders 'buiten de deur at'....
omdat mijn moeder altijd zei dat die mensen 20 jaar achter liepen, en ik wist dat ze nooit op vakantie gingen, hun kleding in een speciale winkel kochten (inmiddels weet ik dat ze daarvoor helemaal naar Tiel of zo, ergens in het 'Rivierengebied' reisden, en zo, dacht ik niets bij die nieuwsgierigheid, eerder voelde ik mij (nog ver onder de 12) een soort vrouw van de wereld, dat die vrouwen zo nieuwsgierig waren
één keer echter, voelde ik mij hopeloos stom en achterlijk toen ik thuis dat 'zakje met verrassing' open maakte....
natuurlijk zat er snoep in, meer dan ik thuis (het was al na 1970, op school mochten we al jaren niet meer op zoetigheid trakteren en mijn moeder was modern genoeg om dat verstandig te vinden) in maanden kreeg....
de dropveters, spekken, zuurtjes en zoute droppen, die nam mijn moeder meteen in, om ze met kleine beetjes tegelijk weer terug te geven, mijn moeder pakte het niet af, ze ging er alleen maar verantwoord mee om, wat ik 40 jaar later nog steeds goed van haar vind
in die papieren zak zat echter ook een enorme grijze muis, die mijn moeder en ik allebei aankeken voor speelgoed. ik zette het beest in mijn zelfgefiguurzaagde mini-dierentuin, tussen de kakelbonte zelfgekleide 'beesten' (echte huisdieren hadden we niet, mijn moeder heeft een hekel aan katten, en sinds de hond van andere buren mij aanviel....), waar het een paar dagen dapper uit de toon viel....
totdat mijn vader er nog eens goed naar keek, er in kneep en eraan trok, en er toen ook nog aan rook *hihi*
die muis was ook een soort van drop

botte bijl: schitterend verhaal. Was jij even populair!

botte bijl: Oh, die muisjes! Die zijn lekker Droogde die muis niet uit?
Hier mogen ze ook al jaren officieel niet meer op zoetigheid trakteren, maar daar trekt niemand zich wat van aan
En die enkeling die dat wel doet, trakteert op stokjes met kaas en worst, wetend dat noch hijzelf, nog zijn klasgenoten dat lusten...

Dat is wel cool ergens, dat jij als tienjarige zoveel meer weet te vertellen over "de grote boze wereld" dan al die volwassen dames bij elkaar

Ik fiets over de Frederik Hendriklaan, waar het ‘Haegsch winkelen’ is. Zie een politieauto dubbel geparkeerd staan, met knipperlichten aan.
Het is weliswaar lastig (de bus kan er moeilijk langs, een kleine file ontstaat), maar het moet in spoedgevallen kunnen, en als de misdaad bestreden moet worden: moord oplossen, aangifte van bedreigd oud vrouwtje opnemen. Hebben we ervoor over.

Maar wat blijkt bij nader inzien: de agenten staan bonnen uit te delen aan andere auto’s die net als zijzelf dubbel geparkeerd staan.

Het schooljaar van mijn dochter loopt langzaam ten einde. Er wordt de laatste dagen gelukkig nog eens goed stilgestaan bij het juiste gebruik van de d, t en dt.

Toen ze vanmorgen in bad zat, riep ze ineens triomfantelijk: „Hé pap, er staat een fout in jouw boek, ze zijn een t vergeten!”

Toch wel nieuwsgierig geworden, loop ik de badkamer binnen. Ze houdt mijn leesboek omhoog en wijst op de omslag. „Kijk, dat moet toch zijn: Herman Kocht Zomerhuis met Zwembad?”

@ledi:

Bij de tramhalte valt mijn oog op twee heren zittend op een splinternieuwe sofa, verpakt in glinsterend cellofaan. Als de tram arriveert, duwen ze vloekend en tierend de bank de tram in en parkeren de tweezitter op de plek waar moeders hun kinderwagens horen neer te zetten.

De conducteur benadert de twee mannen die triomfantelijk hebben plaatsgenomen op hun meubilair. Fronsend begint hij: „Heren..”

Een van de twee mannen onderbreekt de conducteur en laat zijn strippenkaart zien. „We hebben extra afgestempeld voor de bank, hoor!”

Wortel van de Eikenboom klust naast zijn studie bij als boerenknecht.
Als hij weer eens bij moeder Pastinaak komt, ziet die dat hij ontzetten mager is geworden.

"Eikeltje, eet je dan zo weinig?"
"Nee, mama, ik heb in mijn leven nooit zoveel gegeten als sinds ik bij die boer werk. Komt vast van het werken in de buitenlucht."

"Eikeltje, wát eet jij daar bij die boer?"
"Stapels rabarber, mama, ze hebben daar altijd rabarbermoes en het smaakt zo lekker!"
"Geen wonder dat je graatmager bent! Ga als de wiedeweerga 'n ander baantje zoeken dan, wortels zijn zelden dik, dat zijn winterpenen, maar je hoeft niet door 'n naald te passen!"

Moeder pastinaak kon het weten, zij werkte jaren bij keuringsdienst van waren.