De heren-wc van de camping telt plasbakken hoog en laag. Plots bonkt de deur open en komt er een crossfietsje binnen gescheurd. Stoer jongetje, amper vijf jaar, parkeert zijn stalen ros nonchalant onder de wasbakken en neemt naast mij plaats aan een lage plasbak. Broekje geheel omlaag zie ik een plakplaatje van een gekleurde draak op zijn dij.
„Mooie tatoeage heb jij!” zeg ik hem bij het handenwassen. „Doeg!”, en weg scheurt hij. Buiten hoor ik hem roepen: „Pappa, wat is een tattoewazje?”

„Meneer, heeft u dierenplaatjes?” Vanuit het roepende groepje kinderen achter het dranghek kijkt een ventje van een jaar of acht, negen me aan. „Jahaa...”, antwoord ik. Hij snapt het en de vervolgvraag blijft uit. Dan geef ik toch maar een toelichting: „Die krijg jij niet, want die moet ik thuis aan mijn eigen zoon geven.”

De handen ten hemel heffend vraagt hij zich af: „Waarom worden er tegenwoordig toch zo ontzettend veel kinderen gemaakt?”

Voor het eerst van m’n leven wil ik een krat met wat lege flessen terugbrengen naar de supermarkt. Stuk voor stuk stop ik de lege flessen in het statiegeldapparaat. En probeer dan het krat erin te doen. Maar dat weigert-ie: er moeten een of meer flessen inzitten! Dus moet ik het lege krat weer meenemen. Als ik langs de caissière wil, zegt zij: „Ik mag u niet doorlaten met een leeg krat.” Haar chef moet eerst op de bewakingsvideo bekijken of ik ook met het krat ben binnengekomen. Ze riskeert ontslag als ze dat niet doet. Uiteindelijk mag ik gaan. Met krat. En als ik nog eens met een leeg krat binnen wil komen: eerst melden bij de receptie.

39 weken ver is mijn vriendin nu. Al valt haar buik onder de iets te groot gekochte mantel niet direct op. Ergens tussen de ontbijtkoek en de koffiepads gebeurt het; ineens grijpt ze me vast en zie ik een steeds groter wordende plas water tussen onze schoenen verschijnen. De jongen die druk bezig is om potten jam te spiegelen, komt haastig aangelopen. „Het is oké”, zeg ik, „haar water is gebroken.”

„Geen probleem”, reageert de jongen onverstoorbaar, „ik haal wel even een nieuwe.”

Vanochtend bij de Lidl een telescoop-doucherek gekocht. Zo’n handig ding om zelf in elkaar te zetten. Na alles volgens de plaatjes op een rijtje gelegd te hebben, pak ik de handleiding erbij.
Het vertrouwen in de handigheid van de klanten is echter niet zo groot, onder het kopje ‘montage’ staat:

Monteer het product volgens de afbeeldingen A en B. (Heb ik gedaan.)

Volgende stap: Haal er indien nodig een tweede persoon bij.

Het hippe Amsterdamse restaurant voldoet aan het wat intimiderende clichébeeld.

Strakke inrichting, lage loungebanken, gasten die op fotomodellen lijken en net zo mooie, maar licht ongeïnteresseerde bediening.

Nonchalant vraagt de knappe ober wat we willen drinken.

„Een glas sauvignon blanc graag.”

„Prima”, antwoordt hij, terwijl hij cool zijn lange lokken achter zijn oor doet.

„Wilt u de rode of de witte?”

@ledi:
of die ober soms Nivea heeft in plaats van niveau

botte bijl:

Met mijn zoon van zes en zijn vriendje loop ik door Deventer. Ik ken de buurt nog niet. De jongetjes lopen gezellig pratend iets voor me. Opeens zie ik aan de overkant van de straat nogal schaars geklede dames achter de ramen staan. Het duurt even, maar dan valt het ook de jongens op.

Het vriendje stoot mijn zoon aan. „Moet je kijken! Die moeders hebben bijna niks aan!” Ze kijken even vragend achterom. Ik ben niet van plan om onmiddellijk antwoord te geven.

Maar dat hoeft ook niet. Mijn zoon zegt: „Ah joh, die zijn gewoon bikini’s aan het passen!”

We nemen plaats in een Amsterdamse brasserie. Slechts één andere tafel is bezet, twee jonge heren in pak. Als zij hun borden met pasta krijgen voorgeschoteld, kunnen ze hun blik er niet vanaf houden. Ze blijven naar het bord staren zonder een hap te nemen.

Wij vragen ons hardop af of er misschien iets mis is met de pasta. Na een minuut krijgen we een antwoord dat bij ons, bemoeials die we zijn, het schaamrood op de kaken brengt:

„Wij bidden voor het eten.”

Mijn dochter (16 jaar) komt terug uit Frankrijk na een weekje kamperen met het gezin van een vriendin. Vol trots vertelt ze dat ze als enige in het gezelschap Frans sprak en daardoor diverse alledaagse kwesties heeft kunnen oplossen.

Ik ben verbaasd want ik vind haar spreekvaardigheid belabberd.

De week daarna gaan we zelf met vakantie, ook naar Frankrijk. Ik besluit haar op de proef te stellen. In een dorp laat ik haar de weg vragen. Van een afstandje luister ik mee. In onberispelijk Frans hoor ik haar zeggen: „Bonjour monsieur, parlez-vous anglais?”

Ik meestal ook, voor meer eten



en?

Maakte jou dat trots ?

@pokerfacepeter: let even op de titel van dit forum "Grappige *ik-verhalen* ( van andere mensen)" .

Eigen verhalen worden geplaatst bij "Wat me is overkomen".

Het moet ergens eind jaren tachtig zijn geweest: ik, jongeman, zat te breien in de trein. Om toch nog een beetje mannelijk over te komen, breide ik met heel dikke wol en heel dikke naalden.

Tegenover mij kwamen twee dames van rond de vijftig zitten en ze keken lang zwijgend en ietwat verschrikt toe.

Toen verbrak een van de twee dames de stilte en sprak onbeschaamd hoorbaar tegen haar buurvrouw: „Toch breien ze anders dan wij.”

die dikke naalden, die deden het

Een fiets moet altijd op 2 sloten, ook voor 5 minuten, blijkt als mijn zoon en ik de fotozaak uitlopen. De zijne is weg.

Tegen beter weten in vraag ik mijn zoon op de stoep op mij te wachten en ga ik een rondje rijden om te kijken of ik zijn fiets kan vinden. Tot mijn verbazing zie ik hem daadwerkelijk staan, in een scooterwinkel. Het achterslot is inmiddels verwijderd, de achterband lek gesneden. Ik ga naar binnen en loop weg met de fiets. Gelukkig komt niemand me achtera. Als ik even later natrillend aangifte doe, krijg ik het advies om zo snel mogelijk te vertrekken met de betreffende fiets, omdat, technisch gezien, ik zojuist mijn zoons eigen fiets heb gestolen.

@ledi: hihi, niemand hier begrijpt dat ik mijn fiets ook op slot zet als die in een tuin staat.
Maar dat leer je vanzelf als je op de "verkeerde" plekken hebt gewoond ...

Vader, moeder en hun twee kleine kinderen komen zondagochtend thuis, na de kerk.
Op een zeker moment kijkt dochterlief uit het raam.
Papa, kijk, daar lopen allemaal zwarte meneren foto's te maken!
Vader vindt het ook maar wát raar. Hij gaat naar boven, want vanuit de slaapkamer heeft hij een beter uitzicht. Dochterlief heeft het helemaal goed gezien. Hij blijft kijken, zich afvragend hoe het ooit kan dat er in zo'n kleine stad zoveel mensen van duidelijk Afrikaanse afkomst verzameld kunnen worden, en natuurlijk stelt hij zichzelf en zijn vrouw ook de vraag die iedereen zich stelt: Wat doen die mensen?
Ze maken niet zomaar foto's, nee, ze maken foto's door de ramen van auto's en huizen, van de interieuren.
Dan besluit vader dat het waarschijnlijk een soort dieven-cursus geweest moet zijn, paragraaf "slachtoffer uitkiezen". Daarvoor moet je immers weten of datgene wat je leegsteelt wel de moeite waard is?

@wortel: En heeft Papa de politie gewaarschuwd????

In de trein zit voor mij een verliefd puberstel. Beiden hebben één oordopje van dezelfde iPod in het oor.

Op station Dordrecht leest hij een reclamebord van een duurzame bank voor: „In het verleden behaalde resultaten zijn niet schadelijk voor de toekomst.”

Ze kijken elkaar aan en hij zegt: „Ik weet niet wat ermee bedoeld wordt”, en vervolgt: „maar ik ben het er niet mee eens.”

Zij knikt instemmend.

@ledi: Het vervolg ken ik niet zo goed.
Volgens mij wel, maar kon de politie niets doen omdat er niets illegaals gebeurde (ze maakten alleen foto's)

Tijdens een vergadering met collega-gynaecologen wordt geconstateerd dat het aantal klachten tegen ons hand over hand toeneemt. Het geeft een benauwend gevoel dat Moeder Natuur soms iets in de schoot werpt waar ook wij niets aan kunnen doen. Gesteund door dokter Google denken onze patiënten daar anders over. Samen met letselschadeadvocaten en tuchtrechters bezorgen zij ons slapeloze nachten.
De vrouw die vandaag voor mijn bureau zit, is een verademing. Ik bereid haar voor op een operatie, vertel haar over de (geringe) kans op complicaties en dat ik die niet kan voorkomen. Haar reactie: „Ach, dokter, weet u wat het is, als ik garantie wil, dan koop ik wel een stofzuiger.”

Afgelopen week vergaderde ik in een van de Ministeries in Den Haag. Deze gebouwen worden steeds duurzamer. Geen lichtknopjes, maar licht dat automatisch aangaat als de vergaderzaal wordt betreden.

Dat de energiebesparing in Den Haag heel serieus wordt genomen, bemerkte ik toen in de vergaderzaal met 20 ambtenaren ineens het licht uitging. Er werd geen beweging waargenomen.

Ik werkte een tijdje in de grienden. wilgentenen snijden.
Ik kwam daar in mei voor het eerst werken, en de boel stond vol brandnetels, al staan die daar volgens mij ook middenin de winter.
Ik slalom dus tussen die netels door.
Maar de baas zegt: Komt wel goed hoor, de brandnetels steken niet in mei.
Dus ik let niet meer zo goed op, en bots binnen de kortste keren tegen een brandnetel op.
Au! Ze steken wel!
Niet in mij, ik heb handschoenen aan...

wortel: een verhaal als dat van jou doet me nog altijd blozen (eerlijk waar)
Mijn allereerste baan (heel lang geleden) was telefoniste op een deftig notariskantoor. Op zeker moment belt iemand en vraagt de notaris te spreken. Op mijn vraag naar zijn naam antwoord hij "Juffrouw, u spreekt met mij" - althans dat verstond ik. Ik schiet spontaan in de lach, om er even later achter te komen dat zijn naam "Mey" is.
Mijn lachen werd dan ook terecht niet door hem geäpprecieerd.