Dag 96, Zaterdag 2 februari 2019
Vandaag komen we aan in Limas. Vooraf komen we door de Dardanellen. Onze verwachtte aankomsttijd, de ETA, is half elf in de avond. Als we twee uren van te voren contact zoeken krijgen we te horen dat het niet voor twaalven wordt. Maar weer flink afremmen anders schieten we er voorbij.
Even na twaalven de loods en drie uren later waren we weer uit ons lijden. Ik kom een uur later erbij, om vier uur. Kapitein wil om on twaalf uur bij Izmit Baai de loods oppikken, daarna is het nog goed tweeënhalf uur naar Limas, zowat helemaal aan het einde van de baai. Dat lukt wonderwel. Tien over twaalf stapt de loods aan boord. Dat heb ik hier wel eens anders meegemaakt. Onder loodsaanwijzing de baai door en om kwart over voor drie liggen we vast. Het loopt ook wel eens vlot.
Ik maak mijn hut verder in orde en wacht verder op mijn aflosser. Komt de bootsman: wat kunnen we alvast doen? Bij aankomst had de agent gevraagd onmiddellijk luik één open te maken want ze zouden zo direct beginnen. Prima, dus eerst maar de paardenkoppen naar beneden in drie. Kan maar gebeurt zijn. Boven de zijtanken kunnen ze vast ingehangen worden, dat doen we ook maar. Ondertussen komt het vuilnisbootje. Die neemt ook gelijk de sludge, de afgewerkte olie van de machine mee. De stuwadoor komt nog maar niet opdagen, waarschijnlijk heeft de agent meer haast dan de werklui. Dan ook mar de paardenkoppen van luik één doen. Dan nog eventjes de sjorrings van de pontons halen, dan kunnen we ze, als het eenmaal zover is, gelijk beetpakken. Dan komt nog een surveyor die nog wat papierrommel wil hebben, en eindelijk, als laatste de voorman. Die wil naast de scheepsgegevens en het stuwplan ook een bemanningslijst hebben.
Wat een voorman met de stuwadoor met een stuwplan wil, is duidelijk. Gewoon vragen kan ook, maar allà. De scheepsgegevens lijken me nou niet zeer relevant. De kranen, twee grote Gottwalds, hebben voldoende bereik en wat er verder op staat is niet echt relevant voor de lossing. Maar wat een stuwadoor met een bemanningslijst moet is mij echt niet helemaal duidelijk. Gelukkig heb ik nog een lijst liggen van een paar reizen terug. Die mag hij hebben. Het gaat tenslotte om het stuk papier.
Voorlopig loop ik nog als een gek ventje heen en weer te rennen. Maar dat hoort erbij, dat is altijd zo bij een begin.
Maar dan komt het verlossende woord van beneden, de aflosser is er. Een Rus, die nog niet eerder op een dergelijk type gevaren heeft. Wel op vergelijkbare, maar er zijn bijzondere trucs die alleen op deze types voorkomen. Overdracht duurt daarom toch wat langer. Heb je iemand die bekend is met het klappen van de zweep, dan is het zo gebeurd, maar nu dus wat langer. Pech voor de agent, want die moet wachten.
Agent brengt me eerst langs de douane. Een beetje heen en weer gepraat in zuiver Turks, voor mij volledig onverstaanbaar. Agent legt later uit dat mijnheer de douane een cadeautje had verwacht voor zijn welwillende medewerking, dat hij dat, komende uit Istanboel, niet bij zich had. Een collega zou dat in orde maken. Daarna naar de immigratie, dat liep wat soepeler en vandaar naar een hotel. Voor mij was een hotelletje uitgezocht kort bij de luchthaven. Dat bleek in Tuzla te zijn, aan het begin van de baai. Kortste weg was via een nieuwe brug over een baai, maar elke rechtgeaarde Turk weigert zich op die brug te laten zien. De tol is veel te duur. Helemaal rondgereden rond de baai. Zo zie je nog eens wat. Onderweg nog even langs een stalletje met snoepgoed. Volgens agent was dat dorp bekend daarom, en omdat hij er toch langskwam hadden kennissen gevraagd om wat mee te nemen.
Tegen tienen bij het hotel. Dat was me een paleisachtig geheel. Kamer als een balzaal, compleet met schrijftafel, bar en zithoek. En niet van dat benauwde, ruim opgezet. Weer eens wat anders. Vanaf zeven uur wordt het ontbijt geserveerd, om kwart over acht komen ze me ophalen. | 
