@Emmo: En nu de vaargegevens nog he!

@Emmo, de meeste mensen zouden zeggen, we moeten weer.Leuk om te zien dat jij staat te juichen
Ik wens je een behouden vaart schipper

@Mamsie: Die zie ik wel als ik aan boord stap.
Gezien de reis die het schip tot nu toe gemaakt heeft gok ik op een losreisje van jachten (havens Windsor en Thunder Bay in Canada) met als laatste loshaven Duluth. Daarna zal het wel een prakje bulk of wat stukgoed (staal of zo) worden naar Europa of de Golf van Mexico.

@stora: Ik zit al dik zes maanden thuis.

@Emmo veels te lang, ook wij juichen

@stora: Nou ja, gedráág je!

@Mamsie, nou komen er weer mooie verhalen.

@stora: Steek van wal, ik ben één en al oor.

Ik dacht dat @Emmo van wal stak, gaat @stora ook mee?

@allone: o, ik dacht dat @stora aan het vertellen ging!

@Mamsie:

@Emmo: Zit je nou nog niet in Amerika? Laat me raden: plannen weer gewijzigd?

@venzje: Op dit moment (31 oktober) zit ik op m'n kont in een hotel in Duluth. Het schip heeft vertraging gehad en wordt morgen rond de middag verwacht.

@Emmo: O, dat verklaart een hoop.

Dag 0
En weer zit ik op Schiphol te wachten op de dingen die komen gaan. Het was weer zoals niet ongebruikelijk een behoorlijk gedoe voordat uiteindelijk de vluchtgegevens had.
Wegens privéredenen was ik langer thuis gebruikelijk. In totaal ben ik goed zes maanden thuis geweest. Op vier oktober had ik me bij de baas gemeld als zijnde beschikbaar. Vanaf dat moment zijn ze een bootje voor me gaan zoeken.
De eerste die voorbijkwam zou de vijftiende op Three Rivers, in het plaatselijke taaltje Trois Rivieres, zijn. Dat was op een zondag. Toen ik de vrijdag ervoor niets gehoord had er maar even een telefoontje aan gewaagd. “Nee, dat schip gaat niet door, maar je staat nu voor één van twee schepen. De ene is onderweg naar Iskenderun in Turkije. Als dat doorgaat wordt het de haven ná Iskenderun. De ander is onderweg naar Duluth in Minesota”. Dat ligt aan de Amerikaanse Grote Meren tussen Canada en de Verenigde Staten. Duluth ligt aan Lake Superior, het Bovenmeer, helemaal in het westelijke hoekje. Verder kun je niet. Dat zou de vijfentwintigste worden.
Na nog een paar telefoontjes werd het nummer twee, die naar Duluth. En het zou de achtentwintigste worden. Ook een zondag. Ik zou vliegen via Parijs naar Mineapolis. De vrijdag ervoor toch maar weer eens opgebeld. Ja, de vluchtgegevens komen nog. Ook maar tegelijk Schipholtaxi gevraagd, want als ik om acht uur vlieg moet ik, naar de VS, om vijf uur op Schiphol zijn en om drie uur in de ochtend vertrekken. “Oh, dat is veranderd. Je vliegt maandag om elf uur naar Chicago. Daar overstappen naar Duluth”. Dat is in mijn geval om zes uur rijden. Beter dan drie uur in de ochtend.
En nu zit ik op Schiphol een blikken kont te kweken. Onderweg vrijwel geen vertraging, alleen bij Almere even langzaamaan, dus was ik half acht op Schiphol. Ook de controles liepen vlot, koffers afgegeven en dat soort dingen en toen had ik nog tweeënhalf uur over om op Schiphol kapot te slaan. Maar daar heb ik een e-book voor. Vijfduizend titels in pocketformaat. Voordat ik daar doorheen ben duurt het wel even.
Maar uiteindelijk gaat het vliegtuig. Ondertussen heb ik ook mijn medereiziger opgepikt. Één van de matrozen reist ook mee. Ik ken hem nog van mijn vorige schip, daar zaten we ook samen op.
Goed negen uur naar Chicago is een hele zit. Beenruimte was gelukkig ruim voldoende, maar je zit met een hele kudde in een blikken trommel.
In Chicago werd het leuk. Normale Nederlanders hebben geen visum nodig maar moeten een ESTA-formulier invullen. Wat of het verschil is met een visum weet ik niet, daarvoor moet je bij de Amerikaantjes wezen.
Maar hoewel we aangaven dat we een zeemansvisum hadden werden we toch de verkeerde rij ingestuurd, waar aan het einde een batterij automatieke machines de visa uitlazen. De onze dus niet, want wij zijn als zeeman automatisch verdacht. Het is niet anders. Machinetje sloeg op tilt, juffertje erbij geroepen en die heeft ons toen naar de juiste rij geleid.
Toen we eenmaal aan de beurt waren bleek dat de baas ons geen garantiebrief meegegeven had. Ikzelf had er eerlijk gezegd ook niet aan gedacht. Dat was een heel probleem en wij werden met nog een stelletje verdachte individuen in een hokje gezet, afwachten op de dingen die gingen komen. Na verloop van tijd en een beetje heen en weer gepraat was dat ook geklaard. Wij kregen onze paspoorten en andere formulieren terug en konden de koffers ophalen.
In Amerika is het zo dat je bij eerste binnenkomst eerst je koffers moet ophalen, zelf door de douane moet brengen, en dan weer afgeven. Dat doen ze omdat ze anders op alle vliegvelden een douane neer moeten zetten. Op deze manier kunnen ze een groot aantal douanestations uitsparen.
Onze koffers waren dankzij de vertraging alvast van de band gehaald en ergens anders neergezet. Toen bleek dat de koffer van de matroos miste. Weer iemand aangeschoten, die scande de bagageticket uit Schiphol en wist te vertellen dat iemand per ongeluk de verkeerde koffer had meegenomen en dat die aan de andere kant van de douane apart gezet was.
Wij de douane door, dat was een wassen neus, koffertjes weer op de band, matroos was dolblij toen hij inderdaad zijn koffer weer terugvond, eind goed al goed.
Toen moesten we met de bus naar een andere terminal. Ook weer een gedonder, want er waren drie verschillende aanwijzingen in drie verschillende richtingen, waarvan er maar één de goede was. Maar, je hebt een mond om te vragen.
Op de andere terminal moesten we weer door de controle. In tegenstelling tot Schiphol moesten we zowat in ons blote gat er doorheen, maar dat mocht de pret niet drukken. Wat nog veel leuker was, was dat de matroos, waarschijnlijk bij dat gehijster bij de immigratie, zijn boardingpas kwijt was geraakt. Ik was al zowat overal doorheen toen ik merkte dat matroos niet achter me aankwam. Maar weer terug gehobbeld, even gepraat met de controleuze, en matroos kon een nieuwe boardingpas gaan halen.
Maar al met al konden we nog uren wachten op de volgende vlucht naar Duluth.
Naar Duluth was het al met al anderhalf uur. Dat viel mee. Echter op Duluth was er geen agent of taxichauffeur te bekennen. Normaal wordt je opgepikt en hetzij naar een hotel of het schip gebracht. Zoals eerder vermeld was er geen garantiebrief. Dus direct de agent bellen ging niet, ik had geen nummer. Toen maar de rederij gebeld. Die heeft natuurlijk dicht om vijf uur in de ochtend, maar er is een 24 uurs noodnummer. Dat gebeld. De man aan de andere kant stond uiteraard te juichen: gelijk gevraagd naar die garantiebrief. Tsja, als je niet weet waar je die moet afhalen wordt dat lastig. En eerlijk gezegd, ik had er helemaal niet aan gedacht. Mannetje in Nederland duikelt het telefoonnummer van de agent in Duluth en seint dat door via SMS.
De agent gebeld. Beetje heen en weer, maar er werd, om half twaalf ‘s nachts, in ieder geval antwoord gegeven. Met een half uur, drie kwartier zou hij er zijn. En inderdaad, met een half uur kwamen er twee mannetjes de luchthaven binnen. Inmiddels was de hele luchthaven van god en alle mensen verlaten.
Één van de twee was de agent, de ander had ik opgebeld. Dat zat zo, vertelden ze. Kantoor had mij een oud telefoonnummer gegeven, dus belde ik iemand die helemaal geen agent was. Vroeger wel, maar niet meer.
Maar omdat de twee goede kennissen waren en stomtoevallig beide in Duluth waren hadden ze elkaar opgezocht. En net op dat moment belde ik. Toen kwamen ze ons met hun tweetjes ophalen en brachten ons netjes naar een hotelletje. Morgen naar boord, eind goed al goed.

Nou, dat begint al weer lekker!
En dan moet de reis nog beginnen....

Wat zal jij blij zijn als je de loopplank van je schip oploopt.

@Mamsie: @stora: Lees maar verder:

Week 1
Dag 1, dinsdag 30 oktober 2018
Veel te vroeg wakker geworden natuurlijk, zes uur tijdsverschil slaap je er niet in een nachtje vanaf. Tegen zevenen maar naar het ontbijt, er was zowaar thee en brood, al was dat laatste niet te hachelen. Heet water, daar kunnen zelfs Amerikanen niets aan verknoeien.
Kort na het ontbijt komt de agent langsdalven. Helemaal volgens de afspraak, het was nog niet duidelijk wanneer we precies aan boord konden. Helemaal niet, bleek het geval. Het schip had vertraging, daarom moesten we een nachtje langer blijven. Vanmiddag zou hij opbellen hoe of het er mee stond.
‘s Middags inderdaad een telefoontje. Inderdaad het werd niets, vandaag. Morgen maar weer eens kijken. Ik bel wel. Of we nog iets nodig hadden? Nou nee. Ontbijt kregen we in het hotel en voor de rest is de creditcard goed. Lopende kosten, mits redelijk, worden door de rederij vergoed. Ik heb vaker met dat bijltje gehakt en dat is nooit een probleem.
Wat wel een probleem was, was het opladen van mijn computer. Die heeft een Europese stekker, en dat past niet in een Amerikaans stopcontact. Nu had ik, bekend met de internationale compatibiliteit, een multifunctionele adapter meegenomen. Alleen was dat dat ding voor lage vermogens, en zat er op de adapter van mijn laptoppie een hoog vermogen stekker. Het verschil zit in de dikte van de pootjes. Laag vermogen zijn dunner. Die dikke poten pasten never nooit niet in de dunne gaatjes van die reisadapter. Nou ja, voor een dag zonder laptop, daar worden we niet koud of warm van. Mijn telefoontje en e-book kon ik wel opladen,dat was geen probleem.
Tegen de avond in de lobby gevraagd of er ergens een lokale vreetschuur in de omgeving was. Jazeker, een stuk of wat. Schuin tegenover is het dichtste bij, en in de Mall aan de overkant van de grote weg zitten er meerdere.
Met ons tweetjes naar de Mall gestruind en inderdaad, direct bij de ingang zat “Applebees”. Zo te zien een aardig tentje. Er was alleen een beetje geharrewar over het bier. Ze hadden alleen Amerikaanse uilenzeik en dat vind ik lastig drinken. Maar ze hadden ook nog een speciaal biertje en dat was, hoewel apart, wel te drinken.
Na het eten nog even de Mall doorgelopen. Voor Amerikaanse begrippen niet zo’n grote, maar ja veel meer is er niet te doen, en de aanbevolen toeristische trekpleisters zitten voornamelijk rond de haven, en dat is vanaf het hotel net een beetje te ver met deze temperaturen.

@Mamsie wij komen voor in het boek

@Mamsie wij komen voor in het boek

@stora: twee keer? Poehee!!

@Mamsie maar 1x op verzenden gedrukt en er zit 3 minuten verschil tussen beide post,
Heeel wmr.

@stora: Haha, dat overkomt mij regelmatig!

@Mamsie, ik denk dat we nou uit het boek worden gecensureerd

Dag 2, woensdag 31 oktober 2018
Alweer vroeg wakker, lichamelijk zit ik nog op Nederlandse tijd. Als je aan boord bent wordt je vanzelf in het juiste patroon gedwongen, maar hier zitten we alleen maar op ons gat voor ons uit te staren.
Laat in de ochtend belt de agent. Het schip heeft weer vertraging. Voorlopig ziet het er naar uit dat het pas vrijdag wordt. Misschien donderdagavond, maar daar bel ik nog wel over. Dat zet zoden aan de dijk.
Maar even naar naar de Mall gelopen en gevraagd naar een passende adapter. Niet te krijgen daar, het waren voornamelijk klerenwinkels. Maar in een telefoonshopje waren ze zo vriendelijk me uit te leggen dat ik het meeste kans maakte bij de Best Buy, een paar honderd meter verderop, die kant op.
Ik loop die kant op en geen Best Buy te vinden. Het wordt frisjes en ik stuiter weer terug naar het hotel. Op mijn mobieltje, die ik dus wel kon opladen, een kaartje van de omgeving opgevraagd en naar Best Buy gezocht. Ik had dus niet de ene maar de andere kant moeten lopen, maar het was inderdaad op loopafstand. Maar het was al wat later geworden dus morgen is er weer een dag.
Voor dit keer maar een ander restaurantje opgezocht, en die hadden helemaal geen bier. Dan maar een glas water. Cola bij het eten vind ik persoonlijk ook geen prettig drinken.

Een vertraagd schip met vertraging dus.. zit je nu op water en brood?