Voldaan en opgewekt na een boeiende promotie en een gezellige receptie van een vriend/collega lopen wij, vier vitale net 60-plussers, naar de bushalte.

De bus die ons van de aula op de campus naar het Centraal Station gaat brengen komt er net aan. De lange harmonicabus waar we instappen zit stampvol studenten, geen wonder op vrijdagmiddag rond half een.

Langzaam schuifelen we naar binnen, opgestuwd door de instappers achter ons. Spontaan biedt een jongen mij zijn zitplaats aan, die ik dankbaar en verrast aanvaard. Goed voorbeeld doet goed volgen en opeens zitten we alle vier.

Net voordat de bus vertrekt, hoor ik die jongen die nu hoog boven mij uittorent tegen een medestudent zeggen: „Anders vallen ze om.”

Ruim vijf jaar lang hebben mijn man en ik geprobeerd een gezin te stichten. We hebben altijd geloofd in een zwangerschap, ons kindje zou vanzelf komen. Om de hoop extra te omarmen, nam ik een abonnement op een tijdschrift voor zwangeren en moeders.

Nu, vijf jaar later en drie ivf-trajecten verder, zijn mijn man en ik nog steeds kinderloos. Tijd om het inmiddels confronterende abonnement op te zeggen.

De telefoniste vraagt wat de reden van opzegging is. Nadat ik heb verteld dat mijn man en ik ongewenst kinderloos zijn, valt er een lange stilte. „Sorry mevrouw dat ik niets zeg, maar uw antwoord staat niet op mijn antwoordenlijstje.”

Ik heb dienst op de spoedeisende hulp. Een van de patiënten is een oudere dame in nonnenkleren.

Voor het onderzoek neemt ze haar hoofdbedekking af. Ook een zware pij en vervolgens een onderjurk moeten uit. De dame staat in een dun hemd en pyjamabroek voor me. Na het beluisteren van haar longen vertel ik dat ik een foto wil laten maken. „Als u de gang uitloopt, komt u op de röntgenafdeling, u kunt zich daar melden.”

Kordaat maakt ze aanstalten om in hemd en pyjamabroek de drukke gang op te lopen. „Maar mevrouw, wilt u niet eerst uw kleding aantrekken?” Haar antwoord: „Ach kind, niemand kent me hier toch?” En ze verdwijnt de gang op.

Heel lang geleden was ik samen met iemand anders ergens in Beieren op bezoek bij vrienden. Die vrienden hadden 'Iets Sociaals' dat plaatsvond op een terras midden in het dorp waar ze woonden.
Het was een mooie zomeravond, dus we hadden er geen bezwaar tegen om mee te gaan naar een terras.
Na een half uur 'Gebabbel waar wij Nederlanders weinig chocola van konden maken', reed er een jongedame in een open auto langs het terras....
'Het Terras' (niet alleen onze tafel) was in rep en roer, iederéén daar was dus verbaasd dat die jongedame alweer uit de gevangenis was....
Iemand aan tafel legde ons uit dat die jongedame in de ouderlijke woning op het toilet van een kind was bevallen en had geprobeerd dat te vroeg geboren ongewenste kind door het toilet te spoelen. Onze tafel gonsde meteen van de discussie, over hoe het precies was gegaan.
Uit de krant wisten ze dat de rechter oordeelde dat die jongedame in haar jeugd te weinig liefde had gekregen en dat de straf daarom zo kort was. (Aanwezige klasgenoten aan tafel twijfelden daaraan, aan discretie deed men allang niet meer)
Ons Toeristen/Buitenstaanders werd ook nog in geuren en kleuren verteld dat de 'Moeder van die jongedame', toen ze de baby in dat toilet vond, meteen naar de bouwmarkt ging voor handschoenen, zodat ze die baby niet in haar blote handen hoefde te nemen....
De rechter nam haar dat kwalijk, omdat de baby toen zij die ontdekte, mogelijk nog leefde....
Onze gastheer had door dat dit 'Ons Buitenstaanders/Bezoekers' te veel werd (Was ook zo) en redde de situatie met de droge opmerking dat we ons zo goed konden verplaatsen in die situatie, 'Omdat we die handschoenen van de Bouwmarkt toch allemaal gebruiken'....

Haringen in een ton, sardines in een blik, schapen in een hok. De Haagsche Tramweg-Maatschappij heeft met de invoering van een ‘sneeuwnet’ meerdere lijnen geschrapt maar míjn tram rijdt, met horten en stoten, vertraagd en onregelmatig.

Luchtjes, scherpe ellebogen, grote tassen, de man die wat al te nadrukkelijk in zijn haar krabt. Wat me overeind houdt – in figuurlijke zin, want fysiek is omvallen uitgesloten – is de poster die het stadsvervoerbedrijf nu provocatief in zijn trams heeft hangen: ‘Bewegingsvrijheid voor iedereen … met de spelregels van HTM!’

Mijn zoon van twaalf mocht een paar maanden geleden ‘eindelijk’ van mij op Facebook. Ik zie de iPad op de bank slingeren en besluit eens tot de vaak aangekondigde controle over te gaan. Zijn account staat open en ik lees de eerste regel correspondentie tussen hem en een klasgenote: ‘Ik heb je gelikt.’ Meer staat er niet.

Ik schrik me wezenloos en storm naar zijn kamer. Meneer zit op bed de Donald Duck te lezen en zuigt ongeïnteresseerd aan een lolly. „Waar heb jij het over met Naomi?”, roep ik, de iPad in mijn hand.

Mijn zoon kijkt verbaasd. „Oh, ze had een zelfgemaakte tekening gepost, die heb ik ‘geliked’, thumbs up weetjewel. Ik vond ’m mooi.”

Ik lees nu pas @ledi's verhaal over het Maltese verkeer. Ik kan uitleggen wat er daar zo anders is:

Als Brits marineman lagen we nog maar net in de haven van Malta, toen ik 's avonds al mocht gaan passagieren in Valletta. Uiteraard werd ik direct getroffen door de opvallende chaos in het plaatselijke verkeer. Ik sprak daarop een Maltezer aan en vroeg hem om uit te leggen hoe dat zo kwam.
"Dat is eenvoudig," sprak hij. "Jullie rijden toch links hè?" Ik beaamde dat. "En de rest van Europa rijdt toch rechts?" Ik gaf toe dat het grootste deel van Europa aan de verkeerde kant van de weg rijdt.
"Wel, hier op Malta rijden we in de schaduw!"

In onze buurt hebben we nogal wat last van foutparkeerders. Daarom spreken we bestuurders aan en vragen we de politie meer te bekeuren. Vandaag staat een rood autootje pontificaal op de stoep. Nota bene van de gemeente.

Ik stap op de bestuurder af en vraag waarom hij hier parkeert en niet op straat. Daar is op dit moment alle ruimte.

„Mijnheer, van de politie mogen wij daar niet staan, want voor die plekken betalen de burgers. Wij hebben een ontheffing. Wij mogen alleen parkeren waar het verboden is.”

Het nieuwe terras van onze monumentale woning zou bijna een meter hoog worden. Best gevaarlijk, reden genoeg om op de ingediende vergunningsaanvraag een gietijzeren hekwerkje te tekenen. Dat mocht niet van de Commissie voor Welstand en Monumenten. „Bloempotten mocht”, stond in de officiële afwijzing, „of een appelboompje”, werd nog vriendelijk voorgesteld in de afwijzing. Het terras kwam er, met de bloempotten. Bij de eindcontrole viel de ambtenaar echter bijna van het terras. „Dat mag niet”, zei hij. „Levensgevaarlijk, u moet daar een hekwerkje plaatsen.”

Na een lange reis vol file door Duitsland na onze heerlijke week wintersport, een korte stop bij de McDonald’s. Die hadden we wel verdiend.

In de rij bij de McDrive gaat de deur van de Audi voor ons plotseling open. Een jong meisje stapt uit en schreeuwt iets.

In eerste instantie reageren we niet, waarna ze nog een keer boos en geagiteerd uitstapt.

Dan pas verstaan we wat ze zegt: „Willen jullie alsjeblieft nu naar achteren gaan met jullie auto?! Mijn piepjes gaan de hele tijd af!”

Tijdens een weekendje stappen met vrienden in Gent raak ik de groep kwijt. Het is midden in de nacht in een onbekende stad. Ik besluit om een taxi te nemen naar het hotel. In een nog laat geopend café vraag ik de barman: „Taxi?”

Ik heb geluk. Er reageert direct iemand in het café. We lopen samen naar zijn wagen. Het valt mij op dat de chauffeur, net als ik, niet helemaal nuchter meer is. Dat zal me een ritje worden! We waggelen samen verder en verder, totdat ik hem na een behoorlijk eind lopen vraag waar zijn taxi staat. Hij kijkt mij glazig aan en vraagt: „Maar u bent toch de taxichauffeur?”

Omdat onze bijna 4-jarige zoon binnenkort naar school gaat, lopen mijn vriend en ik voor het eindgesprekje naar het kinderdagverblijf. Alle peuters, inclusief onze 2-jarige dochter, spelen buiten in de tuin.

We willen het gesprek liever zonder kinderen voeren en daarom is het van belang dat onze dochter ons nog niet ziet; ze zou meteen naar ons toe willen. Daarom lopen mijn vriend en ik het laatste stukje naar de deur gebukt achter de heg. Een driejarig meisje komt op dat moment naar buiten en vraagt: „Moeten jullie plassen?”

Via de zorgcoördinator van onze school voor voortgezet onderwijs ontvang ik een indrukwekkend schrijven over een mentorleerling. Het betreft een bovengemiddeld intelligente leerling met een stoornis in het autistisch spectrum, zoals dat tegenwoordig heet. De brief bevat nogal dwingende do’s en don’ts in de omgang met hem. Omdat ik bij bepaalde ‘eisen’ wat bedenkingen heb, vraag ik in mijn eerste mentorgesprek met de leerling om wat zaken toe te lichten. Ik vertel hem dat misschien niet altijd aan alle wensen uit de brief kan worden voldaan. De leerling kijkt me enigszins laconiek aan en zegt: „Ach juffrouw, in de praktijk val ik wel mee, hoor.”

In de rij bij de supermarkt staarde het kleine meisje mij doordringend aan. „Mamma”, vroeg ze, „waarom is die meneer zo dik?”

De moeder reageerde niet, was druk aan het sms’en, chatten of zoiets, maar ik voelde dat omstanders hun oren spitsten over wat er komen zou.

Mijn grootvader zou 60 jaar geleden met een boemanstem hebben gezegd: „Omdat ik graag kleine meisjes eet.” Maar dat kan niet meer tegenwoordig. Dan word je ter plaatse gestenigd of je krijgt minstens een straatverbod.

Dus zei ik, toen ze haar vraag herhaalde, niet minder onpedagogisch: „Omdat ik m’n bordje wél altijd leeg eet!”

In december 2012 overleed een tante van mij. De belastingdienst werd door mij ingelicht en de hiernavolgende brieven van de dienst werden gericht aan „de erven van…”

Begin van dit jaar ontving ik een aan haar gerichte voorlopige aanslag over 2013. Als reactie hierop heb ik schriftelijk haar ‘nieuwe adres’ doorgegeven t.w. Begraafplaats…, grafnummer…

Hierop volgde een corrigerende voorlopige aanslag. Tot mijn verbazing zijn daarin heffingskortingen op haar naam voor 2013 opgenomen.

Het ontgaat mij hoe een overledene daar gebruik van kan maken.

„Leuker kunnen wij het niet maken, wel lachwekkender.”

Ik houd van orde. Mijn kinderen, elf en vijf jaar oud, vinden mij soms wat overdreven. Maar desgevraagd ruimen ze dagelijks braaf hun speelgoed op. Vandaag komt schoonzus op bezoek, met haar drie kinderen. Het huis is net aan kant als de bel gaat. Binnen afzienbare tijd heeft Jesse, twee jaar oud, de AH-mini’s over de vloer verspreid en staat erop te dansen. Storm, van 5, strooit een spoor van Liga-kruimels, alsof hij bang is na zijn bezoek aan de wc de weg terug niet te kunnen vinden. Tekenpapier ligt verspreid door de kamer. Schoonzus, baby aan de borst, kijkt tevreden om zich heen. „Bij ons mag het dan vaak een puinhoop zijn, jullie kunnen er ook wat van.”

Met de wensambulance sta ik voor een slagboom die ons tegenhoudt om de strekdam op te gaan. Ik stap uit om te kijken of we erlangs kunnen. Er tuurt een aantal mensen in het water waar een paar grote bruine ogen nieuwsgierig terugkijkt. Er komt een dame met een bezorgd gezicht op ons af.

„Er is toch niets mis?”, vraagt ze. „Dit is een wensambulance”, leg ik haar uit. „Ik heb een zieke bij me die graag naar dit plekje wil… als laatste wens.”

„O, gelukkig”, zucht mevrouw, „ik dacht al dat er iets met het zeehondje was!”

Mijn dochter viert haar 18de verjaardag. Samen met haar zus en vader zitten we taart te eten. Zoals gebruikelijk op zo’n dag verliezen mijn ex en ik ons in onze herinneringen aan geboorte en levensloop van onze kinderen, terwijl zij – met hun ogen rollend –ons proberen te negeren. Van het een komt het ander en wij tweeën, verloren in onze eigen wereld, belanden bij de tijd vóór hun geboorte en onze eigen jeugd. We worden luidruchtiger en luidruchtiger. Mijn ex kan zich op een gegeven moment niet meer inhouden en kraait geestdriftig: „Beam me up, Scotty!” Mijn jongste dochter kijkt verward op en vraagt: „Hoezo kennen jullie die rap van Nicki Minaj.”

In de bibliotheek vind ik twee boeken die me aanspreken. Ik loop naar de uitleencomputer, maar vind mijn pasje niet. Naar de infobalie waar twee medewerkers zitten, een van hen aan de telefoon. „Mevrouw”, vraag ik aan de andere, „mag ik deze even bij u wegleggen? Ik ben mijn pasje vergeten, maar ga nu naar huis om het te halen. Ben over een kwartier terug.”

„Nou…. ik doe of ik het niet zie, eigenlijk mag het niet”, fluistert ze. Op dat moment onderbreekt haar collega het telefoongesprek en kijkt mij aan. „Dat mag niet”, zegt ze streng. „U kunt de boeken wegmoffelen achter een stapel andere boeken zodat niemand ze ziet, maar apart leggen: nee.”

Een lange man loopt wat sjokkend mijn oprit op met in zijn armen een stapeltje nieuwe telefoongidsen. Hij doet net of hij mij niet ziet en probeert een exemplaar door de brievenbus te duwen.

Ik vraag hem zo vriendelijk mogelijk om de gids weer mee te nemen (anders verdwijnt die in mijn papierbak die toch al te snel vol is met uitgelezen NRC’s, Volkskranten en FD’s). Even een telefoonnummer opzoeken op internet gaat immers veel sneller.

Troostend adviseer ik hem langs de serviceflats aan de overkant te gaan: daar hebben ze mogelijk belangstelling. Hij kijkt mij aan en zegt: „Ben ik al geweest, maar daar vonden ze de lettertjes te klein.”

In de wachtkamer van de afdeling orthopedie is een man tegen zijn buurvrouw op goed verstaanbare toon aan het klagen. Over de lange wachttijd, maar vooral over de maatschappij. De werkloosheid neemt toe, want ze zijn allemaal te lui om iets uit te voeren. De hardwerkende Nederlander wordt aan alle kanten gepakt, maar moet wel zorgen voor degenen die niets willen.

Om kwart voor tien is hij eindelijk aan de beurt.

Voor hij met verende tred naar de arts loopt, vertrouwt hij zijn gesprekspartner toe:

„Het is nou al zo laat, ik ga straks niet meer werken, hoor.”

We reizen door Indonesië. Trekkend door Sulawesi blijkt de digitalisering een grote vlucht te hebben genomen. Smartphones, tablets, her en der wifi. Velen lijken connected. Overnachtingen boeken via internet behoort ook hier tot de verworvenheden van de moderne tijd.

Omdat we laat in Makassar zullen arriveren, boeken we voor de zekerheid een kamer via booking.com.

Als we arriveren, blijkt het hotel vol. De Engelssprekende manager wordt ontboden. Hij hoort ons verhaal begrijpend knikkend aan en vraagt dan:

„Excuse me, but who is mister Buking Dotkom?”

Aan het einde van mijn werkdag in het ziekenhuis, sta ik in de lift van de parkeergarage. Er stapt een keurig verzorgde vrouw in. Ze heeft een onberispelijk kapsel en houdt in haar ene hand een rolkoffer vast met een beautycase erbovenop gestapeld. In de andere hand bevindt zich een draagtas met een haarföhn.

Ze kijkt blij en maakt op mij een reislustige indruk. Ik open het gesprek en vraag: „Dat ziet er gezellig uit, gaat u op wintersport?”

Zij antwoordt: „Nee, ik ben mortuariummedewerker en werk op diverse locaties.”

in het dorp waar ik al mijn leven lang woon, is een winkel in ijzerwaren waar de boeren uit de wijde omgeving naar toe gaan voor de vakkundige adviezen....
sommige vrouwen hier in het dorp vinden de oudere man eng en irritant, omdat hij 'zo naar ze kijkt'.
omdat ik niet de illusie heb dat ik mooi ben, en hij niet lastig is, denk ik dat hij de klanten niet goed kan helpen als hij zijn ogen dicht houdt
de laatste keer dat ik in die winkel kwam, verbaasde ik mij wel over zijn inzicht, toen ik een ijzervijl uit een schap pakte en naar een schroef met een moer zocht. hij kwam op mij af en zei dat ik voor dat afgeprijsde fitnessding van de drogist vorige week, het beste die schroef kon nemen, die had hij voor datzelfde ding dat zijn kleindochter had gekocht, ook gebruikt

Laatste edit 28-01-2014 13:55

Het is avond, na een drukke dag ben ik laat thuis. Eindelijk rust. Naast me aan onze lange tafel zit mijn 13-jarige zoon. Ik lees de NRC en hij zit gebogen over zijn huiswerk.

Dan ligt daar plots het hoofd van mijn zoon op mijn krantenletters gevlijd. Vertederd kijk ik naar hem: mijn jongste puber die net een flinke groeischeut heeft gehad maar blijkbaar toch ook nog behoefte heeft aan een knuffel.

Ik krabbel hem lekker door zijn haren en vraag vertederd of hij een beetje moe is.

Dan antwoordt hij met zijn hoofd nog steeds op de krant: „Mijn gum is op de grond gevallen.”