Bij thuiskomst worden we begroet door hond Fien, die zoals gewoonlijk haar kop door het kattenluik steekt. Koen (7), een vriendje van de overkant, is erbij en vertelt enthousiast: „Ik heb een keer mijn hoofd door het kattenluik gestoken en toen kreeg ik hem er niet meer uit. Hij moest eraf geschroefd worden!”

Ik kon een grote schaterlach niet onderdrukken. Dan blijft het een paar seconden stil en Koen kijkt mij verbouwereerd aan. Ik heb direct spijt. Maar Koen zegt serieus:

„Nee, niet mijn hoofd… het kattenluik!”

Ik heb op korte termijn een tijdelijke parkeervergunning nodig voor de gemeente Dordrecht, dus ik bel naar het Stadskantoor daar.

„Dag mevrouw, kan ik voor een van de komende dagen een afspraak maken bij Burgerzaken?”

„Nee meneer, het zit helemaal vol. Het is druk deze week.”

„Tjee, pech zeg.”

„U kunt natuurlijk wel naar het inloopspreekuur van Burgerzaken komen.”

„Oh, maar dat betekent natuurlijk dat ik uren op mijn beurt moet wachten?”

„Nee hoor, het is niet druk deze week.”

Er staat een lange rij voor de kassa bij het Kruidvat. Het kleine jongetje voor mij heeft schoon genoeg van het wachten. Gelukkig staat er veel moois op ooghoogte in de schappen. Hij kiest een vrolijk gekleurd flesje uit. „Die wil ik!”, roept hij resoluut.

Maar zijn moeder is verdiept in een folder met aanbiedingen. Hij trekt aan haar mouw: „Die wil ik!”

Met een zucht pakt zijn moeder het flesje aan. „Laat zien…Nee, dat is niks voor jou. Dat is voor kinderen met luizen, en die heb jij niet.”

„Ik wil ook luizen”, jammert hij.

„Da’s nou jammer”, zegt zijn moeder, „die verkopen ze hier niet!”

kinderen die vragen
worden overgeslagen

@botte bijl: dit is verhalen, geen spreuken

Voor ons huis stroomt een kreek met aan weerszijden plantsoen. Een weg kruist die kreek over een betonnen viaduct. Daaronder zijn twee mannen anderhalve week aan het werk. Bij tijd en wijle worden zij bijgestaan door een derde man van een betonboringsbedrijf of een vierde met een hijskraan.

Aan de zijwand, net boven het water, bevestigen ze een zware U-balk van gegalvaniseerd metaal, een scooter zou erover kunnen rijden. Op mijn vraag wat het gaat worden, is het antwoord:„Een oversteekplaats voor padden en egels.”

De volgende dag ontvang ik een brief: het gemeentebestuur vraagt inwoners mee te denken over bezuinigingsvoorstellen.

Jaarlijkse bezuinigingen, stijgende productieafspraken en mogelijk dreigende ontslagen ten spijt merkte ik vanmiddag dat de humor in de GGZ (de verenigde instellingen voor geestelijke gezondheidszorg) nog niet verdwenen is.

In ons hoofdgebouw zijn op allerlei muren in sierlijke letters spreuken aangebracht die de geest van behandelaren en onze patiënten moet prikkelen. Op de begane grond waar ik wandel prijkt een voor mij reeds bekende spreuk:
Winnaars doen geen andere dingen, ze doen dingen anders.

Mijn glimlach breekt door als ik zie dat iemand de ‘W’ van de muur heeft losgetrokken en omgekeerd heeft teruggeplakt.
Laatste edit 11-02-2014 21:56

Het is mooi weer en ik maak er gebruik van om een wandeling te maken. Op het voet/fietspad door het plaatselijke bos – ik loop aan de linkerkant – komt een groep scholieren mij tegemoet. Driedik.

Toen ik zo jong was als zij, nu bijna zestig jaar geleden, werd ons verteld dat je met zijn tweeën naast elkaar mocht rijden, niet drie. Voor zover daar ooit de hand aan is gehouden is dat ook al heel lang geleden.

Een meisje dat aan de binnenkant rijdt, lijkt zich ongerust te maken, maar uitwijken kan ze alleen als de twee naast haar meewerken. Er lijkt een discussie plaats te vinden.

Dan neemt een jongetje dat vooraan rijdt het initiatief. „Nee”, roept hij over zijn schouder, „oude mensen gáán niet aan de kant!” Nog voor ik de berm in zou moeten, zwenkt de groep naar links en passeert mij vriendelijk groetend.

Out of the box denken moet tegenwoordig. Kinderen hebben daar de minste moeite mee. Mijn kleindochter van vijf had in de tuin een lieveheersbeestje gevangen. Misschien het enige aaibare insect in Nederland. Na wat gespeel werd de vangst ’s avonds op het nachtkastje gezet. Helaas had het deze nacht niet overleefd. Heel opvoedkundig vraagt papa dan ook ’s morgens: „En Famke, wat heb je er nu van geleerd?” Prompt kwam het antwoord: „Nu, dat je ook met een dood lieveheersbeestje kan spelen.”

Voor de opleiding tot museumconservator bezoekt ons klasje van negen door het hele land musea. Ofschoon het werkbezoeken zijn, worden we in alle musea verzocht ons niet bij de personeelsingang maar bij de kassa te melden. Onder druk van de bezuinigingen zijn de musea blij met extra bezoekers; onze museumjaarkaarten worden gretig gescand.

De laatste afspraak hebben we in het Mondriaanhuis in Amersfoort. We melden ons bij de kassa en bieden direct onze museumjaarkaarten aan. De kassadame kijkt vertwijfeld: „Ik moet even navragen of ik ze wel moet scannen, zoveel bezoekers ineens komt misschien wat ongeloofwaardig over…”

Al maanden word ik geplaagd door een aso die zijn of haar hond voor mijn deur laat poepen en het niet opruimt. Nooit heb ik de dader kunnen betrappen maar vanochtend was het raak.

Vanuit de woonkamer zie ik iemand stilhouden die onmiskenbaar een hondenriem vastheeft. Vanwege de hoge struiken in de voortuin kan ik alleen de bovenzijde van de dader zien en het is een vrouw.

Hebbes! Ik storm naar buiten en schreeuw al vanaf de voordeur mijn opgekropte ergernissen eruit: „Kun je dat mormel niet voor je eigen deur laten schijten!!”

Eenmaal voorbij de struiken zie ik dat aan het andere eind van de ‘riem’ een sleetje zit met daarop een kleuter met roze wangetjes. Moeder reageert verbazingwekkend snel: „Hij is al een hele tijd zindelijk hoor.”

Vanaf zijn slee kijkt het mannetje met de roze wangetjes angstig naar die enge man met nog veel rozere wangen.

De Lidl in Los Realejos, Tenerife, heeft deze week de pepernoten nog verder in prijs verlaagd. „Ze raken ze aan de straatstenen niet kwijt”, whatsappt mijn zus, die daar al jaren woont.

Ze heeft weer een zakje gekocht, maar ze verwacht niet dat het storm gaat lopen: „De jongen bij de kassa dacht ook al dat het nieuwe hondebrokken waren.”

Mijn zoon had een vriend, Kevin. Kevin was een hele aardige knul met een spraakgebrek, hij stotterde vreselijk!

Op zekere dag sta ik in de keuken wat te doen en Kevin komt achterom binnen gelopen. "Hhhaalooo mu mu meneer va.an Pufpuffelen. I.ik ggga vvolvolgende wwweek o.o.op stustotterthetherapie"..

Ik keek hem eens aan en voordat ik er zelf erg in had flapte ik eruit, "Hoezo? Je doet het al erg goed...".....

Laatste edit 18-02-2014 06:51

SamuiAxe: haha - hoe reageerde Kevin?

Een dag in januari in de koffiekamer van de orthopedische afdeling van het ziekenhuis Hilversum. Allen slachtoffer van de gladheid. Een heeft een gebroken knie, een ander een gebroken pols en er is zelfs iemand met een gebroken heup. De gesprekken gaan over de gladheid en vooral ook over de kou.

„Het was vanochtend verschrikkelijk koud”, zegt een man met gips om zijn arm. „Toen ik om zeven uur de ziekenhuistuin inkeek, zag ik zelfs een paar pinguïns lopen.”

„Maar dat is heel erg”, zegt een ander. „Want dat betekent dat u absoluut op de verkeerde afdeling ligt.”

@ledi: Kevin kon er zelf ook wel om lachen

SamuiAxe: zoals jij dat spelt, kan ik me precies voorspellen hoe het klonk, knap gedaan

Laatste edit 18-02-2014 19:47

Twee jongedames in de bloei van hun leven krijgen een tafeltje naast het onze toegewezen. „Wat mag ik voor de dames inschenken?”, vraagt de serveerster. „Een lekker glaasje wijn?”

De dames aarzelen. „Of wilt u de wijnkaart inzien?” De twee bladeren even later onwennig door het boekwerk. De serveerster houdt het tafeltje vanaf een discrete afstand in het oog, komt na een poosje terug en vraagt: „Hebben de dames iets kunnen vinden?” Ze vervolgt: „We hebben een goede sommelier in huis, zal ik die halen?”

„Oh graag”, zeggen de dames tegelijk. En zichtbaar opgelucht: „Brengt u ons daar dan maar allebei een glaasje van.”

och arm




Laatste edit 19-02-2014 17:11

Op school lopen natuurlijk ook minder geliefde docenten. De ramp is des te groter als die ook een minder geliefd en schijnbaar nutteloos, maar door de regering opgelegd, vak geven. Zo'n les staat op het punt te beginnen. Als de docent alle leerlingen eenmaal zorgvuldig heeft geteld - welk vak zou er immers geschikter voor spijbelen zijn dan dit?! - vertelt hij wat hij deze les van plan is. Het is bijna kerst, en als gelovige bioloog wil hij zijn visie op de ster van Bethlehem gaan vertellen. Dat gaat de hele les vullen. Gelukkig hoeven we het niet op te schrijven en hoeven we over die ster niets te weten voor de toets, behalve het kleine beetje wat er daarover in het boek staat.
Gelukkig, we hoeven het niet te onthouden. Bij voorbaat valt de hele klas in slaap. Behalve ik. Ik vind het bijna een boeiend idee. De goeie man begint te vertellen, en ik zit druk te schrijven. Ik schrijf alles op als een soort stenograaf. Aan het eind van de les roept de docent me naar voren. Geen wonder - ik ben dit jaar twee keer van klas verschoven en daar zal het wel door komen.
Nee, toch niet. "Ik vind het jammer dat je niet luisterde, maar tijdens de les met iets anders bezig was. Doe dat de volgende keer niet weer!"
"Meneer, ik heb juist precies opgeschreven wat u zei, omdat ik het zo boeiend vond. U mag het zien in mijn notitieblok."
Hij laat me maar gaan. Maar duidelijk meer om de creativiteit van de smoes, dan om de geloofwaardigheid ervan. Hij zou het waarschijnlijk nog niet geloven als hij die hele drie kantjes met de tekst van zijn "spreekbeurt" uit mijn notitieblok had gelezen.

We waren op fietsvakantie en lagen rustig in de tent te slapen. Ineens hoorden we een hoop geritsel in de voortent. Zou er iemand de tent ingekomen zijn die het op ons fototoestel heeft gemunt? Voorzichtig kijk ik langs de tentflap.
De indringer blijkt een egeltje te zijn, dat het op onze etensvoorraad heeft gemunt. Het heeft ruimschoots zijn eigen gewicht aan Hopnops-koekjes heeft opgegeten. Die staat nu dus bekend als de Hopnops-egel

Robert de askari houdt de wacht bij de ingang van ons huis in Kampala. Aan zijn schouder bungelt een uit de kluiten gewassen windbuks, een onmiskenbaar onderdeel van de uitrusting van iedere Oegandese bewaker. Uit angst voor ongelukken en twijfelend aan de werkzaamheid in echte nood, vroeg ik hem of het niet mogelijk was ons huis te bewaken zonder geweer. Zou zijn aanwezigheid niet voldoende zijn om inbrekers en ander slecht volk af te schrikken? Ik bespeurde een aarzeling. Vanochtend kwam hij enthousiast naar me toegelopen. Hij had een oplossing gevonden die ons beiden tevreden zou stellen. Voortaan zou hij een pijl en boog meenemen.

Dat het niet ultiem is om het winkeltje in de schoolkantine door leerlingen te laten runnen, was te raden. Maar ik, als onschuldig brugmugje, wou er toch chips kopen.
"Wil je fijne of grove?"
"Euh... fijne denk ik."
De kantinejongen pakt het zakje chips en legt het neer.
BAM! Hij geeft er een lelijke klap op.
"Alsjeblieft, je fijne chips!"
Ik pak ze verbouwereerd aan.

Als onschuldig brugmugje loop ik de eerste les scheikunde binnen. Ik ben nog niet eens behoorlijk door de deur, of de docent kijkt me kwaad aan.
"Pastinaak, bek dicht!"

Dát is het nadeel van de jongste zoon zijn.

Laatste edit 21-02-2014 20:21

Mijn oudste broer is ongeveer achtentwintig jaar oud en heeft als een zoontje als ik nog ergens op de middelbare school zit. Ik deel een voornaam met hem. Als ik thuis kom van school, zie ik meteen door het raam dat mijn naamgenoot in de keuken zit. Ik doe de deur open, stap binnen, en zijn eerste reactie is dat hij het op een krijsen zet!
...
Inmiddels is het veel later en heeft mijn naamgenoot zélf een zoontje van zeven maanden. Ik kom eens kijken, en loop naar de box toe.
"Ik zal maar niet te dichtbij komen, want ik weet hoe je pa op mij reageerde, jochie!"