Linctus hoort alles dof. De wereld lijkt voor hem weg te brokkelen. Zijn wereld wordt zwart en stil. Zijn lichaam wordt slechts een omhulsel zonder ziel. De jaren van mishandeling gecombineerd met alles wat hij moet verwerken heeft hem in shock gebracht. Hij staart catatonisch voor hem uit.

Vooral de eerste slag van het zwaard van Aylin doet de demon echt pijn. Die wond heelt amper. Elke wond daarna doet minder schade dan de vorige, naarmate er steeds minder vloeistof op zit. Larissa blijft ijspegels afvuren en als de demon op het punt staat iemand vol te raken, schreeuwt Larissa richting de demon die dan gedesoriënteerd raakt.

Intussen komt Markus binnenin de demon in de buurt bij de giftige beet. De minidemonen bewegen daar veel minder snel door het gif, wat ze aan het opruimen zijn. Markus besluit deze demonen niet te doden maar eventuele slagen te ontwijken. Hij doet z'n best de minidemonen en het gif te ontwijken. Dan komt hij bij de andere arm. De minidemonen hier zijn niet aangetast door het gif, maar zonder schild zijn ze een veel makkelijkere prooi. Markus glimlacht. Hij kan z'n wraakgevoelens ten volle gebruiken. Als een bezetene vecht hij zich een weg richting de ziel die gevangen zit in de rechterarm.

Bij elke schreeuw van Larissa slaat de Demon om zich heen zonder goed te kunnen mikken. Dat geeft Aylin de gelegenheid om meer schade toe te brengen, al gaat het langzamer dan iedereen had gehoopt. De demon krijgt Vàilan weer in het vizier en wil erop af, maar Aylin steekt daar een stokje voor. Terwijl de demon weer ergens anders naartoe gaat, duwt Aylin Vàilan een stuk achteruit en verstoort zijn gebed. "Maak jezelf eens nuttig!" zegt ze. "Je vriend daar staat ook maar wat voor zich uit te staren. Ga, wij redden ons wel!" Vàilan kan daar weinig tegenin brengen. Het was vooral fysieke kracht wat nu de balans zou moeten laten doorslaan. Hij loopt naar Linctus en probeert hem richting de uitgang van de tuin te begeleiden. Stapje voor stapje lukt het. "Kom op, lopen. We gaan naar huis," zegt Vàilan tegen hem. Verderop klinkt een hoorn: versterking! Enkele ridders, onder leiding van meester Italus en Roho betreden de tuin. Vanaf de daken verschijnen boogschutters, sommigen dragen een vlag van hun ridderorde. "Breng hem terug naar de Kathedraal," zegt Vàilan tegen Italus, die afstijgt. "Hij is in shock, waarschijnlijk is dit allemaal hem teveel geworden." Italus zegt niks, en Vàilan kan niet goed aflezen of hij nu afkeurend of begripvol richting Linctus kijkt. "Het is een gekkenhuis," zegt Vàilan, die meteen samen met Italus moet bukken omdat een stuk steen over hun hoofden gesmeten wordt. Twee broeders komen erbij staan en ontfermen zich over Vàilan. "U bent gewond, laat ons u verbinden," zeggen ze. "Laat nou, dat kan straks ook wel!" zegt Vàilan. "Zo erg is het niet. Ik ga meteen met jullie mee, ik kan hier niks meer doen."

Ook Aylin verlaat het gevecht en komt op Vàilan af gelopen. "Bijna zover," zegt ze. "Laat onze...gasten het nu maar afronden." Italus kijkt zwijgend naar het schouwspel dat zich even verderop afspeelt. Linctus wordt op een paard gehesen en vastgebonden, voor zijn eigen veiligheid. Vàilan laat zichzelf even verbinden alvorens ook op een paard te klimmen, geholpen door de twee broeders. "Blijf hier, Aylin," zegt hij. "Voeg je bij ons als het voorbij is." Aylin kijkt even achterom. "Mijn werk zit erop. Nog even en dit monster wordt doorzeefd met talloze gezegende pijlen. De ridders hebben de boel afgezet. En ik ben moe en alles doet zeer. Volgens mij heb ik vandaag wel genoeg geleden voor de Kerk". Ze knipoogt naar Vàilan en eist ook een paard op. Onder escorte rijden ze allemaal terug richting de Kathedraal.

Eenmaal daar wordt Linctus begeleid naar de vertrekken van de Orde. Op bevel van Vàilan wordt er voor water, voedsel en medische zorg geregeld en mag niemand hem uit het oog verliezen. "Vrees je dat hij zichzelf iets aandoet?" vraagt Aylin. "Nee," zegt Vàilan, "maar ik heb dit vaker meegemaakt. Het laatste wat iemand in zo'n situatie nodig heeft, is alleen zijn. Ik kan nu niets meer voor hem doen. Kom, we hebben nog genoeg te doen." Samen lopen ze de Kathedraal in, die nu vrijwel helemaal leeg is op de aartskardinaal, Julius en een aantal klerken na. "Wat doet zij binnen de muren van ons heiligdom?" briest de kerkleider. "Zij heeft moedig gestreden tegen deze verschrikking en voorkomen dat het kon ontsnappen. De Goden zijn onze Getuigen," zegt Vàilan. "Het gevecht is niet meer in onze handen, wij hebben onze rol gespeeld." De aartskardinaal laat het daar maar bij en gaat verder met het dicteren van brieven. "Je snapt dat we een probleem hebben nu," zegt Julius.. "Een heel groot probleem." Vàilan zucht, hij wist wat er te doen stond. "Fris jezelf op, zorg er voor dat je herstelt, en meld je dan bij een van ons. Ook jij, Aylin. Je schuld is nog niet vereffend."

Beiden buigen ze het hoofd en lopen onder begeleiding van enkele broeders de Kathedraal weer uit, richting het hospitaal. "Ik zal maar niks zeggen," zegt Aylin. "Straks zul je wel moeten," antwoordt Vàilan. "Maar voor nu is het beter om te zwijgen..."

De demon wordt nu helemaal het vuur aan de schenen gelegd. Van alle kanten wordt hij onder vuur genomen. De demon zwaait met z'n zwaard en sommige wachters worden geraakt. Na nog een paar slagen verschrompelt de demon z'n rechterarm en valt het zwaard op de grond. Het enige wat de demon nog kan doen is kopstoten uitdelen en trappen. Markus gebruikt elk voordeel wat hij kan. Als hij een mini demon kan ontwijken, dan doet hij dat terwijl hij richting de benen gaat. Als het niet anders kan, schakelt hij zo snel mogelijk een minidemon uit. De pijlen bljiven maar komen. Af en toe moet hij over een gigantische pijl heen, of door een gat heen om bij de benen te komen. Na een paar minuten kan Markus de gevangen ziel in het rechterbeen bevrijden. De mini demonen kunnen niets meer. Zo snel Markus kan bevrijd hij de zielen in het andere been en in de romp. Eenmaal in het hoofd schopt Markus nog een maar minidemonenhoofden weg. Eenmaal aangekomen bij de laatste ziel schreeuwt hij: "Je bent verbannen! Keer terug naar je meesters en blijf daar voor eeuwig!" Dan bevrijd hij de laatste ziel en verschrompelt het hoofd van de demon. Een schokgolf gooit alle dichtbij zijnde wachters en ridders omver als het hoofd verdwijnt. De demon is verslagen.

Markus als volledige geest kijkt rond. Iedereen juicht. Dit is wat ze samen hebben bereikt, maar toch wil hij hun waarschuwen. Hij pakt een stuk perkament uit z'n buidel en begint erop te schrijven. Zodra hij merkt dat hij weer normaal wordt verschijnt hij aan iedereen zonder getrokken wapens en zegt: "Goed werk iedereen. De demon is verslagen. Maar een waarschuwing. Er zijn demon oproepers actief onder jullie. Vind ze en stop ze." Hij houdt het stuk perkament omhoog en zegt: "Hierop staan een paar boeken. Deze boeken kunnen jullie helpen als jullie ooit weer tegen een demon moeten vechten. Een boek verteld hoe je ze kunt verslaan, de ander vertelt hoe je jullie wapens effectiever kan maken tegen demonen. En nog iets. Laar de priesters jullie stad opnieuw zegenen. Er zijn teveel plekken ontheiligd, anders had die demon hier nooit kunnen verschijnen." Markus overhandigt het stuk perkament aan een wachter, die het meteen brengt naar Vàilan.

Markus roept Shadow op en zegt: "Ik ga jullie nu verlaten. Ik hoop dat jullie me vrije doorgang willen geven nu ik meegeholpen heb die demon te verslaan, want ik ben geen 'speldenkussen' of schietschijf. In eerste instantie werden alle bogen op hem gericht, maar nu laat iedereen de bogen zakken. Markus knikt in de richting waar hij naartoe gaat. Larissa knikt terug. Markus besluit Larissa niet mee te nemen voor het geval dat Markus toch nog een schietschijf wordt. Zo snel als hij rustig kan rijden gaat hij richting de poort. Larissa en de anderen volgen te voet. Het 'geleende' paard laten ze achter.