Toen mijn moeder overleden was zijn we na de crematie met de hele familie uitgebreid koffie gaan drinken. Daar heb ik erg leuke herinneringen aan.
Dat had ik bedacht met de uitspraak: Oma trakteert! Het was een groot succes mede door de aanwezigheid van wat jonge achterkleinkinderen die de boel gezellig opvrolijkten!
Jammer dat mijn moeder er niet meer bij kon zijn, ze zou ervan genoten hebben!

Ja, ook ik heb goede herinneringen aan de begrafenis van ons Pa. Het was reuzegezellig in Zandoers en we hebben onderling nog behoorlijk lol gehad. En ook wij kwamen toen tot de conclusie dat Pa het niet anders had willen hebben.

@venzje: @Mamsie: Ja, dat is dus wat ik bedoel. En uiteraard is het anders als er een jong iemand van ons heengaat. Ik denk dat dat alleen maar vanzelf spreekt. Maar ik denk dat dat komt omdat het de normale gang van zaken is, dat je als kind je ouders moet begraven. Als je als ouder je kind moet begraven wordt het een heel andere zaak. Dan spelen er heel andere emoties mee...

@HoLaHu: Je bejaarde ouders begraven is droevig.
Je partner, zus of broer moeten begraven is vreselijk.
Maar je kind moeten begraven..... dat moet hartverscheurend zijn.....

@Mamsie: Ik wil me dat nog eens niet voorstellen....

@HoLaHu: Het is ook onvoorstelbaar....

Bij sommige dingen is het ook net of de duvel er mee speelt!

Zaterdagmiddag zaten mijn schoonzus en ik de enveloppen voor de kaarten te schrijven. Mijn andere schoonzus zat te tellen hoeveel enveloppen een postzegel zouden krijgen. Ik zei: Ik stuur er ééntje per post naar één van de kinderen toe, ter controle. Die tip kregen we van onze uitvaartbegeleider, toen mijn vader overleden was. Mijn schoonzus zei: Okee, dan sturen we jullie kaart wel via de post, dan kan de rest hem hier morgen gewoon zo mee naar huis nemen. Nou, ik schrijf een envelop voor Frans en mij om hem via de post te laten bezorgen.
Nou heeft Frans zo'n app van Postnl op zijn telefoon, zodat hij kan zien of we post krijgen die dag en wat voor post dat is. Gistermorgen keek hij op de app, en jawel! Nou, de rouwkaart komt vandaag binnen, zei hij. Dus wij iedere keer als we ons Joy uit hadden gelaten in de brievenbus gekeken, maar een rouwkaart? Ho maar!
Vandaag? Nope! Heb je godverdorie bijna 10 jaar bij Postnl gewerkt, laten ze je op zo'n moment compleet in de steek!
Dus ik vandaag gebeld met de klantenservice. Tja, het meiske wat ik de telefoon kreeg was vriendelijk genoeg, maar ze kon me niet helpen. Op een brief zit nou eenmaal geen track en trace-code. Ze bood haar excuses aan, ze zou de klacht doorzetten naar het sorteercentrum en naar het depot in Bladel, maar meer kon ze niet doen. En ze hoopte dat het een volgende keer dan niet fout zou gaan...Ik wilde bijna zeggen: Dus dan moet ik maar wachten totdat Pa ook dood gaat, om daar achter te komen??
Nou ja, het kind kan er natuurlijk ook niks aan doen, maar leuk vind ik dit beslist niet! Gelukkig waren er nog een aantal kaarten en enveloppen over, dus die kaart die komt wel hier. Niet dat we niet weten wat er op staat of hoe laat de Mis en de crematie is, maar zo'n kaart wil je toch graag in je bezit hebben, als herinnering..

@Mamsie: @HoLaHu:

'Maar je kind moeten begraven..... dat moet hartverscheurend zijn.....'

Er is niets ergers dat je kan overkomen, en ik kan het weten, helaas..

Na de uitvaart van Martijn hadden we het Thaise equivalent van de traditionele Nederlandse koffietafel. Ik kan je verzekeren dat er toen niet één grap is gemaakt... Door niemand

.

.

Laatste edit 17-02-2021 02:16

@KhunAxe: Toen ik dit schreef moest ik aan jou denken. Jij hebt het ergste meegemaakt dat ouders kan overkomen.
Ik denk hier best vaak aan.

@Mamsie: @KhunAxe: Ik ook.

@Mamsie: @venzje: Mensen zijn ongelooflijk taai, dat is wellicht een van de redenen dat wij de dominante diersoort op Aarde zijn, niet door onze fysieke capaciteiten maar onze geestelijke weerbaarheid en intelligentie.

Natuurlijk heb ik gerouwd om mijn zoon, zo! Niet te zuinig, ondanks dat hij niet echt een voorbeeldige zoon was geweest.

Het is inmiddels ruim 9 jaar geleden, tijd heelt alle wonden wordt er beweert.

Nou, vergeet het maar!!
Maar je leert ermee leven, je geeft het een plaatsje. Dat moet je wel, kun je dat niet dan blijf je hangen in het verdriet en verlies je enorm aan levensvreugde.

Dit soort wonden helen nooit, je leert enkel met de pijn van het verlies te leven, dat is heel wat anders dan 'geheeld zijn'.

@KhunAxe: Nee, dat de tijd alle wonden heelt, dat heb ik nooit geloofd.
Misschien wordt er bedoeld dat als de 'gewonde" zelf niet meer leeft, dat dan het verdriet over is.
Maar dat groot verdriet verdwijnt in de loop der tijd, nee dat heb ik nog nooit ergens zien gebeuren.

@Mamsie: Het verdwijnt niet, maar het komt wel op de achtergrond, als ik het zo mag zeggen. Het ligt ook aan de manier waarop je iets af kunt sluiten. Mijn ouders stierven 4,5 maand na elkaar. Zeven maanden na de tweede crematie, die van mijn moeder, hebben we hun assen tegelijk op dezelfde, door hen zelf gekozen plaats, uitgestrooid. In een natuurgebied hier vlakbij, waar ze misschien wel duizend keer samen gefietst hebben. Daarna zijn we met zijn allen, kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen, naar hun favoriete restaurant gegaan. Hetzelfde restaurant waar we elk jaar hun trouwdag vierden en waar menig ander feest door ons is gevierd. We zaten met zijn allen aan één grote tafel, hun foto's in het midden op die tafel, zodat ze er tóch bij waren. Dat was voor mij de afsluiting van een hoofdstuk. Mijn ouders zijn 90 en 87 jaar oud geworden. Ze hebben niet geleden voordat ze stierven en het afscheid voelde goed..Het uitstrooien van hun assen samen was hun laatste wens en óók dat etentje naderhand was altijd een idee van mijn vader...Uiteraard neemt het niet weg dat ik ze af en toe nog mis, dat je soms bij het horen van een liedje of een muziekstuk weer aan ze denkt. Ik citeer nog menig maal uitspraken van hen, al dan niet met een lach. Maar verdriet? Nee, dat heb ik er niet meer van. Het is goed zo..

@HoLaHu: Nee, dat geloof ik, ook het verdriet dat ik om mijn ouders had is heel anders dan het verdriet om Martijn... Maar of je je ouders op gezegende leeftijd verliest of een van je relatief jonge kinderen? Geloof mij nou, die twee zijn onvergelijkbaar.

@KhunAxe: Daarom zei ik ook: het ligt aan de manier waarop je iets af kunt sluiten...Zou ik een van mijn kinderen moeten verliezen, daar zou ik nooit overheen komen, dat zou ik ook niet af kunnen sluiten. Echt nooit!

@HoLaHu: Ik begrijp je schat en ik hoop met heel mijn hart dat je het nooit zal meemaken!!

Maar de manier waarop je iets kunt afsluiten is direct gerelateerd aan wie de overledene was: Een jong mens die eigenlijk nog volop in het leven zou moeten staan, of een 90-jarige die een rijk en vol leven heeft geleid..

Nou, de kerkdienst en de crematie zijn al een paar dagen achter de rug. Het is allemaal goed verlopen, net zoals we het eigenlijk vooraf gepland hadden.
Broer 1 en zijn vrouw hebben wat maatregelen kunnen treffen wat betreft Pa. Want die kan absoluut niet voor zichzelf zorgen en dat baart ons ook grote zorgen. Maar vanaf morgen (vandaag) krijgt hij drie keer per dag bezoek van een zorgverlener, allemaal rond etenstijd. Om te zorgen dat hij zijn eten binnen krijgt en zijn medicijnen pakt. Want uit zichzelf pakt hij niks...Ma zorgde voor hem en door zijn dementie neemt hij geen initiatief meer. Hij is niet zwaar dementerend, maar hij is zó gewend dat er dingen voor hem gedaan worden dat hij het niet klein krijgt dat dat opgehouden is. Ma kookte 's morgens zijn eitje, smeerde zijn boterhammetje, zette een kopje thee voor hun twee en deed een klontje suiker in zijn thee. Het roeren mocht hij dan nog zelf doen...
En 's middags zette ze koffie, ze schonk zijn koffie in, deed een scheutje melk in zijn kopje, deed er een suikerklontje in en legde het tweede suikerklontje op zijn schoteltje, alvast voor het tweede bakske..
Dat ritueel heb ik zó vaak gezien en ik heb ook regelmatig tegen Frans gezegd: Verwacht niet van mij dat ik dat ga doen voor jou, want ik vind dat echt niet goed hoor...Ze maakt hem zo afhankelijk van haar! Zijn reactie: Neuj, jij doet dat niet voor mij, maar ik doe dat wel voor jou!..
Toegegeven: Frans zet iedere dag de koffie klaar nadat hij zijn brood gesmeerd heeft voor de volgende dag en nadat hij Joy om half 8 's avonds uit heeft gelaten schenkt hij de koffie in voor ons tweetjes, met een koekje erbij...

Laatste edit 22-02-2021 00:49

@HoLaHu: 'Frans zet iedere dag de koffie klaar nadat hij zijn brood gesmeerd heeft voor de volgende dag en nadat hij Joy om half 8 's avonds uit heeft gelaten schenkt hij de koffie in voor ons tweetjes, met een koekje erbij..'

En dan geef jij mild commentaar op schoonmoeder zaliger? Tsssssss...

@KhunAxe: Tot mijn verdediging kan ik aanvoeren dat ik nog steeds koffie kan zetten als het er op aan komt... En dat heb ik de laatste week ook regelmatig gedaan. Maar het is er wel ingeslopen de laatste jaren..Frans zet koffie en schenkt die ook in.

@HoLaHu: Ja, die koffie dat kan nog wel, maar hij serveert er zelfs een koekje bij! Tssssss...

Laatste edit 22-02-2021 01:24

@HoLaHu: Ons Ma hield van wakker worden met een kop thee. Pa zal ergens in de vijftig zijn geweest, toen hij een keer gezegd schijnt te hebben: "Als ik met pensioen ben, krijg je van mij elke dag thee op bed."

Járen later ging hij uiteindelijk met pensioen en op zijn eerste vrije dag bleef ons Ma in bed liggen. "Zullen we er niet eens uitgaan?", vroeg Pa. "Nee, want je hebt me ooit wat beloofd."

Hij is het trouw blijven doen tot op haar sterfbed.

Laatste edit 22-02-2021 09:31

@venzje: Mooie anekdote

@venzje: Wat een lief verhaal!

========================================

De afgelopen dagen is mijn Lief online op zoek geweest naar een andere auto. Afgelopen zaterdag was hij al wezen kijken naar een Mitsubishi Spacestar, want die hebben we nou ook een en die bevalt ons prima. Mijn oudste zoon gaat altijd mee, want die heeft verstand van auto's en dat was maar goed ook. Want hij zag meteen dat de wagen waar Frans zijn zinnen op gezet had, een flinke schade had gehad. Hij zei tegen de verkoper: "Zo, die heeft een lekker kusje gehad hè? De airbag is eruit geknald!" De verkoper keek hem een beetje wezenloos aan...."Volgens mij heeft deze auto geen schade gehad hoor!" Maar hij belde naar zijn baas, die nog binnen in de garage aan de gang was en die bevestigde dat de auto inderdaad schade had gehad en dat de airbag eruit geknald was. De verkoper keek mijn zoon aan: "Je hebt er verstand van.." Mijn zoon zei: "Ja, ik ben opgegroeid in een schadebedrijf..."
Mijn zoon adviseerde mijn Lief om de auto niet te kopen en dat is voor Frans al genoeg, want die vaart wat dat betreft blindelings op mijn zoon...
Maar er werd druk verder gezocht, zowel door mijn zoon als door mijn Lief en de appjes met foto's van auto's vlogen over en weer tussen die twee. Gisteren vond Frans er weer één die hem wel aanstond. Geen Mitsubishi dit keer, maar een Hyundai I20, van december 2018. Die is wel wat groter, maar dat maakt niet zoveel uit. Is wel makkelijk eigenlijk, aangezien er toch regelmatig een rollator mee moet. Vandaag zijn ze wezen kijken. De auto stond bij een garage in Eindhoven en aangezien Frans en mijn zoon allebei in Eindhoven werken en ook nog eens vlak bij elkaar, op hetzelfde bedrijventerrein, zijn ze na het werk samen naar die garage getogen, hebben de auto bekeken, een proefrit gemaakt en toen was de zaak beklonken. Mijn zoon was misschien nog enthousiaster dan mijn Lief.
"Echt mam, het is gewoon een nieuwe auto! Hij ziet eruit als nieuw, hij rijdt als een nieuwe, hij heeft ook nog maar 20.000 km op de teller staan, hij ruikt zelfs als een nieuwe! En nou heb je cruisecontrol en een boordcomputer! En het is echt een sjieke wagen om te zien, echt een mooie kleur, dat koffiebruin..!" En ik knik, mompel wat bevestigends, geef hem gelijk en lach maar blij naar mijn Lief, die ook al zit te stralen...
Want ik heb hélemaal niks met auto's...Ik heb geen rijbewijs en zolang een auto rijdt en ons van A naar B brengt vind ik het allang prima!