20.2: Action cat
De volgende patiënt is een kat die bij een plaatselijke Action is komen aanlopen en daar niet meer was weg te slaan. Personeelsleden van de winkel vonden hem zielig en gaven hem wat te eten, vandaar. Één van de collega’s had het dier na de eerste melding een belbandje omgedaan. Dat is een papieren strip met telefoonnummer. De bedoeling is dat een eventuele eigenaar dat nummer belt om door te geven dat het dier niet verdwaalt is. Dat was een paar dagen terug. Dan wordt het tijd om zo’n dier naar het asiel te brengen, want in zo’n winkel kunnen ze geen kat gebruiken.
Het personeel had het dier in afwachting alvast in een doos gedaan. Ik kon hem zo oppikken. Ik de rivier over naar het stadje waar de winkel gevestigd was. Ik zet de bus op de parkeerplaats waar ook een grote vrachtauto net aan het bevoorraden was. Het stond er daardoor lekker klem.
Ik stuiter naar binnen en vraag een caissière naar de kat. Die had me al zien aankomen en had via haar headset al iemand opgeroepen. En inderdaad komt met een paar minuten iemand anders met een grote kartonnen doos in de handen.
Voorzichtig de doos opengemaakt. Het beestje vond het helemaal niet leuk om opgesloten te zitten, vandaar. Maar als ik het dier uit de doos pak en in de transportbox wil zetten gaat dat zonder trammelant. Hij gaat wel met de poten wijdt zodat ik een beetje moet manoeuvreren maar voor de rest gaat het voor een oortje. Kat even achter de oren krabben om hem gerust te stellen en dan de deksel dicht. Klaar.
Ik praat nog even met het winkelpersoneel en ga dan weer terug naar de bus. Ik moet een beetje vreemd achteruit steken vanwege die vrachtauto maar dat lukt zonder schade. Op naar het asiel om het beest af te leveren.

20.3: Ongevleugelde meeuw
Weer wat dagen later, op een zaterdag, heb ik weer eens dienst als de telefoon gaat. Het gaat om een meeuw die schijnbaar niet opvliegen kan. Hij zit bij buren in de tuin, maar die zijn denkelijk niet thuis. De melder kan ze niet te pakken krijgen.
De melding is in een stadje aan mijn kant van de rivier, aan het adres te zien op een industrieterrein. Ik probeer de melder te bellen om te vertellen dat ik er aan zit te komen en wanneer ik er ben, maar die neemt niet op. Dan maar zo.
Eenmaal aangekomen blijken het woonhuizen op het industrieterrein te zijn, mogelijk van plaatselijke ondernemers. Als ik de bus parkeer zie ik een vrouw op me toelopen. Die blijkt de melder te zijn. Zij verteld me dat de meeuw in kwestie op het grasveld tussen beide huizen zit en dat ik het beste kan omrijden naar het andere huis.
Ik volg haar instructies en zet de kar neer op het terrein van de buurman. Die komt als ik de bus neerzet ook naar buiten. Hij was in de tussentijd al gewaarschuwd dat er een gewonde meeuw bij hem op het grasveld zit.
Ik pak een transportbox en een net uit de bus en loop met de buurman rond het huis naar het grasveld. Buurman vraagt of hij kan helpen. Het is een groot veld en ik vraag hem om de vogel tussen hem en mij in te houden. Als buurman dan de vogel in mijn richting drijft kan ik hem misschien met het net te pakken krijgen.
En zo gebeurt het ook. Ik zie dat het dier wel heel vreemd met zijn rechtervleugel aan het manoeuvreren is en als ik hem eenmaal in het net heb zie ik waarom. Het dier heeft een ernstige open botbreuk in de vleugel. De botjes hangen er zowat half naast.
Ik laat het aan de man zien en ook aan de melder, die het tafereel van haar kant aan het observeren was. Ik vertel de mensen dat het waarschijnlijk afmaken wordt. Dat is beter dan zo’n dier van ellende laten omkomen. Buurman merkt op dat een buizerd er ook wel weg mee zal weten. Dal zal beslist, maar voordat zo’n roofvogel een dergelijk hapje opmerkt zo op een industrieterrein naast een doorgaande weg kan er nog wel wat water door de rivier stromen.
Ik doe de vogel in de transportbox, neem afscheid van de aanwezigen en bel in de bus naar de opvang. Ik vertel van de meeuw en de opvang zegt: “Stop hem maar ik hok A, met een half uurtje kom ik toch langs en dan zal ik hem wel bekijken”.
Ik rijd naar de opvang. Ik moet de rivier over dus het duurt een aantal minuten. Bij de opvang ben ik net bezig met de vogel als de beheerder aan komt rijden. Die heeft aan één blik voldoende. “Die ziet er niet best ui, dat wordt niks”. Hetzelfde wat ik ook al dacht.
Na het papierwerk te hebben gedaan ga ik weer op huis aan.

20.4: Late kat
In de loop van de avond, zo rond een uur of acht, gaat de telefoon weer. Er was een aangereden kat gespot op één van de uitvalswegen van de stad. Onbekend of het dier nog leefde. Waarschijnlijk had iemand het vanuit de auto zien gebeuren en was niet in staat om te stoppen.
Of ik genegen was om te kijken wat er aan de hand was. Uiteraard ben ik dat, anders had ik me niet als vrijwilliger opgegeven. Onderweg krijg ik nog een appje. Bus aan de kant en even lezen, wie weet is er wat nieuws. En ja hoor, een nadere positie-aanduiding. Iemand anders had diezelfde kat gezien en geconstateerd dat het dier inderdaad overleden was.
De plaats de onheils is vlakbij een kruising met stoplichten. Ik sla rechts af en schiet gelijk de berm in, tussen weg en fietspad. Alarmlichten en en flitsertjes aan, ik sta er een beetje ongelukkig en het is al donker.
Ik pak de zaklantaarn en een kratje om het beest in te doen, in de hoop dat ‘ie niet al te zeer beschadigd is. Een groepje giechelmeiden komt langslopen: “Wat zoekt u, mijnheer”? Ik zeg dat er hier ergens een dode kat in de berm ligt. “Oh wat zielig”.
Ik loop in de aangegeven richting, langs een bushalte. Niks te zien. Ik loop weer terug langs het fietspad. Nog niets. Ik kijk naar de meldingen en daar staat duidelijk: ”Tussen de bushalte en het bordje van de bebouwde kom”. Ik ben niet ver genoeg doorgelopen.
Twintig meter voorbij de bushalte ligt inderdaad de kat naast het fietspad. Kleur klopt, dat is ‘m. Kat in het kratje en terug naar de bus. Daar controleer ik of het beest gechipt is. Twee keer, want soms wil zo’n chip gaan zwerven en zit niet daar waar hij ingebracht is, tussen de schouderbladen. Maar niets, geen chip te bekennen. Ik meld de centrale dat ik de kat gevonden heb en dat ik het beest naar het asiel zal brengen.
Daar blijft zo’n dier veertien dagen bewaard om te zien of er toch nog een eigenaar komt opdagen. Gelukkig is het beest goed toonbaar. Ik maak een foto en stuur deze met de relevante gegevens naar de persoon die dit verzorgt. Dan richting asiel om het dier in de vriezer te leggen. Tegenwoordig hebben we stapelbare kratjes waarin de toonbare beesten komen te liggen. Dat maakt het geheel wat netter.
Daarna kan ik weer op huis aan.