Arya hoorde de stem van Pablo vlak achter haar en stoote met haar rechter-elleboog naar achter in de hoop Pablo te raken om Muad wat meer tijd te geven. Ze had Pablo eerst wel gemist, maar als hij tegen hun vecht.. het deed zeer, en behoorlijk ook.

Weer dook arya, en deze keer nam ze een Arthir mee in haar duik om dez eop de grond te laten vallen en zijn nek door te snijden. " Odysseus, ik ga Arthir zoeken!"

Madarian leek zich ondertussen zelfs als wolf nog wel te vermaken, de ene Arthir na de andere van zich af houdend door middel van slaan en schoppen. Ook Creanan leek niet al te veel problemen meer te hebben, omdat de plek niet volledig van natuur ontdaan was.

Arya hield de aanvallen af die naar haar gericht waren, en negeerde plots langsvliegende dingen zoveel mogelijk terwijl ze de ruimte afzocht naar Arthir, want hij was er nog wel, dat wist ze zeker.

*Doordat Pablo zijn magie gebruikte om bij het zwaard weg te komen werd Muad door een van z'n schilden weer een beetje bij geladen.
De aanval die Pablo er achteraan stuurde ving Muad echter onvoorbereid, al helemaal doordat ze door zijn schilden heen sneden als een warm mes door boter. Muad wist nog net op tijd een stap opzij te zetten, maar kon niet voorkomen dat hij verwond werd door de straal.
Een kleine snee vormt zich duidelijk af op zijn wang. Muad haalt zijn vinger door het bloed, en smeert het op zijn ogen. Meteen gaat er een wereld voor hem open.
Zijn ogen verplaatsen zich van de nep Pablo naar de echte, en meteen stuurt hij een energiestraal van hetzelfde type, maar dan tegenovergesteld, richting de echte Pablo.*
"Pak aan." zegt hij tandenknarsend. "Arya! Tweede Arthir van links!"

Zodra ze iemand haar naam en een instructie hoort roepen zet ze zonder te kijken haar zwaard in de juiste positie en Geeft deze een zwieper met haar arm, Pas daarna kijkt ze, en ziet dat ze inderdaad een van de Arthirs mooi geraakt heeft. helaas nog steeds niet de goede. " kom dan watje.." Ze fluisterde het bijna, maar ze wist dat de halfkaai haar verrekte goed kon horen. Achter haar Hoorde ze het gevecht tussen Muad en Pablo doorgaan, aan de andere kant kwam het geluid van Madarian, Phaen en Creanen die tegen de Arthiren vochten, en een waardeloze Linctus die niet veel meehielp.

Maar de echte Arthir zat ergens naar het vermaak te kijken. Ze concentreerde haar gedachte zodat deze enkel en alleen op de halfkaai gericht waren.
Amusant he. iedereen zien vechten. je vijanden die voor je ogen verdwijnen terwijl je zelf niks hoeft te doen. maar als uiteindelijk je dubbelgangers zijn weggeveegt en pablo weg is ben jij het schaakstuk, dan ben jij de pion van de graaf.

Een beetje verzwakt keek Pablo op naar de onverwachte aanval die op hem af kwam. Een impact was te zien en Pablo verdween opeens. Enkele seconden later verscheen Pablo weer, liggend op de grond terwijl hij met moeite opstond. 'Mooie Muad, het ziet er naar uit dat ik mijn evenwicht niet zo goed kan bewaren als voorheen.' Pablo schoot een energiestroom af die als een boemerang weer terug kwam en voor Pablo een halve bol vormde die als schild diende. 'Helaas veranderd dat weinig aan jouw ondergang.'

*Muad ziet de halve bol voor hem gevormd worden, nadat hij klaar had gestaan om de energiestoot te ontwijken.*
"Ow? Een schildje? Wat leuk." reageert Muad met duidelijke minachting in zijn stem.
*Tijd om hem een lesje te leren, maar de energiestoot die Muad op Pablo afstuurt mist hem ruim. Muad wacht even tot Pablo merkt dat hij gemist is, en vuurt dan een tweede stoot af, recht op Pablo gericht, en dit keer wel raak. Tegelijkertijd komt de straal die Pablo gemist had van achter op hem af, en het was duidelijk dat hij dit keer wel zou raken.*
"Maak nooit een half schild, leerling." reageert Muad gelaten, terwijl hij afwacht wat Pablo nu weer zou doen.

Arthir zat van een afstand inderdaad geamuseerd te kijken. Pablo was voor hem slechts een stuk vuil onder zijn voeten. als er iets met hem zou gebeuren zou het Arthir weinig uitmaken. hij hoopte alleen dat hij in zijn ondergang zoveel mogelijk met hem mee zou slepen. het was pretting vertroeven in de schaduwen, kijkend naar het schouwspel, totdat het meisje weer irritant begon te doen.

Arya zag vanuit haar ooghoeken iets in de schaduwen bewegen, en voelde iets van irritatie, terwijl de lucht nog steeds leek te tintelen. zoveel in een kleine ruimte was niet normaal, en was ook niet gezond. in een klap had ze echter door wat Arthir aan het uitlokken was. als er in de kleine ruimte teveel magie in de lucht kwam te hangen zou deze op gegeven moment exploderen.
Wetend dat de pijn zou komen, maar sterk voornemend deze te negeren begon ze te zenden. Iedereen als de sodemieter wegwezen! Snel greep ze van de grond wat wolfskruid mee, want die zouden ze nog nodig hebben.

De pijn in haar hoofd leek nu echt een maximum bereikt te hebben, en ze wist niet eens of iedereen het had gehoord, maar ze moesten weg, en wel zo snel mogelijk.

Pablo moet ondanks zijn vermoeidheid toch lachen. 'Nooit van dynamische schilden gehoord, zeker?' Het schild ving de eerste klap op en in een fractie van een seconde draaide het zich naar achter om de tweede klap op te vangen. 'Helft van de energie, maar nog steeds zo krachtig,' zegt Pablo met een grijns na de twee stoten afgeweerd te hebben. 'Beoordeel niet wat je niet begrijpt' roept hij, terwijl het schild zich weer naar Muad draait en opeens in beweging komt en op hem af gaat. 'Zie je niet dat het leeft? Dat het niet zomaar een schild is?' begint Pablo vanachter het aankomende schild. 'Jullie zouden toch echt eens moeten leren magie alleen te sturen en niet volledig te commanderen, diens eigen wil ontnemen.' Pablo hoopt ondertussen dat hij Muad genoeg heeft afgeleid.

*Muad voelde iets steken achter in zijn hoofd, en merkte dat het een gedachte van Arya is. Een waarschuwing! Snel ging hij na of er iets veranderd was en hij merkte al snel dat de hoeveelheid magie in de ruimte een kritische massa had bereikt.*
"Shit! 't kan hier elk moment ontploffen!" mompelt hij bij zichzelf.
*Terwijl hij een schuin oog op Pablo gericht houd, gaat hij de opties na die hij heeft.
De enige deur naar buiten zit op slot, en de vampier heeft de sleutel. En ze hebben geen tijd om die sleutel af te pakken, dus die optie kan niet... De explosie begeleiden... dat moest mogelijk zijn.*
"Iedereen! Tegen de grond of muur!" roept hij in de rondte, terwijl hij zijn krachten weer begint te verzamelen. "Pablo! Tenzij je wilt sterven door toedoen van Arthir, help je mee! Maak een hol schild tot aan het dak, zodanig dat alles naar een punt wordt geleid!"
*Muad vervormt zijn eigen schilden zodanig dat ze een koker vormen, breed aan de onderkant, smal van boven. Dan stuurt hij een straal door de koker heen, hopende dat Pablo had geluisterd. De straal slaat een gat in het plafond, en even later begint de lucht om iedereen te knetteren. Muad duikt naar de grond, en een moment later ontploft alles vanaf een halve meter boven de grond.*

Toen Pablo aan nog een aanval wou beginnen voelde hij het ook, het was benauwd, het zat hier volgepropt met magie. Toen hoorde hij Muad's waarschuwing. Even keek hij in het rond en toen zag hij Arthir toekijken, onduidelijk waar hij zat, maar hij wou hun inderdaad dood hebben. Dit wekte een woede bij hem op, hij keek naar Muad en doorbrak toen zijn schild. Duisterheid omringde hem en toen vervaagd hij terwijl hij met de explosie mee zweefde en het in één klap richting Arthir begeleidde. De illusie vormde zich dat dezelfde explosie meerdere keren in verschillende richtingen door de kas vloog, en uiteindelijk ergens door het dak sloeg en buiten een doelwit raakte.

Mis, dacht Pablo terwijl hij buiten verzwakt in de krater verscheen en om zich heen keek. Lachend zag hij Arthir staan die even later weer verdween. 'Ik krijg jou nog wel,' mompelde Pablo, waarna hij ook verdween.

Creanan krabbelt versuft op van de grond... die gedachtenstoring van de Graaf heeft hem volledig overweldigd, maar als hij om zich heenkijkt ziet hij een hevig gevecht tussen allerlei illusies en zijn nieuwe vrienden.

Snel observeert hij het strijdtoneel; dit is boven zijn macht... hoewel?
De muren van de ruimte waren allemaal hevig begroeid met mos, een ideale val!
Stop! Niet luisteren naar Arya! Kom naar het midden van de ruimte en vorm een schild!
Creanan schreeuwt het uit van de pijn door het zenden, maar hij moet nu volhouden...

Madarian reageert snel en komt naar het midden? 'Wat ben je van plan, Elf?' 'Geen tijd, bescherm mij!'
Vervolgens gaat hij zitten op de grond en begint te mediteren, terwijl hij een mantra van rare woorden herhaalt, die Madarian later zou opschrijven als Ea ambalotsë heca osto
De muren begonnen te trillen en het leek alsof het mos de stenen aan het afbreken waren...

Arya dook naar de grond toen Muad riep, en bleef daar liggen totdat De explosie afging. en kwam een harde knal. Arya bedenke haar oren en wachtte totdat er wat puin naar beneden kwam. bijna meteen daarna stond ze op om te zien of iedereen in orde was. Arthir was weg, Pablo was nergens meer te zien en op Muad na leek iedereen in Orde. Arya rende naar Muad toe en ging naast hem zitten. hij leek totaal uitgeput. Arya was zelf ook enorm bezweet, maar had gelukkig geen ernstige wonden. " Muad, ben je in orde?"

*Met open mond ligt Muad te kijken naar hoe Pablo in zijn woede Muad's schilden doorbreekt, en er met explosie, Arthir en al vandoor gaat door het dak heen.*
"What the?!?!" roept hij verbaasd uit terwijl hij weer opkrabbelt. "Ok... dat kan ook... We zijn nu wel van hem af in ieder geval..."
*Als Muad weer even in de rondte wilt kijken, merkt hij plotseling dat door het doorbreken van de schilden, hij plotseling helemaal door zijn energie heen is, en hij uitgeput weer terug op de grond valt, om net op tijd opgevangen te worden door Arya.*
"Heh? ehm.. mja, het gaat wel denk ik... alleen een beetje moe.... Beetje heel moe....." Langzaam zakt hij tegen Arya aan, en doet dan zijn ogen weer dicht. "Drankje, Madarian?" is het laatste wat hij uit weet te brengen voordat hij in slaap valt.

Creanan krabbelt versuft op van de grond... die gedachtenstoring van de Graaf heeft hem volledig overweldigd, maar als hij om zich heenkijkt ziet hij een hevig gevecht tussen allerlei illusies en zijn nieuwe vrienden.

Iedereen als de sodemieter wegwezen! hoort hij in zijn hoofd maar voordat hij bij zijn positieven komt wordt hij bedekt met puin en wordt alles weer zwart voor zijn ogen.

Als Phæn weer opstaat is de omgeving om hem heen gehuld in stof. Als het zicht weer begint op te klaren ziet hij Muad staan die de vampier uitdaagt. Phæn loopt naar hem toe en staat klaar om aan te vallen.

'Muad, ik hoop dat dit geen persoonlijk conflictje is want ik zou graag mee willen doen.' Dan kijkt hij om zich heen en wacht de reactie af van de anderen.

Tijdens de explosie wordt Linctus vol geraakt aangezien hij geen gedachte zuiver kan ontvangen. Voor hem lijkt de tijd vertraagd als hij door de lucht zweeft.

Wat gebeurt er, waar ben ik, waarom hang ik in de lucht deze gedachte gaan door het hoofd van Linctus heen, maar zo abrupt als de tijd vertraagde zo abrupt versneld ie weer. Met een gigantische klap wordt Linctus weer tegen de grond gesmeten.

Zijn eerste gedachte flitst alweer door zijn hoofd Als ik maar niet, waar is mijn zak? Het zal toch niet waar zijn dat De gedachte stopt als Linctus zijn zak iets verder op de grond ziet liggen.

Linctus staat sneller op dan dat normaal is na zo'n explosie en strompeld naar de zak. Hij kijkt in de zak en is gerustgesteld. Zijn blik draait nu naar de Vampier die hem strak druk aankijkt. Hij heeft het door denkt Linctus maar in hoeverre kan hij het begrijpen? Linctus klopt zijn gewaad af en draait zich naar de anderen.

In plaats van de te vragen of ze ongedeerd zijn roept hij het volgende "Nee, hoor ik ben oke, bedankt voor jullie medeleven." zei Linctus op een sarcastische toon.

"verdorie." Arya mompelt als ze Linctus hoort roepen dat hij oke is, want eigenlijk was ze deze mens liever kwijt. Ze was blij dat mensen een wat slechter gehoor hadden, en hij haar waarschijnlijk niet had gehoord.
Arya strook met haar hand over Muad zijn voorhoofd. het was warm en nat van het zweet, wat ze niet gek vond, terwijl zij slechts klonen hadden bevochten had hij het opgenomen tegen en sterke magier, en een oude vriend.
"neem maar even rust.. Die vampier komt straks wel. neem eerst even de rust die je nodig hebt, laar iedereen die rust even nemen" De laatste woorden klonken een stuk luider, en leken door de ruimte te echoen. Arya hoorde vaag op de achtergrond het getik van een klok vertragen, en liet deze steeds verder vertragen, totdat het vijf seconden duurde voordat er een tik kwam. de groep had rust nodig, en zij zou ze die geven.

Arya stond rustig op en liep naar Creanan, die ze onder het puin bevrijdde. " Gaat het met je?" Snel wierp ze even een blik naar muad, maar hij leek al in een diepe slaap te zijn gevallen. ze keek terug naar Creanan, maar ook hij leek oke te zijn

Als Phæn zit te twijfelen tussen linctus en de vampier als doelwit hoort hij opeens een luide knal. Een nieuw gat is verschenen in de kas, waar zojuist Arthir doorheen is geknald. Hij staat echter meteen weer op om een tegenaanval te beginnen tegen zijn belager. 'Dacht je echt iets tegen mij te kunnen beginnen? Miezerige pion.' zegt hij kalm. Kort daarna verschijnt Pablo in het gat, hij ziet er verzwakt uit maar sterk genoeg voor nog een gevecht. 'Jouw tijden van toekijken en het misbruiken van personen zijn voorbij. Langzaam zet hij een paar stappen naar voren. 'Het is nu tijd om in een gevecht te laten zien wat je waard bent, nietsnut.'

Het had Linctus veel moeite gekost om tussen zo'n groep van machtige individuen, die duidelijk veel talent hadden in hun gebied, zichzelf te verhullen. Er was een reden geweest dat zijn aura moeilijk te lezen was.

En die reden die was nu duidelijk ontdekt door de graaf. Als ze nu de graaf niet zouden uitschakelen zouden er nog wel ergere dingen kunnen gebeuren dan dat Linctus kon voorzien.

Hij strompelde weer terug naar de groep, die niet zo blij leken om hem te zien. Linctus glimlachte door de teleurgestelde gezichten. Niet omdat hij hield van leedvermaak, maar omdat dat betekende dat ze nog steeds in het ongewisse zaten.

Creanan werd wakker door een flinke pets in zijn gezicht.
'Wakker worden slaapkop!' en hij staarde in het grijnzende gezicht van Arya.
'Urgh... kan íemand mij vertellen wat er zojuist gebeurd is?'
'Geen tijd,' riep Maldarian, 'we hebben een vampier die knoflooksaus veranderd moet worden!'

Creanan krabbelde overeind en hij voelde zich alsof hij zojuist met een orc had geknuffeld. Waarschijnlijk een erg verliefde orc, want zijn rug had in tijden niet zo slecht gevoeld.

Terwijl de rest aan het bijkomen was van hun gevechten met de illusies stond Linctus tegenover de Vampier, en gekgenoeg: ze deden allebei niets... wat was hier aan de hand?

'Zullen we de twee pionnen elkaar maar laten afslachten en zelf hergroeperen?', stelde Creanan voor.

"heeft er nu wel iemand iets te drinken voor me?" Linctus kijkt expres Creanan aan. "Jij beheerst de natuur toch, dan kun je vast wel een vruchtensapje voor me maken." Linctus genoot van het gezicht van creanan. Hij kon hem wel villen. Toen hij naar voren stapte om linctus aan te spreken keek Linctus hem aan.

Als mens mocht hij dan niet gedachte kunnen seinen, maar zijn ogen spraken tot die van Creanan. Hij daagde hem uit voor een een-op-een gevecht.

Zonder waarschuwing wierp Creanan zijn mantel af. Dit was echter een afleiding; Creanan riep snel een bezwering om de nog levende planten van de tuin te beheersen en die grepen Linctus om zijn enkels. Deze trokken hem onderuit, en vervolgens werd Linctus gegrepen door de grassen tussen de tegels; het was menens: Creanan's ogen waren weer smaragdgroen en straalde woede uit.
'Spot niet met de krachten van de natuur, mens, of het zal je nog eens fataal worden.'
De planten trokken nog eens extra strak aan voordat Creanan de bezwering liet vallen.
'Ik zei dus: we gaan rusten, heb jij daar soms bezwaar tegen?'

Dit was duidelijk de juiste persoon dacht linctus terwijl hij met zijn gezicht op de grond gedrukt lag. Vrij voorspelbaar en koestert de meeste haat tegen mij. Daarbij is hij nieuw in de groep en kent de rest hem dus niet zo goed. Hij is gewoon perfect voor mijn plan

"Laat me gaan vieze stink elf." Linctus schreeuwde terwijl hij naar zijn zwaard reikte die uit zijn tas stak. Het lukte niet om erbij te komen dus moest hij wachten tot Creanan de bezwering los liet. Toen die op hield ging Linctus rechtop zitten en wreef over zijn polsen. Op zijn polsen waren de striemen nog duidelijk zichtbaar.

"Vals spelen noem ik het. Iemand besluipen. Maar als jij je rust nodig hebt dan zal ik je die niet ontkennen." De rest van de groep stond op het punt Linctus te wurgen, maar ze lieten de gek voor wat hij was.

Odysseus liet zijn stenen koepel, die hij net op tijd had kunnen maken om de explosie te vermijden, weer verdwijnen en stond op. Op een vermoeide Muad en een onder de schrammen zittende Linctus leek er niemand gewond. Arthir en Pablo vochten nu onderling. Mooi. Laat dat gevecht maar lekker lang duren.

De spanning tussen Linctus en Creanan had een hoogtepunt berijkt na een opmerking van Linctus, wat hem een tijdje op de kop hangen opleverde. Maar ook op zijn kop hangend ging dat stuk ellende nog gewoon door met stoken en beledigen. Odysseus moest zichzelf bedwingen om niet een pijl of twee door Linctus' schedel te jagen...