Na een flink aantal keren nadoen en correcties van Linctus heeft Madarian eindelijk de bewegingen onder de knie. Dan begint Madarian wat trek te krijgen. "Ik begin trek te krijgen. Hoe zit het met u?"

Vàilan hoort het omvallen van de boom als gevolg van de spreuk. Slechts enkele tellen daarna hoort hij vanaf de andere kant een verdrietige stem, alsof iemand rouwt om de dood van de boom.
"Het is dus waar," zegt hij tegen zichzelf. Vervolgens hoort hij de stem een klaaglied zingen, zo mooi en zuiver dat hij erdoor aangetrokken wordt. Hij loopt van het pad af en denkt alleen nog aan de stem en het lied. Hij loopt zonder te weten waar hij heen gaat en focust zich op de betoverende klanken van de stem. Op een gegeven ogenblik lijkt het lied overal vandaan te komen en Vàilan kijkt om zich heen. Dan houdt het lied op, en Vàilan beseft dat hij erg is afgedwaald. Hij probeert zich weer te concentreren maar kan de stem niet uit zijn hoofd zetten.
"Dat was zo mooi," fluistert hij. Hij voelt zich warm vanbinnen. Hij hoort geritsel uit een boom komen en zet een paar stappen achteruit om goed omhoog te kijken.
"Hallo?" vraagt Vàilan. Dan komt er opeens een vrouw uit de boom gesprongen. Sierlijk landt ze op een hoop bladeren. Haar lange, zilverkleurige haren wapperen in de wind zodra ze opstaat. Vàilan staat als versteend.
"Wauw," is het enige wat hij uit weet te brengen.
"Wie ben jij?" vraagt hij vervolgens.
"Ik ben Ylaya Anduryl, elfenprinses en beschermer van het woud," zegt de vrouw. Vàilan maakt een buiging.
"Ik zong het lied. Verderop heeft zich een tragisch sterfgeval voorgedaan," zegt Ylaya vervolgens. Ze checkt haar boog, zwaarden en alles wat ze op haar prachtige elfenkleding draagt.
"En wie ben jij?" vraagt ze.

"Ik red me wel hoor," zei Aìlérùn. "Ik kan zelf jagen, water vinden, en al het andere belangrijke."
Daarna sprong hij uit het raam.
"Oh nee, ik kan nog niet vliegen!" riep hij uit.

"Mijn naam is Vàilan," zegt Vàilan. "En ik kom uit de stad."
"Wat kom je hier doen?" vraagt Ylaya.
"Eten zoeken," antwoordt Vàilan, die zich meteen weer hongerig voelt en even was vergeten dat hij bezig was met jagen.
"Wat voor eten?" vraagt Ylaya.
"Herten. Verse, malse, dikke herten. Maar dat kan zo ook wel. Hoe lang bewaak je de boel hier eigenlijk al? Ik heb je nog nooit gezien, laat staan gehoord,"
"Ik leef al ruim tweehonderd jaar in dit bos. En ik doe mijn uiterste best om niet gezien te worden. Ik ben aanwezig, maar kan niet gevonden worden," zegt Ylaya.
"Tuurlijk wel. Iemand met een goeie neus kan je zo vinden," zegt Vàilan.
"Zoals?" vraagt Ylaya.
"Draken en dat soort dingen," zegt Vàilan.
"Ja nou, de enige uitzonderingen. He, mag jij eens raden hoe oud ik ben."
Vàilan gaat zitten en kijkt goed naar de jong uitziende elf.
"Raad nooit een dame haar leeftijd, zei een wijs man ooit. En in jouw geval is het helemaal moeilijk, omdat er geen uiterlijk verschil zit tussen tweehonderd en tweeduizend jaar, toch?" begint Vàilan.
"Jawel hoor. Oude elfen zijn ook zichtbaar ouder dan de jongere elfen. Ik ben zo'n jongere, dus je mag onder de duizend jaar raden," zegt Ylaya, waarna ze naast Vàilan gaat zitten.
"Vooruit. 423 jaar," zegt Vàilan.
"Minder,"
"300?"
"Meer,"
"356?"
"Nee. 313"
"Ach zo. En om gelijk een open deur in te trappen: je ziet er niet zo uit," concludeert Vàilan.
"Goh, dank je," zegt Ylaya. "En hoe zit het met jou?"
"Ik ben niet zo oud. Minder dan honderd jaar, veel minder zelfs. Scheelt dat m'n mensvorm wel meeveroudert," zegt Vàilan.
"Mensvorm?" Ylaya staat op en gaat voor hem staan. "Wat ben jij dan?"
"Ik ben Vàilan Zilvervleugel," antwoordt Vàilan. Nu staat Ylaya verbaasd te kijken.
"Laat zien," zegt ze. Vàilan verandert duwt wat met zijn kop tegen Ylaya aan.
Mooi hè? En kijk, allemaal zilveren veren! Hij gunt de jonge elf de tijd om hem goed te bekijken en te aaien.
"Dat ik dat mag meemaken. Ik voel me vereerd," zegt ze tenslotte.

"Eten?" Linctus bedenkt zich dat hij al dagen niet meer echt gegeten heeft. "Misschien heb ik wel een beetje trek." Linctus loopt naar Madarian toe en geeft hem de aarde spreuk. "Probeer eerst deze maar een keer uit." Madarian doet de bewegingen en slaat op de aarde. Een schokgolf breidt zich uit door de grond tot op 2 meter van Madarian. "Dit is een spreuk voor als je omringt bent door vijanden. Wel heel belangrijk is dat je geest leeg is. De luchtspreuk kan trouwens ook gebruikt worden om bepaalde spreuken te blokkeren. Oefenen is dan wel echt belangrijk." Linctus kijkt richting een groep bomen. "Volgens mij is daar prooi. Kijk eens wat je kun vangen voor ons." En Linctus ging erbij zitten.

Fyona hoort Ailerun roepen dat hij niet kan vliegen. Ze komt meteen in actie door uit de toren te springen, te veranderen en naar de vallende Ailerun te vliegen. Ze verandert vlak voordat ze landt weer terug naar mensvorm en vangt Ailerun op.
"Zeg, doe je wel even voorzichtig? Straks bezeer je je nog!" zegt ze waarna ze het draakje op de grond zet.

Ach, zo'n eer is het nou toch ook weer niet en...ik wil eten.
"Het is een grotere eer dan jij denkt, geloof me," zegt Ylaya. Plots pakt ze haar boog en schiet een pijl de struiken in.
"Volg de pijl en je vindt je eten," zegt ze.
Wat ga ik daar aantreffen? Je hebt niet eens gezien wat je hebt geschoten.
"Een volwassen edelhert, die ons stond aan te kijken vanuit het struikgewas. Had je toch moeten weten, dunkt me," zegt Ylaya.
Ja, nee, maar...ik was nogal onder de indruk van jou. Mag toch? Vàilan loopt de struiken in en vindt iets verderop het geschoten hert.
"Ik wil de pijl wel graag terug!" hoort hij Ylaya roepen. Vàilan trekt de pijl uit het hert en legt het ding naast zich neer. Vervolgens begint hij op nogal barbaarse manier het hert te verscheuren en op te eten. Tijdens het eten denkt hij na.
Ik wil zelf jagen. De volgende pak ik mooi zelf.
Ylaya begint intussen een wat vrolijker lied te zingen, en het lijkt alsof de natuur erop reageert. Vogeltjes verzamelen zich op takken rondom haar en diverse andere dieren komen ook tevoorschijn.
Typisch die elfen. Altijd zingen voor de natuur. Zo houden ze de harmonie in stand. Wee hen die het willen verstoren. Ik zal mijn volgende prooi maar ergens anders moeten vinden, het zou te slecht zijn om de kring van dieren te verstoren.

Madarian concentreert zich op z'n zintuigen. Linctus had gelijk. Een wild zwijn loopt daar rond. "Ik heb trek, dus ik ga dat maaltje niet verliezen..." Madarian pakt z'n boog en sluipt naar de bomen toe. Dan ziet hij z'n prooi, en schiet het wilde zwijn neer. Met een kreet valt het zwijn op de grond. Madarian rent naar het zwijn, en verlost het uit z'n lijden. Dan sleept hij z'n prooi naar Linctus. "Ik haat het elke keer weer om een onschuldig wezen te doden. Als ik de keuze had, zou ik voor iets anders gekozen hebben." zegt Madarian terwijl hij het zwijn in stukken snijdt. Hij haalt zoveel mogelijk vlees van het zwijn, en pekelt het. Een compleet zwijn met z'n tweeën opeten gaat niet. Daarna gaat hij wat hout sprokkelen om een vuurtje te maken.

Vàilan heeft het hert op en laat slechts wat botten en restjes achter.
Zo, da's beter. Hij hoort een zwijn krijsen maar schenkt er geen aandacht aan.
'k Heb toch liever een hert of zo. Ylaya houdt op met zingen, waarna alle dieren al snel weer hun eigen weg gaan. Vàilan ziet een hert in de richting van Madarian en Linctus lopen.
Kom op, ga sneller lopen. Ik wil een uitdaging. Hij sluipt dichterbij. Het hert kijkt om en begint te rennen.
Prima. Vàilan gaat er meteen achteraan. In paniek rent het hert zo hard als het kan en zo ver als het kan. Vàilan moet de achtervolging als griffin staken, verandert terug naar mensvorm en rent verder.
Domme bomen ook altijd, zo dicht bij elkaar. Hij blijft het hert volgen. Het dier komt echter op een grasveldje ten val door een boomwortel en Vàilan ziet zijn kans. Hij verandert weer en duikt bovenop het hert.
Pech gehad, makker. Hij pakt het inmiddels dode hert beet in z'n snavel en loopt terug het bos in. Daar komt hij toevallig Madarian tegen, die hout aan het sprokkelen is.
Mijn eten, niet aankomen! Hij loopt een stukje door en gaat eten.

"Sorry," mompelde Aìlérùn beschaamd, nadat Fyona hem op de grond had gezet. "Ik had nog niet door dat ik niet kon vliegen." Na deze woorden schoot hij de stad in, op weg naar het bos. "Het bos. Misschien kan ik daar wat kleins vinden," dacht de jonge Draak. "Misschien is er ook ergens een meertje!"

Iedereen kent Tom-Servo wel. De robot die graag heuvels verovert en in een satelliet woont.

Maar dit is niet zijn verhaal.

Dit is het verhaal van een andere Tom-Servo, die in de fantasywereld van dit topic woont: Thomaës Serveaux, de golem.

Hoe het begon
De wereld zit vol met legendes en volksverhalen, en in de bossen van Enthr is het bekendste verhaal dat van de alchemist genaamd Joelhayss. Hij was lid van een geheime orde van Alchemisten genaamd de Gyzmagics, die zich diep in de bossen schuilhielden en experimenteerden met Golems; wezens gemaakt van klei, metaal of ander materiaal en tot leven gebracht met een speciaal elixer. Deze golems waren echter niks meer dan dienaren; herenloze wezens die enkel deden wat hen bevolen werd.

Joelhayss wilde echter verder gaan dan dat, en ging werken voor de duistere alchemist Claytonius Forrestygh. Hier maakte hij grote vorderingen; te grote zelfs. Beseffend dat Joelhayss vakkundiger was dan hijzelf, sloot Forrestygh samen met zijn handlanger Frankueim Joelhayss op in de hoogste toren van zijn kasteel, en probeerde zijn creativiteit te ondermijnen door hem slechte ballades voor te zingen. Joelhayss was niet van zijn stuk te brengen, en met enkele ingrediënten die hij voor zijn opsluiting nog had kunnen bemachtigen wist hij zijn werk te voltooien. Hij maakte een elixer dat elke Golem niet alleen tot leven kon brengen, maar hen ook een geavanceerde persoonlijkheid gaf. De nacht nadat hij zijn creatie eindelijk had voltooid, ontsnapte Joelhayss uit de toren en verschafte zichzelf toegang tot het geheime lab van Forrestygh. Daar schiep hij in een nacht vier Golems zoals de wereld die nog nooit gezien had:

Camsulom: een eerste probeerstel van Joelhayss. Hij werd gemaakt uit hout. Hoewel hij de kleinste van de golems was, gaf Joelhayss zijn creatie wel een oogsteen als hoofd. Dit maakte de kleine golem alziend.

Crowthsulom: een golem geschapen uit koper.

Gypsimi: een golem gehouwen uit paars kristal, wat haar meerdere magische krachten gaf.

En ten slotte de kroon op zijn werk: Thomaës Serveaux. Deze golem werd geschapen uit een vreemde, rode klei van onbekende oorsprong. Vermoedelijk een creatie van Forrestygh. Daar er niet genoeg klei voor handen was om de golem geheel te voltooien, gaf Joelhayss zijn creatie een hoofd dat deels was gemaakt van een kristallen bol. Dit gaf de golem de gave om in alle richtingen tegelijk te kijken.

De legende verteld verder dat met zijn vier Golems Joelhayss de duistere alchemist en diens handlanger overviel in hun slaap. De strijd was van korte duur; Forrestygh en Frankueim kwamen om en hun kasteel werd verwoest. Daarna trokken Joelhayss en zijn golems zich terug in de bossen. Joelhayss durfde niet terug te keren naar zijn voormalige broeders, daar hij hen min of meer verraden had door voor Forrestygh te gaan werken. Hij sleet de rest van zijn leven met zijn golems zoveel mogelijk te leren over de wereld. Maar hoewel Joelhayss als alchemist bedreven was in het verlengen van zijn eigen leven, kon hij de dood niet blijven ontlopen. Zijn golems begroeven hem in de grot waar ze al die tijd gewoond hadden, en trokken ieder op zich de wereld in.

Het heden

“Het leven valt niet mee als Golem” verzucht T-S. “Ook al woon je in een wereld vol elfen, tovenaars, fabeldieren en weet ik allemaal niet wat, Golems zijn toch iets onalledaags, zelfs voor de maatstaven van deze wereld.”

Al 100 jaar reist Thomaës Serveaux, kortweg T-S, rond, zonder een vast doel.

Plots houd hij in. Hij hoort iets…. eetgeluiden. Er zit hier vlakbij iemand te eten. Golems hoeven niet te eten op zich, maar af en toe een lekker stukje vlees…

“Ik vraag me af of mijn meester me niet te menselijk gemaakt heeft” vraagt T-S zich af. Hij sluipt dichterbij. Voorzichtig tuurt hij door de struiken.

Daar zit zowaar een griffin! En het heeft een hert te pakken. T-S grijpt naar zijn zwaard. Als hij snel is kan hij vast wel een stukje meepakken…

Vàilan komt even langs met een dode hert in z'n bek. Mijn eten. Niet aankomen! krijgt Madarian door. "Ik heb net een wild zwijn te pakken. Dus je doet maar." Madarian draait zich om en voelt iets vreemds. Wat kan hij niet plaatsen. Alsof er gevaar dreigt. Hij besluit het voor nu te negeren, hoewel hij meer op z'n hoede is, en gaat weer op weg naar Linctus.

T-S ziet achter zich Madarian vertrekken.

"mooi, dat is alvast 1 zorg minder" denkt hij. "nu dat hert nog"

Hij sluipt dichterbij en springt dan ineens tevoorschijn, bovenop Vailan...

"Het is niet erg om een zwijn te doden." Zegt Linctus terwijl hij Vailan voorbij ziet lopen met een hert. "Hij stoort zich er toch ook niet aan?" Linctus pakte twee vuurstenen uit zijn zak. "Ja ik kan wel vuur maken met magie, maar dan vind Larzuk ons zo." Linctus sprokkeld ook wat hout en samen met Madarian maken ze een kampvuur. "Waarom ben je zo emotioneel over het doden van wezens voor eten? Er zit meer vast meer achter."

De zware golem landt op Vàilan's rug maar hij weet het wezen af te schudden. Meteen daarna verandert hij weer terug.
"Je weet niet waar je aan begint, kleiman. Dit gaat ver boven je kunnen. Zoek je eigen prooi en laat het eten van een ander met rust,"

Vàilan, waar blijf je?
De dingen gaan wat anders dan verwacht, Fyona. Ik heb inmiddels al een elf ontmoet en sta nu tegenover een Golem die mijn prooi wil stelen.
"Ik ben een Zilvervleugel, jij raar schepsel. En ik laat me niet zomaar bestelen van mijn eten. Waag het niet om nog eens in mijn buurt te komen met slechte bedoelingen." zegt Vàilan. Hij duwt de Golem een droge sloot in, pakt het hert beet en rent ermee terug naar de plek waar hij Ylaya ontmoette. Daar verandert hij weer en gaat eten.
"Had je nog niet genoeg?" vraagt Ylaya.
Inderdaad, ik had nog niet genoeg. Na deze wel. Zeg, wist je dat er een golem rondloopt in dit bos?
"Die rooie? Ja, ik heb hem ooit gezien. Hij lijkt niet veel kwaad in de zin te hebben zolang hij met rust gelaten wordt. Maar hij is onberekenbaar. Viel hij je aan?"
Hij wilde mijn eten hebben. Alleen een dwaas probeert mijn eten af te pakken. Vàilan slokt de laatste delen hert op.
Ik wil weer terug naar Fyona.
"Hm, je hebt een vriendinnetje?" vraagt Ylaya.
Jup, een hele lieve. antwoordt Vàilan.
"Ga dan maar naar haar toe. We komen elkaar vast wel weer tegen. En kijk een beetje uit voor de golem," zegt Ylaya, waarna ze in de struiken verdwijnt. Vàilan verandert weer terug en loopt naar het meertje, omdat hij daar tenminste het bos uit kan vliegen.

Madarian hoort wat geluiden. Vechtgeluiden. Een paar slagen, en daarna stilte. Al weer afgelopen. Madarian gaat naar de plek waar hij Linctus had achter gelaten. Inmiddels heeft Linctus ook wat hout gesprokkeld, en samen maken ze een kampvuur. Terwijl Madarian een aantal stukken vlees klaarmaakt om te roosteren hoort hij de vraag van Linctus: "Waarom ben je zo emotioneel over het doden van wezens voor eten? Er zit meer vast meer achter." Madarian zucht als hij weer denkt aan het kleine meisje. Hij twijfelt even, en besluit het te vertellen: "Ooit was ik een van de meest succesvolle dieven, maar die tijd ligt ver achter me. In het verleden had ik geld gestolen van een jonge vrouw, die er rijk uit zag. Later hoorde ik dat haar dochtertje overleden was omdat het weinige geld wat ze had voor de medicijnen gestolen was. Regelmatig zie ik dat kleine meisje nog in m'n dromen. Hoe het met die vrouw is afgelopen weet ik niet. Sindsdien steel ik alleen nog van tuig, of ruim het tuig op als boetedoening. Maar de schuld die ik heb bij m'n makers zal ik nooit kunnen aflossen. Als er leven na de dood is, dan ziet dat er voor mij somber uit..." Hij zucht diep...

Auw....

Dat is voor het eerst in 100 jaar dat iemand T-S wist te verslaan in een gevecht. En zo makkelijk nog wel, hoe is dit mogelijk?

T-S klimt uit de droge sloot. Vailan is nergens meer te bekennen. Gelukkig heeft T-S zijn zwaard nog. T-S gaat maar ergens anders op zoek naar wat voedsel.

"Ik wou dat mijn mede-golems hier nog waren" denkt hij. "Al vermoed ik dat Camsulom mij wel gezien heeft, waar hij nu ook is".

T-S verdwijnt het bos in, niet wetende wat hij tegen zal komen.

"Het is zeker tragisch wat er met dat kind is gebeurd. Maar jij kunt er niets aan doen." Linctus controleerde even of het vlees al gaar was. Het moest nog even. "Daarbij kun je je schuld niet inlossen door andere te vermoorden. Een dergelijke last op je schouders kan je magie training erg beperken. Je zult nooit het top van je kunne bereiken met een dergelijk schuldgevoel." Linctus controleerde het vlees nog een keer. "Je moet vrede met jezelf vinden en jezelf vergeven." Linctus controleerde het vlees en merkte dat het klaar was. "Nu eerst even eten."

Vàilan bereikt het grasveld wat aan het meertje grenst. Zodra hij de bomen een stukje achter zich gelaten heeft, draait hij om en vraagt hij zich af of hij echt net een elf gezien heeft. Nog een beetje in gedachten verzonken loopt hij verder, verandert hij weer en vliegt het bos uit.

Ik kom eraan, Fyona. Je kan alvast zelf op pad.

Hoeft al niet meer, ik heb inmiddels al gegeten. Twee paarden zijn op hol geslagen en verwondden zichzelf dermate dat ze afgemaakt moesten worden. Ik mocht ze opeten.

Maak het jezelf maar weer makkelijk. Ik heb tenminste er nog wat moeite voor gedaan.

Niet veel later bereikt hij de Zilvertoren, waar Fyona al op hem zit te wachten. Hij verandert terug vertelt wat hij heeft gezien.
"Die elf heb je niet gedroomd. Maar het is wel apart dat ze zo ver van het elfenrijk leeft. Meestal gaan ze niet zo ver. Maar ja, deze dus wel," zegt Fyona.
"En dan is er nog dat kleiding," zegt Vàilan.
"Een Golem. Aparte wezens zijn dat, komen niet veel voor. Volgens mij worden ze vooral gebruikt als werkkrachten," zegt Fyona.
"Zijn ze sterk genoeg voor. Alhoewel, dat rode geval was zo weg te duwen. Volgens mij is ie alleen zwaar, niet sterk."
"Jij kan hem zo wegduwen, maar een doodnormaal persoon niet. Denk ik tenminste."
Vàilan gaat liggen.
"En die Linctus heeft Madarian inderdaad tot z'n leerling gebombardeerd. Benieuwd wat ze ermee willen bereiken. Ik hoop voor hen dat het goed is voor de stad," zegt hij.
"En anders scheuren we ze aan stukken en voeren we ze aan elkaar. Heel simpel. En die Larzuk eten we ook gewoon op als hij ooit z'n domme kop weer laat zien. Niemand komt aan deze stad," zegt Fyona, waarna ze naast Vàilan gaat liggen.

"Je moet vrede met jezelf vinden en jezelf vergeven." zei Linctus. Makkelijker gezegd dan gedaan. denkt Madarian. Weer ziet hij het kleine meisje voor zich. Hij probeert tegenwoordig beter te leven en te vechten tegen het onrecht, maar af en toe winnen z'n oude ervaringen. Dan probeert hij dat zo snel mogelijk recht te zetten. Dan denkt hij aan z'n ontwerp, dan aan z'n lessen. Madarian is zo in gedachte verzonken dat het vlees bijna aanbrandt. Linctus waarschuwt hem. Hij schudt z'n hoofd even, haalt het vlees van het vuur, en geeft wat aan Linctus.

T-S heeft ondertussen eindelijk een ander hert weten te vangen, en zit nu heerlijk te genieten van een stukje vlees.

Met een volle maag (of wat daar bij Golems voor door moet gaan) trekt T-S verder. Hij merkt dat het bos langzaamaan minder wordt. Even later staat T-S op een open plek. In een poging zich te oriënteren, ziet hij een toren in de verte. Een bijzonder eigenaardige toren zelfs; een van zilver.

"Wat zou daar zijn?" vraagt hij zich af, en zet koers naar het vreemde bouwwerk.

Linctus nam het stuk vlees aan van Madarian. Samen aten ze alles op. Madarian wou het vuur uitmaken, maar Linctus hield hem tegen. “Een vuurspreuk zonder al vuur te hebben is lastiger.” Linctus nam een houding aan en vertelde Madarian de vuurspreuk. “Nu herhaal de spreuk in je hoofd en steek je hand in het vuur. Belangrijk is dat je het blijft herhalen. Als je stopt dan verbrand je je klauwen.” Linctus keek toe hoe Madarian zijn hand in het vuur stak. “Nu haal je hand er voorzichtig uit.” Begon Linctus en hij zag hoe Madarian zijn hand terug trok en een vlam om zijn hand bleef houden. “Kijk maar eens of je die weg kun gooien. Het liefst terug in het vuur. Anders brand het bos misschien af.”

De vlam zit om de hand van Madarian, maar hij voelt geen pijn of hitte. Hij draait z'n hand een paar keer om en kijkt naar de vlam. Dan richt hij z'n hand naar het kampvuurtje en herhaalt de spreuk. Een redelijke steekvlam volgt richting het kampvuur. Madarian inspecteert z'n hand. Nog steeds wat vlammen daar omheen. Dan kijkt hij rond. Geen bomen in de fik. Dan voelt hij weer iets. Of iemand ze in de gaten houdt. Madarian schudt het gevoel van zich af. Nog een paar keer probeert hij de spreuk richting het kampvuur, waarna een paar steekvlammen volgen. "Mooi dat deze lukte zonder per ongeluk schade aan de omgeving toe te brengen." Linctus kijkt even naar Madarian met vragende ogen. Madarian houdt z'n hoofd gericht op het kampvuur, maar kijkt met z'n ogen schuin naar links achter. Hij heeft nu ook geroken dat ze niet alleen zijn. Nu maar hopen dat Linctus begrijpt wat Madarian bedoelt...

Linctus zag de hint van Madarian en concentreert zich meer op de omgeving.

Ylaya gaat op een boomstronk zitten en sluit haar ogen. Ze zoekt contact met de natuur en laat het vertellen over de twee tovenaars die verderop met vuur zitten te spelen. Ze opent haar ogen weer en staat op.
"Dit is geen plek om te oefenen met magie," zegt ze. "Ze moeten hier weg, voordat ze de harmonie verstoren."

"Ik bedenk me ineens dat ik haar niet eens gevraagd heb naar haar prinsessenbestaan," zegt Vàilan. "Ze is een elfenprinses, maar ik heb er verder niet naar gevraagd. En nu ben ik erg benieuwd naar haar familie en dergelijke."
"Ach, misschien heeft ze wel een beetje overdreven om indruk te maken," zegt Fyona.
"Denk je? Het elfenras waar zij toe behoort kent geen leugenaars en bedriegers. Het zijn bijna heiligen. Ik geloof haar op haar woord. Zullen we haar opzoeken en het gaan vragen?" zegt Vàilan.
"Dat kan altijd nog. Denk je dat ze moeilijkheden gaat krijgen met Madarian en Linctus? Ze zijn immers tovenaartje aan het spelen en dat kan niet goed zijn voor de balans van het bos," zegt Fyona.
"Inderdaad. Ze gaat er vast wat van zeggen. Ik hoop alleen dat ze het netjes houdt. Een elf die er niet voor terugdeinst om zonder pardon een hert neer te schieten voor mij, zal zich vast niet inhouden om meer geweld te gebruiken. Ze heeft een boog, pijlen, een zwaard en twee dolken. Als je ruzie met haar krijgt ben je er geweest. Ze moet zich wel kunnen verweren tegen spreuken,"
"Of ze zelf gebruiken," zegt Fyona.
"Dat ook. Een doorsnee elf kent wel wat spreuken. En misschien is zij een kleine uitzondering op de regel en is ze niet zo hoffelijk als ik inschat. Maar dat is niet ons probleem. Wij liggen hier hoog en droog in de toren, en Madarian en Linctus krijgen een uitbrander. Denk ik. Ylaya zal niet toestaan dat de harmonie verstoord wordt," zegt Vàilan.
"Misschien moeten we toch maar in de buurt zijn voor als het uit de hand loopt," zegt Fyona.
"Dan zal Ylaya aan de winnende hand zijn. Zij heeft ook het bos, de natuur, als haar wapen. En we weten allemaal hoe sterk de krachten der natuur kunnen zijn," zegt Vàilan.
"Kus me," zegt Fyona.