"Het zal toch even tijd vergen voordat ik alles verwerkt heb," zegt Burnaby. "Maar dit maakt het wel wat eenvoudiger. Ga nu, ik heb nog genoeg te doen." Fyona stopt het flesje weer terug, knikt en verlaat het vertrek.
"Yo, laat me eens naar buiten!" roept ze zodra ze de man niet kan vinden. "Of moet ik mezelf uitlaten?" De man die haar en Madarian had binnengelaten komt gehaast de gang in gelopen, en ook Madarian komt even kijken.
"Ik ben even bezig met wat anders," zegt de man. "Geduld, alstublieft."
"Hoe moeilijk kan het zijn om even één deur open te doen voor een knappe dame als ik," zegt Fyona. "Heeft niemand dan ook manieren geleerd hier?"
"Je wacht maar even," zegt de man kortaf.
"Dat zal ik onthouden," zegt Fyona, die mokkend in de deuropening leunt en wat met haar haren begint te spelen. Ze kijkt toe hoe Madarian verdere informatie krijgt, en begint langzaam haar geduld te verliezen.
"Boerenpummels," mompelt ze. "Kunnen niet eens een dame fatsoenlijk behandelen." De man hoort dat en draait om.
"Je vroeg hoe moeilijk het kan zijn om een deur te openen? Nou, inderdaad. Hoe moeilijk kan het zijn. Je kan het zelf ook wel, hier hangt een sleutel. Als je knappe, galante ridders verwacht ben je hier aan het verkeerde adres."
"Ridders en draken gaan niet goed samen, weet je. Al die verhalen en zo...nee, geef mij maar m'n lieve Veertje," zegt Fyona, die niet van plan is om zichzelf uit te laten.

Laatste edit 29-09-2014 16:13

Madarian loopt naar de deur, opent deze met de sleutel en houdt de deur voor Fyona open. Fyona knikt als teken dat er nog iemand manieren heeft. Dan gaat Madarian naar buiten. Madarian: "Fyona, nog bedankt voor je hulp in de oorlog. Zonder jou had die demoon nog veel meer slachtoffers gemaakt." Intussen worden er overal posters opgehangen, en stadsomroepers lichten de mensen in: "Dodenherdenking wordt morgen gehouden. Om twaalf uur worden de bellen geluid van de tempel. Dan volgt er een minuut stilte. Overmorgen is het bevrijdingsfeest."

"Ik deed gewoon wat ik moest doen. Zo'n demon valt nog wel mee, ik heb erger gezien. Nou goed, ik moet maar weer eens terug," zegt Fyona. De omroepers blijven druk bezig met hun taak uit te voeren, en overal in de stad is men als bezeten bezig met voorbereidingen.

"Kom mee," zegt Rafaël, die enthousiast zijn atelier uitloopt met een door een kleed bedekt object onder zijn arm.
"Wat is dat?" vraagt Aylin, die het object probeert te pakken maar daar niet de kans toe krijgt.
"Het definitieve ontwerp," is het antwoord. "Ik ga niet tot morgen wachten om het te onthullen, dat moest zo snel mogelijk, nu dus."
"En ik moet per se mee?" vraagt Aylin. Rafaël kijkt haar vragend aan.
"Nou denk ik eens een keer aan je, is het weer niet goed," zegt hij. "Je blijft maar hier hoor, ik red mezelf wel."
"Mag ik me even een beetje opmaken?" vraagt Aylin.
"Duurt te lang," mompelt Rafaël. "De vorige keer dat je dat vroeg was je een uur bezig." Aylin zucht en fatsoeneert zich bliksemsnel voor de eerste de beste spiegel die ze tegenkomt.
"Zo goed?" vraagt ze geïrriteerd. Rafaël knikt instemmend en samen begeven ze zich naar de troonzaal.

Laatste edit 30-09-2014 16:17

"Morgen dodenherdenking. Daar moet ik bij zijn. En vanavond les. Dat wordt krap." denkt Madarian hardop, terwijl hij naar het contract kijkt. Hij zegt Fyona gedag, en gaat zo snel hij kan naar de stal om z'n paard op te halen. Dan rijdt hij zo snel hij kan totdat hij in de buurt is van de ruïne van een oud fort. Als hij in de buurt is gaat hij lopen. Hij pakt z'n boog en begint de ruïne te bekijken. Dan hoort hij een alarm, en vliegt er een pijl langs z'n hoofd. Als hij beter kijkt, ziet hij een boogschutter staan op het stuk muur dat nog niet afgebrokkeld is. Hij schat de afstand, richt, en schiet een pijl af. De pijl raakt de boogschutter in de linkerarm. Hij loopt richting het fort, maar dan komen er vier bandieten naar buiten lopen. Twee met schilden, en twee met oorlogshamers. Hij richt op een bandiet met oorlogshamer, en schiet. In het been. Dan doet hij z'n boog weg, en pakt z'n zwaard en schild en weert af. Net op tijd. Een oorlogshamer komt op z'n schild terecht. Madarian geeft meteen een stoot met z'n schild waardoor de bandiet z'n evenwicht verliest en even achteruit dreigt te vallen, en daarna steekt hij met z'n zwaard in de buik van de bandiet. Met een beweging snijdt Madarian naar de zijkant, waardoor de bandiet zwaar gewond neervalt.

Verderop in de gang ziet Aylin een stel Dracons, die ook naar de troonzaal komen.
"Nee he," mompelt ze. "Die zijn er ook nog." Ze worden de troonzaal binnengelaten, waar men druk bezig is met het ophangen van zwarte vlaggen.
"Betekent dat dat we ook in het zwart gekleed moeten gaan?" vraagt Aylin hardop. Rafaël knikt.
"Dat is meestal wel de bedoeling, ja. Ik heb mijn kostuum al zo lang niet meer gedragen..."
"En ik heb niet eens wat zwarts," moppert Aylin. "Dus ik moet improviseren." De koningin is afwezig, maar Irina komt naar hen toe.
"Zo," zegt ze, "ik mag aannemen dat het af is?" Rafaël buigt instemmend en presenteert het object. Hij haalt het doek eraf en toont een soort boekwerk vol met tekeningen. Irina neemt het aan en begint voorzichtig te bladeren.
"Wauw," zegt ze. "Je hebt je weer eens van je beste kant laten zien."
"Ik doe niets anders," zegt Rafaël. Dan komen de Dracons binnen die ze eerder zagen en brengen verslag uit van de voortgang. Aylin gaat strategisch achter Rafaël staan, maar kan niet voorkomen dat ze gezien wordt.
"Hé, jij hoort niet bij ons...," zegt een van hen.
"Ik woon hier," zegt Aylin kortaf. "Al jaren."
"Nooit gedacht om hier een knappe dame tegen te komen," zegt een andere Dracon. Aylin gromt en kijkt opzij.
"Houd je fantasieën maar voor je," zegt ze. "Van mij blijf je af." Irina bedankt de Dracons voor hun verslag en stuurt ze weer weg.
"Het was maar een compliment," zegt ze tegen Aylin.
"Ja, dat heb ik vaker gehoord. Ik weet heus wel wat ze willen," zegt Aylin.
"Wat dan?" vraagt Rafaël, onbegrijpend.
"Daar ben je nog te jong voor," moppert Aylin.
"Kan ik me niet voorstellen," antwoordt Rafaël. "Ik ben immers volgens de wet volwassen, bovendien kan ik met mijn expertise.."
"Ophouden!" roept Aylin gefrustreerd, waarmee ze even alle aandacht op zich vestigt. "Sorry," mompelt ze vervolgens.
"Ik zal dit aan ma geven," zegt Irina. Op dat moment komt Vàilan via het balkon de troonzaal in gevlogen. Hij hinkt naar hen toe en lijkt last te hebben van een achterpoot.
"Wat heb je in vredesnaam uitgespookt?" zegt Irina bezorgd.
Ik heb een wat ongelukkige ontmoeting gehad met een boomstronk, mag dat?
"Je wordt te oud om als een dolle rond te rennen, zeker in het bos," zegt Irina spottend.
OUD? IK? Nog geen eens dertig en dan al oud?
"Stokoud," antwoordt Irina. Vàilan schudt zijn kop en loopt verder.
"Laat me er toch even naar kijken," zegt Irina. Vàilan gaat in zijn mand liggen en Irina inspecteert hem.
"Je kan er nog wel op lopen in ieder geval," zegt ze. "Ik voel geen breuk."
Laat nou, het gaat wel over!
"Niks ervan. Dit is extra reden voor mij om je eens te gaan vertroetelen. Moet ik je een verhaaltje voorlezen? Wil je ontbijt op bed? Zal ik je vanavond instoppen en een slaapliedje zingen?"
IK BEN JE BABY NIET! moppert Vàilan, maar kan er wel om lachen.
"Gekkie," zegt Irina en ze geeft hem een kus op zijn snavel. "Blijf maar lekker liggen."
Dat was ik helemaal van plan. Irina knikt richting Rafaël en Aylin, die vervolgens weer de troonzaal verlaten.

Laatste edit 01-10-2014 12:18

Dan zijn de twee bandieten met schild bij hem. Die met oorlogshamer hinkelt ook langzaam dichterbij. Een van de bandieten met schild neemt z'n positie achter Madarian in, de ander staat voor hem. Madarian neemt geen risico. Hij haakt z'n schild onder het schild van degene voor hem, en kan daarme het schild van de tegenstander volledig uitschakelen. Dan steekt hij richting de edele delen van z'n tegenstander, en weet de slagader in de buurt van de lies te raken. Dan krijgt Madarian een beuk van het schild van de bandiet achter hem, en hij valt bijna voorover. Hij kan zich nog net staande houden. Hij draait linksom, en weet nog net daardoor een slag met het zwaard van de tegenstander af te weren met z'n schild.

Zodra ze weer in hun woning zijn, gaat Aylin mopperend op de bank zitten met de armen over elkaar. Rafaël besluit om wat thee te maken en zoekt wat spullen bij elkaar. Al neuriënd loopt hij de voorraadkast binnen waar hij wat muntblaadjes en een kan heet water pakt.
"Fascinerend," mompelt hij, verwijzend naar de rune op de deur van de kast. Dankzij de rune blijft eten vers, heet water heet, koud water koud etc. Hij zet twee koppen thee en loop voorzichtig terug naar de woonkamer.
"Hier," zegt hij, en hij zet een kopje op het tafeltje voor Aylin neer. Zelf gaat hij in zijn stoel zitten en laat een kritische blik over zijn eigen maaksel glijden.
"Perfect," zegt hij vervolgens. Aylin lijkt hem volledig te negeren, maar ze weet dat Rafaëls thee onweerstaanbaar is.
"Dank je," mompelt ze. In stilte drinken ze de thee op, terwijl ze beiden in gedachten zijn verzonken over allerlei zaken. Rafaël verzamelt de kopjes en loopt naar de keuken, waar hij ze wat omspoelt, en besluit om dan wat andere vaat ook maar te doen. Als hij weer terugloopt ziet hij dat Aylin niet meer op de bank zit. Een spoor van kleren leidt naar de slaapkamer en de deur staat op een kiertje. Rafaël staat er even naar te kijken en begint dan de kledingstukken een voor een zorgvuldig op te rapen, mopperend dat Aylin er weer zo'n troep van maakt. Hij loopt de slaapkamer in, waar een geheel ontklede Aylin uitdagend op bed ligt. Rafaël legt de kleren netjes op of over een stoel.
"Ruim dat nou eens op in het vervolg," mompelt hij. "Waarom moet ik dat steeds doen?"
"Ik ben wat lui vandaag," zegt Aylin. "Ik wil zelfs geen kleren meer dragen."
"Daar heb je vaker last van," zegt Rafaël. "Ik weet daar zo geen middeltje voor, maar een Heler kan je daar wel bij helpen."
"Dat kunnen ze niet," antwoordt Aylin, die onbeschaamd alles laat zien wat ze te bieden heeft.
"Nou, dat lijkt me sterk. Ik bedoel, ze hebben daarvoor gestudeerd en...."
"RAFFIE!" onderbreekt Aylin. "Jij bent mijn geneesmiddel!"
"Ik ben niet als Heler opgeleid, dus ik mag niet..."
Aylin draait zich om en doet haar uiterste best om hem niet aan te vliegen. Ze zucht diep, telt tot tien en staat op. Ze duwt Rafaël tegen een muur en kijkt hem diep in de ogen.
"Vertel me eens," zegt ze. "Wat vindt je hier niet aantrekkelijk aan?" Ze dwingt hem naar haar te kijken.
"Dat heb ik nooit gezegd," antwoordt hij. "Ik heb je meer dan eens een compliment gegeven. Mijn Aylin, mijn muze!"
"Altijd maar woorden," zegt Aylin. "Nooit daden!"
"Woorden zíjn daden," antwoordt Rafaël. "Met woorden zijn ruzies opgelost, mensen herenigd, oorlogen uitgebroken. De kracht van het woord kent geen grenzen."
"Zelfs je gedichten zijn zo vroom en zuiver, niet eens het kleinste beetje pikant..." zegt Aylin. "Zelfs Ovidus deed dat wel eens!"
"Helaas wel," zegt Rafaël. "Daar wil ik niet in meegaan. De Meesters zijn heus niet onfeilbaar."
"Rafaël, serieus. Wat is er met je aan de hand?" Aylin gaat weer op bed liggen en kijkt hem zielig aan.
"Ik weet wel iets...," zegt Rafaël. Aylin glimlacht in afwachting van zijn voorstel.
"Een naaktportret?" vraagt hij. Aylin houdt haar handen voor haar ogen en schudt haar kop.
"Oh Rafaël, waarom, waarom?"

Inmiddels heeft de boogschutter z'n boog laten vallen, en heeft z'n dolk gepakt. De manke bandiet met oorlogshamer is nu vlakbij en haalt uit naar Madarian. Die weet de slag te ontwijken, en door te sturen naar de bandiet met schild, die nu moeite heeft om te blijven staan. Madarian hakt de arm af van de manke bandiet, waardoor de oorlogshamer op de grond valt. De bandiet met de dolk heeft dit allemaal gezien en rent de ruïne binnen. En toen was er nog maar een. denkt Madarian. Hij doet eerst alsof hij wil steken, maar geeft het zwaard een zwaai, waardoor het schild van de bandiet aan de zijkant wordt geraakt, en het schild splijt in twee stukken. Daarna geeft hij de bandiet een beuk met z'n schild. De bandiet kan dit hebben en blijft recht overeind. Dan staat Madarian met alle kracht die hij heeft. De bandiet probeert het af te weren, maar het zwaard van de bandiet wordt in stukken geslagen. Dan steekt Madarian hem in de hals, waardoor de slagader en de luchtpijp geraakt zijn. Hoewel de bandieten nog niet dood zijn negeert Madarian ze nu. Ze zullen hun verwondingen niet overleven. Hij besluit vlak naast de deur te gaan staan, met het wapen in de aanslag. Het duurt even maar er komt niemand naar buiten. Hebben ze een andere uitgang gebruikt, of zitten ze in hinderlaag te wachten? Madarian besluit de proef op de som te nemen. Hij maakt een spreuk klaar om te gooien. Dan doet hij de deur open, gooit z'n spreuk en wacht af. Een vuurmuur trekt door de gang. Madarian hoort geschreeuw en gejammer, dan hoort hij niets meer. Hij doet de deur open. De geur van verschroeid vlees komt hem tegemoet. Hij gaat naar binnen en sluit meteen de deur achter zich.

"Omdat ik dat als geen ander kan," zegt Rafaël. "En aangezien ik nog geen opdrachten heb liggen....oh verdraaid! Ik moet nog werken aan een gedicht over de strijd. En morgen is de herdenking, dan verwacht iedereen dat ik wat ga zeggen en..."
"Je bent een beest, Rafaël," moppert Aylin, die zich met tegenzin weer aankleedt.
"Ik?" vraagt Rafaël verontwaardigd. "Ik ben een mens, gezegend met rede en gezond verstand. Jij belichaamt het dierlijke, een onbedwingbare drang. Lust verduistert rede. Weet je niet meer wat Cicerus ooit schreef? 'Utatur motu animi, qui uti ratione non potest', of in de meer gangbare taal tegenwoordig: Laat degene die zijn rede niet begrijpt zich leiden door zijn passie."
"En het kan heus geen kwaad om dat eens te doen," zegt Aylin.
"En zelfs dan. Appetitus rationi pareat," antwoordt Rafaël.
"Ja ja, ik weet het. Dat men passie moet laten leiden door rede. Denk je dat ik niet doe? Dat ik niet héél diep nadenk voordat ik weer eens een poging waag? En dan ben ik maar dierlijk, kijk eens hoe ik eruit zie. Staart, schubben, twee hoorns, een snuit en scherpe tanden. Ik ben zo blauw als de lucht op een zomerse dag, mooie overgang tussen tinten hier en daar. Ik heb alle reden om dierlijk te zijn. Dat jij een onverwoestbare muur bent..."
"Is alleen maar goed voor de ziel," zegt Rafaël.
"Het lichaam lijdt eronder. Mijn lichaam welteverstaan," zegt Aylin. "Raffie, in al die jaren heb ik stukje bij beetje je muren weten af te breken, maar hier kom ik niet doorheen. Ik zweer je, ik ga net zolang in gedichten zoeken totdat ik een van de Meesters zie schrijven over het nut van hele diepe intimiteit. Dan ga je er niet meer onderuit komen."
"Nu ik dat weet kan ik me er op voorbereiden," antwoordt Rafaël.
"Dat win ik nooit," zucht Aylin en ze omhelst hem. Ze kijkt hem aan en duwt haar snuit tegen zijn wang.
"Genoeg zo," zegt hij. "Ik heb dingen te doen."
"Ik houd van je," fluistert Aylin.

Laatste edit 03-10-2014 19:32

Voorzichtig sluipt Madarian de gang door. Ten opzichte van buiten is het hier vrij donker. Een paar meter verderop stoot hij tegen iets aan wat op de grond ligt. Als hij naar beneden kijkt, blijkt het een verschroeid lijk te zijn, met een wond in de arm. Dat moet die boogschutter zijn.Hij kijkt wat meer naar de grond en ziet nog net een ander lijk liggen. Dan beweegt het, en er klinkt een kreun. Die bandiet leeft nog. Madarian besluit met een steek de bandiet uit z'n lijden te verlossen. Hij gaat de volgende ruimte binnen, en ziet een wenteltrap omhoog. Hij gaat dicht tegen de muur staan en sluipt langzaam omhoog en probeert te zien of er iemand hogerop staat. Als hij bijna bovenaan is, ziet hij een bandiet die de trap in de gaten houdt. Hij besluit langzaam een stukje terug te gaan en pakt daar z'n pijl en boog weer tevoorschijn. Hij houdt z'n boog bijna horizontaal, en spant de boog. Dan gaat hij weer een stukje omhoog. Hij richt, en schiet de bandiet vol in de borst. Met een luide knal komt de bandiet op de grond terecht, en het zwaard wat hij vast had, klettert ook op de grond. Dan hoort Madarian: "Wat was dat?" Madarian pakt een nieuwe pijl en spant z'n boog, terwijl hij langzaam verder omhoog sluipt. Hij ziet een bandiet die rond kijkt, maar wel klaar staat om een bliksemspreuk te gooien. Hij richt, en net als de bandiet de dode wachter ziet, vuurt Madarian de pijl af. De bandiet zegt: "Wat..." De pijl schiet half door de nek van de bandiet en blijft er zitten. De bandiet probeert te ademen, maar het gaat niet. Madarian schiet nog een pijl en de bandiet is dood. Als het aantal klopt, zouden er nog twee bandieten moeten zijn. Maar het was een schatting.

Door de voorbereidende werkzaamheden lukt het Vàilan niet om rustig in slaap te vallen. In plaats daarvan blijft hij wat lui voor zich uit kijken. Af en toe komt Irina langs, maar verder verveelt hij zich een beetje. De koningin zelf is ook in de weer met allerlei dingen en hij is de enige die nergens mee bezig is.
"Van onderen!" roept iemand opeens. Een zwarte vlag raakt los en valt naar beneden, bovenop Vàilan's kop. Hij springt overeind, schudt de vlag van zich af en kijkt omhoog. Niemand van de aanwezigen durft te lachen, en twee werklui verontschuldigen zich duizendmaal bij het ophalen van het zwarte doek. Vàilan gromt alleen wat, pakt een kussen in zijn snavel en besluit om te verkassen naar een veiliger oord. Hij verlaat de troonzaal, gaat naar zijn toren. In de verte pakken donkere wolken zich samen en een koude wind brengt de bui dichterbij. Hij dropt het kussen in het hooi en gaat weer liggen.
Eindelijk wat rust....

Fyona, die van plan was om direct terug te gaan naar het kasteel maar besloot om de stad eens wat te verkennen, loopt langs het schoolgebouw waar hoorbaar iets mis is. Een man schreeuwt, en aan de manier waarop wordt duidelijk dat hij flink gedronken heeft. Meerdere mensen komen op het lawaai af, maar niemand loopt het gebouw in. Fyona neemt zelf het initiatief en betreedt het gebouw. Her en der is wat schade aangebracht, en ze versnelt haar pas. Een man houdt een schoolklas met juffrouw in gijzeling met een bijl en roept "Jij komt weer terug!". In de andere hand houdt hij een lege fles vast. De kinderen zien Fyona achter hem verschijnen en houden hun adem in.
"Excuseer," zegt ze. De man draait zich om en heeft moeite met in balans te blijven.
"En wie is deze zwarte roos?" brabbelt de man. "Ik wil jou ook wel meenemen."
Fyona smijt hem tegen de grond en pakt zijn bijl af.
"Wie is die vent?" vraagt ze aan de zichtbaar geschrokken jongedame.
"Ex-verloofde..." zegt ze jammerend. De man komt mompelend overeind en probeert uit z'n lege fles te drinken.
"Baah! De rum is op! Waarom is de rum altijd op!?" Hij struikelt, stoot zijn hoofd tegen een bank en raakt buiten bewustzijn.
"Daarom," zegt Fyona spottend tegen hem. De kinderen zitten als bevroren en een ijzige stilte maakt zich meester van het lokaal.
"Komt hij vaker langs?" vraagt Fyona, die naast de jongedame knielt.
"Meestal staat hij voor m'n huis," mompelt ze. Ze kijkt Fyona aan en schrikt wat terug. "Jij bent toch die..."
"Niet relevant," antwoordt Fyona. "Kids, alles verder ok?" De kinderen knikken onzeker. De juf kijkt om zich heen.
"Het is donkerder geworden," zegt ze. Fyona glimlacht. "Niet zo heel veel hoor," zegt ze. "Ik kan het niet helpen. He, als je ooit nog eens last hebt van die kerel hoor ik 't wel."
"Nee nee, dat is niet nodig..." zegt de vrouw. "Ik red me wel...ga nu, alstublieft." Fyona gaat er verder niet op in en sleept de man mee naar buiten.
Niet eens 'bedankt' zeggen. Hoe lang moet het nog duren voordat ik een keer niet als freak wordt beschouwd?

Dan komt Madarian bij een dichte deur. Madarian: Shyla, wil je even kijken wat er aan de andere kant zit? Shyla gaat onzichtbaar door de deur heen. Even later komt ze terug. Shyla:Een gast zit achter de deur klaar om een pijl af te vuren. Een tweede zit klaar met een vuurbal. Madarian: Dat wordt leuk. Madarian gaat achter de muur naast de deur staan, opent de deur, en geeft hem een zetje. Een vuurbal en een pijl vliegen door de deuropening. Madarian: "Aaah." Hij is niet geraakt, en heeft z'n zwaard en schild gepakt. Hij hoort: "Ga kijken." Dan een: "Oké" Hij hoort gestommel dat dichterbij komt. Dan komt er een hoofd door de deuropening. Madarian haalt uit, en het hoofd valt op de grond. De rest van het lichaam volgt even later, los van het hoofd. "Nee!" Een paar vuurballen volgen. Madarian wacht af. Even gebeurt er niets. Madarian: Shyla, waar zit hij? Shyla: Links achterin, achter een kist. Madarian kijkt om het hoekje. Hij ziet de kist, en een vuurbal die op hem af komt. Hij trekt z'n hoofd snel net op tijd terug. Dan stopt hij z'n zwaard weg, en houdt hij z'n schild omhoog. Hij hurkt, en draait zich zodanig dat hij volledig in de deuropening verschijnt. Meteen gooit hij een bliksemschicht naar de leider, maar die komt tegen de kist aan. De leider schiet een vuurbal af, maar die komt tegen het schild van Madarian. Madaran schiet een tweede bliksemschicht af. Raak. De leider wankelt achteruit. Madarian gebruikt de tijd om dichterbij te komen, en laadt een volgende bliksemschicht. Als de leider zich bijna herstelt heeft, schiet Madarian de schicht af. De leider wankelt weer. Madarian weet nu dichtbij genoeg te komen en hij trekt z'n zwaard en haalt uit. De leider is dood. Madarian fouilleert snel de lijken. Behalve een paar goudstukken, wat eten en een paar pijlen hebben geen van de bandieten wat waardevols bij zich. De harnassen zijn de moeite niet waard om mee te nemen. Door een raam ziet Madarian dat het tijd is om terug te keren. Hij loopt nu naar de buitendeur. Als hij er bijna is, komt hij nog een bandiet tegen, die net terug komt en de lijken heeft ontdekt. Meteen pakt Madarian z'n schild en zwaard tevoorschijn. En net op tijd. Een slag met een strijdknots landt op z'n schild. Madarian weet nog net zich staande te houden. Een tweede slag wordt weer afgeveerd. Dan geeft Madarian een stoot met z'n schild en steekt in de been van de tegenstander. De tegenstander grijpt naar z'n been. Een tweede steek volgt in de borstkas. De bandiet is dood. Snel controleert Madarian het lichaam. Een paar goudstukken. Dan verlaat Madarian de ruïne en gaat terug naar Thylis.

"Hier, stop 'm ergens diep weg waar geen daglicht kan komen," zegt Fyona zodra ze weer buiten staat en de dronkelap voor de voeten van wat omstanders heeft gelegd. Aarzelend nemen ze de man mee, en Fyona vervolgt haar weg. Ze loopt een poort door naar de wat betere oorden van de stad, en overal waar ze langs loopt ziet ze hoe moeders hun kinderen bij zich houden, een luik wordt gesloten of deuren tijdelijk dicht gaan. Het feit dat er een dikke bui aan komt met bijbehorende donkere wolken maakt het er voor Fyona niet bepaald makkelijker op en ze heeft even het gevoel dat men haar van het weer beschuldigt. Ze kijkt om, wijst naar de lucht en schudt haar hoofd.
"Dát is niet mijn schuld, mensen. Echt niet," zegt ze luid waarna ze hoofdschuddend verder loopt. Een hond blaft in haar richting, een andere rent jankend weg.
"Gelukkig kom ik niet langs de tempel," fluistert ze tegen zichzelf. "Dan wordt het helemaal leuk." Om in de volgende ring van de stad te komen moet ze een kleine tunneltje door, waarin fakkels zijn aangebracht om de boel zoveel mogelijk te verlichten. Ze loopt met een fikse pas door de tunnel, de wanden worden langzaam donkerder en het vuur krijgt er even flink van langs. Zodra ze aan de andere kant staat kijkt ze om en ziet wachters vreemd naar haar kijken, terwijl de tunnel langzaam weer 'herstelt'.
"Sorry," zegt ze, en ze loopt weer verder.
Blijkbaar heeft niemand ze verteld hoe ik echt in elkaar zit. Of ze willen het niet geloven. Nou ja, niemand verplicht mij om in de stad rond te lopen, dus dit doe ik niet snel weer...

Laatste edit 06-10-2014 14:10

Doorweekt komt Madarian aan in Thylis. De bui is goed losgebarsten. Het is al weer rond etenstijd. Madarian besluit maar om meteen naar de lerares te gaan. Hij klopt op de deur. Daar wordt eerst door een gaatje gekeken, dan wordt de deur open gedaan. "Hoi. Kom binnen." Madarian gaat naar binnen. "Moment. Ik pak even een handdoek voor je." Madarian krijgt een witte handdoek aangereikt. Hij wrijft z'n harnas zo goed als hij kan droog. Hij geeft de handdoek terug. De lerares kijkt naar de handdoek in haar handen. Deze zit onder het bloed. Madarian: "Vreemd. Dat zou eraf gespoeld moeten zijn door de regen. Ligt het aan mij of is het hier koud?" De temperatuur is zelfs redelijk warm in de kamer. De lerares: "Draai je eens om?" Ze ziet een wond in de rug van Madarian zitten. Lerares: "Ik weet niet wat je gedaan hebt, maar je hebt een wond in de rug. Trek het bovengedeelte van je harnas maar even uit, dan kijk ik er even naar." Madarian gehoorzaamt. De lerares kijkt met verlangen naar het gespierde bovenlichaam, maar laat zich niet van de wijs brengen. "Hier moet een arts bij komen. Ik ben zo terug." De lerares kleedt zich snel voor de regen en gaat naar buiten. Vrij snel komt ze terug met een arts die de wond schoonmaakt, hecht en verbindt. Arts: "De komende dagen rustig aan doen. De wond heeft tijd nodig om te helen. Je hebt veel bloed verloren, dus je zult wat zwakker zijn." Madarian: "Verklaart dat ook waarom ik het zo koud heb?" Arts: "Natuurlijk." Madarian en de lerares bedanken de arts. De arts vertrekt. Lerares: "Zullen we dan nu aan de les beginnen?" Madarian: "Is goed. Heb je bezwaar als ik intussen wat eet? Ben ik nog niet aan toegekomen op de terugweg." Ze knikt instemmend. Shyla: Volgens mij heeft ze een oogje op je. Dat bevalt me niet. Madarian: "Ja ja." Lerares: "Ja ja? Wat is er?" Madarian: "Niets aan de hand. Shyla maakte een opmerking." Lerares: "Shyla? Was dat niet..." Shyla wordt zichtbaar: "Ja, dat was ik. Hij is van mij." Lerares: "Ik geef les. Niets meer." Shyla: "Ja ja..." Madarian: "Dames..."

Laatste edit 06-10-2014 15:15

Dat scheelde weinig, denkt Fyona bij zichzelf, zodra ze nét voor de bui het kasteel bereikt. Het begint steeds harder te regenen en al gauw komt er ook een stevig onweer bij. Vàilan wordt wakker door een harde donderklap en tuurt naar buiten. De wind wakkert aan, en ondanks dat hij liever ergens helemaal warm en droog zit verroert hij zich niet. De wind waait af en toe wat druppels naar binnen, en Vàilan gaat zo liggen dat in ieder geval zijn kussen niet nat wordt. Een felle bliksemflits verlicht de hemel en een harde klap volgt vrijwel direct.
Beestenweer... moppert Vàilan, die maar weer z'n ogen sluit en probeert verder te slapen.

Dan wordt er op de deur geklopt. De lerares kijkt door een kijkgat. Vab n buitenaf horen ze geschreeuw: "Sigrid! Ik weet dat je er bent. En je hebt een man bij je!" De lerares sluit het kijkgat en deinst achteruit. Madarian: "Wat is er?" Lerares: "Mijn ex-verloofde. Weer dronken. Hij was in de middag ook al op school." Madarian: "Shyla, wil je wat je net deed goedmaken?" Shyla: "Hmpf." Madarian: "Shyla? Als we terug in de toren zijn, mag je doen met me wat je wilt." Shyla: "Beloofd?" Madarian knikt bevestigend. Dan geeft hij een paar instructies. De lerares staat klaar om de deur open te doen. Madarian gaat met z'n gezicht naar de deur zitten. De lerares doet open en gaat meteen aan de kant. De man komt waggelend binnen met getrokken dolk: "Jij moet met je poten van m'n vrouw afblijven!" Madarian: "Jij moet haar niet meer lastig vallen! Geen wonder dat ze niets meer van je moet hebben als je je zo gedraagd!" De man wil uithalen met de dolk. Shyla wordt vlak voor hem zichtbaar en pakt z'n arm beet. Shyla: "Laat haar met rust, of ik zal bij je spoken tot in de eeuwigheid!" De man wordt lijkbleek en zet het op een rennen. Madarian: "Die zal niet zo snel terugkomen denk ik." De lerares terwijl ze de deur sluit: "Bedankt. Mijn naam is Sigrid." Madarian: "Hoi Sigrid. Zullen we nu eindelijk met de lessen beginnen?" Shyla: "En niet te lang vandaag graag. Hij heeft al z'n krachten nodig straks." Ze streelt over de schouders van Madarian. Sigrid: "Je weet wat de arts gezegd heeft. Hij moet rustig aan doen." Shyla: "Beloofd is beloofd." Madarian haalt z'n handen op en zegt glimlachend: "Je moet soms wat over hebben voor anderen." Dan beginnen de lessen.

De gangen van het kasteel zijn leeg en stil, iedereen zit of aan de eettafel of gezellig voor het haardvuur in privésfeer. Fyona slentert verveeld voort over het tapijt en kijkt af en toe naar de grote fresco's op de muren. Een paar keer komt een stel wachters door de gangen gelopen, maar ze schenken geen aandacht aan Fyona.
Dat valt dan weer mee, denkt ze bij zichzelf. Dan blijft ze stilstaan en sluit haar ogen.
Veeeeertje, waar beeeen je? Vàilan merkt Fyona's roep en opent de ogen.
Ik zit vast in m'n toren... moppert hij. Ach ja, hoog en redelijk droog, kussen en hooi, zo erg is het nou ook weer niet. Het onweer zwakt langzaam af en het regent al minder hard.
Heb je gezelschap nodig of red je het wel alleen? vraagt Fyona.
Gezelschap is nooit verkeerd...er is echter geen eten in huis. antwoordt Vàilan.
Dan ga ik dat even halen.
Met dit weer? vraagt Vàilan.
Juist met dit weer is het jagen een stuk aangenamer. Wacht maar af! antwoordt Fyona, die snel naar de tuin loopt, en vanaf daar richting het bos vertrekt. Vàilan hoort zware vleugelslagen en wacht geduldig af, zich ondertussen afvragend hoe Fyona ooit samen met het eten de toren in gaat komen.

Na een tijdje zijn de lessen afgelopen. Ook Sigrid is moe van al het gedoe van vandaag. Ze heeft tijdens de lessen ook over het voorval met Fyona verteld. Madarian heeft geprobeerd uit te leggen wat Fyona werkelijk is en dat ze van nature geen kwaad wezen is. Madarian bedankt Sigrid voor haar lessen, betaalt haar met goud, wacht totdat de deur goed op slot zit en gaat dan naar z'n toren. Onderweg begint het zachtjes te regenen. De gedachten van Madarian gaan naar de dag van morgen. Dodenherdenking. Hij kijkt naar beneden en ziet de schittering van de maan op z'n harnas. Iets zwarts. Ik moet nog iets zwarts hebben. De winkels zijn inmiddels dicht. Dan maar de toren doorzoeken. Madarian: "Shyla, voordat je straks je gang gaat als we er zijn, wil je me eerst helpen met het zoeken naar iets zwarts?" Shyla (onzichtbaar): "Geen probleem." Als ze in de toren zijn zoeken ze eerst naar iets zwarts. Ze vinden een zwart gewaad wat net over het harnas past. Madarian wil weten of het iets magisch is. Met die gedachte, ziet hij plotseling meerdere voorwerpen vreemd oplichten. Een paar waarvan hij zeker wist dat het magische voorwerpen zijn. Het gewaad licht echter niet op. Madarian: Heb ik de gave van Sjurd? Sjurd. Wat mis ik je... Shyla: "Ook ik mis hem." Madarian: "Wat is er met z'n ziel gebeurd? Die was gevangen in die Drakensteen, toch? Ik hoop dat als de magie op is, dat z'n ziel dan ook naar het hiernamaals kan gaan. Of is gegaan. Wat is tijd lastig. Vooral als dingen al in het verre verleden gebeurd zijn en pas geleden." Shyla: "Ik begrijp je niet meer." Madarian: "Ik ook niet." Ze lachen kort en gaan richting bed.

De volgende morgen wordt er op de deur geklopt. Madarian kleedt zich snel aan en doet de deur open. Daar staat Sigrid. Ze zegt: "Er is geen enkel kind geweest op school." Madarian: "Wat? Waarom niet?" Sigrid: "Eerst die zwarte vrouw en daarna die geest. De ouders hebben vast gehoord wat er is gebeurd." Madarian: "Momentje. Shyla, wil je de kans krijgen om wat ouders 'op andere gedachten te brengen'?" Shyla wordt zichtbaar: "Om haar te helpen?" Madarian: "Niet alleen haar. Ook de kinderen." Shyla kijkt Sigrid aan en daarna Madarian: "Zelfde beloning als vannacht?" Madarian ziet wat Shyla probeert en zegt : "Moet dat nou echt zo?" Shyla: "Oké, oké. Vooruit dan." Madarian: "Dank je. Sigrid, roep jij de ouders bij elkaar? We komen er zo aan."

Al vroeg in de morgen klinkt de Zwarte Weduwe, een grote, zwarte klok in een van de kasteeltorens. Het sombere, spookachtige geluid galmt door de hele stad. Slechts zelden wordt de bel geluid, alleen bij herdenkingen of het overlijden van een koninklijk figuur. Vàilan trilt wakker, omdat de klokkentoren dicht bij zijn toren is gebouwd.
Heb ik weer, mompelt hij. Fyona had wat eten bij hem gedropt, maar omdat ze zelf niet fatsoenlijk de toren in kon besloten ze om de avond maar weer gescheiden door te brengen. Vàilan schrokt de laatste restjes vlees naar binnen en vliegt naar de tuin. De kille ochtendwind past prima bij de sfeer die door de Weduwe wordt gedirigeerd: verdrietig, koud, en doods. Fyona staat hem op te wachten en ze glimlacht.
"Misschien moeten ze een speciale toren voor mij bouwen," zegt ze. "Of de jouwe vergrote zodat ik erbij kan."
Grote kans dat ze je vertellen om het zelf te gaan doen. antwoordt Vàilan. Kom, laten we naar de troonzaal gaan.

Rafaël en Aylin ontwaken eveneens door het geluid van de Weduwe.
"Wat een vreselijk eng geluid," mompelt Aylin, die de klok voor het eerst hoort.
"Je went er niet aan," antwoordt Rafaël. "Ik heb 'm al vaker gehoord, het blijft vreemd." Hij staat op en kijkt in zijn kast. De dag ervoor had hij al zijn pak klaargelegd, en met tegenzin trekt hij het aan. "Zwarte broek, check, zwart tuniek, check, slechts een sober weergegeven embleem, en een cape." Hij bevestigt zijn mantel en gaat voor de spiegel staan.
"Werkelijk, ik zie eruit als een kwaadaardige ridder. Ik ben niet dol op capes..., maar het hoort erbij." zegt hij. Hij fatsoeneert z'n al van nature zwarte haren en draait zich om naar Aylin.
"Je ziet er goed uit zo, Raffie," zegt ze. "Maar ik zou je niet elke dag zo gekleed willen zien."
"Mee eens," antwoordt hij. Zodra ook Aylin zich heeft omgekleed gaan ze naar de troonzaal. Rafaël reciteert in gedachten wat hij wil zeggen, en de sombere sfeer in combinatie met het gelui van de Weduwe, brengt hem tot het zingen van een eveneens mistroostig lied. Zijn stem galmt door de gangen, en Aylin, die hem nog nooit eerder heeft horen zingen, voelt een koude rilling over haar rug lopen, en ze houdt zich stil.

Quid sum miser tunc dicturus?
Quem patronum rogaturus,
Cum vix justus sit securus?

Juste Judex ultionis,
Donum fac remissionis
Ante diem rationis.

Inter oves locum praesta,
Et ab haedis me sequestra,
Statuens in parte dextra.

Lacrimosa dies illa,
Qua resurget ex favilla
Judicandus homo reus
Huic ergo parce, Deus

Laatste edit 08-10-2014 21:25

Madarian pakt z'n spullen en doet ook het zwarte gewaad aan over z'n harnas. Dan gaat hij naar de school. Daar staat een groep bezorgde ouders. Sigrid ziet Madarian, en roept: "Dames en heren, wat is er aan de hand? Waarom mogen de kinderen niet meer komen?" Een ouder: "Eerst een geest, dan een gewapende gek, en dan een heks? Op één dag? Veel te gevaarlijk!" Meerdere ouders laten kreten horen dat ze het ermee eens zijn. Madarian roept daarop: "Zonder te weten wat er precies aan de hand is? Laten we eerst vertellen wat er is gebeurd. Beslis daarna zelf." De mensen zijn stil. Madarian legt de situaties uit, wat Fyona werkelijk is. En ook over Shyla, en dat ze ongevaarlijk is. Een ouder ouder schreeuwt: "Bewijs!" Madarian: "Zoals u wenst. Shyla?" Shyla wordt zichtbaar. De ouder deinst angstig achteruit. Dan komt het jochie tevoorschijn die al niet bang van Shyla was tevoorschijn uit de meute, en probeert Shyla aan te raken, maar gaat door haar heen. Shyla geeft hem daarop een aai op het hoofd. De haren van het jochie gaan even alle kanten op. Shyla: "Ik doe niets, tenzij men het uitlokt, zoals haar ex verloofde."

Ook in de troonzaal is de sfeer zo koud als de marmeren vloer. Een paar mensen hebben zich al een plekje veroverd, en de koningin zit somber voor haar uit te kijken. Zij en Irina hebben zich, net als iedereen, in zwarte kleding gestoken. Niet lang nadat Rafaël en Aylin zich ergens hebben geïnstalleerd komen Vàilan en Fyona binnen.
Vandaag val je een keer niet op! merkt Vàilan op. Fyona glimlacht.
Hier heb ik nou altijd al van gedroomd...jammer dat het met zoiets een keer moet gebeuren. antwoordt ze. Vàilan gaat naast de troon zitten en krijgt een korte knuffel van Irina. Ze hangt hem een zwarte sjerp om zijn nek.
"Dan ben jij ook een beetje zwart gekleed," zegt ze.
Het lijkt hier werkelijk op een samenkomst van een of andere duistere sekte. Ik vind het maar niks, antwoordt hij.

Aylin pakt Rafaël's hand beet, die dat zonder protesteren toelaat. Ook in de troonzaal is het geluid van de Zwarte Weduwe te horen. Steeds meer mensen komen de zaal binnen, en ook elders in de stad maakt men zich gereed voor de herdenking.

Madarian: "Zou die ex verloofde al gestopt zijn met rennen? Hoe dan ook, zijn er nog bezwaren om de kinderen weg te houden van school?" De ouders blijven stil en verlaten schoorvoetend het schoolplein. Sigrid: "Ik ben benieuwd of de leerlingen morgen weer aanwezig zullen zijn. Vandaag komt niets meer van school." Madarian neemt afscheid en volgt de meute. Ze gaan naar het kasteel. Des te dichter hij daar in de buurt komt, des te meer z'n lichaam trilt van spanningen. Dan komt hij in de troonzaal. Veel personen gaan vooraan zitten. Madarian niet. Hij gaat achterin zitten, vlakbij de deur. Ook maakt hij zich zo klein mogelijk bij het zitten. Als het hem teveel wordt, kan hij daardoor de boel ontvluchten. Hoewel hij het gevoel heeft dat hij er moet zijn. Hij kijkt rond en ziet meerdere bekenden. Dan staart hij naar de grond en wacht op wat komen gaat. Z'n gedachten gaan naar de veldslag. Even later loopt iemand vlak langs hem en gaat naast hem zitten. Madarian kijkt even op en ziet dat het Sigrid is. Madarian knikt even en staart weer naar de grond. Dan voelt hij een arm om zich heen. Hij kijkt even, maar ziet niets. Het is de arm van Shyla.

Het gelui van de Zwarte Weduwe houdt op, en de zaal valt volledig stil nadat de deuren zijn gesloten. De koningin staat op en spreekt de menigte toe, waarbij ze af en toe richting een delegatie Dracons knikt. Ze prijst hun hulp, en spreekt bemoedigende woorden uit voor de nabestaanden.
"Vandaag is er nog tijd om te rouwen. Morgen zullen we een feest houden ter ere van zij die vielen, opdat hun namen nooit zullen worden vergeten."

"Wanneer is je monument af?" fluistert Aylin in Rafaël's oor. "Zijn ze er al mee bezig?"
"Daar was nauwelijks tijd voor," antwoordt Rafaël. "Het materiaal moet zelfs nog komen, de beeldhouwers, er moeten betalingsafspraken worden gemaakt....Waarschijnlijk wordt het volgend jaar pas geïnstalleerd".
"Vind je dat niet erg?" antwoordt Aylin.
"Alsof ik met al mijn ervaring supersnel kan werken. Ook ik doe wel eens maanden over één paneel, en grote fresco's nemen nog meer tijd in beslag, zo abnormaal is dat niet. Men moet er maar mee leren leven dat het monument niet ineens als door een wonder tot stand kan komen."

De koningin eindigt haar toespraak en een terughoudend applaus klinkt door de zaal. Vàilan zit met gebogen kop naar de grond te kijken. Fyona heeft zich al die tijd redelijk schuilgehouden in de achterhoede en viel nauwelijks op. Ze komt wat naar voren en kijkt opzij, en herkent de juf van eerder die dag. Ze kijken elkaar kort aan en Fyona ziet nog wat onzekerheid in haar ogen.

Gedurende de volgende paar uren spreken diverse personen, waaronder Dracons, over de strijd en de nasleep, maar Rafaël wordt niet opgeroepen.
"Schandalig," mompelt Aylin.
"Hm," mompelt Rafaël. "Ik ben niet in een dichtbui op het moment."

"Deze strijd heeft helden opgeleverd," zegt een spreker. "Helden, die ook vandaag in deze zaal aanwezig zijn. Niet je alledaagse helden, nee, helden van onbeschrijfelijke kracht. Aan hen danken wij mede de overwinning. Ziehier, aan de rechterhand van de koningin!" Vàilan heeft geen zin om in de belangstelling te staan en blijft koppig zitten, en schudt z'n kop een hen weer. Irina begrijpt de hint en spreekt voor hem.
"Hij deed wat wij allen moesten doen, niets meer, niets minder. Focus niet de aandacht op hem, maar op allen die voor ons welzijn vochten." De spreker knikt en gaat verder.
"Wie zou hebben durven vermoeden dat kwaad met duisternis kon worden bevochten? Hoe gezegend zijn wij met zó'n wezen in onze gelederen?"
"Ik voel me gevleid," zegt Fyona luid vanuit een donkere hoek ergens achterin.
"Sta niet zo in het duister," zegt de spreker.
"Alsof ik daar wat aan kan doen," antwoordt Fyona. "Ga nou maar verder, ik sta hier goed." Na wat gemompel in de zaal wordt de dienst verder gezet, en even later wordt het einde ervan aangekondigd en kan iedereen terug naar huis om zelf nog dingen te doen. De zaal stroomt geleidelijk aan leeg en Fyona 'herenigt' zich met Vàilan.
"Hier gaan we nog veel van horen, vrees ik," zegt ze tegen hem.
En daar komen we niet meer vanaf. antwoordt hij. Laten we naar buiten gaan, ergens ver weg van de stad, ik heb nu even geen zin meer om hier rond te moeten hangen.
"Mee eens," zegt Fyona. Ze lopen richting het balkon.

"Werkelijk schandalig," moppert Aylin, terwijl ze wachten om ook de zaal te kunnen verlaten. "Hoe kunnen ze jou nu vergeten?"
"Maak je niet druk," zegt Rafaël. "Ik lig er niet wakker van."
"Dat is dan ook voor het eerst ooit," antwoordt Aylin.

Madarian blijft naar de grond staren. Hij trilt van de spanningen en emoties. Als er over helden gesproken wordt, voelt hij een stootje. Shyla: Ze hebben het ook over jou. Madarian: Misschien, maar ik wil niet in het middelpunt van de belangstelling staan. Madarian voelt een zoen op z'n wang van Shyla. Hij glimlacht een seconde. Dan verdwijnt de glimlach weer van z'n gezicht. De andere helden willen niet spreken. Ook zij laten hun daden voor hun spreken. Als één van de eerste personen staat hij op om de troonzaal te verlaten. Sigrid volgt hem heel even, tot ze aan z'n lichaamstaal kan afleiden dat hij even alleen moet zijn. Madarian gaat naar een wachter toe en vraagt of hij van hun trainingsruimte gebruik mag maken. De wachter herkent hem, en wijst waar de trainingsruimte is: vlakbij de barakken. Madarian gaat er naartoe. Als hij daar is aangekomen vraagt hij weer om toestemming. Na toestemming gaat hij naar een stropop toe en begint er als een bezetene op te hakken met z'n zwaard. Anderen kijken verbaasd op. Zelfs als de pop compleet uiteen valt hakt Madarian er nog volop tegen. Na een tijdje is Madarian doodop en gaat hij zitten. Hij trilt nog steeds. Dan staat hij op en geeft wat geld aan de trainer voor een nieuwe pop. De trainer neemt het zwijgend aan. Madarian loopt doelloos rond in de stad. Dan komt hij bij de deur van het broederschap. Hij gaat naar binnen en haalt z'n beloning op voor de bandieten. Voor vandaag besluit hij geen nieuw contract uit te voeren. Hij besluit naar het meer te gaan. Als hij daar aangekomen is, kan Madarian zich niet beheersen. Hij gooit een vuurspray spreuk over het water. Zoveel hij kan. Totdat hij ook geestelijk uitgeput is. Dan zakt hij door z'n knieën, en blijft in het water staren.

Waar zullen we eens heen gaan? vraagt Vàilan, die klaarstaat om van het balkon te springen.
"Richting het meer, maar wel wat verder, anders zitten we alsnog zo dicht bij de bewoonde wereld," antwoordt Fyona.
Oké, dan doen we dat. Lukt het je om vanaf hier zodanig te kunnen veranderen dat je gelijk weg kan vliegen? Fyona kijkt over de rand en knikt.
"Dit gaat prima lukken, hoor", antwoordt ze. Vàilan gaat als eerste en krijgt van Fyona een kleine voorsprong. Ze vliegen over het meer, cirkelen twee rondjes en gaan dan verder, net zolang totdat ze in een heuvelachtig, mooi begroeid gebied komen.
Dit lijkt me een prima plek om even tot rust te komen, zegt Vàilan, die zich begint te strekken en vervolgens languit gaat liggen. Fyona duwt hem omver en snuffelt enthousiast.
Laat dat! moppert Vàilan.
Niks ervan, hoe vaak zijn we nou eens alleen? Ze likt hem over zijn buik en hij wiebelt met z'n poten.
Stop! Dat kietelt! Hij probeert haar te ontvluchten, maar Fyona houdt hem met gemak tegen.
Niet zo flauw doen, veertje! zegt ze. Vàilan zet zich schrap en duikt op haar staart.
Héla! roept ze verbaasd. Laat los! Vàilan laat los en rent rondjes om haar heen. Fyona springt vervolgens in zijn baan en laat hem tegen haar op botsen.
Auw...
Moet je maar uitkijken waar je loopt, donsje
DONSJE? Waar heb ik dát nu weer aan verdiend? Fyona duwt hem tegen de grond met haar snuit en beweegt haar kop zachtjes heen en weer.
Je bent zo zacht, zo donsig, zo...oh jee ze draait zich om en niest, waardoor enkele paarse vlammen wat onschuldige plantjes naar de eeuwigheid helpen.
Je leert 't ook nooit, he. Gezondheid.
Het is het meer dan waard. Hé, wat is dat? Ze kijken naar een van de heuvels en zien iets wat op een deur lijkt.
Vast een grot, of opslagplaats. zegt Vàilan. Fyona's nieuwsgierigheid neemt het over en ze loopt snuffelend die kant op.
Doe dat nou niet, straks jagen we onschuldige mensen de stuipen op 't lijf! Fyona rolt een steen weg en er blijkt inderdaad een ingang te zijn. Diep in de gang klinken stemmen, over 'buit', 'messen' en 'patrouille'. Dan valt het stil en krijgt men blijkbaar in de gaten dat er iets loos is. Fyona rolt de steen weer terug en gaat zitten.
Boeven! zegt ze. Rovers, tuig, gespuis. Zullen we ze opruimen?
Moet dat nu? Tijdens onze date? klaagt Vàilan.
Juist dat is wat het zo spannend gaat maken. Tenzij jij iets spannenders weet. antwoordt Fyona.
Ik heb geen idee... zegt Vàilan. Samen inspecteren ze het gebied, terwijl een van de bandieten gewapend naar buiten komt.