Madarian kijkt even naar de vrouw die net kwam aanlopen. Ze lijkt niet op de vrouw die de demoon heeft overgenomen. Madarian: "Als eerste even je vraag beantwoorden Feryin. Wat we ervan weten? Even kijken. De naam van de demoon is Azkaal. In eerste instantie was het een soort van wervelwind, die de lichaam overnam van een vrouw. Die vrouw was daarna erg sterk. Fyona, de vriendin van Vàilan is een draak die een mensvorm kan aannemen. Ze was bij jou, Feryin, toen je in de toren kwam. Ze heeft de vorige keer geholpen om de demoon te verslaan. Volgens haar was er een of ander ritueel nodig om de demoon te bevrijden toen de maan rood kleurde. En ze zegt dat er een ander ritueel nodig is om die demoon weer op te sluiten." Nu richting de pas aangekome vrouw: "Als tweede: Ik ben Madarian. Aangenaam kennis te maken. Mag ik uw naam weten?" Shyla: Stel je me niet voor? Madarian: Ze is net hier gekomen. We kennen haar niet. Laten we eerst kijken wat voor iemand het is. Als ze een vijand blijkt, kan ze beter niet van jou af weten. En anders stel ik je later nog wel voor. Shyla: Dat weten we van Feryin ook niet. Madarian: Dat is ook wel weer waar. Maar Feryin lijkt minder gevaarlijk omdat ze blind is. Hoewel dat kan betekenen dat men haar onderschat. Shyla: Oké. Ik wacht af. Madarian: Bedankt.

Laatste edit 16-12-2014 22:20

Volgens mij is dat onze nieuwe hofmagiër, zegt Vàilan, alleen hoorbaar voor Irina. Hij wacht even tot Madarian klaar is met Feyrin op de hoogte te brengen, en loopt dan naar de vrouw toe. Irina blijft staan en bekijkt haar met een kritische blik.
"Xana, neem ik aan," zegt ze. "Tenminste, ik dacht dat onze nieuwe hofmagiër zo heette. Hm, ik had me wat anders voorgesteld, maar ik denk dat ma je wel ziet zitten. Nadat je je bewezen hebt, natuurlijk...."
Hoe dacht je dan dat ze eruit zou zien? Net zo gekleed als Fyona? zegt Vàilan, nu wel hoorbaar voor iedereen. Hij buigt z'n kop naar de vrouw en kwispelt een beetje.
Aangenaam kennis te maken, mevrouw. begint hij. Ik ben Vàilan. Euh...ik hoop dat u wél kan zien, en zo ja...leef je ogen uit.
"Daar gaan we weer," mompelt Irina. Vàilan zet een stap naar achteren en ontvouwt zijn grote vleugels, waardoor de zilveren veren aan de binnenkant in al hun glorie te zien zijn en het licht van de zon alle kanten op weerkaatsen.
"Van zijn soort zijn er nog maar een handvol op de wereld," zegt Irina.
En hoe komt dat? Omdat iedereen ons vermoordt om onze veren te pikken. zegt Vàilan, die zijn vleugels weer invouwt en met z'n kop tegen de vrouw aan wrijft. Enkele klokken in de kasteeltorens beginnen te luiden.
"Oh oh," zegt Irina. "We zijn toch niet al een uur hier? Wel? Barst, we moeten terug! Mijn afwezigheid zal al opgemerkt zijn!"

Arya had compleet geen aandacht voor Vailan, Irina of wie anders dan ook. "Madarian..?" vroeg ze verbaast. Dat was een naam die ze al een hele lange tijd niet gehoord had, en aangezien het er nog eens eentje was die niet vaak voorkwam vroeg ze af of het mogelijk was dat het dezelfde Madarian was die ze ooit gekend had. "Aangezien Xana te druk bezig wat met andere dingen hebben ze mij maar in de plaats gestuurd. Ik ben toch een zeer stuk efficienter." Ze wierp een wijde grijns naar de dame die haar ook had gevraagt wie ze was en draaide snel daarna terug naar Madarian. "De naam is Arya, Arya Atharn tot Uw dienst." Ze maakte een veel te diepe buiging, die eerder spottend overkwam als beleefd.

Feryin ondertussen was weer een beetje tot rust gekomen. mensen die overal en nergens vandaan kwamen waren niet iets wat ze gewend was, en deze dame was daadwerkelijk zonder enige aankondiging in haar 'beeld' verschenen. "laten we maar snel gaan lopen dan, als u verwacht word?"

Ze negeert me! klaagt Vàilan, die snuivend z'n kop van Arya wegdraait en weer naar Irina toe loopt. Dat gelóóf je toch niet? 's Werelds meest zeldzame griffoensoort, een exemplaar van buitengewone schoonheid, kracht en weet-ik-veel, en ze doet net alsof ik er niet ben!
"Trek het je niet aan," zegt ze. "Bovendien heeft niemand nu behoefte aan zo'n schouwspel." Ze kijkt nadenkend naar de vrouw, die zich voorstelt als Arya en een nogal onvriendelijk ogende buiging maakt.
Da's geen goede houding voor een hofmagiër, zeker niet als ze bij ons komt. Ze moet maar bewijzen dat ze beter is!, zegt Vàilan tegen Irina, terwijl hij gaat liggen.
Mee eens. Ze zal wat manieren moeten leren voordat ze überhaupt een voet in de troonzaal gaat zetten. antwoordt Irina.
"Ik zal doorgeven dat Xana niet kan komen en dat jij haar vervangster bent. Ma zal verder over je taken beslissen, daar ga ik niet over. Ik wil je wel alvast dringend verzoeken om je houding aan te passen aan wat er van je verwacht wordt. Daar mag ik dan wél weer op toezien, en ik niet alleen," zegt ze vervolgens tegen Arya, terwijl ze subtiel wijst naar Vàilan.
Kom, we moeten gaan. Irina springt op zijn rug en Vàilan komt weer overeind.
"Tot later dan maar," zeggen ze tegelijk, en Vàilan trekt een kort sprintje waarna hij zich sierlijk de lucht in lanceert met luid geklapwiek van z'n vleugels.

Laatste edit 18-12-2014 18:23

Madarian kijkt verbaasd naar Arya en zegt: " Geen idee waar die naam vandaan komt. Ik heb dat soort dingen nooit kunnen vragen aan m'n ouders. Je hebt een Madarian gekend? De kans is erg klein dat ik het ben. Ik denk dat ik je wel zou hebben herkend." Madarian doet z'n helm af. Nu ziet Arya een voor haar onbekend gezicht. Blond haar, blauwe ogen, geen snor of baard. Madarian zet z'n helm weer op. Voor hem was een buiging een buiging. Hij begrijpt het commentaar niet dat de anderen erop geven, maar besluit z'n mond te houden. Shyla: Wat is er? Madarian: Wat was er mis met die buiging? Shyla: Die buiging was eerder spottend bedoeld dan beleefd. Madarian: Dat soort dingen heb ik nooit geleerd in die dertig jaar die ik in de mijnen gevangen heb gezeten. Ik heb veel van die lichaamstaal dingen nooit leren begrijpen. Ik kan het spottende gedeelte er niet uit halen. Shyla: Als we alleen zijn zal ik je het verschil laten zien. Madarian: Ik heb het vreemde gevoel dat het weer een tijdje gaat duren voordat we alleen zijn. Ik hoop dat ik het verkeerd heb. Arya en Feryin zien dat Madarian 'in gedachte verzonken' is. Dan zegt Madarian : "Zullen we maar naar Thylis gaan?"

Arya antwoordt: Zouden we dat nou wel doen? Jullie weten toch dat Paus Pilatus de twaalfde daar juist een herderlijk bezoekje aan het brengen is?
Juist daarom zegt Madarian. Dit is een unieke kans om door deze heilige man gezegend te worden.
Ook Feryin vindt het wel een goed idee. Thylis is een prachtige stad, bekend om zijn fraaie kerken en zijn goedkope bordelen. In combinatie met het Pausbezoek kan dat nog een heel interessante reis worden.
Na deze woorden is ook Arya er opeens een voorstander van om een bezoek aan Thylis te brengen. Moeten we nog een geschenk meenemen voor Paus Pilatus de twaalfde?
Nou dat lijkt mij niet nodig. Pilatus moet blij zijn om ons weer eens te zien. En we hebben hem verleden jaar toch al een nieuw petje gegeven zegt Madarian.
Ja, nou je het zegt antwoordt Feryin, draagt Pilatus dat petje wel dat wij hem hebben gegeven?
Ik geloof het niet zegt Arya. Daarom was ik er eerst geen voorstander van om naar Thylis te gaan. Maar eigenlijk is het niet zo belangrijk welk petje Pilatus de twaalfde draagt.

"Ik heb inderdaad een Madarian gekend, maar ik vrees dat ik inderdaad de verkeerde Madarian hier voor me heb staan, mijn excuses." Ze had nog de griffioen willen vertellen dat hij er prachtig uitzag, maar ze waren er al vandoor gevlogen. "Laten wij er maar achteraan gaan. Dat was tenminste het plan, toch?"

Feryin knikte haar hoofd. "Voor zover mij bekend was dat inderdaad de bedoeling. Madarian kent de weg, dus het lijkt me een goed idee dat hij de weg lijd." Hier keek Wat vreemd van op, totdat ze de vreemde ogen van het elfenmeisje zag. "Ah.. dat verklaard. Nou Madarian, lijd de weg!"

Met een noodgang vliegt Vàilan terug naar het balkon van Irina's kamer. Zodra hij daar landt springt ze van zijn rug en glipt ze naar binnen. Nog even draait ze zich om.
"Ik gebruik de sluiproute wel om snel in de troonzaal te komen. Hopelijk is er voor jou nog ruimte om bij je mand te komen, anders moet je denk ik maar in je andere vorm die kant op..."
Niks ervan, ik ga me niet veranderen als dat nergens voor nodig is. Ik red me wel. antwoordt Vàilan, die vervolgens het balkon verlaat.

*Uche* "Raffie!" roept Aylin. Rafaël komt direct uit de voorraadkast terug met wat kruiden en gaat weer bij haar zitten.
"Ja?" vraagt hij. Aylin kijkt hem ondeugend aan en laat weer wat van haar bovenkleding zakken.
"Het spul werkt niet zo goed, smeer nog eens wat op m'n bor...". Rafaël zucht.
"Dat heb ik nu al twee keer gedaan, je moet even geduld hebben! Dat spul gaat minder snel door schubben dan door...'gewone' huid!" zegt hij.
"Nou moe," mompelt Aylin, die zich wat omdraait zodat ze Rafaël met haar staart kan slaan. Dan wordt er op de deur geklopt.
"Ook dat nog," zegt Rafaël. "Ik ben natuurlijk niet aanwezig bij de ceremonie, en dat vinden ze vreemd." Hij loopt naar de deur en doet open. Een soldaat maakt een korte buiging en deelt mee dat de ceremonie op het punt staat te beginnen en Rafaël's afwezigheid is opgemerkt.
"Zeg dat ik niet kan komen," antwoordt Rafaël. "Er doet zich een situatie voor binnen de muren van deze woning waardoor mijn volledige aandacht, tijd en toewijding elders gewenst is. Het spijt me dan ook ten zeerste dat ik mijn aanwezigheid niet aan de troonzaal kan toevoegen." De soldaat kijkt hem wat dommig aan en knikt dan een beetje. Aylin niest en mompelt een keer, waarna ze zich een paar keer omdraait op de bank.
"Om het in simpele bewoordingen te brengen: er is een zieke in huis," zegt Rafaël tegen de soldaat. Hij sluit de deur weer en loopt terug naar Aylin.
"Raffie," zegt ze. "Dat is zo lief van je...".
"Ik zie het meer als een morele verplichting om..." "RAFFIE!" onderbreekt Aylin, voordat Rafaël zijn zin kan afmaken. Het blijft vervolgens even stil.
"Ja, ik ben heel lief vandaag," zegt hij vervolgens, met enige moeite. Aylin knipoogt naar hem. "Kom weer bij me zitten," zegt ze.
"Oké," mompelt Rafaël.
"Ga je wat voor me zingen?" vraagt Aylin.
"Ik zou niet weten wat," is het antwoord.
"Het eerste dat in je op komt," fluistert Aylin.
"Hm, even zien..."

Laatste edit 20-12-2014 21:45

Madarian: "Gaan jullie het me dan zo moeilijk maken in dat kwartiertje naar Thylis? Het is dat paadje af en dan naar links bij de T splitsing." Madarian sluit de toren af. Na vijf minuten lopen horen ze kabaal. Een wolf valt een man aan. Madarian pakt z'n boog en schiet een pijl af. De wolf wordt in z'n zij geraakt. De wolf geeft een jankende kreun als hij achteruit deinst. Madarian rent op de wolf en de man af. De wolf wil weg vluchten, maar door de pijl kan hij er niet snel vandoor. Madarian trekt z'n zwaard en verlost de wolf uit z'n lijden. Dan gaat hij naar de man toe. De arm van die man is redelijk open. Madarian verbindt de man en geeft hem een helingsdrankje. Madarian: "Hmm.. Het is niet normaal voor één wolf dat hij een volwassen man aanvalt. Zou die wolf ziek zijn geweest?" Madarian kijkt naar de wolf. Er komt wat schuim uit z'n bek. Madarian: "Wat was die ziekte ook al weer? Wolfsdol?" De man kijkt angstig en zegt: "Je bedoelt hondsdol! Alsjeblieft niet! Die ziekte kan dodelijk zijn." Madarian: "Kom mee. We zijn op weg naar Thylis. Daar weten ze hopelijk een medicijn voor. Des te eerder je een medicijn krijgt des te minder kans dat je er last van gaat krijgen."

((Skip? Arya en Feryin lopen wel mee ))

(Dat mag Madarian dan wel doen, 'ik' ben toch al in de stad ).

"Natuurlijk!" zegt Rafaël enthousiast. "Zoals de grote dichters uit ons glorierijk verleden hun meesterwerken op papier zetten, zo deden de liedenmakers dat ook. Een zwaar onderschatte categorie! Ook zij schreven de prachtigste gedichten, maar vooral bedoeld voor zang en.."
"Ja ik weet het wel!" onderbreekt Aylin hem. "Zing nou wat voor miiiijjj!". Ze kijkt hem smekend aan en Rafaël knikt. Hij schraapt z'n keel en begint zachtjes, maar loepzuiver te zingen.

Certo a colui che meco s'assottiglia,
se la Scrittura sovra voi non fosse,
da dubitar sarebbe a maraviglia.

Oh terreni animali! oh menti grosse!
La prima volontà ch'è da sé buona,
da sé, ch'è sommo ben, mai non si mosse.

Cotanto è giusto quanto a lei consuona:
nullo creato bene a sé la tira,
ma essa, radiando, lui cagiona.

Quale sovresso il nido si rigira
poi c'ha pasciuti la cicogna i figli,
e come quel ch'è pasto la rimira;

cotal si fece, e sì levai i cigli,
la benedetta imagine, che l'ali
movea sospinte da tanti consigli.

Roteando cantava, e dicea: 'Quali
son le mie note a te, che non le 'ntendi,
tal è il giudicio etterno a voi mortali'.

Poi si quetaro quei lucenti incendi
de lo Spirito Santo ancor nel segno
che fé i Romani al mondo reverendi,

esso ricominciò.

Aylin sluit haar ogen en glimlacht. "Dantus," fluistert ze. "Dantus Alighierus". Rafaël knipoogt en zingt door, en zodra hij het stuk af heeft zucht hij diep, met een voldaan gevoel. Aylin begint zachtjes te snurken en Rafaël legt zachtjes de deken weer over haar heen. Hij besluit om wat spullen op te ruimen, terwijl hij in gedachten druk bezig is met het bedenken van een eigen, nieuw gedicht.

Irina glipt nagenoeg ongezien de troonzaal binnen en zetelt zich naast haar moeder, waarna ze haar verontschuldigingen aanbiedt en het nieuws van de hofmagiër vertelt.
"Dat bespreken we wel zodra ze hier is," antwoordt de koningin. De zaal valt stil en de koningin begint met haar toespraak. Irina kijkt naar de mand naast de troon, maar Vàilan is er nog niet. Ook Fyona lijkt niet aanwezig te zijn, en ze kijkt weer voor zich uit, hopend op een snelle afloop van de ceremonie.

Na een kwartiertje zonder incidenten komen ze aan bij de stad. Madarian: "Ik stel voor om eerst onze gewonde te begeleiden naar de arts en daarna door te gaan naar het kasteel. Geen idee wat voor feest daar is. En Feryin? Weet jij al waar je naartoe wil? Het wordt straks waarschijnlijk ERG druk. En aangezien we als eerst in een gedeelte komen waar de armen wonen, kan het daar gevaarlijk worden. Dus kan het handig zijn om in de buurt te blijven. De stad kan een flinke doolhof zijn." De gewonde man: "Ik red me wel vanaf hier. Bedankt dat je me gered hebt." Madarian: "Laat je alsjeblieft wel nakijken." Gewonde man: "Ik heb daar geen geld voor." Madarian: "Dat geeft een andere betekenis aan 'je geld of je leven'. Kom op. Ik betaal die rekening wel." De man kijkt Madarian vreemd aan. Madarian: "Wat is er? O. Natuurlijk. Als je wilt kun je het me later terug betalen. Maar ik ga het niet bijhouden. Kom op. Op naar de arts."

=================================

Maar eens starten met een nieuw verhaal.

Madarian wordt wakker. Z'n hele lichaam doet pijn. Het enige wat hij nog heeft is een onderbroek, en flink wat schrammen, builen en wonden. Hij probeert om zich heen te kijken. Hij ligt in het bos, vlakbij een pad. Hij krabbelt overeind en kijkt naar welke kant hij op moet. Hij schudt met z'n hoofd. Links of rechts? Hij besluit rechtsaf te gaan. Het bos staat bekend om de wilde dieren. Beren en wolven zijn geregeld gesignaleerd. Hij begint te lopen. Een klein tijdje later vindt hij langs de weg een stevige stok, die hij meeneemt, onder het mom van beter iets dan niets. Hij ziet in z'n gedachten flitsen van een mooi harnas, goede wapens die hij had. Hij hoort iets ritselen in de struiken. Zo snel en geruisloos als hij kan duikt hij achter een paar bosjes. Dan komt er een wolf tevoorschijn. Gelukkig voor Madarian staat de wind zodanig dat de wolf hem niet opmerkt. Na een tijdje denkt Madarian dat het veilig genoeg is, en gaat hij verder. Dan komt hij bij een boerderij. Hij strompelt op het hek af. Een hond komt blaffend op hem af, gevolgd door een niet slecht uitziende boerin. De boerin helpt Madarian mee naar binnen en geeft hem wat te eten, en probeert de wonden zoveel mogelijk te verbinden. Ze praat tegen hem, maar Madarian is half versuft. Hij krijgt nog net mee dat hij in een bed gelegd wordt, als hij z'n bewustzijn verliest.

Argos, de trouwe hond van GroteMop rent voor haar uit als ze naar buiten loopt. Ze tuurt tegen de zon in naar de omheining van haar boerderij. Ze ziet Madarian tegen het hek van haar boerderij aan leunen. GroteMop rent naar hem toe en slaat zijn rechterarm over haar schouders heen. "Argos kom hier!" Argos rent rondjes om de twee mensen heen en gaat mee naar binnen. GroteMop legt Madarian op haar bed. Haar bed is best groot voor het kleine huisje dat zij geërfd heeft van haar vader. Terwijl GroteMop hem eten geeft, begint ze te praten."Hoe heet je?" vraagt ze. Nadat ze het kommetje groentesoep helemaal aan Madarian gevoerd heeft, kijkt ze hem aan. Ze ziet dat hij slaapt en kijkt naar zijn wonden. Ze pakt een kom met lauwwarm water om de wonden schoon te maken. Als jonge weduwe overdenkt ze wat ze allemaal heeft meegemaakt, terwijl ze Madarian aan het verbinden is en zijn wonden verzorgt. "Weet je. Ik ben geen gewone boerin. Ik ben ook genezeres. Maar beginnend." Ze ziet dat hij versuft kijkt en zijn bewustzijn verliest. Ze pakt een vochtige doek raakt zijn voorhoofd aan met de binnenkant van haar hand en schudt haar hoofd. Zijn voorhoofd voelt warm aan. Ze pakt de doek met koud water en legt het op zijn voorhoofd. "Wat zou ik toch graag de boerderij wel eens willen verlaten." Zegt GroteMop.

Laatste edit 27-04-2016 17:22

Laatste edit 27-04-2016 17:22

Madarian doet z'n ogen open. Hij ligt in een redelijk groot bed. Hij kijkt rond. Z'n hoofd voelt alsof er binnenin een veldslag plaatsvindt. Hij kreunt licht als hij overeind probeert te komen. Hij wordt duizelig en gaat weer liggen. Hij voelt flink wat verband zitten over veel plekken op z'n lichaam. "Dus zo voelt een mummie zich." zegt hij. Nu pas ziet hij aan de rand van het bed de vrouw zitten die hij ook buiten zag. "O. Hallo. Bedankt voor je hulp. Ik ben... Ik ben... Wie ben ik?" zegt Madarian half versuft. Madarian voelt aan z'n hoofd. Ook verband. "Moment nog aub. M'n hoofd wil nog niet zo goed meewerken..." In z'n hoofd gaat hij het alfabet langs. Hij mompelt: "Me... Mi... Mo... Ma..." Dan vol overtuiging: "Ja. Madarian. Mijn naam is Madarian. Wat is jou naam? Enig idee wat er gebeurd is? M'n geheugen wil nog niet zo goed werken."

"Hey, Madarian. Aangenaam kennis te maken. Ik ben GroteMop1983, boerin, jong weduwe en beginnend genezeres." "Ik zag je leunen tegen het hek van mijn boerderij en zag de pijn in je ogen. Ik heb je meegenomen naar mijn boerderij. Maar binnenkort wil ik eigenlijk weer beginnen met het volgen van lessen zodat ik een gevorderd genezeres kan worden. Na het verlies van mijn man en het harde werk op het land ben ik wel aan iets anders toe. Het enige wat ik nog heb is een kreupel paard en een aantal knotsen. Onverlaten, een stelletje boeven, hebben het enigste goede paard van mij gejat en alle wapens meegenomen."
GroteMop gaat zitten en verteld verder. "De drie knotsen die ik van de oermensen heb kunnen veroveren zijn mijn enige houvast. Ik heb nog drie varkens en twee koeien over. Als ik ze verkoop kan ik van het geld waarschijnlijk goede wapens kopen in het dorp. Zou jij mij dan kunnen leren vechten en mee willen nemen naar de stad?" GroteMop kijkt Madarian verwachtingsvol aan en hoopt op een bevestiging.

Laatste edit 27-04-2016 20:19

“Vervloekte kinderen.” Schreeuwt Linctus naar een stel kinderen die aan zijn zwaard probeerde te zitten. De kinderen rennen lachend weg. Linctus gaat recht zitten. Hij is helemaal koud van de koude stenen waarop hij de nacht heeft doorgebracht. Hij grabbelt zijn spullen bij elkaar. Zijn hand glijdt onder zijn gewaad over zijn riem. Daar voelt hij Sen zitten in zijn holster. Die hebben ze dus niet gejat. Ook zijn zwaard en zijn schild ziet hij nog naast zich liggen in een pakketje samengebonden. De kinderen van tegenwoordig zijn zo brutaal. Vroeger zouden ze niet durven om een zwaard van een vreemde af te pakken. Nu is het een spelletje om die gene die over straat zwerven te pesten en te treiteren. Vroeger waren er ook minder zwervers, toen was er orde en wist iedereen zijn plaats. Linctus begint met weemoed terug te denken aan vroeger.

Plots gaat boven Linctus gaan de luiken open en wordt er een emmer met uitwerpselen geleegd. Linctus kijkt net op tijd naar boven om te zien welke vuiligheden over zijn gezicht gegooid worden. Hij sluit zijn ogen en zijn mond en voelt de natte drab langs zijn gezicht glijden. Hij proest en wrijft met zijn vingers in zijn ogen. “Rotte zwerver scheer je weg.” Hoort Linctus van boven. Hij opent zijn ogen en ziet uit het raam een forse vrouw met een lege emmer hangen. “Jouw soort moeten we niet in onze straat.” Vervolgd de vrouw. “Dus zorg dat je weg bent voor ik terug ben met een tweede emmer.” Linctus spuugt op de grond, pakt zijn zwaard en schild en loopt de straat uit.

“Halt” Klinkt er achter zich en Linctus weet precies wat hij moet doen. Hij zwengelt zijn pakketje van schild en zwaard op zijn rug en hij begint te rennen. Hij heeft geen zin om gearresteerd te worden voor een verzonnen aanklacht. Hij kijkt achter zich en ziet 2 wachters in achtervolging. Ze rennen verdomde hard en komen snel dichterbij. Linctus rent de hoek om een steegje in en ziet aan het eind van het steegje de rivier liggen. Dat wordt het doel. Eenmaal in de rivier kan hij de stad uit zwemmen. Het is onwaarschijnlijk dat de wachters zo veel moeite willen doen voor een zwerver. Het wordt krap en terwijl linctus zich afzet met zijn voet om de sprong te maken wordt hij aan zijn mantel getrokken. Samen met een van de wachters valt Linctus in de rivier. In het water weet hij zicht los te rukken van de wachter en verkoopt hij hem een klap in zijn muil. Daarna begint Linctus te zwemmen. Te zwemmen naar de opening in de stadsmuren. Allemaal kooplieden om boten liggen daar aan de kade. Hopelijk kan Linctus door daar onderwater te zwemmen de pijlen van de wachters op de muur ontwijken.

Linctus kijkt achterom en ziet hoe de ene wachter uit het water opkrabbelt en hoe de andere op de kade met hem mee rent. “Hou hem tegen.” Schreeuw de wachter op de kade tegen zijn collega’s op de muur. Linctus duikt onder de boten en hoort verschillende pijlen in het water flitsen. Een pijnscheut in zijn been en nog een in zijn arm. Linctus zwemt zo goed hij kan onder water onder de boten door. Zijn bovenbeen wordt ook geraakt en de boten blijken minder bescherming te bieden dan gedacht. Linctus wordt geraakt in zijn onderrug en schreeuwt het uit van de pijn. Hij schreeuwt letterlijk de lucht uit zijn longen en moet naar boven om adem te halen. Twee pijlen volgen in de borstkas van Linctus. Zijn blik begint te vervagen als zijn lichaam de stad uit drijft. De wachters volgen hem niet, de kans is klein dat een zwerver zulke verwondingen overleeft.

Laatste edit 28-04-2016 09:44

Na wijze woorden gesproken te hebben met Madarian, gaat ze zitten op de enige stoel die in haar kleine huisje aanwezig is. Ze pakt een streng van een plant, gooit haar ravenzwarte haar naar achteren en bind het samen. Ze kijkt Madarian aan en denkt: Hij ziet er wel interessant uit. Ze hoort tumult buiten, staat op, kijkt uit het raam en ziet twee stadswachters te paard wegrijden. Een zwaargewonde zwerver drijft in de rivier naast haar boerderijtje. GroteMop kijkt Madarian geschrokken aan, wijst naar buiten en schreeuwt: man te water, man te water! Ze rent naar buiten, Argos rent blaffend mee en probeert de zwerver (Linctus) uit het water te trekken. Ze trekt, ze trekt, ze krijgt geen grip op zijn kleding, maar Argos is een trouwe hond. Hij helpt mee met trekken. Zo krijgen mens en dier gezamenlijk Linctus met nog de pijlen in zijn rug aan wal.


Offtopic:
Hey, Linctus, leuk dat je ook mee doet!Laatste edit 28-04-2016 13:33

Hoorde ik dat goed? Weduwe? dacht Madarian. Z'n hoofdpijn werd wat lichter. Hij kijkt wat beter naar GroteMop en denkt even na. Die smekende blik doet hem kort aan iets anders denken dan aan het beantwoorden van haar vraag. Maar hij schudt in z'n hoofd z'n hoofd, herstelt zich, en antwoordt: "Je ziet er goed getraind uit. Komt natuurlijk van het draaiende houden van de boerderij. Je bent beginnend genezer. Dan weet je vast ook een aantal zwakke plekken, zoals de slagaders onder de oksels, en bij de lies. En de knieën om iemand op de grond te krijgen. Wat zijn je sterke kanten? Kun je sluipen? Ben je lenig? Kun je boogschieten? Gebruik je liever wapens die snel zijn zoals dolken, of gebruik je liever zwaarden, knuppels of iets dergelijks?" Madarian gaat iets overeind zitten. Dit keer lukt het hem wel. "En wat voor pantser of harnas wil je gebruiken? Licht of zwaar? En een hele belangrijke: kun je magie gebruiken?" Madarian maakt een beweging met z'n hand en concentreert zich even. GroteMop ziet dat Madarians wonden zichzelf iets helen. Dan is Madarian redelijk uitgeput. "Dat voelt iets beter. Normaal gebruik ik liever geen magie omdat het zoveel lawaai maakt. Helen niet, maar aanvallen wel. En ik ben niet zo goed in magie gebruiken. Mijn voorkeur is de boog en de dolk. Met sluipend te werk gaan, kan ik veel vijanden uitschakelen voordat ze me in de gaten hebben. Tegen een overmacht vechten en kunnen winnen is mooi meegenomen, maar de te minder overmacht, des te groter de kans om te winnen. Wat ik hiermee wil zeggen is: leren vechten is mooi, maar vooral je hersens gebruiken is nog mooier. Als vallen op de juiste plaats je voordeel oplevert, waarom niet? En de belangrijkste vraag: Als het erop aan komt, denk je dat je dan een leven kunt nemen? Boerderijdieren slachten is tot daar aan toe. Maar een mensenleven nemen is toch iets anders."
Madarian hoort ook dat buiten wat aan de gang is, maar kan helaas niets doen. Overeind komen lukt nog niet.

Laatste edit 28-04-2016 13:45

Linctus wordt uit het water getrokken door een aantrekkelijke jonge dame. Linctus probeert wat te zeggen maar de pijlen in zijn longen zorgen ervoor dat er slechts gemompel uit komt. “Rrr.. ppp… kkk…………” Linctus voelt zijn bewustzijn langzaam wegtrekken. Linctus vecht hiertegen met alles wat hij in zich heeft. “ROT OP, IK MOET GEEN HULP” Klinkt het krachtig terwijl Linctus zich op zijn voeten weet te krijgen. Hij wankelt een beetje en grijpt met zijn hand om een van de pijlen in zijn been. “AAAHHHHRGGHHH” Linctus schreeuwt het uit terwijl hij de eerste pijl uit zijn been rukt. Daarna is de pijl in zijn arm aan de beurt. “KOM ERUIT JIJ ELLENDIG STUK ONGELUK” En Linctus rukt ook de tweede pijl uit zijn lichaam. Terwijl Linctus de pijl in mijn bovenbeen vastpakt voelt hij zijn bewustzijn weer wegglippen maar deze keer kan hij zich niet meer verzetten. Het wordt zwart voor de ogen van Linctus. Linctus stort in elkaar op de over van de rivier.

Laatste edit 28-04-2016 14:24

Hi, hi, ik mag hem steeds meer, Madarian, praat wel graag geloof ik. "Ik ben lenig en kan goed sluipen. Mijn favoriete wapen is de dolk en de zwaard. Van mijn overleden man had ik drie zwaarden geërfd, maar die waren dus door dieven gestolen. " Ze gaat dichter naar Madarian toe en legt haar hand op zijn voorhoofd en probeert te helen. "Werkt het Madarian?" Ze voelt zijn adem tegen haar lichaam aangaan. Madarian ademt zwaar. Ze glimlacht. Het is al een hele tijd geleden dat er een man hier in huis was. ....Ze vervolgt:"Ik heb vroeger vaker moeten vechten tegen een paar man. Helaas worden de struikrovers en dievenbendes in deze omgeving steeds brutaler. Ik wil daar iets tegen doen."
GroteMop zit aan het water, bij het lichaam van Linctus. Die pijlen kan ik er nu niet uit halen, dan bloed hij hier dood. Argos rent en blaft er vrolijk op los en likt Linctus op zn wangen. Ze weet dat ze Linctus niet alleen kan dragen. Opeens ziet ze iets in het struikgewas bewegen. Argos rent naar het struikgewas en likt een wolvin af. Oh, daarom was Argos zo vaak weg. De wolvin komt naar Linctus, Argos en GroteMop toe en likt de hand van GroteMop. "Hoe zal ik je noemen, meisje?" Ze kijkt de wolf aan. Knielt. Legt haar hand op de kop van de wolf en zegt: "Ik noem je Angel." Angel en Argos leggen beiden een arm van Linctus om hun nek en GroteMop pakt de benen. Op die rare manier proberen mens, hond en wolf Linctus naar de boerderij te krijgen. "Wacht!" zegt GroteMop de beesten wachten braaf op GroteMop. GroteMop maakt de schuurdeur open, ze legt drie hooibalen naast elkaar. De wolf kijkt GroteMop vragend aan en gaat samen met Argos en GroteMop mee naar binnen (met Linctus arm nog om haar nek.) Beide beesten leggen Linctus met veel gesjor en getrek op de drie hooibalen neer. GroteMop kijkt naar Linctus en zegt tegen Argos en Angel: waak over hem. Ze gaat naar de boerderij, pakt spullen om Linctus te kunnen verzorgen en zegt tegen Madarian: "Ik kom zo terug. Ik heb de zwerver in de schuur laten leggen. Ik ga even de pijlen uit zn borstkas verwijderen. " Ze loopt weer naar de schuur en knielt neer bij Linctus. Ze wast zijn gezicht. Dan doet ze het volgende. Met de ene hand probeert ze de pijl er uit te trekken en met de andere hand probeert ze met magie de wond te stelpen. ..."Eureka, het lukt! Het lukt!!!" Ze rent vijf rondjes van blijdschap rond het schuurtje en knielt weer neer bij Linctus. Zo doet ze ook bij de andere pijl en de andere wond. GroteMop pakt een deken, legt deze over Linctus, legt een kom groentesoep en zet een pul bier bij Linctus in de buurt. GroteMop roept Argos en Angel om mee te komen en doet de schuurdeur dicht. Hangslot door de schuurdeur, straks geeft ze hem weer eten. Ze gaat haar boerderij weer binnen en kijkt naar haar bed, waar Madarian op ligt te slapen. Ze schudt haar hoofd en denkt: Mannen... pff... Gaat bij het bed zitten en geeft Madarian een kus op zijn voorhoofd.Laatste edit 28-04-2016 15:37

Linctus opent zijn ogen weer langzaam. Hij is weer bij kennis gekomen en ligt nu een donkere ruimte. Eerst mijn wonden verzorgen en die pijlen eruit Linctus voelt over zijn borstkas maar voelt geen pijlen meer en zijn wonden zijn genezen. Ben ik eindelijk gestorven. Ben ik vertrokken naar het hiernamaals. Linctus zijn ogen beginnen te wennen aan het donker. Hij ziet wat hooi en wat lijkt op een houten constructie. Dit is geen hiernamaals, maar ook geen gevangenis. Dit lijkt wel een schuur Dan ziet Linctus de kom soep staan en het bier. Hij stort zich op het feestmaal en schrokt al het eten naar binnen. Na de soep drinkt hij de pul bier in een teug leeg. Dat was alweer een tijd geleden dat hij zo goed gegeten had.

Linctus probeert op te staan maar is nog een beetje suf van zijn verwonding of het bier of een combinatie van beide. Hij heeft zijn pakketje van zwaard en schild nog op zijn rug. Het was dus geen diefstal, maar waarom zou dan iemand anders zo om hem bekommeren. Linctus weet al steunend tegen een balk toch omhoog te komen. Hij loopt voorzichtig naar de deur en spiekt naar buiten. Hij ziet een boerderij staan. De bewoners hebben mij vast in deze schuur gepleurd. denkt Linctus bij zichzelf. Ik moet nu vast de rest van hun leven vernederende klusjes doen op de boerderij om mijn schuld af te lossen. Als ze me gewoon met rust hadden gelaten dan was ik waarschijnlijk gewoon dood gegaan. Waarom hadden ze me niet kunnen laten liggen. Linctus schud zijn hoofd. Er zit niets anders op dan naar de boerderij te gaan en te kijken wat die mensen van hem moeten. De gevangenis was misschien een beter lot. Denkt Linctus bij zichzelf terwijl hij naar de boerderij sjokt.

Linctus klopt aan bij de boerderij.

Laatste edit 28-04-2016 15:48

Ze is niet allen goed in verbinden, maar ze kan ook lichtelijk helen. En dan het haar in een paardenstaart doen. Ze maakt het me erg lastig op deze manier. Als ze inderdaad mee wil weet ik niet of ik alert kan blijven. Terwijl GroteMop bezig is met het helpen van de zwerver probeert Madarian zichzelf weer te helen. Dit keer gaat hij net zo lang door totdat hij echt niet meer kan. Hij hoort de zwerver even later schreeuwen, maar hij kan niet verstaan wat precies geschreeuwd wordt: ".o.. o.. ..ee... AAAHHHHRGGHHH... ...eruit... elle..i.. uk ..uk!" Dan komt GroteMop weer even binnen. Pijlen in de borstkas! En dat laten de wachters toe? Of hebben de wachters dit gedaan? Waarom? Deze vragen komen even bij hem boven. Dan een andere. Als de wachters dit hebben gedaan, dan kan het zijn dat het om een crimineel gaat. Dan heeft Madarian straks al z'n krachten nodig. Hij sluit z'n ogen nu het nog kan en slaapt snel.

Laatste edit 28-04-2016 16:00