Madarian werpt een blik op de buit. Dat leek het nu qua waarde redelijk verdeeld. Een aantal wapens waren half uit elkaar gehaald. "Oookeeei... Zo te zien is de keuze gemaakt." Madarian schudt even z'n hoofd. Zonde van die wapens. Hij doet de rest in z'n rugzak. Ajakkes. Die moet ik later proberen schoon te maken. Of een andere vinden of aanschaffen. Dan gaat hij naar Armod en Gunhilde toe. Madarian: "Laten we gaan." Gunhilde: "Hoe wou je hem meenemen? Dragen? Dat eind?" Madarian: "Inderdaad." Hij pakt Armod op, gooit hem over z'n schouder en begint richting de stad te lopen. Gunhilde kijkt hem even met ongeloof aan maar zegt niets. Dag staat ze op en volgt Madarian. Madarian tegen Noire en de vos: "Bedankt voor zover. Willen jullie ook mee gaan naar de stad, of hebben jullie andere plannen?"

Linctus loopt zo snel als hij kan naar de herberg. In zijn kamer kleed hij zich weer om. De leren borstplaat doet hij weer terug over zijn kleren. Dan loopt hij weer naar buiten naar de grote poort. Bij de grote poort staan wachters te wachten met een grote bruine hengst. Linctus loopt naar de wachters toe. "Deze is voor mij." "Ja deze mag je lenen." Linctus klimt op het paard en rijdt zuidwaards richting het bos.

Vàilan begint zich een beetje zorgen te maken. Fyona zit nog steeds onder water. Plots steekt ze haar snuit uit het water en blaast wat stoom de lucht in, waarna ze weer onder duikt.
Ik vraag me af wat ze daar nou allemaal aan het doen is.
Hij neemt een aanloopje en vliegt over het meer tje in de hoop om Fyona te kunnen zien. Hij ziet een donkere massa bewegen, maar kan niet goed zien wat ze precies aan het doen is. Vàilan vliegt nog eens over het water en weer ziet hij niet veel bijzonders.
Waar maak ik me ook druk om. Hij landt weer op de plek waar hij vertrok en gaat zitten.

Noire wachtte op een antwoord, maar na een paar seconden had ze door dat zij die niet zou krijgen. Réynard was nog verder in zijn slaap gevallen en zou niet snel wakker worden. "Ahm", zei Noire hardop nadekend. "We komen net van de stad. Dus dan gaan we weer terug." Ze knikte kort voor haarzelf. "Ja, dat is goed.", bevestigde Noire voor Madarian.
Gunhilde vertrok meteen. Ze was niet erg gelukkig over het lange wachten van Noire, kon Noire zien. Aan Madarian zelf kon zij niks merken. Zijn gelaat had een neutrale uitdrukking. Ze kon niks van het gezicht of zijn houding af lezen. Plots merkte Noire de omgeving op. "Ahm", zei Noire maar ze slikte de rest van haar woorden weer in. Nu Réynard haar niet corrigeren, moest ze zelf goed nadenken. Ze bekeek de omgeving nogmaals. Het was dezelfde weg als toen ze naar de grot gingen. Noire kwam tot de conclusie dat dit de enige weg was die Madarian kende. Of de enige veilige weg. Of de snelste... Ze besloot om er niet meer over na te denken en liep wat sneller door om bij de groep aan te sluiten.
Plots begon Armod te kermen. Madarian liep door alsof er niks aan de hand was en dat was absoluut iets wat Gunhilde niet beviel. "Waarmee ben jij bezig?", riep ze naar Madarian. "Nog even.", antwoordde hij kort. Zijn stem klonk kalm, wat Noire en Gunhilde verbaasde. Na een paar stappen kwamen ze weer bij het meertje. Toen begreep Gunhilde waarom Madarian doorliep. Met water kun je iemand beter verzorgen.

Vàilan ziet wat mensen aan de overkant van het meertje, waaronder bezorggast.
Nee hè...straks komt Fyona boven en dan... En inderdaad: Fyona komt weer met veel bombarie boven water en denkt even dat de wereld van haar is.
"Graaaarrrrr!" brult ze. Ze kijkt in Vàilan's richting en zwemt naar hem toe.
Prachtige entree, Fyona. Je hebt die mensen daar flink laten schrikken. Fyona stopt met zwemmen en kijkt in de richting van de personen die net bij het meertje aangekomen zijn.
Vàilan, zullen we ze eens laten schrikken? Ze zwemt verder en klimt aan land.
Niet nodig, dat heb je net al gedaan. Fyona schudt haar kop en kijkt weer naar de mensen.
Laten we doen alsof we vechten. Vàilan protesteert, maar Fyona draait zich naar hem om en gromt.
Niet doen, Fyona! Fyona loopt naar Vàilan toe, die plat op de grond gaat liggen.
Oké, dan niet. Fyona loopt bij hem vandaan en slaat een paar keer met haar vleugels.

Plotseling klinkt er een harde brul die door merg en been gaat. Madarian en Gunhilde kijken naar het meertje en zie een groot zwart beest boven komen! Gunhilde rent naar de struiken. Madarian wil ook wegrennen, maar ziet dan Armod liggen. O ja. Hij pakt Armod zo snel hij kan op z'n schouder als hij ziet dat het wezen aan de andere kant het meertje uit komt. Een draak met vleugels. Niet goed... Hij zoekt snel dekking. Vanachter een boom kijkt hij even naar de draak. De draak kijkt ook even in hun richting. Is dat een griffioen? Madarian kijkt iets beter. Ja. Dat is er een. Heeft die draak zeker gevangen. Madarian: "Wegwezen hier, maar blijf onder de bomen!"

En nu heb je ze de bosjes in gejaagd. Vàilan komt overeind en loopt wat heen en weer.
Bah, zijn ze nou niet eens een draak gewend? Flauw hoor. Fyona loopt weer naar Vàilan toen en wrijft met haar snuit over zijn kop.
Laten we maar teruggaan naar de stad, ik denk dat dat veel gezonder is voor iedereen.
Fyona strijkt met haar snuit door Vàilan's veren en gromt speels.
Wat ga je doen? vraagt Vàilan.
Niets, helemaal niets. Maak je maar geen zorgen, ik doe helemaal niets. Ik wil eten.
Eten? Je hebt net al een hert op!
Ja, maar door al dat zwemmen lust ik wel weer wat. Fyona kijkt om zich heen en loopt naar een paar bomen.
Goed dan, dan zie ik je vanzelf wel in de stad verschijnen. Nog voordat hij wil wegvliegen, draait Fyona om en komt op hem afgerend.
Nee hè! Vàilan rent ook weg en probeert Fyona voor te blijven.
Kom op Vàilan, laat eens zien wat je kan! Vàilan rent sneller, maar Fyona komt dichterbij. Hij maakt een scherpe bocht en rent terug, waarmee hij Fyona verrast.
Ha! Gefopt!
"Grrrrrrrrr," Fyona versnelt haar pas weer en vervolgt de achtervolging. Vàilan rent zo snel als hij kan om het meertje heen, en kijkt achterom om te zien hoe dicht Fyona op 'm zit. Hierdoor ziet hij een boomwortel over het hoofd. Hij struikelt, en belandt met een luide kreet op z'n rug. Fyona komt rustig naar hem toe gelopen en snuffelt aan zijn buik.
Hebbes.
Oh, barst! Anders was ik je wel mooi voor gebleven! Vàilan komt weer overeind en wrijft met zijn kop tegen Fyona's snuit.
Nou, dan gaan we nu maar eten zoeken.
Heb je je bezeerd? vraagt Fyona.
Nee, gelukkig niet. Ik heb al genoeg schade geleden vandaag. Fyona probeert Vàilan's veren te fatsoeneren.
Laat maar, je maakt het nog erger. Of is het echt zo erg? Fyona snuift en likt hem een keer over zijn snavel.
Nee hoor, het zit nog net zo mooi strak in de plooi als voor je valpartij.

Noire wou rustig op de grond gaan zitten om even bij te komen, wanneer er plots een zwart beest uit het meertje tevoorschijn kwam. Noire viel achterover door de schrik en wekte daarmee Réynard op een ruwe wijze. Versuft kroop Réynard van Noire vandaan. Toen zag hij het beest ook. Hij begon luid te krijsen en te janken van de schrik. Met één sprong had hij weer plaats genomen op Noire's schouder. "Wegwezen hier", hoorde zij Madarian roepen. "Maar blijf onder de bomen." Noire dook zo snel mogelijk onder een boom en nam haar boog met een paar pijlen.
Réynard bleef stokstijf staan op Noire's schouder. Alleen zijn oren bewogen wild heen en weer. Uiteindelijk verslapte zijn lichaam na een diepe zucht van opluchting. Hij had een deel van het gesprek tussen de twee beesten kunnen oppikken. Réynard kuchtte, nam diep adem en sprong van Noire af. Terwijl hij voorzichtig het zwarte beest naderde probeerde hij zijn zenuwen weg te lachen. Noire rende naar Réynard toe en pakte hem op. Ze keek op en keek recht in de ogen van het zwarte beest.

Vailan, ik haat je xD

Linctus rijdt naar het bos als hij een grote brul hoort. Draak? Denkt Linctus bij zichzelf. In deze gebieden is een draak zeldzaam. Dit zal wel dezelfde zijn als die boven de stad vloog. Ik heb niets met draken. Veel te krachtig en bereid om die kracht te misbruiken. Toch rijdt Linctus het bos in waar die draak was. Ondanks dat die draak misschien een maaltijd zou zien in zijn paard was de weg door het bos het kortst. En geen draak houdt Linctus weg van het voltooien van zijn taak. Linctus komt het bos in en begint langzamer te rijden. Misschien heeft hij kans om er voorbij te sluipen.

Met Armod op de schouder probeert Madarian zo ver mogelijk weg te komen van de draak. Hij kijkt niet meer om of de draak achter hun aan komt. Gunhilde: "Nog meer goede ideeën?" Madarian: "Ja. Rennen!" Armod kreunt. Madarian: "Nog even volhouden, Armod! Eerst wat verder weg van die draak!" Na een paar minuten hoopt Madarian ver genoeg weg te zijn, stopt hij en luistert aandachtig. Geen draak in de buurt. Madarian: "Oké. Even adempauze..." Hij legt Armod neer. Gunhilde onderzoekt Armod snel en verzorgt hem eventjes. Gunhilde: "Heb je nog wat verband?" Madarian reikt wat verband aan. Hij kijkt nu pas rond of hij de andere twee ziet.

Fyona heeft gehoord dat de mensen bij het meer zijn weggerend.
Ach, wat schattig. Die lui denken dat ze met wegrennen wel veilig zijn. Ha, als ik ze echt wilde pakken had ik ze nu wel ingehaald.
Maar je wil ze niet pakken...toch? vraagt Vàilan.
Nee, waarom zou ik? Pas als ze me er een reden voor geven. Kom, Veertje, herten zoeken!
Wat? Veertje? Hoe...ach, laat ook maar.
Fyona tikt met haar staart tegen Vàilan en loopt het bos in.
Het is misschien verstandiger om niet zo op zoek te gaan. Jij valt...nogal op. Fyona gromt naar hem.
Denk je soms dat ik niet kan jagen? Moet jij eens opletten, amateur. Vàilan blaast naar Fyona en Fyona likt hem over zijn snavel.
Hé, laat dat! Nou goed, je zal vast wel al het leven in heel dit bos hebben weggejaagd met je gebrul. Succes met het vinden van eten. Fyona begint opeens sneller te lopen en stopt bij een appelboom.
Wat...wat doet die boom hier nou weer? vraagt Vàilan.
Geen idee, maar ik maak er dankbaar gebruik van, antwoordt Fyona. Ze schudt de boom heen en weer en veel appels vallen op de grond. Fyona begint ze voorzichting één voor één op te eten.
Fyona, schat, in mijn zeer actieve leven heb ik getuige mogen zijn van veel opmerkelijke zaken. Tot op dit moment hield ik mij voor dat niets mij mogelijk nog zou kunnen verrassen. Maar gij, o Duistere, hebt mij getuige laten zijn van wat wellicht de meest opmerkelijke gebeurtenis tot nu toe zou kunnen zijn. Bedankt daarvoor.
Fyona kijkt hem aan en houdt haar kop schuin.
Dat was mooi gezegd.
Goed hè? Augus heeft me goed opgevoed.

Madarian denkt hardop: "Waar zijn die vrouw en die vos gebleven? Ze zullen wel een andere kant op gelopen zijn. Misschien komen we ze later weer tegen. Hoe is het met Armod? Kunnen we verder?" Gunhilde heeft wat verband verschoond en Armod beter verbonden. Ze antwoord: "Niet zo goed. Hij heeft zo snel mogelijk goede verzorging nodig." Madarian: "In dat geval..." Madarian pakt Armod op en gooit hem weer over z'n schouder. Madarian: "Op naar de stad. Kom je?"

Fyona loopt alvast verder terwijl Vàilan achterblijft om ook wat appels te eten. Zodra hij weer opkijkt is Fyona uit het zicht verdwenen.
Waar is ze nu weer naartoe? Hij maakt roepende geluiden maar krijgt geen antwoord. Hij concentreert zich en probeert zoveel mogelijk Fyona-achtige geluiden te horen, maar hij hoort alleen de gebruikelijke bosgeluiden.
Dan ga ik maar gewoon naar de stad en zie ik haar vanzelf wel verschijnen. Vàilan bekijkt het bladerdek van de bomen om te zien of hij er fatsoenlijk doorheen kan vliegen. Even verderop spot hij een dunbedekte plek, maar er is te weinig ruimte om zijn vleugels goed te kunnen uitslaan.
Dan maar weer gewoon lopen.

Na een tijdje lopen komen Madarian, Armod en Gunhilde aan bij de stad. Gunhilde loopt achter Madarian. Als ze bij de stadspoort aankomen wordt de weg geblokkeerd door de wachters. Wachter: "Ik herken jou van een poster. Jij wordt gezocht. Geef je over!" Madarian kijkt verbaasd op: "Wordt ik gezocht?" Dan komt Gunhilde tevoorschijn en zegt: "Kan dit NADAT Armod verzorging krijgt?" Wachter: "Is dat Armod?" Hij maakt meteen ruimte. Gunhilde gaat nu voor en wijst de weg naar de tempel waar Armod kan krijgen. De poortwachters seinen een paar andere wachters in voor een escorte. Zodra Madarian Armod op een bed heeft neergelegd worden z'n handen vastgepakt. Madarian: "Rustig aan. Ik werk al mee." Dan worden z'n wapens afgenomen en z'n helm afgedaan. Wachter: "Dus jij bent die bandietenleider." Madarian: "Ik? Ah! Nu begrijp ik het. Nee. Die bandieten, samen met hun leider liggen nu te verrotten in een grot. Armod en Gunhilde moesten ze aanhouden, maar dat ging niet zo als gepland." Madarian ziet Gunhilde naar de grond kijken. Daarom treed hij niet in detail. Hij vervolgt: "Ik heb ze toen geholpen. De leider was een magier, en een andere had dit harnas. Deze is beter dan m'n leren geval die nog in de grot ligt." Wachter: "Welke grot?" Madarian geeft de route door. Gunhilde geeft aan dat het verhaal klopt, maar ze is ook een beginneling bij het broederschap. Wachter: "We gaan je verhaal verifiëren. Intussen ga je wel de cel in." Madarian: "Wat moet, dat moet. Ik hoop dat jullie het wel snel verifiëren. En willen jullie het broederschap inlichten over Armod?" Gunhilde: "Dat doe ik wel." Wachter: "U kunt niet weg. We moeten eerst uw verklaring afnemen. Dat doen wij wel." Dan wordt Madarian naar een cel begeleid.

Ook Vàilan verlaat het bos en kijkt een keer om zich heen. Geen Fyona.
Verbazingwekkend. Waar is ze toch ineens gebleven? Die dame blijft me verbazen. Hij neemt een aanloopje en vliegt naar het kasteel.
Ze zal vast wel vanzelf weer tevoorschijn komen. Hopelijk wordt ze niet boos omdat ik zomaar teruggegaan ben.
Vàilan wil naar zijn toren, maar besluit op het laatste moment naar het balkon te vliegen. Hij loopt de troonzaal in en meteen inspecteert Irina het verband om zijn achterpoot.
Dat zit nog goed, hoor.
"Inderdaad. Mooi laten zo," zegt Irina. Vàilan duwt met zijn kop tegen haar aan.
"Oh, je mag wat voor ons doen," zegt ze.
Ik luister.
"Wat tekeningen bij Rafaël ophalen, die zou hij vandaag af hebben maar hij is nog niet langs geweest,"
En waarom moet ik dat nou weer doen?
"Gewoon, omdat het kan," zegt Irina.
Vooruit dan maar. Vàilan wordt de troonzaal uit gelaten en begeeft zich naar de woning van Rafaël.

Zodra hij daar is aangekomen, wordt hij aan een belangrijke huisregel herinnerd: op de deur staat, in glanzend rode letters, de tekst "PAX HVIC DOMVI". Boven de deur is ook een tekst aangebracht: "FLOREAT DOMVS". Hij tikt met zijn snavel tegen de deur en hoort "ik ga wel" roepen. De deur wordt geopend door Rafaël's huisgenoot, Aylin.

"Zilverveer!" roept ze enthousiast. "Raffie, raad eens wie er voor de deur staat?" Aylin aait Vàilan over z'n snavel.
"Mag hij binnenkomen?" vraagt ze.
"Nee," is het antwoord. "Vraag hem wat ie komt doen."
"Doe het zelf maar," zegt Aylin, en ze loopt de woning weer in om Rafaël naar de deur te slepen. Zodra hij voor Vàilan staat, stelt hij de vraag.
De ontwerpen die je vandaag af zou hebben.
"Liggen al klaar, ik was er nog niet aan toe gekomen om ze te bezorgen." Rafaël loopt zijn atelier in om het houten doosje met de tekeningen op te halen.
Waar heeft hij het zo druk mee gehad? vraagt Vàilan.
"Dichten. En mij van zich af houden," antwoordt Aylin. Rafaël keert terug met het doosje. Aylin pakt het van 'm af en geeft het aan Vàilan, die het voorzichtig met zijn snavel beetpakt.
"Voorzichtig!" beveelt Rafaël. "Als er wat mee gebeurt...!"
Dan?
"Oorlog."
Zal 't onthouden. Vàilan draait zich om en Rafaël sluit de deur.

Een tijdje later komt Burnaby de kerker in. Burnaby kijkt naar Madarian en zegt: "Ja, dat is hem." De wachtcommandant is teleurgesteld, maar knikt even naar een wachter. Die opent de deur, en Madarian kan z'n cel verlaten. Madarian: "Bedankt. Armod?" Burnaby: "Hij redt het dankzij jou." Madarian: "En het wolvenjong?" Burnaby: "Zat net heerlijk te slapen. Gunhilde prees je, maar ze is stil. In zichzelf gekeerd. Wat is er gebeurd?" Madarian: "Dat kan je beter aan haar vragen. Maar ik denk dat ze iemand nodig heeft om mee te praten." Madarian krijgt z'n spullen terug en zegt: "Hoe vind je m'n nieuwe harnas? Ik moet hem nog wel even schoonmaken." Burnaby: "Het is een stevige stalen harnas van goede kwaliteit." Madarian: "Alleen hij maakt flink wat lawaai met lopen. Is daar wat aan te doen?" Burnaby: "Misschien kun je wat leer onder je zolen laten zetten." Ze lopen naar het huis van het broederschap. Onderweg vertelt Madarian wat er allemaal gebeurd is, met uitzondering van de verkrachting. Hij vertelt ook van de draak. Burnaby: "Dus ze is weer in de buurt! Ze heeft zo'n 20 jaar geleden m'n voorganger vermoord die ook wachter was op het paleis. Niemand komt aan leden van het broederschap zonder gestraft te worden..."

Dan ben je in dienst gegaan om wat te betekenen voor de stad, laten ze je een doos tekeningen ophalen. Vàilan moppert wat terwijl hij de troonzaal ingelaten wordt. Irina komt naar hem toe gelopen en neemt de houten doos van hem over.
"Ah, eindelijk, het werd tijd." Ze opent de doos, bladert door de tekeningen en knikt instemmend.
"Goed, ik zal dat aan ma laten zien. Waar is ze ook alweer naartoe...oh ja." Ze verlaat de troonzaal via een zijdeur.
Een klein bedankje was zeker teveel gevraagd. Hij gaat naar het balkon en verlaat het kasteel.
Waar is Fyona? Hij vliegt een paar keer over de stad en ziet niets bijzonders. Opeens merkt hij haar op: ze staat aan de bosrand en begint naar de stad te lopen.
Nou, ze leeft nog. Ik ben benieuwd wat ze heeft uitgespookt. Vàilan gaat voor de stadspoort zitten en wacht rustig af. Zodra Fyona voor hem staat, begint hij haar te bevragen.
Waar ging je nou opeens heen?
"Eten zoeken. En eten vinden. Kon je nou niet even geduldig wachten?"
Nee, dat kon ik niet. Ik vroeg me al af waarom je zo ineens foetsie was. Ach, ik had je eigenlijk best wel kunnen gaan zoeken.
"Je hoeft je over mij geen zorgen te maken, ik red me wel," zegt Fyona. "Nou, dan gaan we weer eens de stad in. Eens zien of ik weer aangesproken wordt op mijn klederdracht."

Als Burnaby en Madarian bij het broederschap komen, roept Burnaby iedereen bij elkaar. Burnaby: "Iedereen opgelet! Fyona is weer terug! Ze is een draak, maar kan ook een menselijke gedaante aannemen. Niemand komt aan leden van het broederschap zonder gestraft te worden. Vanaf nu gaat niemand alleen de straat op. Als iemand haar ziet, blijf diegene haar van een afstandje volgen. De ander brengt zo snel mogelijk verslag uit. Het wordt tijd de drakendoders tevoorschijn te halen!" Madarian: "Drakendoders?" Burnaby: "Wapens die speciaal gemaakt zijn om draken te doden. Zwaarden, pijlen en bogen, dat soort dingen." Burjaby: "Jord, aan jou de eer om de drakendoders strijdklaar te maken." Jord: "Eindelijk..." Jord gaat naar een grote, met draken versierde kist. Hij maakt deze open en haalt een aantal wapens tevoorschijn die onder het stof zitten. Madarian ziet de versierde zwaarden, bogen en pijlen en denkt Zijn dat sierwapens? Dan verlaten de leden van het broederschap twee aan twee het grote huis op zoek naar Fyona.

"Hé, verander jij ook eens terug," zegt Fyona. "Je hoeft echt niet de hele dag zo rond te lopen hoor."
Maar ik vind dit gewoon leuker. Ach, wat maakt het ook uit. Vàilan verandert terug en wrijft even over zijn been. Het verband zit nog redelijk goed.
"Fascinerend," zegt hij. "Beschadigingen worden dus wel degelijk meegenomen."
"Had je soms wat anders verwacht?" vraagt Fyona, terwijl ze de stad betreden.
"Nee, niet echt." Ze lopen rustig door en worden niet onnodig lastiggevallen. Fyona kijkt nieuwsgierig om zich heen en merkt wat verdachte figuren op.
"Kijken ze ons nou aan of...," vraagt ze.
"Iedereen kijkt even naar je, omdat ze je niet kennen. Is dat nou zo erg?"
"Nee, maar ik heb het idee alsof ze wel erg veel interesse hebben...ik weet het niet. Als ze wat uithalen krijgen ze er van langs. Waar gaan we heen?" Vàilan wijst naar het kasteel.
"De kasteeltuinen. Die zijn groot genoeg voor ons allebei, en daar kunnen we rustig en ongestoord zitten, liggen, denken, drinken, onszelf zijn," zegt hij.
"Prima," zegt Fyona. "Als ze ons teminste met rust laten." Ze ziet hoe twee figuren achter hen aan beginnen te lopen.
"De volgende keer ga ik in het wit gekleed," moppert ze. "Ook al wordt dat vanzelf weer zwart, dan nog!"
"Alsof een geheel witte dame niet opvalt," zegt Vàilan.
"Maar dat zal minder erg gevonden worden dan iemand in het zwart, denk je ook niet?" antwoordt Fyona.
"Daar zit wat in,". De twee zijn bijna bij de tweede poort en het wordt wat rustiger op straat. Fyona kijkt nog een keer om en ziet nog steeds twee figuren.
"Ik vertrouw dit niet," zegt ze. Ook Vàilan draait zich om.
"Misschien moeten zij ook naar het kasteel. Maak je niet zo druk, wat kunnen zij je nou maken?"
De twee mannen blijven hen aankijken.
"Misschien vinden ze je wel leuk," grapt Vàilan.
"Mij leuk vinden? Dat zullen we nog wel zien, kom mee!" Fyona loopt snel de poort door en Vàilan volgt haar.
"Ze blijven staan als wij blijven staan, ze lopen als wij lopen, ze doen net alsof het hen niks kan schelen. Ze volgen ons, Vàilan. Ze willen iets van ons. Ik wil het weten."
"Vraag het dan," zegt Vàilan.
"Misschien," zegt Fyona aarzelend.
"Hé, als je het niet doet kom je het nooit te weten,".
"Dat is waar," zegt Fyona. Ze kijkt nog eens achterom en ziet de mannen bij de poort staan. Ze zucht diep en roept naar hen.
"Vanwaar dat volgen? Heb ik iets van je aan of zo?"

De twee draaien zich om en lopen weg. Ze hadden gezien dat een paar anderen Fyona ook inmiddels gespot hebben.

Madarian krijgt als één van de eerste een set drakendoders. Een mooi zwaard en een boog met pijlen. Het enige wat nodig is voor die wapens is een stofdoek. Al snel zijn de wapens allemaal stuk voor stuk nagekeken, en ze worden snel verdeeld. Een aantal krijgen een extra set mee voor degenen die te snel vertrokken waren. Burnaby: "Zodra ze de stad verlaat, is ze van ons." Madarian ziet de haat in de ogen van Burnaby. Hij besluit niet verder te vragen.

"Vàilan," zegt Fyona, nadat de mannen zijn weggelopen. "Ik wil niet meer in de stad zijn."
"Waarom niet?" vraagt Vàilan.
"Ik voel me niet welkom. Ik vind het maar niks tussen al die mensen hier...ik ga liever terug naar het bos."
"Hé, nog even volhouden. Als we zo in het kasteel zijn en de tuin bereikt hebben valt niemand ons lastig. Daar kunnen we rustig onze gang gaan, ok?" zegt Vàilan. "Bovendien heb ik een veel te geweldige toren waar we al helemaal veilig zijn. Maar ja, om daar te komen moet je vliegen...en bij klaarlichte dag is dat nou niet het beste idee."
"Nee, we gaan naar het bos. Desnoods naar de bergen, zo ver is dat nou ook weer niet." zegt Fyona.
"Maar...," protesteert Vàilan.
"Zeg, jij hoeft niet per sé elke dag de stad te bewaken, daar heeft madame de kunnegin haar wachters voor. Een nobel dier als jij zou zich niet met die dingen bezig moeten houden. Men gaat het vast niet erg vinden," zegt Fyona.
"Dat hoop ik dan maar," zegt Vàilan. Ze beginnen weer terug te lopen, naar de eerste stadspoort.
"Toch wil ik nog weten waarom ze achter ons aan zaten...wat willen ze van ons?" vraagt Fyona.
"Wist ik dat maar," zegt Vàilan.

Het broederschap omsingelt Vàilan en Fyona. Inmiddels hebben ze allemaal drakendoders, die ze verborgen houden onder hun kleding. Ze proberen zoveel mogelijk uit zicht te blijven als Vàilan en Fyona weer richting het bos gaan. Burnaby en Madarian zijn inmiddels gearriveerd. Burnaby ziet Fyona van een afstand en denkt: Fyona. Je bent niets veranderd. Als je de stad verlaat, ben je van mij! Burnaby herinnert zich het moment dat hij het nieuws kreeg toen Sigurd, z'n voorganger en z'n vader was vermoord door Fyona. Hij kwam net terug van een missie, en ving nog net een glimp op tijdens haar rechtzaak toen Fyona werd verbannen. Sindsdien is hij het spoor bijster geraakt, maar heeft hij zoveel mogelijk informatie vergaard over haar. De wapens die hij toen had waren waardeloos tegen een draak. Daarom had hij zoveel mogelijk drakendoders verzameld als hij kon vinden. Intusen wachtte hij op een teken van Fyona. Eindelijk is het tijd om ze te gaan gebruiken.

"Ligt het aan mij of worden we nog steeds gevolgd?" vraagt Fyona.
"Die indruk heb ik ook," zegt Vàilan.
"Dan gaan we maar zo snel mogelijk weg," zegt Fyona. Ze begint sneller te lopen en loopt de half geopende stadspoort door, waarna ze zich omdraait.
"Vàilan," zegt ze. "Je hoeft niet met mij mee te gaan. Je hoort hier, in de stad. Ik weet hoeveel deze plek voor je betekent, en ik zou het erg fijn vinden als je hier bleef. Ik hoor hier niet thuis, en ik zou me hier nooit thuis voelen. Ik ga naar de bergen." Ze wijst naar achteren, naar de bergen die erg vaag te zien zijn.
"Het zal even duren om er te komen, maar daar heb ik alle vrijheid die ik me kan wensen. Ik hoop dat je het niet erg vindt." Vàilan glimlacht.
"Het is denk ik beter zo. Zal ik je ooit nog zien?"
"Misschien, als je me eens op komt zoeken of zo. Ik denk niet dat ik ooit nog zo dicht in de buurt kom. Dat is beter voor ons allemaal."
Ze pakt Vàilan's handen beet en kijkt hem aan.
Houd iedereen tegen die mij achterna wil komen. Tot ooit. "Oh ja," zegt ze. Ze kust hem op zijn wang en knipoogt. Vàilan blijft in de poort staan terwijl Fyona richting de bergen loopt. Op een gegeven moment versnelt ze haar pas.
Als ik voorbij de boerderijen ben, zal ik wel veranderen, nu is dat nog te riskant. Vaarwel, Veertje. Het ga je goed. Vàilan zwaait, en hoort gevloek achter zich. Hij draait zich om en ziet een groep mannen hevig naar elkaar gebaren. Twee rennen naar de poort.
"Uit de weg," roept een van hen.
"Je laat de dame met rust," zegt Vàilan kalm. "Ze is niet geïnteresseerd in types als jullie."
"Nee, je begrijpt het niet," zegt een ander.
"Oh jawel, je wil iets van haar, maar je zal het niet krijgen. Laat haar met rust," zegt Vàilan. Een van de mannen haalt een duur uitziend zwaard tevoorschijn.
"Wapens," gromt Vàilan. Zijn ogen kleuren geel en hij grijpt de man beet en smijt hem tegen de grond. De ander wil zijn maat helpen maar Vàilan pakt ook hem beet en gooit hem tegen de grond.
"Laat onschuldige vrouwen met rust, wil je?" roept hij boos.
"Als je zo graag een vrouw wil moet je maar naar de bordelen gaan, daar vind je er genoeg." De mannen staan op en kijken hem boos aan.
"Dwaas," zegt een van hen. "Je weet niet wat je gedaan hebt."
"Nee, dat zal wel. Vort, ga iemand anders lastigvallen." Vàilan kijkt achterom maar kan Fyona niet meer zien.

Dan komt de rest van het broederschap tevoorschijn. Allemaal trekken ze hun wapens. Een aantal zwaarden, de rest theeft de bogen getrokken. Madarian pakt z'n pijl en boog, maar spant deze niet. Burnaby houdt z'n zwaard gericht op Vàilan en zegt: "Laat m'n mannen los als je jou leven lief hebt. Waar is de moordenaar van m'n voorganger, mijn vader?"

De poortwachters zien hoe opeens een groep gewapende mannen rondom Vàilan staat, maar durven niet in te grijpen.
Watjes! moppert Vàilan. Hij kijkt recht tegen een zwaardpunt aan.
"Mooi ding," zegt hij. Hij pakt het beet en slaagt erin om het van Burnaby af te pakken.
"Maar zoiets moet je bij mij niet flikken." Hij houdt het zwaard vlak boven de grond en trapt het doormidden, waarna hij de resten achteloos weggooit.
"Zo, laten we eens normaal praten. Moordenaar van je vader? Zij?"
Burnaby knikt.
"Goed dan. Omdat zij er nu niet is, moet ik maar uitleg geven. Laat het duidelijk zijn dat Fyona spijt heeft van wat ze destijds aanrichtte, zo heeft ze verklaard tegenover de koningin. Ze heeft de stad voor een ramp behoed, dat wel. Ze was op zoek. Op zoek naar een kistje wat in de mijnen was gevonden en in de schatkamer terecht was gekomen. Dat kistje bevatte een klein flesje met drakenbloed...van Asha, dacht ik. Dat flesje was onbewaakt en kon draken aantrekken, en om erger te voorkomen heeft Fyona het flesje onder haar hoede genomen. Ja, ze beseft dat ze onnodig geweld heeft gebruikt, maar ze zei dat ze bevangen was door de wil om dat flesje te vinden. Ze heeft er spijt van, en of je dat nou wil geloven of niet, het is zo. De koningin heeft haar verhaal aangehoord en toonde begrip, waarna de ban werd opgeheven. Fyona is nu echter uit eigen beweging weggegaan, voor ieders welzijn. Zij daar, wij hier. Iedereen tevreden. Enne, gast, je maakt iedereen bang met je wapenslaafjes."

Een van de poortwachters komt kijken wat er gebeurt.
"Geen probleem," zegt Vàilan. "Er is niks aan de hand." Burnaby kijkt hem boos aan.
"Je kan mij boos aankijken, mens, maar daar win je niks mee. Ga maar huilen bij de koningin. Ik begrijp dat het rottig is dat je je vader kwijt bent, maar je moet ook verder met je leven durven gaan. Je bent niet de enige met een tragisch levensverhaal."