Hadden we toch beter via het balkon kunnen gaan.
"Jij misschien, maar ik niet. Ineens een draak boven de stad! Dat gaat pas echt chaos veroorzaken. Nee, dan liever wat langer onderweg zijn, lijkt me veel gezonder," zegt Fyona. Ze verlaten het kasteel, en begeven zich naar de stadspoort.
Vind je het erg als ik alvast naar het bos ga?
"Allerminst. Zoek alvast wat te eten en wacht op me bij het meertje. Ik zie je zo," antwoordt Fyona. Vàilan vliegt weg en Fyona vervolgt haar weg naar de poort.
Meertje. Ja, dat meertje. Goh, wat leuk, dat meertje. Daar liet mama me achter. Oh wat leuk, dat meertje. Vàilan moppert nog wat over zijn tragische verleden. Hij versnelt zijn vlucht en slaat steviger met zijn vleugels.
Oh moeder, wat heb je me aangedaan. Hij cirkelt enkele rondjes boven het meertje op zoek naar een landingsplaats.
Ander volk. Nou ja, ik heb net zoveel recht om hier te zijn als zij. Hé, is dat bezorggast? Vàilan besluit om op een andere plek te landen, verwijderd van degenen die zich ook rond het meer bevinden.
Hij kijkt in het water en denkt nog even aan vroeger.
"Skriieeeeeh!"
Ma... Vàilan kijkt wat rond en rent daarna het bos in, op zoek naar herten.

Réynard keek Mandarian na toen hij wegliep. Plots weerklonk er een geroep. "Skriieeeeh!" Hij legde zijn oren plat in zijn nek, zijn staart tegen zijn buik en kroop achteruit naar Noire toe. Zij keek met open mond in de lucht. Een gigantisch beest vloog over hen heen. Om zijn angst te verbergen begon Réynard snel te praten. "We gaan achter Madarian aan.", zei hij iets beverig. Noire stond nog steeds naar de lucht te staren alsof het beest er nog steeds was. Het beviel Réynard niet. Hij gaf een stevige ruk aan haar cape. "Luister!", zei hij terwijl een grom uit zijn keel ontsnapte. Vervolgens rende hij naar waar Madarian verdween.

Réynard hoefde niet erg lang te rennen. Madarian was op enkele meters afstand van het meertje tussen een paar struiken. "Blijf.", fluisterde Réynard naar Noire die achter hem aan sloop. Réynard kroop stilletjes over de grond en werd daardoor herinnerd aan zijn haasje. Het speet hem dat hij zijn buit heeft achter gelaten, maar dit interesseerde hem nu meer.
Hij zag Madarian neergehurkt bij een andere man. Réynard vertrouwde het niet, maar nam het risico. Hij trok zijn benen ver onder zijn lichaam en maakte een grote sprong, waardoor hij met zijn voorpoten en kop op de schouder van Madarian landde. Terwijl hij met zijn achterpoten zit te krabbelen, zegt hij "Nou, heer Madarian. Gaat alles welletjes?"

Aan de kreet te horen is de griffioen weer in de buurt. Dan schrikt Madarian van de vos die op z'n schouders springt. Hij herstelt zich en zegt: "Niet echt. Dit is één reden waarom ik op zoek ben naar die bandieten." Hij wijst naar de zwaar gewonde Armod. Madarian zucht even en denkt hardop: "Waar zijn de anderen?" Het drankje en het verbinden zorgen ervoor dat Armod het lijkt te gaan halen. Madarian: "Wil je alsjeblieft van m'n schouders af gaan? Ik moet hem namelijk meenemen." De vos maakt een opmerking die Madarian niet goed kan verstaan, maar de vos gaat van Madarians schouders af. Dan pakt Madarian Armod op en draagt hem over z'n schouder. In plaats van Armod naar de stad te brengen gaat Madarian verder naar de grot. Madarian: "Waar zijn de anderen?"

Fyona betreedt de eerste ring weer en wordt vrijwel meteen benaderd door twee mannen, die op hun kleding een logo dragen alsof ze bij een soort broederschap horen.
"Heren, ik vind mannelijke aandacht best leuk, maar jullie zijn van de verkeerde soort," zegt Fyona.
"Heel geestig. Je viel ons op door je kleding. Zo zwart hebben we het in jaren niet meer gezien," zegt een van de mannen.
"Geniet er maar van, want zwarter dan dit ga je niet krijgen, althans...niet zomaar," zegt Fyona.
"Vertel op, wat heb je te verbergen?" vraagt de ander.
"Niets, hoezo? Is het soms verboden om in het zwart gekleed te gaan?"
"Niet als je een begrafenis bijwoont, maar niemand loopt op een normale dag zo rond!" zegt de ene man.
"Wen er maar aan," zegt Fyona. "Zo voel ik me gewoon prettig. Moet je je eigen kleren eens zien. Bah, wanneer zijn die voor het laatst gewassen? Honderd jaar geleden of zo?"
"Met deze kleding is niet mis,"
"Behalve dat het ruikt alsof het in de mesthoop gelegen heeft," zegt Fyona.
"Genoeg! Je komt met ons mee, we hebben wat te bespreken met de baas."
"Ik? Met jullie mee? Jullie willen dus een onschuldige, wildvreemde dame tegen haar wil meenemen? Dat moet ik de soldaten vertellen."
"Nee, dat doe je niet," sist een van de mannen, en hij toont een dolk onder zijn kleding.
"Als je met wapens gaat dreigen maak je me pas echt kwaad," zegt Fyona. Ze duwt de mannen ruw opzij waardoor ze allebei hun evenwicht verliezen en op de grond vallen.
"Laat mij met rust," zegt ze. "Je weet niet waar je mee te maken hebt." Fyona loopt verder.
"Laat maar," zegt een van de twee mannen. "We krijgen haar nog wel."

Vàilan ligt weer zo plat mogelijk op de grond en bekijkt een fors edelhert, die samen met een vrouwelijk exemplaar wat rondwandelt bij een hoop stenen.
Moet genoeg zijn.

Een tak knapt. Madarian kijkt naar beneden. Ja, hij was het zelf. Hij staat even stil, luistert naar de omgeving en kijkt om zich heen. In de verte rennen twee edelherten weg. Een forse, vergezeld door een vrouwelijk exemplaar. Dan gaat hij zo stil mogelijk verder.

Réynard kon het niet hierbij laten. Hij huppelde achter Madarian aan. "Anderen.", zei hij. "Alleen jij, de bijna overleden meneer doe jij draagt, ik en..." Hij bleef staan en keek goed om zich heen. "Noire!", riep hij. Zij kwam tevoorschijn, maar niet can de plaats waar hij haar had achtergelaten. Een haas bungelde aan haar riem. Réynard herkende de haas. Het was namelijk zijn eigen buit. Hij voelde het speeksel in zijn bek komen, maar liet zich niet afleiden.
Behendig kronkelde hij om Madarians benen heen terwijl hij met hem meeliep. "Een bandiet kan het niets schelen dat jij deze meneer draagt. Hij zal het gebruiken als jouw zwakte." Snel schoot Réynard weg toen hij Madarians been tegen zijn kop voelde. Hij rende naar Noire toe en nam plaats op haar schouder. Toen herinnerde hij iets. "Zeg, slachter van Thylis.", zei hij tartend. "Thylis is een prachtige stad met blij volk. Hen iets aandoen is net alsof je de kuikens van een onervaren fazant rooft."

Linctus zit nog steeds in de herberg. Zoals hij veel van zijn dagen versleet. Gelukkig had hij nu werk gevonden die hem alle dagen betaalde maar slechts af en toe gebruik maakte van zijn diensten. Hij moest alleen altijd paraat staan.

Iets lijkt de edelherten te laten schrikken, omdat ze plots wegrennen.
Barst! Vàilan sprint achter het vrouwtje aan en weet haar in te halen. Hij grijpt haar beet en werkt haar tegen de grond.
Tenminste één gepakt. Echter, haar 255 kilo wegende partner komt tevoorschijn en lijkt erg kwaad te zijn omdat hij zijn maatje heeft verloren.
En daar is nummer twee.
Het edelhert stormt naar voren in een poging om Vàilan te verjagen, maar hij is niet van plan om zich te laten intimideren. Hij springt opzij en haalt uit met een voorpoot. Het edelhert valt kermend op de grond en probeert op te staan, maar Vàilan springt er al snel bovenop.
Dom beest. Hij verandert naar mensvorm en pakt in elke hand een hertenpoot beet, waarna hij ze naar het meertje begint te slepen.
"Zware, goed vetgemeste herten. Een waar feestmaal. Fyona zal blij zijn."

Fyona heeft inmiddels de stad verlaten en loopt met flinke passen naar het bos.

"En daar heb ik dan ook 30 jaar voor in de mijnen moeten werken." antwoord Madarian naar de vos. Madarian kijkt even naar Noire. Ze ziet er niet verkeerd uit. Maar welke vrouw ziet er niet verkeerd uit als je 30 jaar opesloten hebt gezeten? Dan ziet hij een groot beest achter de herten aan gaan. Is dat een griffioen? En is dat dan diegene die ik al ontmoet heb? Hij gaat dit keer niet kijken. Dan doemt de grot op. Er ligt een lijk bij de ingang. Madarian steekt z'n hand uit als stopteken en bukt. Hij kijkt om zich heen en legt Armod op de grond achter een bosje. Niemand in de buurt te zien. "Ik moet erachter komen wat er met de anderen is gebeurd. Aan jullie de keuze of jullie mee gaan, maar als het even kan graag zo zachtjes mogelijk alsjullieblieft." Madarian gaat naar het lijk toe en pakt alle bruikbare dingen op. Dan gaat hij de grot in. Het is een lange grot. Hij heeft geen fakkel nodig, hoewel het vrij donker is binnen. Hij komt meerdere lijken tegen die hij ook stript van alles wat hij kan gebruiken. Eerst twee bandieten, dan een van het broederschap. En daarna weer drie dode bandieten. Dan hoort hij kreet kreet van een vrouw. Hij gaat op het geluid af tot hij bij een kamer komt met meerdere personen. Hij kijkt om de hoek, en ziet als eerste drie bandieten. Twee met een leren harnas, en de derde heeft een massief stalen harnas aan, met een kraag. Ze staan met z'n driën met de rug naar de deur. Tussen de drie door ziet hij waar de kreet vandaan komt. Een vierde bandiet ligt op de vrouw, en ze wil dat absoluut niet. Madarian wordt woedend, maar weet dat hij niet tegen vier bandieten tegelijk op kan. Vooral niet tegen diegene in het stalen harnas. En of Noire kan vechten weet hij ook niet. Maar weglopen is geen optie. De bandieten zullen boeten. Hij geeft een seintje zonder naar achteren te kijken in de hoop dat Noire en de vos blijven waar ze zijn, als ze hem gevolgd hebben. Dan sluipt hij naar de dichtsbijzijnde bandiet toe. Hij pakt die bandiet van achteren beet, snijdt meteen de keel door, en vangt de bandiet op. Dan legt hij het lichaam zo stil mogelijk op de grond. Nu pas kijkt hij in de rondte. Heeft iemand dit opgemerkt?

Zodra Fyona het bos bereikt heeft, en uit het zich is van mensen in en rond de stad, verandert ze.
En nu maar hopen dat Veertje al wat gevonden heeft. Ze vertraagt haar snelheid en loopt rustig richting het meer.

"Nee hè!"
Enkele vossen versperren Vàilan de weg.
"Donder op, dit is mijn eten!" De vossen grommen naar hem en komen dichterbij.
"Oké dan,". Vàilan verandert weer en rent naar de vossen toe, die meteen alle kanten op vluchten.
Rotbeesten. Hij verandert weer terug en gaat weer verder met het hertenslepen.
"Hoe ver nog? Niet zo ver, volhouden, je kan het, gewoon doorgaan, toe maar, ja, goed zo," zegt hij tegen zichzelf. Hij komt wat obstakels tegen en moet de herten eromheen slepen. Niet lang daarna is het meertje weer te zien. Fyona is er nog niet.
"Zal zo wel komen," mompelt Vàilan. Hij legt de herten dicht bij het water en gaat ernaast zitten. Hij luistert aandachtig naar de geluiden om hem heen maar hoort niks bijzonders.

"En daar heb ik dan ook 30 jaar voor in de mijnen moeten werken.", antwoordde Madarian. Réynard slikte zijn woorden door. Madarian was toch slimmer dan Réynard hem het ingeschat. Hij wou kort grommen, maar in plaats daarvan kwam er gejank uit zijn keel. Het beest was weer terug. Ditmaal ging het achter twee herten aan. Réynard zuchtte toen Madarian verder liep en het beest negeerde.

Ze kwamen aan bij de grot. Madarian legde de gewonde man neer op de grond nadat hij had gekeken of het veilig was. Réynard kon zien dat iets Noire niet zint. "Wat gebeurt er in jouw kop?", vroeg hij fluisterend. "Dit kan niet.", zei zij zachtjes. "Zelfs de ratten zouden hem kunnen opvreten." Réynard knorde. Hij kon Madarian niet zomaar laten lopen, maar Noire had een punt. Een opgevreten man zou problemen leveren. "Goed.", zuchtte hij. "Ik blijf bij deze meneer. Maar jij gaat achter hem aan."
Het was donker in de grot. Noire kon nauwelijks wat zien. Ze zag alleen de rug van Madarian en volgde dat zo goed mogelijk. Ze deed goed haar best om niet te gaan kokhalzen wanneer ze weer eens tegen een lijk liep. Zij was het niet gewend om met dode mensen om te gaan. Plots klonk er een kreet. Noire herkende er een vrouwenstem in. Daarna zag ze wat veranderen in Madarians houding. Ze kwam er snel achter waarom. Een vrouw stribbelde tegen terwijl drie mannen toekeken. Zonder dat Noire het merkte was Madarian weggeslopen en had hij één van de drie mannen neergehaald.
Iets geschrokken pakte Noire haar pijl en spande deze op haar boog in één beweging. Ze schoot de pijl door het hoofd van een andere bandiet, terwijl ze nog toekeken. De vrouw was nog steeds aan het tegenstribbelen en de man die op haar lag leek niks te merken van wat er in de omgeving gebeurde. Alleen merkte de toekijkende man dat wel.

Vàilan sluit zijn ogen en blijft geconcentreerd luisteren naar wat er om hem heen gebeurt.
Vogels, het heen en weer bewegen van de takken, het water...heerlijke rust. Hij valt bijna in slaap, maar beseft dat hij de herten goed in de gaten moet houden.
Wakker blijven...luister naar de wind, het gezoem van de bijen. Kom tot rust. Ja, dit moet ik vaker doen.

Fyona merkt dat ze toch best wat trek heeft en versnelt haar pas., Ze rent behendig tussen de bomen door en springt over boomstronken. Op punten waar er teveel bomen staan vertraagt ze haar snelheid.
Hm, ik ruik water! Ze bereikt het meer.
Water! Fyona voelt zich erg speels en begint te rennen. Met een flinke sprong stort ze zich in het water. Vàilan ontwaakt uit zijn innerlijke zoektocht naar rust en ziet hoe het water metershoog opspat.
"Wat voor de drommel..."
Zodra het meeste water weer terug is gekomen op aarde ziet hij Fyona's kop boven het water uitsteken. Ze kijkt hem aan en gaat dan een paar keer kopje onder om telkens weer met veel lawaai boven te komen.
"Waar ben je in hemelsnaam mee bezig?" schreeuwt Vàilan.
Spelen! is het antwoord.
"Het eten staat klaar!" Fyona begint naar de kant te zwemmen.
Ik kom al!

Linctus zit al een flinke tijd bij de haard. Dan opent de deur zich en stapt zijn werkgever binnen. "Je hebt geluk Linctus." Begint de werkgever. "Vandaag alleen ceremonieel. We gaan op bezoek bij de koningin. Dus trek dit aan en pak je wapens. Dan zie ik je mijn huis over een uur. En zorg dat je gewassen bent." Linctus pakt de kleren en knikt. "Komt voor mekaar Nillios." Linctus verdwijnt hierop naar boven en begint zich te wassen en omkleden. Na alles wat hij gedaan had, was hij nu een lijfwacht van Nillios geworden. Dat beviel hem wel. Lekker rustig.

Een pijl ging dwars door het hoofd van de tweede toeschouwer die een leren barnas heeft, en valt naar voren. Een doffe zachte knal klinkt. Degene die 'bezig is' merkt niets. De bandiet met het stalen harnas wel, grijpt naar z'n oorlogshamer en schreeuwt: "Bezoek!" "Schijt!" zegt Madarian. De vierde staat snel op en prevelt een spreuk. Plotseling heeft hij een magisch harnas aan. Dan richt hij z'n hand op Madarian, en schiet een bliksemschicht af. Madarian probeert met een reactie de schicht af te weren. Hij wordt vol op z'n armen geraakt. Hij voelt z'n armen tintelen, en ze doen wel wat pijn, maar meer ook niet. De magiër schrikt hier wel een beetje van. De andere bandiet haalt uit met z'n oorlogshamer. Madarian ontwijkt de slag. Een pijl ketst van het harnas af. De magiër schiet een bliksemschicht af als antwoord maar kan niet zien waar Noire is. Madarian zoekt intussen naar een zwakke plek in het harnas, terwijl hij z'n schild tevoorschijn haalt. Ook wisselt hij, terwijl hij weer een slag ontwijkt, van dolk naar zwaard. De magiër schiet weer een schicht af naar Madarian, maar raakt de bandiet. Ook hij heeft er geen last van. Door het metaal om hem heen is hij geïsoleerd. Dan ziet Madarian een zwakke plek. De ogen. Hij probeert de bandiet tussen de magiër en hem in te houden, terwijl hij een opening probeert te forceren om z'n zwaard in de ogen te steken.

Noire's mond viel open. Dit had zij nog nooit gezien. De man kreeg met gemompel plots een harnas en schoot ook nog eens bliksemschichten uit zijn handen. Hij moest wel een magiër zijn.
Madarian werd belaagt door de laatste toeschouwer. Noire was bang, maar ze kon hem niet achterlaten. Réynard zou haar dom noemen, maar ze wist zelf al dat ze dat was. Ze schoot een pijl af, maar het staal van het harnas beschermde de man. Een bliksemschicht raakte de muur naast haar. Ze nam een paar passen achteruit en pakte meer pijlen. De magiër werd goed verlicht door al zijn bliksemschichten. Noire spande haar boog en schoot een pijl af die de magiër in zijn arm kreeg.

Fyona bereikt de oever en klimt aan land.
"Je ziet er best wel grappig uit zo," zegt Vàilan. Fyona schudt haar kop wild heen en weer en Vàilan wordt vol getroffen door een watersalvo.
"Vriendelijk bedankt," moppert hij. "Fyona Waterhaar!"
Ik heb manen. Geen haren.
"Watermaan. Wat jij wil," zegt Vàilan. Fyona spreidt haar vleugels en slaat er een paar keer mee.
Heerlijk, zo'n bad.
"Ja, maar ik ga er niet aan beginnen. Schubben worden tenminste nog snel droog, maar vacht en veren? Dat wordt een hel," zegt Vàilan. Fyona komt snuffelend dichterbij en duwt Vàilan omver.
"Grrrr," gromt ze.
"Ik hoop dat je het eten wil delen?" vraagt Vàilan, terwijl hij onder Fyona vandaan kruipt.
Ik eet de grote.
"Die viel mij aan. Ik heb het meeste recht op die buit," klaagt Vàilan.
Ja, maar ík ben groter, sterker en veel hongeriger dan jij.
"Valsspelerij," jammert Vàilan. "Je zou juist de beste prooi moeten afstaan aan je maatje."
Krijg je 'm helemaal op?
"Nou eh...,"
Nee dus. Fyona sleept het grote hert van de ander vandaan en schrokt het zonder al teveel manieren naar binnen. Vàilan verandert snel weer in een griffioen en begint ook aan zijn deel, maar dan met minder snelheid. Fyona steekt haar kop in het meertje om zich te wassen en om te drinken. Vervolgens springt ze weer in het water om nog een stukje te zwemmen.
Je gedraagt je als een pasgeborene!
Nou en? Heb je er last van? Fyona maakt wat koprollen en slaat met haar staart op het water. Vàilan negeert het maar en eet verder.

Een schreeuw. De bandiet met het stalen harnas keek even om, en ziet de pijl zitten. Daar zat Madarian op te wachten. Hij springt op hem af. De bandiet draait terug, en op dat moment steekt Madarian met een zwaai z'n zwaard door de ogen van de bandiet. Hij trekt snel het zwaard er weer uit, en duwt de bandiet omver. Weer een pijl. Die ketst af op het magische harnas. Dan verdwijnt het harnas. De spreuk is uitgewerkt. De magiër heft z'n andere arm omhoog, en schiet weer een schicht af naar de plek waar de pijl vandaan kwam. Madarian gaat op de magiër af. Die draait om en wil vluchten. Madarian schopt tegen het achterste been. Het achterste been blijft achter het voorste been haken, en de magiër valt op de grond. Madarian verwondt de magiër aan beide benen, en de andere arm. De vrouw ligt nog steeds vastgebonden op het lage bed. Madarian draait zich naar haar, kijkt haar in de ogen en ziet de pijn. Zonder het oogcontact te verliezen snijdt hij de touwen door, en geeft haar één van z'n dolken. De magiër prevelt nog wat, maar zonder de gebaren gebeurt er niets. De magiër ziet de vrouw op zich af komen, met vuur in haar ogen. Terwijl de vrouw wraak neemt en de magiër flink laat lijden, gaat Madarian naar Noire toe. "Bedankt voor je hulp. Zonder jou had ik het niet gered." Dan doorzoekt hij de lichamen. De magiër schreeuwt het uit van de pijn. Als Madarian bij degene komt met het stalen harnas, besluit hij die te gaan dragen. Het duurt even voordat het hem lukt het harnas uit te krijgen. Dan is de magiër stil. Madarian voelt zich een beetje vreemd. De bevrijdde vrouw gaat naar Madarian en Noire toe. "Bedankt." Madarian antwoord: "Geen dank. Met z'n hoevelen waren jullie?" "Met z'n drieën" Madarian: "Armod leeft. De ander is helaas gesneuveld." De vrouw: "Armod leeft? Waar is hij?" Madarian: "Ik breng je zo naar hem toe, als je dat wilt." Hij raakt haar schouder iets aan. Ze krijgt een kleine schok. Ook hij voelt het. Vreemd. Dan gaat hij naar Noire toe. "Heb je nog iets nodig? Jij hebt evengoed geholpen." Hij laat de buit zien. Een paar wapens, wat geld, een paar juwelen, wat eten en drinken, en een paar drankjes.

Alles ging veel sneller dan Noire kon verwerken. Ze was geweld gewend door het leven in de bossen, maar dit niet. Nooit eerder zag ze iemand wraak nemen door te pijnigen. Noire keek even de vrouw aan. Haar gezicht was wat bedroefd, verder kon Noire niks zien. Ze wierp een vluchtige blik naar Madarian en keek toen naar de buit die hij haar toonde. "Slachter van Thylis...", fluisterde zij zachtjes tegen haarzelf. Noire zag alleen de glinsterende juwelen zitten. De andere voorwerpen trokken haar interesse niet. "Ahm", begon ze. "Wil je naar Réynard gaan? Die is bij..." Noire zocht even naar de naam die ze eerder had gehoord. "Bij Arnold? Bij die meneer."
Ze liep weg van Madarian en de vrouw om naar haar pijlen te zoeken. Zij had veel werk gestopt in het maken van de pijlen. Het was goed materiaal wat ze gebruikte en die wou ze niet verliezen. De pijl kon ze niet uit het hoofd van de man halen, dus sneed ze met een dolk het uiteinde eraf. De andere pijlen die afketsten waren nog goed te gebruiken. Toen zag ze de magiër liggen. Ze besloot om die pijl te laten zitten. Noire kon het niet hebben om de verwondingen van dichterbij te bekijken.

De geredde vrouw hoorde wat Noire zei, maar het drong niet door. "Ik ben Gunhilde. Hoe heten m'n redders?" "Dat is Noire, en ik ben Madarian. Kom. We gaan naar Armod." Gunhilde pakte een fakkel uit een standaard van de muur, en steekt deze aan. De ruimte is nu even wat beter belicht. Dan gaan Madarian en Gunhilde richting de uitgang. Madarian kijkt even achterom. Noire is nog iets aan het zoeken. Het stalen harnas dat Madarian in z'n rugzak heeft gedaan is vrij zwaar, en hij heeft nog geen kans gezien om zich om te kleden. Dan komen ze de grot uit. Madarian wijst naar de struik waar hij Armod heeft achter gelaten. Gunhilde versnelt haar pas, en ziet een vos bij Armod. Ze probeert de vos weg te jagen. Madarian: "Ho! Stop. Hij hoort bij Noire!"

Fyona duikt weer onder en blijft ditmaal onder water.
Wauw, wat een rust opeens, merkt Vàilan op. Ook hij loopt naar het water om zichzelf te wassen.
Voorzichtig...laat je niet verrassen. Hij spoelt z'n snavel af en drinkt wat. Fyona komt weer tevoorschijn en zwemt naar hem toe. Vàilan zet meteen enkele stappen naar achteren om te voorkomen dat hij natgespetterd wordt. Fyona draait zich grommend om en zwemt weer terug.
Hoe lang ga je daar nog in blijven?
Fyona antwoordt niet. Ze zwemt naar de overkant en gaat daar aan land. Ze schudt weer flink met haar kop om het water uit haar manen te halen. Ze kijkt Vàilan aan wil weer in het water springen, maar ze bedenkt zich.
Nou? Wil je weer terug naar de stad? vraagt Vàilan.
Nee, ik wil even gaan zonnen. Fyona gaat gestrekt aan de waterrand liggen. Vàilan doet hetzelfde.

Réynard zette zijn nekharen op en gromde flink naar de vrouw. Hij keek vervolgens woest naar Madarian. Hij liet de man achter en liep naar Madarian toe. "Wáár is Noire?", fluisterde hij zodat de vrouw hem niet kon horen. Op dat moment kwam Noire de grot uit. Réynard kwispelde kort en rende naar Noire toe. Hij nam weer plaats op haar schouder en sloeg zijn staart om haar nek. "Bandieten hebben altijd wel wat.", zei hij zachtjes. Noire knikte. "Madarian heeft de buit. Er zaten glinsterende stenen in, wapens, eten en goud." Réynard knorde wat aangaf dat hij meer wou horen. "Ahm", ging Noire verder. "Er waren dode mensen. En drie mannen. En één magiër. En die vro-" "Magiër?" Réynard keek geschrokken. "Ja, met bliksems en Madarian kan tegen die bliksems. Maar die bliksems waren heel warm. Ik kon dat vo-" Réynard siste Noire weer stil. "Je verdient de helft van wat Madarian heeft. Vraag het. Nee, eís het."
"Ahm", zei Noire ongemakkelijk. "Madarian. Mag ik de helft?"

Madarian kijkt Noire aan. "Waarom pakte je dat net dan niet? Ah. De vos... Ik weet niet wat de dingen precies waard zijn, maar vooruit." Hij laat de buit zien, en verdeelt het zo goed mogelijk. "En ik heb deze stalen harnas gevonden. Daarin pas je zo'n twee á drie keer denk ik, dus daar kun je niets mee. En hij is vrij zwaar. Dus anders kun je beter die leren harnassen nemen, maar dan moet je terug de grot in. Die zijn makkelijker mee te nemen om eventueel te verkopen. Wil je nog wat omwisselen? Kijk maar even rustig terwijl ik even kijk hoe dat stalen geval zit. En één ding. Ik kan uitstekend onthouden wat ik gezien heb." Madarian gaat even achter een struik zich omkleden, terwijl hij Noire en de vos in de gaten houdt. Gunhilde onderzoekt Armod intussen. Als Madarian klaar is zegt hij: "Ah. Dit is beter dan het gewicht alleen op de rug. Wat vinden jullie?" Hij gooit het licht, kapotte, met bloed doordrenkte leren harnas op de grond. Hij neemt een paar stappen en hoort ze goed. Daar had ik niet op gerekend. Op zich kan ik nu wat meer hebben. Gunhilde kijkt niet eens op. Ze is meer bezorgd om Armod. Ze zegt: "Kunnen jullie opschieten? Armod heeft hulp nodig!" Madarian, terwijl hij weer naar Noire loopt: "Dat is waar. Noire, heb je al een keuze gemaakt? Dan kunnen we er vandoor."

De zon lijkt voor Fyona toch wat te warm en ze springt het water weer in. Vàilan ligt half te slapen en merkt niet dat ze naar hem toe begint te zwemmen.
Water... denkt hij. Water? Hij kijkt op en ziet dat Fyona op hem af komt.
Waag het niet!
Fyona steekt haar tong naar hem uit en begint rondjes te zwemmen.
Ongelofelijk. Dat een volwassen meid zich zo laat gaan.
Ik houd ook van jou hoor, antwoordt Fyona. Ze gaat kopje onder en blijft onder water. Voor de zekerheid zet Vàilan weer een paar stappen naar achteren.

Linctus kleedt zich boven om. Hij kijkt in de spiegel. "Die stadse men zijn echt zo achterlijk als een Oger." Linctus ziet in de spiegel een man staan van in de dertig. Een man met blauwe ogen en blonde haren. Ook heeft de man in de spiegel een stoppelbaard, maar daar valt Nillios vast niet over. De man in de spiegel heeft een verweerd gezicht en een flink litteken in zijn rechter wang. De man in de spiegel heeft een pofbroek aan en een shirt met pofmouwtjes. Over het shirt heeft de man in de spiegel een leren borstplaat. In de borstplaat is een familiewapen gedrukt. Linctus hangt een groot glanzend zwaard aan zijn riem en een schild op zijn rug. Linctus loopt daarna de herberg uit richting het huis van Nillios.

Linctus loopt door de stad en wordt door iedereen aangekeken. In iedergeval zo voelt het voor Linctus. Het huis van Nillios is gemakkelijk te vinden het licht in een van de rijke buurten van de stad. Linctus loopt naar een groot huis met een stenen muurtje er achter. Bij de poort word hij tegen gehouden door twee wachters in hetzelfde uniform. Zij zijn echter een stuk kleiner dan Linctus. Zoals zo vele stadsbewoners. "Linctus moet jij weer opdraven?" Begint een van de wachters. "Ik zou denken dat Nillios toch genoeg wachters heeft die echt voor hem werken. Toch geeft hij steeds de voorkeur aan jou." Linctus haalt zijn schouders op. "Ik weet het ook niet. Zeker nu hij niet eens buiten de poort gaat." Linctus word doorgelaten terwijl hij hoort dat de twee wachters nog even doorgaan met doorpraten over waarom Linctus uitgekozen word.

Linctus komt de grote hal in en ziet dat Nillios zijn handschoenen aantrekt die op een schaal liggen die zijn bediende vast heeft. "Dat is alles." Zegt Nillios vriendelijk. "Kun jij even het seintje geven dat de wagen voorgereden word?" De bediende buigt. "Ja mijn heer." Linctus schud zijn hoofd. "Ik ga niet voor je buigen Nillios." Linctus ziet dat de bediende zich wat ongemakkelijk voelen dat Linctus Nillios bij zijn voornaam noemt. Echter deed Linctus dit al vanaf het begin en leek Nillios zich er niets van aan te trekken. "Laten we maar gaan de koningin verwacht mij." Daarop lopen ze samen naar buiten en rijden in een rijk uitgedoste blauwe koets naar het kasteel. Ondertussen kijkt Nillios door het raam. "Ze zouden er een paleis van moeten maken." Linctus kijkt met een vragende blik naar Nillios. "Je weet wel met meer licht dunnere muren en prachtige glas in lood ramen. Ik ken nog wel wat geweldige kunstenaars die de stadskunstenaar kunnen helpen en in een jaar of 15 is het kasteel veranderd. Ik zou dan alleen die griffoen een andere plek geven. Boven de ingang ofzo. Je weet wel als soort van bewaking." Lincus schud weer met zijn hoofd. "Gaan we daarheen om over paleizen te praten?""Nee" Zegt Nillios met een glimlach en hij houdt zich de rest van de reis stil.

Linctus en Nillios komen aan bij het kasteel. Een van de stadswachten doet de deur van de koets op en Linctus stap uit. Daarna komt Nillios die gesteund wordt door de hand van Linctus. Samen lopen ze naar de troonzaal. Bij de troonzaal opent de wachter de deur. "Markgraaf Nillios van Shoort, stadsarchitect en zijn lijfwacht." Werd door de hal geroepen. Linctus probeert zo plechtig mogelijk te lopen en knielt voor de koningin net als Nillios. "Dus dit is Linctus." Begint de koningin. "Die heb ik al vaker gezien. Die gaat altijd met je mee als je buiten de stadsmuren gaat." Linctus kijkt verbaast. Hij had niet verwacht dat het deze keer over hem zou gaan. Normaal had Nillios een bespreken. "Ja" Zegt Nillios. "Dit is volgens mij de man voor de taak." Linctus kan het nu niet meer volgen. Gelukkig ziet de koning dit ook in. "Ik heb voor jou een missie die ik niet kan toevertrouwen aan mijn eigen wachten. Het mag voor een buitenstaander niet mogelijk zijn om af te leiden dat jij door mij gestuurd bent. Daarom heeft Nillios jou diensten aangeboden. En zoals je weet heeft Nillios de grootste privé macht van wachten in deze stad dus als hij jou aanbeveelt wil dat wat zeggen." Linctus kijkt naar de koningin. "Majesteit, Welke taak heeft u in gedachten?" Jij gaat voor mij iemand ophalen die bij een buitenpost van de stad is een halve dag reizen naar het zuiden hier vandaan. Je haalt hem daar op en brengt hem naar het kasteel. Er mag niets met hem gebeuren begrepen?" Linctus knikt. "Dus dit wordt een gevaarlijke missie, anders klonk het nooit zo simpel." De koningin lacht. "Mocht je nog geld nodig hebben voor spullen of voor mensen in te huren heeft Nillios iets geregeld." Linctus krijgt drie waarde papieren in zijn handen van Nillios. "Elk een 150 goudstukken maximaal waard." zegt Nillios. "Alleen geldig als ze door jou zijn ondertekend en bij mij persoonlijk wordt opgehaald." Linctus knikt. "Bij de buitenste stadspoort staat een paard voor je klaar, dit is het papier waarmee je de persoon vrij krijgt uit het kampement." Zegt de koningin en overhandigd Linctus een vierde papier. Linctus pakt het papier aan en loopt naar de uitgang. "U kunt op mij rekenen." En vertrekt door de deur naar de buitenste ring.

“En één ding. Ik kan uitstekend onthouden wat ik gezien heb.”, zei Madarian waarna hij zich ging omkleden. “Wat bedoelt hij daarmee?”, vroeg Noire zachtjes aan Réynard. Hij bromde even en zei kort “Niks. We moeten oppassen.... Denk ik.” Madarian stapte alweer van de struiken weg. “Wat vinden jullie?”, vroeg hij terwijl hij zijn vorige harnas weggooide. Noire keek er met zere ogen naar. Het zag er zwaar uit en het maakte ook nog eens geluid bij beweging. Dat kon zij niet hebben, maar gelukkig hoefde ze het ook niet te dragen. Réynard kuchtte om Noire’s aandacht te trekken en keek toen naar de buit die nog op de grond lag. Toen Noire niks deed porde hij haar. “Oprapen.”, beval hij haar. Noire haalde een jute zakje uit haar buidel en begon de juwelen, goudstukken en etenswaar erin te stoppen. Van de wapens stripte zij het leer ervan af en liet ze het zo liggen. “Kunnen jullie opschieten? Armod heeft hulp nodig!”, klonk het plots. Noire stond op en zag Madarian naar haar toe lopen. “Heb je al een keuze gemaakt?”, vroeg hij. “Dan kunnen we er vandoor.” “Ahm”, zei Noire terwijl zij nadacht over wat zij een keuze moest maken. Ondertussen was Réynard half in slaap gevallen op haar schouder. “Ahm”, zei zij nogmaal. “Ik ben klaar, denk ik.”