Inmiddels zijn de twee broederschapleden opgestaan. Eén wijst naar de bergen. Burnaby geeft een seintje naar de anderen, en ze laten hun wapens zakken. Dan zegt hij met woede in z'n stem: "Het is dat ik informatie van je wou, en ik die nu heb. Als je een volgende keer flikt om m'n wapen af te pakken, en vooral als je het wapen vernietigt, dan wordt je doorzeeft door drakendoder pijlen en zwaarden, griffioentje. Wachters of geen wachters!" Burnaby negeert Vàilan vanaf dat moment volledig en raapt de stukken van het wapen bij elkaar. De woede is van hem af te lezen. Burnaby fluistert: "Fyona, een volgende keer ben je van mij!" Zodra hij alle stukken heeft gaat hij terug naar het huis van het broederschap om het wapen te laten repareren.

"GriffioenTJE?"
Bewaar je kalmte, Vàilan. Het is maar een mens. Een domme barbaar. Hij loopt de stad uit en merkt dat de zon al wat begint te zakken.
Zo snel gaat een dag. Hij verandert weer en vliegt naar zijn toren.
En hier kom ik de rest van de dag niet meer uit. Bah, wat een gedoe allemaal. Hopelijk wordt het morgen wat rustiger.

Hij gaat in het hooi liggen en begint wat na te denken.
Ik mis haar. Gek is dat...ik ken haar net iets meer dan een dag en ik mis haar. Ach, het is beter zo. Wat zou zij hier nou moeten doen de hele tijd? Nou, op naar het volgende avontuur, al mag het van mij wel even duren. Niets liever dan een rustige stad waar geen donder gebeurt, zodat niemand zich onnodig druk hoeft te maken. En ik kan hier dan gewoon ongestoord blijven liggen. Heerlijk..

Dus dat zit erachter denkt Madarian. Hij en de rest van het broederschap volgen Burnaby zwijgend terug. Daar aangekomen gaan ze allemaal eten, behalve Burnaby. Hij is het zwaard weg aan het brengen voordat de smederij sluit. Het is stil aan tafel. De spanning is om te snijden. Na het eten is het donker geworden. Madarian wil weg gaan, als hij een opdracht krijgt. "Hé! Het werk gaat door, ook al zijn er soms sombere dagen." Madarian moet een ruïne inspecteren. Er zijn verhalen over schimmen bij de ruïne. Mogelijk wilde dieren. Hij gaat op pad. De wapens zijn niet terug gevraagd, dus die houdt hij bij zich.

Vàilan is inmiddels al in slaap gevallen. Hij droomt kort over het gevecht met de wolven, een dansende koningin en dat hij Burnaby een flink pak slaag geeft in het bijzijn van zijn maten. Vervolgens droomt hij dat hij in een vreemde stad is. Hij kijkt uit over de gebouwen vanuit een lage toren, en niemand lijkt hem op te merken. Hij ziet geen mensen in de stad, alleen Dracons. Hij verlaat de toren en vliegt naar een groot paleis, op een heuvel in de stad. Hij betreedt het gebouw door een gigantisch openstaand raam.
"Hé, nog eentje," wordt er gezegd. Hij kijkt om zich heen en ziet dat er naar hem gewezen wordt.
"Zal ze leuk vinden," klinkt het. Vàilan wil weer wegvliegen, maar het raam is weg en vervangen door een dikke muur. Hij wordt omsingeld, wil vechten, maar wordt eenvoudig in bedwang gehouden. Hij wordt ruw meegenomen naar een soort stal, waar nog een griffioen wordt vastgehouden. Deze griffioen is kleiner dan hem en kijkt hem angstig, maar ook hoopvol aan.
"Kijk eens, een maatje voor je," zegt iemand. De geketende griffioen probeert zich los te wurmen en wordt bruut geslagen door wachters.
"Sla haar niet zo," zegt een ander.
Haar... Ze kijkt Vàilan smekend aan.

Hierna wordt hij wakker. Het is nog donker, en Vàilan heeft even tijd nodig om te beseffen dat hij gewoon nog in Thylis is.
Goed, Fyona is uit m'n dromen, maar nu komt dit...ik ben benieuwd of dit ook werkelijk aan de gang is. Hm, ik zal 't Aylin eens vragen, zij zal wel weten of men daar in dat land expres griffioenen gevangen houdt.
Hij blijft nog wat nadenken over de geketende griffioen.
Dat leek me ook een Zilvervleugel...gezien haar grootte. En wat was ze mooi...
Hij gaat weer liggen en probeert weer in slaap te vallen.

Madarian gaat de stenen trap op naar de uitgang van het huis van het broederschap en hoort z'n voetstappen. Madarian vraagt hardop: "O ja. Enig idee hoe ik dit harnas geluidsarm kan krijgen?" Als antwoord krijgt hij terug: "We zijn vechters. Geen smid." Madarian weet genoeg. Hij gaat nu door de deur en zoekt een smederij. Als hij daar is blijkt deze al gesloten te zijn. Jammer. Dan maar zo. Hij vertrekt maar richting de ruïne.

Zodra hij aankomt, ziet hij dat het een toren is. Op die toren ziet hij een schim staan. Hij houdt vanachter een boom met een struik bij de stam de omgeving een tijdje in de gaten en ziet verder niemand. Hij besluit voorzichtig verder te sluipen. Hij komt bij een hoek, en kijkt voorzichtig het hoekje om. Daar is de ingang, en er staat een schim bij die tegen de muur leunt. Fors gebouwd, hoektanden, een half metalen, half leren harnas... Dit moet een Orc zijn. De orc begint z'n ronde te maken. Hij loopt richting de hoek waar Madarian zit. Madarian haalt voorzichtig z'n dolken tevoorschijn...

Vàilan droomt nog wat, maar het zijn onbelangrijke en zeer uiteenlopende dingen. Zodra hij weer ontwaakt is de zon al boven de horizon gestegen.
Ik heb geen zin om uit de toren te komen vandaag. Hij staat op, strekt zich, draait wat rondjes en gaat weer liggen.
Maar ja, het eten komt niet maar mijn toren toe gevlogen. Hij ziet wat duiven uit een andere toren komen.
Of misschien toch wel...maar ik eet geen vogels.
Hij rolt een paar keer door het hooi en blijft op zijn rug liggen.
Nee, dit ligt niet echt prettig. Hij gaat weer normaal liggen en realiseert zich dat hij Aylin nog over een droom wilde spreken.
Moet ik toch de toren uit. Het zij zo. Nee, ik wacht nog héél even. Nog even blijven liggen. Superfijn hooi dit, ik hoop dat ik binnenkort weer wat mee kan nemen.

Zou hij vijandig zijn? Ik heb alleen de opdracht gekregen om de toren te inspecteren. Madarian houdt z'n dolken zo, dat de orc z'n dolken niet kan zien. Als de orc dichtbij is, stapt Madarian tevoorschijn. "Goedenacht." zegt Madarian terwijl hij knikt. Hij verwachtte dat de orc naar z'n wapen zou grijpen, maar krijgt een klap met de platte hand tegen de helm, waardoor deze wat draait. Madarian ziet niets meer. Dan krijgt hij een klap met de oorlogshamer van de orc. Het is licht als Madarian wakker wordt. Hij grijpt even naar z'n hoofd die vreemd voelt. Dan voelt hij in z'n zak. Een papier met tekens. Hij probeert het te lezen, maar dat gaat niet. Hij staat op en gaat richting de stad. Hij moet wel. Waarom is hem niet duidelijk.

Als hij bij de stad aankomt, vraagt hij aan de eerste de beste wachter waar hij Thorkel kan vinden. De wachter verwijst hem naar het kasteel. Madarian vraagt zich niet af wie dat is, maar gaat meteen naar het kasteel. Daar aangekomen vraagt hij weer aan een wachter waar Thorkel is. Wachter: "Thorkel? De hofmagiër? Die zit nu te ontbijten." Madarian gaat meteen naar de eetzaal. Hij doet de deur van de eetzaal open en ziet een man van een jaar of 70 aan de tafel zitten. Hij let niet op de anderen aan de tafel. Z'n ogen zijn gefixeerd op die oude man, die hem vreemd aankijkt. Madarian loopt recht op hem af. Dan trekt hij z'n dolk en klimt op de tafel om hem neer te steken. Voordat hij dat kan doen is hij bevroren door een ijsstraal van Thorkel. Iedereen is in rep en roer, maar Thorkel niet. Thorkel: "Geen paniek. Alles onder controle. Escorteer de koninklijke familie weg. Ik raad aan dat iedereen behalve de wachters de zaal verlaat." Thorkel doorzoekt de zakken van Madarian, en vindt de boodschap. Dan spreekt hij een bezwering uit. Madarian kan zich wee bewegen. De wachters staan klaar met zwaarden en bogen om Madarian uit te schakelen. Madarian voelt zich doodmoe en grijpt naar z'n hoofd. Dan zegt hij: "Waarom had ik geen controle over mezelf?" Terwijk Thorkel de wachters een seintje geeft zegt hij: "Ooit gehoord van hypnose?" Madarian: "Gezondheid." De wachters laten hun wapens zakken. Thorkel: "Nee. Hypnose. Iemand z'n geest overnemen." Madarian kijkt hem vragend aan. Thorkel laat hem de brief zien en zegt: "Heb je dit gelezen?" Madarian: "Nee. Ik kan het niet lezen." Thorkel: "Dit is een executiebevel." Madarian: "Een WAT?"

Ach, wat maakt het ook uit. Vàilan verlaat de toren en vliegt naar het balkon. Zodra hij voor de deuren geland is tikt hij tegen de ruiten, maar niemand laat hem binnen.
Héla, wat is dat nou? Hij ziet hoe enkele wachters de koningin en wat gevolg uit de eetzaal escorteren. Irina wijst naar de balkondeuren en een wachter laat Vàilan binnen.
Dank je, was dat nou zo moeilijk? moppert hij tegen de wachter.
"Excuseer, meneer. Maar iemand drong de eetzaal binnen en wilde Thorkel doodmaken."
Thorkel? Die ouwe? Die heb ik al een tijdje niet meer gezien. Waar komt hij opeens weer vandaan? Ach ja, hij hoort bij de inboedel, nietwaar?
Hij loopt naar Irina en krijgt van haar nogmaals te horen wat er gebeurd was.
Dat wil ik zien. Vàilan steekt zijn kop door de deuropening en ziet Madarian.
Die ken ik! Hij draait zich weer om en merkt dat Irina aan het verband plukt.
"Dit ga ik even inspecteren, als je het niet erg vindt," zegt ze.
Hè, moet dat? Ik wil naar Aylin.
"Je mag straks naar Aylin, maar nu kom je met mij mee." Vàilan loopt slaafs achter Irina aan naar het verzorgkamertje.
"Als je braaf meewerkt krijg je eten," zegt Irina grijnzend.
Dat werkt altijd, hè?
Irina haalt het verband voorzichtig weg en knikt tevreden.
"Dat is sneller hersteld dan ik had verwacht, maar toch zal ik er een nieuw verband omheen doen, voor de zekerheid. Eerst even 'dat spul' er weer op."
Nee, niet weer... Irina pakt een klein flesje, giet wat van de inhoud op een doekje en wrijft ermee over de wonden.
Auw!
"Niet janken," zegt Irina. Ze verbindt zijn achterpoot opnieuw en ruimt dan wat spullen op.
Nou, eigenlijk moet ik nu ook weglopen zonder 'dankjewel' te zeggen, hè?
Irina denkt even na maar knikt vervolgens instemmend, omdat ze weet waar hij op doelt.
"Dat was inderdaad een fout van mij. Sorry daarvoor en alsnog bedankt. Je weet dat je ontzettend gewaardeerd wordt hier, vergeet dat niet." Ze aait hem over zijn rug en hij wrijft met zijn kop tegen haar aan.
"Dan mag je nu naar Aylin toe," zegt Irina.
Vàilan verlaat het kamertje en loopt naar de deuren van de troonzaal.

Madarian pakt het briefje en probeert het opnieuw te lezen: "J.. e.. d.." Thorkel pakt het terug en zegt: "Ik zal het voorlezen... Je doel is Thorkel. In naam van het broederschap, schakel hem uit!" Intussen swordt de griffioen binnen gelaten, en wordt hij weggeleid. Madarian: "Ik had van het broederschap de opdracht gekregen een ruïne te doorzoeken. Niet om jou uit te schakelen. En dit ziet er nou niet bepaald uit als een ruïne." Thorkel: "Ik weet dat het niet je originele opdracht is, Madarian." Hoe weet hij mijn naam? Thorkel vervolgt: "Je moet je originele opdracht uitvoeren. Nu meteen. Dan wordt alles duidelijk. Ga nu." Madarian kijkt rond. Meerdere deuren. Thorkel wijst naar de deur van de uitgang. Madarian verlaat de zaal, en gaat richting de uitgang van het kasteel. Niemand houdt hem nog tegen. Hij vindt dat vreemd, maar gaat niet vragen waarom.

Irina komt het kamertje uit gelopen en roept naar Vàilan.
"Hé, je krijgt nog wat eten!" Vàilan draait zich om en gaat zitten.
Breng het maar naar de tuin vlakbij Rafaël's woning. Irina knikt en stuurt een paar bedienden naar de voorraadruimte. Vàilan verlaat de troonzaal en begeeft zich naar de woning van Rafaël. Zodra hij daar is aangekomen, tikt hij tegen de deur en wacht geduldig af. Hij hoort wat gemopper en de deur wordt door Rafaël zelf geopend.
"Aan de manier van kloppen weet ik al dat jij het bent," zegt hij. "Wat wil je?"
Wat aan Aylin vragen, antwoordt Vàilan.
"Oh. Dan zul je naar de tuin moeten, want daar is ze naartoe. Kruiden plukken," zegt Rafaël.
Gaat ze weer al je pepermuntbladeren opeten?
"Nee, ik heb haar nadrukkelijk gezegd dat ze een zekere hoeveelheid voor mij moet bewaren. Ik wil niet weer meemaken dat ze alles opvreet. De eerste pepermuntthee van het jaar is heilig, en dat laat ik me niet weer ontnemen," zegt Rafaël. Vàilan bedankt hem en gaat naar de tuin. Net achter de fontein ziet hij Aylin met een mandje lopen en af en toe bukken om wat te plukken. Ook is ze al druk bezig met het eten van pepermuntbladeren.
Rafaël jongen, je weet niet wat je mist. Hij loopt rustig verder en Aylin merkt hem op. Ze zwaait een keer naar hem en gaat verder plukken. Vàilan stopt even bij de fontein om te drinken en loopt vervolgens verder, totdat hij vlak bij haar staat.
"Goeiemorgen," zegt Aylin. Ze zet het mandje neer en eet nog een handvol bladeren.
Dat je zo verslaafd bent aan die bladeren...
"Ik weet het. Ik had er nog nooit van gehoord toen ik hier drie jaar geleden kwam, maar sinds Raffie ze me liet proeven kan ik er niet van af blijven. Het is dat hij me bevolen heeft om wat voor hem te bewaren, anders had ik alles weer opgegeten," zegt Aylin. Ze loopt naar hem toe en aait hem voorzichtig over zijn kop.
"Wat kan ik voor je doen?" vraagt ze. Vàilan vertelt over zijn droom en laat Aylin even nadenken over wat hij zei.
"Dat is...interessant. De hoofdstad van Draconia heeft inderdaad een mooi paleis, maar niet met zo'n groot raam op de plek die je beschrijft. Ook kan ik me niet voorstellen dat men daar griffioenen vasthoudt. Wij Dracons weten heus wel dat griffioenen nobele dieren zijn die niet in gevangenschap thuishoren, maar dat zegt niks. Nee, voor zover ik weet heeft die stad geen geschiedenis van griffioenhouderij of iets dergelijks."
Jij komt niet uit de hoofdstad hè?
"Klopt, ik ben geboren in een kleinere stad niet ver daar vandaan, maar ik kwam vaak in de hoofdstad, en zelfs in het paleis. Nooit heb ik iets gezien wat zou kunnen wijzen op gevangen griffioenen,"
Dan zal het wel zo zijn. Toch is het raar, want ik droomde ook over Fyona. Die draak, die laatst voor de poort stond. Ze bestond echt, maar blijkbaar had ik haar al eens ontmoet, dus kennelijk ging mijn onderbewustzijn ermee aan de haal. Ik weet het niet.
"Als je het zeker wil weten moet je naar Dracla toegaan, om het te onderzoeken," zegt Aylin.
Nee, ik negeer mijn droom. Pas als het erger wordt ga ik dat plan herzien.

Als Madarian weer bij de ruïne aankomt, ziet hij weer de uitkijk bovenop de toren. Hij besluit dezelfde weg te nemen naar de deur, terwijl hij de uitkijk goed in de gaten houdt. Als hij weer de hoek om kijkt, ziet hij de wachter bij de deur staan. En weer begint hij met een ronde. Weer pakt Madarian z'n dolken. Dit keer neemt hij het zekere voor het onzekere. Als de orc dichtbij genoeg is, steekt Madarian de dolk in de hals, voordat de orc kan reageren. Hij vangt de orc op en legt hem om de hoek. Dan sluipt hij naar de ingang. Hij kijkt door het sleutelgat van de deur. Niemand te zien. Hij doet de deur open en ziet twee trappen. Eén naar boven, één naar beneden. Hij besluit eerst de uitkijk uit te schakelen, en gaat naar boven. Als hij boven is, ziet hij de uitkijk aan de andere kant staan. Hij begint net met sluipen, als de orc zich omdraait. De orc heeft een pijl en boog in z'n handen, en die begint hij te spannen zodra hij Madarian ziet. Madarian sprint op de orc af. De orc richt. Madarian springt nu op de orc af. De pijl vliegt vlak langs hem heen, als hij de orc vol raakt. Beide vallen van de toren af. Madarian komt bovenop de orc terecht. De orc is zwaargewond. Madarian niet. Voor de volgende keer: spring niet van een toren af! Hij besluit de orc uit z'n lijden te verlossen. Dan fouilleert hij het lichaam. Z'n buit: wat geld en een paar mooie leren laarzen, waar staal overheen zit. Deze zijn geluidsarmer. Hij verwisselt de laarzen en stopt de oude in z'n rugzak. Dan verstopt hij het lichaam en gaat weer naar binnen.

Aylin kijkt naar het stuk tuin waar ze bezig was met plukken en vindt dat de mand vol genoeg zit.
"De rest moet nog groeien, of is bijna klaar voor de oogst. Ha, toch wel makkelijk zo'n eigen stukje grond in deze tuin. Nou, dan ga ik nu Rafaël maar weer lastigvallen,".
Ik...zag je net af en toe even bukken en ik vond dat eigenlijk zo...mooi dat ik me afvroeg waarom die Rafaël dat nou allemaal laat schieten.
"Erg hè?" zegt Aylin. Ze gaat op een stenen muurtje zitten.
"Je moest eens weten hoe vaak ik probeer om zijn aandacht te trekken. Heel subtiel bukken, overduidelijke verwijzingen naar jeweetwel, maar hij snapt het niet, of wil het niet snappen. Altijd heeft hij wel wat te doen, zo lang het maar niet met mij te maken heeft. Ik zoek de grenzen op voor wat betreft de minimaal toegestane hoeveelheid kleding in huis of in bed. Dan lig ik dus schaars gekleed op de bank, en meneer vraagt zich alleen af of ik het warm heb en gaat gewoon weer aan het werk. Moet je dit eens horen: een tijdje geleden heb ik besloten om de grens maar eens te overschrijden. Ik heb álles uitgedaan en ben op bed gaan liggen, en wel in zo'n houding dat een normale man wel...laten we zegen...zou weten wat ie moest doen. Maar Rafaël? Nee hoor, die komt de kamer binnen, ziet mij liggen en protesteert dat ik de kledingvoorschriften negeer, waarna hij weer de kamer uitloopt en mij verbiedt om hem te volgen totdat ik weer 'volgens de normen van dit huis gekleed ben'. Die man is echt onmogelijk. En toch houd ik van hem."

Ik kan me niet voorstellen dat hij niks voor je voelt.
"Het is niet helemaal niks. Als ik te lang weg ben zonder dat van tevoren gezegd te hebben maakt hij zich zorgen. Hij zegt vaak genoeg dat hij mijn aanwezigheid meer dan waardeert. Ik heb hem van enkele debiele regels afgeholpen, maar ik ben er nog lang niet, en het ziet er niet naar uit dat hij ervan wil afwijken. Ik droom er soms van dat ik hem met geweld de slaapkamer in sleep en dan mijn gang ga, maar dat zou ik hem nooit aan kunnen doen." Ze zucht een keer en wijst naar haar borsten.
"Soms vraag ik me af waarom ik ze heb, Rafaël doet er toch niks mee."
Moet dat dan?
"Ik zou het niet erg vinden. Ik moet hem toestemming vragen om hem zelfs even te mogen omhelzen. Als ik het uit mezelf doe wordt hij boos. Heel zelden neemt hij het initiatief, maar meer ook niet. Vàilan, ik heb nog nooit zo'n ontzettend vastgeroeste kerel meegemaakt, maar ergens is die strenge leefstijl ook wel aantrekkelijk, want ik heb er ook van geleerd. Ik was heus niet een of andere losbandige dame of zo hoor, maar een...euh...jeweetwel-moment op z'n tijd was wel welkom. Momenteel sta ik al drie jaar droog, als je begrijpt wat ik bedoel. En weet je? Ik heb hem eens gedreigd dat ik een andere man zou zoeken om lekker mee los te gaan, en weet je wat hij zei? Hij zei 'wie ben ik om je tegen te houden? Als dat is wat je wil, moet je het doen'. Welke weldenkende man laat zijn eigen vriendin met toestemming andere kerels zoeken? Rafaël is een groot stuk onmogelijkheid. En ik houd van hem."

Linctus had de hele nacht gereden in vol galop. Ondanks dat het een halve dag reizen was, had Linctus er langer over gedaan. Hij wilde de route voor de terugreis al uitstippelen. Als het een omstreden persoon was, dan zou de terugreis een stuk lastiger worden. Daarom wilde Linctus plekken uitsluiten met een goede mogelijkheid op een hinderlaag. Hij was nu tevreden over zijn terug reis route en zag de vlaggen van de koningin al boven een kampement uitsteken. Linctus spoorde zijn paard nog een keer aan.

Linctus reed het laatste stuk over open veld richting een kampement met een houten omheining. De wachters aan de poort hielden Linctus tegen. Linctus stapte af en overhandigde het papier van de koningin. De wachters lazen het papier en pakte het paard van Linctus over. "De grote blauwe tent in het midden van het kampement. We zullen voor jullie dadelijk twee verse paarden klaarzetten." Linctus knikte en kreeg het papier terug. Linctus rekte zich even uit en ging weer op zoek naar de blauwe tent. Buiten de tent stonden twee wachters. "Succes met de terugreis." Grapte de wachters na het lezen van het briefje en ze hielden de opening van de tent open voor Linctus.

Het was een donkere tent met een paar brandende fakkels. Tegen de wand stond een mooi versierde stoel met daarop de commandant van het regiment. Voor de commandant stond een houten tafel. Aan deze tafel zat met de rug naar Linctus toe een man in een donker gewaad. De man had de kap over zijn hoofd dus Linctus kon niet zien wie het was. Een van de wachters aan de deur fluisterde in het oor van de commandant over de opdracht van Linctus. "Dus jij bent de huurling. Een flinke kerel." Begon de commandant terwijl hij opstand. "Het is van belang dat je onze 'gast' veilig bij de koning in krijgt. Niemand mag weten dat je door de koningin gestuurd bent. Is dat duidelijk?" Linctus knikte, "Mijn taak is duidelijk." De man in het gewaad stond op en draaide zich naar Linctus. Linctus kon nu het gezicht zien en slikte even. Hij kende de man. "Tal'Rasha" Mompelde Linctus. Ook Tal'Rasha keek alsof hij Linctus kende, maar hij zei niets. "Nu snap je hoe belangrijk het is dat niemand weet dat deze persoon door de koningin werd opgehaald." Linctus knikte. Hij verliet met Tal'Rasha het kampement te paard en reed over het open veld terug naar de stad. Tal'Rasha hield zijn kap tot ver over zijn gezicht zodat niemand hem zou herkennen.

Dit keer neemt Madarian de trap naar beneden. De ruïne is groter dan lijkt van bovenaf. Onderweg komt Madarian nog een paar orcs tegen, die hij stuk voor stuk uit weet te schakelen. Dan ziet hij een orc die anders gekleed is dan de rest. Hij heeft een staf. Is dat een shaman? Dit wordt link als ik gezien wordt. De shaman is bezig met een ritueel en staat met z'n rug naar Madarian. Madarian sluipt dichterbij en slaat toe. De shaman krijgt een dolk in de rug en valt dood neer. Dan wordt Madarian weer bevroren. Een magiër met een kap op waardoor je z'n gezicht niet kan zien stapt tevoorschijn, gevolgd door een tengere man. Magiër: "Zo te zien is het niet gegaan als ik gehoopt had. Die ouwe is sluw. Ik heb twee klusjes voor je." De magiër draait zich naar de tengere man. Magiër: "Dit pakket is voor de leider van de orcs. Hierin zitten de orders voor hun. Maar voordat je daar naartoe gaat, wil ik dat je hem uitschakelt." De magiër wijst naar Madarian. man: "Ik ben maar een simpele koerier! Ik kan hem niet aan!" Magiër: "Ik heb het volste vertrouwen in je." Dan verdwijnt de magiër in het niets. Madarian ontdooit als de koerier wil toeslaan. Madarian weet zich zo te draaien dat de dolk afketst op het harnas. Hij pakt snel z'n zwaard en onthooft de koerier. Hij pakt de kist en probeert deze te openen, maar dat lukt hem niet. Dan gaat hij weer naar de stad.

Linctus zit op zijn paard en ziet dat Tal'Rasha naast hem komt rijden. "Linctus, ik had jou niet hier verwacht, klusjes opknappen als een knecht." Linctus kijkt in de pikzwarte ogen van Tal'Rasha. Ogen die afsteken van het lijkbleke gezicht van Tal'Rasha zoals kolen in de sneeuw. "Bedankt dat je niet liet merken dat je me kende." Begint Linctus. "Als ze al zo bang zijn dat de koningin aan jouw verbonden word, dan hadden ze mij ook niet meer vertrouwd als ze merkte dat ik jou kende." Tal'Rasha lacht. Linctus tuurt nog een keer om zich heen. "Je hebt veel dingen op je kerfstok erbij gekregen als ik de verhalen mag geloven." Gaat Linctus verder. "Je bent veranderd sinds de laatste keer dat wij elkaar ontmoette." Tal'Rasha tuurt voor zich uit. "Elk verhaal heeft twee kanten Linctus, dat moet jij weten. Doodbrenger van Theysu." Linctus kijkt nog een keer over zijn schouder. "Jij weet dat ik er niets mee te maken had van wat in Theysu is gebeurd. Ik heb het dorp zelfs gered en als dank wordt ik als de oorzaak aangewezen. Het is gewoon......." Linctus stopt in het midden van zijn zin. "We worden bespied, laten we het tempo maar opvoeren." Linctus geeft zijn paard de sporen en Tal'Rasha volgt hem.

"Is het mijn schuld, Vàilan? Waarom wil hij me niet?" vraagt Aylin. Hij kijkt recht in haar saffierblauwe ogen.
Misschien moet je eens ophouden met hem zo vaak lastig te vallen?
"Dat kan ik niehiet!"
Je zal ermee moeten leren leven. Ik kan er niks aan doen. Laten we duidelijk maken dat het aan je uiterlijk niet ligt. Ook al ben je geen mens, en misschien is dat wel het probleem, je ziet er allesbehalve verkeerd uit.
"Het Dracon-zijn een probleem? Hm, zit wat in. Maar hoe anders ben ik? Blauw, staart, snuit, dat soort dingen, maar over het algemeen valt het allemaal best mee, toch?"
Zeker weten.
"Nou dan, wat is dan z'n probleem?"
Als je dat toch eens wist.
"Ik zou je haast willen vragen om terug te veranderen en me dan even te omhelzen of zo, of misschien meer dan dat."
Ik ga geen gekke dingen doen met iemand anders z'n vriendin.
"Moet je niet willen. Vàilan, wat zou je doen als ik opeens veranderde in een beelschone Zilvervleugel?"
Dat laat zich raden. Ik zou erg geïnteresseerd zijn natuurlijk, in meerdere opzichten.
"En stel dat ik er dan ineens vandoor ga? Dat ik je niet wil?"
Ik zou proberen om mezelf te bewijzen, om je bij me te houden, maar ik zou je niet gaan dwingen. Ik zou het erg jammer vinden, maar ik zou je laten gaan, in de hoop dat je misschien zou terugkomen.
"Vrijlaten dus. Ja, Raffie laat me vrij. Het maakt hem niet uit met wie ik omga, tegen wie ik praat of wie naar mij kijkt. En toch maak ik er geen gebruik van. Ik kan doen wat ik wil, in principe, zonder dat ik thuiskom en een boze Rafaël tegenkom die uitleg eist. Ik snap mezelf niet."
Wat houdt je tegen?
"Ik denk dat ik het diep vanbinnen ongepast vindt om Rafaël zomaar opzij te schuiven, te bedriegen. Als ik eenmaal die stap gezet heb, zal ik niet meer bij hem kunnen leven. Ik wil 'm niet kwijt. Hij is een ontzettende mafkees, een regelzuchtig type van het ontspoorde soort, maar er zijn zat dingen die voor hem spreken. Noem het bevooroordeeld, maar het gros van de kerels hier is niets meer dan een stel barbaren. Rafaël is tenminste een man van de kunst, de poëzie, iemand met talent en beheersing...heel veel beheersing. Hij kent zijn klassieken, de verhalen, de legenden en mythen. Probeer maar eens iemand te vinden met gelijke kenmerken, iemand die niet familie van hem is."
Dat zal inderdaad lastig worden.
"Precies. Rafaël kan niet of nauwelijks geëvenaard worden. En zelfs al verschijnt er iemand hier die hem wel kan overstijgen, dan nog zou ik die persoon links laten liggen."
Je hebt het er maar moeilijk mee.
"Moet je mij vertellen. Maar goed, ik weet waar ik aan begonnen ben, ik weet donders goed hoe en wat. Ik moet niet zeuren. Ach, weet je wat wel een voordeel is? Ik hoef niet te vrezen dat Rafaël andere vrouwen opzoekt. Geen concurrentie voor mij, dat is wel prettig."

Aan wie moet ik de kist laten zien? Het broederschap? Aan die Thorkel? Moet ik alarm slaan? Deze gedachten vliegen door Madarians hoofd als hij naar de stad gaat. Eenmaal bij de stad aangekomen gaat hij eerst naar het broederschap. Burnaby is inmiddels terug. "Madarian. Ik weet niet wat er aan de hand is, maar Thorkel, de hofmagiër was hier. Hij heeft het leger van de Cirkel opgetrommeld. en is daarmee naar de kloof gegaan. Daar waar ons land grenst met het land van de orcs. Ik kan die naam niet uitspreken. Thorkel vraagt of jij hem wilt volgen." Madarian: "Het leger van de Cirkel?" Burnaby: "Ja. Een klein leger elitestrijders. Er waren in het verleden meerdere magiërs die een eigen leger hadden. Al die magiërs zijn één voor één gesneuveld door iets of iemand. Alleen Thorkel is over van die magiërs. Het leger was opgericht om de magiërs te beschermen." Madarian: "Eén vraagje voordat ik ga. Weet jij of iemand deze kist kan openmaken?" Madarian geeft de kist aan Burnaby. Burnaby zet de kist neer en haalt uit met z'n zwaard. Dan vliegt Burnaby door de kamer heen. Als hij opgestaan is, zegt hij: "Die kist is betoverd! Alleen een tovenaar kan die open krijgen. Het ziet ernaar uit dat je achter Thorkel aan moet." Madarian: "Oké. Hoe gaat het eigenlijk met Gunhilde en Armod?" Burnaby: "Met Armod gaat het beter en beter. En met Gunhilde ook. En die wapens kun je beter houden. Misschien komen ze nog van pas. En ik moest je een spreuk leren waardoor je begeleid wordt naar Thorkel." Madarian: "Een spreuk? Ik ben geen magiër." Burnaby: "Hij stond erop." Burnaby leert Madarian de spreuk: "Wat ik ermee moet, geen idee. Wil je nog weten wat ik vond in de ruïne?" Burnaby: "Thorkel heeft dat a verteld." Het wordt gekker en gekker. Hoe weet hij dat nou? Madarian: "Ik hoop dat ze nog geen grote voorsprong hebben. Op in de achtervolging dan maar." Madarian gaat de deur uit.

Linctus reed met de wind in zijn gezicht lag struikgewas schoten voorbij. Het dreigend gevoel bleef aanhouden. Toen doemde uit de verte een man op. Een man in een blauw gewaad stond met zijn armen gespreid. Zijn gewaad was versierd met gouden symbolen. In zijn rechterhand had de man een metalen staf met een doorzichtige bol erop. Linctus en Tal´Rasha stopte een paar meter voor de man. Linctus ging met zijn paard dwars tussen Tal´Rasha en de man staan. “Dit zijn niet jou zaken, laat ons door.” Sprak Linctus met een zware stem. De man in het gewaad was hierdoor niet onder de indruk. “Het is juist niet jou zaak. Deze man moet berecht worden voor de misdaden die hij is misgaan.” Sprak de man. Linctus stapte ondertussen van zijn paard af en haalde zijn zwaard en schild tevoorschijn. “Dit is niet jouw zaak.” Sprak Linctus en de man in het gewaad begon wat te mompelen en zwaaide toen met zijn staf. Linctus vloog hierop door de lucht en belande 10 meter verderop tussen een groepje bomen. “Jonge mensen.” Begon de man lachend. “Ze denken nog steeds dat een zwaard en schil je kunnen beschermen. Kom mee Tal´Rasha je moet voor je daden boeten.” Tal´Rasha bleef op zijn paard zitten. “Ormus, nog steeds mensen inschatten op hun uiterlijk. Ik ga niet mee naar jou rechtspraak. Ik weet dat onze soort nooit een eerlijke rechtspraak krijgen. Daarom doe ik dit.” Tijdens de laatste zin dook een zwarte raaf uit de lucht en deze pakte de staf van Ormus beet. Ormus was sneller in het reageren dan verwacht en zwengelde de raaf van zijn staf af.

Ormus richtte zich nu weer tot Tal´Rasha. “Er zijn andere manieren om je mee te krijgen, dan alleen vrijwillig.” Op dit moment verschenen 6 magiërs in een grote cirkel om de twee paarden heen. Alle magiërs hadden blauwe gewaden, maar niemand had de gouden versieringen. Ormus draaide met zijn staf cirkels in de lucht en schoot een groene bliksemschicht af richting Tal´Rasha. De bliksemschicht sloeg kapot op het schild van Linctus. Deze stond nu hijgend tussen Tal´Rasha en Ormus door. “Jij leert het ook niet.” Begon Ormus en een flinke windstoot kwam op linctus af. Linctus sloeg met zijn zwaard richting de windstoot. Het zwaard van Linctus begon te gloeien en de lucht stoot stopte. Linctus ging weer recht staan. “Zoals gezegd niet jouw zaken.” Begon Linctus. “Ik heb een taak om te vervullen en niets kan mij hiervan weerhouden.” Ormus was niet onder de indruk maar de andere magiërs begonnen wat zenuwachtig te bewegen. Linctus rende op Ormus af en sloeg met zijn zwaard. Maar Ormus was nu verdwenen en was weer verschenen achter Tal´Rasha.

“Nu” Riep Linctus en Tal´Rasha gaf zijn paard de sporen. Tal´Rasha reed door de plek waar Ormus eerst stond. Ormus gooide er nog een spreuk uit, maar Linctus was snel met zijn schild om dit te blokkeren. De andere magiërs begonnen ook van alles op Linctus af te vuren, maar Linctus hield stand. Tal´Rasha was alweer verdwenen in het bos dat iets verderop lag. De magiërs omsingelde Linctus. Linctus zag geen uitweg meer, tot opeens een zwerm raven op de groep neerdook en begon met aanvallen. De magiërs waren nu meer bezig om de raven bezig te houden en Linctus kon bij zijn paard komen. Snel reed Linctus achter Tal´Rasha aan het bos in.

Ormus tuurde in de richting van het bos terwijl de laatste raaf gedood werd door een magiër. “Die huurling deed me ergens aan denken. En dat zwaard en schild waren bezweert. Dit was geen gewone lijfwacht.” Ormus draaide zich naar de andere magiërs. “Jullie mogen dan nog in de leer zijn, maar ik had meer van jullie verwacht. De volgende keer wil ik jullie zien samenwerken en mogen ze niet de kans krijgen om allebei te ontsnappen. BEN IK DUIDELIJK?” De magiërs knikte en een voor een verdwenen ze inclusief Ormus.

Oké. Thorkel, waar ben je? Links of rechtsaf? Madarian prevelt de spreuk en kijkt om zich heen. Dan ziet hij een streep naar rechts lopen over de grond. Anderen zien de streep niet lopen. Madarian volgt de weg die de streep aangeeft. Geregeld verdwijnt de streep, maar de wegen zijn duidelijk. Elke keer als er een splitsing is, gooit hij de spreuk. Na een tijdje wordt hij moe. Ik had een paard moeten aanschaffen. Hoe duur zijn die eigenlijk?

"Raffie zit ongetwijfeld te wachten op mij, dus ik ga hem maar eens de kruiden brengen. Hé, waarom brengen die wachters zulke hompen vlees hiernaartoe?"
Da's mijn ontbijt.
"Oké, nou, eet smakelijk dan maar," zegt Aylin. Ze pakt het mandje en loopt terug naar het appartement. Vàilan hoort haar nog wat mompelen over oren en hoorntjes en kuif, en loopt dan naar zijn ontbijt. De bedienden leggen het klaar en gaan meteen weg.
Dank je! Ze reageren niet.
Dan niet. Hij begint rustig te eten en denkt ondertussen een paar keer aan Fyona, aan die kus die ze hem gaf en het vreemde gevoel wat hij kort erna had.
Ze zal me toch niet behekst hebben? Nee, waarom zou ze zoiets uithalen. Het was een teken van vriendschap, afscheid en ja...wat nog meer. Hij eet rustig verder, en zodra alles op is, drinkt hij wat en loopt hij rustig weer naar de troonzaal.

Na een tijdje komt hij bij het leger aan. Madarian: "Waar is Thorkel? Het is belangrijk!" Soldaat: "Hij is vooruit gegaan. We hebben wat oponthoud gehad door wat orc aanvallen." Madarian: "Leeft hij nog?" Soldaat: "Daar gaan wij van uit. Je hebt het over een Cirkelmagiër. Die schakel je niet zomaar uit." Madarian: "Hebben jullie paarden? Ik heb er ééntje nodig." "Er zijn een paar ruiters gestorven bij die aanvallen. Misschien. Vraag het aan de commandant." Madarian gaat naar de commandant toe. "Ik moet zo snel mogelijk naar Thorkel. Daarvoor heb ik een paard nodig." Commandant: "Voor 1500 krijg je een paard van me." Madarian: "1500?!? Zelfs al zou ik dat hebben, dan zou... O Wacht. Dat heb ik net. Alsjeblieft." Madarian betaalt en krijgt een paard. Meteen gaat hij verder, op zoek naar Thorkel.

Zodra hij langs de woning van Rafaël loopt, houdt Vàilan zijn kop tegen de deur om te luisteren of binnen iets interessants gebeurt.

"Raffie, ik sta hier al ik weet niet hoe lang te wachten met je kruiden, kom eens uit dat hok!" moppert Aylin. Rafaël komt niet lang daarna tevoorschijn en verontschuldigt zich.
"Dit paneel moet vandaag af zijn, dus daar wil ik zelfs even mijn thee voor laten staan. Ik ben bijna klaar, maar een korte pauze is wel welkom." Hij loopt naar het mandje maar Aylin gaat ervoor staan.
"Eerst even wat zeggen," zegt ze.
"Wat dan?"
"Twee woorden,"
"Ehm...ga opzij?"
"Nee, sufferd, je weet best wat ik bedoel. Twee woorden en een knuffel."
"Dat was niet de oorspronkelijke afspraak," protesteert Rafaël.
"Twee woorden, een knuffel en als je nu nog moeilijk gaat doen eis ik meer."
"Dus, jij weerhoudt mij ervan om mijn thee te kunnen maken, en dat in mijn eigen huis?"
"Ja,"
"Dat mag niet, hè?"
"Jij je zin. Ik doe er een verplichte kus bij."
"Niks ervan, ik wil mijn thee!"
"En ik wil dat je me bedankt voor de moeite, hoe moeilijk is dat nou?"
"Maar dan alleen met woorden."
"Nee, niet alleen met woorden."
"Jawel."
"Nee."
"Aylin, dat gaat nog de hele dag duren zo."
"Nou en? Ik houd het wel vol, hoor."

Vàilan loopt weer verder.
Ongelofelijk. Zodra hij bij de ingang van de troonzaal is, komt hij een Dracon-boodschapper tegemoet. De jongeman kijkt hem verschrikt aan en laat bijna de brief vallen die hij bij zich heeft. Een van de wachters stelt hem gerust:
"Maak je niet druk, bode. Deze griffioen hoort bij de stad."
"Oh..oké," stamelt de man. Hij wordt tegelijk met Vàilan de troonzaal binnengelaten. De koningin is niet aanwezig, maar Irina wel, en zij komt op hen af gelopen.
"Zozo, met wat voor bericht komt gij, bode?" vraagt ze. De bode buigt kort en overhandigt haar de brief, waarna hij wat angstig naar Vàilan kijkt. Irina opent de brief en leest.
"Dat is interessant. En wie zullen wij sturen die namens ons land de kroning kan bijwonen?" Ze kijkt een keer naar Vàilan.
Ik? Ben je mal? Ga zelf maar. Hoe kan ik nou in hemelsnaam ons land vertegenwoordigen?
"Ja, inderdaad. Ik vrees dat ma zelf ook niet kan, dus wie o wie gaat het worden. Ik zal dat nog even overleggen, dus als je even geduld hebt? Bedienden! Zorg ervoor dat deze bode een slaapplek en eten krijgt, hij ziet er uitgeput uit!" Irina loopt de zaal uit en de Dracon-bode wordt door twee bedienden naar een gastenverblijf begeleid. Vàilan besluit om in de zaal te blijven en gaat in zijn grote, met kussens en stro gevulde mand liggen.

Madarian galoppeert, en galoppeert, en galoppeert. En ook het paard galoppeert, en galoppeert, en galoppeert. Na een tijdje ziet Madarian Thorkel en roept hem. Thorkel draait zich om en wacht op Madarian. Madarian: "Thorkel! Ik weet niet wat er op je wacht, maar waarschijnlijk is het een val. Ik heb hier een kist met orders voor de leiders van de orcs, van een magiër die me in één keer bevroor." Thorkel: "Een magiër met een kist? Zal ik?... De cirkel is nu dus rond. Oké. Luister naar wat ik zeg. Vanaf nu krijg jij het commando van het leger van de cirkel. Ook krijg jij mijn logboek. Hier. Het wordt jou taak die magiër te stoppen. Er is maar één ding dat sterk genoeg is. Een drakensteen. Geef me nu de kist." Madarian: "Wat doe je raar. Gaat het?" Thorkel opent de kist. De kist is leeg. Op het moment dat de kist open gaat bevriezen Madarian en Thorkel. Dan verschijnt de onbekende magiër en zegt met een sarcastische ondertoon: "Kijk eens aan. Precies zoals ik gepland heb. Dank je voor het bezorgen van de kist. Hmm. Wat nu? O ja." De magiër gooit een bliksemspreuk op Thorkel. Thorkel sterft meteen. Magiër: "Omdat je precies gedaan hebt wat je had moeten doen laat ik je dit keer gaan. Maar keer om nu je de kans hebt." Met die woorden verdwijnt de magiër weer. Madarian ontdooit. Hij gaat naar Thorkel toe en probeert hem tevergeefs te helpen. Madarian wordt kwaad. Hij is weer misleid, gebruikt en weggegooid. Hij zweert dat hij de magiër zal straffen. Hij tilt het lichaam van Thorkel op z'n paard en rijdt richting het leger van de Cirkel.

Nieuwe kussens... Vàilan ligt languit in de mand, met zijn kop op een groot, rood kussen. Irina komt weer de zaal in en loopt meteen naar Vàilan toe.
"Ma maakt nog even een wandeling door de tuinen, maar het ziet er naar uit dat we weten wie we gaan sturen."
Ik ben benieuwd.
"Nou ja, jij was nog steeds een goeie optie, maar aangezien je niet echt zin leek te hebben is er gekozen voor mij. Ik ga die kant op." Vàilan komt overeind duwt met zijn kop tegen haar aan.
Maar...waarom? Ik heb liever dat je hier blijft.
"Dat is heel aardig van je, maar ik ben de enige die niks bijzonders te doen heeft. Ma heeft het druk, en m'n twee broers hebben ook zo hun verplichtingen. Ik ben de enige die niks om handen heeft, en de meesten waren het ermee eens dat ik prima ons land kan vertegenwoordigen."
Dan moet je dat vooral doen. Doe wel voorzichtig hoor, zal ik toch maar meegaan?
"Hé, ik ben allesbehalve een weerloos persoon. En ik krijg wachters mee, natuurlijk. Je weet dat je je geen zorgen hoeft te maken."
Maar toch doe ik het.
"Ik vertrek morgenochtend. De reis zal naar waarschijnlijkheid een dag of 5 duren, afhankelijk van de omstandigheden. De kroning vindt dan twee dagen later plaats. Als dat voorbij is kom ik meteen weer terug, dus je hoeft me niet zo heel lang te missen."
Vàilan gaat weer liggen en Irina begint hem rustig te aaien.
Als ik het te lang vind duren kom ik je zoeken.
"Mag je doen, maar nogmaals...geen zorgen. Ik zou de reis zelfs alleen durven ondernemen als het moest. Hé, als ik daar ben schrijf ik wel een brief, oké?"
Oké, daar wacht ik dan wel op.
"Fijne kussens, nietwaar?"
Ja, waar heb je ze vandaan?
"Die heb ik enkele dagen geleden gekocht, ik heb er zelf ook een paar op bed liggen. Heerlijk zacht, gevuld met ve..."
Veren?
"Ehm...ja."
Nou, fraai is dat.
"Eendenveren of zo, echt niet van adelaars of iets dergelijks hoor."
Dat hoop ik dan maar. Hij sluit zijn ogen en laat Irina rustig verder aaien.

Een tijdje later komt Madarian het leger weer tegen. Madarian: "Heren, ik breng zeer slecjt nieuws. Thorkel is vermoord door een andere cirkelmagiër." "Dat... Dat KAN NIET!" "Ik heb z'n lichaam bij me. Helaas heb ik geen tijd om hem een waardig afscheid te geven. Daarom draag ik zijn lichaam aan jullie over. Hij gaf me een paar opdrachten. Ik zou de leiding over het leger krijgen, en ik zou achter de drakensteen aan moeten gaan, waar dat ding ook is." Commandant: "Jij zou de leiding krijgen?" Madarian: "Ja. Apart hé? Iemand die hij pas heeft ontmoet. Ik begrijp dat jullie dat niet geloven. Maar waar kan ik die drakensteen vinden?" Commandant: "Wat is je naam?" "Madarian." De commandant staat even met z'n mond vol tanden. Commandant: "Hoe... Maakt niet uit. Generaal Madarian, we staan tot uw beschikking." Nu valt Madarian z'n mond open van verbazing. Madarian: "Euh... Geloven jullie me?" Commandant: "Thorkel heeft al orders gegeven dat als hij sterft, dat het commando moest gaan naar iemand die Madarian heet." Madarian schudt z'n hoofd in ongeloof. Madarian: "Oké... Wat nu? Die orcs moeten ergens vandaan komen. En wat die magiër wil is ook onbekend... Hmm. Ga naar Thylis en help het te beschermen als het nodig is. Als het nodig is, doe alsof jullie op verlof zijn. Ik stuur een bericht naar jullie zodra jullie ergens anders nodig zijn. Nou, waar is die drakensteen?" Commandant: "Geen idee, generaal. Misschien kunnen ze dat in Thylis vertellen?" Madarian: "In ieder geval kan ik daar proviand inslaan. O nee. Ik heb geen geld meer." De commandant geeft hem het geld terug en zegt: "Het paard was verkocht aan een burger. Voor de generaal is hij natuurlijk gratis." Madarian: "Bedankt. Oké. Op naar Thylis. Zoals ik al zei, ik heb geen tijd om op jullie te wachten. En geef Thorkel een waardig afscheid." Madarian geeft z'n paard de sporen. Commandant: "En hij vroeg niet eens naar m'n naam. Thorkel zal z'n redenen wel hebben gehad om hem generaal te maken."