*hallo Madarian!"
*Arya reargeert verrast, maar blij om hem te zien. ze kijkt een beetje vreemd als hij met een of ander zalfje aan komt zetten, maar knikt, en pakt deze aan*
"vertel ook eens over jou gevecht.. ik heb het moeten missen omdat ik mijn wond schoon moest maken.."
*ondertussen maakt Arya het geimproviseerde verband los, en smeert heel voorzichtig het zalfje over de wond. het voelde zacht, niet zoals de desinfecterende dingen die ze gewend was, bijtend. verwonderd kijkt ze naar Madarian*

*Bij het horen van zijn tas kijkt Muad een beetje dromerig voor zich uit*
"Het is inderdaad wel jammer dat ik dat ding ben kwijt geraakt... maar misschien kan ik nog iets met jouw tassen... Ik ben een beetje bedreven in constructie-magie, en misschien kan ik nog een beetje voortborduren op de magie die je vriend er in heeft geplaatst."
*Plotseling schud Muad weer even met zijn hoofd, en zet zijn volle aandacht weer op het gevecht beneden.*
"Goh, moet je kijken. Die meid daar heeft volgens mij best verstand van vechten. Maar ik heb nu al medelijden met die knul... hij ziet er zo zwak uit... Volgens mij houdt hij het niet lang uit..."

"er werd gezegt dat hij meer was dan dat hij lijkt.. ik wacht nog."
Arya grijnst, en geeft dan het potje met smeersel terug aan Madarian.
"dank je wel"
Ze bind het verband er weer terug omheen. ze voelde de pijn steeds minder. ze kon zich nu weer beter concentreren op wat er in de arena gebeurde.

Ik zie en ruik de Arena van de nog grote afstand die ik met het Ros heb afgelegt. Geen zin in onnodige confrontaties geef ik het Paard de sporen en met een redelijke draf wordt de afstand tussen mij en de Arena alleen maar groter.. toch bevangt mij een ongemakkelijk gevoel.

Mijn gedachten gaan opeens uit van al die spelers en toeschouwers in de arena, vroeger, in de woelige tijden van een schijnbaar eeuwige strijd. Waar veel vrienden zijn gevallen, hun blik in hun ogen staan me nog voor. Soms met vreemde lach op hun laatste ogenschouw.

Hun vrouwen en kinderen hebben nog lang met de overlevenden meegetrokken en hun herinneringen met veel eer in stand gehouden.

In elk dorp staat wel ergens een kleine gedenksteen of altaar. Maar de tijd gaat snel en de herinneringen vervagen. Ook bij diegene die ze eigen zouden moeten blijven dragen.

Het leven gaat door..

Ik kijk nog eens en weeg de waarde ervan af.
Terug in de Arena, het oude leven weer vastgrijpen.. of .. weg van deze tijd.

Een lichte pijnlijke steek in mijn hoofd maakt me wakker, welk zin heeft het ervan te vluchten als het zo diep deel uit van je maakt..

Ik draai me om met mijn Paard en besluit de Arena te betreden.. Terug naar Eden.. Woeiaaa

"Die vrouw heeft inderdaad veel verstand van vechten. Die man ziet er misschien niet gespierd uit, maar iets verteld me dat hij een uitstekende magiër is. En ik heb er inmiddels een aardige kijk op gekregen."

*Madarian verteld hoe z'n gevecht is verlopen tijdens de saaie momenten van de huidige strijd in de Arena aan Muad en Arya. Hij houdt z'n blik echter op de Arena zodat hij niets mist van de huidige strijd.*

"Die leeuwen kunen het niet helpen dat ze moeten vechten. Ik heb er helaas eentje moeten doden, maar de tweede heb ik getemd. Het zou een leuk huisdier zijn, maar ik denk niet dat die leeuw het lang bij me zou uithouden..."

Al rijdend bekijk ik de inkervingen op de schede, de namen van de vrienden, de verslagen giganten, de leermeesters, de bezweringen die ik heb mogen aanbrengen, gezegend en ingewijd door de grote machten.

Als ik zo door rijd en de Arena als een tempel voor me zie verschijnen denk ik aan Hershew, aan Andria, Helmot en al die anderen die hier vele jaren een behoorlijke ervaring hebben opgedaan. Ik denk aan de Vina, de Hunnah en de Gothae. Allemaal sterke en ervaren krijgers met hun eigen manier van vechten.

De poorten met hun beslagen ijzerwerk staan voor me. Ik bekijk de grote zwarte stalen pennen en pluggen die het gigantisch smeedwerk op zijn plaats houden. Dit alles gemaakt van de zwaarden en schilden, en omgesmolten staal. Een resultaat van de laatste grote opstand. Alle wapenuitrustingen van de gevangen werden omgezet in onderdelen en plaatwerk voor deze Arena. De gevangen opstandelingen hebben voor hun poging de deze Arena moeten optrekken. Een goed leven is hiet niet geweest. Menig heeft zich toch nog kunnen vrijkopen of werd gladiator in het veld.

En ik ben een van deze. Overlevende en nog steeds deel van het staal.

twijfelend kijk ik even naar phæn, vanuit mn ooghoeken de leeuwen in de gaten houdend
en ga dan tussen hem en de leeuwen staan.

nou jah.. ik zal maar eens kijken hoe goed deze leeuwen dan zijn.. en hoe lang ik phæn in leven kan houden...

ik zie de leeuwen de arena inlopen en op me afstormen. in de spiegeling van mijn zwaard zie ik phæn nog steeds stil achter me staan. ik haal mn schouders op en ren op de leeuwen af.

vlak voor de neus van de eerste leeuw spring ik omhoog en land op de leeuw zijn rug en ren door, weg van de leeuw.
ik zie hem omdraaien en achter me aankomen
shit, die andere leeuw komt niet achter me aan
de wakizashi in mn linkerhand flits door de lucht in de flank van die andere leeuw.

"RRROOOOOOAAAARRRRR!!!!" brullend van pijn en ziedend van deze provocatie rent ook deze leeuw nu achter mij aan.

ik ren richting de rand van de kooi, zet 3 passen tegen de wand, recht omhoog, zet af en in een halve salto met schroef land ik op de rug van de tweede leeuw, trek mn wakizashi uit zijn flank en zet het weer op een lopen, nu naar de andere kant van de arena.
maar de leeuw is sneller dan ik.
ik kijk in de weerspiegeling van mn zwaard en zie de leeuw op me afstormen, zodra deze dichtbij is en opspringt zet ik me schrap en gooi me in een schroef, laag over de grond naar achteren, onder de leeuw door waarbij ik de leeuw met het heft vlak voor de schouder stoot, hopende zijn linkerpoot (tijdelijk) te verlammen

Ik hoor een diepe dierlijke schreeuw van een leeuw vanuit de Arena Galmen..

Leeuwen, oja, toen de Afrikaanse Stammen spelers over lieten komen werden ook de leeuwen geintroduceerd. Een vreselijke toevoeging, iets wat veel protesten heeft gehad ook bij de leiders. Want de wonden die deze beesten veroorzaken zijn soms voor eeuwig en permanent.

Een van mijn beste vrienden, Inhold een West-Germaan kreeg het een keer aan de stok met een leeuw. Deze West-Germaan was niet van was of leem en de Leeuw heeft veel te verduren gehad.. maar op een onbewaakt moment haalde de leeuw uit en schampte de schouder van Inhold. Nu loopt hij met een stomp. Later kon ik op de plek nog de donkere plekken herkennen.

Ik stap af en open een foudraal en kontroleer mijn mali en ringnet.
Zulke dingen zijn voor een gladiator in de Arena geen spelgoed.

Met de achterkant van mijn armkom banden hamer ik stevig op de reusachtige portalen.
Ik hoor uit de verte het geluid van voetstappen knarsen in het fijne zand.

Ik loop een stukje naar achter..

Toen ik achter Lalythil de arena in liep begon ik ondertussen energie op te bouwen voor de strijd. Maar toen de 2 leeuwen tevoorschijn kwamen was er in de ogen van de twee leeuwen een woeste blik te zien, een onnatuurlijke woede die onbegrensd leek.

Meegesleept door het medelijden voor die dieren zwakte mijn opgebouwde energie af en bleef ik ze aanstaren. Moeten we die dieren gewoon... afslachten? Zomaar? Om ons te bewijzen? Een leeuw komt na het achterna zitten van Lalythil opeens toegesneld naar mij en springt, met een blik in zijn ogen waar niks anders dan woede in te bespeuren valt, op me af om me tegen de grond te werpen. De leeuw springt echter recht door mij heen, het beeld van mij vervaagt, en daar vlakbij verschijn ik weer met mijn ogen op de leeuw gericht. In een vlaag van verwarring landt de leeuw maar net goed op zijn poten, en zonder enige nieuwsgierigheid over wat er is gebeurt draait hij zich woest om naar mij en hij lijkt alleen maar woester te worden. Dit is onmenselijk... wat hebben ze met die leeuwen gedaan?

Ik loop vol vriendelijkheid op die leeuw af, die mij nog steeds aankijkt alsof ik hem de hel in heb gegooid. Als ik hurk, een steen opraap en hem naar rechts werp, lijkt er een instinctieve aarzeling te zien op het gezicht van de leeuw dat mij nog steeds strak aankijkt. Maar kort daarna komt de leeuw, die zich van mijn zwakke opstelling bewust is, op mij af stormen en probeert me, in mijn gehurkte positie, omver te slaan. Mijn hand licht even op wat zich gauw naar de rest van mijn arm verspreid, en ik sla daarmee voorzichtig de op mij af stormende leeuw aan de kant, die een eind eind verder vrijwel pijnloos neerkomt. Arme beesten toch... waarom heb ik mezelf nou nooit verdiept in kalmering? Alhoewel...

Met luid gekraak draaien de reusachtige portalen open, een lange betegelde gang word zichtbaar en het zonlicht van achter werpt zich als eerst richting het einde..

Het einde.. dat lijkt wel een oneindigheid.
Een Stevig gebouwde Vent kijkt me van top tot teen aan.. en maakt een paar stappen naar achter.. Whoahahaha.. bij Crom, wat doe jij hier!!.. Het kan je niet verlaten, je komt toch elke keer weer terug..

Ik kijk 'm even lang aan.. jemig.. Jomagh, je leeft nog.. en ik dacht dat..

ik land op mn rug, zet mn handen neer, dan mn voeten en zet af en flip overeind en ik zie de leeuw landen en neerstorten, mn wakizashi houd ik weer beschermend in mn linker hand en ik loop voorzichtig op de leeuw af.
zodra ik in de buurt ben, springt de leeuw half op, voorpoten in de lucht en achterpoten verankerd in de grond en haalt fel en snel uit met wat ik veronderstelde een manke poot.. niet dus
met de bovenkant van de poot word ik vol op de borst geraakt en ik vlieg enkele meters achteruit,schuif over de grond en maak een koprol achterover alvorens ik tot stilstand kom
fuck!!! waar kwam DAT vandaan? had hij het door en speelde die leeuw toneel, of was hij veel te snel hersteld van die klap? maar dat kan nooit!!
ik voel aan mn linker borst
dammit!!! au.. die klap kwam ook best hard aan, voor de zachte kant van de poot, nou ja..
ik stop de wakizashi weer weg en pak mn katana, continue de leeuw in de ogen kijkend..
dan ga ik in een basis gevechtshouding staan,
voeten uit elkaar, linkervoet voor, balancerend op beide voorvoeten en het zwaard naar achteren gericht
pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn, pijn is fijn.....
blijf ik als een mantra in gedachten herhalen

Vanuit de Arena is een trillende Sirene te horen.. ik probeer het geluid te vertalen in een begrijpelijke stem.. maar het is de te ver weg..

Jomagh komt op me af en inspecteert me grondig. Heraux, je bent nog in goede conditie zeker niet stil gezeten.. kom binnen - De Arena is weer op volle toeren maar tijden zijn veranderd - sterker nog je weet het nog niet maar.. dit is niet de zelfde tijd die je in gedachte hebt.. kom ik heb veel te vertellen.
Neem ook je Ros mee, het is niet altijd even veilig buiten de Arena.

Ik pak de teugels van mijn Paard en zachtjes trek ik even.. Otr kijkt me aan en komt galant in beweging.. en zo verdwijnen we samen in het hol van de Leeuw..

Vroeger, toen ik nog klein was, ging ik vaak naar mijn moeder toe als er wat aan de hand was. Wat er ook aan de hand was, of ik nou boos of verdrietig was, ze wist me altijd te kalmeren. Mijn moeder gebruikte daarvoor krachten waar ik nooit echt belangstelling voor had gehad, ik was toen helemaal in de ban van de illusie. In de loop van de jaren begon ik die krachten langzaam aan te leren, en hoewel ik er nooit echt gebruik van heb gemaakt, is er toch nog wat blijven hangen ervan.

Het gegrom van de leeuw bracht me weer terug naar nu, waar mijn moeder allang dood is, en ik tussen woest gemanipuleerde leeuwen me iets probeer te herinneren wat ik lang geleden heb geleerd. Langzaam beginnen beginnen mijn beide handen cyaan licht te geven. De leeuw springt weer op me af, en als ik wegduik laat ik mijn handen snel langs zijn lichaam glijden wat 2 lichtgevende strepen achterlaat. De leeuw lijkt de strepen te absorberen en als hij neer komt, schud hij verward zijn hoofd.

De leeuw keek een tijdje versuft rond, en toen hij mij in de ogen keek viel hij me opeens uit angst aan, en ik wist maar net weer weg te duiken. Langzaam kniel ik door mijn knieën en probeer me klein te maken als ik me naar de leeuw toe begeef. "Rustig maar... Niks aan de hand hoor..." Volledig verward en angstig door de rare omgeving staart de leeuw mij aan, als enigste enigszins bekende houvast in deze hele arena.

Na een tijd van stilte begint de leeuw uit nieuwsgierigheid om me heen te lopen, terwijl zijn blik op mij gevestigd blijft. Ik steek mijn opnieuw lichtgevende hand uit, en hoop dat ik die zometeen niet kwijt ben, terwijl ik hem met mijn stem probeer gerust te stellen. "Rustig maar... er is niks aan de hand... Je zit alleen maar in een volledig vreemde arena, met volledig vreemde mensen. Bij het laatste moet ik toch enigszins grinniken, de leeuw kijkt me opeens vreemd aan en lijkt dan gerustgesteld. Ik hoop dat ik de band met die leeuw van die kracht een beetje kan behouden... Anders ben ik toch bang dat hij me aan gaat vallen, zo'n arena is immers niet de beste plek om een relatie met een leeuw op te bouwen.

Als ik een blik werp naar Lalythil merk ik dat ze geraakt is, en ben bang dat als ik haar ga helpen deze leeuw weer zijn gangetje gaat. Voorzichtig probeer ik de leeuw die ik nog steeds met mijn krachten aan het kalmeren ben terug te leiden naar het gat waar hij vandaan kwam. Dit duurt echter langer dan ik verwacht had.

Het geluid uit de arena weerkaatst tegen de betegelde muren en vloeren, versiert met taferelen van een zeer oude tijd. Strijders met wagens, netten gooiend, speerpunten omhoog gericht tegen aanvallende Panters en leeuwen.

Ik heb deze ruimte altijd bewonderd want de versieringen zijn uit keuze van de slaven, de gevangenen en veroordeelden die hier aan hebben moeten werken. Elke maand mocht een afdeling een keuze maken voor een tegelbeeld. Het was een grote eer en menig arbeider liet hierbij zien dat zijn smaak er niet minder om was.

Op elke hoek, op elke plek zijn tekenen te vinden van kunst en cultuur. Een samenraapsel uit allerlei landen en volkeren, hun herkomst getekend en gesymboliseerd op de koude en toch zeer warme muren. Hun geschiedenis gaat hand in hand met het lijden en sterven van de arbeiders en de gladiatoren van de Arena.

Het tenue is zwaar maar zit als gegoten. Een mooi glimmend schouderscherm steekt als een vin aan een kant up. De helm ontdaan van pluim en voorzien van oorkappen zodat ik mijn tegenstander goed kan horen. Een soort Tweede helm dicht de het plekje waar de pluim zat.

Ik haal het zwaard uit zijn schede en begin met het opschonen en inspecteren van het staal. Daar komt een knecht met een kist, daarin zit al het tuig om de wapens weer op stand te brengen. Doeken, stenen, lijm, zakjes zeer fijn zand geimporteerd uit een zeer ver oosters land. Daarmee wordt het doek bewerkt samen met een gom dat als lijm dient. Voorzichtig loop ik het staal na, en het begint langzaam te verkleuren. Het staal heeft nu een heldere blauwe glans..

Het is niet zomaar staal. Het is Ygrion.

Het is niet van hier..

Ik lees de inscripties, de symbolen en bezweringen - elke een decade oud, het zwaard heeft nooit één eigenaar gehad. Ook al zijn de vorige overgegaan. Het zwaard blijft hun bezit maar nooit hun eigendom.

Ik drenk het doek in de grote kom met water die ik eerder uit een hoek heb gehaald en droom weg in een wereld van een lange tijd terug..

En daar sta ik in de Arena in de Era van de grote drie. Tegenover me staat Altea, Meester Ag, lid van de schermutselaars. Geen kleintje.

Het zal nog zeker acht hele rondes duren, voordat een beslissende slag een einde maakt en het hoofd scheid van het lichaam.

Ik herinner me nog, het vreemde toeval, die coincidentie van het moment - dat de luchten hun grijze en grauwe vervingen door een diep rood. Het moet een omen zijn geweest.

Mijn zwaard schitterd in dit magisch halfduister als ik een stap naar voren maak.

De meester blijft staan waar hij staat en staart met zijn ogen een mix van zwart met geel Zijn pak is gemaakt van schubben en draagt het symbool van de Kai.

Ik hef voorbereidend mijn zwaard en houd mijn positie. De meester tild een arm omhoog en draaid om zijn as en maakt met een sierlijke slag een boog over me heen.
Het zwaard nog steeds een gevaar voor beiden blijft op zijn plaats. Plotseling draaid de meester en introduceerd zijn makal. Een groot kromzwaard met getande kanten.

Ik duik omlaag en ontwijk zijn snelle zwaai.. tik met de achterkant van mijn zwaard tegen het blad.

De meester voelt de trilling door zijn lichaam rollen, ontwijkt me perfect en flipt weer over naar een andere kant.

Zijn ogen veranderen van kleur, het geel wordt groen en dan spreekt de meester.

Mooi.. heel mooi..

Opeens wordt ik wakker, ik moet nog zoveel doen en er is zo weinig tijd.. ik kijk naar mijn gereedschap en loop mijn lijst met zaken af. Olie, water, zand, steen, doek, staal, de codex en het lot.

Ik probeer glimp op te vangen de buitenlucht. Het is net te ver weg voor een opening in het dak. Maar voel wel de wind die erdoor heen blaast.

Ik ga verder met het opschonen van het staal..

zoveel te doen.. zoveel te doen..

dan zie ik de leeuw weer op me afstormen, hij springt, haalt uit...
en ik sping in een flits weg, sneller dan het oog kan waarnemen en kom ver boven de leeuw uit..
ik duik naar beneden, zwaard naar boven gericht en zodra de leeuw in bereik is haal ik uit, en draai rond, kom hard neer op de grond, laat het zwaard los, rol nog een paar meter opzij om de klap en snelheid op te vangen en blijf dan liggen.. terwijl naast me de leeuw omvalt en een hoofd zwaar neerploft en nog iets verder doorrolt.
het bloed van de leeuw gutst lang over me heen.
shit.. ik heb die leeuw gewoon moeten doden.. ik.. ik.. ik was weer bevangen door de pijn, weer koest en zou ik wat me pijn deed doden.. dammit!! wanneer leer ik nou mezelf te beheersen...
ik sluit mn ogen en voel hoe het warme bloed mijn lichaam opwarmt.. mn kleren plakken aan mijn huid en ik voel hoe het bloed langs mijn lichaam omlaag druipt..

langzaam kalmeer ik en kom ik tot mezelf
nou ja.. niks aan te doen.. nu niet meer.. ik moet gewoon nog beter trainen om niet geraakt te worden.. dan heb ik geen pijn en niet zo ondoordacht..

volledig doordrenkt is mn kleding behoorlijk zwaargeworden en het plakt overal aan mijn huid, de onderkant van mn kimono zit nu strak om mn benen heen, zodat het bijna lijkt dat ik een broek draag. en mn rechterschouder ligt nu bloot..
gelukkig is mn kleding doorweekt en plakkerig.. nu verhult het ook maar weinig, omdat het plakt, maar het zakt nu gelukkig niet af...
maar ik ben te moe en te beschaamd om mn kimono goed te doen..
ik richt mn ogen naar beneden, sla mn armen om me heen en loop naar phæn

'ik..'
'ik heb m gedood... '

Op eens vult de ruimte met een ozo bekende geur.. instinctief pak ik alles wat ik nodig heb en marcheer direct naar de ingang van de eerste ring, daar aangekomen hang ik me alles om, gesp het vast. Controleer nog een keer alles wat ik nodig heb. En loop door de ring naar de eerste portaal naar het centrum van de Arena.. De geur wordt sterker..

Als mijn ogen de opening in kijken zie ik een vreemd vervormt lichaam liggen van iets dat ooit een leeuw moet zijn geweest..

Zo, dat moet een behoorlijke zwaai zijn geweest en een nog groter zwaard..

Ik kijk naar mijn schede en schat het gebruikte zwaard.. Ola, dat leverd dan ook meteen een mogelijke lengte van de strijder op.

Ik dacht dat Giganten waren verslagen..

Een grimmige twijfel laat mijn haren opgaan.. rillingen door mijn rug..
maar voor even dan..

Als ik de leeuw helemaal terug heb geleid en hij in het gat verdwenen is zak ik op mijn knieën van uitputting. Als ik met moeite weer opsta en wat vooruit strompel zie ik Lalythil op me af komen lopen. 'Je... je zit onder het bloed... en je hebt hem dus..?' Ik zwijg even. 'Ben je nog erg gewond of is dat het bloed van die leeuw?' Ik werp even een blik naar de leeuw en zie hem daar doodstil liggen. Ik loop naar Lalythil toe en leg mijn hand even op haar schouder. 'Geeft niet, niks aan te doen. Volgende keer beter...' Dan werp ik weer een blik naar die leeuw.

Ik begin voorzichtig naar de leeuw te lopen maar ik merk dat mijn passen snel versnellen. Voor ik het weet ben ik aan het rennen en kom ik bij de leeuw aan. Ik kijk vol afschuw naar de kop die daar ligt. Ik houd de bebloedde kop vast en duw die tegen zijn nek. Daarna leg ik mijn hand op zijn lijf, en mijn hand begint weer op te gloeien. Ik voel het lichaam weer grip krijgen op het hoofd, maar ondertussen zak ik op mijn knieën, en voel hoe de energie in mijn lichaam afneemt. Mijn hand licht even nog verder op en dan komt het lichaam met een schok weer in beweging. Het enorme lichaam van de leeuw staat met zijn laatste krachten op. Half verdoofd en zwak sta ik onverwachts oog in oog met de leeuw die mij opeens een slag in mijn gezicht verkoopt. "Auw, damn!" Ik rol een eind verder en blijf daar liggen met één hand op mijn gezicht. De leeuw blijft nog even staan en zakt dan volledig in elkaar en blijft daar weer morsdood liggen.

Ondertussen voel ik bloed uit mijn neus vloeien, en ik merk dat zijn klauwen een aantal diepe sneden op mijn gezicht hebben achtergelaten wat ook onmiddellijk begint te bloeden. "Ik had weer eens niet goed op moeten letten..." mompel ik maar net verstaanbaar. Ik zet een hand onder me als ondersteuning om op te staan, maar de energie in mijn lichaam laat het niet toe waarop ik, als ik iets overeind ben gekomen, weer in elkaar zak.

'nee, mij mankeert niets, alleen, ik kon die leeuw niet in leven laten.. sorry..'

dan ga je naar de leeuw toe en ik kijk wat verdoofd toe.

F*CK!!!!
dan word je opeens door de leeuw weg geslagen en ik ren naar je toe..

je probeert overeind te komen, maar dan zak je weer in elkaar

ik kom bij je en kniel naast je neer
'gaat het??'

Ik zie Lalythil's gezicht boven me verschijnen. 'Damn... Nou ehm... nee?' Ik doe mijn ogen dicht en een lichte cyaan gloed verschijnt langzaam om me heen, en verdwijnt plotseling weer in een flits. 'Ah.. damn... waarom ben ik dan ook zo stom om een onthoofde leeuw te helen...'

*Op het moment dat Lalythil de leeuw onthoofd, breekt er een hels kabaal los in de arena. Mensen joelen, juichen, worden gek van bloedlust, stampen op de vloer, en applaudiseren luid. Iedereen was de Phæn al lang vergeten.
Als het publiek ziet, dat Phæn de leuw probeert te helen, volgt een lang gerekt bloedgeroep, en als hij even later onderuit gehaald wordt door de zojuist gedeeltelijk geheelde leeuw, wordt het publiek helemaal gek. Dat is wat ze willen zien: Gevechten, Bloed, Rondvliegende lichaamsdelen.*
Jonge Magiër, wat ben je nobel Denkt Muad, hopende dat gedachtenspraak nog net zo goed werkt als eerst, voordat hij dood was gegaan. Je bent in een arena. Ze willen hier bloed zien... jouw bloed, ondertussen. Ik denk niet dat ze bij de stallen vinden dat je jezelf genoeg hebt bewezen...
*Dan breekt de tweede leeuw los uit zijn betovering, nadat hij flink onderhanden is genomen door zijn meesters.
De leeuw springt weer uit zijn kooi, de arena in, en valt Phæn meteen aan*

"Wow! Wat een gevecht! En zo te zien had ik gelijk. Die Phæn is inderdaad een goede magier. Een nadeeltje hier: magie maakt je hier helaas snel moe. Tenminste... Mij wel...

Twee uitgeputte en gewonde gladiatoren tegen een gezonde leeuw..."

"dat gaat niet goed.. wat is die magier aan het doen? " Arya vloekt, en kijkt naar de magier.
" hmpf.. als het een echt gevecht was geweest dan was ik er tussenin gesprongen, en had ik die leeuw onthoofd..."
Arya kijtk een beetje nors naar Phaen.

plots hoor ik die leeuw weer..
ik kijk op en zie plots een woeste leeuw op ons afstormen..
F*CK!!! eehmm.... afleiding, phæn kan me nu niet helpen

door de schok en schrik krijg ik een adrenaline boost, vergeet de pijn, de moeheid en het feit dat ik net een onschldig dier gedood heb volledig..

ik spring op en spring 2 passen naar de leeuw toe en moet meteen opzij springen..
en ik ren weg..
intussen pak ik mn wakizashi weer en kijk in de reflectie van het blad..
gelukkig.. die leeuw zit achter me aan
de leeuw springt en ik spring weer opzij, nu plots de andere kant op rennend, langs de leeuw..
ik haal uit met mn zwaardje en maak een lange bloederige jaap langs zijn lichaam..

maar de leeuw lijkt niks te voelen, wordt zo mogelijk nog kwader en brult enorm hard.
ik ren nog even door en draai me dan om en wacht tot de leeuw weer in beweging komt..

zo mogelijk nog kwader dan daarnet komt de leeuw op me af..
vlak voor zn neus spring ik omhoog, maar de leeuw lijkt mn gedachten te lezen..
hij springt omhoog en haalt in de lucht naar me uit..
het enige dat ik kan doen is met mn wakizashi afweren en zo snijd ik in zijn poot, maar door zijn gewicht en de kracht van zijn klap vlieg ik enkele meters door de lucht..
hard tegen de rand van de kooi..
ik val naar beneden en voorover..

ik steun op mn handen om op te staan en kijk naar voren en zie de leeuw op me afstormen..

ik sluit mn ogen en pak mn katana..
mn wakizashi ligt nog ergens hier in de arena op de grond...

Als ik de leeuw binnen zie stormen sluit ik mijn ogen nog een keer en haal diep adem. Mijn hele lichaam begint krachtig cyaan op te gloeien en ik voel de energie mijn lichaam in stromen. De gloed wordt sterker en geeft me de kracht om op te staan. Als ik op sta schiet de gloed naar mijn linkerhand waar het een raar teken vormt. (zie opnieuw dat plaatje van mijn char)

Ik zet een paar stappen richting de leeuw die inmiddels op Lalythil afstormt en hef mijn hand richting de leeuw. Het is even stil en kort daarna licht mijn hand fel op. Vanaf mijn linkerhand schiet een bijna verblindende straal richting de leeuw. Die hem op het moment van de impact volledig oplicht en hem 7 meter verder tegen de muren van de arena werpt. Als de leeuw tegen de muur naar beneden zakt is er vreemd genoeg geen bloed te bespeuren op de muur zelf. Maar langzaam verdwijnt de cyaan gloed op de wonden van de leeuw en is er een enorm gat te zien, waar opeens liters aan bloed naar buiten stroomt. Dat dit gat volledig de leeuw heeft gepenetreerd is door al het bloed moeilijk te zien.

Ik draai me richting het lijk met een nijdig gezicht en kniel er even bij neer, waarna ik opsta en richting Lalythil loop. Terwijl ik het beeld van de leeuw, met het inmiddels enorme plas bloed eromheen, probeer te vergeten.