*Een oorverdovende stilte maakt zich plotseling meester van de arena. Het duurt even voordat het publiek door heeft wat er net is gebeurt.*
*Na een paar minuten begint er iemand een naam te scanderen, en even later schalt de naam door de arena heen.*
"Phæn! Phæn! Phæn!"
*Dan maant de koning iedereen tot stilte*
*Onder begeleiding van de stille arena springt de koning naar beneden, de arena in. Hij rent snel naar Lalythil en Phæn toe.*
"Gaat het met jullie?" vraagt hij hen, terwijl hij zijn hand op Phæn's schouder legt, en hem wat van zijn energie deelt.
*Samen met Phæn helpt hij Lalythil de arena uit, terwijl hij in een steentje praat*
"De volgende is. Doe Heraux maar. Die ken je nog." Dan verhart zijn stem: "En waag het niet om die leeuwen weer op te pompen!"

*De omroeper neemt het twijfelend weer over, en zijn stem schalt weer door de arena:* "Dames en Heren. De volgende is Heraux!"

de koning en phæn komen op me af lopen en helpen me overeind..
'ja hoor, het gaat wel weer.. dank u wel'
ik ga wat rechterop staan en haal diep adem en begin te hoesten..
ik grijp naar mn borstkas..
'au'

'haal een heler? ik denk dat ik mn ribben gebroken heb.. of op zn minst zwaar gekneusd..'

dan valt me plots op dat het de koning is tegen wie ik zo informeel en commanderend gesproken heb en ik laat m op mn knieen vallen en zit met gebogen hoofd naar de koning toe..

Ik staar naar een wereld die me inderdaad vreemd voorkomt.. een hand rust op mijn schouder en Jomagh kijkt me lachend aan.

Niet helemaal meer volgens je voorstellingen heh.. tja, er is veel veranderd - eigenlijk heb je het niet eens door maar..

Dit is niet de Arena van toen, Heraux. Dit is de toekomst - je hebt ongemerkt door de tijd gereist. Hier gelden andere krachten en wetten van grote meesters.

Fysiek is de Arena het zelfde, zoals je hebt gezien in de zaal en de gangen. Zelfs de knecht heb je weer herkent. Maar toch..

Jomagh strekt zijn hand uit en prevelt een mantra.. net boven zijn hand vormt zich een groene bol. Met een lichte zucht blaast hij het als een zeepbel over het veld.. en daar blijft het hangen.

Ah, bij Polux en Hores, dat is magie die ik nog nooit eerder heb gezien. Ik kijk Jomagh met grote ogen aan.

Maar Heraux, je bent echt niet ingelicht. Kom we gaan even ergens zitten want wat ik je te vertellen hebt vereist een stevige stoel en goed glas bier..

*De koning ziet Lalythil voor hem knielen*
"hm... Ik ben niet echt gewend aan deze oosterse behandeling, maar als ik het goed heb, betekend een getoonde nek dat je jezelf als slaaf, of in ieder geval veel lager dan mij ziet. Dat vind ik onzin.
Lalythil, stop met jezelf voor gek te zetten, en sta op. Dan gaan we even een paar helers voor je zoeken.
Oh ja, en waag het niet om mij U te noemen, want daar heb ik een gloeiende hekel aan. Wat mij betreft spreek je tegen mij, als tegen een goede vriend."
*Ondertussen houd hij het steentje weer voor zijn mond*
"Waar blijft die Heraux-gast?"
*Luisterd even*
"hm... dan roep je hem nog een keer om."
*Even later schalt er weer door de arena:*
"Heraux, het is uw beurt om aan te treden! Meld u zo snel mogelijk in de arena!"
"Mooi, dat is ook weer geregeld. Nu gaan we eerst jou helpen."
*De koning helpt persoonlijk Lalythil naar de koninklijke helers.*
"Heel haar even, wil je?" vraagt hij aan een van de helers, die onmiddellijk aan de slag gaat

Gezeten aan een bank, een vier kruiken koel bier uit de kelder verder en Jomagh verteld..

Lang geleden, net nadat je vertrok - kwam een nieuw volk van ver. Zij hadden andere gewoonten en hun stijl van vechten was opmerkelijk. Veel redelijk goede krijgers hadden het moeilijk. Maar het ging de nieuwen niet om te doden. Ze leerden de krijgers het betere vechten.

Ze introduceerde de vrouwelijke krijgers, Fura en Thena. Veel mannelijke krijgers weigerde deze strijdrossen aan te gaan. Niet uit respect maar uit hun houding dat een vrouw niet inde Arena behoort totdat..

Op een oefen sessie in de Arena de statige en stevig gebouwd Grouk tegen Fura aanging en dat Grouk meer zand en stof heeft leren genieten en waarderen dan elk welk ander krijger. Grouk kan veel hebben en het is Grouk die over zijn schaduw is geklommen en Fura en Thena als waardige krijgers heeft aangenomen. Tenminste.. Grouk.

Fura heeft zich nog tegen een legio andere krijgers moeten bewijzen en Thena heeft sommige de broek afgetrokken en hun zwaarden op maat geknipt- en het doden als doel verschoof naar het verbeteren van de techniek.

Dat was nieuw, niet doden maar leren vechten. Maar dat had een rede - een goede rede.

Want Fura en Thena hadden een verleden. Nee, ik zeg het verkeerd.. We zitten nu in hun toekomst. Fura en Thena hebben een gelofte gedaan en nagekomen. Ze hebben een vloek uit de toekomst in het verleden ongedaan gemaakt. En een grote missie ligt voor hun.
Daarmee zijn we min of meer gebonden aan hun lot, we zijn deelgenoten geworden van hun verstengeling met de toekomst.

Dit is de Arena Heraux - maar dan 2000 jaar verder. Ooit gaan we weer terug.
Oh, en Heraux.. ga niet voorbij het dorp achter de grote rivier. Als je denkt dit alles te kunnen ontvluchten of als je denkt meer te willen zien van deze tijd.
Niemand komt terug van achter de grote rivier. Niet levend.. De rivier neemt je op en.. Jomagh houd een hand voor zijn mond, ik zeg even niets verder.

Het maakt niet uit, je snapt me wel.

Het is aan het lot van Fura en Thera wanneer we weer terug kunnen. Waarschijnlijk verwacht ze bezoek aangaande die vloek.
Daarom leren we hun betere technieken.

Maar goed.. genoeg geleuterd.. neem nog een slok en heil op Meester Ag..

Ik sta op een houd de kruik tegen die van Jomagh.. Op de grote meester - hij is bij ons..

Hij is eeuwig Kai!! Heil!

*Madarian z'n mond staat open van verbazing. Wat een krachtige aanval was dat van die magier! Dat had Madarian niet verwacht. En z'n hart zit ook op de goede plek!

Inmiddels is de arena weer strijdklaar gemaakt voor het volgende gevecht. Heraux is aangekondigd, maar hij is nog niet verschenen...*

"Heraux neemt z'n tijd. Ik hoop dat hij wel een mooi gevecht laat zien...

Eventjes de tijd doden. Muad, Arya, ik heb een raadseltje voor je. Je hebt 6 glazen. De eerste is leeg, de tweede vol, de derde leeg, de vierde vol, de vijfde leeg, de zesde vol. Je mag maar een glas aanraken. Hoe krijg je het voor elkaar dat je drie lege en drie volle glazen naast elkaar krijgt?"

de heler probeert me te helen, maar mijn geest is momenteel gebroken...
onheelbaar voor de heler.
alleen tijd zal ons leren of het nog goed met me komen gaat......

Ik ga zoek doodmoe naar een plek om te zitten en zak in elkaar op een tribune. Mijn hele lichaam begint weer blauw op te gloeien en net zo snel als de energie in mijn lichaam kwam, midden in de arena, stroomt het nu weg. Terwijl alle energie in mijn lichaam weg vloeit zak ik machteloos in elkaar. Hmz... vroeg me al af wanneer dit zou beginnen... Leek bijna of die energie nog zou blijven ook... blijkbaar niet.

De blauwe gloed verdwijnt en ik lig bewegingsloos in een nogal onhandige positie op de tribune. Een zwakke ademhaling is nauwelijks zichtbaar en mijn lichaam begint zich te herstellen van de grote hoeveelheden energieverlies.

"Je schenkt het 2de glas leeg in het 5de glas, en je zet het 2de glas weer terug?" *grijnst*

"Maar het is hier ondertussen inderdaad wel erg dodelijk rustig geworden ja..."
*boe-geroep klinkt op van de tribunes*
"Ik ga in ondertussen maar even kijken hoe het met Phæn en Lalythil gaat..."

*Muad loopt de tribunes af, en gaat eerst op zoek naar Lalythil. Al snel komt hij bij de helers uit, waar hij Lalythil op een stretcher ziet liggen*
"Wat is er met haar aan de hand?"
"Ze is gebroken ben ik bang... Ik kan niets meer voor haar doen..." antwoord de arts.
"shit" mompelt Muad door zijn tanden heen, terwijl hij naar Lalythil toe loopt.
Hij legt zijn handen op haar voorhoofd, en probeert wat geruststellende energie bij haar naar binnen te sturen, maar hij stuit op een ondoordringbare muur. "Ik weet niet wat er met je gebeurt is, daarbinnen, maar ik wens je veel succes Lalythil... Kom er weer boven op. Je bent veel te goed om zomaar op te geven..."
*Dan loopt hij weer naar boven, en komt halverwege Ppæn tegen.*
*Hij legt hem eerst even recht op de tribune, een paar brede mannen aan de kant schuivend. Ze klagen wel een beetje, maar als ze zien wie hen wegwerkt, druipen ze snel af.
Muad controleerd nog even de vitale functies van Phæn, en merkt dat hij gewoon leeg is. Even een kwestie van opladen, en dan kan die er wel tegen aan. Denk Muad.
*Hij tilt Phæn op, en draagt hem mee naar zijn stukje tribune.*
"Arya, Madarian, kunnen jullie misschien wat ruimte maken? Dit is die Phæn die net beneden bezig was. Hij is helemaal uitgeteld."
*Muad legt Phæn op de tribunes, in een zo comfortabele positie als mogelijk, en gaat dan maar naar de narren kijken die ondertussen de arena bevolkt hebben in afwachting van het gevecht van de grote Heraux*

"Muad, raadsels hebben bij jou ook geen zin..."

*In de tussentijd hoopt Madarian dat het volgende gevecht gaat beginnen. Om de tijd te doden komen de clowns de arena binnen om even de tijd te doden.

Na een kort ogenblik komt Muad terug met Phæn. Madarian schuift een stukje op. Als Phæn neergelegd is, legt Madarian z'n rechterhand op Phæns hoofd. Een blauwwit licht stroomt van Madarians arm naar Phæns hoofd. Even later is de gloed verdwenen.*

"Dat was op dit moment de helft van mijn mana. Zo te merken is het voor jou nog niet eens een tiende... Het was goed om te zien dat je hart op de goede plek zit met dat gevecht. Jammer dat ze die leeuw weer wild gemaakt hadden."

*Madarian pakt een flesje uit z'n tas en geeft dit aan Phæn.*

"Hier. Een mana drankje. Dit zou je energie genoeg moeten bijvullen zodat je niet zo erg bent uitgeput. Tot een kwart denk ik voor jou."

*Phæn drinkt het drankje op en komt gelukkig weer wat bij. De lucht begint rood te worden. De zonsondergang begint.*

"Het ziet ernaar uit dat er geen gevecht meer komt. Misschien morgen wel. Laten we naar mijn huisje gaan. Ik heb daar zat voedsel..."

*Madarian staat op om de anderen naar z'n huis te begeleiden.*

"Muad, ik denk dat ik wel eventjes genoeg van de gevechten heb gezien. het ziet er naar uit dat dit noh wel even zo door gaat. is het heel erg als ik eventjes een stukje ga verkennen?" Arya staat op, terwijl ze naar Phaen kijkt.
"daarbij denk ik dat hij mijn onrust er beter niet bj kan gebruiken, ik voel me namelijk een beetje vreemd."
zonder op meer antwoord te wachten gaat Arya van de tribune vandaan, in de richting van het at rustigere plein.

"Arya, als je voldoende verkend hebt: Als je dat pad volgt, dan kom je bij een ander plein. Het enige huis met een afdakje aan het plein is van mij. Als je aanbelt, doe ik wel open, want ik ga nu naar huis..."

*Madarian staat op en begint naar z'n huis te lopen.*

*Muad staat ook op, en trekt een klein sprintje totdat hij bij Arya aangekomen is*
"Vind je het erg als ik je gezelschap houd?"
*Roept dan naar Madarian*
"We vinden het dalijk wel. Zorg jij ondertussen voor de jonge magiër?"

*Madarian stopt, draait zich om en neemt Phæn op z'n rug. Dan loopt hij richting z'n huis.*

"Phæn, als je genoeg hersteld bent om gewoon te lopen, hoor ik het wel. Ik neem je mee naar m'n huisje zodat je daar kunt uitrusten."

*Madarian loopt met Phæn naar z'n huis. Het is een grote villa met 4 verdiepingen inclusief kelder. Er zijn 6 slaapkamers, 1 keuken, 1 zolder, 3 badkamers, 1 bibliotheek en 1 werkkamer met veel gereedschap en alchemiespullen.

Madarian legt Phæn op het bed in de dichtstbijzijnde slaapkamer.*

"Phæn, als je voldoende bent uitgerust, dan kun je wat mij betreft eventjes rondkijken. Ik ga alvast wat te eten klaar maken."

Arya draait zich eventjes om als ze Muad naar haar hoort roepen, en dan naar haar toe komt. een glimlach komt over haar gezocht. " nee natuurlijk vind ik dat niet erg."

Ze pakt zijn hand in de hare en loopt met Muad naast haar door. " her suurt waarschijnlijk toch nog wel even voordat de gevechten klaar zijn, en i zou graag de stad een beetje kennen voordat we op zo een missie worden gestuurd. ik verwacht namelijk we dat we worden gekozen.,"

*Na een tijdje is het eten klaar. Phæn is nog niet uit z'n kamer gekomen dus brengt Madarian het eten maar naar hem toe.

Daar aangekomen blijkt dat Phæn in slaap gedommeld is. Madarian laat Phæn rustig slapen, en gaat met het dienblad terug en eet het gerecht maar zelf op.*

Zonde van het eten om het te laten afkoelen, en er is zat wat laer opgewarmd kan worden als er iemand binnen komt...

*Na het eten begint Madarian te zoeken naar de speciale tassen. Waar heeft hij ze ook al weer verstopt...*

Nu weet ik weer waar ik die tassen gelaten heb!

*Madarian loopt naar de kelder. Hij draait aan een haak in een balk. Daarna loopt hij naar een kast. Hij draait aan een vaste olielamp, zodat die 45 graden gedraaid is. Daarna loopt Madarian naar een muur en duwt ertegen. Een onzichtbare deur opent zich.

Madarian loopt een nauwe gang in totdat hij bij een gesloten deur komt. Het slot is zo gemaakt dat je hem alleen maar open krijgt met de juiste sleutel.

Madarian loopt naar een andere vaste olielamp en haalt de sleutel er vanachter vandaan. Hij opent de deur en loopt z'n persoonlijke museum binnen.

Er staan meer dan dertig beelden, elk met een bijzonder harnas en wapen. Die beelden hebben nog een andere functie. Een eventuele dief maakt de beelden wakker en wordt aangevallen...

Er staan ook veel vitrinekasten met andere bijzondere voorwerpen. Madarian loopt naar een vitrinekast waar een aantal tassen liggen. Daar haalt hij er twee uit, de rest laat hij liggen.

Even kijkt hij rond z'n museum en denkt terug aan de avonturen en de herinneringen. Hij heeft ook een model gemaakt van het schip dat Kippies had gebouwd voordat Madarian gestorven was en hier terecht kwam.*

Kippies, het ga je goed... Ik zie je ooit wel weer...

*Madarian loopt terug en sluit alles goed af. Na afloop zou niemand vermoeden dat er een geheime ruimte is in de kelder.

Als de anderen terug zijn, wil hij z'n museum aan hun laten zien. De tijd is er rijp voor...*

*Madarian legt de tassen neer bij de open haard op de begane grond. Madarian loopt daarna naar de bibliotheek en pakt een magieboek uit de schappen. Hij is erg benieuwd naar de spreuk die Phæn gebruikt heeft. Daarna loopt hij naar buiten, gaat op de veranda zitten en begint te lezen.

Plotseling vliegt er een pijl vlak langs Madarians gezicht. De pijl raakt een mannelijke voorbijganger in het linkeroog. Verschrikt kijkt Madarian om en ziet nog net een zwarte kledingsstuk de hoek om gaan.

Meerdere wachters komen aansnellen. Madarian wijst de wachters de goede richting op, maar de vogel is gevlogen. Madarian loopt naar het slachtoffer toe, maar raakt hem niet aan. Een zwarte pijl... Het teken van de moordenaarsgilde!

Madarian kijkt nog wat meer naar het lichaam: een goed getraind persoon. Geluidsloze kleding, handen die goed lijken om sloten open te maken... Lijkt qua bouw en kleding op een dief. Zal wel iets gestolen hebben wat hij niet had moeten stelen...

Een wachter komt naar Madarian en stelt een aantal vragen. Madarian beantwoord ze allemaal. De wachter noteert alles en gaat daarna verder met getuigen verhoren.

Madarian kan niets doen, dus gaat maar weer zitten op de veranda en begint weer te lezen.*

Phæn begint weer kort op te gloeien, zijn hartslag versneld naar een normaal ritme en zijn secundaire organen beginnen hun werk weer te hervatten. Een diepe zuurstofrijke ademhaling volgt om het lichaam weer op gang te krijgen. De ogen gaan open en nemen een onbekende omgeving waar; Phæn blijft stokstijf stilzitten terwijl hij de omgeving nauwkeurig observeert.

Het dringt Phæn opeens tot zich door dat hij vrij op een bed ligt en concludeert dat hij hier uit goede wil gebracht moet zijn. Hij rekt zich uit en gaat aan de rand van het bed liggen en kijkt nog eens goed rond. Hij staat op en besluit maar eens op zoek te gaan naar de heer des huizes die hem dit onderdak verleent heeft.

"Hij staat op en besluit maar eens op zoek te gaan naar de heer des huizes die hem dit onderdak verleent heeft." [Door Pablo]

... ... terstonds kwam hij oog in oog te staan met de knecht van de landheer : Igor de gebochelde. Nimmer in zijn leven, had hij een meer afzichtelijk wezen gezien. Het gebochelde gedrocht droeg een vervaarlijk uitziende bijl op zijn schouder en kwijlde uit zijn tandenloze mondhoeken. 'Soek U iets ?', vroeg het walgelijke wezen met een snerpend stemmetje; zijn ogen leken het midden te houden tussen een serpent en een psychopatische moordenaar. 'Nee', zei hij met trillende stem en deed uit automatisme een stap achteruit. 'Ken ik U hellupuh soekuh ?', vroeg het gedrocht hem nogmaals. 'Nee, dank U' en wederom deed hij een stap achteruit. 'Schrik U vame ?', vroeg de gebochelde met een duivelse grimas. 'Nee hoor, mijnheer'. Plots zoefde de bijl rakelings langs hem heen. 'Igor vindat nie leuk ...'. Hij zette het op een lopen. 'Help ! Help !', was het enige wat hem restte te roepen, achtervolgd door het gedrocht wat leek uit een schilderij van Jeroen Bosch te zijn opgestaan.

*Madarian hoort lawaai vanuit z'n huis. Dat zou moeten betekenen dat z'n gast wakker geworden is. Madarian loopt naar binnen en ziet dat Igor Phæn achterna zit!*

"Igor, stop daarmee! Hij is onze gast! Zo ga je niet met gasten om!"

*Igor stopt met het achterna zitten van Phæn.*

Tegen Phæn: "Goedenavond. Ik ben Madarian. Ik hoop niet dat Igor u heeft laten schrikken? Hij is een uitstekende bediende, maar als hij denkt dat iemand hem vernedert is hij bijna niet te houden."

Tegen Igor: "Igor, dit is Phæn, en hij is een machtige tovenaar. Hij is net wakker, en misschien dacht hij even dat hij in een nachtmerrie belandt is. Hij wordt wakker in een onbekende omgeving, en plotseling ziet hij jou staan. Bijna iedereen schrikt als er plotseling iemand voor hem staat..."

Tegen Phæn: "Sorry dat hij u heeft laten schrikken. Igor is namelijk ook mijn bewaker. Hoewel hij er anders dan anderen uitziet en helaas minder slim is dan de meeste mensen heeft hij een paar hele speciale eigenschappen: Hij heeft een zeer hoge weerstand tegen magie en is erg sterk.

Ik vond hem toen hij met z'n enkel vastgeketend zat midden op een plein. Hij had alleen z'n bijl en er stonden 10 mannen om hem heen. Ik liep naar hem toe en zei: '10 tegen één. Niet echt eerlijk!' Ik hakte toen de ketting door. 'Nu is het eerlijker...' Daarna sloeg Igor toe. Binnen de kortst mogelijke keren lagen die 10 mannen op de grond. Hij is daarna bij mij gebleven. Hij is een goede vriend van me."