"Ik wil ook graag weg hier schat, maar dat is even lastig zo" fluistert Muad terug in haar oor.
*Een moment later is de grond voor de derde keer van dicht bij aan het bestuderen.*
Heh? Is die dolk magisch? vraagt hij zichzelf af. Terwijl hij weer een blik op Creanan werkt, ziet hij de aura rondom het zwaard onder zijn mantel langzaam af nemen, terwijl hij in zijn ooghoek de dolk plots op ziet lichten. vreemd....
*Langzaam staat Muad weer op, terwijl hij stiekem een verdedigingsschild opwerpt. Hij merkt dat hij niets te vroeg was, want hij voelt de magie alweer op hem losgelaten worden. Echter in tegenstelling tot hemzelf, wordt nu de vreemde magiër tegen een boom aan geplakt. Helaas is hij ook weer binnen een paar momenten los, en land hij netjes op zijn voeten op de bosgrond.
Chagrijnig ziet Muad het aan, en besluit op dat moment dat het inderdaad tijd is om te gaan. Hij kijkt Arya een moment aan, knikt haar haast onmerkbaar toe, pakt haar in zijn armen, en vliegt weg, linea recta richting het kasteel van de vampier.*
"Ik weet niet hoe die elf aan jou zwaard kwam, schat, en waar die magiër nou weer vandaan kwam, maar ik denk dat we maar eens prioriteiten moeten gaan stellen. Zullen we die vampier eens een lesje leren?"

Arya kijkt toe als de rollen even omgedraait worden, maar de magier lijkt sterker te zijn. Als Muad haar aankijkt geeft ze een kleine knik terug en vliegt snel daarna dankzij Muad weg. als ze uit gehoorsafstand van de anderen zijn praat ze terug. " ik denk dat die magier en De grote tegenstander waar Creanan het over hadden er ook iets mee te maken hebben. In ieder geval had hij het over een groot kwaad, erger dan de rest, en iets over mensen levens maken uit de grond. Ergens ving ik het woord 'Orc' op." Arya kijkt naar muad en probeert dan zelf rustig te worden.

" ik denk dat die vampier bij de hele zooi hoort..."

Meanwhile...

Demion was zonder gezien te worden bij het dubbele plafond aangekomen. Nu was de beurt aan Odysseus. Langzaam, getergd door de zwaartekracht, werkte hij zich omhoog, Demion had toen hij boven was het touw aan iets stevigers vastgebonden, zodat de pijl niet los zou schieten.

Na veel gepuf en gesteun kwam Odysseus dan toch boven, en hij maakte het touw los, ze waren nog steeds niet gezien, gelukkig. Ze kropen door het dubbele plafond, dat achter het orckamp weer ophield en in een klein plateau eindigde, de spinnenwebben en het ongedierte van zich afslaand.

Eenmaal bij de andere kant aangekomen keek Demion naar beneden en vroeg: "OK, en nu?" Ze zaten te hoog om gewoon te springen. "Laat me denken..." Odysseus keek om zich heen. "Daar! Die richel, die moet haalbaar zijn! Volgens mij kunnen we erheen springen, en dan naar beneden klimmen." "Hm, hij is toch best wel ver weg..." "Wil je dat ik je gooi?" "Nee laat maar, ik spring wel."

Demion sprong, en redde het zonder teveel moeite. Toen was Odysseus aan de beurt. Hij slikte even, en zette zich af.

Zijn voeten raakten vaste grond. Tenminste, dat deden ze, want Odysseus gleed uit, en kwam met alleen zijn handen aan de richel, de rest bungelde hulpeloos aan de afgrond van de diepte.

Odysseus vloekte inwendig, en hoopte dat de orcs niet al te lang geleden nog een gehoorsbeschadiging hadden opgelopen, en dat ze hem niet zouden horen.

En dat deden ze niet. Opgelucht trok Odysseus zich met de hulp van Demion weer op de richel. "Gelukt. Nu nog beneden komen." Zei Demion.

Dat was niet zo moeilijk: de muur die grensde aan de richel zat vol reliëf, en binnen een korte tijd stonden ze weer met beide voeten aan de grond.

Maar toen hoorden ze weer dezelfde orcwoorden als eerder die avond, en met een ruk draaiden ze zich om. Ze waren weer gezien! En dit keer werd de roep wel gehoord, want meteen werden ze bestormd door het hele kampement.

Odysseus en Demion keken elkaar aan. "Rennen?" "Rennen!" Daar waren ze het met elkaar eens. En met een hele horde orcs achter hen aan renden ze verder door de gangen van de kerkers.

"Ik weet ondertussen wel zeker dat die vampier net als Arthir deel uit maakt van een groter geheel. Misschien behoren ze allemaal wel tot die ene organisatie waar de jongens het over hadden, misschien is het zelfs iets groters daarachter, we zien wel. Ik weet momenteel alleen dat Madarian snel dat kruid nodig heeft, en dat die vampier in de weg staat, en dus moet die vampier dood. Wat daarna gebeurd zien we dan wel."
*In de tussentijd is het kasteel aan de horizon verschenen, en merken ze dat Odysseus en Demion in de problemen zitten, terwijl Madarian moederziel alleen als wolf probeert de tralies van zijn kooi door te knagen.*
"Madarian heeft echt heeeeeel snel dat kruid nodig" reageert Muad een beetje verbaasd als hij het best wel zieliger tafereel onder hem ziet.
"Kun jij trouwens zien waar Odysseus en Demion mee aan het stoeien zijn? Dat lijken wel orcs."
*Muad vliegt over de horde heen richting Odysseus en Demion, die voor de horde uitrennen. Vlak voordat Muad de jongens had ingehaald keek een orc toevallig net even omhoog, en zag hij Muad met Arya in zijn armen overvliegen. De orc bedenkt zich geen moment, en werpt meteen een speer in hun richting. De speer schampt Muad's vleugel waardoor hij uit evenwicht raakt, en neer stort.*
Met een verbaasd "Maar orcs kunnen helemaal niet richten!!!!" maakt Muad voor de vierde keer die avond pijnlijk kennis met de grond.
Gelukkig heeft hij Arya nog boven zich weten te houden, waardoor zij gevrijwaard wordt van de val, en glijd hij op die manier door tot hij vlak voor Odysseus' voeten terecht komt. "hoi..." reageert hij verbaasd, terwijl hij de verbaasde Odysseus aankijkt.
*Snel zet hij Arya neer, staat op, en gaat dan met Odysseus en Demion meerennen.*
"Sinds wanneer vluchten we voor een paar orcs?"

" Muad pas op!" Arya probeert nog te waarschuwen als ze de speer aan ziet komen maar is al te laat. Door de klap op de grond komt ze precies op haar voeten terecht als Muad haar loslaat. Arya komt bijna precies voor Demion terecht. " zo, das even geleden... denk ik.." Ze realizeerde zich dat ze nog steeds geen enkel idee had van van de datum of van wanneer het was, maar dat maakte nu toch niet uit. " volgens mij kunnen jullie wel wat hulp gebruiken met deze leuke beestjes, of niet?"

Arya pakte de dolk die ze nu als de hare beschouwde en stak die in een van de orc's zijn nek. hmm.. vecht niet super, maar beter als niks. Ze haalde uit met haat voeten en trapte een van de andere tegen het hoofd. het kleine verborgen mesje schoot uit de voet en recht in de slaap van de orc. " ah, die heb ik dus nog! perfect.."

Ze keek even naar Demion en Odysseus, die een klein beetje in de war kelen van hun plotselinge aankomst. " je dacht toch niet dat we jullie alleen alle lol zouden laten hebben, of wel dan? het is al een tijdje geleden dat ik normaal heb kunnen vechten.. en daarbij, met zn vieren zijn we sterder dan jullie met zijn tweeen"

*Als op commando draait Muad zich plotseling om, terwijl hij ook meteen beide zwaarden trekt. Samen met die beweging weet hij ook meteen bij een orc zijn hand af te snijden.
Tot Muad's grote verbazing rent de orc echter gewoon door, in plaats van verschrikt op de grond te gaan liggen kermen dat zijn hand is afgehakt, zoals ieder normaal mens zou doen.*
"Ow ja... orcs zijn iets steviger" mompelt hij voor zichzelf uit, terwijl hij een klap van de roestige bijl die de orc in zijn andere hand heeft ontwijkt. Plotseling bevind Muad zich aan de andere kant van de orc, en heeft hij zo ruim de tijd om de orc zijn hoofd af te hakken. Echter voordat de orc dood neervalt, draait hij nog om, en haalt hij nog uit naar Muad. Ook al is het een ongerichte slag en kan Muad hem makkelijk ontwijken schrikt hij toch. "Sterf, kreng." reageert hij verbaasd en kwaad tegelijk.
"Arya, kijk uit, ze sterven moeilijker dan je gewend bent!" roept hij richting Arya, ook al lijkt ze goed haar mannetje te staan tussen de groene zee die haar nu omringt.
*Voorzichtig begint Muad zich een weg te banen richting Arya. Net als hij bij haar aan komt, duikt er een orc achter haar op, en met een welgemikte slag probeert hij haar te onthoofden. "Ow nee, dat doen we niet!" roept Muad kwaad uit, terwijl hij het zwaard van de orc blokkeert, en met zijn andere zwaard het wezen naar de eeuwige jachtvelden helpt.
*Dan begint zijn huid plotseling te tintelen, en als hij op kijkt ziet hij een orc met een wel heel vreemd pak en een staf met doodshoofd erop een rare dans uit voeren.
Lang kan hij er echter niet naar kijken, want het lijkt erop dat de magie die de shamaan bedrijft begint te werken. De orcs die eerst nog met wat moeite te doden waren, zijn plotseling alleen nog met veel moeite te doden.*
"Ehm... schat? Hoe staat het aan jouw kant?"

"dank je, lief." Arya had zich net omgedraait en gezien hoe Muad de Orc aanpakte die haar naar de velden had willen sturen waar hij nu zelf zat. Nu keek ook zij naar de orc , en voelde ook zij de vreemde tinteling. " eerm.. lijkt het je misschien ook handig die grapjas met die staf daar eens aan te gaan pakken? ik denk namelijk niet dat zijn belangen overeenkomen met de onze." Meteen daarna gaf ze een van de lelijke groene beesten een harde schop in zijn pijnlijke delen, maar veel leek hij er niet van te voelen. wat krijgen we nu!?
meteen daarna moet ze een slag van een bijl ontwijken. Deze trekt ze daarna uit de handen van de uit de klauwen gegroeide orc en hakt zijn kop er af.
" Muad, de normale kop afhakken manier werkt nog wel als je ze dood wilt! van de rest van de ledematen weet ik het nog niet.."
Met de afgepakte bijl slaat ze op bepaalde plekken nog een arm of hand er af, maar veel lijkt het niet uit te halen op de grote beesten.

"Grmbl... en die krengen zijn al zo moeilijk dood te krijgen." mompelt Muad bijna verveeld terwijl hij een orc van wie hij net de benen af had gehakt, ook maar een kopje kleiner maakt.
"Zullen we samen maar richting die sjamaan vechten? Dan kunnen we elkaars rug nog dekken."
*Muad wachtte niet eens op een reactie, maar begon zich een weg naar de shamaan te banen.*

" ach ja, waarom ook niet..." Met een zucht werkt Arya zich een weg achter Muad aan. met zijn tweeen waren ze in ieder geval wel beter beschermt tegen de orcs, die een stuk sterker waren dan ze hoorden te zijn. " Demion! Odysseus! pas op voor die grote!" Arya kom in de buurt van haar vrienden nog een enorm grote kop van een megaorc uit zien steken, die snel al weer leek te verdwijnen.
ik wist overigens niet dat orcs magiers hadden.. erg lief vind ik ze trouwens niet.
Arya parreert net een slag op het moment dat een van de orcs haar weet te raken in haar zij. Arya gilt even, en hakt daarna zijn lichaam in tweeen. " verrekte orc!" een hand houd ze op haar wond, terwijl ze met de andere de orcs van zich weg probeert te houden.

*Muad hoort plotseling een gil van achter hem, en ziet dan net Arya een orc in tweeën hakken.
Hij ziet ook dat ze ondertussen een wond in haar zij op had gelopen.
Hij vecht zich een stukje terug naar Arya toe, aangezien hij zich blijkbaar toch een beetje te ver van haar vandaan had gevochten, en als ze weer rug aan rug staan legt hij even zijn hand op de wonde in Arya's zij. De wond was niet diep, maar wel pijnlijk door de plek waar hij zat. Ook zou de wond haar in haar beweging gaan hinderen als ze niet meer onder de invloed van de adrenaline van het gevecht was.*
"Dit kan even pijn doen, liefste" waarschuwt hij Arya voordat hij een klein beetje van zijn energie in de wond laat lopen om hem te dichten.
*Als hij zijn hand weg haalt is de wond volledig verdwenen.*
*Ondertussen is de sjamaan met een andere dans begonnen, en lijkt hij omhult te worden met een of andere groenachtige mist.*

"Arya, Muad! Geen moment te vroeg! Het zit me niet lekker om te vluchten voor een stel groene griezels. Maar nu we met vier zijn, zijn we toch een stuk minder kwetsbaar als met z'n tweeën." Odysseus was opgelucht. Nu kon hij zich eindelijk omdraaien en doen wat hij het liefste deed.

Odysseus, als monsterjager zijnde, wist waar de zwakke plekken van orcs zaten, hoewel ze moeilijk te raken waren. "Demion, Muad, Arya, boven het borstbeen!" Riep hij terwijl hij de schedelpan van de dichtsbijzijnde orc doormidden kliefde.

"Demion! Odysseus! Pas op voor die grote!" Riep Arya na niet al te lange tijd. Vrijwel tegelijk draaiden ze in de richting die Arya aanwees. Odysseus herkende het bakbeest. You've gotta be kidding me...

Voor zijn neus stond nu een Gundaber, een reuzenorc. Fijn, panser op het borstbeen en bij de nek... Dit word een zware dobber...

"Demion, dit kunnen we maar beter samen oplossen!"

Inmiddels verspreidde een groene mist zich door de gang. Nee toch zeker? Die shamaan kan meer dan ik dacht!

*Terwijl de groene mist zich een beetje door de kamer verspreid, verzameld het meeste zich rondom de sjamaan.*
Dat is toch niet wat ik denk dat het is heh? vraagt Muad zichzelf af terwijl hij een volgende orc neer slaat.
*Zijn vermoeidheid begint nu echter echt door te schemeren, en Muad merkt dat hij steeds meer moeite begint te krijgen met op tijd de slagen te blokkeren die hij op zich af gestuurd krijgt.*
"Arya, die Sjamaan moet echt heel snel dood, anders heb ik een probleem!" roept hij naar achter, proberend de vermoeidheid uit zijn stem te houden, ook al lukt dat niet erg.
*Ondertussen hebben Arya en Muad de groene mist betreden, en begint het op te vallen dat hun wapens trager aanvoelen terwijl ze proberen de groene monsters te vellen, alsof hun zwaard en dolk moeite hebben om de mist te doorklieven.*
"toch wel..." beantwoord hij zijn eerdere vraag hardop.
*Dan wordt de wereld ineens rood, als een orc langs zijn verdediging komt en hem een kras op zijn voorhoofd geeft. Het bloed sijpelt langzaam in zijn ogen, waardoor de wereld er ineens heel anders uit gaat zien.*

*Na het alarm zijn een paar orcs naar de ingang gegaan om de wachters daar te checken, en komen erachter dat ze dood zijn. Even gaan ze naar buiten om te kijken of de kust daar veilig is, als ze Madarian horen. Ze gaan naar Madarian toe in weerwolfgedaante en zien de kooi.*

Orc 1: "Ze hebben een bondgenoot gevangen! Hoe krijgen we die kooi open?"

Orc 2: "Wat zijn die knoppen bovenaan? Misschien een combinatie? Ik ga wel even proberen..."

*De orc krijgt het voor elkaar om de kooi te openen. Waar ze echter niet op gerekend hebben is dat Madarian meteen in de aanval gaat. De eerste orc wordt onthoofd en de tweede wordt daarna meteen besprongen, waardoor deze op de grond valt. Een nekbeet stelt ook deze orc permanent buiten gevecht.

Madarian probeert de wolf in hem te sturen, en gaat de geheime ingang in. Een leger orcs. Voor de weerwolf maakt het niet uit wat er aangevallen wordt... Madarian neemt een sprint en springt via de achterhoede op het leger, en loopt over het leger naar de andere toe.

Madarian ziet de orc shaman, en bedenkt zicht geen moment. Nog niet door de groene mist bedwelmt stuurt Madarian de weerwolg tichting de shaman en de weerwolg bijt het hoofd eraf. De mist verdwijnt. De weerwolf is door het bloed niet meer te houden en valt willekeurig om hem heen aan. De orc wapens doen de weerwolf niets, aangezien ze niet van zilver gemaakt zijn. De orcs beginnen nu in paniek te raken. Een weerwolf die tegen hun vecht? Dat was niet van de vampier verteld had! Een tweede shaman probeert de weerwolf tegen te houden met wat spreuken, maar door de paniek lukt het niet om de spreuken goed te richten, waardoor orcs geraakt worden in plaats van Madarian.*

Dit gaat fout... Dacht Odysseus terwijl hij wegrolde voor het grote slagersmes van de Gundaber. Hij zag dat Muad gewond raakte. Als de mist in zijn bloedbaan kon doordringen, dan gebeuren er zelfs met een engel rare dingen. Hij moet daar weg! Odysseus twijfelde geen moment en rende naar Muad toe, zichzelf schamend dat hij Demion alleen liet met de Gundaber. Maar op dit moment was Muad even belangrijker.

Op het moment dat hij de mistwolk betrad, voelde hij dat hij trager werd. Aanvallen van alle kanten parrerend met bijl en schild kwam Odysseus bij Muad aan, die wonderbaarlijk nog doorvocht. "Muad! Je moet weg uit de mist, nu!" Muad keek hem aan. De uitputting stond in zijn met bloed bedekte ogen..

Maar toen loste de mist ineens op...Odysseus keek in de richting van de shamaan, en zag een inmiddels bekend silhouet. "Madarian! Geen moment te vroeg!"

*In zijn ooghoeken ziet Muad plotseling een schim langs komen, die ongehinderd door de mist op de sjamaan afspringt, en hem tegen alle verwachtingen in in een beet afmaakt.
Direct lijken de orc's een stuk langzamer te worden, en begint het gevecht echt om te slaan in het voordeel van de groep indringers.
Ergens anders staat een soort miniatuur orc net zo maf te dansen als de orc sjamaan net, maar de resultaten die het boekt lijken een stuk zwakker dan de resultaten van de orc.
Door de totale slachting die Madarian, Odysseus, Demion en Arya aanrichten en de dood van hun belangrijkste sjamaan is het moraal van de orcs al snel gebroken, en als een man draaien de orcs zich plotseling om, en rennen ze weg.
Uitgeput zakt Muad tegen een muur aan, en zijn wapens vallen kletterend op de grond.*

"Typisch orcs. Als het even tegenzit, vluchten ze met de denkbeeldige staart tussen de benen..." Mompelde Odyseus, kijkend hoe Madarian de orcs achterna ging.

Maar binnen een minuut was Madarian terug, en zijn houding beviel Odysseus niet. "Jongens, het zou zomaar kunnen dat onze probemen nog niet voorbij zijn..."

Vanuit de schaduw waar de orcs heen rende komt een gestalte aangelopen. Het slentert een beetje en loopt krom. Terwijl hij uit de schaduw komt worden er steeds meer kenmerken zichtbaar. Een oud versleten bruin gewaad hangt over de persoon heen. Het gezicht is moeilijk te onderscheiden onder de kap vandaan. In zijn rechter hand sleept de persoon een zak mee. Aan het geluid te horen bevinden zich er een paar metalen voorwerpen in de zak. Het is duidelijk te horen dat deze tegen elkaar aan kletteren.

"Wie zijn jullie?" vraagt de man men een schorre stem aan de groep. Langzaam wordt het gezicht van de man zichtbaar. Het is een nog niet al te oude man als is zijn gezicht wel zichtbaar verouderd door leed. De groep zet zich langzaam schrap en kijken de man bedachtzaam aan.

Omdat de groep niets zegt begint de man zelf te praten."Linctus is mijn naam en mochten jullie die wapens willen gebruiken dam zou ik die richting kiezen" De man wijst in de richting waarin de orcs wegrende.

Een tijdje terug...

Phæn hield zijn armen als een kruis voor zich. Een halve bol vormde zich voor hem als de duistere magie werd afgeweerd door de zijne. Hij keek om zich heen en zag dat Muad en Arya er trachtten vandoor te gaan. 'Arya, Muad!' riep hij, en meteen zakte hij een beetje in elkaar, gezien het continue afweren al zijn energie vergde. Hij keek weer op en zag ze wegvliegen, ze merkten hem helemaal niet op. De duistere magie die als een halve bol voor hem zat vaagde het beeld van hem bijna volledig weg. Ze zagen hem niet...
Hij vloekte binnensmonds, en op het zelfde moment was er luid en duidelijk gevloek te horen. What the..? Het was niet hem maar Pablo die moest vloeken, hij had ze laten ontsnappen. De eindeloze stroom duistere magie kwam aan een eind en Phæn kon eindelijk weer duidelijk voor zich kijken. Hij zag Pablo zich omdraaien richting het kasteel terwijl hij nog één keer omkeek, twijfelend of een genadeslag de moeite waard zou zijn. Hij zuchtte en werd omhuld door de schaduwen om zich heen, alsof een onzichtbaar licht vanuit alle richtingen de schaduwen naar hem toe dreef. Toen er niets meer te zien was dan een zwarte vlek opgebouwd uit schaduwen, herstelden de schaduwen zich naar hun oorspronkelijke positie en legden niets anders dan een leegte bloot. 'Drie keer raden naar waar hij op weg is...'
De duisterheid verliet de wolven en ze kwamen in actie. Ze draaiden zich naar Phæn en sprongen vervolgens op hem af. Uit bescherming hield hij zijn armen voor zich, maar de wolven sprongen dwars door hem heen waarna ze verdwenen, als een onvoltooide illusie.
Hij keek nog snel even om zich heen en toen hij Creanan niet zo snel kon vinden zakte hij op handen en voeten, en begon aan zijn sprint naar het kasteel. Nou, ze zitten nu waarschijnlijk allemaal ergens netjes bij elkaar, je kunt ze niet missen wolf, en probeer het ook niet te wagen...

Nu

Phæn rent door een aantal oude ruïnes als hij bij een moderner stuk aankomt. Een hoop chaotisch gestamp is te horen wat schijnt te naderen. Phæn staat op en loopt voorzichtig het hoekje om. Met open ogen staat hij een seconde of 5 verstijfd te kijken. Voor zich, op nog geen 20 voet afstand, komt een groep orcs op hem af stormen. Uit reflex steekt hij meteen zijn rechterhand uit en verschijnt daaruit een korte maar krachtige ontlading van magie. De orcs die niet uit de kant doken werden erdoor ook naar de kant gedreven, al dan wel met enige verwondingen. Phæn draaide zich om toen de orcs langs hem renden, klaar voor het volgende gedeelte voor het gevecht. Dat gedeelte kwam er niet als de orcs tot zijn verbazing gewoon door bleven rennen. Een vleugje angst was te bespeuren in hun haast. Phæn haalde zijn schouders op, draaide zich weer om en liep door als hij al gauw het groepje tegenkwam. 'Hey,' wou hij hun groeten als hij onderbroken werd door de stilte. Hij volgden hun blik en kwam uit bij een man gehuld door een oud gewaad.

"nog meer vreemdelingen" gromt linctus met tegenzin. "komen jullie ons redden" De groep kijkt elkaar aan en vertrouwen de man niet helemaal. "niemand kan ons nog redden ben ik bang"

De man slentert een stukje dichterbij. De groep heft hun wapens opnieuw. De man schrikt even en zet 2 stappen terug.

"dadelijk doen jullie nog gekke dingen met die wapens" bromt de man

Phæn kijkt afwisselend naar de vreemdeling en het groepje. 'Een vriend van jullie?' vraagt hij onzeker als hij het voorbeeld van het groepje aanneemt om ook een verdedigende positie aan te nemen. Een grijns verschijnt plotseling op zijn gezicht als hij het verband begon te zien tussen het groepje en de vluchtende orcs.

Een diep gegrom komt vanuit de schaduwen vandaan. Linctus draait zich om en schreeuw in dezelfde richting. "Misschien ooit, maar vandaag zul je me niet krijgen."

Linctus zet behoedzaam een paar stappen achteruit. "Gebruik nu jullie wapens maar" Linctus loopt langzaam richting de groep.

Phæn loopt met een boog van het gegrom af richting het groepje. 'Misschien een slechte timing om te vertellen dat we zo waarschijnlijk ook weer problemen gaan krijgen met errrm... Pablo noemde hij zich?'
Pablo concentreerde zich en probeerde met zijn zicht de details in de schaduwen op te pikken, toen zich daaruit een beeld vormde verstijfde hij.

Met een knallende koppijn werd Creanan wakker, en zag dat het leeg was om hem heen.
Er was niet veel meer over van de schuilplaats: die was grotendeels verwoest.
'Ik moet echt eens leren wakker te blijven,' dacht Creanan gefrustreerd.
Er was geen spoor van Arya of Muad te bekennen en Creanan besloot dat een mantel in de kleur van de omgeving niet altijd voor hem kon werken: ze waren hem duidelijk vergeten! Er liep wel een vers spoor van pootafdrukken van de boom af: misschien kon hij dit wel volgen!
'Mm, ik denk dat ik maar eens onconventioneel ga reizen,' zei hij hardop.
Hij haalde zijn fluit tevoorschijn en mopperde een beetje. 'Fijn... waar haal ik nou zo snel een nieuwe luit vandaan!'
Hij begon te spelen; de klanken leken van ver weg te komen, alsof ze de fluit ingingen in plaats van eruit: een wind stak op in de richting van het spoor.
Creanan onstpande zich en veranderde in groep bladeren, zoals je die soms ziet ronddwarrelen in je tuin.

Een spoor van gevechten maakt duidelijk dat Creanan op de goede weg is; lijken van Orcs liggen verspreid richting een groep oude ruïnes, waar een groep krijgers bij elkaar stonden.

Een windvlaag raasde door de groep en ineens stond daar een hijgende Creanan in hun midden, zijn ogen nog mild nagloeiend.
'Jullie zijn iets vergeten!' sprak hij tegen Arya, die niet erg blij leek hem te zien. 'Of beter gezegd iemand'.

Er kwam weer beweging in Phæn die zich langzaam omdraaide naar Creanan. 'Welkom bij de club Creanan, al vind ik dat ze gezien de omstandigheden weinig keus hadden...' Phæn maakte zich klaar voor een gevecht. 'Als je ons nu even wilt helpen met wat komen gaat zijn we je erg dankbaar.'

'En hoe had je dat in gedachte, Phæn? Heb je niet gezien hoe makkelijk we net werden overmeesterd? Ik denk dat ik beter eerst naar de wonden van Muad kan kijken, hoewel ik niet erg veel ervaring heb met Engelen en verwondingen... Ik kan in elk geval wat kruiden in een verband aanleggen.'