Dit was niet wat Creanan gepland had. Sterker nog, het was totaal het tegenovergestelde! Ze was vrij uit zijn melodie, en volledig bij bewustzijn! Gelukkig was ze ontwapend, daar had hij wel voor gezorgd. Hij zou haar een andere keer wel vinden.
Onder een boom bestudeerde hij nog een keer het wapen: zo te zien was er al veel mee gevochten. Dit was misschien wel gunstig! Ze kende vast meer mensen die hem zouden kunnen helpen.
Ze zou het zwaard vast terug willen, dus hij besloot maar te blijven wachten tot ze hem kwam zoeken.

in het huis vond ze een dolk. het was weliswaar niet een wapen waar ze fijn mee vocht, maar op deze wereld zou het voldoende moeten zijn. veel waardige tegenstanders was ze tenminste nog niet tegengekomen, op Demion, Odysseus en Arthir na. met de dolk ging ze terug naar buiten. de melodie speelde nog steeds. nu bij haar eigen bewustzijn, of zover het leek volgde ze de tonen weer tot aan de bosrand. toen ze daar aan kwam leek de muziek echter te zijn gestopt. Stilletjes vloekend keek ze rond.

Wat was dat? Hij hoorde aan de rand van het bos wat geritsel en wat gemopper. 'Mooi,' dacht Creanan. Eindelijk waar ik haar wil hebben. Hij stopte het zwaard weer terug in de schede, stond op en verborg het onder zijn mantel. Ze hoefde nog niet te weten dat hij het zwaard had. Bovendien kon ze makkelijk zijn hoofd er afslaan zodra hij het had gezien. Hij liep richting de bosrand, totdat hij daar de vrouw zag staan.
'Je zou wel eens wat aan dat taalgebruik van je mogen doen! Dadelijk komen je wensen nog uit!', riep hij haar toe.

Meteen bij het eerste woord draaide Arya zich om, en keek naar de (jonge?)man die daar stond, gehuld in een mantel waardoor ze niet erg veel van deze persoon kon zien. " dan mag jij maar hopen dat dat niet gebeurt, want ik zal niet het slachtoffer worden van mijn vervloekingen." Toch moest ze even grijnzen. De broer van Muad, Dhib, had vroeger nog wel eens de neiging verzoekjes uit te laten komen als ze niet oppaste.

Arya hield de dolk verborgen in haar rechtermouw, waar ze wel vaker wapens verborgen had gehouden. zeker omdat ze niet wist of deze persoon iets goed of slechts betekende, al ging haar vermoeden uit naar het laatste. waarom anders zo sneaky?

'Ik zal me even voorstellen! Mijn naam is Creanan, en ik ben bard. Ik reis rond waar de wind mij voert. Wat brengt u hier vrouwe?'

Creanan wist dondersgoed wat haar hier bracht, maar dat waarom zou hij dat zeggen? Eerst maar eens zien wat haar antwoord was... hij was wel benieuwd naar haar antwoord, en of ze nog een wapen had meegebracht. Met het verlies van een dergelijk wapen zou iedereen zich naakt voelen.

" dat laatste zou ik ook graag willen weten. wat mij meer benieuwd is uw reden om te proberen mij te bedwelmen." Bard was in Arya haar ogen inderdaad goed mogelijk, of hij de waarheid sprak wist ze nog niet. Ze bleef nog even wat uit de buurt, want ze wist eigenlijk nog steeds niks van deze vreemdeling, en ze had het idee dat het even zou duren voordat ze de waarheid te weten kwam, zeker als hij dus inderdaad had geprobeerd haar te bedwelmen. Arya wist niet hoe sterk hij was.

'Oh ja.. dát Om eerlijk te zijn: ik heb u al een tijdje in de gaten gehouden; u leek nogal buiten uw plaatst te vallen in de stad... en toen ik u in die plas zag liggen dacht ik dat u er was geweest.'
Creanan had geen zin om te vertellen dat hij haar daar had gelegd nadat hij het drankje had toegediend.
'Gelukkig bent u hier, want ik wil u vragen of u bekend bent in dit gebied. Om eerlijk te zijn heb ik het niet zo op met de mensen van deze stad... of eigenlijk: zij niet met mij. Ik ben opzoek naar een oude kerk, maar niet zomaar een. Deze kerk heeft oude afbeeldingen van een mythe die ik bezing. Ik zou ze graag bewonderen. Weet u hier meer van?'

Even keek Arya weer naar zichzelf. her leek logisch dat iemand haar voor dood had laten liggen. alleen het gedeelte van de stad leek niet te kloppen. " de stad is zo leeg als wat, het was overal pikkedonker, terwijl het schemert. en op uw muziek na heb ik nog geen geluid kunnen ontwaren." De kerk kende ze echter wel. de beschrijving, hoe kort deze ook was, leek op de laatste waar ze binnen was geweest. de legende over de vampier, en met de platen van de weerwolven. misschien kon dit toch nog van pas komen.

echter, wat arya niet doorhad was dat de lege stad slechts was gekomen door de drank die haar was toegediend, die ging niet goed samen met haar kracht en er was iets gaan mixen. Arya had die stad gezien zoals hij later zou worden.

'U hebt veel bloed verloren nietwaar, misschien dat u niet helemaal in orde bent. Mijn kamp ligt iets verder het bos in. Mag ik u uitnodigen even aan te sterken? Ik heb u veel te vragen en te vertellen denk ik'.

Zei ik dat nou echt?, dacht Creanan. Hij had nog nooit een vreemde in zijn kamp gehad. Niet heel gek want zonder zijn hulp kwam je er niet in. Op 3 meter boven de grond had hij in een boomkruin een geschikte plaatst gemaakt om te overnachten... met wat hulp van zijn kennis van de plantenwereld was het niet moeilijk om de juiste boom te vinden die buigbaar genoeg was om een soort hut van te maken.

'Gaat u mee, of blijft u doelloos in de stad ronddwalen?'

Arya voelde zich niet anders dan normaal, maar ze kon ook niet weten wat er aan de hand was. toen ze terug naar achter keek leek de stad nog steeds verlaten. even dacht ze na, en daarna knikte ze maar. " dank u, Creanan." of 'u' de goede benaming was had ze geen idee van, maar ze kon maar beter even proberen de spanning zo min mogelijk te houden. alhoewel ze nog steeds niet veel wist was deze man in ieder geval niet dom.

Het was een ongemakkelijke stilte tussen de twee; na ongeveer 5 minuten lopen kwamen ze bij een boom. Creanan klopte op de knoest van een dikke wilg, en fluisterde wat in een taal die Arya bekend in de oren klonk, maar waarvan de betekenis uitbleef.
Een soort ladder kwam naar beneden, maar als je het beter bekeek waren het gewoon de takken van de wilg.
'Een leuk truukje, geleerd van mijn opa,' zei hij maar hij leek niet echt door te dringen tot Arya. Wat ging er om in haar hoofd?
Boven aangekomen kwamen ze in zijn schuilplaats: het was eenvoudig maar doeltreffend: in de bast was een kleine nis waarin hij kon slapen, en in het midden was een klein vuurtje op een laag grind gemaakt.
Met enkel takjes erop wakkerde dit vuurtje weer aan.
'het is niet veel, maar het helpt ons veilig door de nacht.
Uit de nis pakte hij een kleine luit en begon te zingen:

Het duister omsluit de wereld
de mensen trekken naar het licht
in het duister van de aarde vind men een nieuw aangezicht
de eenzame zal liefde vinden
het doel zal zich aan haar binden
Alles komt tot een eind maar de reis is anders dan het doel onbepaald

dit is een deel van de mythe waar ik het over had... ik hoop dat ik achter de betekenis kan komen.'

Nadat hij was uitgezongen pakte hij een stuk vlees en hing het aan een spies boven het vuur. 'Honger?'

Eenmaal binnen in de schuilplaats van Creanan luisterde Arya naar de muziek die hij zong en speelde. het leek of ook hierin magie zat verborgen, maar slechts een vriendelijke. Arya merkte dat ze rustiger werd en dat wat van de spanning wegviel. misschien zou ze dan vannacht toch rustig kunnen slapen. "de eenzame... ik heb het eerder gehoord, ik weet echter niet meer waar. toen je eerst over een kerk begon met mythes dacht ik deze te kennen, maar ik begin nu te betwijfelen of het klopt.." Toen Creanan haar wat te eten aanbood kwam er weer even een kleine glimlach op haar gezicht. " ja graag. ik heb even geen idee hoe lang het geleden is dat ik heb gegeten, maar aan mij maag te voelen is het best een tijd geleden"

In zijn stem en zijn gezang klonk een accent dat ze dacht te herkennen, dat haar bekend voorkwam, maar elke keer dat ze dacht dat ze het wist klopte er iets niet.

Het vlees begon een heerlijk kruidige geur te verspreiden, en niet veel later was het dan ook klaar. Hij sneed twee stukken af, en gaf er eentje aan Arya. 'Ik hoop dat je het lekker vind; het was van een gewonde hert. Ik heb het dier maar uit zijn lijden verlost.'
Creanan had immers geleerd respect voor de natuur te hebben: neem nooit meer dan je nodig hebt, dat was de regel.
Maar in de loop der jaren had hij ook naast zijn genezende kruidenkunde een bezwerende ernaast geleerd... een pad waar hij niet meer zomaar van terug kon.
'Over die kerk, wat voor'n plaats is het? Ik zou hem graag bekijken? Als u bent aangesterkt vrouwe, kunt u mij daar heen leiden? En mag ik u uw naam vragen? U weet de mijne immers ook.'
Hij nam een grote hap van zijn vlees, en besloot dat hij er te weinig thijm bij had gedaan.

" Ik ben bang dat ik U pas kan vertellen waar die kerk is als ik weet waar ik nu ben, ik heb op het moment geen enkel besef van tijd en ruimte, behalve dan dat het nacht word. " Ze schudde haar hoofd even. het laatste was ze zich kon herinneren was de desbetreffende kerk. " en mijn naam.. Mijn naam is Arya. Mijn achternaam heeft hier echter zijn waarde verloren."
Na even naar het vlees gekeken te hebben at ook zij er wat van. Het smaakte goed, erg goed. " en Ik hoor dat u respect heeft voor de natuur.." weer glimlachte ze even. zijn manieren kwamen hem bekend voor.
" Creanan, U bent geen normaal mens, niet? U gebruikt een soort van Magie in uw muziek."

'Sterker nog, ik ben geen mens.'
Creanan sloeg zijn capuchon achterover en zijn gezicht werd duidelijk zichtbaar. Een lang gezicht kwam tevoorschijn met bruin haar. Er staken twee oren uit; onmiskenbaar een elf.
'Ik eer de code van mijn volk zo goed als ik kan.'
Dit was een leugen; zodra hij ging bezweren had hij voorgoed het pad van zijn volk verlaten.
'Verder eer ik het verleden: sommige dingen die vergeten zijn hadden nooit vergeten mogen worden: het is mijn taak om deze levend te houden. Ik zing wat vroeger al werd verteld van vader op zoon.
Tijd en datum doen mij weinig dus ik kan u weinig vertellen over wanneer het is. Echter zijn we op drie dagen reizen van het oude fort op de velden van Lupos.
Echter, het wordt al laat en de kerk waar ik over sprak blijft nog wel even staan.'

Arya stikte half in haar eten toen ze de puntige oren zag, want die herkende ze maar al te goed. Even kreeg ze een hoestbui, totdat het stuk eten uit haar keel was. " sorry daarvoor. ik.." Ze stopte even. Dat hij een elf was was de reden dat sommige dingen die hij deed haar zo bekend voorkwamen. Arya had echter een andere manier gevonden om de punten van haar oren te verbergen. Ze ging even met haar handen over haar eigen oren heen waardoor punten op haar oren verschenen, verborgen door magie. " Ik wist niet dat er hier ook el.." Weer stopte ze. hij wist niks van haar, en misschien was het wel handig om het nu even zo te houden. dat ze niet van deze wereld afkomstig was was misschien even iets teveel. snel pikte ze de draad weer op.

" ik wist niet dat er in deze regio ook elven zaten.."

Na een eind ronddwalen droeg Phæn het lichaam weer over aan de wolf. 'Lead the way, ik ben het even kwijt...' De wolf stak zijn neus in de lucht en liet een ietwat chagrijnige grom horen. Toen draaide hij zich om en begon terug te rennen. 'Ahja, natuurlijk ben ik de verkeerde kant op gerend, slim.'
Bij de rand van het bos aangekomen twijfelde de wolf eventjes, hij stak zijn neus in de lucht en begon even later toch maar het bos in te rennen. 'Bos..? Ik had op zijn minst verwacht dat Muad en Odysseus op de wegen bleven, onderweg naar het kasteel.'

Onderaan een wilg bleven ze stilstaan, de wolf liep er snuffelend een paar rondjes omheen en begon ergens tegen de bast te krabben. Even was de wolf stil en stak zijn snuit in de lucht. Toen begon hij te zingen, zachtjes, maar in een vast ritme. Het was moeilijk vergelijkbaar met een lied, maar klonk eerder als een opeenvolging van een paar tonen. Kort daarna begon er wat te ritselen en vielen er een paar takken naar beneden, de wolf sprong uit schrik aan de kant. Toen hij zich omdraaide zag hij de takken hangen, ze vormden een ladder. De wolf liep erheen en begon er uitvoerig mee te experimenteren. 'Errrm... mag ik?'

Creanan zag de twijfel bij Arya.
'Rustig maar, verberg maar wat je verborgen wilt houden. Het is die reden dat ik niet welkom in de stad ben. Ik voel me net zo thuis hier in het bos.

Ik moet zeggen dat ik ook nog weinig van onze soort ben tegen gekomen. We zijn verspreid en we ontmoeten zelden. De meeste van ons doen zich, net als ik, voor als Bard en wij hoeden deze wereld. Het zijn duistere tijden en de pionnen van het kwaad roeren zich.
De werkelijke reden dat ik u heb opgezocht is dat je veel strijd achter je hebt Arya. Ik ben op zoek naar een groep krijgers waar ik over heb gehoord. Een groep die een wezen heeft verslagen die door de meesten Dhib werd genoemd.
Een groter kwaad roert zich en dit moet worden bestreden. Ik hoopte dat u misschien deze groep kent.'
Creanan voelde het zwaard onder zijn mantel, maar besloot het nog te houden. Hij kon haar nog niet vertrouwen zonder haar reactie te zien. Bovendien had ze het nu toch niet nodig.

"Ik ken Dhib ja.. Die heb ik met vrienden verslagen. het spijt me, maar erg veel kan ik er U niet over vertellen om bepaalde redenen. maar als U het over een groter kwaad heeft.." Arya dacht aan de anderen, aan Deimos, Anthrax en alle gevaren daaromheen. " Kunt U me.." Arya draaide zich met een ruk om toen ze van beneden geluiden hoorden. die waren er tot zojuist niet geweest. " Creanan, er zit iets beneden." Ze fluisterde nu, want ze had geen idee wat er kon komen, of het gewoon mensen waren die voorbij kwamen, wat ze nog steeds onwaarschijnlijk achtte met de lege stad in haar achterhoofd, of dat het iets of iemand anders was dan een toevallige voorbijganger.
" ik weet niet of U kunt vechten, maar ik hoop dat U het niet erg vind als ik wel even ga kijken." Ze trok de kleine dolk uit haar mouw, die zou ze bij hem niet nodig hebben. Maar nu kon hij wel als verdediging dienen.

Heel voorzichtig keek ze naar beneden, en daar zag ze iemand die ze niet verwacht had.

De wolf bleef nieuwsgierig met de ladder spelen terwijl Phæn ongeduldig toekeek. Geduld... Toen de wolf nog eens op de ladder sprong en er vervolgens weer afviel waardoor hij op zijn rug landde, merkte hij eindelijk iemand op die boven hun stond toe te kijken. 'Oh hey daar,' klonk het doodleuk uit de wolf zijn muil, terwijl Phæn het lichaam weer overnam. Kort daarna stond hij weer op en rekte zich even uit.
'Ben ik nog welkom daarboven of mag ik de komende nacht hier buiten gaan doorbrengen?'

Arya keek verbaast toen ze de stem hoorde, want deze was bekent. "Phaen?!" Arya Klom naar beneden, sprong het laatste stuk en schudde haar hoofd toen, uit ongeloof. " hoe kom jij hier? waar zijn de anderen, is er wat gebeurt, welke dag is het?" Ze gooide een hele stordvloed van vragen Over Phaen heen, want ze had geen idee hoe het met de rest van haar vrienden was. "wacht.." Ze stopte even, en gaf toen Phaen een knuffel. " Ik ben blij je te zien.." Ze glimlachte, en keek toen naar boven of Creanan al had gemerkt dat er geen gevaar was.

Creanan keek naar Arya. Ze leek degene beneden te herkennen! Dit was goed nieuws, hij zou nu niet alleen hoeven te reizen, en sterker nog: misschien konden ze hem wel beschermen.
'Laat je vriend boven komen; het is niet slim om zo lang hier beneden te staan!'

Nadat Phæn boven was gekomen stelde hij zich voor: 'Aangenaam vreemdeling en vriend. Ik ben Creanan. Hoe heb jij mijn schuilplaats gevonden, en wat brengt je hier?
En misschien niet geheel onbelangrijk: heb je honger?'
Creanan wachtte het antwoord niet af en sneed een groot stuk vlees af. Hij deed er echter nog stiekem een kruid overheen... hij zou snel achter de intenties van de vreemdeling komen

'De dag errm... de anderen?' Phæn was even stil om de vragen in zich op te nemen en een zinnig antwoord bij elkaar te kunnen schrapen, waarna ze plotseling haar armen over hem heen slaat. Phæn volgde even Arya's blik naar boven en zag nog iemand staan die hem wenkte naar boven te komen.
Boven ging hij zitten en keek Arya aan. 'Errm... ik denk dat je vast niet blij bent als je hoort dat ik ze kwijt ben, naja kwijt... sort of.' Hij keek even naar Creanan die blijkbaar al had aangenomen dat hij mee zou eten. 'Ik dacht dat Mr. wolf me naar hun aan het brengen was, maar blijkbaar kan dat beest niet uit elkaar houden naar welke "vrienden" hij moet gaan en leidde me maar naar jou.' Phæn was opeens stil en besefte wat hij gezegd had. 'Eh, niet dat ik het erg vind dat hij me naar jou leidde, hoor. Het was op het moment alleen niet zo praktisch. maar goed.' Phæn liet een glimlach verschijnen en draaide zich om naar Creanan, 'wat schaft de pot?' Phæn snoof even. 'Hert, als ik het goed ruik?' Eigenlijk als de wolf het goed ruikt maar goed, merkt toch niemand.

" oh geweldig, dus ook al zijn we dan nu met drie, sorry als je niet wil dat ik je meereken Creanan, dan twee, dan weten we alsnog niet waar de rest is. In ieder geval heeft die wolf nog wel een idee van waar wat is.." Even zuchtte ze, en daarna pakte ze haar eigen vlees weer om haar eigen maag weer te vullen.

Nadat ze haar deel van het eten op had keek ze weer naar Creanan. " Creanan, kun je me alsjeblieft iets meer vertellen over wat je weet? Misschien dat ik je inderdaad kan helpen met wat je zoekt.. en het spijt me als ik niet alle antwoorden kan geven op jou vragen. sommige dingen zijn op dit moment beter af als minder mensen het weten."

Arya had nog niet door dat Phaen naast haar in een klein beetje bedwelmde staat raakte door zijn portie vlees.

Phæn bleef rustig dooreten terwijl de wolf erop stond aan elke hap te snuffelen en deze desnoods te vermijden, wat dankzij Phæn's lege maag niet bepaald lukte. Wat is er? Geen honger? Phæn nam nog een hap. Nee, wacht, we hebben dezelfde maag dus dat sloeg nergens op... Hij stopte even met eten en staarde nietsvermoedend naar het vlees.