*Voordat Muad naar binnen loopt, kijkt hij eerst even naar binnen om te kijken hoe het met Madarian gaat. Al snel trekt hij zijn conclusies, en pakt hij een emmer, die hij vult met water uit een in de buurt staande regenton. Gelukkig begon het net winter te worden, dus het water was dan misschien nog niet bevroren, maar wel ijs en ijs koud.
Met emmer in de hand loopt Muad rustig 'onschuldig' fluitend richting Madarian, en zonder waarschuwing smijt hij de hele inhoud van de emmer over Madarian heen.*
"Ik hoop dat dat je een beetje ontnuchterd..."
*Dan kijkt hij eens rond naar de schilderijen en gebrandschilderde ramen.*
"Hm... het lijkt wel alsof ze een serie gebeurtenissen uitbeelden...
Kijk maar."
*Hij wijst naar het eerste schilderij.
Alle schilderijen zijn duidelijk door iemand met verstand van zaken geschilderd, en van prachtige details voorzien.
Het eerste schilderij laat een beeld zien van een man die gebeten wordt door een vampier.
Het tweede schilderij laat dezelfde man zien, terwijl hij de man die hem gebeten had een staak door het hart drijft.*
"ugh... akelige dood... ookal gaat het om een vampier."
*Op het derde schilderij wordt de man gebeten door een weerwolf, maar niet zodanig dat hij er dood aan gaat.*
"Hm... dus daarom kan hij tegen zonlicht." mompelt Muad bij zichzelf.
*Op het vierde en laatste schilderij wordt de man weer aangevallen door een wolf. De wolf is groter dan die op het derde schilderij, en opvallend is dat de maker van het schilderij de ogen van de wolf met een dure goudverf had geschilderd, zodat de ogen heel duidelijk uitkomen. Ook staat in dit schilderij de zon hoog aan de hemel, terwijl op het derde schilderij de maan aan de hemel stond.
Ergens in een hoekje van het schilderij staat de dood te wachten, die schijnbaar ongeduldig naar een leeggelopen zandloper staat te kijken.*
"Zou dit schilderij weergeven hoe de vampier verslagen kan worden?" vraagt hij zich hardop af. "Wat zal de schilder dan bedoelen?"
"Trouwens, Odysseus en Demion, jullie hebben de vampier van dichtbij mogen bekijken. Lijkt hij een beetje op de vampier op deze schilderijen?"

Nadat Phæn is afgezet voor de kerk kijkt hij even om zich heen en begint rond te kerk te lopen. Wat kan daarbinnen nou voor interessants zijn als Madarian daar dronken rondhuppelt?

Achter de kerk kijkt hij nog even om zich heen, maar niemand die hem ziet. Dan zakt hij op handen en voeten en rent snel de stad uit om niet gezien te worden. Heerlijk om even de benen errrm... ledematen te kunnen strekken. Ik ben terug voor ik gemist ben, voor zover ik dat kan zijn... Uitgelaten verhoogt hij zijn snelheid naar vele tientallen mijl per uur, het zat dat hij al die tijd had moeten meeliften.

Al gauw verschijnt Phæn weer aan de rand van het bos, klaar om de stad weer te betreden. Hij ziet niemand en besluit het laatste stukje ook maar te sprinten. Bijna bij de kerk aangekomen duikt hij nog een steegje in om niet gezien te worden. Daar ben ik weer... terwijl hij de achterkant van de kerk nadert, nog steeds op handen en voeten.

De halflange zwarte haren, de grijze ogen, het gewaad. Alles klopte. "De gelijkenis is te treffend om als toeval bestempeld te worden. De man op het schilderij is Count Mynehem." Zei Odysseus tegen Muad. "De schilderijen gaan over zijn leven, en misschien" Hij wees naar de afbeeltenis van de Dood, "Ook het einde daarvan. Als we deze puzzel oplossen is het wolfskruid bereikbaar!"

Odysseus keek nog eens, maar nu niet naar de vampier, maar de wolf op het laatste schilderij. "Dat is een weerwolf, geen twijfel aan. Maar waarom valt hij aan bij dag?" Odysseus keek Muad aan. Muad had een bijzondere kleur ogen, goudkleurig was zeldzaam onder de vlaktemensen. Toen keek hij weer naar de mysteriuze weerwolf. Deze was groter en donkerder dan de weerwolf op het derde schilderij. Odysseus kende deze wolf ergens van. De vorm van de snuit, die een soort van grijns trok, de staart, de... Odysseus verbleekte Gouden ogen... Odysseus staarde naar de gouden ogen van de wolf, en toen weer naar die van Muad, en weer terug. Langzaam borrelde het besef in hem op. "Muad, die weerwolf... Dat ben jij!" Zei hij aarzelend.

*Verbaasd kijkt Muad op naar Odyssues*
"Weet je dat zeker?"
*Snel veranderd hij naar wolfvorm, en gaat naast het schilderij staan, terwijl hij vragend de rest aan keek.*
*Ondertussen stuurt hij beelden van een eeneiige tweeling door*

*Madarian zit rustig op z'n bankje, als Muad een emmer ijskoud water over hem heen gooit. Madarian schrikt, maakt een paar zwembewegingen en valt op de grond. Dan staat Madarian op.*

"Wil je dat niet meer doen Muads... euh... Muad? Dat zijn geen leuke geintjes. Ooooooooh. M'n hoofd... Eventjes wat water drinken."

*Madarian gaat even naar buiten en geeft de weg een andere kleur...() Daarna drinkt hij flink wat uit de regenton, waar hij flink van opknapt. Madarian gaat de kerk weer binnen en kijkt naar de schilderijen. Op dat moment verandert Muad in een weerwolf, en dat lijkt sprekend op de wolf op het plaatje. Gouden ogen en al. Madarian kijkt naar de afbeelding van de weerwolf 's nachts. Die afbeelding trekt hem erg aan.*

"Als ik een weerwolf ben, lijk ik dan op dat plaatje?"

Phæn staat op en loopt aan de achterkant de kerk binnen. Zou je de kerk ook zo mogen betreden? Ach, deze deur zal er niet voor niets staan. Langzaam liep hij naar binnen en deed de deur achter hem dicht. Hij betrad een met kaarslicht verlichtte hal, met om de 5 voet aan weerskanten een paar deuren. Sommigen waren enkel van hout en stonden halfopen, een kleine voorraadruimte verbergend. Anderen waren breder en overgoten met lood, alsof het de duivel in hoogsteigen persoon was, welke ze belette het daglicht weer te zien.

In een rustig tempo liep Phæn door de hal, met zijn rechterhand strijkend langs elke deur aan diens zijde. Toen zijn hand in aanraking kwam met een nieuw kouder metaal keek hij even op. Rechts van hem stond een brede houten deur, die gerenforceerd was met glimmend zilver. Het zilver zat door de hele deur heen en vormde een krachtige wapening. Er was iets vreemds aan deze deur, niet alleen vormde het zilver enkele onbekende symbolen, ook was er geen slot te bekennen. Geen slot en dus ook geen sleutel? Phæn duwde even tegen de deur aan maar er kwam geen beweging in. Toen hij weer weg wou lopen gleed zijn hand even langs de circel in het midden, welke gevormd word door verschillende symbolen eromheen.

Even leek er niks te gebeuren, toen bleek de eerst zo stevig ogende wapening vrijwel los te zitten. De zilveren symbolen draaiden rond, gedreven door de gravitatie die de aarde leverde en uiteindelijk stonden ze weer stil. De symbolen vormden nu een driehoek in het midden, een klik was te horen. Hij duwde nogmaals tegen de deur, maar tevergeefs, geen beweging. Toen hij losliet bewoog de deur even met de hand mee. Ahja, natuurlijk... Andere kant op, stom. Hij pakte een stuk uitstekend zilver vast en trok de deur open. Wauw, wat een geweldig slot...

Wat de jonge tovenaar niet gemerkt had, was dat het litteken op zijn gezicht even had opgelicht, toen zijn hand in aanraking kwam met de gevormde circel. Een cyaanblauw kristal in de deur had even contact gemaakt met zijn energie en gedurende de energieoverdacht het mechanisme geactiveerd.

Stap voor stap liep hij naar binnen, terwijl hij de ruimte in zich op nam. Toen sloeg de deur dicht en draaiden de symbolen terug. Van schrik draaide hij zich om en begreep dat het weinig nut had om die deur weer proberen open te krijgen. Great... nu zit ik hier opgesloten. Ondanks dat het pikkedonker was had zijn nieuwe zichtvermogen daar weinig last van. Feilloos onderscheidde hij alles met die ene tint, waar hij mee opgescheept zat. Het was een rechthoekige ruimte, met een stenen vloer en in het midden van elke door kasten gedecoreerde muur een deur. Vanaf elke deur liep een voet diepe greppel naar het midden, waar ze samenkomen in een ring. Okay, en nu...

Demion kijkt op en kijkt ook naar de schilderijen. Het klopt helemaal met hij gezien had. was dit dan misschien de oplossing? Demion rekte zich uit. hij was heel erg moe en had al lange tijd geen rust gehad. hij liet dus zijn hoofd naar achter hangen en sloot zijn ogen. toch hield hij zijn oren open om geen belangrijke informatie te missen.

" Odysseus... niet helemaal.. de Ogen zijn Muad, maar de weerwolf lijkt meer op Madarian." Arya kijkt van het schilderij nar de twee, Muad, die schijnbaar doodstil staat, en Madarian die net weer binnen komt strompelen met een kater van hier tot de gevangeis waar Arthir zit opgesloten, en dat was best een stuk.

" inderdaad, de weerwolf heeft te maken met de dood van de graaf, alleen we kunnen niet van twee personen een maken. het enige wat ik kan bedenken is gewoon samenwerken.. of wacht" Arya kreeg een idee, maar het moest wel kunnen. " Phaen... hij is een tovenaar.."

"Phaen? Wie is Phaen?" Odysseus keek Arya vragend aan. "Phaen is een tovenaar die we lang geleden ontmoet hebben. Hij is nu bij ons, we zijn hem toevallig net weer tegen gekomen." "Oh ja? Waar is hij dan?" Vroeg Odysseus nuchter. "Bij de ingang van de..." Arya keek naar de deur, en hield abrupt op met praten. "Hij is weg!"

Stap voor stap liep Phæn naar binnen. Wat hem opviel was dat het er redelijk chaotisch was. Een aantal boeken lagen opengeslagen op tafel en ook een redelijk aantal op de grond bij de kasten. Zodoende dat de kasten zelf maar halfvol waren. Krak klonk het toen hij perongeluk op een flesje stapte. Leeg, gelukkig.

Hij liet zijn blik langs de boeken gaan maar niets kwam hem bekend voor. Het overgrote deel kon hij niet eens lezen. Toen hij een aantal rondjes had gelopen in de ruimte probeerde hij een van de deuren, welke tot zijn verbazing gewoon open ging. Hij ging de trap op en kwam in een kleine ruimte uit. De hele ruimte had een cyaanblauw thema. Aan de andere kant, net iets voor de muur, stond een soort altaar. Uit zichzelf knielde Phæn neer voor het altaar, op het blauwe kleed.

Een verdieping lager, in de ruimte waar hij zojuist was geweest, vulde de greppels die vanuit de deuren naar de ring in het midden leidden zich met een helderblauwe vloeistof. Een heldere lichtstraal schoot vanuit het midden van de ring omhoog, recht door Phæn heen, een verdieping hoger. Hij raakte in een trance.

Hij deed zijn ogen open en was ergens anders, ergens buiten, ergens waar het donker was. Hij begreep het niet. Waarom was het donker? Kon hij niet uitstekend in het donker kijken? Toen drong het opeens door dat hij weer kleuren zag. Voordat hij de tijd had gekregen opgelucht te zijn, blij dat hij weer zichzelf was zag hij hem.

Recht voor hem stond een wolf, met precies hetzelfde litteken op zijn gezicht als Phæn. Toen viel het kwartje. 'Jij... jij... jij was het!' Grijze haren die enigszins naar blauw neigden bedekten zijn lichaam, de wolf zelf was groter dan elkander die de jonge magier ooit had gezien. Van kop tot staart bereikte hij misschien zelfs 8 voet. 'Jij was het, jij hebt al die tijd in me gezeten!' De wolf gromde. Phæn's handen lichtten op, klaar om toe te slaan. Kort daarna sprong de wolf op hem af. Een lichtflits vanuit Phæn's handen sloeg de aanval af en werpte hun allebei op de grond. De wolf stond weer op, al waren de haren op zijn buik helemaal verkoold, toch had hij geen verwondingen. Phæn daarintegen was alweer redelijk verzwakt. Na de wolf nog eens 2x afgeweerd te hebben kon hij niets anders dan rechtop zitten en de dood in de ogen te kijken. De wolf sprong nog eens op hem af en alles werd even zwart.

De lichtstraal in de 2 ruimtes verdween weer en Phæn werd wakker. Wild keek hij om zich heen en ging op zijn handen en voeten staan, grommend spitste hij zijn oren. Toen rende hij de deur door, de trap weer af en recht door een andere deur die ook open bleek te zijn. Hij ging weer een trap op en kwam ergens bovenin de kerk uit, op een soort balkon. Hij sprong er vanaf en landde midden in de kerk weer netjes op zijn handen en voeten. Ondanks dat hij zojuist van een voet of 20 naar beneden was gesprongen, had hij de klap zonder verwondingen opgevangen. Hij draaide zich om en keek Arya in de ogen. Een diepe grom was te horen.

" Wolf! " Meteen reargeerde Arya door het zwaard te pakken, maar ze viel niet aan. deze wolf kwam haar niet bekend voor, maar ze zou niet aanvallen voordat ze wist of deze vijandig was of niet, al gaf die lage grom haar wel wat te denken.

Hoe komt die wolf hier binnen, en waar is Phaen heen? hij stond een minuut geleden nog achter me ofzo.. oke , misschien iets langer..

Madarian was afgeleid, en Ook Muad scheen zich niet te intresseeren voor de weerwolf die plots binnen was komen stormen. Odysseus scheen het echter wel gemerkt te hebben.

Een wolf, maar was dit een weerwolf? Odysseus kon het niet zo snel zeggen. Voor de zekerheid pakte hij Eynor en spande hem aan met een zilveren pijl. Laat maar komen... Dacht hij, en hij spande nog wat verder aan. In deze korte pauze was hij weer bijgekomen, en hij had weer zin in een leuk potje knokken.

Arya gaf een seintje aan Odysseus door met haar hand om hem te laten weten dat hij nog even moest wachten. ze wilde eerst weten of ze er achter kon komen wat/wie dit was.

Even probeerde ze in contact te komen met het dier, zoals elven wel vaker deden, maar toen het niet lukte was het duidelijk dat het inderdaad een weerwolf was. alleen, was deze gevaarlijk, en WIE was het?

Phæn probeerde ertegen te vechten, maar tevergeefs. Het gevecht tegen de wolf had hij zojuist verloren; hij was machteloos. Help... Machteloos keek hij toe hoe de wolf zijn kansen inschatte en zich klaar maakte voor de strijd, de twijfels van de anderen misbruikend.

Arya gebaarde Odysseus te wachten met vuren. Met tegenzin gehoorzaamde hij, maar hij spande Eynor toch nog maar extra, hij vertrouwde die wolf voor geen cent. De wolf leek zich klaar te maken voor het gevecht. Kom maar op... "Pas op Arya..." Mompelde hij.

*Madarian zag de wolf, maar die kater van Madarian hielp niet echt. Madarian pakt z'n kooi, drukt op beide knoppen en werpt de kooi richting de weerwolf. Gelukt! De wolf zit gevangen. Als Madarian er niet uitkomt, dan lukt het deze werwolf ook niet!*

Demion werd wakker en keek nar de weerwolf. hij sprong achteruit. lag hij zo diep te slapen dat hij zelfs dat niet opmerkte? Hij sprong overeind en trok zijn zwaard langzaam achter zijn rug vandaan. "wat is hier allemaal gaande?" hij ging snel naast Odysseus staan.

*Madarian kijkt naar de wolf en naar de schilderijen. Ook deze wolf heeft enige gelijkenis met de wolf die bijt op het schilderij.*

"Leuk vindt ik dit niet. Er zijn drie weerwolven, en genoeg wolfskruid maar 1 weerwolf te genezen? Wie moeten we dan kiezen?"

Madarian: Wie ben je?

Weerwolf heel in de verte: Help

Madarian: "Phæn?!?"

*De weerwolf probeert Madarian aan te vallen. Dat was genoeg om te bevestigen dat het inderdaad Phæen was...*

Demion keek ook heen en weer, van de schilderijen naar de wolf. weer had de wolf iets van de schilderijen weg. Wie is het nou?
Demion deed zijn zwaard weg en naderde de kooi voorzichtig

"Pas op Demion, we weten niet wat hij van plan is!" Odysseus liep Demion achterna, maar wel met zijn wapens in de aanslag. Hij vertrouwde die wolf nog steeds niet, ook al bleek het op de een of andere manier Phaen te zijn.

*Muad komt weer in beweging vanaf het moment dat hij de nieuwste wolf vanaf het balkon naar beneden zag springen. Het was een weerwolf, want hij voelde de link, maar deze was anders dan alle andere weerwolven die hij ooit gevoeld had, niet om de eerste plaats omdat het momenteel klaarlichte dag was.
Voorzichtig loopt hij op de nieuwe wolf toe, als hij Phæn om hulp hoort roepen. Verschrikt stuurt hij een beeld van Phæn door naar iedereen in de ruime omgeving (wat inhield dat zelfs Arthir het beeld ontving).*
*Voorzichtig loopt hij op Phæn af terwijl hij weer terug transformeert naar zijn gewone gedaante.*
"Phæn?" vraagt hij verbaasd terwijl hij richting de wolf blijft lopen.
*Ondertussen probeert Muad totale kalmte uit te stralen, de wolf die voor hem staat gerust te stellen. Uit ervaring heeft hij gemerkt dat de rust die hij op dit soort momenten een besmettelijke werking hadden, en dus hoopte hij dat het nu ook zou werken.
Op die manier liep hij door totdat hij naast de wolf stond.
Terwijl hij daar staat legt hij zijn hand in de wolf zijn nek, en stuurt een flinke stoot energie door zijn hand, hopende dat hij het patroon van Phæn's magie goed had onthouden, en dat hij de mens Phæn van energie kon voorzien, terwijl de wolf verzwakt werd.*
"Phæn?"

*De weerwolf in de kooi wordt rustig als Muad nadert. Madarian kijkt met een schuin hoofd naar het tafereel, en het lijkt erop of Muad z'n trucje begint te werken.*

Voordat de wolf doorhad wat er gebeurde was hij al hevig verzwakt, in tegenstelling tot Phæn die alsmaar krachtiger werd. Langzaam begon Phæn steeds meer controle te krijgen over het lichaam, terwijl de wolf zich terugtrok, wetend dat hij niet in een positie verkeerde waarin hij kon tegenstribbelen.

Het litteken op zijn gezicht lichtte eventjes op en toen zakte Phæn op zijn knieën. Hij hield zijn hand voor zijn voorhoofd terwijl de barstende hoofdpijn, veroorzaakt door de psychologische veranderingen die het brein te verduren kreeg, langzaam wegtrok. Phæn deed zijn ogen open en keek naar zijn hand, waarvan hij beide kanten afwisselend bekeek. Nog steeds dat zicht... Ik wist dat hij zich niet zomaar liet verjagen. 'Hey jongens; ben ik weer...'