*Muad omhelsde Arya snel, en gaf haar een zoen, ook weer blij om haar te zien. Ook al is hij voor zijn gevoel maar een paar uurtjes weg geweest, toch is hij blij haar aanwezigheid eindelijk weer bij hem te voelen.*
"Hey schat." fluistert hij in haar oor.
"Zeg, jongens, als ik het zo merk, zijn ze die vampier zonder ons aan het verslaan. Zullen we ze maar even een handje helpen?"
*Muad slaat zijn vleugels uit, en stijgt een stukje op, terwijl hij wacht op een antwoord van de anderen.*

Arya kijkt verbaast op. " wat? zijn ze al bezig? die hebben verdorie ook echt geen geduld he.." met haar hoofd schuddend controleert ze nog even haar zwaard, en ziet dat dat Muad al weer een stuk boven de grond zweeft. " he grapjas, je vergeet dat er hier ook nog een is die niet kan vliegen." Snel kijkt ze even naar Phaen, want van hem had ze eigenlijk geen idee. De jonge tovenaar bezat krachten waarvan zij hoogstwaarschijnlijk geen flauw benul had.

" Ik pak mijn paard wel.." Arya kijkt rond en vloekt dan, omdat de helft van de paarden aangevreten op de grond lag, en de andere helft waarschijnlijk weg was gerend. oh ja.. weerwolvengevecht.. " geen paard dus, fijn."

"Schat, je vergeet dat ik je makkelijk kan dragen. Alleen vergeet ik Madarian en Phæn... shit....."
*Rustig land Muad weer op de grond, een beetje beteuterd kijkend.*
"Ok... niet vliegen, geen paarden... Hoe gaan we dan zo snel mogelijk bij het kasteel geraken? Rennend? Ik kan jullie niet allemaal op mijn rug nemen."

"ik was het niet vergeten." glimlachend legt Arya haar hand op Muad zijn schouder. " Van Madarian weet ik overigens dat hij hard kan rennen, alleen van Phaen heb ik geen idee.."
Als ze zijn naam spreekt draait ze zich om en kijkt naar de jonge tovenaar die daar nog staat, amar nog niks gezegt had sinds Muad aangekomen was. Hij leek overigens wat bleker te zijn geworden. was er soms iets aan de hand?

Hmmm... ik dacht toch echt dat het een hert was dat ik had gehoord, een mijl verderop in de struiken. Terwijl Phæn de humor er totaal niet van in kan zien, dat een oude bekende zojuist naakt aan is komen lopen. Ik hoop toch echt voor hem dat hij die afstand niet zo heeft afgelegd.

'Rennen?' Na alles wat hij heeft doorgemaakt is hij er niet zeker van of hij daar nog in staat voor is. Als hij klaar gaat staan zakt hij uit reflex meteen op handen en voeten en uit schrik laat hij zich maar gewoon op de grond vallen; alsof het zijn intentie was om gewoon te gaan liggen. Okay, dat was eng... 'Ik denk niet dat ik dat ga redden, op het moment heb ik niet al teveel energie.' loog hij maar snel even, terwijl hij even een comfortabelere lighouding aannam.

Zo snel als hij kon (en dat was niet snel) zwom Odysseus naar de rand van de gracht. Het laatste stuk waadde hij struikelend door het water, het beest op zijn hielen. Zo gauw hij vaste grond onder de voeten kreeg, greep hij naar zijn bijl en liet hem neerkomen op de hersenpan van de hagedis. Die had zijn bekomst. Achter hem lag Demion bijna op de grond van het lachen. "Wat is er zo grappig?" Vroeg Odysseus bars. "Gewoon, de manier waarop je zwemt is te grappig om aan te zien!" Lachte Demion. Odysseus lachte mee, het werkte aanstekelijk.

Vanaf de toren keek Count Mynehem naar beneden, naar de twee indringers die aan de rand van de gracht stonden te lachen. Hij begreep er niets van, wat was er zo grappig? Geen tijd om na te denken, de zon kwam op en hij moest snel weer naar binnen.

-----------

Hij rende door het bos, de zon prikkelde zijn bleke gezicht. Bij een open plek kwam hij tot stilstand. Hij was moe. Het gevecht en het rennen hadden hun tol geeist, zeker nu de maan verdwenen was. De zon stak zijn gezicht met honderden dunne naalden, het was te pijnlijk om te verdragen. Snel ging hij naar de dichtsbijzijnde schaduw, en ging er in kleermakerszit zitten. Koelte... Nu had hij tijd om na te denken. Wat had Raven daar te zoeken? En waar kwam Deimos vandaan? En hoe kenden Deimos en Odysseus elkaar? Hij kon het niet zo snel bedenken... Hij begon te mediteren.

Terwijl hij zocht naar antwoorden, ving hij een aura op. Een aura zwarter dan de nacht. "Kom maar tevoorschijn Raven, ik weet dat je er bent!" Zei Andrax zonder zijn ogen te openen. Raven sprong van een tak uit een boom 40 meter verderop en liep naar Andrax toe. "Hoe wist je dat ik er was?" "Dat gaat je niets aan. Wat doe je hier?" "Ik heb een verzoek..." Begon Raven. "Je hebt mijn aandacht." Sprak Andrax. Hij opende zijn ogen, ging staan, deed zijn armen over elkaar en keek Raven recht in de ogen. "Wat is je voorstel, Death's General?"

Arya kneep haaar ogen samen toen ze Phaen zag vallen, en schudde toen haar hoofd. " rennen lijkt me voor Phaen niet al te handig. toch zullen we naar het kasteel moeten, want ik wil het gevecht niet missen!" Even moet Arya nadenken, totdat ze een idee krijgt.

" Muad... kan jij een iemand dragen? Ik kan zo onderhand wel weer normaal rennen. als jij Phaen nu eens maadraagt.. Lukt dat?"

'Met hem meeliften? Kan ook, waarom niet.' Zei hij om zich er maar enigszins bij te betrekken. 'Als jij graag rent, het gaat mij in ieder geval niet lukken.'

Vampier verslaan... Voor wat voor verassingen kom ik dan te staan? Zal ik opeens gaan blaffen? Phæn zuchtte even diep, terwijl hij weer in gedachten verzonken vooruit staarde. Zou het een maar kwestie van tijd zijn, voor die lust weer terugkomt?

*Ik vlieg snel verder terwijl ik van de schrik bekom*

"Madarian? Een weerwolf!?"

*Ik vlieg een tijdje door tot ik een paar barakken zie*

"Zei Madarian niet iets over een wolfskooi?"

*Ik vlieg verder richting het kamp en hoor geluiden, bekende geluiden.
Opeens uit het niets komt een verschrikkelijke krijs, ik hou mijn handen over mijn oren om hem niet te horen.
Maar hij dringt overal doorheen.*

"Aaargh!!"

*Tot mijn schrik komt dezelfde krijs uit mijn mond, die de andere vampier stil maant*

"Een krijs voor hulp?"

*Ik trek mijn boog en vlieg geruisloos naar het gevecht*

*Madarian kijkt even rond. Hij ziet z'n kooi ingeklapt en wel liggen, raapt deze op en stopt hem in z'n rugzak.*

Madarian: "Dat was het nachtje wel! Ik heb in het dorp een herberg gezien. Ik ga daar naartoe en ik ga even slapen. Ik ben doodop! Arya, ik race je daar naartoe."

*Madarian speelt vals door alvast te beginnen met rennen. Arya volgt al snel en begint in te lopen. Dan zet Madarian af en vliegt naar de herberg.*

Arya, ik zie je straks wel...

*Madarian landt bij de herberg en klopt op de deur. De deur wordt van het slot af gehaald.*

Madarian: "Goedemorgen, mijn naam is Madarian. Zijn er nog kamers vrij?"

Waard: "Jazeker. Op een of andere manier zijn de gasten vanochtend niet teruggekomen."

Madarian: "Ik vrees dat ze ook niet terug komen, als het de gasten zijn die ik denk dat u bedoelt."

Waard: "Daarom moet ik u verzoeken vooraf te betalen. Het gebeurt te vaak dat gasten vertrekken zonder te betalen."

Madarian: "Geen probleem. Alstublieft"

Waard: "Dank u wel. U kunt de tweede kamer nemen aan uw rechterhand op de eerste verdieping."

*Madarian bedankt de waard en gaat naar boven. Madarian gaat z'n kamer binnen, ziet het bed, loopt richting het bed, en valt slapend op het bed. Zo uitgeput was hij.*

"Wat is je voorstel, Death's General?" Vroeg Andrax. "Jij moet die Odysseus hebben, niet?" "Kan ik niet ontkennen." "Maar zolang als Deimos bij hem is zal dat lastig zijn om hem te krijgen." "Ik had inderdaad niet op Deimos gerekend. Maar nogmaals, wat is je voorstel?" "Het toeval wil dat ik Deimos moet hebben. Ik denk dat wij meer succes hebben bij een samenwerking." Zei Raven op samenzweerderige toon. "Een samenwerking?" Andrax dacht na. "Denk aan de mogelijkheden! Als wij krachten bundelen zijn we onoverwinnelijk! Odysseus en Deimos hebben geen schijn van kans!" Ravens woorden waren aanlokkelijk. "Kan ik je wel vertrouwen, Raven?" "Ik heb geen keus, aleen kan ik Deimos niet overwinnen, daar heb ik hulp voor nodig." Andrax snoof, sloot zijn ogen, en dacht na. Na enkele seconden opende hij zijn ogen weer en keek Raven weer aan. Hij knikte.

*Een beetje gekrenkt in zijn trots gaat Muad een beetje rechter op staan.*
"Tuurlijk kan ik iemand dragen, zeker zo'n jong puppie als Phæn."
*Muad bukt, pakt Phæn op, en begint rustig te rennen, zodat Arya hem bij kan houden.*
"Kom je, schat?"

Madarian! Vieze valsspeler die je er bent! Lachend begint ook Arya te rennen, nadar Muad met Phaen net iets eerder vertrokken was. ze wist niet precies hoe ver het was, amar aan Madarian te horen was hij er al, dus het zou een sprint worden, en geen lange afstand.

Bah.. soms zou het handiger zijn als die pijn er nog was voor lange afstanden, wat was pas een drijfveer om door te gaan.. Toch een beetje grinnikend ging ze wat harder rennen, nu Muad uitdagend sneller te gaan met zijn 'extra bagage'.

*Na een paar uurtjes geslapen te hebben staat Madarian weer op. Dat slapen was even nodig. Hij gaat naar beneden, en vraagt de waard wat te eten en te drinken. Madarian heeft flinke dorst, dus hij drinkt de ene mok na de anderen. Dan komen er een paar herrieschoppers aan, die z'n glas afpakken en kapot gooien. Ze dachten leuk te zijn.

Madarian kijkt die personen kwaad aan, terwijl hij nee schudt en wijst naar z'n glas. Madarian staat op, en zwalkt naar de herieschoppers. Madarian is ladderzat. Als ze uithalen ontwijkt Madarian de slagen met gemak. Het gevecht lijkt op 'drunken boxing'. Madarian haalt uit naar één van de herrieschoppers en slaat deze in één keer bewusteloos.

De andere kijkt hem kwaad aan en haalt weer uit. Madarian wordt vol geraakt tegen z'n kin, maar heeft geen last van de slag. De herrieschopper slaat nog een keer, met hetzelfde effect. Madarian geet de man een kopstoot. Daarna slaat Madarian de man in z'n maagstreek, daarna tegen z'n hoofd. De laatste bewusteloos. Madarian betaalt de rekening voor het eten en drinken. Daarna pakt hij beide herrieschoppers op, één op elke schouder, en gaat richting de kerk.

De kerk is inmiddels open. Madarian zwalkt naar binnen en zet beide mannen in het biechthok. Daarna kijkt hij even rond.*

Waarom is alles dubbel uitgevoerd? *hik*

*Madarian ziet een aantal schilderijen in de kerk. Hierop zou staan hoe de vampier verslagen kan worden, maar doordat Madarian dronken is, kan hij de schilderijen niet goed zien. Madarian gaat even zitten op een kerkbank.*

*Muad spant zich wat verder in om Arya bij te houden, en krijgt dan plotseling een idee, of beter gezegd, een herinnering.
Hij zorgt ervoor dat hij Phæn goed en nog redelijk comfortabel op een arm kan dragen, en grijpt dan met zijn vrijgekomen hand Arya's schouder beet.*
"Weet je nog?" is het enige wat hij zegt.
*Een moment later flitst de wereld langs hen heen.*
"Nu maar hopen dat ik niet weer een boom tegen kom."

Euh... Muad, *hik* Arya, kunne jullie naar da kerkie kome? 'K zie wat dinkies die *hik* van passs zouwe kunne kome. Ut is wel dubbel getekend... *hik*

*Madarian probeert wat beelden door te sturen van de tekeningen, maar omdat hij dubbel ziet, zien de andere die beelden ook dubbel en wazig.*

Alle goden op een fiets, wat heb jij in vredesnaam op Madarian! reageert Muad geschrokken als hij Madarian met dubbele tong hoort praten. Maar we komen eraan.
*Muad stuurt een klein beetje bij, en rent richting de kerk in plaats van naar het kasteel.*
Odysseus, Demion, komen jullie ook richting kerk? Ik denk dat we meer uit kunnen richten als we samen zijn!

Demion is hard aan het lachen en grijpt naar zijn middel. hij kreeg kramp van het lachen, tevens deed het ook al pijn van het vechten. Demion kijkt even om. Hij krijgt een bericht door van Madarian die behoorlijk "aangeschoten" klinkt, gevolgt door een bericht van Muad. Odysseus komt uit het water en lacht mee en ook hij vangt al snel het bericht op. Beide kijken ze elkaar aan, knikken en rennen een sprintje naar het dorp.

Arya kijkt naar Muad en knikt. ze wist het inderdaad nog wel. met Muad sturend vliegen ze bijna door de bossen heen, op weg naar de stad.

Mijn hemel, Madarian! Arya moet grinniken als ze hun vriend zo hoort praten. als Madarian dronken was, moest er wel weer eens iets gebeurd zijn. ze kon niet wachten op het verhaal.

Na een tijdje Stopt Muad bij de kerk, maar door de grote afremming schiet Arya nog een stukje door en schiet meteen naar binnen, struikelend over een been van Madarian.

"Halllo Alya's, gaat ut un beetje? Heppie nog andele pelzooonen bij ju? Hier pak mun hand."

*Madarian steekt z'n hand uit naar één van de twee Arya's die hij ziet. Arya ziet de hand wel, maar kan er niet bij. Dus trekt ze zich omhoog aan de kerkbanken.*

"Moeije kijkuh. Mooie schildeliju nietwaal? Poeheeej. Wat voor *hik* dlank had die waald me gegevun?"

Demion en Odysseus waren moe, maar niet te moe om in sprint naar het dorp (lupusville... madarian, kon je echt niets beters verzinnen?) te rennen. Halverwege hoorde Odysseus gehinnik. Roshaf! Odysseus rende recht op het gehinnik af. Inderdaad, het was Roshaf. Bij zijn hoeven lag een man, bloed sijpelde uit zijn neus en mond. Odysseus knielde bij hem neer, en keek naar zijn slapen. “Een weerwolf. Die doet het niet meer. Roshaf heeft hem dood getrapt.” Demion keek lichtelijk verrast. “Dat paard van jou is bijzonder Odysseus.” Grinnikte hij. “Roshaf, ke hane.” Toen Odysseus dat zij kwam Roshaf meteen aanlopen. “Dat is hij zeker.” Odysseus streek Roshaf door zijn manen. “Pem me alen te rente, Roshaf.” Roshaf brieste tegenstrijdig. “Ner aner kal, kralen.” Fluisterde Odysseus. Roshaf brieste nog eens, maar nu minder tegenstribbelend. Odysseus steeg op. Vanaf Roshafs stak hij zijn hand uit naar Demion. “Kom erop, zo zijn we sneller bij de kerk.” Demion twijfelde. “Weet je zeker dat Roshaf me op zijn rug laat? Straks werpt hij me er nog af!” “Maak je niet druk, hij staat het deze ene keer toe.” Met zichtbare tegenzin pakte Demion Odysseus’ hand en werd op de rug gehesen. “Raden harna Roshaf, ner! Houd je goed vast.” Zei Odysseus, en Roshaf kwam meteen in beweging. Zo ging het bijzondere drietal richting de kerk.

Eenmaal bij de kerk aangekomen zagen ze een stomdronken Madarian, en Muad en Arya die peinzend naar een schilderij keken. “Na met een grote stap over Madarian, die op de grond lag, heen te zijn gestapt liep Odysseus snel naar Muad. “Wat is er aan de hand?”

Demion kijkt rond en ziet allemaal schilderijen hangen. Hij heeft in de eeuwen veel kunst gezien, maar dit leek toch anders. Demion was niet echt een kenner en hoopte dat Muad misschien meer inzicht had op dit gebied. Even keek Demion naar beneden naar Madarian die wat in zichzelf aan het mompelen was. toch vreemd vond Demion, hij had wel verwacht dat Madarian beter tegen drank kon. Demion had nog pijn in zijn lijf van het vechten met Deimos en ging met een plof en een diepe zucht op een bankje zitten. hij leunden wat achteruit zodat hij recht naar boven keek. hij liet nogmaal een harde zucht horen van opluchting.

"Maal un paal glaven opgedlonku. Wat un goe spul... Stlaks wat meel kopuh. Wat vool gedeeltu zal alcohol sjijn? sjevuntug plocent? tjachtjig? Jammel. fles is leeg.

Mooiju sjildelije. Leuk gevechie. Maaj wajom djubbbel uitgevoejd? Mjuad, wa sie ju?"

*Madarian probeert op te staan, maar dat lukt niet. Dan probeert hij zich aan op een bank op te trekken. Dat gaat net wel, en Madarian gaat maar op de bank zitten.*