Deimos kijkt op en ziet Demion staan in de duistere wereld. Even weer hij niet hoe hij moet reageren, maar dat was snel voorbij.

“aaah Demion, wat fijn om je weer te zien” zei Deimos, met zijn stem gevuld met sarcasme. Demion reageerde niet op zijn woorden, maar begon zich langzaam in zijn richting te bewegen. “Demion? Wat ben je van plan? Ben je van plan om mij hier te bevechten?”. Nog steeds reageerde Demion niet op de woorden. Deimos’ gezicht veranderde van emotie, van overtuigend zelfverzekerd naar geïrriteerd. “Hoor eens Demion, wat je ook wilt proberen, het zal je niet lukken. Ik heb net als jij even veel controle over deze innerlijke wereld, dus vechten zou vrij zinloos zijn”.
Toen stopte Demion, keek op en staarde Deimos diep in zijn ogen.
“Deimos, jij en ik zijn misschien een, maar dat is niet wederzijds ”. Deimos keek vrij verward over de woorden die Demion uitsprak. “Wat bedoel je Demion?”.
“Deimos… jaren lang heb jij vrijspel gehad om over mijn lichaam te regeren…maar dat is nu afgelopen”. Deimos knipperde een paar keer met zijn ogen en sloeg zijn armen over elkaar heen. Hij moest hard lachen en vond dat Demion niet echt dreigend overkwam.

“Kom op Demion! Wat wil je nou gaan doen? Raven heeft mij al bevrijd en dat betekend dus dat je mij nu niet meer zo makkelijk terug kan stoppen. Trouwens, ik heb een ander idee. Waarom bundelen wij onze krachten niet eens en voor altijd. Dan hebben wij Raven niet meer nodig. De Necros niet meer nodig. Niemand meer nodig. Wij zullen dan eindelijk compleet zijn en de wereld kunnen heersen. Klinkt dat niet beter, dan eeuwig in strijd zijn met mij en de rest van deze vervloekte wereld. Je stelt het oordeel over deze wereld alleen maar uit Demion, door van deze spelletjes te spelen. Voeg je bij mij en wij zullen het ultieme wezen zijn. Dan kunnen we de hele wereld redden en tevens regeren. dus wat dacht je ervan?”.

Dit maal was Demion enigszins verward. Deimos had wel een goed punt ergens tussen zijn woorden. Als hij en Deimos zouden samenvoegen, dan zouden ze sterk genoeg zijn om de Necros eens en voor altijd te stoppen.

Demion dacht diep na en Deimos liet het hem doen. Ze stonden daar, tegenover elkaar, bedenkelijk, diepzinnig. Een licht puntje kwam neer dalen en bleef vlak voor Demions hoofd hangen…het sprak. “Demion luister niet naar Deimos. Hij kan misschien wel mooie dingen vertellen, maar hij is list en bedrog. Hij spreekt raadsels en leugens om je te overtuigen. Trap er alsjeblieft niet in Demion. Het kan het einde van de wereld betekenen als Deimos de ultieme macht krijgt”. De stem werd zachter en verdween.

Ook Deimos dat de stem gehoord en wist dat het Novastar was. “Demion, luister nou niet naar Novastar. Ze is een guardian uit de oudheid en weet niks over het heden en de situaties van tegenwoordig”.

Demion wist nu dat Deimos angstig en wanhopig werd. Hij kon misschien Deimos nooit vernietigen uit zijn lichaam, maar hij kon hem wel wegstoppen, wegstoppen tot de tijd daar was, de tijd dat hij Deimos’ macht kon absorberen en de ultieme macht kreeg. Die tijd kon nog lang duren, dus er zat eigenlijk nog maar een ding op. Demion moest de macht van zijn lichaam terug krijgen en proberen Deimos tot zoverre te onderdrukken. Hij wist echter dat dit een enorm moeilijke klus zou worden. En wat zou Raven doen als hij er achter kwam dat zijn vriend weer verdwenen was?

Hij kwam dichtbij. Heel dichtbij nu. Drie aura's: de zwart-witte, de granietzwarte, en nog een aura: sterk overweldigend en duisterder dan de nacht Zou het kunnen... Hij dacht aan Raven, Death's general.

Maar wat had Raven te zoeken bij het kasteel van een vampier van ver onder zijn niveau? Of ging het om iets anders...

Iets zei hem dat het met de zwart-witte aura te maken had. Maar, wat als hij voor Odysseus gekomen is? Uitgesloten! Als Raven kwam voor Odysseus, dan zou Odysseus' aura nu weggeweest zijn... Het zou me wel een hoop werk schelen... Hij kon het niet laten om te grinniken.

Alsmaar rennen. Hij kwam langs twee aura's dicht bij elkaar. De een spierwit, de ander was de donkergroene aura van eerder die nacht. Er was iets veranderd binnen de groene aura: hij was donkerder en kolkte continu.

Hij negeerde het en rende verder. Niets kon hem van zijn doel afhouden. Odysseus' aura werd sterker en sterker, net als de andere twee. Ze waren dus dicht bij elkaar...

Ik kom je halen Odysseus, je kunt niet meer ontsnappen...

En hij rende verder, zonder een geluid te maken...

----------

Een rilling ging door Odysseus heen terwijl hij de trap op liep. Een onheilspellend gevoel. "Hij..." Fluisterde Odysseus. "Hij is gekomen..." Dan was hij dus verdoemd... Misschien zal ik sterven, maar Demion is nu belangrijker! Hij heeft hulp nodig! Dus hij vervolgde zijn weg naar de top, een stalen uitdrukking op zijn gezicht.

-----------

Even merkte hij een verandering in Odysseus' aura. Hij heeft me opgemerkt... Daar ging zijn verrassingseffect. Het maakte niet uit, hij zou hoe dan ook slagen. Een toren rees op in de verte...

-----------

Odysseus stormde de trap op. Hij gooide het luik open en sprong op het plateau. Tot zijn verbazing zag hij dat Deimos bewusteloos op de vloer lag, Raven bezorgd over hem heen gebogen. "Demion!" Brulde Odysseus zonder erbij na te denken. Meteen keek Raven op. Een seconde verbaasd, toen quasi nonchalant. "Ah, jij moet Odysseus zijn, de waker van het noorden..." Zei Raven spottend. "Waker? waar heb je het over Raven?" Snauwde Odysseus. "Tuttut, heeft je vriendje Demion je dat niet verteld?" grinnikte Raven, maar de naam van Demion sprak hij uit met een klank vol haat. "Ik heb geen idee waar je het over hebt Raven, maar wat heb je met Demion gedaan?!" "Kalmeer, Odysseus. Het enige wat ik gedaan heb is zijn verlangens bevrijden. Het resultaat is compleet buiten mijn doen om..." "Je liegt!" "Is dat zo, mijn barbaarse vriend? Ging het niet compleet vanzelf dat Demion weer Deimos werd?" Odysseus zweeg. "Geloof je me niet, Odysseus?" Vroeg Raven dreigend. Odysseus begreep de hint en maakte zich klaar voor Ravens eerste aanval.

Die aanval kwam sneller dan hij had verwacht, hij kon de vuurbal nauwelijks ontwijken. Odysseus rolde opzij, greep in een soepele beweging naar zijn boog en schoot twee pijlen tegelijk af. Raven knipperde niet met zijn ogen, verschroeide de pijlen met een zwarte bal en lachtte hol. "Dwaas! Wat dacht je met die dingen aan te kunnen richten?" Met die woorden zette Raven de volgende aanval in.

-----------

De toren doemde voor hem op. Hij was er nu bijna. Odysseus' aura kolkte nu hevig en vlamde regelmatig op. De zwarte aura vertoonde geen enkele vorm van verandering. De zwart-witte aura begon te vervagen... Ze vechten... Dacht hij. Hij vecht tegen Raven, de dwaas Hij moest Odysseus nageven dat hij dapper was.

Vecht maar, Odysseus. Sterven zul je toch...

Raven staat nu op het dak naar Odysseus te staren. Hij kijkt even opzij. Odysseus ziet zijn ogen vullen met genot van het gevecht. Er is nog iets wat Odysseus opmerkt aan Raven. Het lijkt wel of hij weet wat er komen gaat. Raven houd zijn hand voor zich en er ontstaat weer een grote blauwe vuurbal. Op het moment dat hij deze wilt werpen ontstaat er achter hem een schokgolf en een fel licht. Raven verliest tijdelijk zijn evenwicht en valt voorover. Snel kijkt hij om wat er aan de hand is achter zijn rug. Deimos zweefde door de lucht. Zijn ogen waren wit naar achter getrokken en zijn aura wisselde continue, van donkerzwart naar helder blauw. Raven wist wel wat er gaande was… Demion probeerde het lichaam weer over te nemen en Deimos weg te stoppen. “Bevecht hem Deimos! Je bent sterker!” schreeuwde Raven naar achteren. Vervolgens richtte hij zich weer op Odysseus. “Je vriend is nooit sterk genoeg… en ook jij zult sterven… hier! Hier aan mijn voeten!”. Op dat moment schoot Raven weer een vuurbal naar Odysseus. Hij trok zijn zwaard en keek naar Odysseus met zijn duivelse grijns Raven voelde iets op zijn schouder tikken en hij keek snel om. Een vuist ontmoette zijn kaak en hij smakte tegen de grond. Demion stond hijgend voor hem. “Odysseus! Ik kan dit maar even volhouden! misschien komt Deimos elk moment terug.... maar ik zal hem bevechten!”.

*Shinki is net uit het zicht van Madarian als Madarian weer volldig veranderd is in een weerwolf. Madarian kijkt even om zich heen, en gaat de geheime ingang weer in. Na de ontmoetingsplek met Shinki, loopt Madarian om een bodemloze put heen, en ziet een trap naar boven. Madarian volgt deze en komt bij een open deur. Madarian komt vervolgens in de troonzaal van het kasteel.

Er klinkt lawaai vanuit een gang. Madarian gaat naar het lawaai toe. Het is de echo van het gevecht tussen Raven en Odysseus. Madarian blijft het geluid volgen, en ruikt een vreemde geur. Iets is net door deze gang gekomen. Madarian komt bij een wenteltrap die tegen de klok in omhoog gaat. Die bouwstijl is beter voor de verdediging. Eenmaal op de eerste verdieping ziet Madarian een zombie. De zombie valt niet aan, maar beschouwd Madarian als een vriend.

Madarian volgt de trap nog 4 verdiepingen omhoog, en nog niet bij de top van de toren. Madarian sluipt de volgende trap op. Iets is vlak voor hem. Degene die hij rook. Madarian probeert dichterbij te sluipen, en 'hij' merkte nog steeds niets. Als Madarian de helft dichterbij gekomen is, beweegt de vreemdeling zich sluipend voorwaarts. Madarian blijft even stilstaan. Nog steeds niet ontdekt. De vreemdeling is bovenaan de toren gekomen en bekijkt het gevecht tussen Raven en Odysseus. Madarian kan de vreemdeling wat beter bekijken nu de maanlicht op hem valt.

Het lijkt een sterk persoon. Alleen de grootte kan Madarian niet goed inschatten. De weerwolf in hem wil aanvallen, maar Madarian weet de weerwolf te bedaren. Het lukt Madarian steeds beter om de weerwolf te beteugelen.*

Een spektakel aan aura's. Odysseus' aura flikkerde en kolkte zoals hij nog nooit gezien had. Ravens Aura bleef continu, flikkerde even op, en werd toen doffer dan eerst. Maar het meest bijzondere was de laatste aura: het was steeds sneller gaan wisselen, te snel om nog waar te nemen, en toen, vanuit het niets flitste het ineens helder wit op. Het prikkelde zijn zintuigen zo erg dat hij tijdelijk verblind was.

Hij stond even stil om zijn zintuigen terug te winnen. Wat is er daar aan de hand...

-----------

“Je vriend is nooit sterk genoeg… en ook jij zult sterven… hier! Hier aan mijn voeten!”. Raven bulderde het richting Odysseus, meteen gevolgd door een blauwe bol. Odysseus liet zich achterover vallen om het te ontwijken, het verschroeide alleen een paar haren, voor de rest geen schade.

Razendsnel stond Odysseus weer op, Raven had zijn zwaard getrokken, een misselijkmakende grijns op zijn gezicht. Odysseus keek over Ravens schouder: Daar stond de belichaming van Demion en Deimos. Al snel bleek dat Demion de controle had: hij tikte Raven op de schouder en gaf hem een stomp. Raven sloeg tegen de vlakte. "Odysseus, ik kan dit maar even volhouden!" Hijgde Demion. Odysseus knikte, greep Kral stevig beeld en sprong richting Raven, die net op tijd bijkwam. Raven blokeerde Kral met zijn zwaard en duwde het tegen de grond. Odysseus zat nu zonder verdediging, en Raven wist niet hoe snel hij iets af moest vuren.

Odysseus voorzag het gevaar en riep een stenen muur voor zijn neus op, raven stootte zijn knokkel tegen de muur voordat hij de bal kon afschieten. Het vuur likte aan zijn huid, en Raven gilde. Odysseus greep naar Kral, maar Raven kon hem net op tijd aan de kant schoppen. Wat nu?

-----------

Een immense trilling in de aura van moeder natuur. Hij werd er door overdonderd en sloeg achterover. Hij is machtiger dan ik dacht... Hij houd ook nog stand tegen Death's General... Ik zou hier nog wel eens een zware dobber aan kunnen krijgen...

Hij stond op en keek naar de toren. Lichtflitsen. Het gevecht was in volle gang. Hij kwam weer in beweging, langzamer nu. Zonder een geluid te maken rende hij weer naar de toren.

nog even... nog even...

Achter hem, een vleug van de donkergroene aura... Het werd steeds sterker, het kwam dichterbij. Hij deed alsof hij niets merkte en rende geluidloos verder. De aura achtervolgde hem.

De trappen op. Verdieping na verdieping kwam hij steeds dichterbij... Met een sprong landde hij op het balkon. Daar was Odysseus, inderdaad in gevecht met Raven. De derde persoon was een verrassing: Maar, maar dat is Deimos! hoe kan dat?

Dit verklaarde wel de bijzondere aura, maar Hij was toch uit het veld geslagen. Maar hij vermande zich en zette de nieuwe vragen uit zijn hoofd. Daar stond zijn prooi, die hem nog niet opgemerkt had. Hij keek toe hoe het gevecht tussen Odysseus en Raven verliep. De groene Aura was nu achter hem. Hij snoof. Een weerwolf... Hij had een aanval verwacht, maar de weerwolf hield zich stil. Opmerkelijk...

*De heer des huizes hoort vaag het gevecht wat gaande is op een van z'n torens. Een vuurbal vliegt van de toren weg.*

Wie waagt het om m'n kasteel te betreden?

*De vampier verandert zich van mens in grote vleermuisachtig wezen en vliegt naar de binnenplaats. Daar aangekomen vliegt hij naar de toren en ziet het gevecht tussen Raven en Odysseus. Maar wat ziet hij daar? Nog twee wezens vlakbij de ingang van de toren!

De vampier maakt een omtrekkende beweging, en vliegt vanachteren op de vreemdeling af. De vreemdeling heeft niets door. Madarian zag de vampier wel. De vampier pakt de vreemdeling op, maar hij had niet gerekend op het gewicht van hem. Madarian sprint op de vreemdeling en de vampier af.

Voordat de vampier op kon stijgen, bijt Madarian in de vampier z'n nek. De vampier laat de vreemdeling los en kijkt naar de weerwolf. De vampier heeft een flinke wond aan z'n nek, maar deze is snel geheeld. Madarian kijkt de vampier aan en wil weer een aanval inzetten, maar hij kan zich niet bewegen. Madarian voelt z'n wil wegglijden en draait zich om richting de vreemdeling. Madarian is in de greep van de vampier!

Willoos valt Madarian de vreemdeling aan. Madarian springt richting de vreemdeling die Madarians aanval weet te ontwijken. Madarian stort van de toren af, en landt in de slotgracht van het kasteel...*

Raven was nu echt pissig en liet dat duidelijk blijken door een vuurshow af te geven. Demion dook tegen de vlakte en greep naar zijn borstkas. De pijn die daar vanaf kwam was enorm. Tevens was zijn hoofdpijn weer toegenomen. Deimos liet het er niet bij zitten en vocht zijn weg terug naar de oppervlakte. Nu Raven aan beide kanten zou worden aangevallen, wist hij even niet wat hij moest doen. Hij keek rond naar opties. Hij kon vluchten en Deimos achter laten of hij kon blijven en vechten. Even twijfelden Raven en keek naar Demion die nu weer opstond. Ravens ogen werden rood, maar niet van woede, maar van verdriet. Hij kon dit niet langer volhouden zo en moest het gevecht dus onmiddellijk verlaten. Met Deimos aan zijn zijde waren ze onoverwinnelijk, maar alleen waren ze al een stuk minder gevaarlijk. Ravens kracht was al erg afgenomen, door Deimos terug naar deze wereld te halen. Hij wist dat Deimos, nu hij vrij was, zichzelf wel kon beschermen. Live to fight an other day, bedacht hij zich. Odysseus kwam nu naar voren rennen. Raven moest snel iets bedenken en sprong naar achter en nam een aanloop naar Odysseus toe. Met en sprong vloog hij over Odysseus heen en lande vlak achter hem. Odysseus zwaaide zijn arm naar achter, maar Raven dook makkelijk ineen om zijn slag te ontwijken. Hij keek nog een maal om naar zijn oude vriend. Hij leek enorme moeite te hebben om Demion weer over te nemen. Raven voelde na een lange tijd eindelijk weer emoties die hij al lang niet gevoeld had… pijn, verdriet, schuld. Raven rende naar de rand van het dak en sprong naar beneden. (Dit kunnen mijn nieuwe vrienden wel oplossen)

Demion zag Raven weg rennen en van het dak af springen. (Dat is een). De pijn in zijn lichaam werd heviger en hij viel op de grond. Snakkend naar adem rolde hij over het dak. Zijn aura verwisselde rap van duister naar blauw en weer terug. Deimos leek het gevecht weer te winnen. Er zat momenteel niks anders meer op dan weer terug te gaan naar zijn innerlijke wereld en Deimos daar aanpakken. Hij concentreerde zich met zijn laatste kracht en sluit zijn ogen om terug te keren naar binnen. Net voor hij terug viel voelde hij andere duistere aura's in de buurt. Hij wilde nog uitschreeuwen naar Odysseus om op te passen, maar al zijn kracht was op. Hij viel bewusteloos en de wereld om hem heen weer donkerder.

Arya keek verbaast op toen ze opeens iets tegen haar aan voelde. verbaasder werd ze toen ze de persoon herkende. "Phaen?" Meteen stopte ze haar zwaard terug in de houder en draaide hem even, zodat hij op zijn rug lag. Wat doet hij hier.. Even voelde ze op zijn voorhoofd, die was warm. er was dus kennelijk iets aan de hand. als ze nu maar had opgelet.

Arya keek rond haar heen, maar zag dat Odysseus, Demion/Deimos en Madarian wegwaren. Ook Muad zag ze niet meer. fijn.. vergeet Arya maar weer, dank jullie wel. Geirriteerd Pakte ze haar veldvles met water, opende deze en gooide de inhoud over Phaen heen, die geschrokken zijn ogen opendeed.

Arya was alweer gaan zitten, en was verder gegaan met het poetsen van haar zwaard. "hallo Phaen."

Een koude rilling verspreidde zich door Phæn heen. Hij knipperde, maar er was niks anders te zien dan eindeloos zwart. Hij knipperde nog eens, vage contouren begonnen steeds duidelijk te worden. Hij tilde zijn arm op en verbaasde zich erover dat hij daar in de eerste plaats genoeg kracht voor had. Hij hield zijn hand voor zijn gezicht en begon steeds meer detail te zien, eerst de vage contouren van de hand zelf, daarna de vingers en uiteindelijk zelfs de unieke kringetjes over zijn gehele hand.

Hij stond op en zag Arya zitten, toen schrok hij. Hij keek naar zijn beide handen en weer op naar Arya. 'De kleuren...' Al had hij nu een uitstekend scherp zicht, hij had het vermogen verloren om verschillende frequenties in het kleurenspectrum te onderscheiden, oftewel: hij was kleurenblind... Snel keek hij om zich heen om vervolgens niks anders te zien dan dezelfde tint. Was het blauw? Het leek erop, maar het was... anders.

Verward door alle veranderingen bleef hij even voor zich uit staren, hij had tijd nodig om dit te verwerken; wat was er gebeurt? Na een tijdje te hebben zitten staren bleek hij met zijn scherpe zicht, alhoewel hij maar een enkele tint zag, een krayn (een lichtbruin insect) te kunnen onderscheiden. Zittend op een boom, tientallen voet verder. Elke beweging hield hij onbewust nauwlettend in de gaten, elke stap die het beestje maakte was alsof hij het zelf beleefde. Toen er opeens een spin tevoorschijn schoot en het beestje tussen zijn kaken klemde, schrok Phæn even en besefte hij weer waar hij was.

Hij zat midden in een slachtveld, naast een oude bekende die hem nu waarschijnlijk voor gek verklaard heeft, kijkend naar een gevecht tientallen voet verder op minuscule schaal... 'Ook hallo...' antwoordde hij droog.

Arya had hem horen spreken, ook al wist ze bijna zeker dat hij dacht dat ze het niet gehoord had. "Phaen.. wat is er met de kleuren?" Toch ietswat berbaast keek ze om haar heen, maar zag niks vreemds. of in ieder geval, niks vreemds in haar ogen.
"en ook, wat doe je hier? De laatste keer dat ik je zag lag je knock-out bij Madarian thuis, na het gevecht in de arena!"

Arya Pakte haar zwaard wat steviger vast. het gevecht in de arena was het begin geweest van het hele gebeuren, want als ze niet achter Arthir aan waren gegaan hadden ze Demion/Deimos nooit ontmoet, waren ze waarschijnlijk Shana niet tegen het lijf gelopen en had het Haar en Muad aardig wat problemen bespaard. Maar ook had het hun weer in contact gebracht met Madarian, waar ze wel dankbaar voor was.

Even schudde ze haar hoofd, om de gedachtes over vroegere beslissingen weg te bannen. Een geluid, geritsel! Arya sprong op en keek rond, maar het bleek niks te zijn. zuchtend ging ze weer zitten. nogmaals vroeg ze. "Phaen. wat doe je hier? hoe kom je eigenlijk hier?"

Phæn liet zich weer op zijn rug vallen en probeerde alles op een rijtje te zetten. Stuk voor stuk begon alles wat hij gehoord heeft door te dringen. Elk woord wat Arya zojuist heeft gezegd maar nog veel meer. Een hert ritselend in de struiken een mijl verderop, een groepje handelaren, waarschijnlijk een konvooi, ergens in het zuid-oosten en zijn eigen adem, schokkend, maar in een regelmaat.

'Wat ik hier doe? Laat me eerst eens achterhalen wat ik überhaupt ben...' Hij zuchtte. 'Bij Madarian's huis? Damn dat was een tijd geleden...' Alsof hij alles terug kon lezen beantwoordde hij Arya's vragen (voor zover hij dat probeerde) door elkaar, nog steeds op de hoogte van zijn omgeving. 'De kleuren? Nee, niks, laat maar...' Hij besloot zichzelf enig uitleg te besparen. 'Als jij nou even zou beginnen met jouw verhaal, kan ik ook eens iets leuks verzinnen wat hopelijk nog enigszins zinnig is ook...'

Ik kan niks uitleggen wat ik zelf niet begrijp. Al begon hij te twijfelen of hij het zelfs als hij het begreep zou vertellen.

Een nieuwe aura. Spierwit weer. Erg krachtig ook. Hij had zich kunnen omdraaien om Count Mynehem aan te kijken, maar hij beheersde zich. Hij werd beetgepakt, maar al snel schoot de weerwolf omhoog om Mynehem aan te vallen. De vampier liet hem weer vallen.

Hij landde weer op beide benen en keerde zich nu om naar Mynehem. Hij zag dat Mynehem de weerwolf in zijn ban nam, het was duidelijk te merken aan de witte vlekken in zijn aura. De weerwolf sprong op hem af, klaar om zijn keel eraf te rijten. Maar hij zag het aankomen, en een klein stapje opzij was genoeg om de weerwolf in volle vaart de toren af te laten storten.

Hij draaide zich weer richting de vampier. Zielig wezen... Hij focuste. Zijn hand begon te tintelen van de energie die zich er ophoopte. Hij schoot een zwarte aurabal op Mynehem af, hetgeen de vampier niet verwachtte, en hij stortte naar beneden, de weerwolf achterna.

Ondertussen was Raven gevlucht, en Deimos was bewusteloos. Odysseus keek zorgelijk op hem neer. Hij sprak: "Hallo, Odysseus, dat is lang geleden..."

-----------

Raven creeërde een waar spectakel aan vuurbollen, die echter makkelijk te ontwijken waren. Odysseus zag hoe Raven twijfelde en toen vluchtte. Demion zakte in elkaar van vermoeidheid, waarschijnlijk door het innerlijke gevecht met Deimos.

En toen, achter zich. Een stem die hij lang niet gehoord had, helder, maar met een duistere ondertoon. "Hallo Odysseus, dat is lang geleden..." Odysseus draaide zich om. "Hallo... Andrax..."

*Met een grote plons valt Madarian het water in. Half versuft weet Madarian de kant te bereiken en uit het water te klimmen. De ochtend breekt aan. Madarian verandert terug in z'n normale vorm.

Madarian kijkt om zich heen en ziet het dorpje liggen. Madarian begint daar naartoe te lopen. Op een of andere manier herstelt Madarian snel. Sneller dan normaal. Aangekomen bij het dorpje ziet Madarian de kerk. Madarian probeert de deur, maar helaas. Gesloten... Het dorpje is nog steeds stil. Geen vroege vogels hier.

Dan kijkt Madarian naar beneden. Hij was vergeten dat hij geen kleding aan had! Meteen verlaat hij het dorpje en gaat op zoek naar het kamp. Een flikkering in de verte. Daar moet het kamp zijn. Madarian zet af en blijkt een stukje echt te kunnen vliegen.*

Madarian: Hoe kan dit nou weer? Ik was m'n krachten toch grotendeels kwijt sinds ik hier ben?

*Madarian weet door het vliegen redelijk dichtbij het kamp te komen. Hij ziet z'n spullen liggen, maar Arya zit er vlakbij. Er zit niet veel anders op... Madarian houdt z'n handen voor z'n edele delen en komt naakt uit de bosjes lopen. Arya schiet in de lach als ze Madarian zo ziet.

Madarian pakt met één hand z'n broek, draait zich om en trekt z'n broek aan. Daarna trekt hij de rest aan.*

Madarian: "Dat hebben we ook weer gehad. Hé, is dat Phæn niet?"

"Ik noem mezelf liever Hunt. Je hebt gefaalt, Odysseus, en je weet wat dat betekent..." Andrax genoot van het moment. "Maar al te goed." Bromde Odysseus. "Ik ben teleurgesteld in je, oude vriend, dit had toch een makkelijke taak voor je moeten wezen..." "Ik ben je vriend niet Andrax. Probeer me niet voor de gek te houden en stop met je spelletjes."

"De naam is Hunt!" Zei Andrax woedend, zijn nonchalante masker afwerpend, en hij schoot een bol zwarte aura af. Odysseus ontweek, en deed een uithaal met Kral. Een zwart auraschild bedekte Andrax tegen de bijl, om vervolgens meteen te verdwijnen. "Te makkelijk, Odysseus. Probeer het nog eens..."

Odysseus gromde. Hij deed nog een uitval, en nog een, maar alles ketste af op Andrax' schild. "Kom op Odysseus, doe eens je best!" lachte Andrax. Uitval na uitval werd moeiteloos teniet gedaan. Al snel begon Odysseus moe te worden. "Is dat alles, ouwe reus? Dat valt me tegen van je..."

Ineens was Andrax weg, opgelost in de zwarte aura. Odysseus keek om zich heen. Waar ben je gebleven, lafaard? Nauwelijks had hij het gedacht, of Andrax verscheen achter hem in een wolk van aura. Voordat Odysseus zich om kon draaien had Andrax al een bal op hem afgeschoten. Voltreffer. Odysseus schoot ver achteruit, tot de rand van de toren, waar hij schuivend tot stilstand kwam.

Nonchalant liep Andrax naar hem toe. "Zo Odysseus, dat was het dan..." De aura rond zijn armen begon al op te lichten. "Zeg maar dag tegen..." Hij werd overrompeld door een aanval van Odysseus, die nu zijn elementaalgave gebruikte. Andrax vloog een paar meter de lucht in, waar hij ineens de witte aura weer waarnam. Mynehem... Dacht hij in een flits, en inderdaad, de vampier kwam alweer boven vliegen, en schepte Andrax in zijn val.

Vervloekt schepsel! Andrax maakte zich kwader dan hij sinds lange tijd gedaan had. Zijn handen zaten nog vol met aura. Hij pakte het gezicht van de vampier beet en liet alle aura op hem los. Mynehem stoote een oorverdovende kreet uit, liet Andrax los, en stortte ter aarde.

Andrax landde elegant op twee benen, de vampier maakte een smakker van jewelste, en bleef doodstil liggen. "Bravo Andrax, misschien zou je ook mosterjager moeten worden, dat zou je niet slecht vergaan!" Grapte Odysseus. "Odysseus, makker, ik moet je nageven dat je lef hebt. Je bevecht en verslaat Raven, Death's General, je houd stand tegen mij, en nu het er slecht voor je uitziet, je in de buurt van de dood bent, maak je nog steeds grappen. Maar er is nog iets wat ik je moet zeggen..." "En dat is?" Vroeg Odysseus nieuwschierig. "De naam is Hunt!" Schreeuwde Andrax, en hij vuurde een kollosale aurabal af.

Odysseus keek naar de bal, die recht op hem afkwam. Deze zou hij niet kunnen ontwijken... Hij schreeuwde, Hij schreeuwde zo hard als hij kon, de aarde schudde ervan. Dit was zijn einde, dus hij liet zich voor de laatste keer horen...

*Madarian voelt zich vreemd. Hij voelt zich meer zoals hij was voordat hij stierf.

Madarian moet het weten, en probeert weer te vliegen, wat weer lukte. Madarian landt en pakt een steen. Hij knijpt en de steen verpulvert.*

Wat is er aan de hand? Waarom nu? Waarom komen m'n krachten nu pas terug?

Amber vangt z'n gedachte op en antwoordt: Er is iets was ik je nog nooit verteld heb. Ik ben ook gemaakt door Muad's vader als wapen. Het was een veiligheidsding dat ze ingebouwd hebben. We zijn met elkaar verbonden. Als wij bij elkaar zijn, dan worden onze krachten geneutraliseerd.

Ze hebben het je nooit kunnen vertellen, omdat het meteen bij je eerste test mis ging, en ze je nooit hebben kunnen vinden. Ze dachten dat je jezelf opgeblazen had. En omdat ik alleen te gevaarlijk was, hebben ze mij vernietigd. Dit was wat ik begrepen heb.

Ik wist niet dat het effect zelfs gold voor het hiernamaals, en ik had jou nog nooit gezien. Toen ik jou voor het eerst hier zag, was ik op slag verliefd, en je was toen net gearriveerd. Pas toen je het verhaal vertelde toen je weg ging, kwamen de herinneringen naar boven.

Madarian: Dus als ik het goed begrijp dan als ik bij jou ben, dan ben ik zwak, en als ik niet bij jou ben dan ben ik sterk? Maar waarom was me dat niet eerder opgevallen? Ik ben toch geregeld weggeweest.

Amber: Maar nooit zo ver als nu!

Madarian: Wat een keuze. Of niet bij jou zijn en naar jou verlangen, of bij jou zijn en geen krachten... Zodra ik genezen ben kom ik weer naar huis, en dan gaan we de trouwerij regelen... Ik ben nou toch gewend om 'zwak' te zijn.

De strijd in de innerlijke wereld is hevig aan de gang. Deimos en Demion vechten nu al geruime tijd met elkaar, maar er was nog geen winnaar. Hun zwaarden troffen elkaar keer op keer. Aura ballen vlogen in het rond en de wereld begon instabiel te worden.
“Je bent sterker dan ik dacht Demion, sterker dan vroeger, sterker dan je hoort te zijn”.
“Dat komt omdat ik nu een guardian ben, en jouw moet stoppen”.

Deimos was niet geamuseerd en viel gelijk weer aan. De strijd in Demions innerlijke wereld leek wel uren te duren, maar tijd stond stil hierbinnen. Deimos en Demion leken aan elkaar gewaagd en gooide alles in de strijd.

Na enige tijd te hebben gevochten pauzeerde ze. Ze waren beide helemaal uitgeput. Beide gingen ze even zitten, tegenover elkaar en hielden elkaar nauwlettend in de gaten. Even was er rust. Dit kon enkel niet lang duren. Ze stonden weer op en gingen verder als vanouds.

Hun zwaarden leken nu met elkaar verweven en ze stonden dicht tegen elkaar aan. Ze zetten beide al hun kracht in en duwde de zwaarden van hun af. Het was weer een gelijke strijd, waarbij geen van beide kon overwinnen. Ze duwde vervolgens zichzelf van elkaar vandaan en sprongen naar achter. Deimos aura werd nu groter en groter. Ook Demions aura begon nu hevig te vergroten.

De aura’s raakte elkaar en energie schoot in het rond. Beide, Demion en Deimos, lieten hun aura’s nog verder groeien.
“Dit is het einde Demion! Dit kan je niet winnen”.
“O nee Deimos!? Let maar eens goed op!”
Demions ring begon te gloeien en er kwam en klein balletje energie uit. Het balletje zweefde even door de lucht en landen vlak naast Demions benen. Iets schuin achter hem begon een gedaante te ontstaan. De gedaante begon ook een aura op te roepen van helder blauw licht. Deimos keek toe en zag dat het Novastar was. Zijn ogen werden groot van schrik. Novastar was de enige die Deimos ooit echt verslagen had. Haar aura voegde zich bij die van Demion en werd nog groter en krachtiger. Deimos probeerde zich nog te verzetten, maar het lukte niet meer. De kracht was te groot en met Novastar achter Demion, kon hij het wel vergeten. De aura raakte Deimos en brulde hard. Toen de rook was opgetrokken kon Demion, Deimos niet meer zien. Hij was verdwenen, maar voor hoelang. Demion draaide zich naar Novastar, die toestemmend knikte en er verscheen een glimlach op haar gezicht. “Ga nu je vrienden helpen Demion, ze hebben je nodig. Demios is nu verslagen, maar kan wederkeren….let dus goed op. Oh….en Demion? Ooit zullen wij weer samen zijn, maar jouw tijd is niet nu….Ga”.

Demions ogen vlogen open en voelde een duistere aura in de buurt die hij niet direct kon plaatsen. Hij keek vanaf de grond opzij en zag Odysseus vechten met een onbekend persoon, die een grote aura bal gooide naar Odysseus. Odysseus brulde en de grond begon te beven. Demion sprong overeind, trok zijn zwaard, dook richting Odysseus en dit alles in een flits. Demion hield zijn zwaard stevig voor zich in een poging de aura bal te splitsen met zijn zwaard.

In de verte draaide Raven zich om naar de toren die hij van een grote afstand kon zien. Hij voelde Deimos aura verzwakken en uiteindelijk verdwijnen. Raven draaide zich om en keek naar de grond. zijn handen begonnen te trillen en er viel een druppel langs zijn gezicht op de grond. Een enorme brul en een nog grote explosie op hem heen volgde van woede. waardoor alle planten verwoest werden. De brul en explosie waren van mijlen ver te zien.

*Hij had wat tijd voor zichzelf nodig gehad. Zo voor zichzelf zelfs, dat hij zelfs Arya alleen had gelaten. Met het verwerken van zijn laatste daad kon niemand hem helpen, kon niemand hem ècht helpen.*
"Mijn eigen kin..." mompelt hij voor zich uit, half terugvallend op de taal die hij als kind altijd gebruikte. "I've killed them..."
"Maar ze vielen mijn vrienden aan... Ik kon niet anders..."
*Verdoofd zakt hij tegen een boomstam aan, als hij plotseling een gigantische explosie in de verte hoort en ziet. Het gras buigt zelfs weg van de explosie.*
"Raven is verslagen...." merkt hij.
*Dan komt zijn gedachte gang plotseling weer op die speldeprik die langs kwam vliegen.
Hij zoekt in de rondte naar personen, en voelt in de verte, op de toren waar Deimos en Raven net nog waren ook Odysseus staan. En een onbekende aura. En zo te voelen waren Odysseus en die vreemdeling in gevecht.*
*Hij twijfelt geen moment, en vliegt bijna naar het kamp terug. Wat hij daar ziet laat hem bijna struikelen. Phæn was terug!*
"Phæn, wat leuk om je weer te zien" roept hij uit met een grijns.
"Maar tijd om weer bij te praten is er later wel, want Odysseus zit diep in de problemen!
Ow ja, en Demion is weer terug..."

Odysseus werd aan de kant geduwd door Deemion, waardoor de Aurabol doel mistte. "Welkom terug Demion." "Het is goed om weer terug te zijn." Grijnsde Demion, en ze stonden op. Cynisch klapte Andrax in zijn handen. "Wel wel, het ziet ernaar uit dat het licht het duister heeft verslagen, hoe vertederend..." Zei hij spottend. "Je oude vriend is het er niet mee eens, Deimos." "Hoe bedoel je?" Vroeg Demion. "Luister zelf maar." Luidde het antwoord.

Een brul, gevolgd door een explosie, duidelijk afkomstig van Raven. "Daar is je antwoord Deimos." Demion en Odysseus keken verward. "Is hij..." Begon Demion, maar Andrax onderbrak hem. "Nee, hij leeft nog, maar hij is zwak. Je zult de komende tijd geen last van hem ondervinden."

Andrax keek van Demion naar Odysseus, die zich klaar maakte voor een nieuw gevecht. Andrax zuchtte. "Ik heb geen zin om nu nog een gevecht aan te gaan, daar zijn we alledrie te veel voor verzwakt. En nu jullie met z'n tweeën zijn, word het toch lastig om je te verslaan, Odysseus" Uit het niets zond hij een grote hoeveelheid witte aura uit, hetgeen en lichtflits veroorzaakte. Toen Demion en Odysseus weer konden zien, was Andrax verdwenen. Ze keken over de rand van de toren, en zagen hem verschijnen in een wolk van aura. "Vaarwel Odysseus, tot gauw..." Riep Andrax, en hij verdween in de duisternis...

*Count Mynehem wordt wakker van de knal die Raven veroorzaakte en is woest! Z'n wonden zijn hersteld en hij vliegt richting de toren. De indringer die dit gedaan heeft zal hij pakken! Net als hij boven is wordt hij even verblindt door een lichtflits. De indringer die dit gedaan heeft is verdwenen. Maar er zijn nog twee indringers. Count Mynehem vliegt op Demion af, omdat Odysseus wat zwaar is om op te pakken...

Madarian hoort een knal in de verte en voelt de schokgolf lichtjes. Madarian gaat naar Arya en Phæn toe en begint hem op te lappen. Dan ziet Madarian Muad pas.*

Demion is te zwak om te vechten en Odysseus ziet er ook uit of hij door zijn dagelijkse portie kracht heen is. de enige optie nu is tijdelijk terug trekken. Demion duikt ineen om de aanval te ontwijken en grijpt Odysseus' arm. Hij sleurt hem snel naar de rand van het dak en kijkt naar beneden. De gracht is goed zichbaar en Demion kijkt Odysseus even vragend aan.

Demion keek Odysseus aan. Odysseus knikte. "We gaan... Ik tel tot drie. 1... 2..." "Wacht! springen we op drie of na drie?" "Ehm, na drie?" "OK." "1... 2... 3! Spring!"
Net op tijd srpongen ze, Mynehem kwam alweer aanvliegen, en hij greep net mis. Schreeuwend landde Odysseus plat in het water, Demion verging het wat beter: hij kwam recht in het water terrecht. Proestend kwam Odysseus boven, hij was geen beste zwemmer.

Het water naast hem rimpelde. Demion waarschijnlijk. Tot zijn verbazing kwam Demion aan de andere kant boven! "Maar... Wat is dat dan?" Vroeg Odysseus. "Wat is er?" "Het water, het bewoog..." Demion voorzag het gevaar. "Odysseus! Zwemmen! We moeten naar de kant!"

Nauwelijks had Demion het gezegd, of achter Odysseus verscheen een soort hagedis met een geweldig grote muil. Odysseus kon de amandelen zien. "Zwemmen!" Dat hoefde Demion niet nog eens te zeggen, Odysseus wist niet hoe snel hij naar de kant moest komen.

Arya moest lachen toen ze madarian met zijn handen voor zijn edele delen zag lopen. wat er precies gebeurt was wist ze niet, maar dit was een erg leuk gezicht. " ik kijk wel even niet.." Arya draaide zich om, zodat Madarian zich veilig om kon kleden, of wat hij dan ook van plan was.

Niet lang daarna zag ze Muad weer, die kennelijk Phaen ook nog wel herkende. " He Muad!" Blij hem weer te zien stond ze op. " hij kwam opeens aanrollen.. letterlijk."