Langzaam veranderde de wolf in een jonge man. Nee, dit was zeker niet zomaar een weerwolf. Odysseus liet zijn boog zakken. "Welkom terug Phæn. Volgens mij heb jij wat uit te leggen..." Phæn zuchtte en ging rechtop in de kooi zitten.

Demion haalde opgelucht adem. Het was blijkbaar een bekende van de rest, dus hij draaide zich om en liep terug naar de banken. een plof was te horen toen Demion zich erop liet vallen. Hij sloeg zijn handen voor zijn ogen en liet een diepe zucht klinken. "Sorry". Iedereen keek verbaast om. "Ik heb nog niet om vergeving gevraagt, voor mij leugen. als ik misschien eerder had verteld over Deimos......". hij pauzeerde even. "hadden jullie dan mij wel vertrouwd?.....nog erger, vertrouwen jullie mij Nu nog wel?"

"Demion, we hebben al heel wat meegemaakt met Muad. Als Deimos de overhand dreigt te krijgen, probeer dan een berichtje te sturen. Jij kunt er ook niets aan doen."

*Madarian kijkt opgelucht naar Phæn. Hij lijkt weer zichzelf te zijn, dus schakelt Madarian de kooi weer uit. Het is weer een klein draagbaar metalen ding geworden, en Madarian stopt de kooi weer in z'n rugtas.*

Madarians woorden boden niet echt de troost die Demion zocht. hij bleef zitten en mompelde wat in zichzelf. Deimos was nu wel tijdelijk uit het beeld verdwenen, maar hoe lang zou het duren voordat hij sterk genoeg zou zijn om terug te keren.

*Raven loopt door het woud en kijkt rond. hij ziet een hoge boom en klimt erin. boven op de top kan hij de gehele vlakte van het land zien. (ik ben er bijna)*

Raven had een plan, dat met de hulp van Andrax uitvoerbaar was geworden. Raven was in een boom geklommen om te kijken hoe ver het nog was. Die vervloekte zon, wanner zou hij eindelijk toch eens ondergaan? Mopperde Andrax vanuit de schaduw van de boom. Andrax haatte de zon: zijn stralen brandden op zijn huid en slurpten zijn energie op, waardoor zijn vermogen om aura's te voelen behoorlijk afnam. Hij voelde zich blind zonder zijn gave.

Raven kwam weer naar bendeden. "We zijn er bijna." Zei hij terwijl hij de grond raakte. "Mooi. Ik stel voor om hier te rusten om krachten te winnen, we zullen het nodig hebben..." Raven stemde in. Hij keek om zich heen, sloot zijn ogen even. "De kust is veilig. Ze zijn nu in het dorp." Zei hij. Andrax zuchtte. "Op het moment voel ik helemaal niets. Ik zou Odysseus pas opmerken als hij recht voor mijn neus stond..."

Andrax ging weer in kleermakerszit zitten, en concentreerde zich. Hij raakte in trance, waardoor hij afgesloten werd van de wereld, en weer op krachten kon komen: zijn manier van slapen. Tot vanavond Odysseus, tot vanavond...

*Muad liep rustig naar Demion toe, erop vertrouwend dat hij Phæn van genoeg kracht had voorzien dat hij het voorlopig nog wel even uit zou houden.
Als hij bij hem aankomt ploft hij naast Demion op de kerkbank.*
"Demion, geloof je me als ik zeg dat we dit alles al eens eerder mee gemaakt hebben?
Ik weet niet of je ooit van de demon Dhib hebt gehoord? Hij heeft nogal een reputatie opgebouwd in de nether-regions.
Dhib en ik zijn ooit broers geweest, maar niet in de manier die normaal is. Zowel hij als ik zaten in een lichaam, deze. En om de zoveel tijd vochten we voor de controle over het lichaam en degene die won, die had dan weer een tijdje vrij spel, zonder dat de ander er wat aan kon doen. Hij kon alleen maar meekijken met wat de ander uithaalde.
Als ik de controle had was alles goed en wel. Ik denk dat je me nu wel een beetje kent, ook al ben ik nu iets minder puur goed dan vroeger, dus ik denk dat je je wel kan voorstellen hoe het was.
Als Dhib de controle had, dan barstte de hel los, letterlijk soms. Op die momenten was niemand veilig. Hele werelden zijn ooit uitgeroeid door Dhib alleen. Mocht de wereld die zijn woede op de hals had gehaald iets te koppig zijn in verslagen worden, dan haalde hij een van mijn vaders legers erbij.
Het lag net aan zijn bui welk van de legers."
*Met natte ogen van nostalgie, terwijl hij de werelden zag branden, de beeldschone Succubi alles zag verkrachten wat in hun weg lag, en de kleine Imp's hun spelletjes zag spelen met de mensen, en de gigantische Balor's de mensen bij elkaar zag drijven voor een feestmaal.
Onbedoeld had hij de link wijd open gezet, zodat iedereen die hij vriend noemde alles ook zag.
Bijna wanhopig zoekt hij met zijn ogen Arya op, en pas als hij haar vind weet hij een beetje te kalmeren.*
"Toen kwam zij in mijn leven, gelukkig op een moment dat ik de controle had. Mijn liefde voor haar wist me op de been te houden, en ze heeft me meerdere malen geholpen met het verslaan van Dhib op momenten dat hij de macht weer probeerde te krijgen. En op de momenten dat hij de macht kreeg, was hij een stuk zwakker, omdat hij me niet meer geheel klein kon krijgen, terwijl ik hem nog wel helemaal wist te binden."
*Hij scheurt zijn blik los van Arya, en kijkt dan Demion aan.*
"Demion, zolang je geliefde je kan helpen, vertrouw ik je. Ook al is Deimos de baas over je lichaam, zolang Novastar er is, ben ik niet bang."
*Dan begint hij plotseling te grinniken.*
"En trouwens, heheh, ik denk dat Deimos zich een beetje vergist in onze krachten. En iemand onderwaarderen is een dodelijke fout.
We hebben immers Dhib ook weten te doden, dus wie weet, vinden we ooit een manier om je voor altijd te verlossen van Deimos."

Daar stond Odysseus dan, niets te doen te hebben. Wantrouwend keek hij naar Phæn, wie weet zou de wolf terugkeren. Zijn pijl wees nu naar de grond, maar hij bleef waakzaam.

En toen, een rilling. Hij had die rilling de vorige nacht ook gevoeld: Andrax... Hij is in de buurt...

"Heeft iemand wat pijnstillers voor me? Ik heb me een kater... Hoe laat is het?"

*Madarian kijkt naar Muad en de tovenaar.*

"Is het mogelijk om ons drietjes te comineren tot 1 megawolf, waar Muad de controle over heeft?"

[10:00 PM]

En... hoe lang ga ik met je opgescheept zitten? dacht Phæn in zichzelf. Al vond hij de zintuigen die hij nu had toch een stuk effectiever dan die van een doorsnee mens. Zou er geen vrede gesloten kunnen worden? Zou er een strijd om dit lichaam blijven woeden tot één van de twee verdreven is? Phæn wist dat de wolf het niet zou wagen om tussen al deze mensen het lichaam weer proberen over te nemen.

Het leek donkerder te worden, al was Phæn helemaal niet moe. Hij was in de eerste plaats als halfwolf al te waakzaam en ten tweede zat hij vol energie, wat Muad hem zojuist geschonken had om de wolf te overwinnen. Omdat hij wist dat de wolf voorlopig maar zijn krachten spaarde en zich gedeisd zou houden bleef hij Arya aanstaren. Hij kon bijna voelen hoe erg de wolf verlangde naar haar vlees. Maar de wolf kon niks, niet nu, niet op dit moment. Een verlangen wat niet vervuld kon worden, nu was het de wolf die machteloos was. Phæn werd vervuld met sadisme, eindelijk kon hij even wraak nemen.

Hij genoot van het lijden van de wolf, de wolf die even helemaal niks kon. Sadisme... het enigste houvast wat hij nu nog had. Het begon zijn eigen verlangen te vervullen. Het was geen wraak meer, hij zat er gewoon van te genieten. De wolf kon zich niet meer inhouden, hij was alweer aan een gevecht begonnen, eentje wat hij niet kon winnen. Terwijl Phæn bleef genieten van elke zinloze haal die de wolf maakte, binnenin. Grijnzend bleef hij staren...

Demion voelde de troostende woorden van Muad diep van binnen branden. het vulde hem weer met wat hoop en zorgde ervoor dat hij weer rechtop kon zitten. Hij had de laatste tijd veel steun gehad en dat was het enige wat Deimos tegenhield van directe vernietiging van de wereld.

"Hm... Maar hoe gaan we nu eigenlijk die vampier aanpakken? Gaan we morgenmiddag gewoon naar hem toe, kloppen we aan en slaan we dan z'n kop d'r af? Of gaan we toch maar iets subtieler te werk?
En hoe lossen we het probleem van zijn legertje ondoden op? Individueel zijn ze misschien zwak, maar 100 muizen kunnen ook een kat doden. En de gemiddelde vampier kennende, zal hij niet bepaald wat men noemt alleen zijn...
En aangezien hij een bovengemiddelde vampier is...
En dan nog het laatste probleem... Hoe krijgen we het in mijn moeders naam voor elkaar om hem aan het vechten te krijgen overdag. Hij's ook niet gek, naar ik aan mag nemen, dus volgens mij zal hij toch proberen het gevecht overdag uit de weg te gaan.
Ik heb eerlijk gezegd geen zin om dadelijk de hele dag achter die man aan te rennen... Om dan 's nachts van twee kanten belaagd te worden."
*Dan draait Muad naar Odysseus*
"Odysseus? Hoe sterk is Andrax? Zal hij het wagen om ons vanavond aan te vallen als we in een groep blijven? Of wacht hij totdat je een moment afgezonderd bent om je te grazen te nemen? Jij kent hem het best..."

"Goede vraag. Laten we overdag z'n kasteel doorzoeken om te kijken waar hij slaapt. Als we die plek gevonden hebben, dan kunnen we hem de volgende dag verrassen."

" dat leger moet niet een al te groot probleem zijn lijkt me? we hebben wel tegen ergere overmachten gestaan, en die hadden geweren." Arya ging naast Muad zitten en keek even de rest van de groep aan. "en daarbij zijn we met een grotere groep dan we ooit zijn geweest, al zit er deze keer geen draak bij.." De herinnering van Feinan kwam even teboven, maar die stopte ze snel weg. ze miste de draak enorm.

het enige nadeel is dat ik de vijand niet ken.. als het nog zo'n arthir achtig persoon is kunnen we nog wel eens behoorlijk in de problemen zitten.

Wat Arya niet wist, was dat Arthir zijn hulp weer eens was ingeschakelt...

"Geweren waren toen ook geen probleem voor mij, maar aangezien ik hier zwakker ben wil ik geen risico lopen. Aan de andere kant..."

*Madarian pakt een dolk, en probeert een kleine snee te maken in z'n hand. Dat gaat nog steeds.*

"Jammer. Gedeeltelijk komen m'n krachten terug, maar die nog niet. Erg jammer."

*Madarian kijkt naar buiten.*

"We hebben nog wel even. Zullen we alvast wat verkennen, of beginnen we morgen pas?"

*Het duurde een tijd maar ik ontdek eindelijk een gat in de bewaking.*

"Hehe!"

*Ik sluip naar het kamp en ik zie meerdere barakken, en een heel groot huis*

"Drie keer raden waar de wolfskooi is "

*Ik sluip naar het huis en ik zie terwijl ik dichterbij kom diverse vallen die mijn leven weleens konden kosten.
Ik loop nog verder tot ik een steek voel, een kleine steek, maar al mijn spieren verstijven.
Ik probeer te praten maar ik kan mijn kaken niet bewegen.
Plots verschijnen er tientallen wachten met speren om me heen.*

"Die vuile bloedzuiger dacht zeker dat hij kon inbreken!"

*Degene die dit gezegd heeft houdt zijn speer in de werphouding en gooit.
Hij treft me in mijn borst.*

'Pablo!' Klinkt het door de gangen, een groot aantal mijlen verderop van het gezelschap. 'Ik heb vernomen dat een groepje onderweg is, met als doel het vermoorden van mij.' De vampier grijnsde even. 'Een boogschutter, wat zwaardvechters en volgens mij ook een magiër, zal vast geen probleem vormen om ze even, zeg maar... te laten verdwijnen.' De vampier keek Pablo even aan die vervolgens meteen begreep wat zijn opdracht was. 'Natuurlijk, geen probleem, heer.' Pablo knielde even en stond weer op. Toen hij wegliep hoorde hij de vampier nog zeggen: 'Trouwens, ik hoop dat je van weerwolven houdt!'

Toen Pablo bij de poort aankwam keek hij even om zich heen en liet moeiteloos een donkere barrière stijgen vanaf de grond, honderden voet de lucht in. Je kon de duistere magie die van de barrière afkwam bijna ruiken, zo sterk was het. In één blik werd de barrière massief, ondoordringbaar, maar nog steeds op het randje tussen de twee toestanden. Vanaf dat moment begon diep in de kerkers een duister kristal weer in werking te treden. Duistere slierten eromheen werden zichtbaar en naarmate de barrière steeds sterker werd, begonnen ze zich te vermeerderen. Even blijf Pablo stil staan om zijn creatie te bewonderen, en toen liep hij er doorheen. Toen de barrière in aanraking kwam met Pablo's duistere energiepatroon, begon het binnen een bereik van een aantal voet onmiddellijk te smelten, wat Pablo de mogelijkheid gaf zich er moeiteloos doorheen te bewegen, waarna het onmiddellijk diens vaste vorm weer aannam.

Koude rillingen begonnen hun strooptocht naar warmte in Phæn's lichaam, en ook de wolf in hem voelde zich duidelijk niet op zijn gemak. Hij keek om zich heen en liep maar naar buiten, wetend dat er toch echt iets aan de hand zou moeten zijn. Toen zag hij in de verte de torenhoge barrière uitsteken, het luchtruim veroverend van het licht. Een minuut lang stond hij vol verbazing te staren, en het enigste wat hij er toen uit kon brengen was: 'Wel alle...'

Arya keek naar Phaen. iets was weer mis, maar ze wist niet wat en wist ook niet zeker of ze alles wel wilde weten. Ze liep even naar hem toe en legde haar hand op zijn schouder. "Gaat het een beetje?" De rillingen voelde ze, maar ze probeerde te negeren dat ze het zelf ook koud had.

*Muad hoort Phæn mompelen, en kijkt hem aan. Hij ziet hem naar ergens naar staren, en ook hij voelt meer dan dat hij het ziet dat er iets aan het gebeuren is.
Als hij Phæn's blik volgt, uit hij een reeks vloeken waar zijn vader trots op zou zijn, ware het niet dat vaders in de meeste het lijdende voorwerp was...*
"Arya... kijk eens naar de lucht..."
*Even kijkt hij aan wat er gebeurt, en gaat dan tot actie over.*
"Jongens, laat het plannen maar zitten, ik denk dat het slimmer is om nu onze move te maken! En snel!"
*Zonder op zijn vrienden te wachten rent hij de kerk uit. Ondertussen trekt hij zijn zwaarden.*

*Ik val op mijn knieen en voel het leven uit me wegvloeien, uit mijn ooghoeken zie ik plots iemand naar me toelopen en hij houdt iets voor mijn gezicht*

"Dit wou je stelen he vuile bloedzuiger?"

*Hij lacht me uit, en geloof me, vampiers kunnen tegen veel dingen maar als je ze uitlacht worden ze laaiend.
Mijn ogen gloeien rood op en degene staat verschrikt op.
Ik trek mijn trouwe kromzwaard en hak hem doormidden.
Ik vang de wolfskooi in mid-air en terwijl ik land maak ik een draaiende beweging met mijn zwaard en spreek een paar woorden uit*

"Viva la Amoria"

*De lucht komt razendsnel in beweging en snijdt door de lichamen van meerdere wakers.
Ik vlieg in mijn woede weg op zoek naar de rest*

Waar zijn jullie? Jullie geloven me nooit

"Andrax is een Auraal, en gespecialiseerd in zwarte aura, de dodelijke variant. Deze specialisatie maakt wel dat de zon zijn tegenhanger is, waardoor hij overdag bijna krachteloos is. Daarom was hij" Odysseus keek Demion even aan, "Vanmorgen ineens zo snel weg, hij voelde dat zijn krachten minder werden. Maar hij is nog in de buurt, ik voel het." Meer kon hij niet zeggen, want Muad keek met een ruk om naar Phæn, die was begonnen met sidderen. Muad volgde Phæns blik, en begon te vloeken alsof zijn leven ervan af hing. Odysseus verbaasde zich over Muads gedrag. Dit moest ernst zijn. Muad rende naar buiten, direct gevolgd door Arya. Odysseus keek naar buiten, en verstarde. de lucht had haar helderheid ingeruild voor duisternis. Odysseus keek Muad en Arya na, ze renden recht het bos in. Dat moest fout gaan! Odysseus wist dat Andrax zich in het woud schuilhield, en nu het donker was, was het daar niet veilig meer. "Muad, Arya, wacht! Ga het bos niet in!" Schreeuwde hij ze na. Maar ze hoorden hem niet. Odysseus vloekte, pakte zijn wapens, en rende ze achterna. "Demion, kom mee!" Zei hij over zijn schouder.

-----------

Ineens was de zon weg. Het was niet het werk van Andrax, maar het was wel gunstig voor hem. Hij voelde hoe zijn krachten terugvloeiden in zijn lichaam. Hij probeerde of de zwarte aura oproepbaar was, en liet zijn rechterhand voor zijn gezicht omringd worden door zwarte aura. Dat werkte dus. "Hunt, ze komen eraan!" Zei Raven vanuit een boomtop, hij had op wacht gestaan. Andrax knikte en teleporteerde naar een boomtak, ongeveer zes meter boven de grond. Zo Odysseus, kom je me met een vervroegd bezoek verblijden? Dacht hij geamuseerd. Toen focuste hij zich op het komende uur. Het was tijd voor wat Andrax gerechtigheid en wraak noemde... Het was tijd dat Odysseus uit deze wereld zou verdwijnen, als het moest met slachtoffers. Hij zag twee gestaltes recht op hem af rennen, gevolgd door een derde, onmiskenbaar Odysseus. Een gruwelijke grijns verscheen op het gezicht van Andrax. Bereid je maar voor Odysseus, bereid je maar voor, om te sterven...

*Muad rent het bos in, in de richting van het kasteel, maar al snel voelt hij een bekende zwarte aura opvlammen. Glijdend komt hij tot stilstand, en hij kijkt rond waar het vandaan komt.
Als hij in de richting van een dode boom kijkt ziet hij daar een man met een zwarte aura om zijn hand staan.*
"Nee heh, niet nu...
Odysseus! Is dat Andrax die daar staat? Hoe komen we zo snel mogelijk langs hem? We hebben nu echt geen tijd om met hem te stoeien!"
*Als tegengewicht van de zwarte aura laat Muad automatisch zijn eigen gouden aura oplichten.*
"Andrax! Settle je grudges maar een andere keer! We hebben haast!"
*Na dat gezegd te hebben begint Muad weer te rennen.*