Odysseus keek toe hoe Madarian de orcs doodde. "Noem je dat onopvallend?" Siste Odysseus, toch lichtelijk geamuseerd. "Als ze de lijken vinden schreeuwen ze moord en brand! Dan kunnen we het wel schudden om hierlangs te komen. We moeten zorgen dat we niet gezien worden..." "En hoe wil jij er dan voorbijkomen, meneer de betweter?" Siste Madarian geïrriteerd terug. "Nou gewoon, eromheen!" Madarian keek hem verbaasd aan vanachter zijn kaneelstok, Demion leek enkel geamuseerd. "Goed, dan gaan we er omheen." Zei hij helder, alsof het niets voorstelde. "In wat voor wereld ben ik toch beland..." Zuchtte Madarian.

En zo gingen de drie om de omheining heen. maar toen ze er bijna langs waren hoorden ze een lage stem: "Shna! Vlesnohr!" Met een druk draaide Odysseus zich om. "We zijn ontdekt!" En hij schoot de orc die alarm sloeg neer.

Madarian fluistert: "Odysseus, graag de volgende keer wat zachter praten..."

*Even wacht Madarian op wat er komen gaat. Er reageerde geen andere orcs. Mooi.*

"Eventjes de orcs op een bepaalde manier neerzetten... Zo... En wat vind je hiervan? Alsof ze niet van hun plek zijn geweest..."

*Madarian heeft veel beter zicht dan Odysseus, en hij had gezien dat er geen weg omheen was. Madarian gaat verder met sluipen.*

Odysseus zweeg. Waarschijnlijk had Madarian gelijk. En dus liet hij hem voorgaan.

ondertussen in de boomhut...

Creanan besloot dat het geen kwaad kon om wat meer te vertellen; de wolfman had nog net niet genoeg gegeten om al volledig onder invloed te kunnen zijn.
'Zoals ik al had gezegd ben ik een bard, een volksverteller. Maar het is een misvatting dat wij alleen verhalen vertellen; zoals mensen waarzeggers hebben, zo hebben wij als barden contact met de druïdes van de elfen en van tijd tot tijd maken zij een voorspelling. Het is onze taak als hoeders van deze wereld om sommige dingen wel of niet plaats te laten vinden.'
Het leek alsof Arya was vergeten dat ze aan het eten was, want ze leek alleen maar naar het verhaal te luisteren.
'De voorspelling, waar ik zojuist een stuk uit heb gezongen is echter al meer dan duizend jaar oud. Het gaat over een vijand die anders is dan degene die tot nu toe bevochten is... eentje die geen legers ronselt... maar maakt uit de aarde.
Ik heb reden te vermoeden dat in deze regio een deel van zijn macht is ontstaan, en welteverstaan in het kasteel waar ik het eerder over had. Die kerk waar ik het over had is ouder dan je zou denken, en ik hoopte daar meer informatie te vinden'
Bij het horen over het kasteel verslikte Phæn zich in zijn stuk vlees.

Phæn moest even hoesten, 'kasteel?' vroeg hij. Ook de wolf liet hem zijn oren spitsten. 'Daar was ik heen! En... ohja, inderdaad... Muad en Odysseus zijn als het goed is ook op weg daarheen. Daarom was ik met hun mee, tot ik ze kwijtraakte dankzij wolf hier...' De huidige situatie kwam weer naar boven bij Phæn, maar hij merkte dat het eigenlijk toch niet zoveel uitmaakte, gezien hij hier toch de nacht zou gaan doorbrengen.
'Ahja, het kasteel,' herhaalde hij. 'Zullen we zo toch eens heen moeten om ze een handje te helpen, niet?' Hij draaide zich richting Arya. 'Zodra we klaar zijn met het helpen van je nieuwe vriend?' Zei hij op een vraagtoon, onzeker wat Arya nou precies van plan was.

Arya luisterde naar het verhaal van Creanan, en dacht even na. Niet veel mensen hadden gewaard om hun vijand te bevechten, maar was het dezelfde vijand die zij al zochten? " Creanan... Kunnen vampiers mensen uit de grond halen als ze sterk zijn?" Zij wist niet veel van vampiers. op haar wereld waren ze slechts wezens in verhalen en mythes, maar hier waren ze echt. daarbij had ze geen idee of de vooroordelen die zij kende ook hier gelden. Djaq waren ze kwijt geraakt, anders had ze meer kunnen weten.

" en Phaen, ik wil eerst rusten. Ook al ben ik niet erg lang wakker, ik wil toch graag de nacht deze keer normaal slapen." net nadat ze uitgesproken was moest ze een gaap onderdrukken.

Ondertussen

Demion sloop door de schaduw achter de andere 2 aan. Hij kon niet goed om het grote gestalte van Odysseus heen kijken en rolde zijn ogen. een beetje geirriteerd sprong hij ineens op zijn schouders en keek even snel rond naar de Orcs in de verte. het was misschien wat donker in de grotten, maar Demion was nou eenmaal de Guardian van licht en duisternis en kon vrij goed zien. "Waar ben je mee bezig Demion?" vroeg Odysseus wat geschrokken van de spontane aktie van Demion. "Ik kan niks zien met dat grote logge lichaam voor mijn neus". Odysseus trok zijn wenkbrauwen op "wat zei jij?!" fluisterde hij zo zacht mogelijk terug. Odysseus schudde zijn lichaam en Demion wankelde en viel op de grond. "Waar was dat voor nodig?" zei Demion terwijl hij op zijn achterhoofd wreef. Madarain draaide zich om en siste met zijn vinger voor zijn lippen. "Houden jullie het even rustig daar achter". uiteindelijk keek Demion, vanaf de grond, Odysseus aan en ze moesten zachtjes lachen. Odysseus strekte zijn hand en trok Demion overeind.

"Zeg dan gewoon dat je niets ziet! Misschien moet ik maar achteraan gaan lopen..." Odysseus grijnsde, ofschoon dat niet te zien was. "Wat is het plan, Madarian?"

*Het gevecht met Andrax was zo intens, dat hij spontaan tegen een boom aan zakt, en in slaap valt.*
*Als hij een tijd later weer wakker wordt, merkt hij dat iedereen alweer zijn eigen weg gevolgd heeft. Zelfs Andrax is verdwenen.
Hij staat wat moeizaam op, en kijkt om zich heen. Nadat hij zijn ledematen een beetje gestrekt heeft, besluit hij maar eens op zoek te gaan naar zijn vrienden.
Hij gaat weer tegen de boom zitten, en glijd op zijn gemak in een trance. Dan volgt hij in gedachten de sporen van zijn vrienden. Die van Odysseus, Demion, Deimos en Madarian lopen netjes richting het kasteel, en hij merkt aan vreemde ritme in hun spoor dat ze in gevecht lijken te zijn*
Die vermaken zich wel...
*Het spoor van Phæn volgt een veel vreemdere route, hij lijkt wel verdwaald te zijn, maar op een gegeven moment komt zijn spoor samen met het spoor dat hij eigenlijk zocht; Arya. Tot zijn grote verbazing zit ze niet eens zo ver bij hem vandaan. Het was hem sowieso al opgevallen dat Phæn minstens 3 keer bij hem langs was gelopen. Hij moet op een gegeven moment Arya tegen zijn gekomen, waarna ze een boom in geklommen moeten zijn om te overnachten.*
Zij zijn het dichtst bij, ik denk dat ik hen maar eens op ga zoeken. bedenkt hij bij zichzelf terwijl hij weer uit de trance komt, en op staat.
*Op een rustig drafje rent hij naar de boom toe waar hij Arya in zag zitten, en kijkt met verbazing naar boven.*
Die boom is volkomen glad... De eerste klimtakken zitten pas op enkele tientallen meters hoogte, hoe zijn ze in moedersnaam boven gekomen?
*Hij kijkt nog even rond, en ziet vlak naast de boom een goede klimboom staan. De kruinen van de bomen raken elkaar zelfs, dus als alles goed was, zou hij op zich wel over moeten kunnen springen.
Hij klimt de andere boom in en als hij te hoogte van Arya's kamp komt, ziet hij dat ze het zelfs voor elkaar heeft gekregen om een vuurtje te starten, zonder de boom in de hens te steken.*
Ze blijft me verbazen denkt hij bij zichzelf, terwijl hij nog iets verder naar boven klimt, zodat hij veilig over kan springen.
*Als hij bij het gedeelte komt dat het dichtst bij elkaar hangt, merkt hij dat de afstand toch wel iets groter was dan hij had verwacht. Hij besluit de sprong toch te wagen.
Hij zet af en land op een tak van de goede boom, vlak boven het kamp van Arya.
Door de snelheid van de sprong schiet hij iets naar voren, waardoor hij bijna zijn evenwicht verliest. Hij leunt naar achter om niet te vallen, maar iets te ver, waardoor hij alsnog achterover van de tak af valt.
Terwijl hij uit de boom valt kijkt hij even snel het kamp in, en ziet Phæn en Arya daar zitten, samen met nog iemand anders.*
huh? Wie's da nou weer?
*Door de verbazing vergeet hij bijna zijn val te breken, waardoor hij pas een halve meter boven de grond tot stilstand komt.
Hij vliegt weer rustig, en razend nieuwsgierig, naar boven en land rustig op het plateau dat ze gebruiken als kamp.
Hij kijkt even rond, en bekijkt de nieuweling dan aandachtig.*
"Hm... Een elf..." is alles wat hij zegt voordat hij naast Arya gaat zitten.

Madarian fluistert: "Het plan zou zijn: verkennen. Informatie vergaren voor de rest. Maar ik moet er nu vandoor voordat ik weer verander en de boel in de soep gooi!"

*Madarian z'n interne klok werkt erg goed. Het begint donker te worden, en het zal niet lang meer duren voordat hij verandert. Snel sluipt Madarian naar buiten en kijkt rond. Een kuil uit het zicht van de geheime ingang en de wachters op de muur. Uitstekend! Madarian gaat in de kuil staan en gebruikt z'n weerwolvenkooi.*

Probeer zo veel mogelijk info te krijgen over de troepen en waar de vampier slaapt, en als het even kan: geruisloos. Hoe sterk jullie ook zijn: tegen een volledig leger valt moeilijk te vechten...

Creanan verslikte zich nu zelf in zijn stuk vlees; hij was niet gewend aan bezoekers die hij had uitgenodigd, laat staan aan bezoekers die spontaan binnen kwamen... vliegen
'Hmm... Een elf...', waren de eerste woorden van de bezoeker.
Nadat Creanan weer een beetje was hersteld sprak hij rustig: 'Ik had niet verwacht jou hier tegen te komen, gespleten ziel.
Als dit een vriend van je is Arya heb je machtige vrienden uitgekozen! Misschien is niet alles verloren.'
Hij richtte zich weer tot Muad.
'Ik had wel gehoopt dat je zou kloppen voor je binnenkomt, zoals het de gewoonte is in een beschaafde wereld. Echter, je bent er nu al. Ik zou je een goede maaltijd aanbieden maar,' hij wees richting Phæn, 'uw vriend heeft het grootste gedeelte al opgegeten. Het is ook al laat, wij wilden morgen op reis gaan. Bovendien heeft u de sporen van strijd nog op u staan. Ik vrees dat ik weinig ruimte overheb; ik ben niet gewend aan bezoek.'
Creanan begon het vuur in te perken, terwijl hij luisterde naar wat Muad te zeggen had.

"Ik had eerlijk gezegd gehoopt dat toen ik uit de boom flikkerde en met nogal veel kabaal door de takken naar beneden viel, wel aankondiging genoeg was." reageerde hij op de koude ontvangst van de elf. "Maar, genoeg gezeken, laat ik mezelf eerst maar eens fatsoenlijk voorstellen."
*Hij staat weer op, en steekt zijn hand uit naar de elf.*
"Gegroet waarde Bard. Ik ben Muad, de niet meer zo gespleten ziel. De andere helft is gelukkig volledig verslagen, en terug naar onze vader gestuurd, alwaar hij zich voorlopig nog wel even mag laven aan de goede zorgen van mijn zeer geëerde kloo.... ehm vader.
Maar als ik zo je reactie bemerkte, was mijn introductie niet echt nodig. Aangenaam kennis te maken, ehm..."

Demion keek om hoe madarian terug liep, het was die tijd voor hem en moest zich in bedwang houden. Demion draaide zich terug naar Odysseus en was ondertussen een beetje melig geworden. "Hey Odysseus, waarom ren jij niet recht op die groep daar af en daan ga ik achter je staan. dan zullen ze mij in ieder geval niet opmerken". Odysseus gromde wat en sloeg een zucht. "Waarom gooi ik jou niet gewoon daar tussen en als ze genieten van jou botten, dan zoek ik uit waar die vampier uithangt". Demion grinnikte, iets wat hij al een tijd niet meer heeft kunnen doen. "Maar even serieus Odysseus, hoe gaan wij dit het beste aanpakken?". Odysseus keek rond en zag een pilar om achter te duiken. De pilaar was groot genoeg voor beide. ze slopen er heen en keken op. ze waren nog niet gezien. verder op stond weer een pilaar, maar deze was niet groot genoeg om het grote lichaam van Odysseus achter te verbergen, aangezien deze al een heel stuk afgebrokkeld was. ze keken dus rond voor nog meer opties.

'Creanan. Mijn naam is Creanan. Volgens mij behoeft verdere introductie ook niet van mijn kant.' Creanan schud snel de hand van de Engel
'Als u nog een plek kan vinden dan stel ik voor dat u het zich gemakkelijk maakt, en dat we morgen verder spreken.'
Creanan legde zijn luit weg en kroop in de smalle nis. De schemering vulde de boom en werd al snel opgevold door de nacht. Het enige licht was het gloeien van de kolen.

"Creanan... Creanan... nee, nooit van gehoord. Aangenaam in ieder geval."
*Muad kijkt ook even rond, en ziet dat de ruimte waar Creanan zijn kamp op had geslagen inderdaad een tikkeltje aan de krappe kant was.
Hij kijkt dus maar even naar boven, en ziet vlak boven een kamp een tak hangen die breed genoeg lijkt te zijn om hem te kunnen dragen. Hij springt op, en trekt zichzelf omhoog aan de tak. Met de rug tegen de stam, gaat hij zitten, en al snel valt hij weer in slaap.
Als hij een paar uur later wakker wordt ziet hij dat iedereen onder hem in diepe slaap is. Weer onder hen ziet hij een troep wolven om de boom heen lopen. Gelukkig lijken ze niet in de gaten te hebben dat er 4 lekkere hapjes boven hen liggen te slapen.
De rest van de nacht blijft hij klaar wakker de wacht houden, terwijl hij zich bedenkt hoe stom het was dat ze die nacht geen wacht hadden uitgezet.*

Creanan kan de slaap niet goed vatten. Beelden van zijn verleden schieten door zijn hoofd.

Een jonge Creanan zit met zijn vader aan het water. Hij heeft een fluit met twee uiteindes in zijn hand, net als zijn vader. Hij probeert een melodie na te spelen, maar het lukt niet. Bij elke fout krijgt hij een strenge blik van zijn vader. Het wil niet lukken, en zijn vader staat op.
'Nee, ik denk niet dat dit ooit gaat lukken. Ik snap niet waarom je dit simpele stukje niet kan spelen.' Een huilende Creanan blijft achter, en hij gooit zijn fluit in het water.

Het beeld vervaagt.

'Waarom moet ik nou juist hem verzorgen; hij die al deze mensen heeft vermoord. Het is NIET EERLIJK, hij verdient dit niet!', denkt Creanan als hij de kruiden klaarmaakt voor de boullion. Omdat hij van hoge komaf is heeft hij de eer gekregen om een gevangen vijand te verzorgen. 'Eer... onzin, hij mag van mij doodvallen!', mompelt hij zacht.
Opeens schiet hem iets te binnen. Waarom zou ik niet een goede daad doen bovenop dit verzorgen? Wat nou als we informatie uit hem kunnen halen? Maar was dit niet tegen de code?
De code zegt dat ik moet genezen, vriend of vijand. Dat, en alléén dat is mijn taak.
Maar al die doden? Zouden we er niet vanaf zijn als we informatie kregen? Creanan rent naar de kleine zaal. Hierin staan de relieken uit een ver verleden. Hij grist het boek van de standaard: hier móet het instaan!
Zodra hij het boek openmaakt wordt de zaal gevuld met een wit licht...

Druipend van het zweet schiet Creanan overeind, en vergeet dat de nis niet zo groot was.
Na een vloek te hebben onderdrukt en met knallende koppijn zwaait hij zijn voeten naar buiten, en stapt bijna op Arya. Het is nog amper licht buiten, maar hij kan al scherp genoeg zien: er liggen wolven onder de boom te slapen.
'Ik had die wolfman nooit hier moeten houden', mompelt hij terwijl hij weer wat takjes op het vuur gooit.

"We konden er niet omheen... Maar misschien kunnen we er wel overheen!" Odysseus wees naar het plafond, die een dubbele laag scheen te hebben. "Heel leuk hoor, maar hoe was je van plan daar te komen?" Odysseus dacht na. "Heb jij toevallig wat touw bij je?" Vroeg hij na een paar seconden. Demion begreep het meteen. "Ja, volgens mij wel..." Hij rommelde wat in zijn tas, en haalde er eens redelijk lang stuk touw uit. "Goed zo?" "Perfect." Odysseus begon het eene uiteinde van het touw aan een pijl vast te maken, het andere einde werd aan een grote steen verbonden. "Op hoop van zegen..." Mompelde Odysseus, en hij schoot. De pijl boorde zich in het steen onder de kier van de dubbele bodem. Het touw stond nu strak. "Na U..." Odysseus maakte een nederig gebaar en boog, maar hij kwam nog steeds boven Demion uit. "Als U er op staat." Kaatste hij terug, en begon te klimmen. Odysseus hoopte vurig, dat de pijl het zou houden, en dat ze niet zouden worden gezien...

Nadat Muad binnen was komen vallen ging ze tegen hem aan zitten. ze had hem gemist, en had geen idee hoe lang het geleden was. Voor de rest van de avond bleef ze stil, en uiteindelijk viel ze in slaap, een slaap die ze toch nodig had, een echte slaap, en geen gemaakte.

*Ik wordt wakker in een donkere cel, waar ik tot mijn verrasing geen enkele wachten aan.*

"Wat een sukkels, zodra ik ben uitgerust knal ik een gat in de muur en ontsnap ik!"

*Ik hoor opeens een harde bons, en nog een, herhaaldelijk volgen de zware voetstappen.
Plots komt er een snorhaar te voorschijn, dan een snuit, en dan een reusachtig kattengezicht.
Mijn ogen sperren zich wijd open als ik merk dat het een sfinx is.*

"Dacht je nou echt dat je kon ontsnappen?
Smerige zielenzuiger!?"

*De Sfinx tilt zijn reusachtige poot op en ramt hem door de tralies alsof het karton is.
zijn poot gaat verder en raakt me op mijn borstkas, ik hoor botten kraken wanneer ik tegen de muur knal.
Terwijl ik probeer weg te kruipen grijpt de Sfinx me met zijn poten vast en probeert me doormidden te scheuren.
Ik hoor mijn kleren scheuren en vreselijke pijnen schieten door mijn middel.
De eerste scheuren die zich in mijn lichaam vertonen voel ik nieteens meer*

"Amarth Anim"

*Langzamerhand druipen mijn organen uit mijn lichaam, op dit punt is het leven al uit mij vergevloeid, dus ik voel er niks van*

"Dat zal die ellendeling leren!"

*Zegt de Sfinx*

Arya schrok op uit haar slaap. Meteen zat ze rechtop en keek rond. het was donker, maar na even wachten kon ze zien waar ze was. Iedereen leek te slapen. Muad lag dicht bij haar, Phaen wat verder en Creanan leek toch een beetje afstand te houden van de groep, wat ze hem niet kwalijk kon nemen. Met haar hand veegde ze wat zweet van haar voorhoofd en probeerde weer rustig te worden.
wat een droom..
De vampier had iedereen voor haar ogen weggevaagt zonder pardon, en had haar helemaal kapotgemarteld. ook al gaf Arya het niet snel toe, ze was toch bang. Arthir had het ook voor elkaar gekregen, en nu weer..
er is niks aan de hand.. echt niks..

In de ochtend zou ze nog even bij moeten praten, want ze wist niet hoe het met Demion en Odysseus was, en Muad wist daar waarschijnlijk wat meer van. dan zouden ze ook beslissen of ze Creanan konden helpen.

Arya wist echter niet dat er nog iemand anders wakker was, die slechts deed alsof hij sliep.

Phæn lag tegen de muur aan, in een soort trance vergelijkbaar met slapen, maar nog steeds alert. Hmz... wat gebeurt daar beneden? Al lag Phæn te rusten, de wolf in hem was nog steeds alert, en er was duidelijk iets aan de hand beneden, maar wat? De wolf maakte hem wakker, Phæn deed zijn ogen open en keek om zich heen. Kunnen we niet een béétje rusten in de nacht, wolf? Al was hij ook op de hoogte dat er iets was, beneden.

Toen hij zo een minuutje om zich heen zat te kijken stond hij op en keek naar buiten. Wat? Hoe kunnen daar nou wolven zijn? Er zijn hier helemaal geen wolven in de buurt. De wolf in hem stond ook verbaast door zijn ogen te staren; hij wist wat hij zag, maar niet wat het was.
Phæn hing een beetje uit de boomhut en keek in het rond. Wat loopt me nou te bedriegen, mijn ogen of mijn instinct als weerwolf om wolven te voelen? Zijn verbeterde zicht en gehoor werkte nog uitstekend, dus hij nam aan dat zijn ogen bedrogen werden.
Hij keek nog eens om zich heen in de boomhut en iedereen leek te slapen, nee wacht, niet iedereen. 'Arya wakker?' vroeg hij. Zonder op antwoord te wachten klom hij naar beneden en sprong tussen de wolven, wetend dat ze niet echt waren.
'En wat hebben we hier?' Zijn oren pikten het geluid op van een nauwkeurig geplaatste voetstap en hij draaide zich onmiddellijk om.
'Geen wat maar wie, zul je bedoelen.' Klonk het uit de mond van een duidelijke magiër.
Het was alleen geen gewone magiër, zelfs zwarte magiërs omarmen het duister niet zoals hij deed.
'Wie dan,' verbeterde hij zichzelf. 'Pablo, maar dat doet er niet toe als ik met je klaar ben.'
'Jij en je groepje nepwolven?'
Pablo moest lachen. 'Daar ben je snel achter. Het ene moment inderdaad nep...'
De wolven werden even gehuld in duisterheid en begonnen toen opeens te grommen. Van het ene op het andere moment voelde Phæn zich opeens omsingeld. 'En het andere moment toch echt een stuk echter,' vervolgde hij zich.

Phæn wist niet wat hij moest doen, wie was dit in de eerste plaats? Het eerste wat hem te binnen schoot was Arya te roepen, zij scheen immers wakker te zijn. Hij draaide zich om en rende terug naar de boomhut. 'Arya? Wat hulp zou aardig op prijs gesteld worden...'
Pablo's ogen werden groot. 'Arya?' riep hij uit verbazing, en hij keek omhoog.

Het was niet Arya die hij zag. Als een wervelwind van groene bladeren kwam Creanan naar beneden gesprongen. Het leek alsof alle planten en bomen in de buurt spontaan in een persoon gebundeld waren.
Een furie leek tam bij de woede die er uit de blauwgroene gloeiende ogen van Creanan straalde.
Met een enkel gebaar werden de wolven gegrepen door boomwortels. Maar het was maar van een korte duur, want de magiër maakte een simpele handbeweging waarmee de wortels in vuur opgingen.
'Is dit alles wat je in huis hebt, zielige Elf?' en op dat moment werd Creanan tegen een boom genageld door een onzichtbare kracht die vanuit de magiër ging.
'Jouw goocheltruukjes met wat blaadjes en boompjes verrassen mij al lang niet meer,' en hij drukte Creanan nog een stuk strakker tegen de boom.
Dit was toch niet wat Creanan had verwacht van zijn ingrijpen, hij was duidelijk te lang zonder tegenstand geweest. Hij nam een diepe zucht, deed zijn ogen dicht en langzaam gleed hij tussen de wortels uit het zicht van de magiër...
'Ik moet de anderen zien te bereiken', dacht hij. Aan de andere kant van de boom kwam hij weer tevoorschijn en legde zijn hand op de boom. Deze begon heftig te schudden; met geen mogelijkheid zou iemand in die boom nog slapen!

" en laat me nu verdorie eens rustig slapen ja!" Arya sprong boos op, zocht met haar hand voor het zwaard, maar zwaard en schede waren weg. shit.. die was ik kwijt..
Ze pakte de dolk vast en keek naar beneden. daar zag ze Phaen, Creanan die in de problemen zat en een ander vaag figuur. Ze had twee ker haar naam eerder horen roepen maar was er toen niet op ingegaan. echter het was van beneden gekomen en het was niet Creanan geweest. een keer had Phaen geroepen. dan moest de tweede de vreemdeling zijn.

Arya sprong naar beneden en keek rond, waarna ze meteen vloekte. ze was midden in een kring van wolven beland. " Phaen, wat heb je nu weer gedaan..." de grip op de dolk verstevigde terwijl ze rondkeek. toen ze Pablo zag, verstijfde ze echter compleet.

*Door het geschud werd Muad gewoonweg uit de boom geschud, waardoor hij toevallig toch nog redelijk zacht boven op de vreemde magiër landde. Versuft staat Muad weer op, zich afvragend wanneer hij in slaap was gevallen. Het volgende moment merkt hij dat hij tegen de boom aan geplakt zit met behulp van sterke magie*
"Huh? Wat heb ik nu weer aan mijn laars hangen?"
*Met een simpele gedachte breekt Muad vrij uit de betovering, al had hij door zijn slaperigheid niet gemerkt dat hij een paar meter boven de grond had gehangen, waardoor hij nu een stuk minder zacht wederom kennis maakte met de grond.*
"Au..." is alles wat Muad uit weet te brengen terwijl hij wat moeizaam weer opstaat.
*Hij kijkt weer in het rond, en weet nu wel een goede indruk te krijgen van wat er gebeurt. Een halve seconde later zit hij weer tegen de boom aan geplakt, en hij merkt meteen dat de spreuk die de magiër nu gebruikt een stuk sterker is dan zijn eerdere poging om Muad vast te zetten.*
"Creanan, zou je Arya haar zwaard misschien terug willen geven? Dan kan ze me los snijden, want ik ben nog te slaperig om een fatsoenlijke tegenspreuk te weven. En voor het geval je je afvraagt hoe ik weet dat je haar zwaard hebt; het is magisch..."

" Creanan?" verbaast draait ze zich om naar de elf, die plots toch een soort van rood lijkt. " wat doe jij met mijn... heb jij..." Ze greep haar dolk wat steviger vast, om de woede die vrij begon te komen ergens in kwijt te krijgen zonder iemand per ongeluk te verwonden.

verd... fijn, dat krijg je er dus van.

Arya rende de kring van wolven uit en ging naar Muad. ook met de kleine dolk zou ze hem vrij moeten kunnen krijgen. Snel probeerde ze de singen waarmee hij vast zat los te krijgen. "Muad, ik wil weg, en wel nu... alsjeblieft.." Ze fluisterde in zijn oor. Phaen leek weg te zijn gegaan, Creanan was ook niet echt te vertrouwen en Pablo was degene die ze had aangevallen.