"Fijn, nog meer onbekenden! Eerst een oude vent, -Linctus was het toch?- en nu weer een elf! Kennen jullie elkaar?" Odysseus keek van Muad, Arya en Phæn naar Creanan, wachtend op een antwoord.

"Lang verhaal." Was het korte antwoord dat van Arya kwam. "Waar nu geen tijd voor is!" Drong Linctus aan. Verbaasd keek Odysseus nu naar Linctus. "Wat is er dan..." Zijn vraag werd onderbroken door een brul uit de schaduw. "Wat is dat voor iets?"

"dat is een last!" schreeuwde Linctus meer richting de schaduw dan naar odysseus. "Dat ding heeft me het hele jaar al achterna gezeten."

Uit de schaduw loopt een beest naar voren. Het heeft grote hoorns en een dikke vacht. Het loopt voornamelijk op 2 poten maar gebruikt zijn voorpoten ook wel eens om te steunen.
Grommend en dreigend komt het beest naar voren.

"Deze Demoon wilt mij hebben, maar dan moet ie maar beter zijn best doen" Linctus grijpt met zijn hand in de zak die hij mee sleepte en trok een groot zwaard tevoorschijn. Het zwaard zit vol met roestplekken en ziet er zeer slecht uit.

Met stekende bewegingen loopt Linctus voorover gebogen naar de demoon toe. Met een klap van de demoon vliegt Linctus naar achter en belandt achter de groep.

*De demoon vliegt over de groep en wil net zijn klauwen in Linctus zijn keel zetten, als hij wordt weggeknald door een felwit licht.*

"Ik kom hier om wraak te nemen op mijn moordenaars!
Ik zal niet stoppen voor mijn tegenstanders, tot ik mijn rust vindt!"

*Uit het witte licht zweef ik op naar de grond, mijn aura om bepaalde delen van mijn lichaam heel hard en ondoorzichtig, en op andere plaatsen doorzichtig alsof het lucht is*

"Jij kleine nietige demoon!
Wou jij mijn reisgenoten pijn doen!?
Ik zal jou de toorn van een engel laten zien!"

*Ik werp mijn handen naar voren en verblindende lichtflitsen schieten uit mijn handen, geruisloos als de dood.
De demoon wordt vol geraakt en krijst het uit van de pijn*

'Joepie, nog meer harige beesten', hoorde Creanan Arya mompelen, terwijl hij naar de verwonding van Muad keek. Het was een nare wond, en hij moest het strak verbinden.

'Dit zal even pijn doen,' mompelde hij tegen Muad, maar die leek er weinig van te horen.
Op dat moment ziet hij de man in vodden door de groep vliegen.
'Mooi,' dacht Creanan, 'ik ben niet de enige slapjanus in de groep.'

'Nu kunnen we alleen nog maar wachten tot hij weer bijkomt,' richtte hij tot Arya.
'Misschien kan jij iets aan die Demoon doen? Kan je misschien iets met je oude zwaard?'
Creanan haalde het zwaard tevoorschijn, waarop Odysseus fel uithaalde: 'Hey! Die heb ik niet voor jou gemaakt meneertje!'
De reus negerend ging Creanan verder: 'Ik heb hem van je afgenomen toen ik je in de stad vond, voor mijn veiligheid. Ik wist niet hoe je zou reageren, maar nu ik weet dat je me er niet direct mee zal onthoofden denk ik dat hij veiliger is bij jou; ik kan er toch niet mee omgaan'.
Hij reikte Arya het zwaard aan, in afwachting van haar reactie.

Linctus krabbelt een beetje versuft op. Hij kijkt naar zijn rechter schouder. Deze is uit de kom geschoten.

Hij pakt zijn zwaard weer op, maar nu met zijn linker hand. Vol woede schreeuwt hij naar de demoon. "Is dit alles wat je kan!" Terwijl hij duidelijk last heeft van zijn arm slentert Linctus toch weer in de richting van de demoon.

Hij lijkt versuft en de situatie rondom hem is nog niet tot hem doorgedrongen.

Zijn ogen niet van Djaq afhoudend hield Odysseus Linctus tegen. "Laat dat stuk roest maar vallen, je probleem word al opgelost." Zei hij. Eindelijk kon hij zijn ogen van de engel afhalen. "Nog meer vrienden van jullie?" Vroeg hij aan Muad en Arya.

Linctus kijkt omhoog en merkt nu pas die engel op. "Is dat een engel?" Hij kijkt een beetje verbaast. "Waarom komt die nu pas? Ik ben al een jaar met dat ding aan het vechten en vluchten. Ben ik soms dood?"

Linctus loopt met zijn zwaard naar de demoon toe om zijn eigen steentje bij te dragen. Odysseus grijpt Linctus bij zijn arm om hem tegen te houden.

"Auw" schreeuwt Linctus "Ben dus jammergenoeg nog niet dood."

Met tegenzin blijft hij staan. Zijn ogen blijven gericht op de demoon.

*Ik trek mijn zwaarden en vlieg naar de demoon*

"Brisingr"

*De klingen van mijn zwaarden worden omhult door vlammen, die blauw gloeien.
Nu ik dichtbij genoeg de demoon ben steek ik mijn zwaarden in zijn schouders en slinger ik hem de lucht in.
Ik klap mijn gouden

Linctus kijkt naar zijn schouder. Dan kijkt hij om zich heen zoekend naar de persoon die hij het zachtaardigste vindt uitzien. "heey jongen met die punt oren. Kom eens hier en trek aan mijn arm"

"Ik ben wel wat gewend hoor." reageert Muad op de waarschuwing van Creanan dat het verbinden pijn gaat doen. "Heb al zo veel pij... nnnnngggggg au.... pijn gehad..." hijgt hij als Creanan het verband goed aantrekt.
*Momenten later raakt Muad toch nog bewusteloos van de pijn.
Als Djaq plotseling verschijnt komt Muad weer bij. Hij kijkt op, en ziet dat Djaq wel een beetje veranderd is.*
"Ah... Djaq, ouwe vamp. Ik zie dat je met mijn moeder hebt gekletst, en dat ze je waardig heeft bevonden.
Zou je als je klaar bent met spelen dan dalijk misschien zo vriendelijk willen zijn om mij een beetje beter op te lappen dan Creanan heeft gedaan? Hij's een aardige gast, maar van engelen weet hij overduidelijk helemaal niets."
*Muad is nog niet uitgesproken, of hij hangt alweer bewusteloos tegen de muur.*

'Mocht je het niet zijn opgevallen, ik ben met deze patient bezig,' roept Creanan ietwat geïrriteerd. 'Jij daar, reus! Kan jij hem even helpen?'
Creanan buigt zich weer over de bewusteloze engel. Hij moet duidelijk een fout hebben gemaakt, maar het is ook geen aards wezen wat verzorgd moet worden.
'Misschien...,' Creanan pakt een klein flesje uit zijn heuptas en giet een paar drupjes in Muad's mond.

"Is dat ventje ook nog eens kribbig" dacht linctus bij zichzelf. Hij keek om zich heen of hij kon zie wie ze zouden bedoelen als ze reus riepen.

Linctus kijkt om zich heen en ziet opeens een buik voor zich. Owja hij hield me tegen. Linctus slikt even en zet een stap achteruit. Langzaam kijkt hij omhoog tot hij het gezicht van odysseus ziet.

"Als je maar op schiet" snauwt Linctus

*Het goedje is nog niet door Muad's keel gegleden, of hij komt weer bij met een schreeuw die het kasteel op zijn grondvesten doet trillen.*
"Auw! Goeie Goden! Madarian, wat zit je me nu weer te voeren?!!?" reageert hij woedend.
Pas als hij weer een beetje is afgekoeld ziet hij dat hij door Creanan is geholpen, en niet door Madarian. "Ow... sorry Creanan... Maar wat was dat voor goedje wat je me zat te voeren? Dat spul brandde als de neten! Leek wel een van Madarian's potions. Maar dan erger..."

"Kan het wat niet wat voorzichtiger" Snauwt Linctus naar odysseus. Zijn arm zit wel weer goed. "Jij hebt hier zeker geen ervaring mee?" Bromt linctus naar odysseus.

Hij draait zijn arm een keer rond, maar het is nog steeds pijnlijk. Snel graait hij zijn zak en zwaard bij elkaar.

"als jullie maar niet aan mijn spullen hebben gezeten" zegt linctus terwijl hij in zijn zak kijkt. Na het controleren van zijn spullen stopt hij zijn roestig zwaard erbij.

'Niets bijzonders,' zegt Creanan. 'Gewoon een mengsel van een aantal netelsoorten in een emulsie van Euphorbia,' grijnst hij.
'Je reageert nog vrij mild moet ik zeggen! De meeste mensen schreeuwen om water en vrezen dat hun slokdarm wegbrand. Maar ik dacht, aangezien je een Engel bent...
Hij helpt Muad overeind met wat hulp van Arya.
'Denk je dat je collega het alleen afkan?'

"Is die niet weggebrand dan?" reageert Muad verbaasd, terwijl hij met zijn hand over zijn keel wrijft. "Ik was al bang dat ik de komende jaren door een rietje had moeten eten...
Maar het brandt nogsteeds als de neten, dus ik denk dat ik daar maar even wat op moet vinden.
Euphorbia zei je?"
*Muad gaat weer zitten, en begint in zijn eigen rugtas te zoeken.* "Nou... waar is dat spul?" mompelt hij bij zichzelf.
*Even later trekt hij triomfantelijk een ondoorzichtige fles uit de tas.* "Ah! hebbes!"
*Hij trekt de kurk uit de fles, en onmiddellijk stijgt er een enorme alcohol-damp op uit de fles. Snel neemt hij een fikse slok, stopt de kurk weer op de fles, en slikt door, onmiddellijk gevolgd door een immense hoestbui.*
"Uche uche uche. pfoe... ik vergeet steeds hoe sterk dat spul is... uche uche uche. Maar die hete troep die in dat drankje zit lost er wel netjes in op."
*Als hij na een kwartiertje uitgehoest is, en ondertussen een beetje wankel op zijn benen staat, kijkt hij naar Djaq.*
"hm... ik denk dat hij sjig wel red tegen dat beeshtje."

'Geen slecht idee, misschien moet ik ook maar eens wat Mede in dat drankje doen...', dacht Creanan toen hij zag hoe Maud zich herstelde.
'Hey zeurkous, is je arm alweer in orde?' riep hij naar Linctus.

Op de achtergrond zijn Djaq en de demoon nog steeds aan het vechten, en het lijkt alsof Djaq alleen maar aan het spelen is!

"hmmpf" reageerde Linctus op Creanan. Linctus keek weer naar de engel die de demoon aan het bevechten was. "als ik kon vliegen was het me ook gelukt" Gromde Linctus enigszins jaloers.

Linctus keek nu naar het kasteel. "waarom ben ik ook hierheen gekomen?" zuchte hij.

Daarna draaide Linctus zich naar Creanan "Zeg puntoor heb je ook nog wat mede bij je? Ik zou nu wel wat kunnen gebruiken" Linctus strompelde in de richting van Creanan.

"Ehm... Creanan... Ik ben bang dat Mede ietsh te sswak ish om dat shpul in op te losssssen hoor, en alsh je je drankje in alocohol oplosht, dan gaat de werksjaamheid verloren...
Ik sjouw alleen wel wat minder... minder wolfshmelk in je drankje shtoppen..."
*Ondertussen staat Muad echt duidelijk op zijn benen te zwalken. Ook lijkt hij moeite te hebben om scherp te stellen.*
"Shit... even vergeten dat ik niet tegen alcohol kan..." mompelt hij voor zich uit voordat hij als een gevelde boom omvalt.
"au..."