Deimos keek naar Arya die recht op hem af kwam rennen. hij hield zijn zwaard stevig beet. Arya was nog maar op korte afstand, wanneer Deimos ineens verdween. Het enige dat nog te zien was, was de mist van waar hij net stond.

Deimos zat nu in een boom iets verderop, waar hij niet zo snel opgemerkt kon worden. hij was toch wel verrast, dat zij simpelweg de aanval in ging zetten. Er moest toch iets van kracht inzitten wilde iemand hem frontaal aanvallen... of natuurlijk dom of compleet gestoord. hij bestudeerde de rest van een afstand, om te kijken waar hun zwakke plekken waren. hij kon altijd later nog wel afrekenen met deze onderkruipsels.

*Madarians oog valt op Arya. Net als Arya op Demion afrent, komt er van schuin achter een weerwolf op haar af. Madarian rent op Arya af. Net als Madarian springt merkt Arya Madarian op en probeert hem te ontwijken. Madarian stoot haar omver en vangt een beet op in de linkervoorpoot die bedoeld was voor Arya.

Madarian kijkt even naar z'n poot, Arya en de weerwolf die hem gebeten heeft. Arya heeft geen idee of Madarian haar aan zou vallen of niet. De wond in de voorpoot valt mee, en Madarian negeert de pijn. De andere weerwolf wil Arya aanvallen, maar Madarian springt ertussen, op de weerwolf concentrerend. Dat gaf Arya de zekerheid die ze nodig had. Demion is intussen verdwenen in een mistwolk.*

Arya had de aanval van haar zijkant eerst niet opgemerkt, tot Madarian haar wegduwde en een aanval opving die oorspronkelijk voor haar bedoeld was. Ze sprong op en wou weer naar de veranderde Demion rennen, maar op de plek waar hij oorspronkelijk had gestaan was alleen nog een beetje rook. Even bleef ze stilstaan, keek verbaast en vloekte toen.

Na de kleine verwarring ging ze eerst terug om Madarian te helpen, die in gevecht was met de weerwolf die haar aan had willen vallen. Ze stopte het zwaard terug in de hoes en klikte snel iets los.

Zonder aarzelen sprong ze tussen Madarian en de wolf in, gaf deze een harde trap in zijn buik en pakte zijn voorpoten stevig vast. de mesjes die ze overal verstopt had stonden nu uit, waardoor de wolf eindigde met een zilver mes in zijn buik, en twee diepe snedes in zijn beide voorpoten. Terwijl de wolf screeuwde werkte Arya zich snel onder de gewonde, maar woedende weerwolf uit zodat deze ahar niet kon bijten.

*Muad en de wolf cirkelen om elkaar heen, elkaars geduld uittestend, en kracht metend. Plotseling springt de wolf op, om even halverwege zijn vlucht weg geblazen te worden door een druk drukgolf. Ook Muad wordt iets weg geduwd, maar weet toch nog redelijk zijn footing te bewaren.
Als Muad terug transformeert en omdraait, ziet hij Demion in de lucht zweven, transformerend.*
"Dhib..." mompelt Muad bij zichzelf, gegrepen door het verleden, als hij ziet wat zich voltrekt.
*Nonchalant trekt Muad plotseling zijn zwaard, en onthoofd hij een wolf die op hem afspringt. Pas daarna krijgt hij door dat het wapen samen met zijn kleding gewoon mee getransformeert zijn. Hij had alles nog gewoon aan, terwijl hij toch echt tot wolf was verworden.*
*Als de hele troep wolven Deimos aanvalt, proeft Muad iets van zijn kracht, en als Arya even later ook op hem afspringt, roept hij verschrikt "Nee!!!"
Tot zijn grote opluchting verdwijnt Deimos echter in een boom.
Muad draait zich om, en kijkt Deimos schattend aan. "Dus daar kende ik hem van" mompelt hij voor zich uit, terwijl de beelden van het brandende stadje weer voor zijn netvlies verschenen.
"Deimos en Raven... Death's Generals..." herinnert hij zich de benaming die thuis aan de 2 heren werd gegeven.

Arya laat de wolf liggen om te sterven door het 'vergif', of te wel de aantaking van Zilver. Arya kijtk om zich heen. de meeste wolven waren dood of stervende, of weggeblazen door Deimos. trillend ging ze met een zucht op de grond zitten, en keek rond. Toch stond ze nu maar op en ging daarna Bij Muad zitten. " Gaat het?" Ze had hem zijn broers naam horen fluisteren, en ze wist dat dat vaak geen goede heringeringen waren. daarbij kende hij deze wereld beter dan dat hij dat kende.

Er was iets aan Demion veranderd. "Deimons is terug!" Die zin zette Odysseus aan het denken, waar hij nu wel tijd voor had nadat de weerwolven waren verslagen. Deimos...waar ken ik die naam toch van... Dacht hij. Iets zei hem dat het met de Necro's te maken had. Deimos. De naam bleef spoken door zijn hoofd. Op een vage manier beangstigde die naam hem. Toen wist hij het. De naam was hem bekend voorgekomen, net als de naam van Raven. Het waren de Gemini Mortiuri! Aarstvijanden van het bergvolk. Demion is Deimos? Dacht Odysseus verbluft en verward. Dat kan niet! Deimos was gestorven in de slag om de tempel! Hoe kan het dat hij leeft? Odysseus was radeloos. Wat moest hij doen, wat kon hij doen?

*Madarian had net Arya gered van een weerwolf, en Arya wist deze uit te schakelen. Er waren geen weerwolven meer om mee te vechten. De weerwolf in Madarian is echter nog niet helemaal getemd. Madarian kon de weerwolf een ander doel geven, maar deze waren nu op.

Madarian ziet Odysseus met z'n rug naar hem toe staan, diep in gedachte verzonken. Madarian gaat in aanvalshouding staan. Voordat Madarian kan aanvallen probeert Madarian een stapje verder te gaan. Hij probeert de weerwolf nu naar het kasteel te sturen. Het lukt. Madarian sprint op het kasteel af, wegrennend van de anderen.

Madarian komt naar een paar minuten bij het dorp aan. Er staat een naambordje: "Lupusville". Als hij om zich heen kijkt ziet hij dat alle ramen en deuren dicht zijn. Dan ziet hij een konijn. Madarian besluipt, vangt en verscheurt het konijn. Dan komt Madarian bij de kerk. Een kleine houten kerk met weinig versieringen, maar het dorp is ook niet echt groot.

Madarian loopt door het dorp en gaat richting het kasteel. Een groot kasteel met veel zombies, skeletten e.d. Dan valt Madarian een kleine nis op in de bergwand aan de rechterzijde van het pad, waar de geur van het wolfskruid sterker is. Madarian gaat de nis binnen. Madarian zit in een tunnel en komt in een ruimte met een opeenstapeling van rotte lichamen en botten. Na eventjes door de duisternis gelopen te hebben ziet Madarian dat het wat lichter wordt. Madarian hoort iets bewegen, en gaat die kant op. Madarian staat plotseling oog in oog met Shinki! *

Deimos zat in de boom te kijken naar de rest. Even besloot hij te kijken, hoe het gevecht zich voorderde. Hij knakte zijn nek van recht naar links, gevolgd door zijn vingers. Hij sprong uit de boom en landen op de grond. Hij keek naar de lucht en sloot zijn ogen, om vervolgens diep in te ademen. Zijn ogen gingen weer open en hij liep in tegen gestelde richting van de andere. hij voelde Raven... zijn vriend.

Na enkele minuten lopen kwam hij een groep skeletten tegen, die hem aankeken en hun wapens trokken. Deimos liep ongestoord naar hun toe en zijn aura begon op te gloeien. Hij opende zijn hand terwijl hij liep en er ontstond een donker vuurbal in zijn handpalm. Even bleven de skeletten staan en keken elkaar aan. Op de een of andere manier herkende de skeletten zijn aura als een van hun en stapte uiteindelijk, toen hij vlak voor hen was, opzij. Deimos was voorbij de groep en keerde zich om. De skeletten keken om en sloten het gat dat ze voor Deimos gevormd hadden en kantelden hun hoofd uit verbazing. Er verscheen een geniepige glimlach op Deimos’ gezicht, die zij arm de lucht in strekte in de richting van de voorste skelet. Er ontstond ditmaal een grote paarse en donkere vuurbal in zijn handpalm. “Achterlijke wezens” zij Deimos zacht en schoot de vuurbal de groep in.

Een hard gelach was te horen in de verte. Het was Raven, die boven op het dak stond van een groot oud landhuis en keek uit over de verte. Een paarse gloed was te zien in de verte die in zijn richting bewoog. Raven sloeg zijn armen tevreden over elkaar en bleef kijken. Raven wist dat hij en zijn oude verloren vriend eindelijk weer samen gingen komen.

Demion werd wakker. Even keek hij rond waar hij weer nu weer was beland. Alleen maar duisternis. Er was geen ontsnappen aan… Deimos was terug gekeerd. Demion liet zich op zijn knieen vallen en keek omhoog. “Novastar!… Novastar, help mij….!”.
Er was niks te horen…. Hij was dus alleen…. Geen uitweg….. geen hoop….

Demion wat na enige tijd wakker door een zachte stem in zijn hoofd. Hij opende zijn ogen en keek rond. Niemand te zien. Opnieuw volgde de stem. Demion krabbelde zichzelf omhoog en keek omhoog. Een puntje licht kwam naar beneden. “Demion…Demion, wat is er?” zei de stem zacht en rustgevend.
“Novastar, Deimos is terug”.
“Alleen jij kan hem stoppen Demion… alleen jij”
“Hoe kan ik hem stoppen als ik hier ben…hier zit, opgesloten en alleen?”
“Demion… als jij je er volledig op richt en concentreert… dan kan je alles... lucht je hart”.
De stem werd namaten zachter en verdween in de achtergrond. Demion ontspande zich en ging zitten op de grond, sloot zijn ogen nogmaals en concentreerde zich. Hij probeerde contact te zoeken met zij nieuwe vrienden.

(Hallo….! Horen jullie mij…..? Voor wie dit hoort… Ik ben het….. Demion…. Ik moet iets bekennen…… ik heb gelogen…… gelogen tegen jullie. Mij echte verhaal is als volgt:

Vroeger heel erg lang geleden… eeuwen misschien… waren ik en Raven beste vrienden. Wij ontdekte onze krachten op jonge leeftijd en hadden al gauw de woede op onze nek gehaald van bepaalde wezens. Zij verwoeste ons dorpje waar ik en Raven in vrede leefde. Ik was toen de persoon genaamd Deimos. Na velen jaren plunderen en ons volvreten aan de zonde in het leven, werden wij benaderd door de Necros. Zij hadden ons te bieden wat wij nooit alleen konden bemachtigen…. Eeuwig leven. Wij sloten ons bij hun aan en kregen na een lange tijd de opdracht om de tempel van de Order aan te vallen. Zonder vragen te stellen gingen ik en Raven naar de tempel en hebben chaos aangericht. Wij werden uiteindelijk verslagen en Raven sloeg op de vlucht. Het was door de leider van de Guardians destijds, mijn leraar, mijn geliefde…. Mij Novastar. Zij wist de duister kant van mijn verwarde wezen op te sluiten diep in mijn ziel, zodat ik kon herreizen. Demion was geboren. Al eeuwen wist ik te leven met mijn zonde uit mijn verleden en kon een nieuwe start maken. Novastar trainde mij tot guardian en wist dat mijn potentie enorm was. Raven was het hier in ieder geval niet mee eens. Hij dacht dat ik was gesneuveld in de tempel. Hij hoorde de geruchte binnen de Necros dat er een nieuwe guardian op komst was. Een groots krijger… en dat dit zijn vriend Deimos was. Raven ging terug naar de tempel en vocht zijn weg door de studenten en guardians, tot hij ons bereikte om de ceremonie van inwijding tegen te gaan. Ik moest zijn aanbod afwijzen en verstoten hem. Raven was zo ontstemt over mijn woorden dat hij al zijn woede zichtte op Novastar. De oorlog is nu al eeuwen aan de gang en de machtsstrijd is er nog steeds. Raven heeft een manier gevonden om mijn duister kant te bevrijden. Als zij beiden hun oude gewoonten weer oppakken… dan heeft de wereld een groot probleem. Ik zit nu vast in zijn ziel en zal er alles aan doen om hem te stoppen. Probeer hem of Raven niet direct aan te vallen… dat zal jullie ondergang zijn. ik schaam mijzelf zo voor mij verleden, maar nu jullie mijn echte verhaal kennen… voelt mijn geweten licht…..en mijn geest sterker).... ik zal vrij komen

Nouwelijks was Deimos weggelopen, of Odysseus hoorde een stem in zijn hoofd. Demion. Zijn verhaal duizelde Odysseus, maar dit was wel een antwoord op zijn vragen.

Halverwege het verhaal was de moed hem in de schoenen gezakt, maar de laatste zin, ik zal vrijkomen, gaf hem weer hoop. Odysseus ging Deimos achterna. Direct aanvallen zou volgens Demion dom zijn, maar deze demoon vrijuit laten gaan ook.

Deimos kwam aan bij een groepje skeletten, die hem wonder boven wonder doorlieten. Nauwelijks hadden de rangen zich weer gesloten, of Deimos vernietigde de groep met een enkele aanval. Odysseus rilde van zoveel machtsvertoon. Gelach in de verte. Dat moest Raven wel zijn. Als er geen wonder zou gebeuren zouden de Gemini Mortiuri zich weer verenigen, met onmeetbaar veel rampspoed tot gevolg.

Dat mocht niet gebeuren. Daarom bleef Odysseus Deimos volgen, zoekend naar een oplossing voor dit grote probleem...

*Bij het zien van Madarian (als weerwolf) schrikt Shinki, en vliegt meteen weg in de hoop uit de buurt van Madarian te blijven.*

Een luid gejank is mijlenver te horen. Even later komt Phæn - of wat er nog van hem over is - uit de struiken stappen. Met kleerscheuren en wonden over zijn gehele lichaam, schuifelt hij stap voor stap het pad op. Als hij zijn neus de lucht in steekt wordt een enorme kras over zijn gehele gezicht duidelijk, zijn linkeroog doorkruisend. Dit oog is echter volledig intact, op het missen van de iris na. Een snelle blik op het vrijwel egaal witte oog, wekt de illusie op een lichtblauwe gloed te zien. Na een korte snuif gaan de ogen even dicht en is Phæn weer geörienteerd.

Gedurende de volgende stappen wordt de volle maan steeds duidelijker. Na niet meer dan een donkere gestalte te zijn, in het schamele licht dat de maan hem brengt, zakt hij op zijn handen en voeten. Langzaam komt hij weer in beweging en als een donkere stip in de verte, verdwijnt hij achter de horizon met een steeds hogere snelheid.

Arya was eerst van plan te blijven zitten, maar stond snel weer op. Ze keek rond naar de lijken van de weerwolven, die nu niet als wolf maar als mens daar lagen. vreemd... ik heb monsters vermoord, andere mensen, vijanden. maar toch is het raar naar deze mensen te kijken, mensen die ik eigenlijk nooit heb gezien, en die mij niks hebben gedaan. slechts de wolf in hun deed mij wat.

Ze schud het hoofd even en kijkt naar boven, naar de hemel, vol met sterren. Ze gaat even apart zitten, trekt het zwaard uit de schede en begint met het verwijderen van het bloed, zodat het blad weer schoon.

Het verhaal van demion ging nog steeds door haar hoofd. ook had hij het goed bedoeld, toch waren ze bedrogen. wanneer hij het eerder gezegt had, waren ze voor deze wending behoed geweest. maar hadden ze dan nog steeds willen helpen? Ze moest even alles laten bezinken

Met een dode handelaar op zijn pad en het bloed nog druipend van zijn tanden vervolgde hij zijn weg. Op weg om het innerlijke verlangen weldra weer te bevredigen, de lust naar vers vlees. Hij stak zijn neus weer in de lucht, snoof diep en rook zijn volgende prooi. Een sterke geur, hij leek steeds dichterbij te komen.

Gedreven door de honger begon hij zijn snelheid te verhogen. Sneller en sneller, tot hij plots besefte waar hij mee bezig was. Hij was op weg iemand te vermoorden, te voldoen aan een lust die niet van hem was, niet bij hem hoorde, maar hem dreef tot waanzin. Zijn armen en benen bewogen hem nog steeds voort, op weg naar het volgende slachtoffer, hoezeer hij er ook tegen vocht.

Steeds dichterbij, het verlangen werd steeds sterker. Geen emotie was van zijn gezicht af te lezen, terwijl al zijn wonden lichtblauw begonnen op te gloeien, van het heftige gevecht dat zich vanbinnen begon af te spelen.

Hij wist dat hij dit gevecht niet kon winnen, niet nu, nu hij zo zwak was en het verlangen zo sterk. Niet alleen uit zijn wonden begon een lichtblauwe gloed te schijnen, ook zijn ogen en mond verlichtte het pad voor hem. Zoveel energie die zo verloren ging, volledige uitputting, met als doel om deze waanzin te stoppen. Toch bleven zijn armen en benen hem voortbewegen, volledig uitgeput maar gedreven door een lust van ongekende kracht. Toen hij een slagveld oprende en zijn prooi in zicht kwam, een vrouw dat haar zwaard zat schoon te maken, voelde hij zich volledig machteloos.

Toen ze opkeek en hem recht in zijn ogen staarde herkende hij het gezicht, een oude bekende. 'Arya...' klonk het zachtjes en toen trok hij het niet meer. Een felle lichtblauwe flits vol pure energie verlichtte de omgeving, een laatste hoop zo krachtig dat zijn hele lichaam werd ontdaan van alle energie die het nog bezat. Zijn armen en benen waren volledig verlamd, met nog een snelheid van enkele tientallen mijlen per uur, zakte hij door zijn knieën en ellebogen en begon hij te rollen. Honderd voet verder kwam hij tot stilstand, zijn laatste rol bracht hem naast de vrouw die hij als prooi had beschouwd. Zijn hoofd kwam tot rust tegen haar knie, een laatste ademhaling verliet rustig zijn lichaam en toen lag hij daar. Op het eerste gezicht geen teken van leven meer te bekennen...

Eindelijk zouden ze herenigd worden. Dit bedacht Raven zich terwijl hij vanaf het dak naar beneden staarden. Daar beneden stond Deimos die met een duivelse lach op zijn gezicht omhoog keek. Hij nam een aanloop en liep via de muur naar boven. Op de top van zijn zwaartepunt zette hij zich af tegen de muur en werd naar achteren gelanceerd. Hij landen op een oud pilaar, maar was nog niet boven. Hij zette zich weer af en hij vloog door de lucht omhoog, greep de rand ver boven zijn hoofd en trok zich met een ruk de lucht weer in. Deimos suisde Raven voorbij en lande achter hem op het dak.

“aaaaah Deimos, eindelijk mijn goede vriend, je bent wedergekeerd”.
Deimos stond op en draaide zich langzaam om. Ze begonnen elkaar te omcirkelen totdat deimos weer sprak.
“Ja mijn oude vriend, ik ben terug en voel mij geweldig. Er alleen een ding dat nog van mijn hart moet”
Raven keek verbaast op “Wat is er d…?”.
Voor Raven zijn zin kon afmaken, ontmoeten zijn gezicht Deimos’ vuist, waardoor Raven naar achter vloog. Hij landenden verder op het dak, rolde door, draaide zich om en sprong snel weer op zijn voeten.
“Waar ben je mee bezig Deimos!?”
“Waarom heb jij mij al die tijd alleen gelaten!? Waarom heb jij mij niet eerder verlost!? Waarom Raven!?”
Raven veegde zijn mond af met zijn arm “Het spijt mij Deimos, maar ze waren ten eerste te sterk samen en zoeken naar die bepaalde artifacts om je te bevrijden is zeer moeilijk”.
Deimos sloeg een zucht “Maakt niet meer uit Raven… gebeurd is gebeurd. Ik ben vrij en wij zijn weer samen… samen om de wereld weer in het duister te duikelen”.

Diep van binnen voelde Demion zich even alleen, maar hij wilde wel vechten. Hij concentreerde zich en mediteerde, proberend om zichzelf te bevrijden. Hij kon de stem van Novastar weer goed horen in zijn gedachte.
“Demion, je moet vechten….je moet! Deimos en jij zijn misschien wel een, maar hij hoort bij jou, jij niet bij hem….. Jullie zijn speciaal…..jullie zijn ontstaan uit de energie van deze wereld. De dimensies waren verstoord, waardoor jullie kracht zich splitsten………… Laat je niet verleiden Demion. Deze kracht behoord tot jouw, ook al had Deimos sinds geboorte controle over jullie macht. Ik voelde die kracht en heb dat bevrijd. Het enige wat jij nu moet doen is vechten….vechten voor wat jou toe behoord…. Of de wereld zal sterven aan Deimos’ handen”.
Demion voelde een woede in zich opkomen, naast eenzaamheid en liefde voor Novastar. Hij concentreerde zich diep en probeerde Deimos tot order te roepen. Er ontstond wat meer kleur om hem heen en hij leek steeds meer controle te krijgen over zijn omgeving.

Raven en Deimos stonden nu samen op het dak en keken uit over de omgeving. Ze bespraken waar hun pad moest beginnen. Raven moest lachen, hij had de tijd gemist met zijn vriend. Deimos greep naar zijn hoofd en duizelde wat rond. Raven hield hem vast, maar Deimos duwde Raven van hem af. Hij sloeg een kreet en viel bewusteloos op het dak. Raven rende snel naar hem toe en hield zijn hoofd vast “Deimos? Deimos wat is er…. Is er iets mis gegaan?”

“Waar ben ik?” zei Deimos, terwijl hij opstond en rondkeek. Het was donker en er was niks te zien. Deimos werd wat angstig, want hij herkende deze plek heel goed. Toen hij zich omdraaide werd zijn vermoede werkelijkheid…. Daar stond Demion.

Rennen. Alsmaar rennen. Wat kon hij anders doen? Deimon was zo snel dat hij nauwelijks was bij te houden. Daar was de toren al, met Raven erop.Nee! Laat het niet gebeuren!

Helaas. Toen hij aankwam bleek dat Raven en Deimos al verenigd waren. Nee... Van pure wanhoop zakte Odysseus op zijn knieën...

Odysseus zag dat Deimos Raven een stomp gaf en even later in elkaar zakte. Wat was er gebeurd? Had Demion het lichaam weer over genomen?

Odysseus maakte van Ravens verwarring gebruik om uit zijn schuilplaats te komen en de toren van binnenuit te beklimmen. Toen hij bij de bovenste verdieping was hoorde hij herrie. Toen hij het luik naar het plateau open deed, zag hij iets wat hij niet had verwacht om te zien...

*Weerwolven en vampieren gaan niet samen. De weerwolf in Madarian springt naar Shinki toe, en weet hem net in de enkel te bijten, maar niet genoeg om daaraan vast te houden. Hoe Madarian ook probeert de weerwolf tegen te houden, het lukt hem niet. Madarian landt weer op de grond, maar wel aan de andere kant van Shinki.

Shinki vlucht door de gang waardoor Madarian gekomen was. Madarian rent achter Shinki aan. Shinki vliegt zo snel hij kan door de ruimte met de rottende lijken en skeletten, en vliegt richting een hoek. Het lijkt dood te lopen, maar op het laatst ziet Shinki wat maanlicht. Shinki vliegt door de opening waar Madarian naar binnen toe was gelopen. Madarian haalt een paar keer uit, en bijt een paar keer richting Shinki, maar allemaal net mis.

Net als Shinki en Madarian buiten zijn, komt er een kleine wolk voor de maan. Madarian verandert terug, en Shinki kijkt naar wie hem volgt. Z'n verbazing was zeer groot toen hij Madarian zag!*

Madarian: "Weinig tijd. Vlieg die kant op naar het kamp, en pak de weerwolvenkooi! En dan...AAAAAAAAAAAAAAARGH"

*De maan breekt weer door en Madarian verandert terug. Shinki vliegt snel schuin omhoog richting het kamp voordat Madarian weer aan kan vallen.*

Volle maan. Hij snoof en liet de zilveren stralen zijn gezicht betasten. De wind trok zachtjes aan zijn gewaad. Totale stilte.

De zilveren bol aan de hemel gaf hem energie, en hij opende zijn ogen: irissen zo blauw als de hemel met kleine, lichtjes ovale pupillen. Hij staarde naar de maan. Hoelang? Een paar seconden? Minuten? Uren? Hij had er geen benul van. De wind werd krachtiger, en begon dringender aan de zoom van zijn mantel te trekken. Nog steeds totale stilte.

Hij verbrak het contact met de maan, en keek om zich heen. Hij stond op een heuvel, de hoogste in dit onregelmatige graslandschap. Zo ver als het oog reikte niets anders dan heuvels. Geen boom, struik, huis of dorp, zelfs geen dieren. Hij was helemaal alleen, en het beviel hem prima. Hij snoof nog eens, nu dieper. Toen weer stilte.

Hij wachtte. Op een teken, een geluid, iets dat de stilte zou verstoren. Hij veegde een blonde lok van zijn voorhoofd. De blauwe ogen staarden nog steeds in de verte, de stilte bleef onverstoord.

Een kleine trilling in de aura. Hij zette zich schrap, klaar om enige vorm van leven op te merken. Toen kwam het, uit de verte, nauwelijks te horen met menselijke oren. Wolvengehuil. Voor het eerst sinds lange tijd sprak hij. "Dus toch... De profeet had gelijk..." En het was weer stil. Geen gehuil van wolven, geen gepraat. Aleen hij was er nog, nu diep in gedachte verzonken.

Dus toch... Hij sprak nu niet meer, hij dacht aleen. Het is hem niet gelukt, de dwaas. Hij snoof nog eenmaal. Toen begon hij te rennen, steeds harder te rennen. Geruisloos met zijn mantel als een schaduw rende hij door de nacht. Nog steeds stilte. Geen grasspriet ritselde onder zijn gewicht, zijn mantel wapperde geruisloos achter hem aan.

Sneller, steeds sneller rende hij door het landschap, nog steeds geen geluid. Zo had hij het het liefst. In de verte rees de bosrand op. De aura werd levendiger. Het bos zat vol met leven en geheimen. Hij negeerde het en rende er naartoe, nog steeds vaart makend.

Hij kwam aan in het bos, zijn snelheid was nu constant. Zonder moeite ontweek hij alle bomen op zijn weg, alle levensvormen negerend.

Hij kwam aan bij de andere kant van het bos, en begon vaart te minderen. Honderd voet buiten het bos stond hij stil, en hij keek uit over een dorp. Zonder enig teken van vermoeidheid begon hij geluidloos te lachen.

Hij sprak weer. "Zo, dit is dus Cheydinhal..." Hij snoof. Een vleugje aura prikkelde zijn neus. Die Zweem, die granietkleurige aura... Die zou hij overal herkennen. Hij is hier geweest... De aura leidde hem naar het oosten. Nog dwazer dan ik dacht... Hij schudde zijn hoofd. Kasteel Mynehem...

Hij snoof nog eens, en kwam weer in beweging, steeds breder grijnzend. Ik kom je halen...

Hij rende met een boog om Cheydinhal heen. Hij ving meer bijzondere aura's op. Hemelsblauw, licht en donker groen, en een heel speciale, een aura die van wit naar zwart kleurde en andersom. Zou het... Nee, onmogelijk... Dat kan gewoon niet... Hij is in ieder geval niet alleen...

Steeds sneller rende hij door de nachtlucht, zonder de stilte te verbreken. Bij het waarnemen van de zwartwitte aura was zijn grijns vervaagd, maar nu de aura's sterker werden lachte hij weer. Ik word al warmer...

Berg je maar, Ik kom je halen... Odysseus!

Een gedachte die hij bleef herhalen, rennend door de nacht......

*Ondertussen zit Muad diep in zijn gedachten gezonken. Ondanks dat de weerwolven die hij gedood had slecht waren, kon hij toch niet aan het gevoel ontsnappen dat hij moedwillig soortgenoten had gedood. Wezens die nog een heel leven voor zich hadden, en die misschien zelfs wel zouden kunnen winnen van de wolf in zichzelf, want tijdens het vechten had hij gemerkt dat er een paar hele sterke persoonlijkheden tussen zaten.
Een traan loopt over zijn wang, en moeizaam staat hij op. Hij pakt een schop uit zijn tas, en begint een graf te graven, groot genoeg om alle doden in kwijt te kunnen.
Als het graf af is, loopt hij nog steeds in stilzwijgen naar de lijken, en begint ze eerbiedig naar het graf te dragen. Als ze er uiteindelijk allemaal in liggen, sluit hij het graf, veranderd hij in een wolf, en laat hij een hartverscheurend gehuil horen.

In zijn innerlijke ooghoek ziet hij Demion, die zijn verhaal verteld. Iets in hem herkent het verhaal. Hij weet de verhalen die zijn ouders altijd vertelden over Deimos en Raven nog goed te herinneren. Zijn moeder dreigde er altijd mee. Hij hoort het haar nog steeds zeggen: "Je eindigt net als zij, als je je niet gedraagt."
Zijn vader sprak daarentegen altijd vol lof over ze. Over alle nieuwe 'inwoners' die ze zijn rijk bezorgde. Hoe effectief ze wel niet waren, en over als Dhib en hij goed hun best deden, ze misschien wel in hun voetsporen konden treden.*
*Dan wordt hij plotseling opgeschrikt door een klein schokje in zijn brein. Magie!*
"Er komt iemand aan, Odysseus... En hij heeft dezelfde soort aura als jij."
*Als hij rondkijkt, merkt hij dat Odysseus verdwenen is.*
"Odysseus?"
Odysseus?

Rennen, nog steeds rennen. Geruisloos bewoog hij zich door de nacht. Hij snoof nog eens. Ja, hij kwam nu snel dichterbij...

Hij ving een gedachte op, vaag en ver weg. ...Aura als j... Sseus?... Zenden! Het was lang geleden dat hij Zenders had ontmoet. Vandaar die bijzondere aura's...

Hij kwam tot stilstand, en snoof nu diep. Geconcentreerd luisterde hij naar zijn zintuigen. Hm... De stem kwam van de blauwe aura... Als ik ongezien wil blijven kan ik maar beter om hem heen, Odysseus is waarschijnlijk niet bij hem...

Hij begon weer te rennen. Langzamer, maar nog net zo geruisloos als eerst. Maar van binnen begon er iets te knagen: De zender behoort tot de groep, wat voor wezens zullen er dan nog meer wezen? Hij begon zich onwillekeurig voor te bereiden op van alles en nog wat.

Waar je je ook mee omringt, ik zal je krijgen Odysseus!