Duss had een kamer beregeld en was naar boven gegaan om alles klaar te leggen voor vanavond.
Toen hij beneden de deur open hoorde knallen en gestommel hoorde,
rende hij de trap af en zag Demion met een takje wolfskruid staan zwaaien.

Duss draaide zich om, rende naar boven en pakte zijn medicijntas.
Weer beneden aangekomen verbrak hij de stilte die daar heerste. Duss zei: "Ik heb alles klaar boven voor de nacht.
Ik heb hier mijn medicijntas bij me maar ik heb nog nooit eerder wolfskruid klaar gemaakt.
Weet iemand hoe dat moet?"

Duss liep naar zijn krog die nog op tafel stond en dronk deze in 1 teug leeg.
"Zo dat heb ik wel nodig vanavond."

Duss pakt een van de kooien en gaat op wacht bij de deur staan.

*Zodra Demion het wolfskruid uit Muad's hand haalt begint hij weer te veranderen, ook al ziet Demion dat niet, omdat hij zich al omgedraaid heeft, en naar beneden is gerend.
Zodra hij weer terug is in wolfsvorm terug is veranderd wordt Muad weer wakker, met de geur van het wolfskruid in zijn neus.
De geur zet de bloedlust weer in zijn gedachte, en hij stormt naar beneden om zijn vrienden rond het takje te zien staan.
Grommend komt hij dichterbij, iedereen woedend aankijkend die binnen springafstand stond.
Hij springt op de tafel, met zijn poot op het wolfskruid, en begint terug te veranderen, maar omdat de tafel door de klap omvalt en hij zijn evenwicht verliest, verliest hij ook het contact met het wolfskruid, waardoor hij weer terug veranderd. Hij weet op 4 poten te landen, om te draaien, en weer naar het wolfskruid te springen.
Als hij er voor de tweede keer op land weet hij de transformatie wel te voltooien, en hij staat hijgend met een wilde blik en het takje in zijn handen iedereen vuil aan te kijken.
Dan ziet hij Duss met zijn medicijntas staan.*
"Dit is niet genoeg, jongens..." weet hij met een rauwe stem uit te brengen, voordat hij weer in elkaar zakt.
*Maar voordat hij het bewustzijn verliest voelt hij plotseling het verdriet van Arya naar hem toe stralen.*
"wa...."
*Als hij bewusteloos is, droomt hij wat Shana Arya heeft laten zien.*

Demion duikt weg, toen de Muad in wolfgedaante op de tafel sprong. “Niet weer he!” eenmaal toen Muad het kruid beet hield veranderde hij weer terug.
(Dit is vreemd, waarom veranderd hij ook als hij contact verliest met het kruid?)

Demion liep naar Muad die op de grond viel en bewusteloos raakte. Hij tikte Odysseus aan, die ook naar Muad toeliep en hem over zijn schouder wierp. Demion liep mee weer richting hun kamer en gooide een van de kooien neer en zetten Muad erin. “Muad mag niet nog maal op deze manier ontsnappen. Hij moet eerst bij zijn verstand komen”.
Odysseus knikte toestemmend en ze liepen beide naar beneden. Demion zette de tafel weer rechtop en ploft met een zucht op de kruk. Hij kon zich niet mee herinneren wanneer hij even heeft kunnen zitten. Hij is nog nooit zo moe geweest sinds de ontmoeting met deze krijgers. Zo maak je echt nog wat mee. Demion werd duizelig en zijn hoofd begon te bonzen.
(wat gebeurd er?)
zijn vermogen om te praten was verdwenen en zijn ogen rolde naar achter en sloot ze. Ze werden helemaal wit toen hij ze weer opendeed. En hij bleef daar verstijft zitten, starend naar de muur.

“Waar ben ik?……..”….niks….behalve stilte. Het was donker en er leken totaal geen muren te zijn toen hij zijn omgeving af begon te tasten. “Hallo…lo….lo…lo..o..o?” een echo schoot de ruimte. Een lichtpuntje verscheen in de verte. Demion keek aandachtig wat er ging gebeuren. Vervolgens nog een puntje…..en nog een….en nog een. Achter elkaar verschenen kleine puntjes licht, alsof hij in de ruimte terecht kwam. Demion kreeg ineens het gevoel dat hij met grote snelheid viel in een bodemloze put. Hij viel en viel zonder ook maar grond te zien. Ineens stopte hij en voelde vaste grond onder zijn voeten. Hij keek rond en begreep niet wat er aan de hand was.
“Demion…………..Demioooooon?! hahaha”
Demion draaide zich om maar zag niks, alleen maar duisternis.
“Demion!” fluisterde iets achter hem in zijn oor en hij draaide zich gelijk om. Weer niks. Een lage bas en gerommel, hoorde hij opkomen en voelde zijn voeten trillen. Hij hoorde het dichtbij komen tot het vlak boven zijn hoofd leek te zitten. Demion keek omhoog maar zag niks. Ineens werd Demion door de lucht geslingerd en landen op zijn gezicht. Hij stond snel op en keek rond, terwijl hij het stroompje bloed van zijn mondhoek afveegde. Een schim liep op hem af. Demion kneep zijn ogen tot spleetjes en zag het duistere figuur langzaam op hem af lopen. Toen zag Demion het. Het was Raven.

*Madarian ziet Muad omhoog kijken en wat roepen. Het begint weer nacht te worden. Madarian weet net naar buiten te springen door de open deur van de herberg. Scheelt als je vlakbij de deur zit.

Madarians lichaam staat in brand. Hij probeert z'n harnas uit te trekken, maar dat lukt niet op tijd. Het harnas raakt ontzet. Intussen is Odysseus Madarian gevolgd met een kooi en probeert hem uit. Dit keer wordt Odysseus niet opgesloten, maar Madarian.

Als de transformatie compleet is, ruikt Madarian drie weerwolven. Hijzelf, Shana, en Muad. Ook het wolfskruid! Madarian wordt wild en probeert uit de kooi te ontsnappen. Maar elke keer als Madarian dat probeert, dan krijgt Madarian een ondiepe snee. Na een paar pogingen houdt Madarian op om te ontsnappen.

Een wachter in de buurt is nieuwsgierig naar de commotie en komt richting de herberg. Hij ziet de wolf in de kooi zitten en herinnert zich het incident van gisteren nog, dus hij gaat meteen versterking halen...*

Een hoop hectiek rond het weerwolvengedoe later merkte Odysseus dat Demion in trance was. Vanuit het niets riep hij ineens "Raven!", en begon te zweten en willekeurige geluiden uit te stoten. Odysseus schudde hem even door elkaar, en Demion ontwaakte uit zijn trance. "Raven..." zei hij nog even, en kwam toen helemaal bij zijn positieven. "Demion, wie is Raven?" Vroeg Odysseus. Demion keek verslagen. "Demion?" Odysseus begon zich zorgen te maken. Wat was er aan de hand als het Demion zo kon laten reageren?

Arya rende de hele nacht door. hoever ze precies van het dorpje af was wist ze niet, maar wel dat het ver was. pas toen de zon langzaam begon te schijnen viel ze neer op het gras, snikkend. ze had vaker lang moeten rennen, maar zolang en zo snel was het haar niet eerder gelukt. dit kon toch niet gebeuren?

Shana had de beelden precies vervormt naar hoe zij het wilde hebben. Nadat Muad met haar wensen had ingestemd zag hij er uit alsof hij ervan genoot, en natuurlijk duurde het veel langer. ze had Arya compleet gebroken, want ze wist dankzij de gedachtes die ze nog had kunnen opvangen dat Muad inderdaad het wolfskruid had.

Na een tijd ging ze pas weer zitten. wat had ze nog over? geen wapen, geen geld, geen flauw benul van tijd en ruimte, en geen Muad. vooral dat laatste hakte er in. " waarom ben ik toen niet compleet doodgegaan.. gewoon gelukkig." haar stem was nu bitter geworden. Ze stond op en keek rond. ze zat niet al te ver van de rand van een klif.

*'s ochtends wordt Muad wakker badend in het zweet, met een kooi om zich heen, en het takje wolfskruid in zijn hand.*
Shana!!!!!!!
"SHANA!!!!!!!" roept hij woedend zowel hardop als in gedachte.
Wat is er, schat? hoort hij haar rustig tegen hem zeggen.
Wat heb je Arya laten zien?! schreeuwt hij haar in zijn gedachte toe, vanbinnen en vanbuiten kokend om de streek die hij denkt dat Shana hem geflikt heeft.
Arya? Ik weet niet over wie je het hebt schat. Of bedoel je dat lieve kleine meisje dat momenteel op het punt staat een klif af te springen? Ze ziet er echt wanhopig uit, weet je. Ow wat is dit een leuk uitzicht.
"WAT?!?!" roept hij verschrikt uit.
*Plotseling wanhopig kijkt hij naar de kooi waar hij in zit. Hij ziet twee knopjes op de zijkant van de kooi zitten. Met veel moeite, en zijn moeder blessend dat ze een dunne zoon heeft, in plaats van een dikke, weet hij allebei de knopjes te bereiken, en drukt hij ze in. Even later klapt de kooi open. Hij springt op, klapt zijn vleugels uit, en vliegt headfirst het raam uit.*
*Psychisch gaat hij op zoek naar Arya's karakteristieke spoor, en al snel heeft hij haar gevonden. Als een bezetene, en sneller dan hij ooit gevlogen heeft, vliegt hij naar haar toe.*
Arya!!!!! stuurt hij haar met wanhoop in zijn stem toe.
*Dan merkt hij dat Shana spoor zich vlak bij Arya bevind. Ze laat hem zachtjes 'meegenieten' van wat ze Arya toestuurt.*
Oh Arya. Hoe gaat het met je meisje? Dat voelt k*t heh, verraden worden door je geliefde. Maar voordat je springt, wil ik je nog even doorgeven dat hij een beest van een minnaar is. Dat je het eventjes weet.
*Sprakeloos en met mond open schiet Muad door de lucht.*

Arya probeerde de stem van Muad te negeren, maar het riep te veel herrineringen bij haar op. en dan die herinneringen die niet van haar waren. Ze keek over de rand van de klif. het was behoorlijk diep. ze haalde even diep adem, bedacht alles nogmaals, maar kon niks vinden dat het compenseerde. net op het moment dat ze van plan was te springen hoorde ze Shana tegen haar praten, haar stem duidelijk gevuld met puur leedvermaak.

Vals serpent! je hebt al gekregen wat je wilde, is dat niet genoeg!?

Ze merkte dat ze stond te trillen op de rand van de klif. nee, er was niks meer over. nog eenmaal slikte ze, en Daarna sprong ze naar beneden.

*De ochtend breekt aan en Madarian verandert weer terug. Als hij weer normaal is kijkt hij op, en ziet dat er zo'n 20 wachters om hem heen staan. Hij kijkt naar de kooi. Die heeft het verbazingwekkend goed gehouden. Alleen z'n harnas zit echt niet lekker. Hij kijkt naar beneden, en ziet dat z'n harnas flink vervormd is.*

Madarian: "Hallo wachters, het gevaar is geweken. Willen jullie die knopjes bovenop twee keer indrukken, zodat ik eindelijk achter het wolfskruid aan kan gaan, en mezelf kan genezen?"

Wachter: "Nee, dat willen we eigenlijk niet. Het is zo veel veiliger voor ons dorp..."

Madarian: "Dacht je? Ik heb twee kooien, en er zijn minimaal 3 weerwolven in dit dorp. Als ik iemand weet te genezen, dan is het veiliger, en dan geef ik jullie een kooi. Deal?"

Wachter: "Vooruit dan."

*De wachter drukt twee keer op beide knoppen, en de kooi gaat open. Madarian bedankt de wachters en gaat wer naar de smid. Die kijkt vreemd naar het vervormde harnas, terwijl Madarian deze maakt.*

Smid: "Wat heb je daarmee gedaan? Wat is dat harnas vervormd!"

Madarian: "Dat is iets wat je niet wilt weten."

*Na een kwartiertje buigen en hameren is het harnas weer als nieuw. Madarian gaat naar de herberg en neemt snel wat te eten. Madarian probeert even te peilen waar iedereen zich bevindt, maar kan alleen Demion, Duss en Odysseus ontdekken. Waar zijn Muad en Arya? Dan ziet Madarian z'n kleine ingepakte kooi op de grond liggen...*

Madarian kwam met een verrassend bericht: Arya en Muad waren weg! "We moeten ze zoeken, wie weet wat er vannacht gebeurd is!" Odysseus vermoedde dat dit met de veroorzaker van deze ellende te maken had: Shana. Hij pakte zijn wapens en zei: "Klaar voor een jachtpartijtje in de bossen?" En hij vertrok zonder te kijken of de rest meekwam in de richting van het bos...

Demion zat nog in een onbekende plek, met Raven tegenover hem. Hij had een geniepige glimlach op zijn gezicht staan, sloeg zijn armen over elkaar en begon heen en weer te ijsberen.
“Zo zo Demion… de Kaai verslagen… mijn leger necromancers verslagen… wat zal er volgen?”
Demion zij niks en zijn ogen begonnen te kolken van woede. Hij greep zijn zwaard achter zijn rug vandaan en rende richting Raven. Raven keek nonchalant om en die glimlach van hem werd groter. Demion sloeg met al zijn macht met zijn zwaard, maar deze ging dwars door Raven heen, alsof hij maar een schaduw was. Raven schoot in de lach.
“Demion, Demion toch. Wat denk je nou te bereiken met zulke akties? Je bent momenteel in een wereld tussen realiteit en non-realiteit. De gedachte wereld zou ik maar zeggen… hier ben ik tijdelijk even de baas”.
Demion sprong achteruit en liet zijn zwaard iets zakken. “wat moet je Raven?! Waarom ben ik hier?!”.
Raven draaide met zijn rug naar Demion toe en keek even spottend over zijn schouder.
“Tja, het was best moeilijk om jouw hoofd binnen te dringen, maar uiteindelijk is het mij toch gelukt met wat hulp…”
(Wat hulp?) Demion begreep even niet waar Raven het over had. Raven vond dit tamelijk interessant en ging erop door.
“Ben je verward Demion? Ja? Arme guardian die bent. Ik zal je een hint geven”
Raven draaide zich weer om naar Demion en liep in zijn richting.
“Wie of wat heeft de macht om iemands hoofd binnen te dringen? Vooral een hardhoofd als jouw Demion”. Raven haalde zijn schouders op. “En….? Weet je het al?”
Demion wilde niet ingaan op zijn spelletjes en reageerde niet. Raven sloeg een zucht.
“Demion toch… jij zou dit moeten weten. En nog zoveel moeite doen voor een beetje wolfskruid? Ik had meer an jouw verwacht. Ik zal je helpen. Wat dacht je van een… Vampier!”
Demions hartslag sloeg even over. Hoe kon Raven weten waar ze naar opzoek waren? Hoe wist Raven dat ze wolfskruid nodig hadden? Waarom had hij zijn leger gestuurd? Waarom hielp de vampier hem? Allemaal vragen die Raven waarschijnlijk niet prijs zou geven.
Raven genoot van de verwarde blik in Demions ogen en je kon op zijn gezicht zijn dat het hem voldoening gaf.
“Waarom heb je mij hierheen gehaald Raven?” zei Demion vrij beheerst. Raven trok zijn schouders op en draaide zich weer om.
“misschien laat ik je dat wel weten bij onze volgende ontmoeting”
Demion kon nooit echt hoogte krijgen van Ravens gedachte span. Hij kon heel gecompliceerd denken wist Demion, maar zo heeft hij Raven nog nooit gezien of gehoord. Demion hoorde zijn naam, geroepen door Odysseus en hij keek rond. Hij kon niet zien waar het vandaan kwam. Hij keek vervolgens terug naar Raven, die in de verte weg liep en zwaaide en vervolgens verdween.

In een flits knalt Demion terug naar de realiteit en scheeuwde hard “Raven!”. Odysseus had hem wakker geschud en vroeg wat er aan de hand was, wie Raven was. Blijkbaar had Odysseus dus niet het hele verhaal meegekregen. Hij keek Odysseus verslagen aan en zij maar niks, om hem geen zorgen te laten maken. Dit probleem komt later wel. Toen opeens kwam Madarian binnen stormen.
“Waar zijn Muad en Arya?”
Odysseus stromde gelijk de deur uit. Demion schudde zichzelf wakker en greep naar zijn zwaard en rende achter Odysseus aan.

*Terwijl Arya naar beneden valt wordt ze door een windvlaag omgedraaid. Als ze naar boven kijkt, ziet ze Shana op de rand van de klif staan, triomfantelijk lachend.*
"Tot ziens, Arya!" roept ze haar achterna.
Oh ja, en ik heb nog een klein geheimpje voor je. stuurt ze Arya nog even na, waarna haar stem zakt tot een samenzweerderig toontje Ik heb tegen je gelogen schat. Hij is je altijd trouw gebleven, maar nu is hij van mij!
*Dan voelt Arya plotseling een scherpe ruk aan haar lichaam. In plaats van dat ze naar beneden valt heeft haar val nu een horizontale richting.*
*Boven aan de klif slaat Shana gade hoe Arya een halve meter boven de grond gevangen wordt door Muad.*
"Neeee!!!!" schreeuwt ze uit in pure woede.

"Gelukkig, ik was nog op tijd." hoort Arya Muad in haar oor fluisteren.

"Neeee!!!!" Klinkt het uit het hart van het bos. Die richting moesten ze op, zonder twijfel. Als we maar niet te laat zijn...

Odysseus dacht dat de stem die had geschreeuwd Arya was geweest. Toen hij Shana aan de rand van een klif zag staan, dacht hij dat ze Arya er af had gegooid. Uit woede en wraakzucht pakte Odysseus een pijl, spande zijn boog in de loop, en schoot Shana vol in de rug, en ze viel krijsend over de rand van de klif in de diepte. "Die heeft haar bekomst" Zei hij grimmig.

Nadat Shana het doorstuurde voelde ze tegelijkertijd een harde steek in haar hart, en iets dat haar val brak. Ze hield haar ogen eerst dicht, totdat ze Muad zijn stem hoorde in haar oor. het was nu niet verzonden, hij klonk te dichtbij. ze deed haar ogen open en zag zijn gezicht dicht bij de hare. Ze kon even niet spreken, maar sloeg haar armen om hem heen. de tranen rolden weer over haar ogen, maar deze keer uit blijdschap. " het... het spijt me!" Wist ze nog tussen de snikken door uit te brengen.
bijna... bijna had ik je verloren door leugens van een ander. Ze hield hem stevig vast, natrillend van de hele gebeurtenis.

*Muad trekt met Arya in zijn armen op, en land zo zacht mogelijk weer op de klif.
Hij legt Arya voorzichtig op het zachte gras terwijl er van onderaan de klif een flinke misselijkmakende plof klinkt.
Terwijl hij Arya nog steeds stevig vast houd, kijkt hij op, en ziet hij Odysseus met de boog in de hand naar hen kijken.*
"Bedankt Odysseus" zegt Muad zacht tegen hem.
*Dan richt hij zijn volle aandacht op Arya.*
"Nee, het spijt mij." fluistert hij in haar oor. "Ik wil je ook nooit meer kwijt. Ik laat niemand meer ook maar de illusie geven dat ik niet van je houd. Trouw met me, mijn lief."

het leek er op dat ze haar stem nog wel even kwijt zou zijn, of tenminste de controle er over. Ze kuste Muad op zijn wang, probeerde iets wat op praten leek uit haar keel te krijgen maar toen dat mislukte knikte ze Ja, en hield hem stevig vast. alles was weer goed, haar wereld weer recht, en het belangrijkste er in scheen nog heviger dan dat het had gedaan.

"Geen probleem Muad, volgens mij zijn we die Shana liever kwijt dan rijk." Odysseus borg zijn boog weer op. "Volgens mij hebben we hier niets meer te zoeken. We kunnen beter het wolfskruid gaan halen, dat ene takje is niet genoeg voor een tegengif..." Maar Muad luisterde al niet meer, hij had alleen nog maar oog voor Arya. Odysseus zei maar niets meer, die twee hadden een moment samen nodig, en dat was ze wel gegund.

*Ik word wakker door de geur, de geur van rottend bloed.
Hoelang zit ik hier al? Uren, dagen, jaren...
Ik strompel overeind en kokhals van het zicht op de rottende lijken.*

"In naam van Moria, waar ben ik!?"

*Terwijl ik spreek druipt het bloed uit mijn mond en god weet uit hoeveel meer plekken.
Ik dwaal een tijdje door de duisternis tot ik mijn redding zie: licht.
Met alle kracht die nog in mijn uit elkaar gerukte lichaam zit ren ik, rechtstreeks de hel in.*

Demion volgt Odysseus door de bomen. Hij spring van de ene tak naar de andere met zijn hoge lenigheid. Odysseus vliegt over het terrein onder hem en heeft toch nog steeds moeite de reus bij te houden. Demion spring naar de volgende tak, waar word abrupt geteisterd door een steek in zijn hoofd. Hij verliest zijn concentratie en valt richting de grond.

Demion opent zijn ogen en duwt zich uit de aarde. Hij strekt zijn armen en rolt om, veegt zijn gezicht af en grijpt naar zijn voorhoofd. Even wrijft hij hevig, zijn hoofd bonst. (wat is er aan de hand?). Uit de verte hoort Demion een hard geschreeuw en hij keek om. Dat kwam uit de richting waar Odysseus zojuist heen renden. Demion sprong overeind en liep snel verder. Aan de rand van het bos stond Odysseus, met zijn boog gespannen. Het enige wat Demion snel kon zien, was de pijl die zijn boog met hoge snelheid verlate, dat al gauw gevolgd werd door een schreeuw.

Demion kwam uit de struiken te voorschijn en keek over de rand. Hij zag Shana beneden aan de klif liggen. Hij draaide zich vervolgens om, om richting de andere te lopen, toen zijn hoofdpijn weer opspeelde. Demion greep naar zijn voorhoofd en kneep zijn ogen dicht van de pijn. Toen hij weer opkeek zag hij iets waar hij van op zijn knieën viel. Het was Novastar. Een schemerige gedaante van Novastar stond voor hem. “Demion, wat is er? Waarom zo somber?”
Demion schudde zijn hoofd “Novastar… ik mis je zo enorm”.
De schim bewoog zich dichter naar Demion toe en liep naar de rand van de afgrond.
“Waarom kom je dan niet met mij mee?”
“…mee? Waar naar toe?”.
Vervolgens sprong de schim van de rand. “Volg mij schat…dan zijn wij voor eeuwig samen”. Demion sprong overeind en keek snel naar beneden. “Nee! Novastar!”.
Hij zag hoe zijn geliefde voor zijn ogen te pletter sloeg tegen de rotsen. Even liet Demion zijn hoofd zakken en viel weer op zijn knieën. Een enkele trans verliet zijn oog en liep langs zijn wang, langzaam naar beneden. Een hard gelach volgde, waardoor Demion opkeek. Er ontstond weer een schim… het was Raven.

“Arme, arme Demion. Waarom volg jij je geliefde niet?” zei Raven, terwijl hij weer een grijns op zijn gezicht toverde. “Waarom zo droevig? hahaha!”.
Demion sprong opnieuw overeind en liep naar Raven, met zijn hoofd gebogen. Hij liep door naar Raven en liep dwars door hem heen. De schim verdween en het enige wat Demion nog hoorde was het gelach van Raven dat in volume afnam.

Demion liep richting de andere, terwijl hij een traantje wegpinkte. Demion wist dat Raven bezig was met spelletjes spelen, maar dat het zo wilde doen…. Dat maakte Demion kwaad van binnen.

(Wacht maar tot ik je weer ontmoet Raven… ik ben nog lang niet klaar met jouw!)