*Madarian ziet een mooi zwart paard. Dat paard lijkt een goede keuze. De stalhouder had gezegd dat dit paard Shadowfox heette. Madarian probeert het vertrouwen van het paard te winnen, en dat lukt gelukkig snel. Madarian had eigenlijk niet gerekend op Odysseus met z'n grootte en gewicht. Madarian heeft medelijden met het paard dat Odysseus kiest.*

Odysseus inspecteerde de paarden, maar hij schatte dat geen van hen hem zou kunnen dragen. waarom hebben ze hier ook geen tinithpaarden? Dacht hij geërgerd.

Toen zag hij dat een van de stallen gebaricadeerd was. "Wat zit er in die stal?" vroeg hij aan de stalknecht. "Daar staat Roshaf, het grootste en wildste paard dat ik ooit gezien heb. Een ontembaar beest." was het antwoord. Roshaf? Odysseus kreeg een vermoeden. "Mag ik hem zien?" Vroeg hij. "Je bent gek! Roshaf is onhandelbaar!" "Laat hem zien!" Drong Odysseus aan.

Met zichtbare tegenzin haalde de stalknecht de barricade weg. In de stal stond wat Odysseus al had vermoed: een tinithpaard! Het reusachtige beest steigerde brieste en bokte alsof zijn leven er van afhing. De stalknecht wilde de deur alweer dichtdoen, maar Odysseus liep de stal in en zei: "Te kralen, hiut rohe..." Op slag stond Roshaf stil. Met stomheid geslagen keek de stalknecht toe. "Hoe heb je..." Odysseus onderbrak hem. "Dit is een tinithpaard, een creatie uit de bergen. Luistert alleen naar de oude bergtaal. Ik neem hem."

De stalknecht knikte, nog steeds verbaasd, maar nu ook opgelucht, want Roshaf was een ramp om te verzorgen. "Blij dat iemand hem eindelijk meeneemt. Je mag hem voor niets meenemen, je doet ons er een plezier mee." Dat had Odysseus al verwacht. Hij liep naar zijn nieuwe aanwinst en streek het in de stugge zwarte haren. "Roshaf, eo hiue te nae keytor" Fluisterde hij in Roshafs oor, en hij pakte een groot zadel en zadelde het dier. Triomfantelijk nam hij het mee terug naar de rest.

*Muad loopt rustig door de stal en kijkt langzaam in de rondte naar een paard dat hem bevalt, maar ook hij kan er geen vinden met het temperament dat hij zo lief heeft.*
"Hush, ma leine." mompelt hij voor zich uit, maar helaas, alleen het paard van Odysseus reageert lichtelijk op Muad's roep.
"Hm... eigenlijk zou ik een eenhoorn moeten vinden heh, zo naast die nightmare, of nachtmerrie, zoals je haar noemde. Maar ja, die accepteren geen mannen....
Weet je wat, ik ren wel met jullie mee, als het me tenminste lukt om in een wolf te veranderen."
*Muad krijgt een frons van concentratie op zijn gezicht, en begint langzaam maar zeker te veranderen. De verandering gaat veel langzamer dan normaal, maar uiteindelijk is hij veranderd in een wolf. Enkele paarden schrikken meteen, maar een aantal blijven rustig. Odysseus paard staat zelfs met een soort intelligentie naar hem te kijken, alsof hij wilt zeggen dat hij geen rare geintjes uit moet halen.*
*Muad veranderd weer terug, en draait dan even met zijn hoofd. Zijn nek kraakt hoorbaar.*
"Mja, ik ren wel mee, ik denk dat ik als wolf wel snel genoeg ben."

*Madarian kijkt even naar het paard die Odysseus gekozen heeft. Dat paard ziet er ERG stevig en groot uit!*

Madarian: "Ik ben benieuwd wat voor paard Arynee... euh... Arya kiest. Ik hoop wel dat ze snel een keuze maakt..."

*Als laatste maakt Arya haar keuze en dan heeft iedereen een paard. Nadat Madarian voor alle paarden betaald heeft (geld genoeg ) gaan ze in vol galop op weg naar het wolfskruid.*

Iedereen had het zo druk met het kiezen van een paard dat niemand omkeek naar de schilden. Odysseus zuchtte, en pakte het spul weer in, en bond het op Roshaf. Ze zouden er later tijd voor moeten krijgen. Iedereen steeg op, Muad veranderde in de wolf, en ze vertrokken, Cheydinhal achter zich latend, op naar kasteel Mynehem...

Arya keek verbaast op toen Odysseus aan kwam zetten met een mooie katana, en die aan haar gaf. " dank je! " Bewonderend keek ze naar het wapen, haalde deze uit zijn schede en keek naar het blad. daar zou ze inderdaad wel even mee doen.

Met het nieuwe zwaard bij haar klom ze op een paard dat haar wel beviel en strook het even over zijn manen. Zachtjes fluisterde ze een paar woorden in de oude elventaal en het paard geargeerde meteen goed. Tevreden knikte ze, en Nadat Madarian had 'afgerekend' gingen ze op weg.

de grote wolf kwam naast haar rennen. Arya had het paard al gerustgesteld. daarbij leek de wolf tijdens het rennen nu meer op een veel te blije en veel te grote hond. Arya lachte naar Muad. ook al was deze missie gevaarlijk, ze konden toch wel van de tocht genieten?

En zo reed de groep richting het bos, waar het donkere kasteel van Count Mynehem lag... Odysseus had wel zin om weer wat te knokken, zijn handen begonnen te jeuken. laat die vampier maar komen dacht Odysseus, en hij grijnsde. Hij kon het niet helpen, maar hij moest gewoon: de mosterjager in hem jubelde.

*Madarian ziet dat Odysseus wat teleurgesteld is dat niemand naar z'n schilden keek, maar er was nu gewoon geen tijd voor. Ze moesten zo snel mogelijk weg, voordat het donker wordt. Er is nog een lange weg te gaan*

Madarian: "Odysseus, die schilden zien er goed uit. Ik wil er straks best eentje uitproberen als we bij het slot komen, maar we kunnen nu geen tijd verspillen..."

*Madarian geeft z'n paard de sporen en gaat in vol galop richting het slot. De anderen volgen. Odysseus z'n paard ziet er niet snel uit, maar is dat wel. Madarian zit al snel in de stofwolk die Odysseus z'n paar veroorzaakt.*

Zeker nog een beetje boos dat ik niet naar het schild gekeken heb...

Demion Rijd op zijn paard achter de andere aan. Demion voelde zich al weer helemaal het oude, maar toch knaagde er iets van binnen dat hij niet kon beschrijven.

Demion keek om naar het schild dat Odysseus gemaakt had. Hij kon niet anders zeggen dat het een puik stukje werk was.

"Hoe lang gaat het duren voor wij bij het slot van die vampier aankomen?"

Bij de avondschemering kwamen ze aan bij het kasteel. Vanaf een bergtop zagen ze het liggen in een dal:

gemaakt van zwart graniet, torens met pieken scherp genoeg om een mens op te spiesen. Een slotgracht gevuld met een vloeistof waarvan geen mens wist (en zou willen weten) wat het was. hordes zombies achter de kantelen. En in het midden van het fort een toren die boven alle anderen uitkwam: de woning van de vampier.

Odysseus hield in. "Tijd om te rusten. Morgen zal het er heet genoeg aan toegaan..."

*Na een tijd rijden komt het slot in zicht. Het begint donker te worden. Vlakbij het kasteel ligt een klein dorp, maar dat is te ver voor Madarian.

Madarian: "Ik wou dat ik kon helpen met het opbouwen, maar ik vrees dat ik zo ga veranderen."

*Madarian pakt 'n zelfgemaakte kooien en geeft er een aan Arya. Dan kijkt hij even rond en ziet een mooi plekje. Hij loopt ernaar toe en activeert z'n kooi. Na een paar minuten kijkend hoe de rest het kamp opzetten, begint Madarian te voelen dat hij weer verandert. Snel trekt hij z'n harnas uit zodat hij geen herstelwerk hoeft te verrichten.Hij is daarvoor net op tijd.

Als Madarian eindelijk een weerwof is, ruikt hij dat het wolfskruid in de buurt is en wil de weerwolf in hem Odysseus aanvallen die het dichts bij zit. Madarian begint echter door te krijgen hoe hij met de weerwolf in hem moet omgaan. In plaats van een aanvalshouding gaat Madarian in de kooi liggen.

Niet veel later hoort het gezelschap het geluid van meerdere huilende wolven. De luiken van het dorp worden allemaal dichtgedaan en de deuren gaan op slot. Dan klinkt er geritsel in de struiken. Meerdere wolven komen uit de struiken. Het gezelschap is omsingelt door weerwolven.

Een weerwolf springt op de kooi van Madarian en staat op beide knoppen. Even kijkt de weerwolf naar de knoppen, en dan zet de weerwolf z'n poot weer op de knoppen. De kooi wordt gedeactiveerd, en Madarian is vrij. De weerwolf Madarian is wel makkelijk te herkennen. Hij is de grootste en ziet er het sterkst uit. Madarian kijkt Odysseus aan. Odysseus neemt een aanvalshouding aan. Dan draait Madarian zich om en neemt ook een aanvalshouding aan, maar richting de andere weerwolven...

Weerwolven. Minstens 12, en ze stonden in een kring om het gezelschap heen. Odysseus wist niet hoe snel hij naar zijn wapens moest grijpen. Een van de wolven had Madarian bevrijd.

Ook dat nog... Dacht Odysseus, maar tot zijn verbazing keerde Madarian zich tegen de weerwolven. Het was hem dus gelukt om de wolf in hem te temmen, maar het zou waarschijnlijk tijdelijk zijn. Dan kan ik er net zo goed gebruik van maken... Dacht hij onwillekeurig.

Snel haalde hij Eynor tevoorschijn, en schoot een zilverpuntige pijl af op de dichtstbijzijnde vijandige weerwolf. Het effect was verbluffend: toen de pijl het beest in zijn schouder raakte jankte het van de pijn, en sloeg op de vlucht. Ver kwam het niet: het was nog niet in de bosjes verdwenen, of het zeeg neer. Dat is een, nu de rest nog.

Boog maakte plaats voor bijl en Odysseus pakte Kral stevig met twee handen beet. Het schild dat hij gemaakt had zat aan zijn onderarm gebonden, zodat hij beide handen vrij had. Odysseus hief zijn bijl en ging over in de aanval, en keek niet meer wat de anderen ervan brachten, hij focuste zich op zijn doelwit.

*Muad zat, in mensvorm, naast Arya toen de weerwolven ze in stilte omsingelden. Omdat hij te veel aandacht besteedde aan haar heeft hij ze niet aan horen komen, en zelfs toen er een in zijn nek hijgde duurde het even voordat hij doorhad wat er aan de hand was.*
"Huh? Wat is dit nou weer?"
*Hij kijkt op zijn dooie gemak in de rondte, en telt 12 weerwolven, Madarian en hemzelf even niet meegerekend. Een wordt al snel neergeschoten door Odysseus.*
"Stom..." mompelt Muad voor zichzelf uit, als hij ziet dat alle 11 overgebleven weerwolven als één wolf op Odysseus af springen.
*Muad staat op, rent op de weerwolven af, springt op, veranderd midair in een wolf, en springt op die manier tegen één van de wolven op. Door de verrassing kan hij de wolf zijn strot uitbijten, waardoor het aantal weerwolven nog maar op 10 staat. Helaas werkt die truck niet nog een keer, en al snel is hij verwikkeld in een een op een gevecht met een andere weerwolf.*

Het zag er niet best uit voor Odysseus. Muads actie had ze even afgeleid, maar als je omsingeld bent door 9 weerwolven zit je toch in de problemen. Odysseus liet zijn bijl continu rondzoeven om de beesten op afstand te houden. Om de zoveel tijd raakte hij, maar de weerwolven waren te talrijk. Odysseus had hulp nodig, en hij hoopte, dat Arya en Demion snel in actie kwamen...

*De weerwolf Madarian zag dat een weerwolf dodelijk getroffen was. De geur van het bloed maakte Madarian gek. Madarian sprong op de eerste weerwolf af en wist deze snel in de hals te bijten, mede omdat ze zich concentreerde op Odysseus.

Muad sprong er op en wist deze uit te schakelen. Madarian sprong van achteren op een weerwolf die nog steeds op Odysseus geconcentreerd was en beet in z'n nek: Weerwolf 2 dood door Madarian. De enige vraag die door Madarians kop schoot was of Madarian zichzelf onder controle zou kunnen houden als de andere weerwolven dood waren...*

Ook Demion spring in aktie. Hij liet zijn lange katana rondwentelen in zijn hand. Een wolf besprong hem, maar Demion sprong opzij. De wolf probeerde het opnieuw, maar miste ook opnieuw. Demion was zo bezig met concentreren op de wolf voor hem dat hij de gene achter hem niet opmerkte. De wolf sprong in zijn rond en Demion klapte tegen de grond. Snel rolde Demion op zijn rug, terwijl de 2 wolven boven op hem sprongen. Met zijn zwaard in hun bek probeerde hij ze op afstand te houden. Demion voelde zijn hoofdpijn weer opkomen. Zijn hoofd begon weer te bonzen en de steken begonnen toe te nemen. De worsteling ging door, terwijl Demion moeite kreeg met zijn aandacht erbij te houden. De blauwe aura om hem heen lichte op. De wolven duwde harder tegen het zwaard en Demions armen bewogen richting zijn borstkas. De hoofdpijn werd steeds heviger. Opeens schoot er een schokgolf van energie van Demion af waardoor de wolven van hem afvlogen. Demion keek snel om zich heen, hij realiseerde niet dat het van hem zelf afkwam. Ze lichaam begon te trillen en de blauwe aura leek instabiel. Demion krabbelde overeind en keek naar zijn handen. Schichten energie en blauwe aura wentelde om zijn handen. Zijn lichaam deed nu erg zeer, door de steken die zich door zijn lichaam verspreide. De wolven wisten niet wat er aan de hand was maar namen afstand. Demions ogen werden blauw door de aura en er leek blauwe mist uit te komen. Zijn lichaam begon langzaam de lucht in te zweven. De andere leken niet in de gaten te hebben wat er achter hun gebeurde. Demions aura werd donkerder van kleur en er kwam nu ook een blauw licht uit zijn mond. Hij zweefde nu enkele centimeters boven de grond. De aura werd donkerder en donkerder tot een paars zwarte kleur.
“Raven!” riep hij opeens hard. Opnieuw schoot er een energie golf van zijn lichaam af en hij stortte op de grond.

Alle reisgenoten kregen ineens beelden door van Demion via telepathie. Het duurde maar een seconden, maar het leek alsof er een film voor hun ogen afspeelden. Ze konden nog niet precies begrijpen wat het allemaal betekende.

Daar was Demion, klein alleen, voor een brandend dorp. Het ondode leger viel het dorp aan. Een van de ondode merkte kleine Demion op en rende met bijl in de aanslag naar Demion toe. Demion kon niks doen behalve ineen duiken. De ondode wilde toeslaan maar viel achterover neer. Daar stond een andere kleine jongen. Zwart lang haar en die grijns die iedereen meteen herkende. Het was Raven.

Het volgenden beelden speelde weer af. Demion en Raven leken een stuk ouder, een jaar of 15 en liepen beide door de stad. Opeens schoten Raven en Demion vuurballen in het rond en de stad stond binnen seconden in lichte laaien. Demion leek niet op de Demion die het genootschap kende. Hij leek duister.

Demion en Raven waren nu beide in de tempel van de Order. ze waren nu een jaar of 18. De studenten waren met hun aan het vechten. Twee Guardians sprongen te voorschijn en begonnen te vechten met Demion en Raven. Een hevig gevecht ontstond en Demion en Raven waren verslagen. Een van de guardians, een bloed mooie vrouw liep naar Demion en hielp hem overeind. Raven rende voor zijn leven en liet Demion achter. De vrouw liep naar Demion en legde haar hand op zijn hoofd. Er kwam een blauwe aura van haar af en die leek overgebracht te worden naar Demion.

Demion was aan het trainen in de tempel met de bloed mooie guardian. Ze stopte beiden en de vrouw liep naar Demion toe. Ze opende zijn hand en legde een ring in zijn palm. Demion kneep zijn hand dicht en gaf de vrouw een kroel.

Het volgende moment knielde Demion op de trap van de tempel van de Order. De vrouw gaf hem een katana. Hij knikte toestemmend en stond weer op. Ze liepen met ze tweeën de trap af. Ineens was daar Raven weer, met getrokken zwaard. “waarom heb je mij verlaten Deimos!”. Demion schudde zijn hoofd “Mijn naam is Demion. Raven verlaat dit pad en volg de juiste weg”. Raven schudde dit maal zijn hoofd “Zoals jij wilt…Demion”. Raven gooide zijn zwaard naar de vrouw die recht werd doorboord door haar hart. Demion keek om naar de vrouw die op de trap lag. Raven was alweer vertrokken.

Terug in de realiteit stond Demion weer op en zuchtte diep. Hij opende zijn ogen en keek rond. De duistere paars zwarte aura lichte op. “Het is fijn om terug te zijn Raven” sprak hij zachtjes. Er klonk een stem in zijn hoofd “Het is fijn om je eindelijk terug te hebben Deimos” het was Raven die hem toefluisterde…

Madarian had al 2 weerwolven gedood, hetgeen Odysseus wat ruimte gaf om eens flink uit te halen. Een weerwolf verloor zijn hoofd.

Snel keek Odysseus even rond. Zowel Muad als Madarian waren in een 1 op 1 gevecht gewikkeld met weerwolven. Demion had het minder makkelijk: hij lag op zijn rug met 2 weerwolven die tegen zijn zwaard duwden. "Demion!" Schreeuwde Odysseus. Hij liet het vlak van kral neerkomen op de schedel van een van de wolven. In een beweging rukte hij kral toen naar links, wat een weerwolf dodelijk trof. De derde wolf was nu achter hem. Met een backstep duwde Odysseus de steel van zijn bijl tot ver in de oogkas van het beest, hij hoorde de botten kraken.

Nu hij klaar was met deze drie ondieren rende Odysseus naar Demion, hij hoopte dat hij niet te laat was... Maar er gebeurde onverwachte dingen: een schokgolf van blauwe aura wierp de wolven achteruit.

beelden.

Demion, klein en alleen, voor een brandend dorp. Het ondode leger viel het dorp aan. Een van de ondoden merkte de kleine Demion op en rende met bijl in de aanslag naar Demion toe. Demion kon niks anders doen dan ineen duiken. De ondode wilde toeslaan maar viel achterover neer. Daar stond een andere kleine jongen. Zwart lang haar en die grijns die iedereen meteen herkende. Het was Raven.

Het volgenden beelden speelde weer af. Demion en Raven leken een stuk ouder, een jaar of 15 en liepen beiden door de stad. Opeens schoten Raven en Demion vuurballen in het rond en de stad stond binnen seconden in lichte laaien. Demion was niet de Demion die het genootschap kende. Hij leek duister...

Demion en Raven waren nu beiden in de tempel van de Order. ze waren nu een jaar of 18. De studenten vochten met hen. Twee Guardians sprongen te voorschijn en begonnen te vechten met Demion en Raven. Een hevig gevecht ontstond en Demion en Raven verloren. Een van de guardians, een bloedmooie vrouw liep naar Demion en hielp hem overeind. Raven rende voor zijn leven en liet Demion achter. De vrouw liep naar Demion en legde haar hand op zijn hoofd. Er kwam een blauwe aura van haar af en die leek overgebracht te worden naar Demion.

Demion was nu aan het trainen in de tempel met de bloedmooie guardian. Ze stopte beiden en de vrouw liep naar Demion toe. Ze opende zijn hand en legde een ring in zijn palm. Demion kneep zijn hand dicht en gaf de vrouw een kroel.

Het volgende moment knielde Demion op de trap van de tempel van de Order. De vrouw gaf hem een zwaard. Hij knikte toestemmend en stond weer op. Ze liepen met z'n tweeën de trap af. Ineens was daar Raven weer, met getrokken zwaard. “waarom heb je mij verlaten Deimos!”. Demion schudde zijn hoofd “Mijn naam is Demion. Raven verlaat dit pad en volg de juiste weg”. Raven schudde dit maal zijn hoofd “Zoals jij wilt…Demion”. Raven gooide zijn zwaard naar de vrouw die recht werd doorboord door haar hart. Demion keek om naar de vrouw die op de trap lag. Raven was alweer vertrokken.

Wat had dit te betekenen? Wat was er met Demion aan de hand? Toen Odysseus opkeek zag hij een paars en zwarte gloed van Demion afkomen. "Demion, wat is hier aan de hand?" Demion lachte alleen maar... "Demion?" Angst bekroop Odysseus. Wat was er aan de hand?

*Madarian besprong een andere weerwolf en gooide deze om. Net als Madarian over deze weerwolf staat om toe te slaan, wordt z'n beeld eventjes verstoord door de beelden van Demion en Raven. De andere weerwolf wist daardoor Madarian van zich af te gooien.

De visioenen hielden op. Madarian zag de weerwolf op hem afspringen. Madarian gebruikte z'n achterpoten goed. Hij gooide de weerwolf daarmee over zich heen. Snel sprong hij op en beet de weerwolf in z'n nek. Weerwolf 3 dood. Daarna keek Madarian naar Demion. Z'n aura was anders geworden. Madarians keek heel even naar Demion met een schuin hoofd, maar toen klonk er geritsel achter Madarian. Madarian draait zch om en ziet twee weerwolven tegelijk op hem af komen...*

“Deimos is wedergekeerd” roept hij uit, terwijl hij zich uitrekt. De wolven weten niet wat ze moeten doen en kijken elkaar vragend aan. Een van hun besluit aan te vallen en loopt richting de zij van Deimos, neemt een aanloop en springt. Zonder zijn hoofd te draaien vangt Deimos de wolf, bij de keel, in zijn rechterhand. De wolf probeert zich los te wrikken, maar het lukt hem niet. “zielige wezens” fluistert Deimos en versterkt zijn greep op de wolf zijn hals. De wolf sputtert nog tegen, maar zijn kracht lijkt uit hem weg te vloeien. Deimos draait zijn hoofd en kijkt de wolf recht in zijn ogen. Een duistere grijns verschijnt op zijn gezicht. Uiteindelijk is het geluid te horen van een nek die breekt onder de grote hoeveelheid druk. Deimos kijkt nog enkel seconden naar het lijk in zijn hand en werpt hem vervolgens 10 meter door de lucht tegen een boom. De andere wolven nemen afstand beginnen hard te grommen. Het enige wat Deimos doet is grijnzen en de wolven met zijn ogen aankijken. Deimos keert zich naar de andere die achter hem bezig zijn met de overige wolven. “Zwak tuig” fluistert hij weer zacht tegen zichzelf. hij trekt zijn zwaard die duister opgloeit. Het blad splijt zich in tweeën en er ontstaan een dubble bladed katana.

*De twee weerwolven die eerst op Madarian afgingen, gaan nu richting Demion. Demion wordt volledig omsingelt om allemaal tegelijk aan te vallen.

Madarian weet van de situatie gebruik te maken en weet weer een weerwolf van achteren uit te schakelen. Dit keer door een beet in de nek, waardoor de wervelkolom versplintert. Madarian laat de weerwolf in hem even los op z'n soortgenoot, en verscheurt hem.

Dan kijkt Madarian naar Demios. Even wil de weerwolf in hem Demion/Demios aanvallen, maar Madarian weet het tegen te houden en een ander doelwit aan te wijzen. Alle weerwolven springen nu tegelijk op Demion/Demios af...*

Deimos pakt zijn zwaard stevig beet en loop richting de groep andere krijgers. Hij is gefocust en wilt zich door niemand laten afleiden. Ineens springen de rest van de wolven in zijn richting. Deimos blijft staan en er ontstaat weer een gluiperige grijns op zijn gezicht. Hij spant zijn spieren, flitst opzij en zwaait zijn zwaard rond hem, gevolgd door een hevige schokgolf. Een van de wolven word dwars door midden gespleten en de andere vliegen allemaal achteruit. Ze landen allemaal weer op hun poten en grommen hevig. Deimos schiet in de lach.
“ Wat denken jullie wel? Denken jullie dat ik te stoppen ben door zo’n zwak groepje puppies?”.
De Wolven deinzen achteruit als Deimos, met zwaard in hand, richting het genootschap loopt, die vechten voor hun levens. Deimos lijkt zich totaal niks aan te trekken van de wolven. Hij lijkt maar op een ding gefocust… de andere krijgers.

Demion... shit, wat is er gebeurd..
Arya Bleef stil staan, want ze had de verandering maar al te goed opgemerkt. Demion was eerst al gevaarlijk geweest als hij tegen hun zou zijn, maar wat ze nu precies moest doen wist ze niet. Stilletjes vervloekte ze de Magie die het meeste van haar andere krachten had overgenomen en zwakker gemaakt, want nu was er niet heel veel aanvalsmagie meer over, zeker omdat er geen tijd was geweest deze weer sterker te maken. de enige verdediging die ze had was het zwaard, en ze hoopte dat ze haar 'elven agility' nog had.

Ze had van de wolven al wat kleine oppervlakkige wonden gekregen, maar ze wist zeker dat wat ze nu zou krijgen toch aardig wat groter was. Ze hield haar zwaard steviger vast, en rende op 'deimos' af.