Na een tijdje kon Arya weer op haar eigen benen staan. de realiteit bestond nog, ze was niks kwijt behalve een aardige hoeveelheid zelfrespect. Ze ging dan ook weer staan, en keek Muad aan. ze had haar stem weer teruggevonden na even dicht bij hem te kunnen zijn geweest. weer knikte ze met haar hoofd en sprak met een weliswaar nog wat schorre stem. " ja Muad, ik wil met je trouwen, heel graag zelfs!"

Verbaasd keek Odyssseus toe hoe Demion met duidelijke hoofdpijn grimassen trok en dingen probeerde te grijpen die er niet waren. Hij pakte Demion bij zijn schouder, wat hem uit zijn trance haalde. "Demion, wat is er aan de hand?" Demion zei even niets, en antwoorde toen: "Raven, hij is terug..." Demion had Odysseus die dag uitgelegd wie Raven was, en dat hij terug was, was geen goed nieuws... Odysseus dacht na. Het gevoel bekroop hem, dat Raven hier achter stak: waar had het necroleger anders vandaan kunnen komen? "Troost je Demion, we zullen Raven snel zien, en dan kun je je op hem wreken..." Toen keerde hij zich naar Muad en Arya, hij had Muads huwelijksvoorstel niet gehoord. "Onderweg terug kunnen jullie nog wel bijkletsen, we moeten terug naar Cheydinhal om onze spullen op te halen. We kunnen maar beter snel het wolfskruid gaan zoeken"

*Met een grote grijns op zijn gezicht geeft Muad Arya een uitgebreide zoen. Dan wordt hij 'gestoord' door Odysseus.*
"Heh? wat? ow ja, dat wolfskruid. Nou ja, zo lang ik dit takje op mijn huid draag kan ik transformeren zolang ik wil, heb ik gemerkt, dus dat zal een hoop kopzorgen schelen.
Rennen jullie maar vast richting Cheydinhal, wij komen wel achter jullie aan."
*Muad loopt nog even naar de klifrand, en hij kijkt naar beneden.*
"Zeg, ehm... Shana was hier toch naar beneden gevallen? Ik zie haar nergens liggen... Nou ja... 't zal wel niets zijn.
Anyway, Arya en ik gaan nog even een vluchtje maken. Zie jullie straks."
*Dan rent hij van de klifrand naar Arya toe, neemt haar in zijn armen, en vliegt met een uitgelaten schreeuw van vreugde weg.*
"Wanneer denk je dat het beste is? De trouwerij bedoel ik dan. Maar nadat we dat kasteel vampier vrij hebben gemaakt?" schreeuwt hij boven de wind uit.

Odysseus en Demion lopen richting de stad, dwars door het woud heen. Even lijkt de rust wedergekeerd. Demions hoofd bonst nog steeds, maar hij probeert dit te onderdrukken. Ze kwamen met ze tweeën al gauw aan bij de stadspoort. Geen woord is gewisseld gedurende de gehele terugreis. Ze liepen maar gelijk terug naar de herberg om hun spullen op te halen. Het werd tijd dat het wolfskruid bemachtigd werd. Een kleine drempel in het leven van de helden. Demion plofte op het bed en Odysseus greep zijn spullen. Even deed Demion zijn ogen dicht, zijn hoofd bonsde weer hevig.

Demion opende zijn ogen en zag dat hij niet meer in de herberg was. hij was weer op de donkere locatie van voorheen. Demion stond op en keek rond “Raven! Waar ben je?!”.

Uit het niets kwam een schim te voorschijn. Het was Raven. Met zijn duistere gestalte liep Raven naar Demion toe. “Wat is er Demion?”
“Raven!? Wat moet je toch?!”
Raven schoot in de lach en een grote grijns ontstond weer op zijn gezicht. “…niks hoezo?”
“Raven, vecht man tot man met mij, maar niet dit soort spelletjes!”
“Waarom niet Demion? Heb ik een gevoelige snaar geraakt?”
Demion was niet onder de indruk en liep naar Raven toe zodat ze vlak voor elkaar stonden. Raven sloeg een diepe zucht. “Nou Demion, komt er nog wat van?”
Demion begreep niet waar hij het over had. “Waar van Raven?!”
“Dat weet jij best wel Demion…geef mij de macht”
Demion kon wel raden wat hij daar meer bedoelde… Raven wilde dat Demion zijn eigen leven nam. “Dat gaat helaas niet gebeuren Raven”.

Raven schudden zijn hoofd en zuchtte nogmaals diep. “Hoe lang wil je dit nog uitstellen Demion? Waarom niet? Waarom het uitstellen wat niet uit te stellen valt? Wil je Novastar niet terug zien? Hoe lang is het al wel niet geleden?”.

Demion schudde zijn hoofd en sloot zijn ogen, in de hoop, dat als hij ze weer opent, hij weer terug is in de herberg. Een hard gelach was te horen en Demion opende zijn ogen en voelde de hand van Raven op zijn schouder "Dan pak ik het zelf wel Demion!".

Hij was ineens terug in de herberg. De klank van Ravens lach, galmde door zijn hoofd. Demion sprong van het bed af en balde zijn vuist. Zijn lichaam trilde van woede, een gevoel dat hij al een tijd niet zo hevig heeft ondervonden. Hij sprong door het raam naar buiten zonder iets te zeggen en klom over de daken terug naar de kerktoren. Toen hij weer boven op de punt stond liet hij zich geheel gaan. Een harde schreeuw van woede. Het leek of heel de stad en omtrek hem kon horen. Een blauwe aura kwam van Demion af en verlichte de gehele toren. Demion moest het even laten gaan. Wat Raven ook had gedaan, of wat hij ook van plan was, Demion moest hem stoppen. Raven moest gestopt worden om deze wereld te redden.

De mensen uit de stad keken op naar de toren, die geheel blauw kleurde en wezen in de richting van de silhouet boven op de toren. Een hard gerommel klonk door de stad en de aarde trilde hevig. De mensen rende in het rond, toen glas alle kanten op sprong en marktkraampjes instorten. Het duurde maar even, maar het was genoeg voor een tijdelijk paniek.

Demion stond op de toren en zakte ineen. Het gelach van Raven klonk weer door zijn hoofd.

(Wat is er met mij aan de hand…..? Waarom kan ik mij niet beheersen…..?…wat heeft Raven nu weer gedaan?)

"laten we eerst inderdaad dat kasteel maar eens vampiervrij maken en Madarian bevrijden van de wolf in hem, die is toch iets irritanter dan die van jou." Met haar hand gaat ze zachtjes over Muad zijn wang en zoent hem daar daarna. " dan hebben we wat meer tijd voor onszelf, nu zitten we met een klein tijdslimiet. maar.." Arya moest lachen. ze dacht terug aan hun ontmoeting, die eerst een beetje raar ging. alles wat ze samen hadden meegemaakt. en binnenkort zouden ze dan samen zijn. " maar jij hebt toch alle tijd van de wereld, mijn lief."

Demion, Odysseus, Madarian, wij komen er straks wel aan.. Snel seint ze even wat door en kijkt dan weer naar Muad, die haar meerdere malen op verschillende manieren had 'gered' en meteen het hele leven waard maakte voor haar.

*Na het bericht dat Muad en Arya verdwenen waren, sprintte Odysseus naar buiten, en Demion ging erachteraan. Madarian volgde maar was niet zo snel als Odysseus en Demion. Odysseus heeft als reus grotere benen, en daarom lukte het hem om sneller te lopen dan Madarian.

Halverwege was Odysseus van richting veranderd, en Madarian had dit niet gezien, dus hij was verder gerend in de verkeerde richting. Pas nadat er een schreeuw klonk wist Madarian welke kant hij echt op moest.

Als hij bij het gezelschap komt, hebben ze het net over om naar het wolfskruid te gaan.*

Madarian: "Wat heb ik gemist?"

*Madarian wordt bijgepraat. Ook ziet hij het wolfskruid.*

Madarian: "Muad, mag ik dat wolfskruid? Het is niet genoeg om iemand te genezen, maar misschien kan ik het wolfskruidstekje laten groeien, zodat er wel genoeg is voor meerdere personen."

"Oh, maar jij ook hoor, lief. Je hebt net zoveel tijd als ik. Weet je nog, die 'vloek' die mijn vader over ons legde. Dat we samen nog een lang leven zouden 'lijden'. Gelukkig heeft de God die de vloek ook heeft gestart het leiden 'verkeerd' geïnterpreteerd. Je bent net zo onsterfelijk als ik liefste."
*Hij geeft haar nog een laatste zoen, en vliegt dan richting stad. Onderweg vind hij Madarian die hij meteen maar even oppikt, en achter hem aan trekt.*
"Gaat sneller zo, Madarian. Houd je goed vast."
*Onderweg stelt Madarian voor om het wolfskruid op te kweken.*
"Het is op zich een goed idee, ware het niet dat je wolfskruid alleen op kan kweken uit zaden, en die zitten hier niet aan.
Om van het weerwolf probleem nog maar te zwijgen, terwijl je al die jaren wacht tot er genoeg gegroeid is om ons beiden te genezen.
Ik vind het eigenlijk wel best zo. Het weerwolf zijn heeft zo z'n voordelen, als je het onder controle kan houden. Alleen jammer dat we nu al het zilveren bestek het huis uit moeten doen....
Ik vind het erg jammer dat m'n vader je als wapen ontworpen heeft, Madarian."
*Tegen de tijd dat hij is uitgekletst zijn ze bij de herberg aangekomen. Hij zet eerst Madarian rustig neer, en land dan zelf.
Met een grote grijns en Arya in zijn armen loopt hij de herberg binnen.*

Muad, Arya en Madarian kwamen net iets eerder bij de herberg aan dan Demion en Odysseus. Zowel Odysseus als Demion was vermoeid, vooral Demion met zijn hoofdpijn. Toen voelde Odysseus iets dat hij de afgelopen 4 dagen niet gevoeld had: hij had honger. De afgelopen 50 uur van vechten rennen en andere capriolen hadden hun tol geeist. "Ik stel voor dat we onze spullen pakken en dan nog even wat eten, alvorens we vertrekken." Zei Odysseus, die deed alsof hij nog topfit was. Vervolgens liep hij naar de bar, en deed een monsterbestelling aan eten. Hij kon wel wat eten gebruiken, hij zou het de komende dagen nodig hebben.

" ik mag wel oppassen met mijn wapens dan.. ik geloof dat ik overal en nergens nog wat zilver op heb zitten" Zachtjes lachend word ook zij nu weer op de grond gezet, toch wel fijn, vaste grond onder de voeten. even probeerde ze alles terug te halen. wolfskruid, weerwolf, madarian. alle problemen, en dan nog maar op korte termijn. de wereld was hard, maar samen zouden ze er doorheen komen.

" Dus.. we hebben genoeg wolfskruid voor een persoon... er is nog wat bij een of andere vampier in de buurt, maar aan de laatste reactie van Odysseus die ik me herinner was dat niet al te best. wat gaan we nu precies allemaal doen?"

Terwijl ze sprak waren de woorden nog steeds niet uit haar hoofd. zij net zo onsterfelijk als zijnde niet snel aantastbaar door leeftijd? kon dat? uit alle macht probeerde ze haar aandacht bij het weerwolfprobleem te houden

*Terwijl het eten voor Odysseus wordt klaar gemaakt, begint Muad door de geuren te watertanden. Zijn maag begint ook duidelijk hoorbaar geluiden te maken.*
"hm... zou ook wel wat lusten. Mevrouw, mag ik wat hij ook heeft besteld?" vraagt hij aan de vrouw achter de bar.
*Ze slaat haar ogen ten hemelen, alsof ze wilt zeggen: "nog zo'n malloot" en gaat dan de bestelling doorgeven.*
*Een kwartiertje later komen er 2 belachelijke bergen voedsel de ruimte binnen, en begint Muad maar vast te eten.*
Met volle mond: "Wawt we nu moefen doen?"
*slikt*
"Nou, als ik het goed heb begrepen, hebben we nu een miniem klein stukje wolfskruid, waarmee ik enigszins controle heb over mijn transformaties, maar het is veel te weinig om iemand ook maar een klein beetje te genezen. Ik kan het ook niet aan Madarian geven, want hij heeft de wolf in hem nog niet onder controle.
Dat betekend dat we het wolfskruid moeten gaan zoeken. Helaas weten we maar van een plek dat het daar groeit; in de achtertuin van een vampier. En die moeten we dus eventjes een kopje kleiner maken.
En als we dat hebben gedaan genezen we Madarian, en ga jij een mooie, veel te dure, jurk kopen." besluit hij met een dikke knipoog.
*Dan concentreert hij zich weer volledig op zijn lege maag, en de stapel voedsel die voor hem ligt.*
"Alf je ook wafd wild, moed je pakken hoorf.*

" oh, dus niet genoeg voor een persoon.. mijn fout.." Snel pakt Arya ook wat van de enorme berg voedsel af en begint te eten. het was wel even geleden dat ze had gegeten, en nu merkte ze pas hoe een honger ze had. nadat ze haar mond had volgepropt keek ze even angstig, kauwde en slikte daarna de inhoud van haar mond weg. " een jurk? oh jee. dar word een groot trauma overwinnen" Nu moest ze toch wel lachen, en ging snel maar weer aan het werk om de grote berg voedsel op hun tafel weg te werken. ook al zag Arya er uit alsof haar maag niet supergroot was ging er toch een enorme hoeveelheid voedsel naar binnen, en na no-time was de tafel dan ook leeg. even keek ze naar haar kammeraden, grijnsde, en liep toen weer anar de mevrouw achter de balie.

" uuhm... heeft u nog wat te eten? volgens mij zijn er nog wat aan onze tafel die honger hebben.." De vrouw kijkt Arya aan alsof ze geel is, maar geeft snel weer iets door naar achteren.

"Nee, ik dan, in een pak. Kun je het jezelf voorstellen?"
*Hij kijkt Arya met een grijns aan, en ziet een dromerige glans in haar ogen verschijnen.*
"hm... ik geloof dat je het je wel degelijk voor kunt stellen, en als ik zo die grijns mag beoordelen, bevalt het resultaat je wel." reageert hij grinnikend.

*Dan roept hij naar de vrouw achter de bar.*
"Maak er maar 2 extra porties van hoor. We hebben volgens mij al zeker een week niet gegeten, en we hebben honger."
*De ogen van de vrouw puilen ondertussen zo ver uit van verbazing dat het Muad weer verbaasde dat ze niet uit haar kassen vielen.
Maar toch gaat ze de bestelling weer doorgeven, waardoor zelfs de kok even komt kijken wie zulke schrokoppen zijn.*
"Me dunkt... Een elementaal. Die kunnen vreten ja. En aan die gouwen oogies te zien zit er ook een paar engelen tussen, en die zijn nog erger." mompelt de kok. "Nou ja, mooie omzet voor vandaag zeker."

*Madarian is net neergezet door Muad, en blijft nog eventjes buiten staan. Eerst nog even wat frisse lucht ademen. Inmiddels zijn de anderen naar binnen gegaan en bestellen flinke porties voedsel.

Madarian gaat even rondkijken in het dorp, en ziet dan een boekenzaak. Hij gaat naar binnen en kijkt rond. Dan ziet hij een boek over het wolfskruid en de vampier die het bewaakt. Madarian koopt dit boek en gaat weer terug naar de herberg.

Als Madarian vlakbij de herberg is, ziet hij een wagen stoppen met allemaal voedsel. Madarian kijkt even naar het uitladen en hoort de kok praten.*

Kok: "Je zult het niet geloven, maar een paar personen hebben m'n complete voorraad voor vandaag besteld! Een reus, een engel en een elf zijn me aan het schrokken binnen! Wat zullen ze schrikken als ze de rekening zien..."

*Madarian gaat de herberg binnen en ziet de berg voedsel... Madarian gaat naar de anderen toe en zegt wat hij de kok heeft horen zeggen.*

Madarian: "Ik heb ook wel erg veel trek gekregen. Ik ga ze even laten schrikken..."

Madarian loopt naar de tafel en voelt even aan z'n geldbuidel. Daarna bestelt hij de complete menukaart. De barvrouw gelooft haar oren niet en vraagt of dit een grap is, omdat de anderen ook al zoveel besteld hebben. Als Madarian zegt dat het geen grap is, geeft de barvrouw de bestelling door naar achteren.

Madarian draait zich om en begint naar de anderen te lopen. Dan hoort Madarian een plof. De barvrouw is flauw gevallen. Madarian brengt de barvrouw weer bij en helpt haar langzaam overeind. Daarna gaat hij bij de anderen zitten, maar wel aan een aparte tafel. Dan komen de gerechten 1 voor 1 binnen en eet alles op, terwijl hij het boek gaat lezen. Als alles op is, laat Madarian een zeer luide boer, die zo'n 20 seconden duurt en drie keer van toonhoogte verandert. Madarian biedt z'n excuses aan. Na nog eens 5 minuten is Madarian uitgelezen.

Madarian: "Dit wordt een lastige klus. Die bewaker van het wolfskruid is geen normale vampier. Hij kan tegen zilver, hout, kruizen en knoflook. Hij kan ook tegen zonlicht, hoewel hij dan wel flink wat zwakker is. Niemand weet hoe hij te stoppen is. Hij is vele keren doorboord met een een staak en met zwaarden, zelfs magische zwaarden. Dit wordt erg lastig.

Ieder wezen heeft een zwakke plek, maar niemand heeft de zwakke plek gevonden van deze vampier. Er staat wel dat in de kerk in het dorp vlakbij wordt verteld wat z'n zwakke plek is in raadselvorm, maar niemand heeft dat raadsel kunnen ontcijferen."

Op het moment dat Madarian aan het vertellen is komt Duss al gapend de trap af.
Zo zo *smak* *smak*, dat was ff lekker.

Duss kijkt naar de tafel en ziet Maud, Arya en Madarian aan de tafel zitten.
Er ligt zoveel eten op tafel dat er een heel weeshuis van kan eten.
"Wow! Jullie doen alsof jullie 3 weken geen eten hebben gezien! Goed als ik meedoe?"

Duss loopt naar de bar en bestelt een grote keg bier.
Madarian: ".. geen normale vampier.. hij kan ook tegen zonlicht.. zwakker.."
*Idee!*
Duss loopt met de keg bier in de hand naar de tafel en gaat zitten. Pakt een groot stuk vlees van de tafel en begint te kauwen.
Als hij een hap heeft doorgeslikt zegt hij: "Ik denk dat ik een idee heb. Aangezien hij een stuk zwakker is als hij in het directe zonlicht staat, kunnen we misschien iets doen met spiegels. Ik denk dat ik wel wat bruikbare onderdelen in mijn wagen liggen.
We kunnen licht weerkaatsen met de spiegels en zo de vampier verzwakken?"

*Sjomp* *sjomp* "Heb ik in de tussentijd nog wat gemist?...

"spiegels... daar kunnen we inderdaad misschien wel mee werken. maar hoe willen we die goed op kunnen stellen? als we allemaal een spiegel vast moeten houden kunnen we onszelf nu niet meer verdedigen. daarbij heb ik het gevoel dat zelfs al vind deze vampier het zonlicht nu niet echt fijn, ik denk niet dat het hem helemaal tegen zou houden.
Op zich het idee van met spiegels werken is wel goed, we moeten daar alleen een goede manier van werken mee vinden, want ik heb toch liever een zwaard, die ik overigens nog steeds ergens moet halen, in mijn handen dan een spiegel."

Arya kijkt even naar Madarian, schud haar hoofd en gaat dan weer genoeg zitten. ze ging niet meer eten nu, het was wel genoeg geweest voor haar. daarbij kon het vertragingen opleveren zoveel te eten.
"hoe moeteen we hier trouwens voor betalen? ik en muad hadden alleen het deel van de kaai, Arthir." Ze hoopte maar dat ze niet zo stom waren geweest alles om te smelten, want dan zaten ze nu met een ander probleem: geen geld voor het eten, en Arya zou het zonder wapen moeten stellen.

"Geen probleem Arya." Odysseus haalt een klomp goud uit zijn tas, die zo mogelijk nog groter is dan de zilverklomp van eerder. "Ik neem aan dat dit de rekening zal vereffenen?" Met een bonk laat hij het op de bar neerkomen.

De barvrouw is bijzonder snel bij, en begint meteen met het inspecteren van haar 'buit'. "Maak je geen zorgen, het is echt goud. Is dit genoeg?" Verbijsterd knikt de barvrouw, die snel het goede nieuws gaat vertellen aan haar baas.

Volgende kwestie: de spiegels. "Het is een goed idee van Duss om spiegels te gebruiken, maar het zou ons kwetsbaar kunnen maken. De oplossing is schilden. Als iedereen een schild draagt met een spiegel erop, dan kunnen we de zon kaatsen zonder enig gevaar voor eigen leven. Ik kan wel zorgen voor materiaal voor schilden, Duss heeft spiegels." Odysseus wilde al naar buiten lopen, maar hij bedacht zich: er was nog het probleem van de ongewapende Arya. "Arya, wat voor soort wapen had je in gedachten te willen hebben?" vroeg Odsseus haar. "Een zwaard, hoezo?" "Dan weet ik precies wat ik nodig heb. Ik ga nu. Jullie hoeven niet mee, ga maar door met wat jullie van plan waren te doen. Voor de avond ben ik terug"

En terwijl hij wegliep liet hij een stel verbrouweerde vrienden achter. Bij wat hij nu ging doen had hij geen hulp nodig. Het was tijd om een paar oude elementaaltechnieken te beoefenen...

Demion zit op zijn knieen op het dak van de kerktoren. de blauwe gloed om hem neemt af na maten hij verder tot rust komt. hij zucht enkel malen en komt overeind. het gelach van Raven is verdwenen. hij klimt van de toren af en rent over de daken terug naar de herberg. snel schiet hij door het kamerraam naar binnen en ploft weer op het bed. zijn hoofdpijn is al minder geworden. uiteindelijk valt hij in slaap.

Demion opend zijn ogen en kijkt naar boven. de balken van de kamer is het enige wat hij zit. hij bleef ongeveer 5 minuten staren naar de balken en ging op de rand van het bed zitten. hij duwde zich van het bed af om op te staan en liep vervolgens naar de kamerdeur. deze opende hij en liep er doorheen. de trap naar beneden ging hij langzaam af, tree voor tree. Daar zat de rest, behalve Odysseus, aan een tafel vol gestapeld met borden. Demions maag knorde ook en hij ging ook maar aan tafel zitten. hij nam plaats naast Duss en sprak hem aan. Hij had hem al een tijd niet gezien en vroeg het allemaal was en wat er onderweg allemaal was gebeurd.

Odysseus zocht een kale vlakte in de buurt van de stad op. Na een goede plek gevonden te hebben concentreerde hij zich. Na een minuut focusen stond hij op, en strekte zijn armen uit en begon lange spreuken uit te spreken. De aarde begon te trillen, en na enige tijd begon er ijzererts aan de oppervlakte te komen. Het brok erts splitste in 6 even grote delen, en 1 kleiner deel. Eerst keerde Odysseus zich naar de 6 grotere brokken, zonder op te houden met spreuken citeren. De brokken vervormden, en langzaam kregen ze de vormen van schilden. Toen de vormen klaar waren, veranderde het oppervlak van de schilden. Dit was een lastig gedeelte van de bezwering. Odysseus concentreerde zich tot het maximum, en het oppervakte veranderde. Het was gelukt: de schilden waren nu omgeven door een rand van goud! Nog een paar details, en de hoplitenschilden waren gereed voor het gevecht.

Nu het laatste brokstuk. het werd langwerpig en scherp, en kreeg de form van een katana, met uitzondering dat deze zwart was. Van tevoren had Odysseus een handvat gemaakt, en hij zette hem nu op het nog vloeibare ijzer. Het zwaard koelde snel af, de details moesten snel gedaan worden. Met het laatste deel van zijn concentratie maakte hij het karwei af. Arya's zwaard was af. Daar zou ze wel blij mee zijn. Odysseus pakte de handel in en ging terug naar de herberg.

*Een aardig idee met die spiegels, maar het is een vampier. Waarschijnlijk is hij 's nachts pas actief, en dan wordt het lastig om met die spiegels te werken. En zonlicht maakt hem alleen wat zwakker. We kunnen beter eerst naar die kerk gaan en die aanwijzingen goed bekijken. Er staat wel wat in het boek, maar het is te onduidelijk om goed te kunnen zien.*

Madarian: "Ik stel voor om richting het kasteel van die vampier te gaan. Het is net middag, en het is een paar dagen lopen..."

De barvrouw hoort dit en zegt: "Lopen? We hebben hier een stal met voldoende paarden."

Madarian: "Paarden? Geen slecht idee. Zijn ze ook te huur?"

Barvrouw: "Jullie geven zoveel geld uit voor eten, en een paard kost veel minder..."

Madarian: "Ik ben slecht in het verzorgen van paarden, vandaar. Maar ik begrijp wat u bedoelt. Die stal, die is vlakbij de smid, toch?"

Barvrouw: "Klopt."

*Madarian rekent af voor ieder van het gezelschap die nog niet betaald heeft, geeft een flinke fooi en gaat op weg naar de stal. De anderen volgen. Daar aangekomen bekijkt Madarian de paarden. Ze zijn allemaal in topconditie. Madarian gaat naar de stalhouder en vraagt welke paarden te koop zijn. De stalhouder wijst ze aan en geeft instructies per paard.*

Madarian: "Kies je paard maar uit..."

Demion loopt achter Madarian aan en komt uit bij de stal. Madarian loopt naar binnen en begint te kletsen. Hij draait zich om en roept "Kies je paard maar uit".

Demion keek naar de paarden, vond niks dat hem echt beviel. Hij draaide zich om en floot met zijn fingers een hoge toon. in de verte was een hard geschreeuw te horen. Demion draaide zich om en zag wat hij in gedachte had. het was een Nacht-merrie. een duister paard, door sommige ontembaar beschreven. Demion had deze merrie ooit eens gered van een groep zombies die hem op wilde eten. Ze voelde gelijk een band met elkaar. het donker zwarte paard, met rode ogen en met zijn vurige manen, kwam aanhobbelen. zij stopte net voor Demions neus. Demion wreef met zijn hand over de snuit van het beest en de vurige manen wakkerde verder op. Ze werden vervolgens minder en Demion liep naar de zijkant van het paard. Met een aanloop springt hij er bovenop. De merrie stijgerd en rent een klein rondje met Demion op zijn rug. Demion wacht nu gespannen op wat de rest gaat kiezen.

In de herberg was niemand meer te vinden. Maar gelukkig kon de barvrouw Odysseus verder helpen. "Ze zijn richting de stallen vertrokken" Had ze hem verteld. En dus ging Odysseus maar op zoek naar de stallen. Na een korte zoektocht en vele vragen aan voorbijgangers had hij ze gevonden. Zijn nieuwe vrienden stonden een paar mooie paarden uit te zoeken. "Fijn dat jullie op me hebben gewacht..." zei hij bitter. "Ik heb hier iets voor jullie." sprak hij terwijl hij de zak aan hun voeten wierp. "Arya, het zwaard is voor jou. Ik ga nu maar eens een paard uitzoeken. Goede keuze Demion, trouwens."