Toen Odysseus zag welke plek Muad aanwees, stolde het bloed in zijn aderen. "Maar, dat is de locatie van het kasteel van Count Mynehem!" Count Mynehem was een legendarische vampier. Vele monsterjagers hadden hem uitgedaagd, nooit kwam er een levend uit zijn kasteel. Mynehem was de ultieme uitdaging voor iedere monsterjager. Odysseus, als monsterjager zijnde, wist van de gevaren van zijn kasteel. Een akelig oord, bewaakt door meer ondoden dan een mens zich kan voorstellen..."Onmogelijk..." prevelde Odysseus. Het zou onmogelijk zijn om daar te komen zonder op te vallen, het wolfskruid te bemachtigen en weer levend eruit te komen... Toen kwam Demion binnen. Om de een of andere rede gaf zijn aanblik Odysseus weer moed. De vorige dag had hij Demion in actie gezien, en hij wist, dat Demion mee zou gaan, sterk en dapper als hij was. Helaas zouden Muad en Madarian niet mee kunnen gaan: Madarian zou onderweg weer in een weerwolf veranderen, en zonder enige vorm van cel zou hij onhoudbaar zijn. Muad zou gek worden zodra hij in de buurt van wolfskruid zou komen. Het zou dus aankomen op Demion, Arya en Odysseus. Hoewel, Odysseus had ze horen praten over een laatste groepslid, Duss genaamd. Misschien was het slimmer om op hem te wachten, hem te vragen of hij mee zou gaan. Vier hebben een grotere overlevingskans dan drie...

*Madarian weet de locatie van het wolfskruid. In het kasteel van een vampier die ondodelijk lijkt. En het is vrij ver weg. Madarian gaat eerst naar de anderen toe. Maar waar zouden ze zitten? Een hotel of herberg in de buurt waarschijnlijk. Dan stormt iets heel snel langs. Madarians getrainde oog zegt dat het Demion was. Madarian gaat achter Demion aan. Om de hoek ziet Madarian de herberg. Hij gaat naar binnen.*

"Hoi iedereen. Hebben jullie me gemist?"

*Even keek iedereen op en groette Madarian. Daarna ging het gesprek weer over naar de serieuze toer. Hoe krijgen we het wolfskruid te pakken. En vooral, hoe komen we daar. Madarian wil graag mee, maar hoe zorgt hij ervoor dat hij geen gevaar is voor de anderen? Dan krijgt Madarian een idee. Hij loopt richting de deur.*

Madarian: "Ik heb een idee zodat ik toch mee kan. Ik ga een uitklapbare weerwolfbestendige kooi maken. Ik ben even naar de lokale smid."

*De anderen denken heel even over het idee na, en geven Madarian een paar tips. Terwijl Madarian naar de smid toe loopt, is hij al een gedetailleerd plan aan het bedenken hoe hij de kooi moet maken. De bouwtekeningen maakt hij altijd in z'n hoofd.*

"Oi, Madarian, zorg er dan wel voor dat ik er ook bij pas, mochten er rare dingen gebeuren." roept hij Madarian nog even na, dan draait hij terug naar de groep.
"We moeten trouwens ook rekening houden met de nodige hoeveelheid weerwolven in de buurt. Ze komen op dat spul af als motten op een vlam.
We moeten dus niet vergeten het nodige zilverwerk mee te nemen. Anders zitten we dalijk met de nodige extra problemen, en dat willen we niet. Een weerwolf is al lastig, twee wordt al echt vervelend, maar ik verwacht er daar een stuk of 10-20, allemaal met een mens/elf op het menu...
Wat we aan die vampier gaan doen, geen idee... ik heb nog niet zo vaak tegen een vampier gevochten, en de keren dat ik dat deed, sliepen ze, en had ik zat tijd om die staak in zijn hart te douwen..."
*Dan staat ie op, pakt zijn tas, en rent ook naar de smidse.*
"Ik ga even voor wat zilverwerk zorgen!"

Muad had gelijk, naast de nodige ondoden zouden er ook behoorlijk wat weerwolven bij het kasteel van Mynehem rondhangen. Er zou veel zilver nodig zijn om die hongerige beestjes op afstand te houden.

Niet dat Odysseus bang was voor weerwolven, integendeel, hij zocht ze op!(Zo kwam hij ook in Cheydinhal terecht.) Maar vechten tegen meer dan 5 weerwolven tegelijk is gewoon dwaas en vrijwel niet te doen.

Odysseus kreeg een idee. De vorige dag hadden ze allen een zak geld gekregen als dank voor hun hulp in het gevecht met de necro's. Dat geld bestond uit zilvermunten! Odysseus riep Muad, die van plan was net weg te gaan, aan. "Muad, laat deze munten ook maar omsmelten. Geld betekend niets voor mij." Muad ving de buidel op en ging op weg naar de smidse. Toen keerde hij zich tot de andere groepsleden. "Hoe meer zilver hoe beter. hebben jullie nog geld of ander zilver?"

Demion keek rond hoe iedereen opsprong en in alle richtingen begonnen te rennen. Zilver! Dat is wat ze zeker nodig gingen hebben tegen weerwolven, maar een vampier was andere koek. Demion trok zijn zwaard achter zijn rug vandaan en bekeek deze geconcentreerd. Een aantal lagen van zijn 2000x gevouwen zwaard, bestonden uit zilver. Helaas was deze laag te diep en kon hij niet echt extra schade toebrengen aan een weerwolf. Ineens kwam er een idee opborrelen in Demions gedachte. Hoe kon hij het nou vergeten. Hij kon zelf nog een extra laag aanbrengen op zijn zwaard met zilvernitraat. Vervolgens moest hij een verstevigde laag aanbrengen, zodat het zilvernitraat deels bedekt was en er niet gelijk van af ging. De plaatselijke winkels in de stad hadden vast nog een fles. Hij liep de herberg uit en ging naar het grote plein in het centrum van de stad. Hij keek rond en vond uiteindelijk wat hij zocht. Hij greep het beet, gooide wat geld op de toonbank en liep naar buiten. Nu dat, dat geregeld is, moest hij iets verzinnen voor vampiers. Vampiers zijn, volgens de vele verhalen die hij gehoord heeft, allergisch voor zilver en hout, maar het dood hun niet. Tenzij het direct in het hart word geboord. Zonlicht doet ook wonderen, maar dat kunnen ze helaas niet in een flesje stoppen. In de stad zag Demion, Madarian praten met een van de vele smeden in de stad. Hij kon hem beter maar niet storen en ging naar de dichtstbijzijnde andere. Hij liep naar binnen en zag een oude stevig gebouwde kerel staan, die zijn hamer in het rond sloeg.

“Sorry dat ik het vraag, maar zou ik een van uw hamers en aambeelden mogen lenen? “
De man keek verbaast op en trok zijn wenkbrauw op.”He! jij bent een van die krijgers die de stad gered heeft”
Demion knikte, maar zei verder niks.
“weet je wel hoe je daar mee om moet gaan mannetje?” vroeg de smid.
Toen keek Demion wat verbaast. Waar hij vandaan kwam, trok niemand zijn vaardigheid in twijfel. Hij was helaas niet thuis in de tempel en moest het maar accepteren. Demion knikte en de smid trok zijn schouders op. “je gaat je gang maar mannetje, maar niet huilen als jij jezelf bezeerd”.
Demion negerde zijn laatste opmerking en greep de grootste hamer die er lag en begon te smeden. Hij stak zijn zwaard in de hete oven en wachtte tot deze dieprood gloeiden. Vervolgens wachtte hij tot het iets afkoelde en goot de inhoud van het flesje erover waardoor een hard gesis klonk. Nu moest hij er nog een wikkel omheen maken van een maansteen die hij nog in zijn tas had zitten. Hij greep deze en smolt hem om en goot er een strook van. Deze kon mooi om het zwaard.

Terwijl Demion op het zwaard stond te hamer, dacht hij even terug aan huis, de tempel van de Order. Hij miste het enorm, maar wist dat hij spoedig terug zou kunnen keren. Ditmaal met machtige krijgers.

De zon stond nu op zijn hoogst en Demion was nog steeds bezig met zijn zwaard.

(wat zouden de andere nu precies aan het doen zijn?)

"Ik kan kijken of ik het nodige op kan scharrelen.. ik moet trouwens toch nog zelf een zwaard vinden. het laatste gevecht heb ik die van Demion mogen lenen, maar ik heb er toch liever weer een veilig aan mijn eigen zij." Arya stond op, knikte even en liep terug de trap op naar boven. daar doorzocht ze haar buidels om te zien of ze nog iets van waarde of zilver had. zachtjes vloekte ze, dat ze het geld van de beloning van Arthir dus alweer kwijt zouden zijn aan zilver. zou ze het dan weer zonder eigen zwaard moeten stellen?

Arya vond een klein plaatje zilver. Misschien als ze het zou smelten, en een kleine laag zilver over haar verborgen messen zou doen zou ze al ver moeten komen. Zoekend keek ze de kamer rond, op zoek naar een heet oppervlak. Er was geen goede kachel, maar wel een klein fornuis achtig iets. dat zou wel moeten werken.

"Auw!" Ze trok snel haar hand terug van het hete oppervlak. " heet genoeg dus." Ze had haar schoenen en handbescherming uitgetrokken, en de mesjes helemaal utgeklapt. het zilver was gesmolten, en nu liet ze langzaam de mesjes in het vloeibare zilver zakken. het oppervlak moest glad zijn, en dat lukte makkelijk. ze ging er met elk kleine wapen dat ze bij had even doorheen, en legde het daarna te drogen. als ze dan aangevallen zou worden zou de weerwolf erg op zijn neus kijken, en ook die lieve vampier zou niet al te blij zijn.

Nadat ze klaar was maakte ze de kamer weer in orde, en 'nieuw bewapend' liep ze terug naar beneden. in haar zak zaten een paar munten, waarmee ze nog hoopte ergens een leuk zwaard mee te vinden, het liefst voor ze vertrokken. Ze wist dat ze het nu wel met een minder kwaliteitsding moest doen, maar ze had dan tenminste wel iets om zich mee te verdedigen.

Dat Odysseus uit de bergen kwam, betekent niet dat hij geen zilver had. In tegendeel. In de bergen van zijn thuisland waren vele zilveraders te vinden in de mijnen. In zijn handbagage zat meer dan alleen kleren. Uit zijn tas haalde hij een brok zuiver zilver, zo groot als zijn eigen knuist (en die is aardig groot). Odysseus besloot hem te gebruiken om zilveren pijlpunten te maken, hij had immers geen pijlen meer, en Kral een klein zilverbad te geven. En zo ging ook Odysseus op zoek naar een smid (hoeveel hebben ze er wel niet hier?)

Een bezoek aan een smid en een hoop pijlen later was Odysseus klaar voor de strijd: hij had Kral omhuld met een laag zilver en een laag ijzer (het teken van de order had hij zichtbaar gelaten) en de pijlen met zilverpunten hoefden aleen nog maar veren op het einde te krijgen, een klusje dat zo gedaan was, als men het goed deed. laat die weerwolven maar komen, ik ben er klaar voor... Dacht hij, en grijnsde. Hij zou toch op weerwolvenjacht gaan.

Odysseus ging terug naar de herberg, hij was er het eerste. De waard vertelde hem dat Demion en Muad nog niet terug waren geweest, en dat Arya een zwaard was gaan kopen. Dus maakte Odysseus het zich gemakkelijk, en wachtte op de rest

*Terwijl Madarian bezig is met z'n kooi, kijkt naar z'n drie zwaarden. Hij heeft Frostmourne, SoulShatter en GoldBrand. Frostmourne en Soulshatter zijn beide magische wapens, en hij heeft er ook zilver in verwerkt. Daarom kon hij die weerwolfvrouw ook flink verwonden. GoldBrand is echter alleen magisch. Die is dus meer geschikt voor de vampier. Madarian heeft nog wat zilverklompjes bij zich en maakt wat zilveren strepen over GoldBrand. Het wapen ziet er nu veel mooier uit.

Madarian verlaat de smid even en kijkt rond. Een juwelier> Hier in dit dorpje? Even naar binnen.*

Madarian: "Heeft u ook wat zilver?"

Juwelier: "Natuurlijk. Bent u op zoek naar ringen, kettingen, armbanden of oorbellen?

Madarian zet z'n buidel op de toonbank en zegt: "Ik heb alleen zilver nodig, en flink wat. Ik betaal er goed voor."

Juwelier: "Apart, maar vooruit. Alstublieft!"

*Madarian verlaat de juwelier met flink wat zilver en gaat terug naar de smid. De smid en hij gaan aan het werk voor de kooi. De smid denkt dat er genoeg zilver is voor twee kooien, en ze gaan flink aan de slag. Tegen de middag zijn de smid en Madarian klaar met de kooien, en gaat Madarian terug naar de herberg.*

Iedereen, het is etenstijd. Kunnen jullie naar de herberg komen? Iedereen moet weten hoe de kooien werken, en misschien kunnen we de kooi nog wat extra verstevigen met wat spreuken...

Demion was klaar met het smeden en hield zijn zwaard voor zich. Hij keek met een oog dicht geknepen langs het blad. Zo scherp was hij volgens hem nooit geweest. Hij legde de hamer terug en bedankte de smid. Demion kon niks anders doen dan terug naar de herberg gaan en wachten op de rest. Hopelijk konden zij iets opbrengen tegen vampiers. Terwijl hij terug liep naar de herberg, ging het leven in de stad gewoon weer verder als voorheen. Mensen liepen vrolijk over straat en kinderen speelden buiten. Het verwarmde Demions hart, dat er nog steeds plekke in de wereld waren, waar mensen gelukkig konden leven zonder al te veel angst. Demion heeft in zijn tijd veel verwoesting gezien en dat raakte hem altijd op een persoonlijk vlak. Een glinster van zijn ring haalde hem terug naar de realiteit. Hij keek er naar en de ring lichtte op. Demion wist dat een stukje van Novastar, altijd bij hem zou blijven en hem beschermen. Hij zag de herberg in de verte en liep naar de deur. Vervolgens gaf hij een duw tegen de deur en zag Odysseus comfortabel op een stoel zitten. Zonder iets te zeggen ging hij ernaast zitten en gaf een signaaltje aan de vrouw achter de bar. Odysseus had hem nog niet opgemerkt en leek in gedachte gezonken te zijn. De vrouw achter de bar greep twee mokken pils en liep naar hun tafel. Ze plofte ze neer en Demion greep wat geld uit zijn buidel en gaf wat extra’s aan de vrouw, die haar hoofd knikte in goedkeuring. Demion schoof een van de bekers onder Odysseus' neus, die vervolgens blij opkeek.

*Hmm.. blijkbaar zijn ze buiten bereik of ze liggen te slapen*
Duss stopte het steentje weer in zijn tas en gaf de paarden nog een tik.
Ergens diep van binnen voelt Duss dat er iets niet klopt... Hij wil zo snel mogelijk bij de stad zijn.
Na een paar uur rijden begon het weer langzaam licht te worden.
In de verte zag hij rook aan de horizon.
"Ah, gelukkig! Ik ben er bijna" mompelde Duss.

Met grote snelheid stuift de wagen van Duss door de poorten van de stad.
Duss stuurt de grote wagen behendig richting het plein.
Bij het plein aangekomen houdt trekt hij aan de teugels en komt tot stilstand.
Hij ziet een dorpeling bij de put staan en vraagt: "Zijn hier gisteravond nog mensen de stad in gekomen? En zijn ze er nog?"
De dorpeling zegt: "Ja, ze hebben in de herberg overnacht. Vanochtend heb ik 2 man van de groep door de stad zien lopen dus ik denk dat ze er nog wel zijn."
Dus trekt de wagen op de handrem en rent in de richting van de herberg, gooit de deur open en zag Demion zitten aan de tafel.
Naast hem zat iemand die zittend al 3 koppen groter was dan Demion.
Naast hem stond een grote bijl op de grond.

Duss liep naar de 2 toe en groette.
"Hey Demion, ik ben er weer. Sorry dat het zolang duurde maar ik heb wat tegenslagen gehad in de stad.
Wel heb ik mijn harnas terug en ik heb mijn medicijntas mee genomen."

Nadat hij Demion begroet had stak hij een hand uit naar de reus die naast hem zat.
Hij stak een van zijn kolenschoppen uit en schudde Duss zijn hand. Duss zei: "Ik ben Duss, wie is u?"

Duss keek naar de tafel en grijnst, doe mij er ook maar 1.

"Hallo Duss, Ik ben Odysseus. Ik heb gehoord dat je Demion, Arya en Muad hebt geholpen met het accefietje met Shana. Ik heb me ook laten vertellen dat je lid bent van de Nemensis. Dan ben je dus eigenlijk mijn collega: zowel jouw orde als mijn stam zijn dienaren van de Order."Odysseus gaf Duss als teken van vrienschap een tik op de schouder, wat helemaal verkeerd uitpakte: Duss sloeg voorover met zijn neus in zijn net ontvangen kroes. Hij veegde het schuim van zijn gezicht en grijnsde naar Odysseus. "Ook aangenaam om jou te ontmoeten, Odysseus."

Het wachten was nog op Arya en Madarian, die al onderweg naar de herberg scheen te zijn. Dan zou het tijd zijn om de plannen te maken voor de aanval op het kasteel van Count Mynehem...

*Madarian komt de kroeg binnen. Even kijkt hij rond en ziet z'n vrienden zitten. Hij gaat eerst even naar de bar toe, en bestelt wat bier en wat warm eten. Dan gaat hij naar het gezelschap toe.*

Madarian: "Hoi Odysseus, Demion en Duss. Alleen maar wat te drinken besteld? Hebben jullie geen trek?"

*Madarian gaat zitten en haalt een klein metalen geval uit z'n rugzak.*

Madarian: "Dit is m'n weerwolvenkooi. Als je op beide knoppen tegelijk drukt en dit geval gooit richting hetgene wat je wilt opsluiten, dan wordt deze gevangen. Voor zover ik weet kan deze kooi niet van binnenuit geopend worden. Iemand anders moet de kooi dus weer deactiveren. Dat doe je door twee keer op beide knoppen te drukken, dan klapt de kooi weer in. Er zit zilver in de kooi verwerkt, dus weerwolven zullen hier niet gauw doorheen breken."

*Odysseus pakt het kleine ding op en gelooft geen woord wat Madarian zegt. Hij drukt beide knoppen in maar laat het kleine ding vallen. Meteen vormt zich een kooi om Osysseus heen, en hij zit gevangen. De waard kijkt verschrikt op en komt aanlopen. Madarian begint te lachen en drukt twee keer op beide knoppen en de kooi verdwijnt.*

Madarian: "Zie je wel dat ik niet gelogen heb?"

"Okee, ik geloof je, haal me er maar uit, ik lijk wel een slangenmens zo!" (de kooi was veel te klein voor Odysseus)

Madarian lachte, en liet de kooi verdwijnen. Krampachtig stond Odysseus weer op. "Okee, dat werkt. Maar misschien is het handig als we dit ding verstevigen met wat extra magie. Een beetje elementaalmagie kan geen kwaad"

Madarian stemde toe, en Odysseus zette de dingen beiden buiten neer, in uitgeklapte toestand. Het betoveren van voorwerpen was een fluitje van een cent, en al snel waren de spijlen omgeven door een dun laagje diamant. "Zo, gefixt" zei Odysseus en hij klapte de kooien weer dicht, wat nog steeds zonder slag of stoot ging. "Nu jullie."

*Madarian luistert naar het voorstel, en stemt ermee in.*

Madarian: "Ik heb twee kooien gemaakt. Eén voor mij en één voor Muad. Alsjeblieft."

*Madarian gaat mee naar buiten, waar Odysseus z'n kunsten laat zien. Madarian had alles al gegeven om de kooien zo sterk mogelijk te maken, nu was het de beurt aan de anderen... Odysseus zorgde voor een laagje diamant.*

Madarian: "Zo te zien hoef jij je geen zorgen te maken om onbetaalde rekeningen. Je verandert gewoon even een steen in diamant, goud of zilver..."

*Muad smelt bij de smidse aangekomen het zilver van Odysseus om tot een vloeibare massa, en giet het dan in een blok-vorm. Dan begint het harde werk. Eerst maakt hij een rug van het beste staal dat hij kan vinden, en daar vouwt hij het zilver in. Als hij na een dag hard werken klaar is, is de ruwe vorm van zijn nieuwe katana al goed zichtbaar. Het enige wat nog gedaan moet worden is het slijpen van het wapen, maar dat kan ook in de herberg.
Met zwaard op de schouder loopt Muad rustig naar de herberg toe, en gaat naast zijn vrienden zitten. Hij geeft even snel zijn bestelling door aan een barmeisje, en begint dan in stilte het zwaard te slijpen.
Hij is zo geconcentreerd bezig, dat hij niet eens meer merkt dat de stein bier voor zijn neus wordt neergezet, maar onbewust grijpt hij toch om de zoveel tijd naar het bier voor een slok. Na een paar uur werk is het blad naar zijn tevredenheid scherp genoeg.
Hij trekt een haar uit zijn hoofd, en haalt die langs het blad. De haar valt netjes in twee helften uiteen.*
"Mwa... die is wel scherp genoeg, dacht ik zo te denken... Nu nog even een nachtje met moeders onderhandelen voor wat magische eigenschappen, en ik ben klaar." mompelt hij in zichzelf.
*Als hij opkijkt is hij net op tijd om de maan door de wolken te zien breken*
"Oh shit..."

"Oh shit..." hoorde Odysseus Muad mompelen. Odysseus volgde Muads blik. Toen kreeg Odysseus een schok: de maan verscheen! Madarian en Muad zouden dus weer in weerwolven veranderen! "Madarian, naar buiten, nu!" Bulderde Odysseus. Als Madarian hier in de herberg zou veranderen zou dat een ravage worden. Odysseus pakte een van Madarians kooien en hoopte dat het echt weerwolfproof was...

*De spieren in zijn nek kwamen tevoorschijn als kabels terwijl Muad alle mogelijke moeite deed om de transformatie tegen te gaan, ook al wist hij van te voren dat het verspilde moeite was. Hij springt op, waarbij zijn stoel achterover klapt, valt daarna voorover tegen de tafel, die door zijn poten zakt door Muad's toegenomen gewicht.
Als hij weer opstaat is hij weer de grote zwarte wolf, maar de woede die over hem heen is gekomen doordat hij zich tegen transformatie verzette ebt niet weg. Woest kijkt hij om zich heen, weet nog net aan te voorkomen dat hij een van zijn vrienden aanvliegt, en vlucht dan naar buiten, waarbij de deur van de herberg de straat op vliegt.
Dan voelt hij een bekende 'presence'. (ben even het Nederlandse woord kwijt...Shana bedenkt hij zich als hij haar geur in zijn neus krijgt. Een andere heel bekende geur drijft ook zijn neus binnen. Wolfskruid. Ze heeft wolfskruid bij zich
*Hij voelt zijn bloed steeds verder koken, en zijn blik begint ondertussen rood te worden van de bloedlust. Hij vlucht de stad uit, en dood daar het eerste dat hij tegen komt: een grote hertebok. Helaas wakkert de geur van bloed zijn bloedlust alleen maar aan, en smacht hij ondertussen naar een hapje van iets hartigers.
Om ervoor te zorgen dat hij geen mensen dood, vlucht hij dieper het bos in. Dan loopt hij Shana tegen het lijf, in mensenvorm, met een takje wolfskruid in haar handen.
"Muad!" roept ze blij uit. "Gezellig dat je bent gekomen! En? Hoe bevalt het weerwolven-bestaan je?" vraagt ze sarcastisch.
*Dan verandert ze naar haar wolven-worm, en stuurt hem beelden die niets aan de verbeelding overlaten. Muad gaat met veel moeite zitten, om ervoor te zorgen dat ze geen verkeerde ideeën zou krijgen.*
Je krijgt het wolfskruid maar voor een prijs, wolfje van me. Houd nou maar op met weerstand te bieden.
*Langzaam staat Muad weer op, en bespringt haar, echter niet op de manier die ze gehoopt had. Hij weet haar van het takje wolfskruid af te stoten, en legt zijn poot erop. Met de grootste inspanning die hij ooit geleverd heeft, weet hij zichzelf terug te transformeren. Hij pakt het takje op, en zwaait dan naar Shana.
"Bedankt voor het takje Shana. Ik zal er goed gebruik van maken."
*Met die woorden slaat Muad zijn vleugels uit, en vliegt hij richting de stad. Uitgeput komt hij de herberg weer in gestrompeld, waar hij in elkaar zakt.*

“……Wat is er gebeurd?….. Muad? …….Hij reageert niet mensen”. Demion stond over Muad heen geleund en probeerde hem wakker te maken. Het lukte niet en hij zat onder het bloed. Het bloed kwam gelukkig niet van hem, constateerde Demion.

De andere probeerde Muad gisteren nacht te volgen, maar hij was het bos in gerent en weg voor ze het wisten. Ze hebben lang gezocht, maar het enige dat ze aan troffen van een verscheurd dier. Demion voelde na enige tijd aan, dat Muad terug was gekeerd naar de stad. De eerste plek waar ze zochten was het raak. Op de een of andere manier keren de helden, als ze in deze stad zijn, altijd terug in deze herberg. Hij tilde Muad het bed op en sloeg een deken over zijn naakte lichaam.

(Hoe kwam het dat de wolf in hem zo snel overnam) bedacht Demion zich. Muad draaide zich om in bed en in zijn hand zat een takje. Demion kon niet goed uitmaken wat dit was en greep ernaar. De handpalm van Muad ging open en daar trof Demion iets moois aan…. Het wolfskruid. Snel rende hij naar beneden naar de anderen met het takje door de lucht wuivend. “kijk eens wat Muad heeft meegebracht. Maar zal dit genoeg zijn om in ieder geval een iemand te genezen?”

Hij legde het takje op tafel zodat iedereen er naar kon kijken. Ze staarde er even in stilte naar en Demion sloeg zijn armen over elkaar. Bedenkelijk keek hij vervolgens naar de grond en leek zich in de tijdelijke stilte te concentreren.

Arya kwam net terug toen de maan doorbrak. Ze zag de grote wolf waarvan ze wist dat het Muad was wegrennen. Ze had aardig wat van de gesprekken gemist, maar het was maar al te duidelijk dat er iets aan de hand was. bijtend op haar onderste lip glipte ze de herberg uit, ongezien door de rest van de groep. ze had even behoefte aan wat rust, aan wat tijd voor haarzelf. en daarbij moest ze nog steeds een wapen vinden, een zwaard.

Terwijl ze door de straten van de nu stille stad liep kreeg ze opeens beelden door. iemand was aan het zenden, het dat kwam maar al te duidelijk door. bijna meteen was het duidelijk wie er aan het zenden was, want ze zag duidelijk een scene tussen een vrouw en een wolf, daarna twee wolven en daarna weer twee mensen. Arya zakte door haar knieen.

De beelden die ze zag waren niet wat er werkelijk was gebeurt, maar Arya had daar geen flauw idee van. Wat ze zag was duidelijk: Muad moest samen met Shana om het wolfskruid te krijgen, en in de beelden die Arya doorgestuurd had gekregen deed hij dat ook.

nadat de beelden ophielden stond Arya op en rende het dorp uit, terwijl tranen over haar wangen stroomden. Ook al was het om een vriend te redden, het deed verschrikkelijk veel zeer.