" Rust even uit Demion.. vegeleken met de wond die jij hebt heb ik slechts een schrammetje." Arya lachte even zachtjes, en keek naar de Guardian die nu in het gras even bij lag te komen. haar blik ging daarna naar de grote vechter, de reus. nu kon ze eens iets vragen.

"wie bent U eigenlijk?"

Odysseus zag hoe Demion zich met zijn laatste krachten in hun richting sleepte. Hij had nu echt hulp nodig. Odysseus haalde snel zijn bijl op, snoerde hem aan zijn gordel en pakte Demion, die in het gras was gaan liggen, op en droeg hem terug naar Cheydinhal. Toen stelde Arya de vraag die al een tijdje in de lucht hing: "Wie bent u eigenlijk?" Odysseus gaf een kort antwoord: "Noem mij Odysseus. Het is nu tijd om te rusten, je zult je antwoorden nog krijgen." Daar nam Arya genoegen mee, en ze sloot haar ogen.

De plaatselijke chirurgijn had het al druk met gewonde wachters, maar er was nog genoeg plaats voor Demion en Arya. Odysseus was op een stoel gaan zitten om zijn wonden te laten hechten, anders kon de chirurgijn er niet bij. De stoel kraakte vervaarlijk onder Odysseus' gewicht, maar zakte niet in. Odysseus keek weer rond. Demion en Arya waren te versufd om nog iets te zeggen. Maradian hield buiten de wacht bij de voodoozombie, wachtend tot de vloek uitgewerkt was.

Toen Arya's ogen oplichtten en ze om zich heen begon te kijken, wist Odysseus dat de vloek opgeheven was. Hij gaf Madarian een seintje, hoorde het trekken van een zwaard, een kort 'flats' geluid, gevolgd door een doffe plof. Madarian kwam de zaal binnen, en maakte al lopend zijn zwaard schoon. Odysseus zweeg, en wachtte op de eerste vraag...

Een fel licht kwam in Demions ogen toen hij ze open deed. Hij vroeg zich af of de wond toch teveel was geworden, maar zijn ogen wenden snel aan het licht en zag het dak van een rieten hut. Hij liet zijn hoofd opzij vallen en keek rond. Overal lagen soldaten, gewonden van het gevecht. Sommige hadden een deken over hun gehele lichaam. Het waren de gene die het uiteindelijk niet gehaald hadden. Hij draaide zijn hoofd weer terug over het kussen onder zijn hoofd en keek weer omhoog. Zijn hand ging langs zijn zij naar beneden en voelde aan zijn wond. Het was opnieuw verzorgt door de doktoren en ditmaal was het geheel dicht genaaid. Hij keerde weer in zichzelf en dacht diep na over de gebeurtenissen van de afgelopen tijd.

We hebben het gered… wij allemaal… de stad is gered…. Maar voor hoelang?….. wat deed de Necros order hier nou?.... wat zochten ze hier?.... en waarom kwam die barbaar ons te hulp?... deze vragen worden hopelijk allemaal beantwoord in de loop van tijd…. Maar voor nu…. Voor nu…. Wil ik… rusten…………………………………………………

Demions ademhaling werd langzaam en dieper. Hij viel in slaap. In een lange tijd had hij zich niet zo op zijn gemak gevoelt. Nu dat de andere krijgers er waren om hem te steunen, voelde hij zich kalm en ontspannen sinds een lange tijd.

Odysseus keek naar Demion, die in slaap was gevallen. Hij had zijn rust verdiend. Zo hard als Demion vandaag had gevochten, zo vocht een mens zelden.

Omdat het weinig zin had om alles uit te leggen als niet alle groepsleden bij waren, stelde Odysseus zelf maar de eerste vraag: "Wie zijn jullie, en wat doen jullie hier in Cheydinhal?"

" Demion kan beter zijn eigen verhaal vertellen lijkt me. Ik, Madarian en Muad, voorheen bekend onder de naam Muad'Dhib zijn niet van hier, als in zijde, we zijn niet in deze wereld geboren. Muad en ik kwamen hier samen, en Madarian was hier al een tijd. in de stad kwamen we madarian dan ook weer tegen. Ik en Muad zaten zonder geld, en gingen op jacht naar Arthir halfkaai voor een mooie beloning, waarvan ik trouwens niet weet of die nu al ge-int is of niet. maar in ieder geval.. tijdens het jagen op de kaai kwamen we Demion tegen, en die sleepte ons hier in mee." Arya vertelde het voor haar gevoel nogal kort, maar ze was moe, en had niet veel zin om alles in de details uit te gaan leggen.

De grote barbaar voelde een hand op zijn schouder en draaide zich om. Het was Demion. Hij was blijkbaar weer wakker geworden en liep met zijn arm om zijn middel geslagen. Met een pijnlijke blik in zijn ogen ging hij op een leeg bed zitten en keek de reus aan. Hij zucht eenmaal diep en vertelde zijn verhaal… over zijn afkomst…zijn verleden… en zijn toekomst. Hij vroeg ook of hij geïnteresseerd was om de Necros te helpen verslaan.

Nu dat zijn verhaal was vertelt vroeg Demion zich af wat een barbaar van uit het hoge noorden, die tevens een elemental bleek te zijn, hier deed. Met een vragende blik keek hij odysseus aan en wachte op antwoord………

Odysseus liet het verhaal van Demion even bezinken. Demion was een lid van de orde! In het noorden deden er verhalen over de orde de ronde: de leiders waren onstervelijke magiërs met ongehoorde krachten. Odysseus had ze nooit geloofd, maar dit had hem wel overtuigd.

Odysseus keek naar het teken op het snijvlak van zijn (net schoongemaakte) bijl. Is dit het teken van de order? vroeg hij aan Demion. Demion knikte. Dat betekende dus dat Odysseus' familie de order altijd had gediend, want Kral was erfgoed. Hoe kon Odysseus dan ooit weigeren aan de vraag of hij Demion wilde helpen?

"Ik doe mee." Zei hij langzaam. Een mooie bijkomst was dat hij nog aardig wat potjes zou vechten. Demion lachte, hij was duidelijk opgelucht.

Op Demions vraag wat Odysseus in het laagland deed, was makkelijk antwoord te vinden. "Ik ben monsterjager", legde hij uit, "En ik heb verhalen gehoord over een weerwolf die rondzwierf bij Cheydinhal. Ik was van plan deze weerwolf te doden. Toen stuitte ik op jullie, en met jullie op de Necros, een oude vijand van mijn volk. De rest is bekend." Toen keek Odysseus naar buiten, waar het begon te schemeren, en er schoot hem iets te binnen: "Madarian, was jij niet gebeten door de weerwolf?"

*Madarian houdt de wacht bij de voodoozombie, totdat Odysseus een seintje geeft. Daarna hakt Madarian de zombie in stukken met Goldbrand, waardoor de zombie ook meteen in vuur en vlam staat. Bij het binnenkomen veegt Madarian Goldbrand af, en hoort de verhalen aan.*

Madarian tegen Odyssues: "Klopt. En dat was ook weer de ochtend. Help me alsjeblieft herinneren dat ik mezelf 's avonds bij de overgebleven wachters meldt. Ik wil geen onschuldige wezens doden...

En mijn verhaal? Ik ben als wapen ontworpen door de duivelse vader van Muad. Ik was toen willoos en kon in het vorige leven een complete planeet opblazen met zo'n plasmaschot als ik op die golem afvuurde.

Totdat ik ergens in de ruimte terecht kwam door een portaal die zich sloot, en terecht kwam in een zwart gat. Wat een zwart gat is? Dodelijk. Dat is het enige wat ik daarvan weet. Sindsdien ben ik hier, en heb mezelf bezig gehouden met van alles en nog wat."

*Terwijl Demion luistert naar de verhalen voelt hij een hand op z'n schouder. Demion draait zich om en ziet een groep wachters staan. Demion zucht en laat z'n schouders hangen.*

Wachter tegen Demion: "Hoi 'gluurder'. Hij daar [wijst naar Madarian] heeft verteld waarom je op de daken geklommen was, en je acties vandaag spreken boekdelen. Je wordt niet gearresteerd, er wordt niets ten laste gelegd. Bedankt voor je hulp vandaag, 'gluurder' "

*De wachter geeft ieder van het gezelschap een geldbijdrage voor de wonden en het repareren van de uitrusting.

Madarian gaat de artsen en verplegers helpen met de wachters. Des te meer wachters er 's avonds op de been zijn, des te groter de kans dat ze Madarian kunnen stoppen als hij uit de cel weet te breken als hij een weerwolf is.*

Odysseus keek hoe Madarian werd meegenomen door de wachters. Toen keerde hij zich naar Demion. "Als Madarian mee wilt op onze tocht, zal hij eerst moeten genezen van de weerwolvenbeet. Daarvoor zijn twee ingrediënten nodig: gemalen wolfskruid, en speeksel van de boosdoener. Ik zal dus toch nog moeten doen waarvoor ik gekomen ben. we moeten de weerwolf vinden." Op Arya's vraag hoe Odysseus dit alles wist gaf Odysseus simpel antwoord: "Een jager hoort alles van zijn prooi te weten. Het vinden van wolfskruid word echter lastig: ik weet niet waar dat groeit, jullie?"

"Ik heb ook geen idee, maar ik weet wie ons de goede kant op kan wijzen. M'n goede vriend de hofmagier. Maar voor mij is het te laat om terug te gaan naar m'n eigen stad. Het is al lang donker als we daar aankomen. Ik ga dus maar hier aan de slag om wat drankjes te maken en in de tussentijd help ik de gewonden hier."

Odysseus knikte. "ik zorg wel dat we de weerwolf te pakken krijgen. Arya, kan jij morgen op weg naar Madarians vriend en kijken of je wolfskruid kan vinden? Demion, jij hebt rust nodig. je zult op ons moeten vertrouwen."

Odysseus schaamde zich even: hij was nog maar net bij de groep gekomen, en hij speelde nu al de baas. Maar, zo dacht Odysseus, zodra Demion hersteld zou zijn, zou die de touwtjes wel in handen nemen.

"Laten we morgen met z'n allen teruggaan. Arya, ik denk dat het handiger is om Muad te vinden, en hem hier naartoe te brengen."

"weerwolf!?" Arya springt op bij het horen van het woord weerwolf. Shana, de wolf die zij had geholpen zou het geweest moeten zijn. " k kan niet helpen met het vangen van de weerwolf of ook maar iets dat er naar zou leiden.." Terwijl het gezelsschap zich verbaast bedenkt Arya een manier om de situatie uit te leggen. zeker voor Odysseus was het belangrijk dat hij het zou begrijpen, want ze stond wel aan dezelfde kant.

"Die weerwolf, Shana, is een oude vriend van Muad. Muad slaapt nu als het goed is toch.." je slaapt nog he? Zend ze snel als controlecheck, en toen ze niks doorkreeg ging ze verder. " ik weet niet precies wat die twee voor relatie hebben, maar zodra Muad wakker zou worden zou hij achter haar aan gaan omdat ze wat te bepraten hadden. zelf zou ik er zelf ook liever achterna jagen, zeker na wat er voorgevallen is, maar ik ben van mening dat we het risico nu niet kunnen lopen, zeker omdat deze oude vriendin van Muad misschien informatie kan hebben over de necros, zeker omdat weerwolven vaak aan de andere kant staan..."

Demion maakte het allemaal niks uit. hij wilde best mee terug. hij wilde ook best mee met zoeken naar die wolf of zelf naar het kruid. hij zelf vond het allemaal wel best en wist dat de andere samen een juiste keuze konden maken. Demion voelde zich al een stukje beter worden. het kruidenpapje dat Demion in de wond had gesmeerd kon wonderen verrichten. zijn wond deed al veel minder pijn. ineens schoot er iets door zijn gedachte.

wat er ook beslist ging worden, weerwolf of geen weerwolf, demion liet zich nimmer afleiden van zijn uiteindelijke doel... het verslaan van de necros order.

Demion stond op en strekte zijn armen. hij liep naar de deur en draaide zich om. "ik heb nog wat persoonlijks te doen,...vraag me maar niet precies wat, dus ga maar alvast... ik haal jullie later nog wel in. dit kan belangrijk zijn"

met deze woorden strompelde hij de deur uit.

*Als Muad weer bijkomt uit zijn droomloze slaap kijkt hij verward om zich heen. De ruimte waar hij ligt is slecht verlicht, maar het beetje licht dat door de dichte shutters voor de ramen komt en de gloeiende kolen in de open haard zijn genoeg voor hem om zijn omgeving te kunnen zien.*
Je slaapt nog he? hoort hij plotseling in zijn hoofd weerklinken, maar hij is nog te verdoofd van de vreemde onnatuurlijke slaap, dat hij niet kan reageren.
*Hij loopt rustig naar een kaars toe dat in een hoek staat, en steekt het aan door het bij de gloeiende kolen in de open haard te houden. Met de kaars steekt hij alle lampen in de ruimte aan.*
*Hij rekt zich rustig uit, en wordt dan overvallen door een scherpe hoofdpijn die vanuit een bepaald punt vandaan komt. Als hij zijn hand door zijn haar haalt, voelt hij een flinke buil op zijn hoofd.*
Arya? Schat? Hoe kom ik aan die buil op mijn hoofd? En waar ben ik eigenlijk? En waar zijn jullie?
*Dan pas kijkt hij naar zijn linker arm, en hij ziet dat er rode stroompjes langs zijn arm naar beneden lopen, over zijn vingers, en op de grond. Hij steekt een van zijn vingers in zijn mond, en proeft de metalige smaak van bloed.
Hij kijkt verbaasd op in zijn eenzaamheid, en volgt dan de rode stroompjes, en ziet dat ze vanaf een kleine wond op zijn schouder komen.*
"Dat had allang geheeld moeten zijn. Hoe kan dit?" vraagt hij zich hardop af.
*Hij rommelt wat in zijn tas, en haalt er een verband uit om zijn verwonding te kunnen verbinden.
Alles en iedereen grondig verwensend voor het gemis van staart verbind hij zijn schouder zo goed en kwaad als het kan.
Daarna kleed hij zich snel om, pakt zijn spullen bij elkaar, en loopt zijn kamer uit. Hij komt er achter dat hij in een herberg ligt, en betaald de vrouw die achter de toonbank staat. Hij loopt naar buiten en probeert zich te oriënteren. Hij springt omhoog en land op het dak, zich even later verbazend dat hij zo hoog heeft kunnen springen, en kijkt dan zoekend rond.*
Arya, Madarian, Demion! Als een van jullie zich ergens in de stad bevind, maak je dan kenbaar!

Odysseus was teleurgesteld bij het aanhoren van Arya's woorden: dit betekende dat zijn jacht niet door zou gaan, jammer.

Toen stond Demion weer op, en zei dat hij nog iets persoonlijks te doen had. Odysseus liet hem gaan, dit was vast iets voor de order waarbij hij geen gezelschap kon gebruiken.

"Dus we late die Shana gaan?" bromde hij, weet tot zaken komend. "Hoe moeten we dan een redimie voor Madarian vinden?" toen schoot hem iets te binnen. Ze hadden alleen speeksel nodig, daar had je geen geweld voor nodig. Na een dag als deze kon Odysseus zijn gedachten maar moeilijk weer op de normale gang krijgen.

"Arya, je kunt Muad vast wel vragen of hij wat speeksel van Shana kan krijgen." Arya knikte. "Maar hoe moet dat nu met het wolfskruid?" vroeg ze. Daar wist Odysseus niet zo snel antwoord op...

als ze de stem van Muad iets terug hoort zeggen krimpt ze in elkaar, maar tegelijkertijd is ze ook weer blij. ondanks dat het met haar vrienden zijn geweldig was was er toch een lege plek. het was vreemd, zo 'lang' zonder hem.
ik leg het wel uit als je hier weer bent. Ik en madarian zijn nog in de stad, samen met Odysseus. dat legt hij vast zo wel uit. Demion is weer even ergens heen, zijn eigen gang gaand. maar ik heb je toch even nodig.. onze vriend Odysseus is weerwolfjager, en het leek mij verstandig hem ervan te overtuigen dat SHana naar nek nog niet kwijt wil..
Het was het kortste wat ze zo kon vertellen. ze gaf ook nog even hun posities door, zodat hij hun kon vinden.

" Odysseus, Muad is wakker geworden, en hij komt hier zo heen aan. hij zal je zo nog wel wat meer kunnen vertellen.." Zonder enige aanleiding schoot opeens het beeld van Shana weer in haar hoofd, die naar haar keek alsof ze slechts een rottend stuk afval was. het was niet fijn geweest. ze rilde even, de gedachte weer van zich afschuddend.

*Hij kijkt even in de rondte als hij Arya's instructies door krijgt, en ziet al snel het gebouw waar ze zitten, ook ziet hij Demion van het gebouw weg strompelen.*
Hij ziet er gewond uit. geeft hij snel door terwijl hij over de daken rent. Hij springt op een gegeven moment over naar een balkon en hij kijkt even naar binnen, daar ziet hij een naakte vrouw net uit bad stappen en hem recht aan kijken. Ze slaakt een luide gil, terwijl Muad verschrikt een stap achteruit zet, en zo pardoes van het balkon af tuimelt.
Hij land onzacht op de grond, maar krabbelt snel weer overeind, en springt de daken weer op via het tegenoverliggende balkon. hij kan het toch niet laten nog even over zijn schouder te kijken, waardoor hij nog net ziet dat de vrouw wijdbeens op het balkon staat, en een mes naar hem toe werpt. Hij springt snel verder, zodat het mes onder hem in het hout slaat, zwaait nog even vriendelijk naar haar, en is dan weer weg.*
Ugh... wat zijn die vrouwen hier lelijk onder hun kleding zeg... seint hij onbewust door, terwijl hij zich weer over de daken heen haast.
Terwijl hij rent krijgt hij net de gedachten van Arya binnen. Shana.... Jaloers geval... dat je het even weet Arya. Maar ik denk dat ze het wel zou appreciëren als ze haar mooie hoofdje wat langer zou mogen houden dan vandaag. Ik hoop dat je die Odysseus ervan hebt kunnen overtuigen dat ze niet dood mag.
*Dan komt hij aan bij het gebouw waar zijn vrienden verblijven, en wandelt hij rustig de deur binnen. Daar ziet hij als eerste Odysseus zitten, en zet verschrikt een stap achteruit.*
"Wow.... die is groot..." flapt hij eruit

bij de reactie van Muad schiet Arya toch even in de lach, ondanks wat er allemaal was gebeurt. Ze stond op en liep naar Muad toe, gaf hem een zoen op zijn wang en keek daarna naar de buil die door haar toedoen op zijn hoofd sierde. " kom even zitten, want volgens mij hebben we aardig wat te bepraten.." Ze wachtte totdat hij ook even rustig zat en begon maar meteen met die buil. " Die bult op je hoofd is mijn werk.. ik weet niet of je het nog weet, maar je wou maar geen rust nemen, ondanks je situatie.. ik heb uuhm.." Arya merkte zonder iets spiegelends bij de hand te hebben dat ze waarschijnlijk toch knalrood was. " ik heb je op je hoofd geslagen, omdat ik wilde dat je echt even zou rusten.."

"Ah.... dat verklaart een hoop... Je wordt bedankt..." reageert hij sarcastisch op haar verklaring. "Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik die rust inderdaad wel nodig had, dus eigenlijk ook echt bedankt... soort van.
Maar nu wil ik weten wat ik allemaal heb gemist."
*Muad gaat er gemakkelijk bij zitten, en leunt achterover. Hij kijkt over zijn gewonde schouder Arya vergevend aan, en ziet dan dat zijn wond doorgebloed heeft.*
"Shit... Is dat kreng nog niet dicht?"

Een beetje verbaast kijkt Arya naar de schouder van Muad als ze hem hoort, en daar dan rood ziet. " is dat nog steeds van..?" Vraagt ze verbaast, staat op en haar naast hem zitten. " laat mij eens kijken wat je hebt uitgevreten.."
Ze haalt de stof van zijn kleding wat omhoog zodat ze naar zijn nog steeds bloedende schouder kan kijken, en ziet daar een 'makeshift' hechting zitten. als ze even wat beter kijkt ziet ze dat er iets in de wond zelf zit.

" dit kan misschien zeer.. nee laat maar, het gaat gewoon zeer doen." Zonder verdere waarschuwing pakt ze het dingetje vast en trekt even hard.

*Als Arya een hand op zijn schouder legt, en met haar andere hand het dingetje in zijn wond eruit trekt, knijpt Muad even zijn ogen dicht, en bijt hij hard op zijn tanden om de pijn te verbijten, maar hij geeft verder geen kik.*
*Ze geeft het dingetje aan Muad en hij bekijkt het goed, dan begint hem te dagen wat het is, en trekt hij bleek weg.*
"Het is een splintertje van een tand...." zegt hij verslagen