Nu Terragoth verslagen was, kon Odysseus zich weer concentreren op het slagveld. Hij zocht naar Demion, die hij na enige secondes opmerkte. Hij stond bij de necromancers, en zijn zwaard begon fel blauw te schijnen.

Odysseus merkte dat de lucht boven het begon te draaien en een tornado begon te vormen. Een tornado, hier en nu, in Cheydinhal? Dat was onmogelijk! Odyssseus begreep dat er hier magie in het spel moest zijn. Maar wie riep deze magie op, Demion, Madarian, of toch de necromancers?

Het werd al snel duidelijk: de tornado trok richting Demions gloeiende zwaard. De hemel kraakte, de tornado focuste zijn energie in Demions zwaard. Het was een magisch spektakel van ongehoorde proporties. Odysseus besefte, dat deze spreuk verschrikkelijk veel energie moest kosten, en dat Demion weldra in de problemen zou komen.

Dus sprintte Odysseus in de richting van Demion, die zijn zwaard in de grond boorde en een schokgolf van jewelste maakte. In een straal van minstens tweehonderd voet werd alles verzengd. 4 necromancers kwamen om, ondoden vielen met bosjes. maar zo snel als ze vielen, zo snel werden ze vervangen, en in een kwestie van seconden was Demion, wiens zwaard nu rood gloeide, weer omsingeld.

Dit zou Demion niet alleen redden. Niet na wat hij net gedaan had. Odysseus' hulp was nu hard nodig. De stem in zijn achterhoofd begon weer te zeuren: "doe het, het is nu nodig! Vergeet die eed, nood breekt wet!" nee! Nooit zou Odysseus dat nog eens doen, hoe ernstig de situatie ook was! Hij negeerde het stemmetje, en begon zich door de ondoden richting Demion te werken, wie nu erg verzwakt was.

Odysseus hoopte, dat hij nog op tijd zou komen om Demion te beschermen tegen de horden...

Met een geweldige vaart stormde Odysseus nu in de richting van Demion. Hij zag dat Demion van achter door een zombie werd aangevallen. In zijn loop wisselde Odysseus weer van wapen, en schoot de zombie in zijn oog, waardoor die voor Odysseus lang genoeg was afgeleid om weer van wapen te wisselen en zich bij Demion te voegen.

De twee strijders stonden nu rug aan rug in een kring van ondoden. Ze durfden niet in de aanval over te gaan, dat zou hun dood worden. En dus bleven ze verdedigen. Hoewel ze het goed deden, ze hadden meer hulp nodig, en snel ook!

Arya had Muad een paar uur geleden even gedag gezegt, hem een ferme tik op het hoofd gegeven om te zorgen dat hij ook eens de rust zou krijgen die hij nodig had en was nu met een ferme achterstand achter de rest van de groep achtergegaan. dat die ergens in de stad waren wist ze, maar ze wist niet dat het vinden van de groep onruststokers zo makkelijk zou worden.

om de zoveel minuten probeerde Arya zachtjes contact te zoeken met Muad, om er achter te komen of hij nog steeds sliep. ze wist dat hij waarschijnlijk woedend op haar zou worden wanneer hij wakker was, maar het was voor haar even de enige keus geweest. het liefst was ze er nog bij gebleven, maar het verhaal van Demion over de 'necros' had een soort alarm aangezet, waardoor ze nu snel wou komen helpen.

het nadeel was dat ze haar wapens kwijt was geraakt in het gevecht met Arthir, en haar overgebleven zwaard had ze bij Muad gelaten, want ook hij was de meeste van zijn wapens kwijt. ze zou maar even moeten terugvallen op een oude gewoonte, een gewoonte waar ze in de oude wereld veel aan te danken had gehad.

Eenmaal in de stad aangekomen bleek het een chaos te zijn, alhoewel een Chaos waarvan de meeste mensen niks merkten. " MADARIAN!" Arya riep om hun vriend, maar kreeg nog geen antwoord. "DE..." Ze wou Demion zijn naam roepen, totdat ze de wachters van de stad in het oog kreeg. die zouden haar vrienden vast niet zijn vergeten. Snel rende Arya naar de wachters toe.

"hebben Jullie Madarian toevallig langs zien komen?" Meteen nadat ze Madarian had gezegt zag ze aan het gezicht van de wachters dat ze hem inderdaad hadden gezien. na een heel kort gesprek ging ze snel op zoek naar Madarian.

In plaats van Madarian echter vond ze Demion, en iemand die ze niet kende in gevecht met wat wezens waar een mens kriebels van zou krijgen. Zonder iets te zeggen seinde ze Demion in. ze moest iets zien om de twee mee te helpen, en snel ook! in een impuls Pakte ze een losliggende baksteen en smeet deze met alle kracht die ze had in de richting van een van de wezens, om hun aandacht af te leiden.

Demion stond nu rug tegen rug met de grote barbaar. Hij zelf was maar 1.95m, waar de reus achter hem was bijna 2 a 3 koppen groter. Dat stelde Demion wel gerust. Zo’n grote krijger die zijn rug dekt in het moment dat hij even op krachten moest komen, was nooit te veel gevraagd. Uit het woud kwam Arya aanlopen met nog een paar wachters. Ze smeet een baksteen richting een van de zombies die zijn hoofd met een voltreffer trof. Een groot gappend gat in de hoofd van de zombie was te zien. Zijn hersens, van wat er nog van over was, drupten eruit. Een zeer smerig gezicht om wel te verstaan. Fijn dat Arya nog kon komen… hulp is altijd welkom. De zombies werden even afgeleid, maar enkel voor even.

Het gevecht met het ondode leger was nog steeds in volle gang en er moest snel iets gedaan worden, want de wachter vielen bij de bosjes. Het enige wat Demion en de Barbaar nu nog konden doen is zich een weg vechten door de zombies en skeletten om zo bij de necromancers te komen. Zodra hun dood waren, konden ze geen nieuwe wezens oproepen. De kring van zombies werd kleiner. Demion tikte met zijn elleboog tegen de reus achter zich en hoopte dat het seintje overkwam. Hij was al weer wat bijgekomen en had dringend een afleiding nodig en een barbaar die zijn bijl liet rondzwaaien zou het wel wat makkelijker maken. Odysseus leek Demion aan te voelen en tilde zijn bijl hoog de lucht in en zwaaide hevig met zijn bijl. Op dat zelfde moment sprong demion de lucht in en lande op het grote blad van de bijl. Vervolgens sprong Demion van het blad af en schoot met een enorme snelheid over de groep zombies. Door Odysseus’ kracht werd deze sprong extra versterkt en Demion leek wel even te vliegen. Even….heel even was Demion zo vrij als een vogel. Helaas duurde dat niet lang. Hij had zijn doelwit weer in zicht… de laatste 3 necromancers.

"Demion! heb je nog een wapen? ik heb niks!" Arya waagde de kans om het dan maar te roepen, aangezien ze durfde te wedden dat de meeste ondoden te stom waren ook maar een woord re begrijpen van wat ze zei. Tot nu toe lukte het haar zich te verdedigen met haar vuisten, voeten en de kleine mesjes die in haar schoenen en handbescherming waren goed genoeg om een beetje te helpen, maar toch hield ze liever een zwaard, of desnoods dolk vast in deze situaties.

Een van de Skeletten viel uit elkaar bij een goed gerichte trap, en de zombies vonden het niet erg leuk om telkens weer een lichaamsdeel te verliezen bij een snede van de verstopte messen.
ik kom ook telkens van het ene gevecht in de andere terecht sinds in Muad en madarian heb ontmoet.. met een kleine grijns op haar gezicht trok ze bij een van de zombies zijn oog eruit, en probeerde de situatie om haar heen in te schatten. op dat moment werd demion gelanceerd door de enorme man, en meteen zag ze zijn doelwit, de drie necromancers.

Toen Odysseus een tikje op zijn rug voelde, begreep hij dat Demion een afleiding nodig had. Omdat een flinke houw met een grote bijl als Kral altijd werkt, besloot hij dat te doen. Tot zijn verbazing sprong Demion op Kral zodra die hem berijkt had. Maar Odysseus begreep snel, dat Demion de bijl als lanceerplatform wilde gebruiken.

Meer en meer respect kreeg Odysseus voor Demion, die naast dapper ook vindingrijk bleek te zijn, wat een dodelijke combinatie vormt.

Dit was niet het moment om te treuzelen, en Odysseus gaf de bijl een slinger van jewelste. Het leek wel alsof Demion vleugels had gekregen, zoals hij door de lucht scheerde. Hij landde in de buurt van de Necromancers, en stoof meteen op hen af.

Uit zijn ooghoek had Odysseus een vrouwelijk figuur een steen zien gooien, die volop doel trof. Daarna had ze zich met hand en tand verweerd tegen de ondoden. Ze scheen Demion te kennen, want ze rende meteen achter hem aan. Dit is vast nog een lid van het reisgenootschap. Hoeveel leden zou het tellen? Dacht Odysseus, die het voorbeeld van Demion en de vrouw volgde. In de weg staande ondoden vormden geen obstakel, ze waren nog te verdwaasd door Demions actie om de reus uit de bergen op te merken.

De necromancers zagen de situatie waarin ze beland waren. Twee van hen begonnen in blinde paniek zo veel mogelijk ondoden op te roepen in zo min mogelijk tijd. De resultaten sloegen nergens op: de ondoden misten armen of benen, sommigen een wapen. er waren er zelfs twee bij zonder hoofd! De derde necromancer, waarschijnlijk de leider, echter, bleef koelbloedig. Hij focuste zich, en een grote gestalte kreeg vaste vorm.

Odysseus lette er niet op. Hij richte een pijlen op de prutsende necromancers en maakte ze allebij af. Toen hij echter een pijl wilde pakken voor de leider schrok hij: zijn pijlen waren op!

Nu zag Odysseus wat de necromancer had opgeroepen: een groot geraamte, het had zomaar Odysseus' eigen skelet kunnen zijn. Het droeg een groot vierkant schild (van 1,5 bij 0,5 meter, mochten jullie het nuttig vinden om te weten) en een lange hellebaard. Odysseus gromde. Zijn passie voor monsterjagen kwam weer boven borrellen, en in dit gedrocht herkende hij een waardige tegenstander.

"Bekommerren jullie je maar om het leger, deze is voor mij" sprak hij, en hij nam een gevechtshouding aan. Demion knikte, keek de vrouw aan, en ze draaiden zich om.

Het gevecht tussen reus en monster kon beginnen...

Na de lange vlucht gemaakt te hebben land Demion vlak voor de necromancers. Hij keek op en vlak langs hem schoten twee pijlen, die 2 van de 3 necromancers doorboorde. Dat moest haast Odysseus wel geweest zijn. De leider van de necromancers tilde zijn handen de lucht in en er verscheen een schaduw achter Demion. Demion draaide zich om en er verscheen een groot skelet. Hij zag de barbaar staan met zijn bijl in de aanslag. In Odysseus’ ogen was te zien dat hij deze helemaal voor zichzelf wilde. Demion knikte als goedkeuring en draaide zich weer naar de leider van de necromancers. Aan zijn rechterkant kwam Arya aan, die zich een weg knokte door het leger. Ze droeg enkel kleine mesjes en had hoogstwaarschijnlijk wel behoefte aan een wat groter wapen. Demion greep achter zijn rug en trok een korte katana te voorschijn. Hij draaide deze een paar keer in de rondte waardoor deze een wervelt geluid produceerde. Vervolgens wierp hij deze in de richting van Arya. “Arya! Vangen!”

Demion keerde zich weer naar de necromancer die eindelijk had opgemerkt dat de krijgers tot diep waren doorgedrongen in zijn linies. Hij sprong achteruit en toverde een bottenstaf te voorschijn. Hij zwaaide deze door de lucht waardoor er een duister licht vanaf kwam. Een grote groep skeletten die aan het vechten was met de wachters uit de stad, draaide zich om een stormen met wapens in de aanslag richting hun meester.

De necromancer sprak zacht en beheerst “Je kan mij misschien wel doden Demion, maar jullie zullen allemaal ste……..aaaaaaaaaaaaaaaaarrhhhhrrrgg!”
Demion dacht daar blijkbaar heel anders over en ramde zijn zwaard diep in het donkere hart van de necromancer. Hij had totaal geen zin om nog meer kostbare tijd te verspillen aan zo’n zielige ziel. Demion draaide het blad van zijn zwaard om waardoor een gapend gat in de torso van de necromancer ontstond. De necromancers ogen werden wijder en viel op zijn knieën. Demion trok uiteindelijk zijn zwaard in een vloeiende beweging naar achter waardoor het bloed alle kanten op vloog. Het spatte alle kanten op eveneens over Demions gezicht. Het kon hem niks schelen. Sterf! En sterven zal je doen! Het nog nauwelijks kloppende hart van de necromancer viel uit zijn torso op de, gedrenkt in bloede grond. Demion keek om en zag de horde skeletten al weer aankomen. Links van hem zag hij Odysseus in het rondte hakken tegenover een groot skelet en aan de ander kant kwam Arya aan rennen.

Het een-op-een gevecht tussen Odysseus en het skelet was druk bezig. Odysseus had moeite om de zwaaien van de lange hellebaard te parreren. Hij moest toegeven dat een zwaard op dit moment handiger was dan een bijl, maar Odysseus zette door. De hellebaard raakte hem in zijn bovenarm. De pijn verlamde zijn linkerarm, waar nu een diepe snee in zat. Odysseus gromde van de pijn.

Dit was het moment om een oude techniek van de bergbewoners in te schakelen: Odysseus schakelde zijn gevoel uit, en werd een rots in de ware betekenis van het woord. Deze techniek, die erg oud was en veel kracht en concentratie vergde, was effectief, maar minstens net zo gevaarlijk: om je heen kon je niets meer waarnemen, alleen je zicht werd behouden, en je was dus kwetsbaar.

Dat deerde Odysseus nu niet. Zijn linkerarm, die net nog verlamd was, was nu weer springlevend. Snel pakte Odysseus Kral met beide handen vast, en wierp zich op het geraamte.

Het gedrocht was hier niet op bedacht. Nog voordat hij doorhad dat Odysseus op hem afsprong, was het al met hem gedaan. Het hoofd rolde een paar meter verder weg.

Odysseus liet zijn concentratie gaan, en rots werd weer vlees. Hoewel de techniek maar een paar seconden nodig was, had hij Odysseus wel helemaal uitgeput. Odysseus zakte op zijn knieën, keek om zich heen, en stelde zich tevreden: dit gevecht zouden Demion en de rest wel zonder hem winnen.

En zo zakte Odysseus weg uit zijn bewustzijn.

Demion draaide zich om van de leider van de necromancers en rende richting de groep aanstormende skeletten. Terwijl hij er naar toe rende trok hij weer een paar van zijn explosieve werpmesjes die hij voor de groep in de grond gooide. Ze ontplofte en een grote stofwolk vloog omhoog. De skeletten rende door het stof en kwamen er aan de andere kant weer uit. Alleen was hun aantal al flink verminderd. Het stof daalde neer en daar stond Demion tussen een stapel botten. De skeletten draaide zich om en stormde weer even hard terug. Demion hield zijn zwaard dwars voor zich en trok achter zijn rug een tweede reserve katana te voorschijn. Hij begon richting de groep te rennen. Demion en de groep waren nu vlak bij elkaar en het leek te komen op een frontale botsing. Maar Demion liet het niet zo ver komen en viel op zijn knieën en schoof over de grond voort. De skeletten wisten niet wat hun overkwam en ze keken hoe hun kameraden een voor een hun benen verloor. Een derde van de groep viel op de grond en probeerde nog voort te bewegen door middel van kruipen. Demion stond op en keek over zijn schouder hoe de andere skeletten zich”weer” omdraaide en weer op hem afstormden. In zijn linker ooghoek zag hij iets wat hij liever niet had gezien. De leider van de necromancers stond weer op een begon hard te lachen.

“Dacht je nou echt dat ik zo snel verslagen zou zijn Demion! Ik ben een meester necromancer! Ik kan zelf leven zonder hart!”

De wond in zijn torso dichte en hij bukte om zijn nog kloppende hart op te pakken om deze vervolgens in zijn binnenzak te laten glijden.

*Amber heeft inmiddels het strijdveld verlaten en gaat op weg terug naar hun eigen dorp om de wachters daar in te lichten.
---
Madarian die uitgeput was van het rennen tussen de benen van de golem had even een rustpauze genomen door tegen een groepje zwakke ondoden te vechten. Dan ziet hij dat de reus Demion naar de necromancers zwiept. Eerst vallen drie Necros neer door pijlen, en daarna wordt de laatste doorboord door een zwaard, maar leeft nog. Dat moet een Lich zijn. Die zijn erg moeilijk te doden.

Madarian kijkt in z'n rugtas. Hij haalt er een speciaal vergif uit, en smeert deze op een pijl. Daarna richt Madarian met z'n boog en schiet een pijl dwars door de Lich z'n hart. Hoewel het de Lich niet doodt, zorgt het er wel voor dat de Lich tijdelijk geen nieuwe ondoden kan oproepen.*

Als jullie iets willen doen, die Lich kan voor zo'n halve minuut geen magie gebruiken...

*Nadat de pijl de Lich heeft getroffen pakt Madarian z'n zwaarden Soulshatter en GoldBrand, en begint op de ondoden in te hakken. Al gauw staan meerdere ondoden in vuur en vlam omdat ze te dicht op elkaar staan. Er beginnen stapels lijken te vormen, en als er een paar brandende ondoden op terechtkomen beginnen deze ook te branden. Scheelt weer opruimwerk...*

Hoewel Odysseus bewusteloos was geweest, was hij snel weer bij. Hij keek om zich heen, en zag dat Madarian een vuurzee had aangericht. Mooi! Vuur schikt ondoden af.

Tussen de rookpluimen door zag Odysseus de necroleider staan. Hoe kan dat? Demion had hem toch doorboord? Blijkbaar had hij het overleefd. Zichzelf afvragen waarom kwam later nog wel. Zolang die necromancer leefde, was het ondoden leger niet te verslaan...

Odysseus pakte Kral voor de zoveelste keer die dag stevig beet, en sprong door de vuurzee richting de necromancer. Deze scheen hem echter opgemerkt te hebben, want hij keerde zich snel naar Odysseus toe en riep een zwart schild op, waarop de bijl afketste. De necromancer lachtte hol, keek toe hoe Odysseus tervergeefs de muur probeerde te doorbreken, en toen hij er genoeg van had veranderde de muur in een bol, die even stil hing, en toen met een noodgang op Odysseus afschoot.

Voltreffer. Odysseus greeg de bal in zijn maag en vloog tientallen meters naar achteren. Een normaal mens zou de klap niet overleven. Maar Odysseus, zoals eerder gezegd, was niet zomaar een mens. Hoewel hij enorm verzwakt was, hij had de klap overleefd. De necromancer dacht echter dat Odysseus dood was, gezien zijn bebrek aan beweging.

Maar zodra de necromancer wegdraaide en Odysseus niet meer in het oog had, sloeg deze toe: hij stond snel op, pakte Eynor, en spande hem met het laatste projectiel dat hij bij zich had: Kral.

Odysseus gebruikte zijn bijl als pijl. Hij spande Eynor zo ver aan, dat iedere andere boog zou breken. Maar Eynor was gemaakt van wit koakonahout, en dus hield hij het. Odysseus richtte, spande nog een beetje aan, en met het laatste deel van zijn krachten schoot hij Kral in de richting van de necromancer, die zich net op tijd omdraaide om te zien dat de bijl met een noodgang op hem afkwam.

De necromancer kon niet meer bewegen, hij was te verbaasd over het feit dat de bijl op hem afkwam om nog een vin te verroeren. En dus raakte Kral hem vol in de nek. Het hoofd tolde weg, en kwam met een misselijkmakende plof in het gras, de verbaasde uitdrukking stond nog op het gezicht.

Odysseus keek hoe het lichaam inzakte. Het was gelukt. Hij was nu aan het einde van zijn krachten. Doodvermoeid liet hij zich in het gras vallen, te moe om nog een lichaamsdeel te bewegen.

Met dank vangt Arya het zwaard op dat Demion naar haar toegooide, en keek even over de Katana. een mooi en scherp blad, dat kon ze nu wel gebruiken. nu opnieuw bewapend mengde ze zich volledig in het gevecht, Vauit haar ooghoek zag ze de grote reus vechten met een enorm skelet, eentje die zich niet al te snel gewonnen wou geven, en Demion die probeerde de Necromancer te doden.

In haar hoofd kwamen allerlei ideeen opborrelen om de necromancer echt van de wereld te halen, en nu compleet de dood in te sturen, maar geen ervan leek uitvoerbaar genoeg, zeker niet nu overal vuur laaide en ondoden haar en de rest probeerde te vermoorden. "Madarian!" Arya riep toen ze haar vriend zag, en probeerze een weg tussen de ondoden naar hem toe vrij te maken.

Het zwaard dat ze even van Demion mocht gebruiken was al snel besmeerd met iets dat in een vorig leven bloed moest zijn geweest, en stukken ondood vlees plakten aan haar kleren. toch lukte het haar beetje bij beetje Madarian te berijken.

"Muad is veilig en ligt in het bos nog even wat te slapen. de weerwolf is weggevlucht." Waarom ze het precies zei en niet seinde wist ze niet, amar op de een of andere manier leek het haar nu wat beter. ze was al blij zat dat Madarian in orde bleek te zijn. "ik ga kijken of ik die grote even ergens mee kan helpen." Arya had niet gezien dat de reus al dicht bij de Necromancer was gekomen, en nu was neergevallen. pas toen ze zich omdraaide zag ze de necromancer vallen, terwijl de reus met zijn wapens daar lag. meteen begreep ze wat er gebeurt was, en baande ze zich een weg door de nog 'levende' ondoden naar de nieuwe kameraad van Demion.

net toen ze in de buurt kwam van de grote man gaf ze een schreeuw. op haar arm was een gapende snee verschenen, eenzelfde die Madarian net had aangebracht op een van de zombies die hij aan het bevechten was. dus de Necromancer had toch nog een val gezet, een waaronder ze niet al te makkelijk onderuit kwamen. "Madarian!" ze schreeuwde, nog net ziend dat hij op het punt stond die zombie het hoofd af te hakken, wat dan ook meteen HAAR einde zou zijn.

Hoe vermoeid Odysseus ook was, als er gevochten werd, dan moest en zou hij meedoen, hoe vermoeid hij ook was. Nog aardig versufd stond hij langzaam op, en zag dat de vrouw, die bij hem stond, een schreew gaf.

Odysseus zag wat het probleem was: vanuit het niets was er een snee op haar arm verschenen. Odysseus keek snel rond, en zag Madarian vechten tegen een zombie met precies dezelfde wond.

Odysseus begreep het: in zijn laatste seconden, toen hij zich van Odysseus had weggedraaid, had die smerige necromancer een voodoopop van de vrouw gemaakt! Tot zijn schrik zag hij dat Madarian op het punt stond om de voodoozombie te onthoofden. De vrouw had het ook gezien, en schreewde naar Madarian.

Maar op een momenten als deze zeggen daden meer dan woorden. Zo snel als zijn vermoeide benen konden dragen rende Odysseus naar Madarian, en beukte de zombie omver. Madarian keek verbaasd. Was die barbaar nou helemaal gek geworden?! maar toen keek Madarian opzij, in de richting van de vrouw, die hem aan stond te staren. Na enige seconden vertrok de uidrukking op Madarians gezicht van verbaasd naar bloedserieus. "We moeten hem vastbinden, over een uur is de vloek uitgewerkt", zei hij toen tegen Odysseus.

Hoe wist Madarian...? Ach wat, het zou allemaal wel weer. Over een paar uur zou er opheldering komen. En dus hield Odysseus de zombie, die hevig tegenstribbelde en zich met hand en tand verzette, stevig vast en sleurde hem mee naar een afgelegen boom, waar Madarian hem vastbond.

Odysseus bleef de zombie bewaken, hij zat nu toch zonder wapens, en was eigenlijk te vermoeid om nog tot nut te komen in de slag.
Madarian rende weer terug naar het slagveld om Demion en de vrouw, waarvan Madarian zei dat ze Arya heette, te helpen. Odysseus vond het best, en wachtte het einde van het gevecht af.

De lucht werd donkerder door de donderwolken die dichtbij dreven. De warmte van het vuur vervormde de lucht boven het open gebied. Het slagveld was nu een waar inferno geworden. Demion was aan het rond zwaaien met zijn zwaarden en probeerde de ondode allemaal op een punt te krijgen, zodat ze omsingeld konden worden. De wachters uit het dorp zagen hun kans schoon en doken er bovenop. Een hard suizend geluid werd steeds sterken en Demion probeerde te zien waar het vandaan kwam. Ineens kwam er een grote bijl langs vliegen met een enorme snelheid. Demion dook ineen en keek om. Hij zag hoe het hoofd van de leider van de necromancers over de grond rolde en tot stilstand kwam tussen een stapel botten. Snel sprong hij weer overeind en sloeg daarbij een zombie voor zijn sodemieter. De ondode werden van achteren aangevallen door de wachters en vele sneuvelden. Nog maar een klein groepje ondode en dan kan iedereen, hopelijk, eindelijk een keer hun rust krijgen. Demion hield zijn beide zwaarden met gestrekte armen naast zich en begon hard rond te draaien. Een kleine tornado van rond waaiende botten en gras ontstond. Demion draaide nog wat harder en bewoog zich langzaam richting de groep zombies en skeletten. Hij raakte een hoop van hun en ze vielen om. Ineens stopte Demion en hij greep naar zijn voorhoofd. Hij was enorm misselijk geworden. (dat was toch niet zo’n goed idee). Hij strekte zijn lichaam en keek weer op om zijn evenwicht weer terug te krijgen. Ineens schoot er een pijnlijke steek door Demions zij en proesten wat bloed op. Hij keek neer en zag een punt van een zwaard uit zijn buik steken. Zijn ogen werden groter en sloot ze vervolgens. Demion had die skelet niet van achter horen aankomen en het zwaard boorde recht door zijn rug. Demion opende zijn ogen en keek om. Zijn ogen stonden dit keer anders. Beangstigend, kwaad en over de rode. Hij greep de punt van het zwaard met zijn rechthand en trok deze naar voren, waardoor het handsvat tegen zijn rug aankwam en de punt van het zwaard de zombie voor hem ook doorboorden. De skelet werd hierbij mee getrokken en keek verbaast naar zijn zwaard en vervolgens naar Demions ogen. Hij wist dat hij in de problemen zat. De skelet liet het zwaard los en stapte achteruit. Toen liet Demion een harde schreeuw horen, draaide om waardoor de zombie loskwam en gooide zijn korte katana naar de skelet. Hij zwaard draaide in de lucht en hakte het hoofd af. Demion stapte naar het lijk en raapte zijn katana op en deed deze terug achter zijn rug. Een warme substantie vloeide langs zijn zij over zijn been. Het was bloed uit de wond waar het zwaard nog in zat. Demion voelde achter zijn rug en gaf een ruk aan het zwaard, dat naar achter uit de wond kwam. Snel gooide hij het zwaard weg en viel op een knie. Hij begon hevig te hijgen en hoeste weer wat bloed op. Hij moest rusten en zijn wond verzorgen, maar hij kon nog niet stoppen. Er stonden nog 50 ondode voor hem. Hopelijk kon Arya, odysseus, maud, madarian of wie dan ook snel helpen, want hij hield dit niet lang meer vol.

Vanaf de plek waar Odysseus stond kon hij nog net zien dat Demion vanachter gespiesd werd door een geraamte. Odysseus schrok, hij dacht dat Demion dood was. Tot zijn verbazing zag hij dat Demion doorvocht.

Die krijger bleef Odysseus maar verbazen. Maar met zo'n wond, besefte Odysseus, kon je niet lang doorvechten. Demion had dringend hulp nodig. Odysseus keek naar de voodoozombie. Deze brabbelde voor zich uit in een taal die Odysseus niet verstond. Hij zat goed vastgebonden en had eigenlijk geen bewaker nodig. Toen keek hij naar zijn lege handen. Kral lag nog ergens bij de dode leider, aan Eynor had hij niets zonder pijlen. Hij had een wapen nodig, en snel ook!

Daar was het stemmetje weer: "doe het! dit is het moment! Zet die eed overboord, je talent is nodig!" En toen gaf Odysseus toe aan het stemmetje. Dit was het perfecte moment om zijn langverborgen talent te gebruiken.

En dus rende Odysseus naar Demion, sprong de lucht in, en sprak:"Terra, Am Kommando Destruens", meteen gevolgd door een waarschuwing: "Springen!"

Toen Odysseus neerkwam sloeg hij in een beweging met beide handen op de grond, hetgeen een gigantische schokgolf van trillende aarde veroorzaakte. De reisgenoten hadden gehoor gegeven aan zijn waarschuwing en ontsprongen zo de schokgolf. De ondoden verging het echter minder goed: Trillend zakten ze in elkaar.

Tot Odysseus' verbazing stond er nog 1 zombie overeind. Odysseus mompelde "polerium", stampte met een voet op de grond, en op de plek waar eerst de zombie stond, stond nu een steenpilaar, de zombie dartelde meters de lucht in, en kwam met een harde klap weer neer.

De strijd was gewonnen. Maar Odysseus' diepste geheim was blootgegeven: hij was elementaal; hij had de mogelijkheid om steen en aarde te manipuleren...

Zuchtend zakte hij op zijn knieën, en dacht aan zijn gebroken eed, en aan zijn vader.

Demion zijn handen raakten nu de grond. Hij kon niet meer verder. Zijn energie liep uit zijn lichaam. Hij keek naar de hemel en vroeg om goedkeuring, maar er kwam geen antwoord. Enkel een schim vlak boven zijn hoofd. Het was odysseus de barbaar die richting de grond viel. “springen” riep de barbaar uit. Demion zetten zich met zijn laatste beetje kracht van de grond af. Een grote schokgolf volgde en Demion werd gelanceerd. (een elemental? Hoe kan dat? wist de aarde guardian dit?). Demion knalde hard tegen de grond en rolde een stukje door. Uiteindelijk kwam hij tot stilstand tegen een struik.

Arya zat nu heigend op de grond. met de hulp van madarian en de reus was ze ergens wat veiliger terecht gekomen. voor haar ogen was het nog wazig, wat ze niet vreemd vond. Madarian had kennelijk een leuk soort vergif over zijn zwaarden gemieterd, dat nu ook in haar wond zat. maar zelfs met haar wazige blik kon ze de aarde makkelijk omhoog zien komen. ook al was ze van 'een andere wereld', toch was dit niet moeilijk te begrijpen. de man had controle over de aarde, en niet zo en beetje ook.

we hebben dus nu een guardian, een genetisch gemaakte man, een vampier die nog ergens rondzwerft, een half-engel, mezelf en een elementaal. we zijn wel echt een groep van alles en nog wat zo zeg..

Echter Demion zag er niet al te best aan toe. hoeveel verwondingen moesten ze allemaal nog meemaken?

Odysseus vermande zich, hij had nu wel weer genoeg gepiekerd over zijn verleden.

Hij stond op en keek rond: Demion had dringend verzorging nodig. Zodra de voodoovloek (offtopic:goh wat een leuk woord!) zou zijn uitgewerkt zou Arya's wond snel helen, maar de pijn zou nog wel even blijven hangen, dus pijnstillers zouden wel op hun plaats zijn. Odysseus kon zelf ook nog wel wat verzorging gebruiken: naast de diepe snee in zijn linkerarm had hij ook nog een paar kleinere wonden opgelopen.

Zodra de wonden verbonden zouden zijn, dan zouden de antwoorden komen, voor zowel Odysseus als de reisgenoten.

En terwijl Odysseus hierover nadacht, brak de zon door het wolkendek en vulde hen met warmte, iets wat Odysseus veel goeds deed. Hij had een nieuw avontuur voorspeld, en zijn voorspelling kwam uit: dit was het begin van iets nieuws.

Arya bleef zo stil en rustig als ze kon zitten, dat kon ze nu wel gebruiken. elven waren snelle genezers als het om hun eigen lichaam ging. bij anderen ging het wat moeizamer, maar nog altijd beter dan een normaal mens. van Muad had ze nog niks gehoord, maar hij had ook uit woede niks kunnen zeggen.

Muad.. slaap je nog? Ze peilde zachtjes weer even, iets dat ze tijdens het gevecht niet had kunnen doen uit angst dat ze te afgeleid zou zijn.

De zon die doorbrak gaf een fijn gevoel. eindelijk weer even wat warmte op haar huis die de laatste tijd al bleek was geworden. Ook al was dit het begin van een nieuwe tocht vol vijanden, toch hoopte ze nu heel even rust te krijgen.

Demion probeerde overeind te krabbelen, maar zijn wond liet dat niet toe. Hij was er behoorlijk slecht aan toe. Even lag hij daar op zijn rug, kijkend naar de lucht die langzaam opklaarde. De warme zonnestralen raakte zijn gezicht en gaf hem weer wat energie. Hij duwde zichzelf voorzichtig van de grond af en ging zitten. Een plas bloed was op de grond zichtbaar. Het zwaard had gezorgd voor een gevaarlijk diepe wond, maar had geen vitale organen geraakt. Weer had Demion op de grond van ondergang gestaan. Zijn zicht werd wel minder, maar kon zien dat alle ondode gesneuveld waren en de wachters aan het juichen waren. Demion liet een zucht van verlichting vallen en voelde in zijn buidel. Hij haalde er een zakje uit met een naald, draad en wat fijn gemalen bladeren. Hij begon de wond te hechten zover hij dat kon en smeerde er het papje op. Dat is alles wat hij kon doen om het bloeden te stoppen en de wond zo snel mogelijk te laten genezen. Gelukkig waren de guardians in staat zich snel te regenereren. Hij bleef even zitten en keek nog wat rond. Hij had zijn rust wel even verdient. Na een paar minuten stond hij krampachtig op en sleurde zijn lichaam richting de anderen. Hij zwaaide wat merkwaardig naar de andere en viel voorover op zijn gezicht, waardoor een wolk stof opblies. Snel krabbelde hij omhoog en deed net of er niks gebeurd was. Hij kwam aan bij de anderen en liet zich vervolgens langzaam in het hoge gras zakken, deed zijn ogen dicht en liet zijn gedachte even gaan.