terwijl ze probeert zijn schouder weer dicht te zetten, deze keer zonder obstakel, kijkt ze ook vragend anar het stuk tand dat hij tussen zijn vingers hield. " Muad.. wat betekend dat precies?" Ondertussen gunde haar hersenen haar weer eens geen rust. als wat zij dacht klopte dan hadden ze nu een groot probleem. als het stukje tand inderdaad afkomstig was van de wolf, Shana.. Muad had haar aangesproken als vriendin, maar was dat nog wel zo?

Haar handen trilden gelukkig niet, dus nu zat de wond snel weer dicht. de rest echter trilde wel. Zo snel als dat ze klaar was sloeg ze haar armen om de nu wat bleke Muad heen en zei voor de rest niks.

Shana!!!!! Ik weet dat je me kan horen! Sleep je luie reet als de sodemieters hier naartoe! stuurt hij woedend door de ether.
Al snel komt er reactie: Is zij er ook? klinkt het koud.
HIER!!! reageert Muad meteen ongeduldig.
*Even later wordt de deur open gebeukt, en staat er een prachtige vrouw in de deuropening. Het licht dat van achteren naar binnen schijnt accentueert haar bouw prachtig, en bevallig komt ze de ruimte binnen lopen.
Ze loopt linea recta naar Muad toe, en gaat zodanig om zijn nek hangen dat haar borsten langs zijn arm strijken. Al die tijd is haar blik echter op Arya gericht, en haar ogen spuwen vuur.
Muad duwt haar ruw van zich af, en houdt het stukje tand voor haar neus.*
"Mis jij niet iets?"
"Ehm... hoe kom je naar nou weer bij?"
*Muad geeft niet eens antwoord, maar springt op, grijpt haar bij haar kaak, en duwt ruw haar kaken van elkaar. Zij laat ondertussen een kreuntje horen, terwijl ze sensueel langs zijn lichaam kronkelt. Hij bekijkt onverstoord haar tanden snel, en ziet dat een hoektand een stukje mist, een stukje dat precies even groot was als het stukje dat hij in zijn handen heeft. Als hij het stukje tegen de tand aan houd, versmelt het direct weer.*
"Fijn... je hebt me gebeten..." reageert hij ijskoud.
"Leuk toch? Kunnen we gezellig met zijn tweeën de bossen doorstruinen, en het schijnt dat het als wolf heel lekker is..."
*Muad's uitdrukking wordt alleen nog maar duisterder door haar insinuaties. Kalm loopt hij echter naar Arya toe, en trekt haar tegen zich aan.*
"Shana, mag ik je voorstellen? Dit is Arya, mijn leven. Ik weet niet wat je probeert, maar je verwijdert jezelf alleen maar van me door je jaloerse gedrag. Of leer ermee leven dat ik nooit de jouwe was, of verdwijn, nadat je me verteld hebt waar wolfskruid groeit."
*Woedend kijkt Shana Arya en Muad aan, en laat dan kort een kaart zien aan Muad's innerlijke oog.*
"Het is genoeg voor 1 persoon. Aan jou de keus wie het wordt, schat. Je hebt nog 3 weken." reageert ze verbitterd, als ze woedend de kamer uit loopt.
*Muad loopt naar een kaart die zich in de kamer bevind, en wijst een punt aan.*
"Hier groeit wolfskruid. Madarian, we gaan je redden."

Demion liep door de stad naar de buitenste muur, waar de poort was. De wachter bij de poort keek hem vreemd aan en tikte zijn mede bewaker aan. “is dat niet die gast die stond te gluren?”. Waarop de andere bewaker omkeek en zijn ogen tot spleetjes kneep “ja verrek, dat is hem… maar hij was toch dodelijk gewond?”. Ze zwegen toen Demion hun voorbij strompelde en ze keken hem na. Demion was buiten de poort van de stad en keek rond en zag het woud. Er stroomde een klein beekje het woud in en Demion besloot dat te volgen. Hij strompelde verder het woud in en kwam uiteindelijk bij een klein meertje. Het was een mooi stukje grond om even bij te komen en Demion ging aan de waterkant zitten in kleermakers houding. Vervolgens sloot hij zijn ogen en mediteerde.

“Orakel? Bent u daar?”
“Demion!? Dat is lang geleden. Waar kan ik je mee van dienst zijn?”
“Orakel, ik heb uw wijsheid nodig”.
“Spreek dan. Heb je trouwens de krijgers al gevonden?”
“Ja Orakel, ik heb de krijgers ontmoet”
“En? Zijn ze bereid je te helpen tegen de Necros?”
“Ja zeker, maar daar wilde ik het net over hebben”
“wat is er aan de hand dan Demion?”
“De Necros was op het punt om een stad aan te vallen op mijn positie. Hoe zijn ze zo ver gekomen? En waarom?”
Het orakel dacht diep na en sprak “Ik denk dat je al weet hoe”
Demion wist inderdaad hoe… Raven. Maar waarom?
“Demion. De vraag waarom, kan ik niet beantwoorden…sorry, de Necros belemmerd mijn gave”
“Dat maakt niet uit orakel, ik kom er snel genoeg achter”

Demion opende zijn ogen en keek naar de lucht. Hij kon verder niets wijsmaken uit de hele situatie, dus besloot hij maar terug te gaan naar de stad. Terug bij de poort wezen de bewakers in zijn richting. Demion negerde de twee en liep door. hij bewoog zich in de richting waar de andere voor het laatst waren. In de verte zag hij iemand staan. een aantrekkelijke vrouw stond in de deur opening en Demion was een beetje bang dat het dezelfde vrouw was van het balkon waar hij zogenaamd stond te "gluren". toch liep hij in de richting van de deur.

Vanaf het moment dat Shana binnenkwam voelde Arya de spanning, Maar ze bleef nog rustig zitten terwijl de wolfvrouw probeerde Muad te verleiden tot een potje 'plezier maken'. stiekem moest ze zelfs lachen om de vrouw, die iets te wanhopig probeerde 'haar ingepikte liefde' terug te krijgen. de situatie was echter niet lachwekkend. Shana had hem inderdaad gebeten, en uit haar woorden haalde ze al precies wat dat inhield. Ook muad was 'vergiftigd', gedoemd te veranderen in een weerwolf. wat voor wist ze niet, maar daar zouden ze snel genoeg achter komen.

nadat hij zijn armen om haar heen had geslagen strook ze zacht, een beetje steun biedend over zijn arm. ook al had ze het verwacht, toch was ze blij dat Muad zijn keuze naar haar was gegaan.

Bij de uitwisseling van de locatie voelde ze de woedende wolfvrouw haar nog een scherpe mentale steek toebrengen, en ze liep daarna zo snel mogelijk weg. pas toen ze weg was draaide Arya zich om naar Muad en gaf hem zacht een zoen op zijn wangen. "dank je.."

Nu reste hen 'alleen' nog het probleem van het wolfskruid. genoeg voor een persoon. maar het waren er nu twee die gevaar liepen.

Nadat Duss het wezen had vermoord ging hij helpen om Madarian in de wagen te leggen.
Het duurde niet lang of hij begon te zweten en te ijlen.

Duss grabbelde snel in de tas die hij uit zijn wagen gehaald had en haalde er een paars steentje uit.
Dit gooide hij naar Arya en zei: "Dit is om contact te houden als het op 'de normale manier' niet werkt.
Ik heb mijn medicijntas thuis liggen en die zal in dit soort situaties goed bruikbaar zijn. Deze ga ik nu ophalen.
Ik denk dat ik ongeveer anderhalve dag onderweg zal zijn."

Duss zucht bij de gedachte terug te gaan naar zijn huis.

Snel liep hij naar zijn wagen en reedt terug richting de stad en vervolgde zijn pad naar het oosten.

Toen Duss tegen het eind van de middag bij zijn dorp aankwam was het erg rustig.
Bij de meeste huizen kwam er rook uit de schoorsteen als teken dat ze aan het koken waren.
Duss liet de wagen richting het plein rijden en maakte en stop bij de waterput.
Hij sprong van de bok en deed de deur van de wagen open. Hij haalde en emmer onder de bank vandaan met een lang touw er aan.
Met de emmer haalde hij water uit de put en deed dit in de ton die in de wagen stond.
Als de ton vol zit bergt hij alles netjes op, springt weer op de bok en rijdt rustig richting zijn huis.

Bij zijn huis aangekomen loopt hij naar binnen en ontdekt dat er iemand binnen is geweest.
Onder zijn jas vandaan trekt hij zijn dolk en loopt snel naar de kelder waar het aardedonker is.
Hij doet zijn leren handschoenen uit en zijn hand begint groen op te lichten. Genoeg om te kunnen zien in het donker.
Hij loopt naar een fakkel die aan de muur hangt en houdt zijn hand om de bovenkant waarop de fakkel vlam vat.
Na een snelle inspectie ziet hij dat er alleen wat eten mist.

Duss zet de fakkel terug in de standaard aan de muur en begint met inpakken.
Hij neemt gedroogd vlees, rijst en kruiden mee.
Ook zijn medicijntas pakt zet hij klaar voor de terugreis.

Het enige wat Duss nog nodig had was... rust.
Hij liep naar zijn slaapkamer en liet zich op het bed ploffen.
Snel even een paar uurtjes slapen... dacht hij en hij viel in slaap.

*Madarian die het schouwspel had gevolgd had niet ingegrepen tijdens de woordenwisseling tussen de twee ex-geliefden. Hij wist dat dit een gevecht was waar hij alleen maar zou verliezen als hij mee zou doen. Voordat Shana de deur uit liep keek ze nog even naar Madarian en spuugde hem in het gezicht voor ze de deur uit liep. Madarian veegde de spuug af en wilde het net weggooien als hij herinnert dat hij het speeksel nodig had voor het tegengif. Madarian gaat verder met het helpen van de artsen.

---

Amber was intusen al een flink eind opgeschoten te paard. Ze wist de omgeving beter dan iedereen, en had een kortere route genomen. Ze was net gearriveerd bij de wacht van Madarians woonplaats Anvil.*

Amber: "Hallo commandant."

Commandant: "Hoi Amber. Ik zie jou liever dan Madarian..."

Amber: "Het liefst zie je hem achter de tralies, nietwaar? Je krijgt je kans."

Commandant: "Hoe bedoel je? Wat heeft hij dit keer uitgevreten?"

Amber: "Madarian heeft een verzoek. Hij is gebeten door een weerwolf, en hij komt morgen terug naar deze stad. 's Avonds wil hij geen onschuldige mensen vermoorden, dus vraagt hij of jullie de sterkste kerker vrij willen maken voor hem. Hij gaat op zoek naar het legendarische wolfskruid.

En als het goed is hebben jullie de kaai al ontvangen. Willen jullie de beloning afleveren bij Madarian's huis? Ik zorg ervoor dat het wordt opgeborgen en zal het verdelen zodra iedereen terug is."

*De commandant is met stomheid geslagen.*

Commandant: "Euh, wil je dat nog een keertje herhalen? Na de woorden Madarian en weerwolf heb ik de rest niet gevolgd..."

*Amber herhaalt wat ze zegt*

Commandant tegen een wachter: "Maak de sterkste kerker leeg, en snel een beetje! Verdubbel de wachten elke nacht van nu af aan totdat ik zeg dat het kan stoppen! En als laatste, zorg dat de beloning afgeleverd wordt bij Madarians huis."

Commandant tegen Amber: "Je hebt gelijk. Ik wil niets liever dan Madarian achter de tralies hebben, maar niet op deze manier. Niemand verdient die ziekte."

*Amber bedankt de commandant en geeft hem een zoen. De commandant begint te blozen. Amber zorgde wel dat een paar andere wachters het zagen, en die wachters hadden moeite om hun lach in te houden. Amber ging naar huis. Igor (de 'huisknecht' van Madarian, een gebochelde, trouwe, niet al te slimme dienaar en bewaker) zal de beloning opbergen in de geheime kluis.*

Odysseus zag dat Shana Madarian in het gezicht had getufd. In plaats van boos te worden en het zo snel mogelijk weg te halen, deed hij het in een potje. Slim, nu hadden ze meteen het eerste ingrediënt. Nu nog het wolfskruid.

Voor Odysseus was hier nog maar weinig te doen, dus besloot hij om het maar te gaan zoeken. "Arya, we moeten snel madarians vriend gaan zoeken, voordat het speeksel zijn nut verliest, en we Shana weer kunnen gaan zoeken. Ga je met me mee?"

Het was te laat om vandaag nog op reis te gaan naar de hofmagiër, dus besloten ze om de volgende dag te gaan.

Arya knikte en stond op. "dat lijkt me inderdaad een goed idee. ik weet niet hoelang dat speeksel van Shana de werking houd, maar ik zie haar liever niet veel vaker.." Ze rilde. ondanks dat ze kalm was gebleven tijdens haar bezoek was ze die woedende blik niet vergeten. die had behoorlijk zeer gedaan, zonder dat ze er wat aan had kunnen doen.

" maar laten we eerst rusten. het is laat en de dag is lang geweest.. tenminste, voor mij. Muad is net wakker." Ze draaide zich nu om en keek naar hem. ergens kon ze zich de woede van Shana wel voorstellen. Ze wilde zich niet voorstellen hoe het zou zijn om hem kwijt te raken. Snel schudde ze de gedachte uit haar hoofd en keek even rond, of er hier een plaats was waar zij kon slapen, want ze was zo onderhand echt doodop

"Nou... om eerlijk te zijn is een slaap die veroorzaakt is door een slag op het hoofd niet echt verkwikkend hoor, ik kan ondertussen ook wel wat echte nachtrust gebruiken."
*Hij kijkt even rond in het gebouwtje waar ze nu zijn, en ziet dat het niet echt geschikt is als slaapplek*
"We zouden denk ik het best naar die herberg kunnen gaan waar ik heb gelegen. Is trouwens toch vlak naast het gevang."
*Dan kijkt hij naar buiten, en schrikt*
"We mogen trouwens wel opschieten, want het is alweer donker aan het worden!"

*Madarian, die erg druk bezig was met het helpen van de artsen en verpleegkundigen hoorde een paar woorden: het begint al donker te worden. Madarian schrikt op en kijkt naar buiten.*

"Hadden jullie dat niet eerder kunnen zeggen?"

*Madarian sprint als een gek naar buiten en bedenkt zich dan pas dat hij nog niet weet waar de gevangenis is! Hij ziet een wachter lopen.*

Madarian: "Kunt u me helpen? Ik zoek de gevangenis. Ik weet niet hoe lang ik nog heb voordat ik in een weerwolf verander!"

De wachter: "Ik ik ik wwwwwwwijs jjjjjjjje ddde wwwwwwwweg wwwwwel. Vvvvvvvvvovovovovolg mmmmmmij!"

Uitgerekend nu een stotterende wachter...

*Madarian volgt de wachter, die aanzienlijk sneller rent dan praat, en ze bereiken de gevangenis. Inmiddels is het donker geworden, en het is bewolkt. Madarian klopt op de deur.*

Cipier: "Het bezoekuur is al lang afgelopen. Kom morgen maar terug!"

Madarian: "Ik kan elk moment in een weerwolf veranderen! Sluit me alsjeblieft op in je sterkste kerker!"

*De wachter opent de deur en laat Madarian binnen. Ze lopen snel naar de cellen toe.*

Cipier: "Ga deze cel maar in. Dus jij bent degene die vervloekt is. Ik hoop dat de cel het houdt. Als jij verandert dat wordt je stukken sterker dan je nu al bent..."

*Madarian stapt de cel in. Op dat moment breekt de maan door de wolken. Madarias lichaam lijkt volledig te branden. Madarian schreeuwt het uit van de pijn en trekt z'n harnas uit. De schreeuw is voor de cipier het sein om de deur op slot te doen. Het is een dichte deur. De cipier barricadeert de celdeur zo goed als hij kan, en roept om extra bezetting. Er klinken een paar flinke rammen op de celdeur, die rammelt bij elke dreun. Een angstaanjagend gehuil klinkt door de kerkers...*

Onderweg naar de herberg kwamen Odysseus, Muad en Arya Demion weer tegen. Hij leek snel te herstellen van zijn wond, want hij liep al bijna weer gewoon.

"Ah, Demion, goed je weer te zien. We moeten Muad snel naar de kerkers brengen, voordat hij in een weerwolf verandert!" Zei Arya. "Dan mogen we wel opschieten!" Zei Demion, "want zodra de maan achter die wolk vandaan komt, is het te laat!" snel haastten ze zich naar de kerkers.

Maar ze kwamen te laat. Nog voordat ze bij de kerkers waren, dreef de wolk voor de maan vandaan, zodat de maan haar licht over Cheydinhal wierp. Met een schok stond Muad stil. Hij sloeg een kreet, en zakte op zijn knieën. Haar groeide razendsnel uit zijn huid, zijn oren en neus werden langer, zijn tanden groter, en zijn pupillen veranderden van vorm. Langzaam werd de halfengel een weerwolf. Eenmaal verandert stootte hij een gehuil uit, dat tegelijk kwam met gehuil uit de kerkers. Madarian zat dus wel vast.

Ze hadden geen keus: ze moesten de weerwolf overmeesteren. Maar ze konden hem niet doden, want dan zou Muad verloren zijn. Demion verbleekte: "Mijn wapens! ze liggen nog in het ziekenkamp!" riep hij. "Snel, ga ze halen en neem iets verdovends mee!" Riep Odysseus terug. "Arya, hier kan jij beter uit blijven. ga de cipiers waarschuwen!"

Zowel Arya als Demion sprintte weg. Odysseus stond nu oog in oog met Muad: overdag vrienden, 's nachts vijanden. Odysseus moest de weerwolf hier bezig houden voordat er onschuldigen zouden sterven, totdat Demion terug zou komen.

Muad besprong Odysseus. Odysseus weerde af door hem een klap op zijn wang te geven met het vlak van zijn bijl. Muad werd aan de kant geslagen, maar hij draaide zich snel om en maakte zich klaar voor een nieuwe aanval. Odysseus hoopte vurig dat Demion snel terug zou zijn, voordat een van de twee het af zou leggen...

*Muad loopt samen met de rest van de vriendengroep naar de gevangenis om ook hem op te sluiten, ook al is hij het er totaal niet mee eens. Hij is ervan overtuigd dat alles wel goed zou komen.
Dan breekt de bijna volle maan weer door de wolken. Muad kijkt nieuwsgierig omhoog, diep van binnen benieuwd met wat er gaat gebeuren.
In het begin wordt hij een soort gekietel onder zijn huid waar, en als hij nieuwsgierig naar zijn handen kijkt, ziet hij dat er allemaal haar uit zijn huid groeit. Op dat punt vind Muad het genoeg geweest, en begint hij met alle macht zich te verzetten tegen de transformatie. De transformatie lijkt inderdaad te vertragen, maar zijn nagels beginnen zich desalniettemin om te vormen in klauwen. Ook voelt hij de tanden in zijn mond groeien*
"Help me!" snauwt hij, met een kleine grom in zijn stem.
*Dan valt hij op de grond, scheurt hij uit zijn kleren, en met een schreeuw/grom vervoltooid de transformatie zich.*
*Op vier poten draait de zwarte wolf zich om, en kijkt met zijn gouden ogen recht naar Arya. Hij springt op, stoot haar omver, en begint haar gezicht af te likken.*

Met stomheid geslagen zag Odysseus dat Muad Arya begon te likken. Het was de half-engel dus gelukt om de innerlijke transformatie te onderdrukken!

Odysseus wist dat het technisch gezien mogelijk was om als weerwolf je mensengeest te behouden, maar daar was een geest voor nodig die zo sterk en onwrikbaar moest zijn, dat Odysseus ervan was overtuigd dat het niet kon, want hij dacht dat zo'n sterke geest niet zou bestaan. Maar dit bewees het tegendeel.

Toen schoten de mogelijkheden door Odysseus' hoofd. Muad kon nu zowel overdag als 's nachts non-stop reizen! Het zou voor hem dus een makkie zijn om Madarians vriend snel te bereiken! Te horen aan de herrie die uit de kerkers voortkwam, was Madarians geest niet zo onwrikbaar als die van Muad. Hij had het wolfskruid hard nodig.

Dus liep Odysseus langzaam in de richting van Muad. "Muad, kun je me verstaan?"

Eerst leek het alsof ze bevroren stond, maar toen ze eenmaal de blik in zijn ogen zag wist ze dat er niks aan de hand was. Toen de wolf op haar af sprong had ze een glimlach op haar gezicht, en spreidde haar armen om de wolf in op te vangen, zodat ze niet achterover op de grond zou vallen. Lachend hield ze de wolf vast, en kroelde deze tussen zijn oren.

" Jammer voor Shana, maar ik ben toch maar wat blij dat je me niet probeert op te vreten." Zonder er wat aan te kunnen doen geeft ook zij de wolf een lik over zijn snuit, en merkt dan pas dat de andere reisgenoten compleet met stomheid geslagen zijn.

" tja... je moet toch wel iets meer dan een beetje vergif hebben wil je een engel vanbinnen vernietigen. ik ben alleen wel bang dat ten minste twee van ons een andere slaapplaats moeten zoeken.." Ze aaide over de snuit van Muad, want ze was niet van plan alleen in een kamer te gaan slapen, terwijl hij buiten was.

*In plaats van gesproken woorden krijgt Arya een beeld door van twee wolven die met elkaar aan het ravotten zijn*
*Als een wolf zou kunnen grijnzen, dan zou hij het nu gedaan hebben, maar bij gebrek aan beters, probeert hij alleen maar te lachen, wat resulteert in een verschrikkelijk angstaanjagende blik. Dan springt hij met een schijnbaar diepe zucht van Arya's schouders af, en kijkt hij Odysseus aan. Dan knikt hij met zijn kop. Een korte kef volgt erop.*

*Madarian in weerwolfvorm springt elke keer tegen de deur, in de hoop dat deze het begeeft. De cipier en de wachters barricaderen de deur goed. Madarian probeert het beest in hem te bedwingen, maar het lukt hem nog niet. Madarian huilt.

De wachters hebben twee inbrekers gevangen. Ze brengen de twee inbrekers naar de cel vlak naast die van Madarian. Als ze de cel van Madarian passeren weet een van de inbrekers de barricade omver te schoppen. Madarian hoort dit, gromt en springt tegen de deur op. De inbreker die de barricade omver gooit schrikt en valt op de grond. Terwijl twee wachters de inbrekers in de cel gooien, bouwen een andere wachter en de cipier de barricade weer snel op.*

Inbreker: "Wat hebben jullie daarin gestopt? Ik ken heel wat dierengeluiden, maar deze ken ik niet!"

Cipier: "In die cel zit een weerwolf."

Inbreker: "Een weerwolf? Dat geloof ik niet!"

Cipier: "Dan stop ik je morgen wel in dezelfde cel..."

Inbreker: " Euh... Vooruit, ik geef je het voordeel van de twijfel..."

Demion loopt richting de deur en kijkt naar de lucht. Hij had geen idee dat de dag zo snel voorbij zou gaan. Wat ging er gebeuren als de maan eerder door de wolken zou breken als dat de geïnfecteerde in een stevige cel werden gestopt? Demion kon het niet weten en liep maar snel door. Hij werd ineens gepasseerd door een zeer aantrekkelijke vrouw. (is dat niet de….) Demion versnelde zijn pas en kwam bij de deur. Voordat hij een hand op de deur had gelegd schoot de deur open. De deur kwam recht tegen zijn gezicht en hij ging gestrekt op de grond. Hij keek weer naar de hemel en zag sterretjes. (is het al zo snel donker?) hij schudden zijn hoofd en concentreerde zich. De sterretjes verdwenen en hij ging rechtop zitten. In de verte zag hij de andere richting de kerkers lopen. Demion stond op en keek ze na. Een steek schoot door zijn zij en hij keek naar beneden. Zijn wond deed nog flink pijn, maar het bloede niet. Hij kropte de pijn weg en hij sprong weer omhoog op een dak. Hij vervolgde al klimmend en klauterend richting de kerkers. Hij keek goed om zich heen terwijl hij dit deed. Hij wilde niet weer zo’n incident als vorige keer. Demion klauterde door en zocht een weg naar binnen. De deur gebruiken deed hij liever niet. Hij is altijd geleerd om een extra andere ingang te zoeken, mochten er problemen zijn. Snel liet hij zich langs de muur naar een richel glijden boven de gracht van het kasteel in de stad. Hij vond een luik dat de kerkers in leiden aan de zijkant van deze gracht. Hij schopte tegen het luik dat open klapperde. Het was een ventilatie schacht voor de kerkers. (mooi, en nu kijken hoe het met de andere gaat). Hij sprong door het gat en kwam op een balk terecht. Hij keek rond en zag wachters heen en weer rennen. (dat kan niet veel goeds betekenen). Hij versnelde zijn tempo en klom richting het cellen blok. De maan brak door de ramen van de kleine cellen en hij hoorde een hard gegrom. (O nee! Ik ben te laat). Hij kwam uiteindelijk uit bij een van de cellen en zag Arya die belaagd werd door een grote wolf. Er kwam een aparte aura van de wolf… niet kwaadaardig…. Dit moest Muad zijn. De engel van binnen beschermde hem tot volledige transformatie. Hij wilde weten hoe het met Madarian was. hij liep door over de balk en kwam bij een andere celblok. Wachters snelde heen en weer en Demion kon zien dat het goed mis was. hij sprong van de blak en lande veilig op de grond. Een wachter kwam aanrennen en viel van schrik achterover op de grond toen Demion recht voor zijn neus naar beneden kwam. Hij schreeuwde met een hoog stemmetje dat hij niet dood wilde en hij niet lekker smaakte. Even krabde Demion achter zijn oor en trok de wachter overeind.

“wat is hier aan de hand?”

“Die kerel….die kerel die weerwolf beweerde te worden…. Die…die is…weerwolf geworden…..”

“Ja en? Hij zit toch veilig in een verstevigde cel?”

De wachter knikte ja, maar zijn knikken veranderde al snel in een nee geschud. “we dachten dat hij gek was eigenlijk en hebben hem maar even in een cel gegooid. Die cel is er oud en dus niet erg stevig….. hij staat op het punt om uit te breken!”

De wachter rende door om zijn eigen leven te redden en Demion liep snel verder richting de cel waar Madarian zou zitten. Hij keek door de spijlen die verbogen waren, maar kon niet zo goed uitmaken wat hij in de schaduw zag zitten. Was het iets of was het zijn verbeelding?