alhoewel Arya nu al veel had gezien was dit toch echt wel het toppunt. verbaast keek Arya naar de wolf, die nu net in een vrouw was veranderd. wat krijgen we.. Muad en de wolfvrouw schijnen elkaar te kennen. Arya kijkt van de een naar de ander.

wat Muad nu dacht wist ze niet, maar de gedachte van de wolfvrouw waren niet moeilijk te raden, aangezien ze met een blik van pure afgunst naar haar keek.

*Madarian wordt wakker in een blokhutje. Z'n wonden zijn verbonden. Hij kijkt even rond, maar er is niemand aanwezig. Madarian schreeuwt. Geen antwoord. Hij staat met moeite op en loopt naar de deur. Hij opent deze. Er staat een weerwolf voor de deur en bijt Madarians hoofd af!

Madarian wordt wakker in een huiskamer. Hij kijkt rond. Allemaal wolvenkoppen aan de muur. Weer niemand aanwezig. Madarian roept. Geen antwoord. Madarian probeert op te staan. Plotseling breekt het lijf van een wolvenkop door de muur, en slaat Madarian op het hoofd.

Madarian wordt wakker in een klein hoekkamertje. Er is niemand aanwezig. Madarian schreeuwt, geen antwoord. Een paar silhouwetten van wolven zijn zichtbaar door de ramen. Plotseling springt er een wolf door de muur en verscheurt Madarian...*

---

*Madarian die in de kar ligt, begint te schudden en te draaien als de maan weer door de wolken breekt, alsof hij een nachtmerrie heeft.

De weerwolfvrouw is weer aan het veranderen. Zodra ze veranderd is wil ze eerst Madarian aanvallen, maar Muad weet dat te voorkomen. Daarna draait de wolf naar Arya. Ook dat weet Muad te voorkomen. De weerwolfvrouw vlucht het bos in.*

*Bezorgd kijkt Muad naar de onrustige Madarian.*
"Hij heeft nachtmerries... Het eerste teken. Shana, wat heb je gedaan... Ik hoop dat we alsnog op tijd waren om hem te behoeden voor die ziekte,"
*Shana kijkt Muad een beetje bedremmeld aan, en kijkt dan naar de lucht. De bewolking schuift weer weg van de maan, en Shana's gezicht verkrampt van de pijn, terwijl ze het onstopbare probeert tegen te houden.*
"nee...." kermt ze, terwijl ze weer naar haar wolvengedaante veranderd.
*Ze trekt haar kleren van haar lijf, en valt dan op alle vier haar poten. Hijgend kijkt de wolf Muad in de ogen, de woede duidelijk in haar ogen te lezen. Ze draait om naar de worstelende Madarian, en springt.*
"Shana! Nee!" roept Muad verschrikt, terwijl hij ook opspringt, en Shana halverwege haar vlucht aan de kant stoot.
*Ze land netjes op alle vier haar poten, en draait dan woedend naar Arya, en duikt dan weer in elkaar om te springen.*
Op dat moment roept Muad haar: "Shana! Sinds wanneer regeert de wolf over de vrouw?!" vraagt hij haar met woede in zijn stem.
*Verward draait Shana haar kop naar Muad, en woede en verwarring vechten om voorrang in haar ogen. Ze maakt haar sprong alsnog, maar landt vlak naast Arya, en rent dan zo snel als ze kan de bossen in.*
*Op het moment dat ze springt staat Muad verschrikt op, maar ziet dat hij nooit op tijd bij Arya zou kunnen zijn, mocht de wolf het winnen. Desalniettemin rent hij toch naar Arya toe, hopende dat alles goed zou komen.*

de term weerwolven kende Arya maar al te goed,maar op deze manier had ze het niet vaker gezien. om een reden die Arya onbekend bleef scheen de wolfvrouw woedend te zijn op zowel Madarian als Arya zelf. zonder het iemand anders te laten horen vloekte ze dat ze deze wolfvrouw had geholpen met de wond, want in tegenstelling tot wat ze verwacht had was het geen 'ongeluk' geweest. toen de vrouw terug was veranderd en zich omdraaide naar de kar waar madarian in lag, proberend te genezen van de verwondingen stond Arya op, wetend dat ze te laat zou zijn. blij zag ze dat Muad nog op tijd was om deze aanval te verijdelen.
Dat zij daarna het slachtoffer zou worden had ze echter niet verwacht. toen de wolf naar haar toe sprong reikte ze snel naar haar zwaard om haarzelf op de een of andere manier te verdedigen, maar net voordat ze wolf haar raakte ging deze opzij, lande net naast haar en rende weg. met zweet rollend over haar voorhoofd keek ze de wolf na voor zover mogelijk, om slechts een moment daarna de handen van muad om haar heen te voelen. natrillend hield ze hem vast, bijkomend van de schok. hij zou ook wat uit te leggen hebben.

*De wachters schieten een pijl in de richting waar de wolf het bos ingerend was, maar raakte een boom.*

Wachter 1: "Te laat! Die weerwolf hangt nu zo'n twee weken rond. Jij (wjizend op Muad) weet wie ze is. Mischien kunnen we haar in haar menselijke gedaante helpen. Maar laten we niet op de zaken vooruit gaan lopen. Eerst jullie vriend verzorgen."

*Wachter 2 begint te rijden naar het dorp.*

Wachters onderling: "Als het verkeerd gaat, krijgen wij de schuld." "Hij is niets minder dan een slachtoffer. En deze lijkt sterk. Misschien sterk genoeg om bij het wolfskruid te komen." "Het wolfskruid?" "Een van de belangrijkste grondstoffen voor een tegengif heb ik gehoord. Waar het groeit, weet ik niet, maar er is een groot en sterk wezen die het bewaakt." "Dat tegengif was toch alleen maar een fabeltje?" "Kan zijn. Ik heb nog nooit gehoord van iemand die is genezen. Kijk. Op z'n vroegst verandert hij morgen pas. Tijd genoeg voor eventuele maatregelen als we in het dorp zijn." "Ik hoop dat je gelijk hebt, maar ik heb hier een slecht gevoel over."

*De zon komt op. Het gezelschap ziet het dorp in de verte.*
---
*Amber rijdt zo snel ze kan in het donker richting Cheydinhal. Af en toe staat er een bandiet op de weg en probeert har te beroven, maar als Amber het kan, negeert ze hun. Lukt het niet om langs de bandieten te rijden, dan slaat ze hun kop eraf met een slag. Cheydinhal is niet ver meer. Een grote wolf springt vlak voor Amber op het pad, om in het bos weer te verdwijnen. Amber gaat in vol galop verder. Ook het paard gaat in vol galop verder. (Herman Finkers... ) De zon begint op te komen.*

Shana! We hebben morgen overdag nog heel wat uit te praten, jij en ik! Ik zie je in het dorp. Stuurt Muad woedend naar Shana toe. Even later klinkt een wolvengehuil uit het bos op.
"hm... volgens mij heeft ze me begrepen..." mompelt Muad voor zich uit, terwijl hij Arya zo goed en zo kwaad als het kan te troosten.
*Hij trekt Arya nog wat dichter tegen zich aan, en aait haar over haar haren als zij plotseling iets warm en nats langs haar nek naar beneden voelt lopen.*

De nacht verruilt zich voor de dag. De eerste zonnestralen komen boven de bergen vandaan. Het warme gevoel van hoop in deze nieuwe dag is in de omgeving te voelen. Terwijl de rest de stad binnen loopt kijkt Demion even om, maar er is niks te bekennen. Geen vreemde monsters, weerwolven of andere schepsels. Waar de ruiter het overhad is dus niet bekent. Misschien had Duss het enige monster gedood en de andere ruiter de weerwolf wel bedoelt. Wie zal het zeggen? De andere zijn nu in de stad om hun kameraad te verzorgen en Demion loopt nu ver achter iedereen. Hij besluit maar even de uitkijk te houden en loopt naar het eerste huis. In de schemering neemt hij een aanloop en springt tegen de muur aan. Hij loopt via de muur een stukje naar boven en zet zich vervolgens weer af. Met een salto achterover land hij op het dak van het naastliggende huis. Hij is nog niet hoog genoeg, vind hij zelf en kijkt rond wat het hoogste punt in deze stad is. De kerktoren lijkt hem een geschikte plek om ruim zicht te hebben over alles wat er kan gebeuren. Hij rent over de daken en neemt een sprong. Hij schiet over de daken onder hem en land in een raamkozijn. Een naakte vrouw draait zich om en begint te gillen van schrik. Demion kijkt naar binnen en schrikt hier zelf ook van, verliest zijn grip en valt naar beneden. Snel weet hij zich te keren in de lucht en grijpt het onderste kozijn beet met zijn hand. Dat scheelde maar niks. Demion trekt zichzelf op en kijkt door het raam. Gelukkig… niemand te zien. Hij springt weer omhoog en grijpt zich weer vast aan het bovenste kozijn. Hier trekt hij zich weer omhoog en staat weer oog in oog met de naakte vrouw die nu helemaal door het lint gaat. Ze rent naar het kozijn met een kandelaar in haar handen. Demion ziet dit en zet zich snel af en springt op het dak. Hij kan de vrouw nog horen vloeken naar hem terwijl hij zijn weg vervolgd over de daken. De zon breekt nu volledig achter de bergen vandaan en verwarmt het stadje. Demion draait zich even om en ziet in de verte nog een grote rook pluim van het fort van de Kaai. Even kijkt hij doordringend in de verte, maar draait zich snel weer om. Als een bezetenen rent hij verder en komt bij een muur die het binnenste van de stad beschermt. De muur is hoog en ziet er indrukwekkend en zeer stevig uit. Weer neem Demion een aanloop, springt tegen de muur en rent naar boven. Bij de top grijpt hij snel naar de rand en zijn benen vallen weer naar beneden. Hij trekt zich op en ziet de kerk al naderen. Even kijken waar de rest is. Hij kijkt rond en ziet in de verte de groep lopen. Nog geen gevaar te zien… gelukkig maar. Een paar uur rust hebben wij wel verdient bedacht hij bij zichzelf. hij vervolgde zijn weg en kwam bij de kerk. Hand voor hand en voet voor voet klauterde hij richting de top tot hij boven was. Hij ging op een uitstekend stukje pilaar zitten met daaronder een standbeeld van een engel. Tussen de vleugels van de engel kun hij over heel de stad kijken zoals hij al dacht. Hopelijk is onze vriend te redden van zijn lot als weerwolf. Het kruid moet gevonden worden, maar waar precies… het is zeer zeldzaam. Demion heeft alle hulp nodig die hij kan krijgen tegen de Necros Order en zal dus ook het genootschap moeten helpen, ook in hun zwakkere tijden. Zodra het genootschap op pad zal gaan zal Demion hun volgen en hun helpen in de zoektocht naar het kruid. Even ging Demion terug in gedachte en voelde zijn hartslag afnemen. De wereld werd helder en het geluid van de stad begon te klinken. Mensen die wakker werden en naar hun werk gingen. De geur van vers brood en gerookt ham. Demion zijn maag knaagde even. Hij had al 3 dagen geen tijd gehad om goed te eten. Hij reikte naar zijn buidel en greep er een stuk brood uit dat hij in zijn mond stak. Terwijl hij zat te eten werd de stad drukker en begon te leven. Hij slikte zijn laatste hap door en ging staan. Hij kneep zijn ogen samen en keek in de verte naar het bos. Een soort van gloed kwam eraf. Een gloed dat niet veel goeds voorspelde. Hij had deze gloed al eerder gezien. Aan de grootte van de gloed kon hij zien dat het een klein leger was… een klein leger van de Necros Order! Hoe komen die nou zo snel hier? Weten ze al dat Demion op het goede spoor zit om zijn krijgers te vinden? Dus dit is waar de ruiter het over had! Er Stond maar een ding op… Demion moest ingrijpen, maar kan hij dit alleen? Hij sprong naar beneden en lande op het dak onder hem. Vervolgens rende hij snel in de richting van de andere krijgers. Misschien kunnen ze hem te hulp staan. Maar Demion moest ook niet vergeten dat er ook nog gezocht moest worden naar het kruid voor een geneesmiddel. Hij kwam bij de hut aan waar iedereen naar binnen was gegaan en vloog door de deur.

“De Necros…. Ze komen!”

*Als het gezelschap aankomt in het dorp, gaat een poortwachter de arts halen, na het zien van de gewonde Madarian. Madarian wordt een huis in gedragen door de wachters.

Demion neemt wat meer afstand van het gezelschap en begint de daken op te klimmen. Plotseling hoort het gezelschap een schreeuw van een vrouw. De twee wachters gaan naar buiten en zien Demion klimmen. Ze beginnen via de straten Demion te volgen. Net als de arts binnen komt opent Madarian de ogen. Amber komt in vol galop het dorp in en ziet de arts een huis in gaan.*

"Wat is er gebeurd? O ja. Een wolf."

*Terwijl de arts zich klaarmaakt voor een complete lichamelijk onderzoek, probeert Madarian zich voorzichtig te bewegen. Alles voelt goed.*

Madarian: "Hoe lang en ik bewusteloos geweest? Een dag of drie vermoed ik aan het helingsproces te zien?"

*Amber komt binnen. Terwijl Amber en Madarian praten, onderzoekt de arts Madarian.*

Amber: "Madarian? Gaat het? Wat wass er gisteren gebeurd?"

Madarian: "Gisteren? Zo snel geheeld? Was ik minder gewond door die wolf dan ik dacht?"

Amber: "Wolf?"

Madarian: "Ik was aangevallen door een forse wolf. Ik had die wolf nog flink kunnen raken voordat ik buiten bewustzijn was geraakt. Ik verwachtte eigenlijk dat ik erger gewond was."

Madarian tegen de arts: "En? De verwondingen vallen goed mee, toch?"

De arts: "Er is geen makkelijke manier om te vertellen, dus ik vertel het maar meteen. De verwondingen op zich vallen erg mee, maar de situatie is veel erger dan je denkt. Het was geen gewone wolf, maar een weerwolf!"

*Madarian en Amber kijken elkaar verschrikt aan, en zijn met stomheid geslagen.*

De arts: "Ik heb gehoord dat er een geneesmiddel is tegen de weerwolfziekte, maar ik heb nog nooit van iemand gehoord die werkelijk genezen is. De hofmagier van de koning weet misschien of het geneesmiddel werkelijk bestaat, en hoe dat gemaakt moet worden. In de tussentijd moet je goed oppassen 's avonds.

Er zijn weerwolven die alleen veranderen tijdens een volle maan, er zijn weerwolven die veranderen wanneer ze dat willen, en je hebt weerwolven die elke nacht veranderen. Wat voor een weerwolf je bent zal moeten blijken. Totdat je iets gehoord hebt over een geneesmiddel, raad ik je aan om jezelf 's avonds op te sluiten."

Madarian: "Ik, een weerwolf? Kan ik wel een weerwolf zijn? Ik ben toch genetisch gemanipuleerd? Euh... dat is een verhaal voor een andere keer misschien. Bedankt voor de informatie. Hier, dit moet genoeg zijn voor het onderzoek en de informatie.

Amber, voor het geval dat ik werkelijk een weerwolf ben, kun je naar huis gaan, en regelen dat ze de sterkste gevangenis vrij houden voor mij als ik terugkom? De wachtcommandant daar wil niets liever dan mij achter de tralies hebben, dus dat zou niet zo moeilijk moeten zijn."

*Madarian staat op en wil naar de deur lopen, als Demion de deur opent en ons waarschuwt. Net als Demion z'n waarschuwing ge-uit heeft, wordt hij vanachteren gegrepen door de wachters!*

Wachter: "Hier jij, gluurder! Jij gaat de gevangenis in..."

Demion draait zijn schouder, waardoor een van de bewakers op de grond valt. tevens trekt Demion tegelijk met zijn andere hand zijn zwaard, draait zich in een flits om en plaatst deze met het blauwe kleurig blad tegen de keel van de andere wachter. de wachter schrikt en deinst langzaam achteruit.

Demion kijkt de bewakers doordringend aan
"ik adviseer dat jullie dat niet nogmaals doen. er zijn vele voor jullie geweest die niet meer leven om het na te vertellen. Jullie hebben geen idee waarmee jullie te maken hebben"

De eerste wachter die op de grond was gevallen krabbelt overeind, trekt zijn zwaard en gaat naast zijn medebewaker staan.
"hoe durf jij de koninklijke wachters aan te vallen?! Daar staat de doodstraf op!”

Bewaker2:
“jij hebt zitten gluren bij de dochter van graaf Dreath! Jij viespeuk! Zoiets doen wij niet in deze glorieuze stad!”

Demion laat duidelijk blijken dat hij niet onder de indruk is van de bewakers en draait zich met zijn rug richting de 2 helden.
“Mensen, een klein leger van de Necros Order staat aan de rand van het bos… ik heb geen idee hoe lang het nog duurt voordat ze hier zijn. Kan ik op jullie rekenen om de stad te beschermen als ze mij voorbij komen?”

De bewakers kijken elkaar even aan en krabben op hun achterhoofd
“waar heeft die gast het over Ian?”
“geen idee, maar hij is duidelijk gek… laten wij hem oppakken”
De andere bewaker knikte instemmend en trok zijn zwaard eveneens. Ze namen een stap dichterbij… en nog een stap…. En nog een.
“En wat zijn jullie van plan?” vroeg Demion zonder zich om te draaien. De bewakers bevroren even. “jij gaat mooi met ons mee meneer! Dood of levend!”

Demion draaide zich om en zuchten even diep. Toen was er een lichte woede te zien in zijn ogen. Hij balde beide zijn vuisten en zijn grip op zijn zwaard versterkte. Het blauwe licht van zijn zwaard werd helderder en de lucht leek grauwer te worden. De bewakers keken naar de lucht en wisten niet wat er gaande was. Demion vond dat de bewakers genoeg van zijn waardevolle tijd hadden verspilt. “En nou ophoepelen jullie! Jullie hebben geen idee wie voor jullie staat en eveneens hebben jullie geen idee van jullie te wachten staat heren!”

de bewakers deinsden een stukje achteruit. “Ben jij nou ook al ons aan het bedreigen!?”.

Het was in Demion zijn ogen goed te zien dat de bewakers het bloed onder zijn nagels vandaan haalden. Demion spande zijn spieren waardoor er een kleine schokgolf ontstond. De bewakers vielen om en lieten hun zwaard vallen. Ze krabbelde snel overeind en deden een paar stappen naar achter.

Bewaker1:
“ik denk dat wij het voor deze keer door de vingers willen zien”

Bewaker2:
“ja….euhm…precies, maar volgende keer kom je er niet mee weg mannetje!”
Bewaker1 (fluisterend tegen bewaker2):
“Snel we hebben versterking nodig”
vervolgens renden de twee helden weg.

Demion draaide zich om en keerde zich weer tot de anderen. “ik ga het bos in om het leger tegen te houden. Wie mee wilt moet dat nu doen. De andere moeten gaan zoeken naar het tegengif voor die weerwolfbeet. Als er troepen langs mij weten te komen, hou ze dan hier tegen en bescherm deze stad”. Met die woorden draaide Demion zich om, rende de deur uit en sprinten richting het bos. Aan de rand van het bos gekomen zette hij zich stevig af op de grond en sprong een hoge boom in. Nu was hij onderweg naar een groots slagveld. Terwijl hij van boom naar boom flitste richting het duistere licht aan de andere kant van het woud, dacht hij diep terug aan zijn oude liefde Novastar.

Het komt allemaal goed, geef niet op... laat ze boeten fluisterde ze in zijn hoofd.

Aarzelend kwam de zon boven de bergen uit en wierp haar eerste stralen op de wereld. Een oranje gloed reikte over de ongastvrij uitziende bergtoppen naar de stad. De dag brak aan.
De stralen prikkelden op Odysseus' getaande huid, die op het balkon van zijn kamer in de herberg 'De Groene Vallei' over de stad uitkeek. Het vulde hem met allerlei gevoelens: heimwee naar de bergen, zijn geboortegebied. Nieuwschierigheid naar wat deze nieuwe dag te bieden zou hebben, en nog veel meer. Eén gevoel zat hem echter dwars: iets onheilspellends. Iets zei hem dat deze dag niet zomaar een dag zou zijn. Odysseus zette het van zich af; het zou wel niets betekenen. Mensen die alleen naar hun gevoelens luisteren zijn dwaas. Maar Odysseus was niet zomaar een mens. Hij kwam uit de bergen, hij was een man van steen, een geharde krijger. Hij was ook veel langer dan de meeste mensen. Met zijn 2 meter 40 werd hij in de straten van Cheydinhal lang nagekeken. Deze aandacht was hij niet gewend: in de bergen was men onverschillig over zijn lengte. Odysseus keerde zich om. Uit zijn ooghoek zag hij nog net een silhouet vanaf de kerktoren over de daken springen. Toen hij omkeek was de gedaante echter verdwenen. Hij moest het zich verbeeld hebben.

Hij sloot de naar het balkon achter zich en keek de kamer in. Het was een kleine, knusse kamer. Odysseus hield niet van klein en knus. (Hij had ruimte nodig!) het bed was te klein, maar daar keek hij niet van op: bedden waren in dit land altijd te klein voor hem. Gelukkig was het voor Odysseus een gewoonte om op de grond te slapen, dus het deerde hem niet. In de hoek van de kamer lag zijn dubbelhands-bijl. Er verscheen een lach op het gezicht van Odysseus. Hoeveel vijanden en monsters had hij al niet met zijn trouwe wapen verslagen? Odysseus was de tel kwijt geraakt. Naast de gewoonte om op de grond te slapen, had Odysseus ook de gewoonte om zijn wapens namen te geven. Hij had zijn bijl Kral genoemd. In de oude bergtaal betekende Kral kracht. En krachtig was dit wapen.

Op de bijl lag zijn boog. Odysseus had ondanks zijn groote, lomp ogende, spieren veel handigheid in het gebruik van bogen, wat zeldzaam was onder bergbewonders. Zijn favoriete boog, degene die hij nu bij zich had, had hij Eynor genoemd, wat jager betekend. Eynor was gemaakt van een opvallende houtsoort: wit Koakonahout. Koakonahout was een opvallend buigzame, maar schijnbaar onbreekbare houtsoort. Perfect voor bogen dus. Helaas groeide deze boom in een moeilijk toegankelijke vallei, die voor de meeste mensen onbekend was. Eynor had zijn waarde vaak aangetoond en Odysseus had het nut van afstandsaanvallen ontdekt. Naast jagen kon je met een boog ook een vijand bestoken en doden voordat hij je had opgemerkt. Laf, maar effectief, vond hij.

Nadat Odysseus zijn spullen ingepakt had, ging hij naar beneden. Hij betaalde de herbergier voor de afgelopen nacht, en stapte de straat op. Ontbijt had hij niet nodig, hij at zelden. In de bergen leert men de waarde van voedsel kennen en in de loop der eeuwen hadden de bergbewoners een extreem duurzame spijsvertering gekregen. In de straten werd hij weer lang na gekeken, zoals gewoonlijk als hij hier was. Odysseus was lang niet in Cheydinhal geweest en had moeite om de weg te vinden.

Men zou zich kunnen afvragen: wat doet die reus toch in dit laagland? Als mensen het hem vroegen, gaf hij hen een ontwijkend antwoord, hij had geen zin om zijn missie aan de grote klok te hangen. Mensen zouden in paniek raken als ze ervan zouden horen. En paniek kon Odysseus niet gebruiken. De reden dat Odysseus was afgedaald uit het hoogland was in feite vrij simpel: op een dag kwam er een handelskaravaan uit de vlakte naar de bergen. Naast de gebruikelijke handelswaren brachten ze nieuws mee. Eén van hen beweerde een weerwolf gezien te hebben. Dat nieuws liet Odysseus' granieten bloed meteen sneller stromen: Odysseus was een monsterjager, en een verdomd goeie ook. Hij beet zich meteen in de zaak vast: hij zou deze weerwolf eigenhandig doden.

En daarom was hij nu hier: de aanwijzingen van de handelaars haden hem naar Cheydinhal geleid. Hier wist men niets van de weerwolf, en dat wilde Odysseus zo houden. Als mensen zouden horen dat er een weerwolf in de stad was, zouden ze in paniek raken, en zou de weerwolf onvindbaar worden in de chaos. En daarom hield Odysseus het stil.

Hij was afgedwaald naar de rand van de stad, waar hij wat rumoer hoorde. Een paar oproeirkraaiers schenen de ordebewakers op hun nek te hebben gehaald. Odysseus had een mannenstem "De Necros komen!" horen roepen, en vervolgens een hoop kabaal. Eenmaal om de hoek gekomen zag Odysseus twee bewakers tegenover een groepje mensen staan. een van hen had een mannenfiguur beet en zei: "Hier jij, gluurder! Jij gaat de gevangenis in...". Odysseus herkende het silhouet dat hij eerder die ochtend had gezien in de gluurder. Zou het een spion zijn?

Odysseus keek toe hoe de man zich simpel tegen de bewakers verweerde (hij was duidelijk een groot krijger) en even met hen praten. De bewakers snelden weg, zacht met elkaar pratend. Odysseus zag toen de krijger met de andere groepsleden praten. Hij ving een bijzonder woord op:"weerwolfbeet". Wist deze groep meer van de weerwolf? Dan moest Odysseus meteen met hen praten! Maar voordat hij bij de groep was, sprintte de krijger met opvallend veel snelheid weg. Odysseus keerde zich naar de over gebleven leden en riep: "hé, jullie daar!"

*Madarian kijkt naar Demion en de wachters. Wat zich voor hem afspeelt, komt hem relatief bekend voor. De wachters die een misverstand verkeerd begrijpen en iemand daarom in het gevang willen gooien. Nog voordat Madarian kan ingrijpen heeft Demion de wachters 'weggejaagd'. Op zich een goede strategie. Ze gaan versterking halen, maar niet om te vechten tegen een vijandelijk leger. Ze willen Demion oppakken. Demion gaat vechten tegen de Necros. Madarian kijkt rond voor z'n harnas en wapens.*

Madarian: "Heeft een van jullie m'n harnas en wapens gezien? Ah. Daar liggen ze."

*Madarian loopt naar z'n harnas en wapens, als in de verte wordt geroepen "He, jullie daar!" Madarian bekijkt z'n harnas. Een redelijk gat in z'n harnas...*

Madarian: "Sh.... Ik moet dit gevecht laten schieten... M'n harnas is stuk, en ik heb geen reserve bij me gestoken dit keer... Ik probeer m'n harnas zo snel mogelijk te maken en jullie te helpen! Amber, als je gaat helpen, doe voorzichtig!"

*Madarian geeft Amber een zoen en gaat daarna meteen met het harnas aan de slag.*

Amber: "Schat, van ons twee ben jij degene die bijna elke keer gewond raakt. Ik zie je straks... "

*Amber rent achter Demion aan en negeert de reus. Madarian bekijkt de schade van z'n harnas. Veel van het materiaal is nog aanwezig, het is gewoon naar binnen verbogen. Madarian pakt z'n gereedschap en begint de stukken recht te buigen. Intussen is de reus vlakbij gekomen en begint vragen te stellen.

Na het buigwerk begint Madarian het harnas dicht te lassen, terwijl hij de vragen probeert te bentwoorden van de reus. Bij het buigen had hij de zwakke plek gevonden waardoor de wolf zo makkelijk door het harnas heen gekomen was, dus dat verstevigt Madarian ook maar meteen.

Een groepje wachters breekt het vraaggesprek tussen Madarian en de reus af.*

Wachters: "Waar is die gluurder?"

Madarian: "Wachters, luister alsjeblieft naar wat ik zeg. Demion was niet aan het gluren, hij was aan het zoeken naar een uitkijkpunt. Het dorp kan elk ogenblik aangevallen worden door vreemde wezens waar Demion vaker tegen gevochten heeft! Dat die vrouw zich bekeken voelde, was pure pech aan beide kanten! O ja, en voor ik het vergeet, haal alsjeblieft de sterkste cel of kerker leeg, en reserveer die voor mij vanavond. Ik ben gebeten door een weerwolf en heb geen zin om een koelbloedige moordenaar te worden. Ik meld me voordat het donker wordt.."

*De wachter kijkt Madarian vreemd aan. Alsof Madarian een geintje maakt.*

Madarian: "Ik zit geen geintje te maken. Zien jullie die gloed? Dat betekent dat de Necros eraan komen, en kijk maar. Zie je die wolvetandafdrukken op m'n harnas? Het is geen geintje! Vraag maar aan de wachters die me binnen gebracht hebben!"

De gloed komt steeds dichterbij. Demion nadert dus de rand van het woud. Hij kan niet zichzelf zo in de strijd gooien, dat zou zelfmoord zijn. Hij besloot dus eerst maar even polshoogste te nemen van zijn situatie. Een grootte en brede eik is een goede plek om te opserveren. Demion kijkt over een leger van ongeveer 400 man. Mannen kan Demion het eigenlijk niet noemen, het zijn vooral ondode krijgers, opgeroepen door de 10 necromancers die op het slachtveld leiding lijken te geven. De krijgers voor hem bestaan voornamelijk uit skeletten en zombies, maar er staan ook nog 4 shadowninja’s bij. Dat kan nog eens een probleem worden. shadowninja’s zijn goede krijgers en worden voor door de Necros Order getraind. De necromancers staan in een cirkel, maar Demion kan niet goed zien wat ze aan het doen zijn. Demion klimt nog een stukje hoger om beter zicht te krijgen. Nu kan hij zien wat de necromancers van plan zijn. Een groot stuk steen hereist uit de grond en heeft de vorm van een arm.
(Oh nee! Een steen Golem) bedenkt Demion bij zichzelf.

De stenen golem lijkt centimeter bij centimeter uit de grond op te staan. Deze stenen golem, schat Demion snel in, gaat ongeveer 15 meter groot worden en zal enkele tonnen in gewicht gaan wegen.
(necromancers…..laten altijd andere voor hun vechten…..zwakkelingen!).

Demion ziet iets in zijn ooghoek glinsteren en laat zich snel een meter naar beneden vallen, waarna hij zich weer stevig om de boom klemt. Een werpmesje slaat met grote snelheid vlak boven zijn hoofd in, waardoor er een barst in de stam komt. Het schors splitst en de boom lijkt zijn kostbare sappen te bloeden. Demion kijkt snel over zijn schouder en ziet daar in een van de boomtakken een shadowninja zitten.
(ik dacht al waar de 5e was)

Demion trekt zijn zwaard, laat zich weer vallen en land op een boomtak. Hij staat oog in oog met de shadowninja. De ninja trekt zijn twee korte zwaarden gemaakt van scherp geslepen bot. Hij spring op Demion af en land bij hem op de tak. Zonder een enkel woord te wisselen slingert hij de zwaarden rond en Demion duikt meerdere malen opzij om ze te ontwijken. De shadowninja steekt vervolgens zijn zwaarden recht vooruit en demion maakt een salto over hem heen en land achter hem. Snel draait de shaowninja zich om en houd de zwaarden boven zijn hoofd en wilt Demion er mee steken. Dit zag Demion al in en hij duwt zijn lichaam, met zijn rug tegen de shadowninja. Demion raakt met zijn schouders de oksels van de ninja waardoor hij zijn armen niet meer naar benden kan bewegen. Dit is de perfecte kans voor Demion. Hij ragt het zwaard vlak langs zijn zij naar achter. Het zwaard boort dwars door de ninja die zijn, normaal beheerste karakter liet liggen en het uitschreeuwde van pijn. De spieren van de ninja ontspannen en hij glijd naar achter van het zwaard, valt van de tak en richting de grond. Demion slaat zijn zwaard hard opzij, waardoor het bloed van zijn zwaard afspat, regelrecht tegen de naastliggende boom. Demion hoort een herrie achter de bomen vandaan komen, dus hij klimt weer omhoog. Voordat hij de top had gehaald liet hij zich weer vallen en landen weer op de tak. Een glinster in zijn ooghoek was hier de aanleiding van. Nu landen er 4 werpsterren vlak boven zijn hoofd in de boom. De andere 4 shadow ninja’s hebben hun kameraad gehoord en zijn komen kijken wat er aan de hand was.

Odysseus bestookte de man die bezig was zijn harnas te herstellen met vragen. Zijn oren hadden hem niet bedrogen: dit reisgenootschap had inderdaad een botsing gehad met de weerwolf. Hij was verbaasd dat alle leden dat hadden overleefd, het moesten stuk voor stuk krijgers zijn! Midden in zijn kruisverhoor kwamen er echter weer wachters opdagen. De man, die zich Maradian noemde, sprak hen snel aan, en ontstak een verhaal. Odysseus ving woorden op, die hij had gehoopt om nooit meer te horen: necros! Wat deden die hier?

Odysseus' clan had jaren gevochten tegen de necros, en voornamelijk de haat jegens de necromancers zat diep bij zijn volk. Necromancers waren laf, vochten zelf nooit en lieten anderen het vuile werk opknappen.

Odysseus' granieten bloed begon te koken. Die weerwolf kon wachten, dit was belangrijk! Hij bedacht zich geen moment, en sprintte in de riching waarin de man die Demion werd genoemt was gerend. Odysseus voelde meteen respect voor de man opwellen: in je eentje op een leger der doden afstormen, dat durfden zelfs de meeste bergbewoners niet, en dat zegt wat!

Demion, die naam zij Odysseus iets, alsof hij hem eerder had gehoord. Onwillekeurig wierp hij een blik op kral's snijvlak, waar een blauw teken op stond. Odysseus wist niet wat het teken voor betekenis had. Ooit, lang geleden, had hij zijn vader, van wie de bijl eerst was geweest, over het teken zien strijken en iets mompelen over een of andere orde. meer wist odysseus er niet van.

Opmerkelijk snel kwam hij aan op de plek des onheils, waar hij Demion in zijn eentje tegen 4 ninja's zag vechten. ze hadden hem niet opgemerkt. Odysseus maakte van de gelegenheid gebruik om een paar pijlen af te vuren. Drie van hen raakte dodelijke plekken. Een vierde raakte een been, twee misten. Demion keek op, knikte Odysseus toe, alsof hij niet anders had verwacht, en maakte de vierde, gewonde ninja snel en geluidsloos af.

Nu was het tijd voor het echte werk. Odysseus wist dat pijlen weinig effect hebben op ondoden. Een bijl was Odysseus' favoriete wapen tegen deze hordes. Hij wisselde Eynor voor Kral, en in een waas van staal, hardhout en gebruinde huid stortte hij zich op de horde...

Toen de eerste zwarte bloedspetters zijn gezicht raakten, verscheen er een grijns op Odysseus' gezicht. Dit was het leven: een goed gevecht, wat avontuur, en een nieuwe quest. Want hij voelde, dat het hier om meer ging dan een weerwolf en een paar necormancers. Er hing meer in de lucht. En Odysseus was er klaar voor. Hij deed mee...

Demion was omsingelt en kon nog maar een ding doen…zich verdedigen. De 4 shadowninja’s sprongen van tak naar tak en trokken hun wapens. Demion zette zich schrap. Een flits en vonken vlogen door de lucht toen het staal en bot elkaar ontmoeten. De wapen schoven lang elkaar heen en de ninja’s beleven aanvallen, waardoor Demion bleef verdedigen. De ninja’s sprongen naar achteren en keken Demion doordringend aan. (wat zijn die gasten nu weer van plan?) het werd even stil en de lucht leek grauwer te worden. De shadowninja’s zette zich schrap en sprongen tegelijk op Demion af. Demion zag in zijn ooghoek een groot gedaante uit de struik komen met een verschrikkelijk grote en witte boog in zijn handen, gespannen met 4 pijlen die hij gelijk losliet op het moment dat hij zich liet zien. Drie van de vier pijlen troffen hun doel direct en de vierde boorde zich in het been van de ninja vlak voor Demion die met zijn gezicht op de tak viel. Demion dacht geen moment na en ramde zijn zwaard dwars door zijn rug en door de tak. Hij trok hem vervolgens eruit en zwaaide hem nog eenmaal rond, waardoor het hoofd van de shadowninja de lucht in vloog. Demion keek terug naar de verschrikkelijk grote man en dacht hem te herkennen. De grote, zijn boog, zijn bijl…. Hij moest de gene zijn waar de aarde guardian het over had gehad. De machtige krijger uit het hoge noorden. De barbaar genaamd Odysseus. De bijl die hij bij zich droeg was gemaakt door de aarde guardian en gegeven aan de machtigste van de noordelijk barbarenstam. Hij moet dus het achterkleinkind zijn van het hoofd van hun stam. Achterkleinkind? Klein is nou niet echt gepas voor een kerel van zijn voormaat,dacht Demion bij zichzelf. Demion knikte toestemmend naar Odysseus, die zijn bijl pakte en in een bloedwoede richting het leger rende aan het eind van het woud. (is hij gek geworden?…. ach ja horen wie het zegt eigenlijk. Ik zelf ging ook in mijn eentje hierheen. Elk hulp is welkom, vooral tegen de Necros.) Demion sprong naar beneden en landen boven op een dode shadowninja die uit de boom was geschoten. Het gekraak van zijn schedel klonk Demion heerlijk in zijn oren. Zijn bloed begon harder te stromen en zijn zwaard lichte blauw op. in de verte zag hij Odysseus boven op een groep soldaten duiken en begon te hakken mijn zijn indrukwekkende bijl. Er verscheen een glimlach op Demion’s gezicht. (Een barbaar van zijn kaliber kan heel goed van pas komen in de strijd. Misschien is het verstandig om even een hartig woordtje te praten met deze krijger. Hopelijk is hij voor meer redden vatbaar dan hij zich gedraagt in de strijd.) Demion spande zijn spieren en greep zijn zwaard stevig beet. Met een flits schoot hij richting het strijdveld waar Odysseus al bezig was huis te houden. Het enige waar Demion niet omheen kon was dat de stenen golem in de verte steeds groter leek te worden en hij bijna uit de grond kwam. Hij moest kost wat kost de necromancers tegenhouden. Zo’n gigantische stenen golem konden deze strijders niet gebruiken. Ze hadden al genoeg zieltjes om zich zorgen over te maken.

*Terwijl Madarian druk bezig is met z'n harnas gaat de vreemde reus er vandoor.
---
Amber was Demion even uit het zicht verloren totdat er een doodskreet klonk. Amber gaat op het geluid af, en net als ze aankomt liggen er 5 lijken om Demion heen. Een leger ondoden komt aanstormen en omsingelt Demion, de reus en Amber.

De reus laat zich gaan en begint als een wilde te vechten. Demion gebruikt z'n eigen vechtkunst optimaal, en Amber trekt haar katana. Amber prevelt een spreuk, en uit de katana komen plotseling vlammen. De reus vecht onbehouden en Amber ziet duidelijk dat hij geen teamvechter is. Demion is dat zichtbaar wel gewend, en Amber vecht samen met Demion totdat er hulp komt.

De wachters van het dorp komen om Demion in te rekenen en zien het leger. Een van de wachters rent terug om alarm te slaan, de anderen vallen de ondoden aan.
---
Madarian bekijkt z'n harnas. Eindelijk klaar! Madarian trekt z'n harnas aan en hij zit als gegoten. Hij kijkt even naar Frostmourne. Niet geschikt tegen de ondoden. SoulShatter? Die wel. Madarian zoekt in z'n rugtas. Daar is GoldBrand. En wat hebben we hier? Een reserveharnas!*

Madarian: Sh... Had ik toch een reserveharnas bij me. Ik wordt vergeetachtig...

Amber: Als je het huwlijk maar niet vergeet...

Madarian: Als dat zo is, dan mag je me 's avonds afstraffen...

*Madarian pakt al z'n spullen en gaat op de gloed af...*

Er leek geen einde aan Odysseus' woede te komen. Hij leek onvermoeibaar en zijn bijl zoefde onophoudelijk.
In een kort moment van rust ziet hij Damion en een nieuwe onbekende samen met getrokken zwaarden een slim teamgevecht spelen. Odysseus keek hoe de twee vortreffelijk samenwerkten en schaamde zich even: naast hun elegante manier van doden moest zijn (veel simpelere) stijl bruut en onbeheersd overkomen.

Maar Odysseus was niet zo'n type barbaar. Bij iedere uithaal kon hij met gemak 6 stappen in het gevecht verder denken, en deze gave gebruikte hij nu volop.
Hij focuste weer, en ging verder. Uit pure woede jegens de necromancers stootte hij een brul uit die zo hard was, dat hij er zelf bijna bang van werd. De necromancers lieten hun slaven terugdeinzen, wat Odysseus net genoeg zicht gaf om een grote stenen gestalte in de buurt van de necromancers op te merken. Odysseus' ogen werden groot en zijn mond zakte open. "Dat kan niet", prevelde hij. Angst en wanhoop stegen in hem op. "Dat kan niet" zei hij nog eens, en nu harder. Voor hem stond de grootste en meest gevreesde vijand van zijn volk: Terrgotha, de grote steengolem.

Odysseus had nog nooit gehuild, en hij was ook niet van plan om dat ooit te doen, maar nu had hij het moeilijk. Hij zakte langzaam op zijn knieën en keek verbluft in de stenen ogen van Terrgotha. "Niet hij" kreunde hij...

De strijd was begonnen. De kreten van pijn en leed schoten door de lucht, die inmiddels grauw en duister was geworden. In de verte was een donkere donder wolk ze zien die richting het slagveld dreef. Het lijkt hier ook altijd te regen. Niet zo vreemd eigenlijk. De bergen zorgen ervoor dat de wolken niet verder kunnen en laten hun waardevolle massa in de laaglanden naar beneden vallen. Een slag van een zwaard klonk en een arm van een ondode vloog door de lucht. Demion keek om zich heen de barbaar en Amber stonden achter hem te vechten met de ondoden. Ze werden ingesloten op commando van de necromancers. De stenen golem herrees stukje bij beetje uit de grond. Het kon niet lang meer duren of de necromancers hadden hun grote wapen opgeroepen. Hij keek over de horde van ondode wezens heen en zag een groep soldaten aankomen, die op commando van hun leider op de horde afrende en begonnen te hakken met hun zwaarden en schilden. (mooi! Meer hulp is altijd welkom). Demion dook ineen en ontweek de bijl van een skelet, die vlak boven zijn gezicht heen vloog. Hij liet zich richting de grond vallen en draaide zich halve weg om, lande op zijn handen en zette zich weer af. Hij was nu horizontaal in de lucht en er kwam een pijl voorbij zoeven. In de lucht draaide hij zich weer en zwiepte zijn zwaard langs de grond de lucht in. Het staal raakte zijn doel tussen de benen en sneed het skelet in tweeën als een warm mes door boter. Demion landen weer op zijn voeten en keek om. Een groep van 5 skeleten kwam met bijlen, zwaarden en schilden op hem afgerent. Demion stak zijn zwaard in de grond, sloot zijn ogen en zijn ring lichte op. (tijd voor wat magie van Novastar!) zijn hand richten hij in de richting van de aanstromende troepen. Een blauw kleurige vuurbal ontstond die om zijn hand heen leek te dansen. Het licht werd helderder en de vlammen intenser. De 5 skeletten stonden nu vlak voor hem op het punt om hem te belagen. Op dat moment schoot hij de vuurbal uit zijn hand die de 5 skeletten verschroeiden tot as. De vuurbal schoot door en vloog vlak langs de barbaar en raakte de 2 zombies die hij net op het punt stond om te verpulveren met zijn machtige bijl. De barbaar keek even om, om te kijken waar dat vandaan kwam. Toen hij zag dat Demion de oorzaak was keek hij even een beetje pissig. Blijkbaar kon hij het niet geheel op prijs stellen dat Demion zijn dodenaantal omlaag hielp. Uiteindelijk verscheen er toch weer een grijns en hij ging door met hakken.

De soldaten die te hulp waren geschoten vochten voor hun leven. Het waren er te veel voor hun aantal en moesten langzaam achteruit. In verte was te horen dat er versterking aankwam, wat hun hoop goed deed. Hun moraal versterkte en de ondode werden dit maal terug gedreven.

Demion keek rond om te kijken waar de necromancers waren. Achter een horde aan ondode krijgers zag hij zijn doelwit….de groep necromancers. Hij sprong de lucht in en zwaaide zijn zwaard in het rond. Een paar armen en een hoofd vlogen door de lucht. Vervolgens landen hij boven op de schouders van een zombie die verbaast omhoog probeerde te kijken. Demion zette zich weer af en landen midden tussen een groep skeletten. (shit! Die necromancers worden goed bewaakt). De skeletten sloegen allemaal tegelijk op Demion in die een paar van de slagen wist af te weren. Een van de stukken staal schrapten zijn arm en een ander zijn been. (Au! Niets meer dan een oppervlakkige vleeswond! Doorgaan!) hij herstelde zich door achteruit te bewegen en sprong de lucht in. Demion greep naar zijn explosieve werpmesjes en gooide er 3 de groep in. Een explosie volgde en rottende lijken vlogen in het rond. Demion lande en zakte even door zijn benen. Hij keek rond waar iedereen was, maar kon niet meer door de massa heen kijken vanaf zijn positie. Hij stond op en vervolgde zijn weg naar de necromancers. Hakkend en snijdend door de massa rennend vervolgde hij zijn weg. Demion merkte dat er een grote schaduw boven zijn hoofd ontstond en hij stopte en rolde snel opzij. Een gigantische steen sloeg te pletten op de plek waar hij net stond en de kleinere stukken vliegen in het rond. Een paar skeletten werden opgeofferd voor het hogere doel van de Necros Order. Demion keek op naar de lucht en zijn moraal zakte iets in. Hij was te laat… voor hem stond een titaan van een steen golem.

Odysseus' wanhoop maakte plaats voor woede. Terragoth had in de slag om de Mothraberg Odysseus' vader en de meeste van diens vrienden gedood. Odysseus zinde op wraak. Hij kreeg een rode waas voor zijn ogen, een enkel woord suisde door zijn hoofd: wraak! Odysseus vergat alle vormen van strategie, en met een brul rende hij in de richting van Terragoth, zoals een echte barbaar betaamd. Terragoth, die hem niet opgemerkt had en naar Demion maaide, was verrast, maar de bijl ketste af op zijn stenen huid en hij herstelde zich snel. Toen maakte zijn verbazing plaats voor herkenning: Odysseus leek qua uiterlijk in alles op zijn vader. Terragoth verloor zijn aandacht voor Demion, en richtte zich op Odysseus, voor wie het er nu slecht uitzag. Het deerde hem niet. Hij zou zich wreken, al werd het zijn dood! Met die gedachte in zijn hoofd begon hij een nieuwe aanval...

De versterking kwam aan en de andere wachters sloegen een zucht van verlichting. Nu was het echt een slagveld geworden van mens versus ondoden. De soldaten sloegen hard toe, maar konden niet voorkomen dat enkelen sneuvelden in de poging om hun stad te redden van de ondergang

Demion zag Odysseus met een bloedswoede op de golem afrennen en zijn bijl tegen de stenen buitenkant van de golem slaan. Dit deed helaas geen schade tegen de golem die zijn interesse nu volledig richtte op Odysseus. Demion zag nu zijn kans schoon en spring de lucht in, net op tijd om de aanval van twee skeletten te ontwijken. De twee skeletten raakte elkaar en zakte ineen. Demion landen op de schouder van de golem en borden zijn zwaard diep door het steen. De golem gromde en merkte eindelijk op dat hij een ongewenste bezoeker op zijn stenige lijf had zitten. Hij probeerde Demion eraf te schudden, maar Demion hield zich stevig vast aan zijn zwaard. Zijn benen vlogen wel door de lucht en op het moment dat zijn voeten weer contact maakte sprong hij weer de lucht in. De golem zwiepte met zijn hand tegen zijn schouder, maar miste Demion die net de lucht in ging. Demion viel weer terug richting de aarde en hield zijn zwaard naar beneden. Zijn zwaard boorde dit keer in het hoofd van de golem, die weer een gegrom liet horen. De golem schudde hevig heen en weer en voelde zich aannemelijk niet zo op zijn gemak met de ongewillige gast op zijn hoofd, die ook nog eens zijn zwaard in hem had geboord.

(waar zitten zijn zwakke punten verdomme!) dacht Demion gefrustreerd. De golem begon te stampen van woede en vergat weer even dat Odysseus nog vlak onder hem stond.

*Amber weet de ene na de andere ondode in puin te hakken. Ze heet ervoor gekozen de wachters te helpen, tot ze de golem zag. Even was ze met stomheid geslagen.*

Amber: Madarian, we hebben je plasmaschot nodig. Er komt een steengolem aan!

Madarian: Een steengolem? Geen probleem. M'n harnas is gemaakt. Ik ben bijna bij je...

*Madarian staat daaarna vlak achter Amber en schiet een van de weinige explosieve pijlen af richting de steengolem, maar de pijl komt niet zo ver. De pijl landt tussen een groep van 10 skeletten, die allemaal verpulveren.*

Madarian: "Heb je me gemist?"

Amber: "Van deze afstand mis ik nooit... Schiet die golem verrot..."

Madarian: "Probeer me te beschermen daarna..."

*Amber geeft Madarian snel een zoen. Madarian richt op de golem. Een blauwe gloed begint om hem te vormen. Het ondode leger vertrouwt het niet en begint Madarian volop te bestormen. De wachters weten niet wat er precies gebeurt, maar ze vormen een linie tussen Madarian en de ondoden, en Amber helpt de wachters. Een lichtblauwe bal vormt boven Madarian.*

Madarian: Iedereen, ik ga een schot afvuren op de golem! Zoek dekking... NU!

*De bol schiet op de golem af. De reus en Demion springen net op tijd weg. De bol raakt de golem in de linkerzij. De linkerarm en een groot gedeelte van z'n torso is weg. De structuur van de golem is erg verzwakt. Madarian zakt uitgeput ineen. Hij gaat op zoek naar z'n drankjes in z'n rugtas, maar helaas, alle drankjes zijn op!*

Madarian: "Amber, dit gaat langer duren dan gepland. Geen drankjes meer..."

Vebaasd, maar geamuseerd keek Odysseus toe hoe Demion Terragoth het leven zuur maakte. Hij begon meer en meer respect te krijgen voor deze strijder, maar hij wist duidelijk niet hoe je een steengolem kan verzwakken.

Op zijn armen en zijn hoofd was Terragoth vrijwel onkwetsbaar, hoewel hij Demion's steken wel kon voelen. De zwakste plekken van Terragoth's stenen lichaam waren zijn voetzolen. Hoewel, je kon hem ook verslaan met behulp van... Nee, zo mocht hij niet denken. Odysseus had die vorm van vechten lang geleden vaarwel gezegd...

Odysseus werd wakker uit zijn overpeinzingen, en nam de situatie snel in zich op. Demion had Terragoth in diens hoofd gestoken, en leek nu te proberen de golem als een wilde stier te temmen. In zijn pogingen om Demion af te werpen begon Terragoth te stampvoeten, zodat zijn voetzolen open lagen. Maar net toen Odysseus de voetzolen wilde bestoken met pijlen, kwam er een grote blauwe bol op hen af. Demion springt weg, Odysseus kan nog net wegduiken. Terragoth word vol geraakt. Van zijn linkerhelfd is weinig over. Odysseus kijkt op, en ziet Madarian in elkaar zakken. Dwaas! Wist hij dan niet dat deze magie nouwelijks effect had op een golem? Zo snel als de arm versplinterd was, zo snel begonnen de brokstukken weer samen te komen en de arm en torso hervormen en terugkomen op zijn plaats. De magie had geen effect gehad.

Het was zelfs erger: Terragoth was net nog uit balans geweest door Demions afleiding, maar nu stond hij weer stevig en konden ze opnieuw beginnen. Terwijl de reisgenoten verbrouweerd het herstelproces gadeslaagden, was Odysseus al druk in de weer met denken: we moeten een manier bedenken om hem weer uit balans te krijgen. Dat was makkelijk gezegd, maar hoe zouden ze dit klaar moeten spelen?

*Amber kijkt in haar rugzak en haalt er een paar drankjes uit en geeft deze aan Madarian.*

Amber: "Drink er nu maar aan. De rest alleen gebruiken in noodgevallen graag..."

*Madarian drinkt een drankje op en krijgt er weer genoeg energie van.*

Madarian: "Bedankt!"

Madarian: Iemand een ideetje om die golem kapot te krijgen?

Onbekend: De voeten of zolen zijn z'n zwakke plek!

*Madarian kijkt naar de golem. De voeten z'n zwakke plek.... Madarian heeft een idee. Hij hakt een weg naar die golem door de linies van de ondoden heen. Daar komt hij de reus tegen.*

Madarian: "Dus van jou kreeg ik dat bericht door. Zo te zien heb jeeen boog. Kun je er ook goed mee overweg? Zo ja, dan heb ik hier een paar explosieve pijlen. Ik ga die golem leren dansen..."

*Madarian geeft de pijlen aan de reus en rent naar de golem toe. Madarian ziet Demion nergens. Madarian pakt SoulShatter en GoldBrand, en begint op de enkels van de golem in te hakken. De golem vindt dat echt niet fijn en slaat richting Madarian. De golem is echter te traag met het slaan, en begint richting Madarian te stampen.*

Madarian: Nu is je kans. Richt op z'n voeten!

Verbrouweerd dacht Odysseus na over wat Madarian had gezegd. Wat bedoelde hij met: "Dus van jou kreeg ik dat bericht door"? Minstens net zo verbaasd was hij over de bewering dat de pijlen explosief zouden zijn. Odysseus was niet dom, maar hij wist gewoon weinig van alchemie en technologie: een gebrek dat iedere barbaar had.

Hij dacht er niet verder over na. het zal wel kloppen, dit is niet de tijd voor grapjes, dacht hij. En dus spande hij Eynor opniew. Madarian begon op Terragoths enkels in te hakken.

Odysseus bleef zich verbazen over de moed van de leden van dit reisgenootschap. Hij had altijd gedacht dat laaglanders laf en angstig waren. Maar zowel Demion als Madarian bewezen het tegendeel. Odysseus stelde Madarian niet teleur: zodra Terragoth begon te stampen zag hij zijn kans schoon. Feilloos raakte hij de voetzolen met de pijlen, die inderdaad explosief bleken te zijn.

Het effect was verbluffend: de voet spatte uit elkaar, waardoor Terragoth zijn balans opniew verloor en brullend van de pijn omviel. Odysseus gebruikte nu de andere pijl om de andere voet te vernietigen. Nu was Terragoth zijn contact met Moeder Aarde kwijt, waardoor hij niet meer kon regenereren. Zonder voeten kon hij ook niet meer opstaan, waardoor hij aan de genade van de Reisgenoten was overgelaten.

Terragoth was verslagen. Eindelijk had Odysseus zij wraak. Hij had moeite om zijn kalmte te bewaren. Hoewel hij dolblij was dat Terragoth verslagen was, was de strijd nog niet gewonnen. Er waren nog zeker 7 necromancers over, die nog een leger van minstens 150 ondoden beheersden.

En dus bedankte Odysseus Madarian kort, er zou nog een tijd voor woorden komen. Maar de afgelopen uren hadden hem aan het denken gezet. Wie waren deze mensen? Wat bedoelde Madarian met "Dus van jou kreeg ik dat bericht door"? En dan was er nog die kleine, zeurende stem in zijn achterhoofd die zei: ik had Terragoth veel makkelijker kunnen verslaan als... Nee! Zo mocht Odysseus niet denken, hij verbad het zichzelf. Hij had gezworen dat nooit meer te doen...

Demion stond boven op het hoofd van de grote stenen golem en probeerde zich met al zijn macht beet te houden aan het wild geslagen monster. Hij keek op en zag in de verte Madarian het slagveld op komen.
(Gelukkig is hij ook gekomen… er zijn meer dan genoeg ondode hufters voor iedereen).
Er begon een gloed van Madarian af te komen, die Demion al eerder had gezien bij het gevecht bij de kaai, vanuit de schaduw. Een grote plasma bal vloog over het slagveld. Demion wist dat hij zich uit de voeten moest maken, dus trok snel zijn zwaard uit het gesteente. De golem stampte nog hevig, maar Demion wist er nog half af te springen terwijl hij weg werd geslingerd. De plasma bal trof de golem, maar regenereerde zich snel weer.

Demion viel tussen een groep ondode soldaten die de necromancers beschermden. Hij keek op en greep snel zijn zwaard en hield deze snel boven zijn lichaam. Drie zwaarden van de ondoden kuste zijn staal. Demion moest het nu doen… hij moest nu gaan voor de necromancers, dus hij sloeg de zwaarden van zich af en hakte een van de ondode door de helft. Het blauwe licht rond Demion’s zwaard nam in kracht toe. De wolken in de lucht trokken naar elkaar toe en vormde een spiraal. Het was nu of nooit dacht Demion bij zichzelf. het spiraal van wolken trok naar de aarde, naar Demion’s positie. Hij schopte een van de ondode die 5 meter door de lucht naar achteren vloog. Vervolgens sloeg de andere ondode met zijn nu inmiddels oogverblindende zwaard die verschroeide tot as. Hij sprong de lucht in om nog even snel te kijken wat er allemaal op het slagveld gaande was. Hij zag de golem omvallen door een explosieve pijl.
(Mooi, dat kunnen hun regelen).

Hij zag tevens dat de wachters uit de stad opmerkelijk efficiënt waren in het afslachten van ondode.
(Mooi! Deze kunnen we winnen als bij dit tempo volhouden).
Demion viel weer richting de grond en keek naar de lucht waar het spiraal naderde. Een schokgolf ontstond door het aanspannen van zijn lichaam en enkele ondode vlogen achteruit. Demion stak zijn zwaard met beide handen richting de lucht en het spiraal kolkte om zijn zwaard. Bliksem schoot door de wolken en een paar harde klappen ontstonden. De necromancers doken weg achter hun slaven en begonnen met het oproepen van meer ondode krijgers om hun te beschermen. De hele wolken spiraal werd blauw en leek zich te concentreren in een rechte strook van energie. Demion opende zijn ogen en keek rond waar de necromancers stonden, zwiepte zijn zwaard iets naar achteren en sloeg deze vervolgens naar voren tegen de grond aan. De energiebundel volgde en sloeg eveneens tegen de grond, waardoor een bundel van energie van 100 meter alles recht voor zich verschroeide. De meeste necromancers wisten op tijd opzij te duiken, maar 4 werden totaal verrast en verkoolden. Demion tilde zijn wapen van de grond waar nu een rode gloed vanaf kwam door de hitte van de energie bundel. Hij zuchtte diep. Zoiets koste hem veel kracht maar het was het waard. Veel Necros leden en ondode waren vernietigd. Hij keek op en rond en liet zijn zwaard iets zakken. Hij was weer omsingeld door het zombieleger en kon geen kant meer op. Hij moest ook even op kracht komen van zijn laatste uitbarsting. Hij keek rond om te kijken of hij Odysseus nog kon zien en hem misschien te hulp kon schieten. Hij concentreerde zich op Odysseus gedachte en riep toen luid

(Odysseus! Als jij jezelf wilt bewijzen, doe dat alsjeblieft nu!)