*Madarian rent naar Muad toe en legt z'n hand op Muads schouder. Daarna prevelt hij iets. Muad heeft nu minder fysieke last van de gevolgen van de kooi. Het is echter geen middel tegen het gif.

Madarian pakt een algemene antigif en een primitieve spuit. Daarmee dient hij Muad het antigif toe. Of het antigif werkt hangt echter af van het gif wat is gebruikt, en dat is nog onbekend.

Madarian begint er genoeg van te krijgen. Hij pakt een speciale pijl en schiet deze met z'n boog af op de kaai. De kaai wordt geraakt op het hoofd. De kaai grijpt naar z'n hoofd en valt bewusteloos/versuft op de grond.*

*Arthir let even teveel op Arya, waardoor hij de pijl van Madarian te laat aan ziet komen, en hij vol op zijn hoofd geraakt wordt.
Hij stort neer, en raakt met een misselijkmakende plof de grond.
Tot zijn eigen grote verbazing leeft hij nog, en al is het een beetje wankel, hij krijgt het voor elkaar om weer op te staan, en naar boven te vliegen.*
*Hij scant de omgeving naar iemand met een boog, en ziet al snel Madarian naast zijn tweelingbroer staan. Allebei hebben ze een boog vast, en om een of andere vage reden bewegen ze allebei precies het zelfde*
"hm... Er was toch maar een Madarian?" mompelt hij bij zich zelf.
*Dan ontsteekt hij plots in grote woede.*
"Jullie! Ik was bezig met dat meisje daar! Hoe ze ook moge heten... Hoe durven jullie mij te storen!"
*Dan kijkt hij nog eens goed naar Arya*
"Oooh, ze heeft haar zusje erbij geroepen! Goden, ze is net zo knap! Zeker mijn geluksdag."
*Zwalkend en al vliegt Arthir richting Arya, land naast haar, en probeert haar 'zus' te pakken, maar grijpt alleen maar lucht.*
"huh?"

*Ondertussen merkt Muad amper dat hij door Arya weg gesleept is. Het gif voelt hij door zijn aderen razen, en ook al heeft het antigif van Madarian een beetje verlichting gegeven, goed gaat het allerminst met hem*
*Hij trekt Arya aan haar mouw, en als ze naar hem toe buigt, fluistert hij in haar oor: "Let goed op mijn lijf... Ik ben even weg...."
*En met die woorden vlucht hij weg in zijn groene wereld, zijn lichaam bewusteloos achterlatend.
Als hij daar aankomt ziet hij tot zijn schrik rode aders door de lucht en over de grond heen lopen.*
Pfff... Dat wordt moeite doen om op te ruimen...
*En dat gezegd te hebbende begint hij met de ingewikkelde spreuk om zijn wereld weer de kleur te geven die het behoord te hebben*

*Madarian richt weer op het hoofd van de kaai en schiet een tweede pijl af. Door de onvoorspelbare bewegingen van de kaai mist de pijl dit keer z'n doel.

Madarian pakt een speciale gevechtshamer uit z'n rugtas, rent naar de kaai en springt richting de kaai. Madarian haalt uit en weet de kaai te raken in z'n onderbuik, waardoor al het lucht bij het inademen naar buiten wordt geslagen.*

*De kaai ziet de Madarians net op tijd weer met die rare pijlen schieten, en weet ze nog net te ontwijken. Maar als ze met hun strijdhamer op hem afrennen, weet hij dat hij ze niet kan ontwijken. Snel prevelt hij een spreuk, waardoor de hamers afketsen op een schild, maar dat kan er niet voor zorgen dat hij de lucht uit hem geslagen wordt.
Hij vliegt achteruit door de impact, en de 2 Madarians, en Aryas en Muads smelten weer samen*
"heh? wat gebeurt er hier?"
*Dan begint het hem te dagen*
"ow..."
*Woedend vliegt hij naar Madarian toe, en haalt naar hem uit met zijn poten, om Madarian de lucht in te trekken, en dan weer te laten vallen*

Een flits in de verte…gerommel… een gure wind… het werd kouder….het werd donkerder…langzaam dreven er donker wolken voor de maan. Demion en Raven stonden oog in oog met elkaar, met wapens in de aanslag. Demion versterkte zijn grip op zijn zwaard en spande zijn spieren. Raven deed dit eveneens. Ze stonden daar als standbeelden, stevig, hard, koud in de buitenlucht. Geen beweging in geen van beide. De blik in hun ogen zei genoeg. Dit werd een zwaar gevecht. Nog een flits en gerommel uit de hemel, maar nog geen beweging. De storm kwam steeds dichterbij en hing vrijwel boven hun hoofd. Een eenzame druppel viel uit de lucht richting de aarde met hoge snelheid. Even voordat de druppel de grond raakte, leek de tijd stil te staan. De druppel spatte op de grond. In een flits sprintte Demion en Raven op elkaar af, hun zwaarden in de aanslag en hun ogen op elkaar gericht. Toen…..de klap. Hun zwaarden ontmoeten elkaar halve wegen en een zee van vonken ontstond, vlogen in het rond en zorgde voor een verblindend licht. De ene klap na de andere werd afgeslagen. Achter elkaar ramde ze hun zwaarden tegen elkaar in. Raven sprong ineens achteruit en schoot een blauwe vuurbal uit zijn hand. Demion ontweek deze door hoog de lucht in te springen. Nog een flits van de hemel. Op dat zelfde moment kwam Demion met zijn zwaard in de aanslag naar beneden. Raven rolde snel opzij terwijl Demion zijn zwaard de grond in boorde. Snel trok hij deze eruit en keek rond waar Raven was. Hij zag hem niet, maar waar was hij dan wel? Ineens hoorde hij een stem
“achter je Demion”

terwijl hij een schop in zijn rug krijg. Hij sprong gelijk weer overeind en daar stond Raven weer. Hij had weer zo’n irritante grijs op zijn gezicht. Zo eentje die hij wel vaker had. Zo eentje waar je jezelf echt aan kan irriteren. Demion hield zich in en staarde naar Raven. Het blauwe licht in het zwaard van Demion gloeide weer op en hij rende richting Raven. Hij haalde uit naar Raven, door met zijn zwaard langs de grond de schuren, waarbij een vonkenregen van af kwam, naar boven te slaan. Raven dook naar achteren, maar kon niet de gehele slag ontwijken. Zijn zak scheurde open en de ring viel op de grond en rolde richting Demion. Hij raapte de ring op en hield hem in de palm van zijn hand. “Nee!” riep Raven luid terwijl hij naar Demion toe rende. Demion schoof de ring weer om zijn vinger en fluisterde zacht

“welkom terug mijn lieve Novastar”.

Raven haalde met al zijn kracht uit, maar Demion blocken hem. Raven sloeg opnieuw, maar met hetzelfde resultaat. Toen was Demion het zat en sloeg met zijn zwaard tegen Raven, die achteruit gleed. Raven sprong achteruit en schoot opnieuw een blauwe vuurbal naar Demion. Demion sloeg met zijn zwaard de bal doormidden en de twee helften schoten langs zijn lichaam. Een enorme woede kwam over Raven

“je mag deze strijd nu wel hebben gewonnen, maar volgende keer! Volgende keer ja! Dan grijp ik je!”

hij rende naar de rand van het ravijn, keek nog een maal over zijn schouder en sprong naar beneden.

“wij zien elkaar vast nog wel Raven”
Demion draaide zich om en rende terug de tunnel in. Hij wist dat er binnen nog een gevecht aan de gang was. Deze strijders konden hem goed helpen met de taak die op zijn schouders lag. Hopelijk accepteren zij zijn aanbod….maar eerst moeten ze die kaai verslaan.

*Als Demion de vuurbal splitst, vliegt de ene helft zonder enige schade aan te richten de lucht in.
De andere helft vliegt echter recht op de schoorsteen af, die vol geraakt wordt. De schoorsteen stort in, en de vonken die van de vuurbal af komen, weten tussen het riet te komen dat onder de dakpannen ligt, waardoor het riet vlam vat.
Al snel staat het hele dak in vuur en vlam*

*In de kamer waar iedereen met Arthir aan het vechten is, storten de stukken van het plafond naar beneden, waardoor enkele stukken van de kamer ook in brand vliegen*

" Shit.. en wat moet ik hier nu weer mee veginnen.." Omdat Arthir nog steeds bezig is met zichzelf vinden was er genoeg tijd om Muad uit de ruimte weg te halen, die nu langzamerhand in elkaar aan het storten was.

Arya Ramt een paar stukken dak rochting Arthir, en rent dan naar het lichaam van Muad. " ik laat je niet nog erger gewond raken.." Met een beetje moeite lukt het haar zijn lichaam van de grond te tillen. snel kijkt ze rond, waar was Madarian heen?

omdat ze Madarian niet kon vinden, ze Djaq al een tijd niet emer gezien had en ook Djingi op mysterieuze wijze was verdwenen wist ze dat ze er nu even alleen voor stond. Arya begon te lopen, en met Muad in haar armen ging ze de kamer uit, op zoek naar een veilige plek om hem neer te leggen zodat zij weer achter Arthir aankon.

*Terwijl hij in zijn hoofd bezig was met het weg werken van het gif, merkte hij dat hij weer meer verbinding kreeg met zijn lichaam. Hij voelde Arya's karakteristieke warmte tegen zich aan, en hij putte daar veel troost uit.*
Ik ben er nog, lief. Dank je dat je er ook bent.
*Hij merkt dat de warmte meer wordt, en hij voelt dat Arya hem steunt door hem meer energie te sturen. Of ze dat bewust doet of niet weet hij niet, maar hij maakt gretig gebruik van de extra dosis energie.*
*Langzaam maar zeker wordt zijn wereld steeds groener, en begint hij zich ook steeds beter te voelen, maar hij is er nog lang niet.*

(Ondertussen)
*Arthir schrikt zich rot als plotseling het dak in de brand vliegt, maar hij weet nog net Raven's vlammenpatroon te herkennen.*
"Raven!!!!" roept hij woedend de lucht in, terwijl hij meteen een gedachte vol woede en pijn mee stuurt die hij linea recta op Raven richt, waar hij zich op dit moment ook moge bevinden
Ik wist wel dat het van pas zou komen om die knul onder toezicht te houden bedenkt hij gniffelend, terwijl hij de stukken van het dak die ondertussen aan het instorten is probeert te ontwijken
*Dan ziet hij Arya naar het lichaam van Muad rennen. Met een grom vliegt hij naar ze toe, om ze tegen te houden, maar Arya slingert heel slim een paar brandende planken zijn richting op, zodat hij ze moet ontwijken. Als hij weer naar de plek kijkt waar ze eerst stonden, ziet hij dat ze weg zijn.*
*Woedend vliegt hij via het dak zijn brandende kasteel uit, gooit nog een paar brandende planken richting Demion, en vliegt dan naar beneden om te landen op het open veld voor zijn kasteel. Met een bedrukte blik op zijn gezicht ziet hij hoe zijn kasteel langzaam afbrand*
"Hier zullen jullie voor boeten, Raven, Demion, Muad, Arya en Madarian!" mompelt hij bij zichzelf, terwijl hij bij zichzelf een bloedige eed aflegt.
*Om zijn eed kracht bij te zetten pakt hij zijn dolk, en maakt hij een diepe snee in zijn handpalm, waardoor er al snel bloed uit de wonde stroomt. Hij smeert het bloed over zijn hele hand, en drukt dan zijn hand op zijn hart. Op het moment dat hij dat doet kringelt er rook van zijn borst omhoog, en als hij zijn hand weghaalt, staat er een bloedrode afdruk op de plek waar zijn hart zit.*
"Meester! Ik zal ze voor u doden, en mezelf wreken op wat ze mij hebben aangedaan. Of ik zal sterven bij de poging"
*Een duistere stem klinkt plotseling op vanuit de duisternis*
Daar houd ik je aan, Arthir Merinthan!

Ook Arya hoort de duistere stem, die door eenieders hoofden weerklinkt. Tegelijkertijd loopt een rilling door haar lichaam. mits mogelijk zaten ze nu nog dieper in de problemen als dat ze eerst hadden gezeten. zij zaten nu niet alleen meer achter Arthir aan, maar hij ook achter hun, en waarschijnlijk niet op een al te beste manier.

Het gevecht zal moeten wachten.. Arthir is aan het vluchen nu, en ik laat je niet hier achter als hij zo ver weg gaat. Samen met Muad's lichaam ging ze ergens zitten, aaide een beetje door zijn haren en hoopte dat het niet al te lang meer zou duren voordat hij in orde was.

om haar heen lagen stukken puim, hele muren waren weg en deuren waren uit hun post. maar er was nog geen vuur hier. dat maakte het iets makkelijker. ze had nog wat tijd om ook zelf te herstellen voordat ze met Muad uit het kasteel weg moest.

Demion rent de tunnel in en kijkt even achterom. De het hele gebouw staat in de brand door Raven zijn vuurbal. Hij vuur verspreid zich en de tunnel achter Demion begint te brand. Opeens begeeft de grond onder zijn voeten. Snel grijpt hij de rand en blijft hangen. Hij kijkt naar beneden en ziet het puin te pletter slaan op de grond. Een vaag geluid van krakend hout is te horen en hij kijkt op. Het stuk wat hij beet greep begint het te begeven. Demion probeert zich op te trekken, maar tevergeefs. Zijn houd vast begeeft en hij stort richting de grond. Snel draait hij in de lucht, door zijn lichaam naar achter te gooien. Demion land na een flinke val met zijn benen de grond. Hij kijkt op naar boven en springt snel opzij. Een hoop puin stort op de plek waar hij net stond. Hij kijkt rond om te kijken wat er gaande is en realiseert zich niet dat vlak boven hem weer een stuk van het dak instort. Hij hoort wel het geluid en kijkt op, maar kan niet meer opzij springen. Een ton aan stenen, brandend hout en sintels vallen op zijn hoofd. Een stofwolk vormt en slaat langzaam neer terwijl het hele gebouw hel zelf lijkt te worden. Het leek even stil om zich heen, maar dan knalt het puin van hem weg als hij zijn zwaard naar boven weet te slaan.
“Mensen! Vang die kaai of ga hier weg en laat hem sterven in zijn domein! Dit gebouw houd het niet langer!”

Wat verder weg hoort Arya de stem van Demion, die kennelijk weer terug is van zijn persoonlijke gevecht.

"Demion! Arthir is al gevlucht!"

Ondertussen merkt ze dat om haar heen het kasteel ook zwakker word. Ze pakt Muad zijn lichaam voorzichtig weer op en begint te rennen, op zoek naar een uitgang waar ze zonder teveel risico's door kon. ze wou eerst die verdomde kaai te pakken krijgen voordat haar leven zou eingigen, alweer.

*De eerste instorting had Madarian geraakt op z'n hoofd, waardoor hij een tijdje bewusteloos was. Ook was hij bedolven onder het puin, zodat de anderen hem niet hadden gezien.

Als Madarian weer wakker wordt is er niemand meer in de kamer. Iedereen is al gevlucht. De kamer staat in vuur en vlam. Madarian kijkt om zich heen en ziet geen enkele uitweg over de grond. De enige uitweg was om te vliegen. Iets wat hij nooit had geprobeerd sinds hij hier was. Zou hij het nog kunnen?

Madarian concentreert zich en zet zich af. De 'vlucht' lijkt meer op die van een ballon, maar hij weet via een gat in het plafond op de bovenverdieping te komen. Madarian landt daar en is vrij moe.*

Gelukt... Hoe gaat het met iedereen? Waar zijn jullie?

*Terwijl Madarain op antwoord wacht probeert hij een uitweg te vinden. De vloer begint af te brokkelen. Madarian ziet dat en zet het op een rennen. Hij gaat rennend een bocht door, maar moet abrupt stoppen. Die gang staat in lichterlaaie!

Net als Madarian wil rondkijken naar een andere uitgang stort de vloer in. Madarians landing verdient geen schoonheidsprijs. Hij landt half achterover op z'n benen, weet te hurken, en landt hard op z'n achterste.*

"IIIIIIIEEEEEEEEEAAAAAAAAAAAAAAAAAUUUUUUUUUUUUU!!!!!"

*Er was niets gebroken, maar voorlopig zal hij een tijdje blijven staan. Madarian staat op en kijkt rond. Maar 1 deur. Madarian probeert deze. Dicht en ontzet...

Madarian kijkt even naar die deur en slaat ernaar met de blote hand. De zware deur valt in stukken uiteen.*

Lang leve die karate trucs...

*Madarian gaat door de deur en ziet dat de gang aan beide kanten is ingestort. Aan de linkerkant is echter wat maanlicht te zien. van schuin boven de instorting. Madarian loopt die kant op en klimt uit het fort.*

Ik ben eindelijk buiten. Is er nog iemand binnen, en zo ja waar?

Demion staat op vanuit het puin. Hij kijkt even naar Arya die iets naar hem schreeuwt vanaf de andere kant van de kamer, die nu volledig in de band staat. Ze loopt met Muad over haar schouder richting een groot gat in de muur die is ontstaan door het instorten van de pilaren. Demion zou ook graag via dat gat naar buiten willen, maar zijn doorgang is versperd door brandende stukken ingestort plafon. Grote balken van vuur en inferno lijken hem te willen verslinden in dit domein van de Kaai. Als het aan Demion lag ging dit vandaag dus niet gebeuren.

De rook is al bedwelmend, het vuur is heet en nog geen uitgang te zien. Demion bedankt even, met woede in zijn gedachten, Raven voor dit geweldige stukje brandstichting, die er voor zorgt dat er zelfs nog grotere problemen zijn ontstaan dan die Kaai. Hij moet en zal hier uit komen, maar hoe? Snel kijkt hij rond wat zijn opties zijn. niet veel in ieder geval. Boven hem is al weinig meer behalve het vuur van hel dat zijn huid begint te likken. Achter hem is de grote deur ook nog eens versperd. Zijn enige kans is er recht door heen. Even diep in gedachte, concentrerend, pompt hij zich op. “kom op Demion, je hebt letterlijk voor hetere vuren gestaan”
Op dat moment grijpt hij zijn zwaard en begint te hakken op de brandende balken. Dit (gaat niet snel genoeg)
Snel gooit hij nog een paar van zijn werpmesjes de kamer door. 3….2….1….KNAL!
Balken en sintels vliegen in het rond, maar het is zijn enige kans. De tijdelijke opening in het is ontstaan en Demion rent er doorheen. Daar is het gat al waar Arya naar buiten is gegaan. Demion springt met een salto door het gat en op dat moment daarna stort er een stuk dak voor het gat.

De stralen van de maan strelen zijn gezicht en brengen hem enig sinds tot rust.

*Madarian kijkt even naar het fort. Nu is het een geruineerde ruine. Het gat waar hij doorheen kwam stort verder in. Niemand kan daar meer uit klimmen. Madarian staat aan de achterkant van het fort.

Maarian begint om het fort heen te lopen om te kijken of hij de anderen kan vinden. Madarian struikelt over een lichaam. Madarian draait het lichaam om. Het is een wachter die op een van de torens stond. Waarschijnlijk weggeslingerd toen die toren instortte. Madarian loopt verder, op zoek naar de anderen.*

Arya? Muad? Iemand? Waar zijn jullie?

*Arthir hoort iemand aan komen, en ziet in de verte Madarian op hem af komen. Blij met zijn natuurlijke schutkleuren rent hij voorovergebogen naar een struik bij hem in de buurt toe, en verstopt zich daarin, zodat hij de man kan overvallen als het hem uitkomt.*

*Ondertussen zit Muad nog steeds in zijn innerlijke wereld, ook al begint hij zich ondertussen weer steeds meer gewaar te worden van de echte wereld waar Arya hem naartoe draagt. Hij voelt alles en iedereen meer dan dat hij alles ziet, ook al staan zijn ogen momenteel open. Hij voelt de geruststellende kracht van Arya, de duistere vlek van Arthir in een struik, de ontoombare, explosieve kracht van Madarian, en de geheimzinnige vreemdeling die hen zo handig en goed getimed van een extra probleem af hielp met zijn vete. Djaq en Djingie kon hij echter nergens voelen, en hij maakte zich ernstig zorgen om hen....*
Arya... waarschuw Madarian voor Arthir alsjeblieft. Arthir zit momenteel in een struik op zo'n 50 meter afstand recht voor hem. Hij zou de struik moeten kunnen zien. geeft hij aan Arya door, de enige met zie hij nu kan communiceren.
*Zijn wereld heeft de meeste rode strepen en vlekken ondertussen verloren, en hij begint zich weer steeds beter te voelen. Hij hij vertrouwd er op dat zijn lichaam de laatste restjes vergif op kan ruimen, en maakt een einde aan zijn geweven spreuk.
Hij maakt alleen een klein foutje in zijn weefsel, waardoor een golf van ongebreidelde kracht van hem uitstraalt die de laatste restjes van het gif vernietigd, maar hem ook van wat meer krachten beroofd.*
*Langzaam laat hij het zwart hem weer opslokken, en keert weer terug naar de echte wereld. Daar aangekomen klemt hij zich meteen vast aan Arya, op die manier haar last verlichtend.*
*Hij stelt zijn blik scherp, en kijkt haar dan recht in haar ogen aan.*

*Madarian loopt langs het fort, recht op een struik af. Die struik is z'n 55 meter van hem vandaan. Als hij iets dichterbij komt, ziet hij dankzij z'n helm dat er iets achter of in die struik verscholen zit. Madarian kan echter niet zien wat het is.

Zonder dat Madarian laat merken dat hij iets gezien heeft, maakt hij een iets grotere bocht om de struik. Mede door de helm kan een eventuele aanvaller niet zien dat Madarian al wat gemerkt heeft en op z'n hoede is voor een verrassingsaanval.*

Madarian.. die str... struik waar je net omheen liep zit onze lieve vriend te wachten.

Ze merkte al dat madarian dat ook al op een of andere manier had gezien. Kort daarna voelde Arya een verschuiving in gewicht. Ze stopte met lopen en hield Muad valt, zodat hij niet plots zou vallen, totdat hij weer helemaal terug was. vrolijk sprak ze. " zo.. terug van je schoonmaakvakantie? dan word het nu tijd om achter dat rotbeest aan te jagen, want volgens mij is het nog niet te laat."

De regenen is gestopt en de grond voelt drassig aan. dewind gaat liggen en de maan komt weer te voorschijn achter de donderwolken, die voorheen zorgde voor duisternis. hoop keert terug in het hart van Demion. Door het helder maanlicht kan Demion iemand in de verte zien aankomen. het lijkt op Madarian.
(gelukkig, hij heeft het ook gehaald)
Demion draait zich naar het brandende gebouw, dat langzaam zichzelf lijkt te verslinden. het rook stijgt richting de hemel en de geur van brandend hout doet hem denken aan zijn jeugd. het roept een innerlijke angst op die hij nooit lijkt kwijt te raken. een glinster van zijn ring door het maanlicht brengt hem terug naar het heden. hij bekijkt de ring even en vult hem met geluk dat hij hem weer terug heeft. de reden dat hij hier is, naast het terug vinden van zijn ring, zal Demion vertellen als de hele groep krijgers weer compleet is. het word tijd dat de andere weten wie hij is en waarom hij juist hun geholpen heeft. Hopelijk had het orakel gelijk en kunnen deze mensen hem helpen in zijn strijd. hopelijk zeggen ze ja. hopelijk....hopelijk is de wereld nog te redden van de ondergang.

*In de verte ziet Madarian een silhouet van iemand. Het lijkt op de schaduw van de vreemdeling. Madarian zwaait met z'n rechterhand, net als hij langs de struik loopt.

De kaai springt uit de struik richting Madarian, denkend dat hij Madarian verrast heeft. Nog voor de kaai kon reageren heeft Madarian z'n zwaard Frostmourne getrokken en in z'n beide armen gesneden, waardoor deze bevriezen. Madarian haalt snel uit naar de kaai z'n benen. De benen bevriezen ook, zodat hij niet weg kan vluchten.

Madarian pakt een speciaal touw uit z'n rugzak, waarmee hij de kaai vastbindt. Geen magier is ooit uit dat touw ontsnapt. Madarian zwaait richting de vreemdeling.*

"Hallo, kun je even helpen dragen? Die kaai is best zwaar..."

Rustig trek hij aan de teugels.
Met een opgezette kraag en een zwart leren hoed op beschermt de ruiter zich tegen de wind en regen die plotseling is op komen zetten.
De paarden lopen in een rustige draf over de weg.
Als de ruiter boven een heuvel uitkom ziet hij in de verte een groot vuur branden.
Snel slaat hij met de teugels en gaat in volle vaart richting het kasteel.
Als hij halverwege is wordt het vuur al wat rustiger maar hij blijft de paarden aansporen om snel door te lopen.

*misschien ben ik nog op tijd*

Als hij bijna bij het kasteel is hoort hij flarden van gedachten voorbij komen.

Madarian.. struik... omheen liep... onze lieve vriend te wachten.

*hmm... zo te merken is hier iets vreemds aan de hand*

Langzaam laat de ruiter de paarden afremmen en als ze bijna stil staan stuurt hij naar rechts het bos in.
Als de paarden en het rijtuig niet meer zichtbaar zijn stop hij en trekt de rem aan en springt van de bok.

Als hij op het kasteel afloopt ziet hij in de verte een paar silouetten bewegen.
Langzaam loopt hij gebukt die kant op om te kijken of er onraad is.

Als hij in de buurt komt hoort hij iemand praten: "Hallo, kun je even helpen dragen? Die kaai is best zwaar..."

*De kaai? zwaar? wat is hier aan de hand?!*

Snel loopt de ruiter op de man af. Als hij er bijna is deinst hij terug van wat hij ziet. Een man met bevroren benen en armen?
Nu moet hij snel bedenken wat hij gaat doen. Of ze helpen en er van uit gaan dat zij de goeie zijn of in de verdediging springen voor de zogenoemde 'Kaai'.

Snel kijkt hij over de schouder van degene die om hulp vraagt. Als hij daar nog 3 anderen ziet waarvan er 1 om de nek van een ander hangt weet hij bijna genoeg.
De ruiter pakt de Kaai op bij de benen en vraagt ondertussen: "horen die bij jou?"