zie topic: handboek zelfmoord

Met een flits scheurd de zak open. een wel bekent licht schiet door de kamer. shinki valt uit de zak op de grond. de kaai kijkt verbaast om en ziet het duister figuur weer staan. "Niet jij weer!" riep de kaai luid. Even was het stil, alsof de tijd stil stond, er niks meer was behalve deze stilte. vervolgens deed spraak het gedaamte toe "gaat het met je shinki?" het was weer Demion. hij wist dat het zwaard nog te ingewikkeld was voor iemand die het geheel niet kende. "jongens, dit moeten wij met ze allen doen. ik vertel later wel wat ik hier te zoeken heb, maar nu....Nu is jullie tijd gekomen om mij te laten zien of jullie mij kunnen helpen.... dus bewijs jezelf!"
*demion springt hoog de lucht in en trekt zijn zwaard. deze lijkt wel te gloeien alsof de maan in volle stand is, bijna oogverblindend.

*flits*

*een opervlakkige snee was te zien in de buik van de kaai. demion landen bij shinki en helpt shinki opstaan*

Hij fluisterde zachtjes "jullie beurt"

Arya draait zich om naar muad, en knikt eve van ja. " het gaat wel... laaten we nu eerst die moordenaar en dief nu maar eens pakken.." Ze was nog niet klaar met praten of Shinki gaat tot de aanval, inhakkend op de kaai, totdat de vreemdeling weer verschijnt, en een grote, mooie kras aanbrengt op het lichaam, de buik van de halfkaai.

Zonder verdere waarschuwing stort Arya zich in het gevecht, houd haar zwaard voor haar en rent op de kaai af, terwijl haat de overheersende emotie in haar ogen schijnt te zijn voor wat hij Muad, haar geliefde had aangedaan.

*Muad twijfelt geen seconde, en rent naast Arya de ruimte door, met zijn zwaarden achter zich.*
*Verschrikt kijkt de kaai met zijn groene ogen eerst naar de nieuweling, dan naar de net vrijgekomen Djaq, en vervolgens naar het aanstormende stel.
Zijn ogen flitsen even, en een moment later rennen Muad en Arya tegen een onzichtbare muur op*
"Au! [censuur]! Waar komt dat kreng nou weer vandaan?"
*Muad begint al neuriënd met het weven van zijn eigen web, zodat hij door de muur heen kan breken*
"Schat, help eens."

De nacht is getuige van een onnatuurlijk fenomeen.. duizende en duizenden, allemaal zeer gelijk gekleed bewegen zich als een grote rivier door het duister.

Zo nu en dan schuift een wolk voorbij de maan en zijn de punten van de speren, de helmen en hellebaarden goed zichtbaar.

Ik kijk zo nu en dan eens over de schouder van mijn voorganger, zover ik die kan zien.
Even graai ik weer eens in mijn buideljte en neem een parel in mijn mond - heel even stokt mijn geestelijke aanwezigheid en denk aan andere tijden - de smaak van zoet en zout brengt me even terug op een ander slachtveld.. heel ver van hier.

.."De lucht wordt gevuld met razende en snerpende geluiden van brandend pek dat afgeschoten wordt door grote katapulten..
ik kijk over een kanteel en zie de inslag van een van de grote brandende ballen..

Een vuurbol en nog groter en als maar groter wordende rookwolk.. waaruit spatten van hete teer om zich heen grijpen vuld het einde.
Het geschreeuw en gekerm van strijders die net met het paard of te voet in de holocaust terecht komen waaid deze kant op..
Als de rook langzaam opstijgt vliegt het volgende geval alweer over de muur en zoekt ergens zijn zekere slachtoffers."..

Ik draai me om..

Ik ben weer terug in die oneindig lijkende rivier.

"Als je me nog een keer in een zak opsluit!
Nou ja, die kans krijg je toch niet"

*Ik storm met het dubbelzwaard op de kaai af en klem hem met zijn hoofd tussen de bladen van mijn zwaard tegen de muur aan*

"Één beweging en ik klap mijn zwaard dicht..."

*De kaai glimlacht en zijn ogen beginnen te gloeien, boven me komt er een soort mist en vlak daarna springt er iets uit*

"Wou je me daarmee pijn doen?"

*Zeg ik lachend, maar opeens schiet er een verschrikkelijke pijn door mijn arm en ik zie een spin, met pootjes die zo scherp zijn en zo snel bewegen dat het lijkt alsof ze door de lucht snijden*

Ergens aan het einde begint al de volgende dag. Dat zie ik aan de iets veranderde kleur van de wolken boven me. De colonne valt nu uitelkaar in blokken en elke blok zoekt een ruime afstand van elkaar.

Binnen een paar minuten staan hier en daar tenten van bruine stof gestut door houten palen. Paarden staan verdeeld over de groepen aan gesnoerd.

Het zonlicht trekt steeds meer licht aan
en veranderd de omgeving, de schaduwen veranderen mee. Als zo de nacht helemaal verjaagd is is de omvang van dit alles goed zichtbaar. Het is veel groter dan mijn eerste voorstelling kon bevatten.

En een uur later is de omgeving veranderd tot een klein dorp waar de wacht zijn posten inricht, hier en daar peletons in groepen heen en weer marcheren.

Ergens verderop staan tientallen olifanten
te grazen uit een groot trog. Donkere mannen in vreemde kledij lopen met stokken rond de grote grijze dieren.. die ik ooit lang geleden heb mogen aanschouwen..

Zo lang geleden.. met een groep olifanten over een zeer hoge berg waar het verschrikkelijk kon waaien en waar de koud heel wat kamaraden heeft verrast..

Ze schud met haar hoofd, legt haar hand tegen de muur en kijkt dan naar Muad. " ik kan het niet meer..." terwijl zij de nieuwe magie voelde werd de rest van haar krachten zwakker, leek langzaam te verdwijnen. door de onzichrbare muur heen kijkt ze naar de halfkaai, die nu weer eens staat te grijnzen. zonder dat Arya beweest krijst de kaai, zijn arm hangt plots gebroken op zijn rug.

aah... zo gaat dat dus..

Een hand valt troostend op de schouder van Arya. "je kan het, geloof in jezelf" het was demion. Hij keek zo over Arya's schouder heen en staarde doordringend naar de halfkaai. "ik kan niks doen zoland deze barriere er nog is.... haal hem neer" sprak hij zacht en kalm. hij liet een soort van steen in de zak van arya vallen, het leek gewoon op een stukje paars-kleurig glas. het licht van demion zijn zwaard was nog te zien achter zijn rug, waar hij zijn wapen verborgen hield. langzaam bewoog Demion zich naar achter, stapje voor stapje en hoopte dat de volgende stap zich snel bekent maakte aan het genootschap.

"Hmm. een onzichtbare muur. Eens kijken of die muur tegen plasma kan."

*Madarian zoekt eerst even in z'n rugtas naar een manadrankje. Nadar hij die gevonden heeft schiet Madarian een klein zwak plasmaschot af op de onzichtbare muur. Het plasmaschot komt tegen die muur en de onzichtbare muur wordt heel even blauwpaars zichtbaar. Madarian neemt een slokje van het manadrankje.*

"Jammer. Zelfs plasma gaat niet door die muur heen."

*Madarian pakt Frostmourne en SoulShatter en wil op die muur gaan inhakken, maar Arya, op advies van de vreemdeling, gaat een poging wagen. Madarian wacht dus maar even op wat komen gaat, aangezien hij vooral een vechter is, en niet zo'n goede een magier...*

Na een tijdje pak ik mijn spullen want het duurt nog een uur en dan begint de dag.
Ik trek alles weer wat ik heb en gesp mijn laarsen dicht.

Een peletonscommandant komt op me af..

jij, jij.. en jullie twee meekomen.

We volgen zonder vragen te stellen en krijgen gereedschap aangereikt.
Daar die bomen daar, omhakken, het hout breng je naar die plek bijelkaar.
We knikken en vervolgens lopen we met bijlen en haken, tangen en sleeptouw naar de rand van het bos. Het tokken en tikken duurt tot de middag. De stapel palen klimt gestaag in aanzien. Tussendoor komt er een grote vent met bronse emmers en bakken langs, torsend overde schouder met een houten wig. Daarin zit wat soep en wat warm vlees van het stoof.
We maken er goed gebruik van en de kleine pilletjes uit mijn buideltje maken de soep ook eetbaarder.

De bosrand begint te kalen.

*Het duurt even voordat Arya door de onzichtbare muur weet te breken zo te merken. Madarian bekijkt z'n zwaarden en begint ze een korte onderhoudsbeurt te geven, die meteen afgebroken kan worden zodra de muur doorbroken wordt.*

"Misschien kan dat wapen door die muur breken?"

"waar is dat wapen nu?" vroeg demion snel. hij kon het niet vinden en keerde zich om.

*een koele mist, die rijkte tot net boven de knieen, kwam op dat moment met een rappe vaart aanwaaien*

hij keek even om zich heen om te orienteren.

"wat is dit nu weer?"

net buiten de deur, waar de krijgers net door heen waren gekomen, zag hij een groep van ongeveer 8 wezens verschijnen.

"Euhm, mensen.... ik ga hier toch iets meer hulp bij nodig hebben".

het waren de elite-bewakers van de Kaai, die het geluid van de brekende deur hadden gehoord en snel hun meester hulp toe kwamen schieten.

*demion trekt zijn zwaard achter zijn rug vandaan en neemt een stap achteruit*

"Madarian? kan je even helpen, dit gaat niet goed zo!"

De palenstapel stapeld ook weer af als timmerlieden en bouwkundigen de stapel weer overnemen. Weldra klinkt er een gezaag, getok en gehak.. Een nog vreemd ogende constructie krijgt langzaam vorm.

We proberen te gokken wat het gaat worden
wellicht een enorm groot konijnenhok?

Ondertussen hakken we er lustig op los met als bonus heerlijke soep en vers vlees van het stoof. Ik doe me tegoed en stop wat vlees goed verpakt in mijn kleine buidels.
Altijd handig voor later.

Weer zakt een boom onder zijn eigen gewicht
en daarna komen de kleine bijlen en maaien de takken eraf. Zo is er weer een kale paal voor de timmerlieden.

Als het al na middag is krijgen we het commando alles weer in te leveren maar morgen begint het weer.

Ik strek me en zit naast mijn medehakkers bij een goed gestookt vuur. Uit mijn buidel haal ik het vlees en spies het op een lang stuk hout. Elke andere collega heeft het voorbeeld gevolgt en zo genieten we nog van een heerlijk mals hapje..

De nacht zet in.. het duister overmand onze gedachten..

langzaam zakt mijn aandacht weg..

"Tuurlijk"

*Madarian was al gestopt met de onderhoudsbeurt zodra de rook/mist kwam opzetten en staat op. De wezens zijn niet goed te zien. Ze zijn half zichtbaar, amar Madarian en Muad kunnen goed genoeg zien. Madarian weet de eerste slag af te weren van een bewaker.*

Demion ziet hoe madarain de eerste klap opvangt en springt gelijk in aktie! hij zwaard zijn zwaard boven zijn hoofd en laat hem hard neerkomen op de bewaker waarvan madarain de klap had afgeweerd.

*block*

Wow, deze gasten zijn snel

de rest van de bewakers streven nu ook ten aanval. met een hard gebrul bunderen ze de hall in.

Demion springt weer achteruit en kijk om zich heen.

"waar is dat wapen gebleven?!"

hij tast in de mist, zoekend naar het wapen

ik moet het nu snel dat wapen vinden

"Madarian! dek mij rug!"

dan ga ik maar naar het café

*Net nadat Madarian de aanval afgeweerd heeft ziet hij dat de vreemdeling de schimmen aanvalt, en daarna op ziek gaat in de mist naar iets. Een schim valt de vreemdeling van achteren aan richting het hoofd. Madarian weert vakkundig die aanval af.*

"Ik zal je compleet beschermen, niet alleen je rug... "

*Madarian steekt 1 schim in de hartstreek.*

*Demion schrikt op, hij word van achter aangevallen, hij grijpt naar zijn zwaard, het had al bijna geen zin meer. gelukkig was het al niet meer nodig. hij kreeg de bescherming waar hij om vroeg. hij knikte goedkeurend naar Madarian en dook dieper de mist in die nu steeds dikker leek te worden.
zoeken leverde niks op, het wapen was nergens in de mist te bekennen, waar waar was het dan gebleven? hij keek op en om, om te kijken of de barriere al neer was.

Als ik weer wakker wordt zie ik het glinsteren van de sterren, hier en daar een lichte wolk die ontspannen over het beeld heen schuift. De lucht is vol van geuren, de bomen en het vers gekapt hout, de soep en de geur van gestoofd vlees.. en verder zwemen van mensen geur..

Als het oog even verder kijkt zie ik dat de constructie al redelijk vorm heeft gekregen, zijn silhouette tekend af tegen het iets lichter blauwig einde. De kruinen van de bomen wiegen zacht heen en weer. Het geknisper van de laatste resten in het vuur en hier en dan vlamt het even op en verlicht de omgeving.

Met een lange staak pook ik in de gloeiende kolen, resten verbrand hout.. het vuur is weer aan en ik leg er nog wat klein spul op..
Het vuur neemt toe en daarmee het zicht op de omgeving. Nu worden ook anderen wakker.

*Madarian verandert van tactiek. Hij weert alleen de slagen af van de schimmen. Madarian kijkt rond en ziet het wapen liggen. Die speciale vizieren zijn toch wel makkelijk.*

Madarian: "Wat meer naar links!"

*De vreemdeling gaat wat meer naar links, maar juist verder van het wapen af.*

Madarian: "Euh... Andere kant links. 4 passen ongeveer denk ik."

*Madarian ontwijkt een slag naar z'n hoofd. De vreemdeling voelt en pakt iets vast wat op het wapen leek.*

*Muad hoort Arya's twijfels, als ze probeert om samen met hem door de muur te breken, maar dan ziet hij Arthir's arm spontaan breken*
"Was jij dat, schat?" vraagt hij verbaasd.
*Ondertussen gaat hij verder met neuriën, terwijl hij zijn armen de lucht in steekt. Daardoor wordt de muur, net als door het schot van Madarian zichtbaar, alleen nu is het niet van voorbijgaande aard.*
*Dan komt de mist opzetten*
*Hij voelt de aanval meer dan dat hij het hoort of ziet, maar hij krijg teen gevoel van verdoeming over zich heen*
"ehm... schat? Help?"
*Een keurig snee verschijnt op zijn schouder, precies op de plek waar zijn vorige wond ook zat, en zijn arm valt nutteloos naar beneden.
Maar ondanks zijn problemen, blijft hij doorneuriën, en blijft hij zijn spreuk weven. Hij krijgt het zelfs voor elkaar om zijn arm weer terug omhoog te krijgen.*

*Aan de andere kant van de muur is de kaai bezig om zijn gebroken arm te zetten. Een misselijkmakend gekraak dringt door de muur heen, en even later zien ze de kaai voorzichtig zijn arm heen en weer zwaaien.*
*Dan begint hij maniakaal te lachen, terwijl hij de deur aan zijn kant van de kamer door loopt, naar de aangrenzende ruimte met de spiegel*
Ruimen jullie de rotzooi op, getrouwen? schalt door de ruimte

En zitten we weer met wat hout in het vuur te sarren en de vonken te bewonderen.

Een commandant bekijkt de hele scene en wenkt een timmerman.. er volgt gemompel..

Zou het als.. en dat vuur.. dan..
ja, misschien als..

We kunnen het maar half volgen, en ik bekijk de gezichten van de commandant en de timmerman. De timmerman loopt weg en de commandant volgt hem.

Ik kijk de anderen aan en ze halen hun schouders op. Even later zie ik een stuk paal langs mijn gezicht bewegen en zo hup in het vuur belanden.. met een luid gekraak spatten de resten aangevroten hout onder het gewicht op en een regen van rode gloed vliegt met de wind over het veld..
Met lappen en doeken houd men het gevaar voor menig tent tegen. Een vuurzee is nu niet gewenst.

Het vuur teerd nu aan de paal en langzaam wordt een kant helemaal donker..
Dan wordt de paal gedraaid en ingestreken met pek.. pruttelend onder de warmte trekt het in de paal..

En daar staan nu tientallen klaar met palen en potten pek om vervolgens de punten van de palen te bewerken en als het ochtend licht aangaat liggen er al 5 palen bewerkt naast elkaar..

Timmerlieden halen een voor een de palen op
om ze vervolgens in hun constructie op te nemen.. de geur van verhitte pek dringt diep in de longen door..

Het hakken van bomen is weer begonnen en voordat ze op stapel gaan gaan ze al direct in het vuur en de pek..

en zo krijgt de constructie nieuwe vormen..