Het was vreemd. Pablo leek haar niet te bedreigen, en terwijl ze even nadacht had hij haar eigenlijk nog niet bedreigt, terwijl hij meerdere malen had geprobeerd de anderen weer deze wereld uit te kegelen. Om zeker te zijn hield ze onwillekeurig toch afstand van de magier, terwijl het eigenlijk niet veel nut zou hebben, mocht hij toch besluiten haar te vermoorden.

" jaren.. ben je er al zo lang..." Weer keek ze op naar Pablo. als hij hier al jaren was, dan was het in ieder geval niet te zien. het was vreemd, hoe alles hier zo anders leek. " je hebt me volgens mij nog zien sterven daar.. het deed zeer, echt verschrikkelijk veel. maar voor zover ik ongeveer kan inschatten is het niet langer dan drie weken geleden gebeurt.. deze wereld.. het is allemaal nog zo nieuw. gelukkig was er tenminste toen nog een iemand bij me."

Iets verdraaide er in haar maag toen ze aan Muad dacht. een scherpe steek in haar hart. waar was hij... Ze herstelde zich snel, deed alsof het een natuurlijke pauze in het verhaal was, gewoon even denkend over de formulering.

" eenmaal in een stad zagen we iets over Arthir.. had iets gestolen, was moordenaar, iets in die richting. bij het tournament voor de jacht kwamen we.."
Arya vertelde nog een hele tijd door. ze vermeed Muad zijn naam. elke keer als ze aan hem dacht voelde ze een steek, al werd die na verloop van tijd telkens iets minder.

op gegeven moment stope ze met vertellen, en keek ze weer naar Pablo. " wat is er met jou gebeurt.."

"Met mij?" Pablo keek op. "Oh, niks bijzonders. Toen jij en Muad gestorven waren splitste de groep al gauw op, ik was een van de eerste die de groep verliet. Ik heb een tijd op mezelf geleefd, en begon me verschrikkelijk te irriteren aan het feit dat continu als ik een overvaller de stuipen op het lijf joeg, ik in feite totaal machteloos was tegenover een kleine dolk." Pablo pauzeerde even om van het uitzicht te genieten.

"Toen ben ik jullie goede vriend Arthir tegen te komen." Pablo verbaaste zich over het feit dat iemand zoveel sarcasme in een zin kon proppen. "Via hem ben ik in contact geraakt met duistere magie, goedschiks of kwaadschiks. En toen kwam ik erachter dat er een vreemde soort magie bestond. Het bood me de mogelijkheid om illusies werkelijk te maken, het bond zich aan mijn spreuken en maakte ze fysiek." Pablo stak zijn hand uit en een duif verscheen op zijn hand, met zijn andere hand zwaaide hij er doorheen en maakte daarmee duidelijk dat het een illusie was. Toen hield hij zijn hand erboven en duistere energie verzamelde zich in de duif. "Het kost behoorlijk wat energie, vooral als het zo ingewikkeld is als een levend organisme." Hij liet de duif los die na wat gefladder op Arya ging zitten. "Maar het is nu wel mogelijk, ik moet alleen alles zien te doen via illusie alvorens het te onderbouwen met die magie."

De duif sprong opeens uit elkaar in duisterheid dat verdween als de nacht voor de zon. "En een of andere vampier vond mij toen potentieel genoeg om voor hem te werken. Een krachtige en redelijk machtige vampier, waarom niet?" Pablo hield zijn hand voor zijn gezicht toen hij even verblind werd door fel zonlicht wat door de boomtoppen zijn oog wist te vinden.

"Bovendien is die energie daarvoor niet bepaald makkelijk te krijgen. Het word gevonden in kristallen, zoals degene waarin ik jou zonet vast had moeten houden. Waar ik me nu trouwens even voor moet verontschuldigen, het kon even niet anders, maar goed. Die vampier was zo vrij mij de nodige voorraad te leveren, om mijn diensten aan hem te kunnen voldoen. Zelf kon ik me niet meer dan een paar monsters bemachtigen, genoeg voor een kleine vonk. Dat dit alles gepaard ging met duistere magie leek mij niet erg."

"En zeg nou zelf, hoe groot had je ooit de kans ingeschat dat ik jou zo in bedwang kon houden? Was me nooit gelukt als ik aan de lichtere kant van de wereld was blijven steken, je zou het ook eens moeten proberen. Maar goed, zo ging het verder tot ik na een tijd, ik gok anderhalf jaar, de opdracht kreeg jullie te vermoorden."

"Maar jullie kwamen weer tot leven... drie weken geleden van nu?" Pablo dacht na. "Dat was inderdaad kort nadat Arthir eens een opdracht had verkloot die te maken had met het ombrengen van de koning. Hebben ze daar serieus een heel tournament voor georganiseerd?" Pablo moest bijna lachen. "Wat zou Arthir zich vereerd gevoeld moeten hebben als hij ervan te weten kreeg..."

" maar... je bent niet, nooit gestorven?" het verhaal klonk logisch. zelfs met haar kleine hoeveelheid magie kon ze de duisternis om hem heel duidelijk voelen. het deed zeer, maar wat kon zij er aan doen. Alleen over sterven had hij niks verteld. " Pablo, leven we in dezelfde wereld als.. als die waarin ik eerder ben gestorven?" Meteen vielen er stukken op hun plaats. bij het aankomen hadden ze het over de moord op Dhib. die kende ze toen al, Shana was een oude kennis van Muad geweest. alleen als dat klopte, hoe kwam Pablo in deze tijd zonder te zijn gestorven? een heel scala aan vragen kwam bij haar op door de ontdekkingen die ze door zijn verhaal kon maken. ook had ze wat dingen geanalyseerd waar ze anders nooit achter had kunnen komen.

Hij lijkt nogal trots te zijn op het feit dat hij me vast heeft kunnen houden.. Ze schudde de gedachte even uit haar hoofd, stopte met lopen en keek hem strak aan. " je hebt anderhalf jaar geleden de opdracht gekregen ons te vermoorden. Ik was er nog niet, Muad was er nog niet. " Arya besefte dat het de eerste keer was dat ze zijn naam sprak, en meteen viel het haar op dat Pablo's blik weer donkerder werd. " dus ik neem aan dat je Madarian en de rest bedoeld. echter, sinds kort zit ik er ook bij. waarom leef ik nog?"

"Anderhalf jaar geleden?" Pablo keek haar raar aan. "De opdracht om jullie te vermoorden kreeg ik... errm... ik gok nog geen week geleden? Ik had vernomen dat jullie toen ergens in een kerk zaten, of zoiets dergelijks." Pablo dacht even na over de vragen die nog stonden te wachten op antwoord. "Waarom jij nog leeft?" Pablo moest glimlachen. Hij aarzelde even. "Jij bent altijd al iemand geweest die ik liever niet dood had gewild." Alsof het op die zin aansloot ging hij meteen verder met de volgende vraag. "Nee, ik ben niet gestorven... zo zie ik er toch hopelijk niet uit? Om mijn plichten aan de vampier te doen moest ik veel reizen, soms in afstanden... soms in... tja, ik weet zelf ook niet wat het precies was; de vampier leidde me hierheen voor mijn volgende taak." Pablo leek voor een moment in gedachte verzonken hoe hij het precies moest uitleggen.

"Hoe ik ook ben gereisd, ik kan je verzekeren dat als je gewoon te paard zou gaan je uiteindelijk", hij benadrukte het laatste woord, "je kippies of drummerdude zult tegenkomen, als ze nog in leven zijn. Madarian was ook bij jullie zag ik? Geen idee hoe hij die afstanden heeft weten af te leggen."

" zie ik er dan wel uit alsof ik gestorven ben? nou dank je vriendelijk" Waarom wist ze niet, maar Arya kreeg het verrekte koud. haar hersenen leken niet meer normaal te werken, want sommige gedachten die door haar hoofd gingen hoorden er normaal niet te zitten. Stilletjes gaf ze de schuld aan die duisternis die nu om haar heen hing. " en sorry voor de fout, ik dacht iets anders te hebben verstaan.." Ze trilde even en keek rond. de omgeving was echt prachtig, maar er leek niks 'levends' te zijn, op de bomen, planten en bloemen na.

het meeste klopte, op een ding na. hij hielp de vampier Maynhem. Zij leefde nog, terwijl ieder ander graag dood moest. iemand die hij niet graag dood had gewild. wat maakte dat uit? waarom de rest wel, terwijl hij ook met hun veel had opgetrokken? Arya merkte dat ze enorme hoofdpijn kreeg, en eigenlijk ook erg moe was. maar het huis was nu ver.

"Nee, niet zo bedoeld! Van jou en, Muad hebben we allemaal duidelijk gezien dat je gestorven bent," maakte hij snel duidelijk. Pablo keek weer naar Arya en ze leek het niet echt meer te volgen. "Gaat het nog? Je lijkt een beetje verward... Zal ik je terugbrengen?" vroeg hij. Zonder op antwoord te wachten pakte hij haar beide handen. De omgeving werd verzwolgen door duisternis, en in de enkele seconden stilte die daarop volgde keek hij haar recht in de ogen. Toen verdween de duisternis met een schok, en alsof ze net talloze rondjes had gedraaid was ze nu even haar evenwicht kwijt. Terwijl ze opeens netjes met beide voeten op de grond stond die met muur en al opeens op hun af kwam. Pablo hield haar goed vast zodat ze niet omviel en toen ze haar evenwicht hervond begon hij te lopen. Hij sloeg rechtsaf een gang binnen en betrad een andere kamer. Het was een bescheiden woonkamer te noemen al was het ingericht als slaapkamer. Er stond een bed, een stel kandelaars, wat kasten en nog wat willekeurige meubelen en spullen. "Waarschijnlijk heb je wat rust nodig om dit alles te verwerken, dit bed zal jou hopelijk voorzien van het nodige comfort om dat te volbrengen." Hij liet Arya op de rand van het bed zitten. "Beloof je me te roepen als je iets nodig hebt?"

De wereld leek rond te draaien terwijl zij stil stond, en dat was erg verwarrend. toen pablo haar vastpakte knapte er echter iets. vanbinnen leek ze verscheurd te worden, en terwijl de duisternis zich weer om de twee hulde probeerde Arya in alle macht alles weer in orde te krijgen.

De wereld verscheen weer, echter niet de bloemenweide en de prachtige bossen, maar een slaapkamer. Pablo zette haar op het bed neer. nu luisterde ze alleen nog maar naar wat hij zei. even verscheen er een wrange lach. " moet je je kristallen niet halen? "

Niks klopte meer met de werkelijkheid. de duisternis was duidelijk voelbaar, maar het was zo rustig, voozichtig. ze had de fles in de woonkamer niet zien staan, eenzelfde fles als eerder die dag, met eenzelfde middel er in. Ze knikte nog eventjes, ging toen liggen en viel in slaap terwijl de dekens nog naar achter geslagen lagen. Arya was dood op.

Pablo sloeg de dekens over Arya heen en sloot de deur. Buiten de kamer twijfelde hij even, zou hij de deur vergrendelen of niet? Hij liep maar gewoon door naar de plaatselijke keuken terwijl hij zich onderweg een aantal keren afvroeg of het wel werkte. In hoeverre kon hij vertrouwen op zijn eigen alchemie? In de keuken aangekomen knutselde hij snel even iets in elkaar wat voorlopig zijn maag zou vullen en zocht ook maar even zijn kamer op. Zijn deur vergrendelde hij echter wel, een zwarte bol schoot hij op de deur af die zich verspreidde over de hele oppervlakte en toen in het hout opgenomen werd.

Was het wel veilig om haar hier zomaar in dit huis alleen te laten? Zou hij morgen niet opstaan met een een stoelpoot door zijn hoofd geramd? Hij probeerde die gedachten maar uit zijn hoofd te zetten. Hij ging in bed liggen en pakte er een boek bij.

Arya sliep zonder last te hebben van dromen, kou of andere dingen waardoor je wakker zou kunnen worden. pas ergens in de eropvolgende middag werd ze wakker en voelde ze zich ook weer helemaal geweldig. Arya ging eerst even op het bed zitten en strekte zich toen uit. Daarna stond ze op en opende de deur, om wat frisse lucht binnen te laten. wat ze precies moest doen wist ze niet, maar ze voelde zich in ieder geval geweldig.

Na even gedacht te hebben besloot ze om het huis maar even te gaan verkennen. Pablo kennende zou ze er toch nog wel een hele tijd zitten, en ze was veel te ver van de bewoonde wereld om weg te lopen. hij zou haar al snel inhalen. Maar op de een of andere manier voelde ze die behoefte ook helemaal niet. Arya liep haar kamer uit en ging op zoek naar een woonkamer en een keuken. echter ze kwam in een soort van studiekamer uit. Er lagen heel veel boeken, en in haar nieuwsgierigheid ging ze even kijken wat er nu precies in stond. Na een paar bladzijdes gelezen te hebben van het drankboek was ze weer helemaal wit geworden. Arya had ook mensen vermoord, maar veel van deze dingen waren gewoon gruwelijk wreed. dat had ze zelfs Linctus nog niet toegewenst, met zijn arrogantie..

Pablo werd wakker in de vroege uren van de middag. Half bedekt door zijn deken en met een opengeslagen boek naast hem, moest hij concluderen dat het boek niet erg interessant was. Hij sloeg de dekens van zich af en stond op, waarna hij het boek terug in de kast legde. Hij zocht de dichtstbijzijnde wastafel op en friste zichzelf op, toen hij de keuken opzocht kwam hij langs zijn studiekamer. Hij wierp een blik naar Arya's kamer en beide deuren stonden half open.

Hij slikte als hij zich naar de deur waande en die voorzichtig opende. Binnen trof hij Arya aan met een van zijn drankboeken, haar gezicht was spierwit. Ohhh crap.... Hij wierp een blik naar achter en probeerde te bedenken wat hij moest doen. 'Eh, Arya... wat heb je daar?' Hij liep stap voor stap naar haar toe, hopend dat dit niet het boek en de bladzijde was die hij in gedachten had.

Voorzichtig hield hij de bovenkant van het boek vast als hij haar benaderde, klaar om het van haar af te nemen zodra ze het toeliet.

het was eerst niet eens opgevallen dat Pablo binnen was gekomen, zo erg was ze bezig met het lezen van het boek. er stonden aardig wat gruwlijke bijeffecten in. Pas toen hij sprak keek ze op, en toen hij het vastpakte liet ze het onmiddelijk los.

Een paar keer wou ze iets zeggen, maar het duizelde allemaal in haar hoofd, en daarbij wist ze ook niet veel zinnigs uit te brengen. Haar ogen waren groter dan normaal van schok. Als elf hechte ze veel waarde aan het leven, en dat zij vocht was al hoogstends ongewoon. Op dit soort gruwelen was ze echter nooit voorbereid geweest. Een rilling kroop over haar rug toen ze Pablo het boek op zag bergen. het ging tegen alles in dat ze wist. bij sommige dingen hadden nog aantekeningen gestaan. je maakte geen aantekeningen zonder iets ervan te weten, dus veel van die dranken waren ook daadwerkelijk gebruikt.

*Muad was hard bezig met de rest van de aanwezigen in de kamer op afstand te houden, zodat de rest van zijn groep zich ongestoord bezig kon houden met de vampier. In zijn ooghoeken kon hij nog net zien hoe het gevecht ging, maar voor zover hij kon zien ging het niet zo goed. Pas toen hij Andrax zag verschijnen, leken ze weer een kans te hebben.
Muad schrok even toen hij Andrax zag. Hij wist immers uit eerste hand hoe sterk de man was. Hij dacht eerst even dat Andrax de vampier zou gaan helpen, maar tot zijn grote verbazing redde Andrax Odysseus zijn leven, en begon toen tegen de vampier vechten.
Naast hem ging Demion plotseling tegen de vlakte. Muad snapte niet wat er aan de hand was, de aura van Demion hield de wezens makkelijk op een afstand, en hij dat Demion vlak voordat hij instortte er beter uit zag dan dat hij ooit had gedaan.*
Nee! Demion! roept hij in gedachtenspraak geschrokken uit.
*Achter hem wist hij dat Arya tegen Pablo vocht. Hij voelde haar.
Toen Pablo's karakteristieke mist verscheen, en Arya's energiepatroon achter hem verdween bevroor hij van schrik. Dit resulteerde meteen in zwaard ter hoogte van zijn hartstreek, en een bijl in zijn schouder. Dit bracht hem meteen weer in het hier en nu, Hij ging er dan misschien niet dood van, pijnlijk was het wel. Hij doodde de verantwoordelijken efficiënt, en draaide zich toen snel om, om alleen maar een zwarte mist te zien.*
"Arya!!!" roept hij uit met wanhoop in zijn stem, wetende dat ze weg was.
*Eerst voelde hij wanhoop, maar dat werd al snel onvervalste woede, gemengd met een onverklaarbare vleug jaloezie.
Hij draaide zich weer om naar het gevecht met de vampier, en zag op dat moment de zon boven de horizon uit komen.
Op dat moment kwam het verhaal van de kerk in hem op. Vooral de laatste beeltenis dringt zich aan hem op. De weerwolf met de gouden ogen die op klaarlichte dag de vampier de strot afbijt.

Hij kijkt naar beneden, en haalt het minuscule takje wolfskruid uit zijn tuniek. Hij kijkt er twijfelend naar.*
"Mam... sta me bij..." mompelt hij twijfelend voor zich uit als hij het takje weer onder zijn tuniek stopt, en met de transformatie begint.

*Als Muad transformeert wordt Merinthan onmiddellijk afgeleid. Hij kende de voorspelling ook maar al te goed, en nu stond daar die goudogige weerwolf voor zijn neus. Tot overmaat van ramp begon het ook nog eens dag te worden.
Met een zwaai van zijn hand, en een investering van zijn energie stuurt hij een krachtgolf naar de wolf toe, hopende dat de wolf weg geblazen werd. Maar als de duidelijk zichtbare krachtgolf de wolf bereikt, lijkt de golf uit elkaar de gaan, en de vorm van een vrouw lijkt de wolf te beschermen.*
"Nee!" roept Merinthan wanhopig uit.
*Hij voelt zijn energie snel minder worden, nu dat de zon snel boven de horizon uit klimt, en weet dat hij nog maar kort heeft voordat hij machteloos is tegen de wolf.
Dan spreekt het domme beest plotseling met de meest bloeddorstige stem die Merinthan ooit had gehoord.*
"Jongens! Houdt die vampier bezig! We gaan een voorspelling uit laten komen!"

Toen hij het boek had opgeborgen begon hij: 'Je lijkt in shock... ik hoop dat je niet al te gruwelijke dingen in het boek hebt gezien?' Hij liep naar haar toe en probeerde haar hand weer vast te pakken. 'Veel van deze boeken komen van krachtige oude magiërs die met veel verschrikkelijke dingen bezig geweest zijn. De enigste reden dat ik ze heb is omdat ze ondanks hun acties hier en daar toch iets handigs hebben ontdekt.' Hij kreeg niet bepaald het gevoel dat Arya het slikte, toch ging hij door. 'Je zou eens moeten weten wat er tussen die gruwelijke dranken voor krachtige geneesdranken staan.'

Kom, wat buitenlucht zal je goed doen na deze schok. Een koude rilling met een welbekende boodschap schoot opeens door zijn lichaam. Shit... waarom moet die vampier het juist nu opeens niet meer in zijn eentje afkunnen? Toen hij bij de deur was aangekomen, zonder te kijken of Arya hem wel volgde, draaide hij zich om. 'Ik vrees dat ik er even vandoor moet... Ik neem aan dat je het zelf wel voor elkaar krijgt om buiten de weg terug te vinden?' Waarna hij zich meteen verbeterde met: 'als je natuurlijk in de eerste plaats wel naar buiten wilt.'

"Pablo.." Arya was achter hem aan gelopen, en haar hand lag nu op zijn rug. toen hij stil stond en zich omdraait zag hij haar staan. nog steeds wat bleek, maar iets ander leek nu sterker te zijn. Ze kwam steeds dichterbij, en gaf hem toen een kus op zijn wangen. meteen daarna liep ze door naar beneden, om daarna naar buiten te gaan.

Even bleef Pablo naar voren staren, verward door de combinatie van de verschillende tegenstrijdige gebeurtenissen. Toen draaide hij zich om en maakte zich klaar voor een gevecht, hopend dat de vampier niet een al te grote haast had.

Hij keek op en de ruimte om zich heen viel weg, duisternis omarmde hem volledig en gaf hem de kracht om onmiddellijk toe te slaan zodra hij op het juiste plek was aangekomen. Van buiten leken alle ramen donker te worden, alsof er geen lichtstraaltje meer de kans kreeg te ontsnappen.

Plotseling verscheen er een kas om hem heen en stond hij voor een wolf. Hij keek om zich heen en probeerde alle potentiële vijanden te identificeren, terwijl in korte tijd de bekende donkere mist Pablo weer vergezelde. Met een groeiende zwarte vlam die op zijn handpalm danste, bedacht hij zich wie zijn eerste doelwit zou zijn.

Creanan wist niet wat de voorspelling was, maar hij had al vaak zat gemerkt in deze groep dat vragen stellen tijd verspillen was: hij greep zijn zwaard goed vast en ging aanvallen alsof zijn leven er van af hing, wat toch ook het geval was.
Een kans zoals daarvoor kreeg hij niet meer, maar hij merkte dat de vampier bang werd; zijn aanvallen namen af en hij was alleen nog maar bezig met ontwijken.
Dit gaf hem een kans! Creanan ging vooral nog maar voor de schijnaanvallen; ondertussen probeerde hij zijn dolken klaar te maken voor gebruik.

Opeens voelde hij een ander Aura achter zich; er was iemand terug in de kamer!
Hij moest kiezen en zag Linctus er steeds slechter aan toe raken in zijn schoktoestand.
Hij besloot dat het alleen maar juist was om de vampier als hoofddoelwit te zien.

Met een slag die de vampier makkelijk kon blokken leidde Creanan de vampier af: de slag was simpel maar krachtig en de vampier had twee handen nodig aan zijn eigen wapen.
Snel liet Creanan het zwaard los en plantte zijn twee dolken in de bovenarmen van de vampier, die het uitschreeuwde van de pijn.

'Nu heren, het is aan juliie!' riep hij, toen hij plotseling al zijn energie weg voelde vloeien.
Pablo had gekozen...

De zon verscheen. De eerste zonnestralen begroetten de kas. Een mes dat aan twee kanten sneed. De vampier kon dit slecht hebben, maar ook Andrax had problemen met sol invictus, die hijzelf liever 'rotzon' noemde. Andrax voelde de energie uit zijn lichaam gedreven worden, en de brandende zonnestralen op zijn bleke huid. Onder deze omstandigheden zou hij het niet lang meer vol kunnen houden, dat wist hij, en dat wist Odysseus ook.

Andrax keek naar de vampier, die zich duidelijk druk maakte, hetgeen hem een paar dolken van de elf in zijn bovenarm. Vrijwel meteen zakte de elf in elkaar. Odysseus en Andrax keken om naar wie dit veroorzaakt had. Dat was fout. De vampier maakte van de verwarring gebruik en stak zijn zwaard in de rug van Odysseus. Langzaam stortte Odysseus ter aarde, nog verbaasd over wat er gebeurd was.

Met een ruk draaide Andrax zich weer om, zijn energie was bijna op. Een laatste aurabal schoot hij op de vampier af. De vampier werd vol geraakt, schoot achteruit, en kwam op zijn rug terrecht. Andrax keek naar Odysseus, toen naar Muad. "Wel weerwolf, het ligt nu in jouw handen." Met die woorden kwam er een lichtflits die inmiddels bekend was, en Andrax was verdwenen.

Odysseus lag languit op de grond met een grote wond in zijn rug, Creanans energie was weggezogen door Pablo, Linctus leek nog steeds in shock, Demion was nog altijd in trance, Arya was weg, Madarian lag op de grond zonder genoeg energie om nog te vechten. Alles hing af van Muad... Maar ook Pablo stond nog overeind...

*Die zon was irritant! Het zorgde ervoor dat hij niet meer kon helen, dat zijn energie wegvloeide als bloed uit een slagaderlijke wond, en vooral dat hij er een algemeen doem gevoel van kreeg.
Toegegeven, het was niet zoals helemaal in het visioen dat hij 3 eeuwen geleden had gekregen. De zon stond nog niet op zijn hoogste punt, en in plaats van alleen de wolf, was er nog een heel legertje andere mensen in de buurt.
Daar kwam bij dat visioenen niet altijd uit kwamen zoals hij ze gezien had. Meestal wel, maar er zijn er een paar geweest die toch anders gelopen waren.
Hij hoopte maar dat dit visioen er net zo een was.
Toen hij echter in de ogen van de wolf keek, wist hij dat het niet zo mocht zijn. Met een fatalistische houding ging hij toch maar klaar staan om toch maar te proberen om zijn lot een andere wending te geven. Alle vrienden van die wolf waren immers uitgeschakeld of verdwenen. Dat wolfje zou hij toch ook wel aan kunnen? En anders stond Pablo tenminste ook nog in de buurt.
Plotseling komt de gedachte aan zilver in zijn hoofd op. In een reflex laat hij zijn huidige wapens vallen, en trekt hij een zilveren dolk, zijn offermes.
Op dat moment springt de wolf op hem af. Als het beest zijn bek opent om zijn keel uit te rijten ziet hij op een of andere vage manier ieder detail van de bek. De perfecte scherpte van de hoektanden, de ivoren kleur, de pijn die door zijn lijf trekt als de wolf contact maakt met hem, en die tanden door de huid van zijn keel glijden, en zich om zijn luchtpijp heen sluiten. Met een ruwe beweging van de kop van de wolf voelt Merinthan dat zijn luchtpijp en slokdarm weggerukt worden.
Hij voelt het onleven uit zich stromen, en met zijn laatste krachten stoot hij nog een keer omhoog met zijn zilveren mes. Hij voelt dat hij contact maakt, en voelt dan het warme bloed van de wolf over zijn handen stromen.
Voor zijn gevoel minuten later merkt hij dat hij hard op zijn rug terecht komt. De wereld wordt langzaam zwart.
Plotseling springt alle kleur weer terug in de wereld, en kijkt hij in de rode ogen van iemand die heel veel lijkt op de man die hem net de keel had uitgereten.*
"Ik kom je halen, Merinthan."
"Ik weet het... waar gaan we naartoe?"
"Mijn vader verwelkomt je met open armen in zijn rijk, Merinthan. Welkom in de hel."
*Toen pakte de man Merinthan met een stalen grip bij zijn arm, en werd de wereld in een klap weer zwart.*
__________________________________________

*Terwijl Muad de vampier aan valt voelt hij het mes zijn buik in glijden en meteen weet hij dat het niet goed is. Zilver! Alle alarmbellen gaan rinkelen, en als Muad van de vampier af rolt blijft hij, als hij stil komt te liggen, gewoon liggen.
Zonder dat hij er wat aan kan doen veranderd hij terug naar zijn menselijke vorm, en als hij naar beneden merkt hij dat hij moeite moet doen om zijn ingewanden in zijn buik te houden. Die vampier had goed werk verricht in zijn laatste seconde.
In tegenstelling tot normaal merkte hij dat de wond zich niet snel heelde, en het deed ook meer pijn dan dat die andere wonden die hij op had gelopen deden. Behalve de pijn van de snijwond, voelde hij ook het zilver branden in de wond.
Langzaam maar zeker zag ook hij de wereld om hem heen zwart worden. Ook bij hem werd de wereld even later plotseling weer normaal, maar in plaats van zijn broer, zag hij een vrouw op hem staan wachten.*
"Blijf nog maar even in deze wereld, zoon" was alles wat ze zei.
*Ze liep naar hem toe, en legde haar handen over die van hem heen. Toen voelde hij een vreemde maar behaaglijke warmte in zijn buik verspreiden, en toen ze even later haar handen weer weg haalde, was de pijn verdwenen.
Daarna liep ze naar al zijn vrienden toe, en legde bij hen ook de handen op. Daarna verdween ze.
Muad had zich nog nooit zo goed gevoeld, behalve dat er een belangrijk iets miste.*
"Arya.... waar ben je?"

De pijn die Linctus voelde ebt weg. Langzaam komt hij bij z'n positieve.Hij herinnert meteen wat er gebeurt is en langzaam opent ie zijn ogen. Het is dag geworden en er is geen orc meer te bekennen. Hij ziet wat lichamen op de grond liggen al kan hij niet precies zien wei het zijn.

Opeens wordt Linctus naar achter geslagen door een zwarte vlam. Pablo had besloten om maar op het eerste te vuren wat zou bewegen. Deze pijn viel in het niets bij die andere pijn. De pijn die de vampier veroorzaakte was ongelofelijk.

Linctus stond dan ook weer vrij snel op en liep naar zijn zak. Een tweede vlam van pablo wist hij te ontwijken door zich op de grond te laten vallen. Pablo wist niet zo zeer wat hij moest doen nu zijn opdrachtgever er niet meer was. Hij besloot dat er op een andere plek belangrijkere dingen op hem wachtte. In een schaduw verdween pablo. Toen Linctus de zak bij zich toen hij richting de personen op de grond liep.

Muad was de eerste die hij tegen kwam. Hij stak zijn hand uit om hem overeind te helpen. "Zou je dat niet meer willen doen." zei Linctus kalm, "Je liet me daardoor namelijk wel heel erg schrikken" Een glimlach verscheen op Linctus zijn gezicht terwijl hij Muad omhoog hielp.

Pablo verscheen weer in een steeg die hij rustig uitliep. Er verschenen allemaal winkels om hem heen, waar hij de plaatselijke alchemist van uitzocht en daar vervolgens naar binnen liep. Hij had zelf in tijden niet zoveel aan alchemie gedaan, hij was dan ook snel door zijn voorraden heen gegaan. Binnen negeerde hij een vriendelijke 'Kan ik u helpen?' en begon zelfstandig aan zijn zoektocht naar het specifieke ingrediënt wat hij moest hebben. Gevolgd door het verveelde oog van de huidige winkelbediende stroopte hij alle vitrines af naar het ingrediënt, waarna hij verslagen terugkeerde om toch nog in te gaan op het aanbod van hulp. Een grijns verscheen op het gezicht van de winkelbediende als hij zich omdraaide en het ingrediënt uit één van de vitrines achter hem pakte.
Pablo legde een zak goud neer op de balie en vroeg naar de prijs. "Drieënvijftig goudstukken," klonk het. Pablo wist dat het redelijk zeldzaam en moeilijk te verkrijgen was, maar op die prijs had hij niet gerekend. Hij opende verschrikt zijn zak en begon de goudstukken één voor één op de balie te leggen, terwijl hij ze telde. Een vlaag van opluchting vloog door hem heen, toen hij zijn een-na-laatste munt neerlegde en drieënvijftig mompelde.
Hij nam het bakje met het ingrediënt aan en liep naar buiten. Daar keek hij om zich heen en zag een bloemenwinkel staan, aan het eind van de straat. Hij liet het bakje in zijn zak glijden en liep door. Daar aangekomen besloot hij het laatste goudstuk wat hij bij zich had uit te geven, aan een mooie rode bloem die ertussenuit stak. Hij rekende af en liep het hoekje om, een steeg in. Hij hield de bloem in zijn hand terwijl de schaduwen hem omhelsden en hij nog maar enkele tellen van huis verwijderd was.

Hevig verwond door de vampier had Phæn staan toekijken naar de verschijning van Muad's moeder. Hij wist niet of hij nou aan het ijlen was, dit een illusie was of Muad nou gewoon een beschermengel had. Hij besloot zich niet te verroeren en het schouwspel maar af te kijken.
Nadat het afgelopen was en Linctus Muad omhoog hielp, liep hij ook op Muad af. 'Gaat het nog?' vroeg hij, terwijl hij rondkeek wie er allemaal nog overeind stonden. Een antwoord wachtte hij niet af toen hij Creanan zag liggen. 'Creanan! Gaat het nog?' riep hij, terwijl hij op Creanan af rende.

Meteen nadat Pablo verdwenen was ging arya terug naar binnen. Ze had iets gelezen waarvan ze zeker wist dat hij niet had gewild dat ze het zou lezen. Een drank om behoeftes te versterken. Ze had behoefte gehad aan liefde en aandacht. Een sterke geur om rust te creeren en vertrouwen op te wekken. en als laatste om zwakker te worden. Oftewel alles om haar in te palmen. Arya begreep in vredesnaam niet waarom hij haar had uitgekozen, maar het was maar al te duidelijk.

" Lang leve het elf zijn.." Arya mompelde, terwijl ze de studiekamer weer inliep en door de boeken begon te bladeren. Als ze het goed had dan klopte alles precies, en wist ze wat ze moest doen wilde ze dit tot een goed einde brengen, al deed het verschrikkelijk veel zeer. Even keek ze de lijst met spullen door en snel daarna vertrok Arya naar buiten. Ze wist precies hoe de dingen er uit zagen die ze nodig had. " het is verdomme maar goed dat hij hier al die zooi heeft staan.. dat dat nog eens van pas zou komen, zeg.." Arya plukte meerdere bloemen en kruiden, en ging daarna snel weer naar binnen. Ze had geen flauw idee hoeveel tijd ze had, dus ze moest snel aan de gang.

Na een paar minuten had Arya in een van haar eigen potjes een sterk geurend poeder gemaakt. ze was van zijn spullen afgebleven, omdat dat veel te verdacht was. ook de kruiden waren geplukt van plaatsen waar hij het niet snel op zou merken. Arya nam een diepe zucht en liep weer naar buiten. toen ze de goede plek bereikt had bleef ze staan en sloot haar ogen. " Muad... ik zweer dat ik van je houd, en alleen maar van jou heb gehouden. vergeef me.." Ze fluisterde de woorden, en Slikte toen het poeder door. Binnen een seconde lag Arya op de grond, dood. bij haar had ze een giftige bloem neergelegd, zodat het leek alsof er iets natuurlijks mis was gegaan

Pablo verscheen weer in het huis en keek om zich heen. 'Arya?' Hij legde de bloem neer en liep een paar keer het huis door. Vast nog buiten dacht hij, terwijl hij de geur die in het huis hing negeerde. Hij liep naar buiten en begon te zoeken. Een tijd daarna bleef hij met open ogen staan kijken. Voor hem lag Arya op de grond en erg levend zag ze er niet meer uit. Toen er weer beweging in hem kwam stak hij zijn hand uit en voelde haar halsslagader. Geen pols...
Voorzichtig deed hij een paar stappen achteruit toen een naar gevoel bezit van hem nam. Ze is dood... Nog steeds kon hij het niet geloven, hoe kon dit gebeuren? Wat was er eigenlijk gebeurt? Hij werd overweldigd door een overvloed van vragen waar geen antwoord op was. Hij zakte op zijn knieën en kon even niet de energie vinden om weer op te staan. Ze is dood...
Langzaam begon het door te dringen en met veel moeite stond hij weer op en liep hij naar haar toe waarna hij haar optilde. Een afgrijselijk gevoel droeg hem op het enigste te doen wat nog enigszins goed leek. Het werd donker om hun heen en heel zacht was even de impact te horen van enkele tranen die langs zijn gezicht gleden en naar op Arya landden.
Om hem heen verscheen de kas weer en hij benaderde Muad die met zijn rug naar hem toe was gedraaid. 'Muad...' klonk het, terwijl hij Arya voor hem neerlegde. 'Ik weet niet wat er gebeurt is... hoe dit is gebeurt... of wanneer het is gebeurt...' Hij zweeg even. 'Ik weet alleen... dat dit nu slechts nog maar een omhulsel is... van iets wat ons beiden dierbaar is...' Met die woorden verdween hij weer, voordat hij een reactie kreeg of waarschijnlijk een zwaard tussen zijn ingewanden zou voelen.