Raven voelde het ook. Zowel Deimos als Demion was niet meer. Een Guardian was gesneuveld en zijn kracht doorgegeven aan een ander. Raven viel op zijn knieen en sloeg zijn handen voor zijn gezicht. Heel even was er een traan in zijn oog te zien voor het verlies van zijn oude vriend. Hij veegde deze weg en ging staan. Zijn oog viel op iets anders. Hij was alleen en zijn nieuwe vriend had hem ook al verlaten. Met een zucht plofte hij weer op de grond. Even waren zijn gedachten in een andere wereld. Wat moest hij nu, nu hij geen vriend meer had om te redden van de ondergang of samen met zijn oude vriend de wereld te verkennen?

Zijn ogen schoten open. Een raar gevoel schoot door zijn maag heen en hij stond op en keerde zich naar het kasteel. Snel werden zijn ogen groot en een glimlach was op zijn gezicht te zien. Een machtige aura voelde hij door het kasteel heen wanen. Deels van Demion, deels van Deimos. Raven wist het zeker, het moest haast wel. Samengevoegd tot een heel persoon. Zijn oudste vriend sinds alle gebeurtenissen. Snel greep hij zijn spullen en stormde richting het kasteel.

*Voor zijn gevoel staat Muad uren met het mes in zijn handen, op zijn hart gericht, te twijfelen of hij zich er nu wel of niet in zou storten.*
Muad... heb vertrouwen... doe het hoort hij achter in zijn hoofd. Hij kan niet meer horen van wie het komt, maar hij vertrouwd de stem niet.
*Nog een keer kijkt hij Arya in de ogen. Hij ziet haar wazig door alle tranen, en hij probeert wat te zeggen, maar het lukt niet.
Dan haalt hij maar hopeloos zijn schouders op, en loopt hij rustig naar Arya toe, zijn armen gespreid.*
"Tot snel, liefste." fluistert hij in haar oor, terwijl hij begint met haar te omhelzen.
*Plotseling komt er paniek in de ogen van Dhib te staan. Snel werkt hij zijn arm tussen Muad en Arya in, maar helaas is hij te laat. Muad sluit de onstoffelijke Arya in een innige omhelzing, en geeft haar voor de laatste keer een zoen.
Op het moment dat Muad haar raakt, beginnen ze plotseling allebei helder licht uit te zenden. Muad schreeuwt het uit van de pijn, terwijl Arya langzaamaan begint te verdwijnen. Op het moment dat Arya helemaal verdwenen is, verliest Muad zijn evenwicht, waardoor hij in de armen van zijn broer valt.*
"Broertje? Wat heb je gedaan? Waar is mijn schatje nu naartoe?" vraagt Dhib vertwijfeld aan zijn broer.
*Nog steeds verstikt door verdriet kan Muad niet reageren, dus kijkt Muad Dhib alleen maar woedend aan. Hij grijpt zijn dolk achter Dhib's rug andersom beet, en steekt tot grote schrik van hun vader toe, recht in het zwarte stille hart van Dhib.
Dhib's ogen springen verschrikt open, en verbaasd kijkt hij zijn broer aan. "pa.... help..." is het laatste wat hij uit kan brengen voordat hij begint te vervagen.
Vaders vliegt meteen naar zijn zonen toe, en grijpt de vervagende Dhib en de gebroken Muad bij hun schouders beet, en duwt ze dan krachtig naar elkaar toe. Daardoor vervliegt Dhib plotseling tot een mist, die bij Muad door neus en mond naar binnen vliegt.*
"Niet weer" weet Muad nog net zwakjes te mompelen voordat de mist in zijn geheel bij Muad naar binnen is gevlogen.
*Even later vlammen Muad's ogen rood-goud op, en begint hij te schreeuwen alsof hij helse pijnen ondergaat.
Precies op dat moment gaat het lijk van Arya achter hem recht op zitten, en begint net zo hard te schreeuwen, ook van de pijn.
Vergeleken met de oerschreeuwen die beide nu uitstoten, waren de martelingen van Dhib een wandelingetje in het park op een zonnige zomermiddag...*

Haar lichaam leek in brand te staan, en dan nog wel heel veel malen erger dan dat. zwaardsteken in elke cel van het lichaam, lucht die de longen opnieuw in en uit word geperst in een lichaam dat al dood was en een hart dat warm moet worden. alles leek bevroren en toch gloeiend heet. Haar hoofd leek uit elkaar te knallen, te imploderen en in stukken gescheurd te worden.

Creanan hoorde het geschreeuw en rende snel naar binnen.
"Kom mee Linctus!!" riep hij, en hij trok zijn dolken al.
Wat hij daar aantrof was niet met woorden te beschrijven; twee geliefden die allebij schreeuwden alsof ze van binnuit werden opgevreten.

Machteloos staarde hij naar het falen van zijn poging Arya te redden. Toen Linctus vervolgens tegen hem begon te schreeuwen raakte het hem diep. Het was uiteindelijk niet te ontkennen, het was inderdaad zijn schuld dat dit alles gebeurt is. Elke pijnscheut die door het lichaam van Arya stroopte, elke gil die haar stembanden produceerde, hij was er allemaal verantwoordelijk voor. En daarbovenop hielp hij niet echt mee, al zijn pogingen kwamen op niks uit. Hij was het zat, zat dat hij vermorzeld werd door het idee dat dit allemaal door hem kwam, zat dat alles wat hij deed het alleen maar erger maakte, zat dat hij nu machteloos stond toe te kijken.
Zijn blik zocht de grond voor hem op en hij durfde zijn hoofd niet meer te heffen tot dit alles voorbij was, of hij dat daarna wel zou doen wist hij niet eens zo zeker.
Hij keek naar hoe zijn schaduw hem vergezelde, samen met vele anderen, waarna ze hem terug brachten naar de kamer waar eens de drie rollen lagen.
Hij opende zijn ogen en de schaduwen hadden hem weer verlaten, hun taak was afgerond, hij was waar hij wenste te zijn. Alleen zijn eigen schaduw achter zijn rug, schuilend voor het kaarslicht dat hun tegemoetkwam, volgde hem trouw met elke stap hij zette.
Stap voor stap vervolgde hij zijn weg naar de tafel waar nu nog maar de laatste rol lag, zijn laatste kans. Al had hij een tijd geleden vernomen wat de twee vorige rollen voor macht verschuilde, de derde was voor hem altijd onbekend gebleven. Misschien werd er zo weinig over gesproken omdat de rol vrijwel nutteloos was, hij probeerde hier niet aan te denken. Hij hoopte vurig dat dit niet al teveel energie ging kosten, want dan zou deze kans in de eerste plaats al verloren zijn. Hij pakte de rol voorzichtig vast, alsof het elk moment kon verkruimelen in zijn handen. De oude teksten verschenen teken voor teken op zijn netvlies. Woord voor woord werd geïnterpreteerd waarna hij zijn conclusie trok. 'Dus dit is dus daadwerkelijk mijn lot... ' Hij rolde de rol voorzichtig op voor transport. 'Het leven is voor velen weggelegd, maar of dit nou door mijn daden komt of niet, dit uur zal ik er afstand van moeten doen.' Het kaarslicht werd gedimd en zijn schaduw kwam angstloos tevoorschijn om hem te vergezellen, samen met anderen die het licht overmeesterden.
De schaduwen brachten hem weer naar de anderen. Langzaam keek hij op, waarna hij zijn blik op Muad'dhib's vader vestigde, het enige potentiële doelwit over na de versmelting van Muad en Dhib. Ik heb de kans om één iemand mee te nemen in mijn misère, ik hoop dat jij dat zal zijn. Hij hield de rol stevig vast met beide handen en begon te lezen. De rol was de bron van een krachtige aanval en Pablo wist al waar die energie vandaan kwam. Levenskracht is moeilijk te beheersen en iemand te ontnemen, om dit mogelijk te maken is enorm veel energie nodig. Maar als iemand bereid is het volledig vrijwillig op te geven, veranderd dit van een energieslurpende actie naar een krachtige eenmalige energiebron. Langzaam voelde hij zich zwak worden terwijl hij op hetzelfde moment controle kreeg over iets krachtigs. Langzaam gaf hij zijn fysieke lichaam op en met een plof viel die achter hem neer, waarna de rol zijn buik bedekte. Het werd donker voor zijn ogen, maar hij had geen zicht nodig om te weten dat hij nu op een bepaalde persoon afvloog. Een impact consumeerde alle levenskracht en Pablo werd verdooft. Hij was er zeker van dat dit het einde zou zijn.
Zijn ogen gingen open en hij zag weer. Hij keek om zich heen en was blijkbaar weer verschenen aan de andere kant van zijn doelwit. Wat was er gebeurt? Toen werd het hem duidelijk; er was niets meer van hem over dan een schaduw zonder oppervlakte.

Linctus liep achter Creanan aan en kwam net binnen toen de aanval van pablode vader van Muad raakte. "Dit zie je niet elke dag merkte Linctus droog op." Zijn ogen richten naar de vader van muad die nu richting de grond viel. "zo te zien had Pablo het toch in zich."

Een duistere glimlach verscheen op het gezicht van Linctus terwijl hij het tafereel aanschouwde.

Demion stapte net wat uit de donkere schaduw die hem overviel, maar wende zijn ogen niet af van de situatie die voor hem afspeelde. niet zo zeer, omdat hij dit geheel vermakelijk vond, maar uit puur respect van zelfopoffering. hij kon of mocht niks doen aan deze situatie. dat zou de natuurlijke balans van de wereld misschien drastisch kunnen veranderen. Demion kreeg het gevoel dat dit wel 'moest' gebeuren. zijn ogen bleven gericht en hij zakte naar de grond en knielde uit bewondering van wat er gebeurde.

Demion kreeg een bewonderlijk respect voor Muad. zelf kon hij namelijk de strijd tussen Muad en Dhib voelen en zich in hun situatie plaatsen. nu begreep hij ook de woorden van Muad, toen Deimos met zijn duisternis de wereld wilde omhelzen. De liefde die Muad had voor Arya kwam ook bekent voor. zijn liefde voor Novastar.... hij had precies het zelfde gedaan.... zichzelf geofferd voor zijn liefde als dat kon.

Een hand raakte de schouder van Demion aan, waardoor hij langzaam omkeek. Het was Raven die eveneens keek met grote ogen wat er gebeurde. na enkele seconden keek hij Demion in zijn ogen aan en leek een vertrouwd gevoel terug te krijgen. Demion stond op en ging naast Raven staan. "ik vroeg mij al af waar je bleef Raven". Ravens sloot zijn ogen en sloeg een zucht "kan het weer als vanouds worden?". Demion schudde zijn hoofd "Nee oude vriend, niet als vanouds. de dood volgt ons overal zoals je ziet. misschien moet ik maar gewoon totaal het goede pad kiezen in mijn leven". Raven sloeg nogmaal een zucht "...doe dat". Raven draaide zich om en liep de schaduw weer in "Vaarwel Raven....". even was het stil uit de schaduw maar al snel volgde er toch een antwoord. "...nee Demion...tot ziens...".

Nog steeds schreeuwend van paniek en de pijnen van het doen herleven van een lichaam dat al dood is Rolt ze een paar keer om, en uiteindelijk ligt ze bij Muad, nu weer Muad'Dhib in de armen, troost puttend uit zijn aanwezigheid en zijn aanraking, terwijl hij hetzelfde bij haar doet. Ze gaf heet schreeuwen op, omdat het alleen nog meer zeer deed, en haar stembanden nu al weer halfdood waren. stil huilend, snikkend en trillend lag ze op de grond bij Muad'Dhib. Ze had geen flauw idee van wat er om haar heen gebeurde, was er was gebeurt, wist niet dat de engel en zijn broer weer samen in een lichaam zaten. het enige waar ze besef van had was de pijn, de marteling die erger was dan wat Dhib voor schade aan had kunnen richten en haar lief die bij haar lag, die hetzelfde door scheen te maken, al had ze geen idee waarom.

Linctus keek vanuit de andere kant van de kamer naar de 3 figuren die op de grond lagen. De vader van Muad lag stil de andere bewogen nog wel eens.

Linctus keek opzei en zag creanan verschrikt kijken. Hij wou naar arya toe rennen, maar Linctus hield hem tegen. "Dit is hun moment." Zei Linctus en focuste zich nu om Demion die veranderd leek.

Muad'Dhib's vader lag op de grond, al zou dat waarschijnlijk niet lang zo blijven. Iets anders trok Phæn's aandacht. Hij keek op. Hij had iets zien bewegen vanuit zijn ooghoeken, maar wat? Langzaam liep hij in een boog om Arya heen en bestudeerde de omgeving. Daar! Een schaduw flikkerde ergens. Hij keek naar de lichtbronnen en concludeerde dat die niet al te onregelmatig waren om zulke lichtverschijnselen te veroorzaken. Hij staarde naar waar hij eerst iets gezien dacht te hebben en vervolgde de boog waarin hij liep. Langzaam begon hij het te merken, er was een schaduw, maar naarmate hij bewoog bewoog de schaduw mee. Toen ging er een lampje branden. De schaduw zat niet op de muur, maar in de lucht. Langzaam liep hij op de schaduw af en probeerde het aan te raken.

Nadat Pablo besefte wat hem overkomen was keek hij om zich heen. Niemand scheen te merken dat hij er was. Alleen Phæn keek oplettend heen en weer en bleef een tijd lang zijn richting op kijken. Langzaam naderde hij en een hand kwam zijn kant op. Met nog geen voet tussen zijn middel en de hand besloot hij actie te ondernemen.

Bijna... Langzaam bewoon Phæn zijn inmiddels trillende hand richting de schaduw. Opeens kwam er beweging in de schaduw en vloog hij op hem af. Verschrikt zette Phæn een stap achteruit en de schaduw vloog door hem heen. Hij draaide zich om en was de schaduw kwijt, de schaduw was zo moeilijk te spotten, en het overschaduwde gedeelte voor hem maakte het niet bepaald de moeite waard.

Even dacht Pablo iets gevoeld te hebben, maar dat was niets meer dan een zwakke illusie, bij elkaar geschraapt door een vurige hoop. Hij was niets meer, hij kon niets meer, hij was verloren. Althans, die jonge magiër had wel bewezen dat hij gezien kon worden. Maar gezien de situatie maakte dat hem niet veel uit. Hij probeerde wat te mompelen, maar scheen de lucht maar niet in beweging te krijgen om zijn vloeken te uiten. Fijn... Dat ik niks kon mocht ik blijkbaar zo letterlijk nemen als maar kan.

Pablo draaide zich weer om naar Arya en Muad'Dhib en kwam hun kant op. Ze zouden hem vast niet opmerken, maar niets weerhield hem ervan even in het bijzijn van Arya te zijn.

*Pas na bijna 10 minuten houd Muad eindelijk op met schreeuwen. Nog nahijgend van het samengaan met Dhib omhelst Muad Arya, die op een of andere vreemde manier plotseling naast hem ligt.
Dan klinkt de zingende stem van Dhib plotseling in iedereens hoofd:
I am pain. I am real. I'm not a dream
I'm the chain around your neck as you scream

Surrender now
You can't beat death at his ruthless game
Make your bow
Hang your head in shame
Mechanische antwoord Muad op het stuk:"I can't believe there is no way out... "
You find you are wrong (enz. enz. klik maar op de link... Agony=Dhib, Me=Muad, Rage=pa, Love=Arya)

*Als ze uitgezongen zijn, staat Muad eindelijk weer op, duidelijk uitgeput, maar zijn ogen verraden dat hij nogsteeds Muad is.*
Dhib: Het is wel een stuk krapper hier zeg... In ieder geval krapper dan dat ik me herinner
Muad: "Tja... 't is lang geleden heh, dat je hier hebt gezeten. En trouwens, je moet de ruimte nu ook delen met iemand."
Oh ja? met wie dan?
wolvengehuil
Waar komt dat beest plotseling vandaan?
"Ow... klein ongelukje met een weerwolfje... niets bijzonders."
Ze ruikt als Shana....
"In een keer goed."
't vreemdgaande kreng....
"Maar in ieder geval kan ze je goed in de smiezen houden"
*Het was vreemd, maar hij had het eeuwige discussiëren met Dhib gemist. Het voelde vertrouwd aan.*
"Welkom terug, broertje." zegt hij dan ook met een lach.
ehm... ben je ziek?

sneeuwvlokken dwarrelden omlaag buiten
door het raam zagen ze plots een wit landschap betoverend voor het moment...

toen er plots op de deur werd geklopt

De pijn bleef steken, maar na alles wat er die dag was geweest leek het slechts een speldenprik tegenover alle herinneringen. even leek het alsof er nog een andere persoon was, iets dat warm aanvoelde, maar er was niks te zien. Ze zat nog op de grond en keek Muad'Dhib aan, want dat stuk was zeker wel doorgedrongen. "hij kan nu in ieder geval niks meer uitvreten...zonder dat we het doorhebben." Het was de eerste keer dat ze weer normaal iets kon zeggen. Even moest ze wennen aan het geluid van haar stem, want het was iets dat het leek alsof ze heel lang niet gehoord had.

Arya keek rond. de kas leek totaal verwoest te zijn. Maynhem of hoe je het ook mocht spellen leek van de aardbodem verdwenen te zijn. Haar aanstaande schoonvader was ook nergens te bekennen, maar ze had het Idee dat die weer veilig terugzat in zijn hel. Er miste echter nog iemand. iemand die tot voorheen om haar had gegeven, snapte ze nu. Creanan, Linctus, Demion, Odysseus en Phaen waren er wel nog allemaal.

" nou.. wat heb ik gemist.."

'Wil je de korte of de lange samenvatting', zei Creanan lichtelijk spottend die nu wel op Arya afliep.
'Welkom terug in elk geval!'

*Madarian lag uitgeput en bewusteloos geslagen op de grond, tot de nacht voorbij was. Net op het moment dat Muad de vampier aanviel, veranderde Madarian terug in de menselijke gedaante, maar zonder kleding aan. Madarian schaamde zich en sloop weg van het gezelschap, op naar z'n spullen. Helaas duurt dat wel lang omdat hij amper kan zien waar hij is. Eenmaal buiten gekomen gaat Madarian naar de weerwolvenkooi toe en pakt deze op. Daar liggen z'n spullen. Gegil klinkt door merg een been. Zo snel als Madarian kan trekt hij alles aan en pakt z'n rugzak. Daarna gaat hij terug naar binnen. Madarians helm zorgt ervoor dat hij alles goed kan zien. Net als Madarian weer terug is ziet hij Muad en Arya liggen schreeuwen. Dat geluid gergeet niemand snel. Madarian kan niets doen...

Even later hoort Madarian Arya vragen: "Wat heb ik gemist?"*

Phæn was aan het staren naar waar de schaduw was verdwenen tot zijn trance onderbroken werd door Creanan die Arya's kant op liep. Het duurde even voordat Creanan's woorden doordrongen en hij begreep wat Arya vermoedelijk had gezegd. Hij draaide zich om en liep hun kant op. Vlak voor Arya knielde hij neer zodat ze op ooghoogte zaten. 'Gaat het weer een beetje, Arya?' vroeg hij een beetje bezorgd. Hij was bereid wat energie op te offeren om haar zo nodig weer een beetje op krachten te brengen, vergeleken met wat zij had doorgemaakt stelde die opoffering niks voor. Zijn handpalm gloeide lichtjes op terwijl hij zijn hand voor Arya hield. 'Zal ik je weer een beetje op krachten brengen?'

Als een ronddwalende geest observeerde Pablo de groep. Als hij niet zonet had besloten zijn emoties voor een groot deel op te geven had hij het nu niet aangekund om te zien hoe zo'n zwakke magiër gemakkelijk een deel van Pablo's fouten kon herstellen. Gedachteloos bleef hij toekijken, gehuld in de schaduwen die hij niet meer in bedwang kon houden.

Arya moest grinniken toen ze de vraag van Creanan hoorde. " Nou, doe mij maar.. de korte versie met.. nee wacht.. ik wil de langer versie met alle nutteloze details weggelaten, wat dus neerkomt op een korte versie met de belangrijke stukken alleen dan iets uitgebreider." Weer grinnikte ze, en knikte toen Phaen bij haar kwam zitten " in vergelijking met net gaat net nu wel ja, en dank je." Even rekte ze zich uit. Bijna allen leek te kraken in haar lichaam, maar wonder boven wonder was het nog heel. Ze strekte haar eigen hand uit naar die van Phaen, en toen ze zijn hand aanraakte leek het alsof er iets zachts door haar lichaam schoot. botsplintertjes verdwenen, wat eerst zeer deed van binnen voelde weer normaal aan en na een tijdje had ze zelfs het idee dat ze weer een aardig stuk zou kunnen rennen. Haar wonden werden echter niet beter, maar na alles wat ze had meegemaakt was Arya het wel gewend met wat wonden overweg te kunnen gaan.

Phæn slikte even toen de energie zijn lichaam verliet en hij sloot zijn ogen. Toen ze klaar waren met de overdracht knikte hij en stond weer op, waarna hij even wankelde als een dronken man voordat hij zijn evenwicht hervond. Even zag hij weer iets bewegen in zijn ooghoeken, maar tegen zijn gevoel in lette hij er maar niet op, wetend dat het wel weer die schaduw zou zijn. Hij liep naar Muad'Dhib om te kijken of het daar ook weer ging. 'Muad? Leef je nog een beetje?' Een zekere onzekerheid was te bespeuren in zijn stem.

Linctus had tot nu toe van een afstandje staan toe te kijken. Nu kwam hij dichterbij en begon te praten. "Je hebt echt een irritante stem als je gemarteld wordt." De groep keek Linctus verbaast aan waarop hij antwoorde. "Kregen jullie er bijna geen hoofdpijn van? Achja, nu kunnen we in iedergeval opwarmen bij het kampvuur dat buiten is." Linctus keek de groep rond. Hij voelde dat er een flink aantal dingen veranderd waren.

Linctus liep naar de deur toe en hield hem open. De groep krabbelde langzaam op en toen riep Linctus tegen Creanan. "Doe je ook verzoekjes?"

"Eh? ehm... ja hoor... ik leef nog wel, geloof ik."
*Muad stond een beetje wiebelig op zijn benen, maar leek verder eigenlijk geen ernstige lichamelijke schade op te hebben gelopen.*
"Alleen is het momenteel een beetje druk in mijn hoofd. Alhoewel ik hoop dat dat ook wel weer over gaat als ik even wat ga rusten..."
En bedankt voor het vragen, tovenaartje, maar met mij gaat het ook goed reageert Dhib verontwaardigd omdat er alleen naar zijn broer was geïnformeerd.
"Ach... ouwe zeikerd..." reageert Muad ietwat gepikeerd.
"Jongens, ik moet even wat zeggen geloof ik...
Iedereen, ontmoet Dhib, Dhib, ontmoet iedereen... Dhib zit momenteel gelukkig vast in mijn hoofd, maar mocht hij ooit mijn lichaam overnemen, hij is een gigantische etter die niets liever ziet dan dood en geweld, dus succes in dat geval."
Hey! das niet waar! Ik zie niets liever dood, geweld en mooie naakte vrouwen...
*Muad krijgt direct een rood gezicht.*
"Ehm... juist ja... En houd jij je nu maar gedeisd..."
*Muad kijkt nog even rond*
"Wat is er eigenlijk met Pablo gebeurd? En waar is mijn vader?"

"ik heb zo het idee dat Iedereen Dhib nu al wel kende. de vraag was alleen of ze er blij mee waren of niet." Ze schudde haar hoofd even, alleen toen ze Dhib wou irriteren merkte ze dat het niet lukte. Arya keek verbaast en probeerde het nog eens. " wat krijgen we.." Ze zat nog steeds op de grond en staarde verbaast omhoog. Ze kon absoluut geen contact meer leggen, terwijl ze wat Dhib had gezegt glashelder had kunnen verstaan.
Muad? Ze vroeg het, alleen meteen merkte ze dat het voelde als een normale gedachte, geen gestuurde. Meteen kwam er weer een enorme berg van vloekwoorden omhoogreizen, want als dit betekende wat ze dacht dat het betekende dan zouden ze nog wel eens een groot probleem kunnen hebben.

Nu loste ze het maar op door gewoon te praten. " Dhib, ik vrees dat je daarop lang kan wachten, want ik denk niet dat er iemand hier in de buurt is die voor jou de kleren uitgaat. Muad mag dan prachtig zijn, jij bent zo lelijk als het maar zijn kan. zo dan wel niet van buiten als van binnen."
Ze stond op en keek nogmaals rond. ja, waar waren pablo en Muad'dhibs vader eigenlijk heen?

" waar is Madarian trouwens..?" Ze had het nog niet gezegt of Arya ziet Madarian weer heel vrolijk het licht instappen.

'Hey Madarian, lekker geslapen?' Iets anders kon Phæn niet bedenken nadat hij Madarian na een heel tijd weer aan zag komen lopen. Ah, Madarian, daar ben jij ook weer... De schaduw vloog om Madarian heen en Phæn probeerde het te negeren. Als Pablo het niet had genegeerd vertoonde hij in ieder geval geen afkeer naar wat Arya zojuist had gezegd over Muad. En hoe gaat het jou af daar, Dhib? Hij vloog weer richting Muad'Dhib. Als het erop aankomt schijn jij ook niet geweldig veel te kunnen... Toch was het niet spottend bedoeld, hij observeerde alleen maar, hij merkte alleen dingen op; nog steeds volledig machteloos gaf hij commentaar op het schouwspel wat zich om hem heen afspeelde. En daar hebben we het elfje, 't gaat jou inmiddels ook prima af zo zie ik? Het maakte hem niks meer uit, het kon hem weinig schelen wat er gebeurde en het interesseerde hem niet dat zijn vragen waarschijnlijk onbeantwoord zouden blijven.