Muad, schiet op, alsjeblieft! Dacht Odysseus terwijl hij weer overeind kwam en even over een paar blauwe plekken wreef. Dit zou hij, en Linctus waarschijnlijk ook, niet lang meer volhouden. Gelukkig was daar Phæn, die ook om de aandacht van Dhib schreeuwde. Dhib werd bijna gek van die drie. Zijn pa was echter een stuk minder goed af te leiden, en hij ging gewoon door met zijn minder prettige bezigheden. Muad mocht nu wel behoorlijk opschieten...

*Met het mes in zijn hand staat Muad met tranen in zijn gezicht. Half verdoofd staat Muad Arya aan te kijken, denkend hoe hij ook maar iets van haar pijn over zou kunnen nemen.
Hij keek nog even naar het mes, en het kwam hem enigzins bekend voor. De glans herinnerde hem aan iets.*
"Zilver..."
*Verdoofd staat hij naar het mes te staren.*

*Ook Muad's vader valt het op.*
"Oy, zoon... letten we nog een beetje op? Je broertje staat op het punt om ons te vergezellen, 't zou niet leuk zijn als je het zou missen, toch?"
*Dhib reageert meteen, en draait zich om naar het tafreel.
Hij loopt rustig terug naar Arya en zijn vader.
Hij grijpt haar bij haar hoofd,en forceert haar toe te kijken.*
"Kijk maar goed, liefje. Kijk maar goed hoe je Muadje zichzelf van zijn leven berooft."

Creanan keek machteloos toe hoe Muad een zilveren mes in zijn handen neemt; zou het hem dan teveel zijn geworden?

Creanan besloot het niet af te wachten en viel in een machteloze poging Dhib aan.
"Jij monster!!!" riep hij, maar hij werd amper aangeraakt door Dhib of hij vloog een aantal meters achteruit.
"Heb geduld puntoor, ik kom straks aan jou toe! Eerst ga ik hier kostelijk van genieten"

Creanan kon niets anders doen dan zien hoe Muad langzaam het mes stevig in zijn handen pakte, klaar om aan te vallen.
Intussen lag Arya hulpeloos in de Armen van Dhib...
'Arya... zo kort kende ik je maar je was de enige die me vertrouwde leek het' dacht hij weemoedig

het enige wat Demion deed is zijn hoofd iets schuin houden en zodat zijn ogen net onder zijn wenkbrauwen vandaan kwamen. op deze manier keek hij naar het gehele gebeuren. Demion was nog door niemand opgemerkt en hij nam gebruik van de situatie. hij keek naar Muad die nu echt gebroken leek. Demion sloot vervolgens zijn ogen...

Muad... heb vertrouwen... doe het

Helaas, Dhib lette niet meer op de afleidingen van Phæn, Linctus en Odysseus, en hij ging weer bij Arya staan. Linctus deed nog een dappere poging met een paar woorden die Odysseus nog nooit gehoord had, maar Dhib lette niet meer op hem.

Odysseus keek om zich heen. Wat zou hij nog kunnen doen? Hij zag het lijk van de vampier, en herrinerde zich de perkamenten rol waarom ze hadden gevochten. Odysseus rende naar het lijk, nog steeds keek Dhib noch zijn vader op of om. Odysseus haalde de rol onder de mantel van de graaf vandaan en rolde hem open, om te kijken of er nog iets op stond wat hij kon lezen, behalve de eerste vier regels, maar nee, alle andere regels waren geschreven in vreemde runen.

Dhib keek op van het geritsel van de rol, en zag Odysseus met de rol staan. Hij sperde zijn ogen open, hij leek de rol te herkennnen. "Hoe kom je daar aan?" Vroeg hij. Nou ja, vroeg, het was meer een bevel. Zowel de vampier als Dhib leek enorm veel intresse te hebben in deze rol. Hoe belangrijk was dit ding wel niet?

Odysseus keek op. Dhib staarde hem aan. Mooi, hij had weer zijn aandacht...

"Verbrandt die papieren maar." Linctus keek strak naar Dhib terwijl hij het riep. "Jij bent eigenlijk ook maar een nietige worm als jij je interesseert in die rol."

Dhib keek verbaast naar Linctus. "Kun je eigenlijk wel runen lezen. Volgens mij kun je niet eens gewone letters herkennen."

Odysseus wist niet hoe Linctus wist dat er runen op stonden. Hij had de rol toch bij zich gehouden. Van die afstand kon Linctus het nooit lezen. Hoe wist Linctus het dan?

De gedachten schoten door Arya haar hoofd. ze vervloekte alles wat maar los en vast zat, als ze nu maar iets kon doen. met gebroken armen kon ze niks vastpakken, en gebroken vingers hielpen niet erg mee, totdat Arya zich iets realizeerde.
Ik ben al dood... slechts een overblijfsel van wat ik behoorde te zijn. een geest. alleen toch ben ik hier.
Heel voorzichtig probeerde ze haar arm te bewegen. het scheen te werken. er kwam geen extra pijnscheut. Ook haar vingers bewogen langzaam toen ze haar spieren aanspande. Niemand scheen iets gemerkt te hebben, en Dhib had nu meer aandacht voor Muad dan hij had voor Arya. Ook hun vader scheen haar even vergeten te zijn.

Arya sloot haar ogen. Het leek voor haar Uren te duren, terwijl het in de buitenwereld slechts een knippering was geweest. Tussen de bloedrode tranen door die nog steeds over haar wangen liepen kwam een grijns tevoorschijn. " He Dhib.."

Dhib keek verbaast om, en kreeg een harde slag tegen zijn kaak aan. Meteen daarna volgde haar voet in zijn kruis. Dhib zijn vader wou ingrijpen, maar greep op de een of andere manier dwars door Arya heen en viel verbaast en vreselijk woedend op de grond.
Arya veegde het stof van haarzelf af en grijnsde. " Ik herrinderde me even iets.. Ik ben dood, en jullie... nou, niet. hier leven jullie nog, allebei.."

"Eindelijk klaar met aanstellen?" vroeg Linctus. "Kun je dood gaan als je al dood bent?"

Linctus leek vrij kalm te blijven onder de situatie. Terwijl de rest met stomheid verslagen stond te kijken, liet Linctus maar weer eens blijken dat hij toch echt heel bot was.

"Nu verbrandt het papiertje even." Linctus wende zich tot odysseus. "Om hun dag nog even iets meer te verpesten."

Met een klap van Dhiib vloog Linctus weer naar achter. "Hou je mond." Zei Dhib.

"In brand steken? Waar wil jij dan zo snel wat vuur vandaan halen?" Odysseus verbaasde zich over het feit dat Lictus zich niets aan leek te trekken van de situatie rond Arya.

Er zat iets achter die arrogantie en die botheid, iets waar Odysseus niet bij kon. Linctus leek zich over niets te verbazen, was vrijwel onkwetsbaar, en kon met iedereen ruzie krijgen, als hij zich maar inspande. En wat betekende die tekenen op zijn borst? Linctus was meer dan de zoon van Wim van de grote molen aan de oostelijke rivier, dat was wel duidelijk...

Met open mond stond Pablo naar linctus te staren. Hij begreep niet hoe een mens in staat was zulke opmerkingen te maken op zulke momenten. Hij stond op en een diepe haat stroomde bij hem naar binnen. Hij verdween om even later weer onderin het kasteel te verschijnen, in de kamer met de 3 scrolls. Hij liep naar de tafel en griste de linker scroll eraf, waarna hij onmiddelijk weer verdween.
Hij verscheen aan de andere kant van het leger op een hoger gelegen stuk zodat hij erbovenuit stak. De scroll bungelde aan één hand en hij riep naar het leger: 'Jullie tijd van chaos is voorbij! Jullie mankracht is waardeloos, maar jullie duistere kracht benodigt.' Hij mompelde er nog wat achterna, waarna de wezens één voor één opeens leken te lijden aan meer ziektes dan men kon vloeken. Ze vielen dood op de grond waarna ze langzaam begonnen weg te vagen. Langzaam verscheen er een bol van duistere energie temidden het stervende leger. Toen het laatste wezen gevallen was hield Pablo de scroll goed vast met beide handen en begon hem op te lezen. De duistere bol kwam in beweging en schoot in een straal richting Linctus. De impact in zijn hart leek echter niet veel kracht uit te oefenen, gezien Linctus helemaal niet weg werd geslagen. Een klein restje energie verliet Linctus weer door zijn rug en scheen iets bij zich te dragen wat in een bocht op Arya af kwam. Het was iets krachtigs wat het zwarte energie dat over was nouwelijks in bedwang kon houden. Vlak voor Arya vaagde de zwarte energie weg waarna de levenskracht ongecontroleerd op Arya afvloog.

Linctus zakte door zijn knieen na getroffen te zijn door de zwarte magie. Zijn levenskracht die richting arya vloog stopte opeens en bleef hangen. Linctus schreeuwde het uit en een fel blauw licht straalde rond hem.

De levenskracht stroomde terug naar Linctus toe. Het blauwe licht werd iets minder sterk en een groot blauw aura bleef rond Linctus. "Jij" schreeuwde Linctus terwijl hij naar Pablo wees. "Mij proberen te vermoorden." Linctus was woedend. Zijn ogen waren groot en zijn blik was des duivels.

De personen rondom Linctus keken hem verbaast aan. Zelfs Pablo kon niet bevatten wat er gebeurde. De blauwe aura zwakte af tot er niets meer zichtbaar was. Linctus zakte wat door zijn benen en moest op zijn zwaard leunen.

"Laat dat soort spreuken maar over aan personen die het beheersen. Iemand zoals jij die nog niet volledig het duistere heeft omarmt kan het overhevelen van levenkracht niet begeleiden." Linctus keek naar Arya en toen weer naar pablo. "Jij bent de schuld van dit alles. Het is jouw schuld, jouw boetedoening, oftewel zou jij je levenskracht maar moeten afstaan." Linctus keek nog steeds boos maar leek er meer controle over te hebben.

Strompelen met zijn zak in zijn hand en zijn zwaard slepend in de andere liep hij naar de deur toe. Hij opende deze aangezien de bezwering van de graaf was uitgewerkt en sloeg de deur achter zich dicht.

Even buiten het kasteel voor de ingang bij het bos begon Linctus met het maken van een kampvuur.

Het bericht van Linctus was duidelijk. Wie of wat hij ook was, als je hem ècht iets aan wilde doen, dan zou het je duur komen te staan. Tot zijn grote schrik en verbazing begon Odysseus respect te krijgen voor Linctus, op dezelfde manier waarop hij niet lang geleden ook respect begon te krijgen voor Demion... Hij kon het zelf nog niet helemaal bevatten. Linctus leek meer te weten van alles om zich heen dan iedereen zou denken. Hoe wist hij bijvoorbeeld dat er runen op de rol stonden?

Maar ze hadden nog steeds een probleem: Dhib en zijn vader waren nog steeds aanwezig, net als Pablo, van wie niet echt bekend was aan wiens kant hij stond. Maar de rol scheen Dhib bijzonder te interesseren: tussen de bijt, mep, en schopaanvallen van Arya door keek hij altijd even of de perkamenten rol nog intact was. Odysseus wist niet wat hij met het ding moest, maar het voelde belangrijk aan. Hij besloot het ding te bewaren.

Creanan zag dit allemaal gebeuren en besloot achter Linctus aan te gaan... hij wist meer dan hij vertelde en ondertussen bleek hij ook niet totaal nutteloos te zijn.

'Hulp nodig bij het vuur?' sprak Creanan, terwijl hij het antwoord niet afwachtte en vast wat poeder uit een buideltje aan zijn riem haalde. Hij strooide het over het houd en ging met zijn tondel er langs: het vatte meteen vlam.

'Ik denk dat je me een hoop kan vertellen Linctus, dat is je naam toch? En ik denk dat ik dat ook wel heb verdiend na de behandeling die je mij hebt gegeven. Bovendien ben je niet zomaar een krijger heb ik het vermoeden... wie ben jij!?'
Creanan stelde die laatste vraag dringender dan Linctus had verwacht en aarzelde even voordat hij zijn mond weer opentrok...

Intussen brandde het kampvuurtje vrolijk en leek het wel betoverd; als je goed keek leek je veldslagen van alle tijden er in terug te zien

"Mijn naam is Linctus zoon van Wim van de grote molen aan de oostelijke rivier" Zei Linctus terwijl hij uit zijn zak een lap stof haalde. Hij bond deze kruislings over zijn borst zodat de tatoeage bedekt was. Daarna vervolgde hij: "Ik ben opgejaagd zolang ik al leef. Die demoon die jullie bestreden was slechts de laatste in een lange rij."

Linctus dook weer de zak in en pakte een ander gehavend gewaad en trok deze over zich heen. "Echter elf heb ik eerst een vraag voor jou." Linctus keek met een glimlach naar creanan. "Hoe oud ben je nu? Ik heb namelijk gehoord dat elven onsterfelijk qua ouderdom."

Linctus keek weer naar de vlammen.

'Voor sterfelijke mensen zou ik generaties oud zijn; voor mijn volk ben ik een gemiddelde volwassene. Ik heb de mensen van dorpen naar steden zien groeien; ik heb de jacht naar de handel zien veranderen en ik heb de magie de wereld in zien komen.

Zoals je al hebt meegekregen ben ik een bard; een verhaal verteller. Ik ken verhalen die door jullie mensen zijn vergeten, en de verhalen die voor jullie oud zijn liggen mij vers in het geheugen alsof ze gisteren waren.

Wij elfen zijn langer in deze wereld en zullen de laatste zijn die hem zal verlaten.
Ik hoop dat dit antwoord je nieuwsgierigheid zal bevredigen?'

"Enigszins, ik had al verwacht dat je zo oud zou zijn." Linctus schraapt zijn keel. "Bejaarden kunnen immers meestal niet goed vechten." Creanan keek Linctus aan met een boze blik.

Linctus negeerde die blik en ging verder. "Ik ben echter wel een krijger. De beste van mijn clan, de uitverkorene." Linctus staarde in de vlammen. "Eens was mijn clan een nobel en grootse order. Echter is de glorie er in de jaren wel vanaf gegaan."

Linctus kreeg een soort van droevigheid in zijn ogen. "Vele zijn gestorven om mij te beschermen. Ik draag een geheim met me mee, dat een geheim moet blijven."

Creanan keek verbaast naar Lincts. "Mijn order is onbekend voor jullie elven. Dit is met opzet geplant. Heb je toevallig iets te drinken voor me?" Vroeg Linctus tussendoor.

"Ik vraag me af of het onbekend is; misschien weten we niet zoveel van jullie af maar er is weinig in de wereld wat mij vreemd is; echter zou je mij natuurlijk kunnen verrassen.
Ik heb niets anders dan water bij me; bij de komst hiernaartoe is mijn hut vernietigd en daarmee ook mijn voorraden. Ik zou graag hier in de omgeving nog naar wat reserves zoeken.
Mijn water echter is vrij voor je om te gebruiken. Je zult merken dat het niet snel op gaat.'
Creanan reikte Linctus een waterzak aan.

'Ik ben eigenlijk benieuwd wat er met je gebeurde daarnet... ik heb veel mensen gezien die een aura faken; echter nog weinig mensen die het onderdrukken.'

Linctus pakte het water en nam een slok. Daarna pakte hij uit zijn zak een handje vol gedroogde blaadjes en stopte dit erbij in zijn mond. Al kauwend gaf Linctus antwoord: "Het onderdrukken van je aura, geeft je anonimiteit. En zoals je gemerkt hebt hecht ik daar wel waarde aan."

Linctus scheurde de broekspijp bij zijn bovenbeen open. Daar waren twee wonden te zien. De een was een snee van 20 cm gemaakt door het zwaard van een orc en de ander was een gat waar de pijl in had gezeten.

Linctus pakte het papje met gekauwde blaadjes uit zijn mond en propte het in de wonden. "Over mijn order," Linctus slikte het laatste beetje blaadjes weg en dook zijn zak in. "weet ik zeker dat jij de order van Warriv niet kent."

Met een naald en draad kwam Linctus uit zijn zak tevoorschijn. Hij begon de grote snee dicht te naaien met de gekauwde blaadjes nog in de wond. "Wat ik zelf trouwens vreemder vind dan je aura onderdrukken, of een barbarian met een boog. Hoe komt zo'n groep met diverse talenten bij elkaar? Wat drijft de groep?"

Linctus legde de laatste knoop in de hechting.

"Ik weet het niet," antwoordde Creanan, "maar ik heb het idee dat deze groep lang terug gaat... alsof ze niet van deze wereld zijn.
Voordat jij je wond helemaal dicht heb," en hij greep naar zijn buidel, "stop er dit bij. Dit helpt tegen littekens en versneld de heling.
De Warriv ken ik alleen als een legende, maar ik had niet gedacht dat ze ook echt bestonden.

Ik denk dat deze groep wel eens de sleutel tot een eeuwenoude voorspelling zou kunnen zijn." Creanan begon te zingen:

Het duister omsluit de wereld
de mensen trekken naar het licht
in het duister van de aarde vind men een nieuw aangezicht
de eenzame zal liefde vinden
het doel zal zich aan haar binden
Alles komt tot een eind maar de reis is anders dan het doel onbepaald

"Vergeef me dat ik er geen luit bij kan spelen; deze is verwoest. Arya kent deze voorspelling al, en ik vrees dat hij aan het uitkomen is.
Wat denk jij?"

"Ik geloof niet in voorspellingen." Linctus stopte het spul bij zijn wond. "In iedergeval niet als voorspelling, meer als richtlijn. Het lijkt wel passend op de huidige situatie."

Linctus keek naar het kasteel. "Ik hoor arya niet meer schreeuwen. Zou ze klaar zijn met aanstellen?"

Het verbaasde Creanan dat Linctus zo bot kon zijn. Linctus keek creanan weer aan. "Kun je niet zorgen dat dit wat minder sterk ruikt?" Linctus hield de fles met het stinkend goedje omhoog. Het was hetzelfde goedje dat Linctus gebruikte om zijn aura te onderdrukken.

als jij nu eens je verrotte rotko.. Arya opende haar ogen en schreeuwde weer van de pijn. er was niks veranderd. Het bloed liep nog steeds over haar lichaam en niks wou ook maar bewegen. Dhib was nog steeds bezig met kijken naar Muad, die daar onbewogen stond en hun vader was nog steeds bezig met de zwarte plekken op haar lichaam te laten verschijnen. het voelde alsof haar huid er werd afgevreten. Weer schreeuwde ze van de pijn. Wat nog niet slap hing van de gebroken dingen hing slap van de uitputting.

het was slechts een visioen geweest... Een kleine sprankeling van hoop, van iets dat ze waarschijnlijk nooit meer zou hebben.

Echter alles om haar heen leek precies zo te zijn gegaan, behalve haar aandeel dan. Dhib keek even naar haar en Lachte uit puur leedvermaak. Iemand hoop geven en die dan bruut afnemen was verschrikkelijk.